του Νίκου Μανιού*
Το τραγικό περιστατικό, κατά το οποίο καθηλωμένος νοσηλευόμενος στο ΨΝΑ Δαφνί σκότωσε άλλον καθηλωμένο νοσηλευόμενο, εκθέτει πολλαπλά την πολιτεία για την αδυναμία της να εγγυηθεί όχι μια θεραπευτική σχέση, αλλά την ίδια τη ζωή ανθρώπων που (με εισαγγελικές αποφάσεις) έχουν παραδοθεί στα χέρια της.
Τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη μπορεί να απασχολεί το πώς και όχι το γιατί αυτού του συμβάντος.
Τον υγειονομικό κόσμο, τον κόσμο των πασχόντων και πρωτίστως την πολιτεία θα πρέπει να απασχολεί το γιατί.
Η απαξίωση και η μεθοδευμένη προσπάθεια διάλυσης των δημόσιων δομών Ψυχικής Υγείας όλα τα προηγούμενα χρόνια από τις κυβερνήσεις, τους υπουργούς και τους εντεταλμένους διοικητές των μνημονίων είναι γνωστή. Ειδικά για τα ΨΝΑ Δαφνί και Δρομοκαΐτειο, οι σχετικές ανακοινώσεις-καταγγελίες των σωματείων και των ιατρικών φορέων, που συνοδεύτηκαν από αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις, σχηματίζουν τουλάχιστον έναν ογκώδη τόμο.
Είναι θέμα των ειδικών να μιλήσουν, και έχουν ήδη μιλήσει, για το πώς οι ελλείψεις σε προσωπικό, καθώς και ο περιορισμός των φαρμακευτικών επιλογών οδηγούν σε συγκεκριμένες θεραπευτικές ή «θεραπευτικές» επιλογές με προέχουσα την αυξανόμενη χρήση της καθήλωσης.
Αρκετοί είχαν προειδοποιήσει πως περιστατικά σαν αυτό ήταν αναμενόμενα. Και είχαν προειδοποιήσει αρμοδίως.
Ο εδώ και δύο χρόνια περίπου διοικητής των ΨΝΑ Δαφνί και Δρομοκαΐτειο, εκλεκτός του κ. Αδωνι Γεωργιάδη, κ. Παύλος Θεοδωράκης ήταν, όχι μόνον αποδέκτης των αιτημάτων για στελέχωση των νοσοκομείων, αλλά και ο άνθρωπος που επανειλημμένα καταγγέλθηκε ως υπαίτιος της αποδόμησής τους.
Σήμερα εξακολουθεί να κάθεται («καθηλωμένος»;) στη θέση του και να πραγματοποιεί ΕΔΕ για το συμβάν.
Γνωρίζουμε ότι από τον κ. Θεοδωράκη, όπως και από όλους τους διοικητές νοσοκομείων που υλοποίησαν με ενθουσιασμό τη μνημονιακή πολιτική διάλυσης της δημόσιας υγείας ζητήθηκε ευγενικά από το υπουργείο Υγείας να θέσουν τις παραιτήσεις τους στη διάθεση του.
Αυτοί αρνήθηκαν στη συντριπτική τους πλειονότητα. Είτε γιατί παλεύουν μαζί μ΄ αυτούς που τους διόρισαν το σενάριο της αριστερής παρένθεσης, είτε γιατί παλεύουν το σενάριο της προσωπικής τους αποζημίωσης από το Δημόσιο.
Φυσικά το τρομερό συμβάν στον χώρο ευθύνης του κ. Θεοδωράκη επέβαλε την τουλάχιστον για λόγους ευαισθησίας άμεση υποβολή της παραίτησής του.
Αυτό μάλλον θα είχε συμβεί από οποιονδήποτε άλλο σε οποιονδήποτε άλλο χώρο.
Αλλά φαίνεται στον συγκεκριμένο χώρο αξιολογούνται διαφορετικά τα πράγματα και η ζωή ενός ψυχικά πάσχοντος δεν έχει την ίδια αξία με αυτή των υπολοίπων.
Φαίνεται πως ο κ. Θεοδωράκης διοικεί έναν τομέα, όπου παρόμοια περιστατικά θεωρούνται ούτε λίγο-ούτε πολύ φυσιολογικά. Αλίμονο, αν εξοικειωθούμε με αυτή την ιδέα.
Είναι ζήτημα πλέον της κυβέρνησης, αφού ό,τι και να συμβεί ο κ. Θεοδωράκης δεν πρόκειται να παραιτηθεί, να τον αποπέμψει άμεσα από τη θέση του.
Δεν γνωρίζουμε ποιοι ιμάντες τον κρατούν καθηλωμένο στην καρέκλα του διοικητή. Αλλά πρέπει να κοπούν τώρα.
Κάθε συζήτηση για μια ουσιαστική αλλαγή στις δομές Ψυχικής Υγείας ξεκινάει από αυτό το προαπαιτούμενο, για λόγους σεβασμού στον πάσχοντα συνάνθρωπο και στο προσωπικό που πασχίζει να τον βοηθήσει.
Να σημειώσουμε ακόμη ότι ο ίδιος άνθρωπος αποτελεί τον εκπρόσωπο της χώρας μας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας για το θέμα της Ψυχικής Υγείας.
Ενας άνθρωπος που ουδέποτε είχε θεραπευτική σχέση με ψυχικά πάσχοντες, μια και οι σπουδές του δεν είναι σχετικές, αλλά μόνο διοικητικά καθήκοντα άσκησε σε ψυχιατρικά νοσοκομεία.
Ούτε βέβαια κατά κανέναν τρόπο εκπροσωπεί τον χώρο των πασχόντων. Ποιους στα αλήθεια εκπροσωπεί;
* Γιατρός, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
[--->]
