θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
Και τώρα η ερώτηση είναι διπλή: Πρώτον, τι κάνουμε; Δεύτερον, υπήρχε άλλος δρόμος; Προφανώς η συζήτηση αυτή θα διαρκέσει. Είναι επίσης σίγουρο, ότι τα πράγματα δεν θα έχουν μια ευθύγραμμη πορεία. Επομένως, η συζήτηση είναι απαραίτητη – αλλά εν τη εξελίξει των πραγμάτων, δεν μπορεί να βάλει εμπόδια στην πράξη. Ας συνδυαστούν όλα όπως και όσο μπορούν. Όχι όμως το ένα εις βάρος του άλλου. Και όχι με τον λαό αμέτοχο. Από την καταιγίδα άρθρων των ημερών, διαβάζω ένα της Ελένης Πορτάλιου που σε λίγες λέξεις λέει πολλά πράγματα. Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enosy.blogspot.gr
«[…] Είναι η σημερινή εξέλιξη “το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου”; Υπήρχε άλλος δρόμος; Απαντώ ναι, χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα είχε επώδυνες συγκρούσεις και μεγάλα ρίσκα.
Είναι ο δρόμος της δημοκρατίας στο κόμμα, της αμεροληψίας έναντι του φραξιονισμού, της εναντίωσης στα αρχηγικά κέντρα και σε κάθε κλειστό σύστημα, της κοινωνικής γείωσης του κόμματος έναντι του αμειβόμενου ή όχι επαγγελματισμού.
Είναι ο δρόμος της συμμετοχής των πολλών, των λαϊκών τάξεων, μέσα από κοινωνικές συμμαχίες που συγκλίνουν σε μεγάλους στόχους, ο δρόμος της ρεαλιστικής ανάλυσης των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης, πάλι με πρωτοβουλία των ίδιων των παραγωγών.
Είναι ο δρόμος της ταξικής ανάλυσης των συσχετισμών στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και της γνώσης των “σχεδίων διάσωσης” που έχει εφαρμόσει στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και όχι μόνο, διαμορφώνοντας ένα κέντρο και μια περιφέρεια στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ.
Είναι ο δρόμος ενός σχεδίου – του plan A, ως κοινής βάσης του ενιαίου κόμματος (δημοκρατία, λαϊκή αυτοοργάνωση, ταξική ανάλυση, ετοιμότητα σύγκρουσης, άμεσα μέτρα με την ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ) και του plan B, όχι ως διακήρυξης αλλά ως ρεαλιστικής εναλλακτικής εκδοχής διεξόδου από την κρίση.
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ/ Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας/ Το θέμα είναι τώρα τι λες! (Μανόλης Αναγνωστάκης). Χρειάζεται πράγματι να πάρουμε θέση στα σημερινά θέματα, όχι όμως με την προχειρότητα και την αμετροέπεια του παρελθόντος. Ταυτόχρονα, είναι ανάγκη να θυμηθούμε τι λέγαμε και τι δεν λέγαμε μερικά χρόνια πριν. Γιατί αν δεν κατανοήσουμε πώς φτάσαμε ώς εδώ, δεν υπάρχει μέλλον.
Θέλω, επίσης, να σημειώσω ότι η οδύνη της ήττας και ο επιμερισμός ευθυνών δεν επιτρέπει να παρακάμπτονται θέματα πολιτικής ηθικής.
Άνθρωποι που στήριξαν άκριτα και επιθετικά το κλειστό κέντρο λήψης αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, λαμβάνοντας ανάλογες ανταμοιβές στο κόμμα και το κράτος, δεν δικαιούνται τώρα να εξαπολύουν μύδρους κατά του πρωθυπουργού της χώρας.
Για το αν φτάσαμε να αντικαταστήσουμε το δίλημμα “ναι ή όχι στο μνημόνιο” με το (πραγματικό) δίλημμα “μνημόνιο ή χρεοκοπία” υπάρχουν ατομικές και συλλογικές ευθύνες, που δεν παραγράφονται […]»
[--->]
Και τώρα η ερώτηση είναι διπλή: Πρώτον, τι κάνουμε; Δεύτερον, υπήρχε άλλος δρόμος; Προφανώς η συζήτηση αυτή θα διαρκέσει. Είναι επίσης σίγουρο, ότι τα πράγματα δεν θα έχουν μια ευθύγραμμη πορεία. Επομένως, η συζήτηση είναι απαραίτητη – αλλά εν τη εξελίξει των πραγμάτων, δεν μπορεί να βάλει εμπόδια στην πράξη. Ας συνδυαστούν όλα όπως και όσο μπορούν. Όχι όμως το ένα εις βάρος του άλλου. Και όχι με τον λαό αμέτοχο. Από την καταιγίδα άρθρων των ημερών, διαβάζω ένα της Ελένης Πορτάλιου που σε λίγες λέξεις λέει πολλά πράγματα. Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enosy.blogspot.gr
«[…] Είναι η σημερινή εξέλιξη “το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου”; Υπήρχε άλλος δρόμος; Απαντώ ναι, χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα είχε επώδυνες συγκρούσεις και μεγάλα ρίσκα.
Είναι ο δρόμος της δημοκρατίας στο κόμμα, της αμεροληψίας έναντι του φραξιονισμού, της εναντίωσης στα αρχηγικά κέντρα και σε κάθε κλειστό σύστημα, της κοινωνικής γείωσης του κόμματος έναντι του αμειβόμενου ή όχι επαγγελματισμού.
Είναι ο δρόμος της συμμετοχής των πολλών, των λαϊκών τάξεων, μέσα από κοινωνικές συμμαχίες που συγκλίνουν σε μεγάλους στόχους, ο δρόμος της ρεαλιστικής ανάλυσης των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης, πάλι με πρωτοβουλία των ίδιων των παραγωγών.
Είναι ο δρόμος της ταξικής ανάλυσης των συσχετισμών στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και της γνώσης των “σχεδίων διάσωσης” που έχει εφαρμόσει στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και όχι μόνο, διαμορφώνοντας ένα κέντρο και μια περιφέρεια στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ.
Είναι ο δρόμος ενός σχεδίου – του plan A, ως κοινής βάσης του ενιαίου κόμματος (δημοκρατία, λαϊκή αυτοοργάνωση, ταξική ανάλυση, ετοιμότητα σύγκρουσης, άμεσα μέτρα με την ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ) και του plan B, όχι ως διακήρυξης αλλά ως ρεαλιστικής εναλλακτικής εκδοχής διεξόδου από την κρίση.
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ/ Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας/ Το θέμα είναι τώρα τι λες! (Μανόλης Αναγνωστάκης). Χρειάζεται πράγματι να πάρουμε θέση στα σημερινά θέματα, όχι όμως με την προχειρότητα και την αμετροέπεια του παρελθόντος. Ταυτόχρονα, είναι ανάγκη να θυμηθούμε τι λέγαμε και τι δεν λέγαμε μερικά χρόνια πριν. Γιατί αν δεν κατανοήσουμε πώς φτάσαμε ώς εδώ, δεν υπάρχει μέλλον.
Θέλω, επίσης, να σημειώσω ότι η οδύνη της ήττας και ο επιμερισμός ευθυνών δεν επιτρέπει να παρακάμπτονται θέματα πολιτικής ηθικής.
Άνθρωποι που στήριξαν άκριτα και επιθετικά το κλειστό κέντρο λήψης αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, λαμβάνοντας ανάλογες ανταμοιβές στο κόμμα και το κράτος, δεν δικαιούνται τώρα να εξαπολύουν μύδρους κατά του πρωθυπουργού της χώρας.
Για το αν φτάσαμε να αντικαταστήσουμε το δίλημμα “ναι ή όχι στο μνημόνιο” με το (πραγματικό) δίλημμα “μνημόνιο ή χρεοκοπία” υπάρχουν ατομικές και συλλογικές ευθύνες, που δεν παραγράφονται […]»
[--->]
θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
Και τώρα η ερώτηση είναι διπλή: Πρώτον, τι κάνουμε; Δεύτερον, υπήρχε άλλος δρόμος; Προφανώς η συζήτηση αυτή θα διαρκέσει. Είναι επίσης σίγουρο, ότι τα πράγματα δεν θα έχουν μια ευθύγραμμη πορεία. Επομένως, η συζήτηση είναι απαραίτητη – αλλά εν τη εξελίξει των πραγμάτων, δεν μπορεί να βάλει εμπόδια στην πράξη. Ας συνδυαστούν όλα όπως και όσο μπορούν. Όχι όμως το ένα εις βάρος του άλλου. Και όχι με τον λαό αμέτοχο. Από την καταιγίδα άρθρων των ημερών, διαβάζω ένα της Ελένης Πορτάλιου που σε λίγες λέξεις λέει πολλά πράγματα. Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enosy.blogspot.gr.
«[…] Είναι η σημερινή εξέλιξη “το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου”; Υπήρχε άλλος δρόμος; Απαντώ ναι, χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα είχε επώδυνες συγκρούσεις και μεγάλα ρίσκα. Είναι ο δρόμος της δημοκρατίας στο κόμμα, της αμεροληψίας έναντι του φραξιονισμού, της εναντίωσης στα αρχηγικά κέντρα και σε κάθε κλειστό σύστημα, της κοινωνικής γείωσης του κόμματος έναντι του αμειβόμενου ή όχι επαγγελματισμού. Είναι ο δρόμος της συμμετοχής των πολλών, των λαϊκών τάξεων, μέσα από κοινωνικές συμμαχίες που συγκλίνουν σε μεγάλους στόχους, ο δρόμος της ρεαλιστικής ανάλυσης των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης, πάλι με πρωτοβουλία των ίδιων των παραγωγών. Είναι ο δρόμος της ταξικής ανάλυσης των συσχετισμών στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και της γνώσης των “σχεδίων διάσωσης” που έχει εφαρμόσει στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και όχι μόνο, διαμορφώνοντας ένα κέντρο και μια περιφέρεια στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ. Είναι ο δρόμος ενός σχεδίου – του plan A, ως κοινής βάσης του ενιαίου κόμματος (δημοκρατία, λαϊκή αυτοοργάνωση, ταξική ανάλυση, ετοιμότητα σύγκρουσης, άμεσα μέτρα με την ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ) και του plan B, όχι ως διακήρυξης αλλά ως ρεαλιστικής εναλλακτικής εκδοχής διεξόδου από την κρίση.
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ/ Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας/ Το θέμα είναι τώρα τι λες! (Μανόλης Αναγνωστάκης). Χρειάζεται πράγματι να πάρουμε θέση στα σημερινά θέματα, όχι όμως με την προχειρότητα και την αμετροέπεια του παρελθόντος. Ταυτόχρονα, είναι ανάγκη να θυμηθούμε τι λέγαμε και τι δεν λέγαμε μερικά χρόνια πριν. Γιατί αν δεν κατανοήσουμε πώς φτάσαμε ώς εδώ, δεν υπάρχει μέλλον.
Θέλω, επίσης, να σημειώσω ότι η οδύνη της ήττας και ο επιμερισμός ευθυνών δεν επιτρέπει να παρακάμπτονται θέματα πολιτικής ηθικής. Άνθρωποι που στήριξαν άκριτα και επιθετικά το κλειστό κέντρο λήψης αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, λαμβάνοντας ανάλογες ανταμοιβές στο κόμμα και το κράτος, δεν δικαιούνται τώρα να εξαπολύουν μύδρους κατά του πρωθυπουργού της χώρας. Για το αν φτάσαμε να αντικαταστήσουμε το δίλημμα “ναι ή όχι στο μνημόνιο” με το (πραγματικό) δίλημμα “μνημόνιο ή χρεοκοπία” υπάρχουν ατομικές και συλλογικές ευθύνες, που δεν παραγράφονται […]»
- See more at: http://www.e-dromos.gr/euthines-pou-den-paragrafontai/#sthash.Oh3Cs8rJ.dpuf
Και τώρα η ερώτηση είναι διπλή: Πρώτον, τι κάνουμε; Δεύτερον, υπήρχε άλλος δρόμος; Προφανώς η συζήτηση αυτή θα διαρκέσει. Είναι επίσης σίγουρο, ότι τα πράγματα δεν θα έχουν μια ευθύγραμμη πορεία. Επομένως, η συζήτηση είναι απαραίτητη – αλλά εν τη εξελίξει των πραγμάτων, δεν μπορεί να βάλει εμπόδια στην πράξη. Ας συνδυαστούν όλα όπως και όσο μπορούν. Όχι όμως το ένα εις βάρος του άλλου. Και όχι με τον λαό αμέτοχο. Από την καταιγίδα άρθρων των ημερών, διαβάζω ένα της Ελένης Πορτάλιου που σε λίγες λέξεις λέει πολλά πράγματα. Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enosy.blogspot.gr.
«[…] Είναι η σημερινή εξέλιξη “το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου”; Υπήρχε άλλος δρόμος; Απαντώ ναι, χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα είχε επώδυνες συγκρούσεις και μεγάλα ρίσκα. Είναι ο δρόμος της δημοκρατίας στο κόμμα, της αμεροληψίας έναντι του φραξιονισμού, της εναντίωσης στα αρχηγικά κέντρα και σε κάθε κλειστό σύστημα, της κοινωνικής γείωσης του κόμματος έναντι του αμειβόμενου ή όχι επαγγελματισμού. Είναι ο δρόμος της συμμετοχής των πολλών, των λαϊκών τάξεων, μέσα από κοινωνικές συμμαχίες που συγκλίνουν σε μεγάλους στόχους, ο δρόμος της ρεαλιστικής ανάλυσης των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης, πάλι με πρωτοβουλία των ίδιων των παραγωγών. Είναι ο δρόμος της ταξικής ανάλυσης των συσχετισμών στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και της γνώσης των “σχεδίων διάσωσης” που έχει εφαρμόσει στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και όχι μόνο, διαμορφώνοντας ένα κέντρο και μια περιφέρεια στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ. Είναι ο δρόμος ενός σχεδίου – του plan A, ως κοινής βάσης του ενιαίου κόμματος (δημοκρατία, λαϊκή αυτοοργάνωση, ταξική ανάλυση, ετοιμότητα σύγκρουσης, άμεσα μέτρα με την ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ) και του plan B, όχι ως διακήρυξης αλλά ως ρεαλιστικής εναλλακτικής εκδοχής διεξόδου από την κρίση.
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ/ Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας/ Το θέμα είναι τώρα τι λες! (Μανόλης Αναγνωστάκης). Χρειάζεται πράγματι να πάρουμε θέση στα σημερινά θέματα, όχι όμως με την προχειρότητα και την αμετροέπεια του παρελθόντος. Ταυτόχρονα, είναι ανάγκη να θυμηθούμε τι λέγαμε και τι δεν λέγαμε μερικά χρόνια πριν. Γιατί αν δεν κατανοήσουμε πώς φτάσαμε ώς εδώ, δεν υπάρχει μέλλον.
Θέλω, επίσης, να σημειώσω ότι η οδύνη της ήττας και ο επιμερισμός ευθυνών δεν επιτρέπει να παρακάμπτονται θέματα πολιτικής ηθικής. Άνθρωποι που στήριξαν άκριτα και επιθετικά το κλειστό κέντρο λήψης αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, λαμβάνοντας ανάλογες ανταμοιβές στο κόμμα και το κράτος, δεν δικαιούνται τώρα να εξαπολύουν μύδρους κατά του πρωθυπουργού της χώρας. Για το αν φτάσαμε να αντικαταστήσουμε το δίλημμα “ναι ή όχι στο μνημόνιο” με το (πραγματικό) δίλημμα “μνημόνιο ή χρεοκοπία” υπάρχουν ατομικές και συλλογικές ευθύνες, που δεν παραγράφονται […]»
- See more at: http://www.e-dromos.gr/euthines-pou-den-paragrafontai/#sthash.Oh3Cs8rJ.dpuf
