Όπως πολλές φορές έχω αναφέρει , υπάρχει ένα ιδιαίτερο
πρόβλημα με την συζητούμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους, ειδικά
την περίοδο 2015-2019. Το σύνολο των χρεολυσίων (και των τόκων φυσικά που
αναλογούν σε αυτά) που πρέπει να πληρωθούν την συγκεκριμένη περίοδο, οφείλονται
αποκλειστικά στους λεγόμενους επίσημους δανειστές, ΔΝΤ και ΕΚΤ και στους ιδιώτες
που δεν εισήλθαν στο PSI του 2012.
Το γεγονός αυτό καθιστά, με τα σημερινά δεδομένα, σχεδόν
αδύνατη οποιαδήποτε αναδιάρθρωση (με κάθε μορφή) του ελληνικού δημοσίου χρέους της
συγκεκριμένης περιόδου. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να
εξυπηρετήσει στο σύνολό τους τις συγκεκριμένες υποχρεώσεις.
Επομένως
οποιαδήποτε συζήτηση για την αναδιάρθρωση του συγκεκριμένου τμήματος του
ελληνικού χρέους οδηγείται στις ελληνικές καλένδες. Η όποια αναδιάρθρωση του
ελληνικού δημοσίου χρέους θα συμβεί , φαίνεται ότι θα αφορά τα διακρατικά
δάνεια (52,9 δις ευρώ) και τα δάνεια του EFSF (142 Δις ευρώ) των οποίων οι αποπληρωμές
αρχίζουν , για τα μεν πρώτα από το 2020
για δε τα δεύτερα από το 2023.
Σημειώνω ότι από το 2023 αρχίζει και η
αποπληρωμή των ομολόγων των ιδιωτών που «απομειώθηκαν»
με το PSI του 2012. Συμπέρασμα: με τις υπάρχουσες συνθήκες οι
χρηματοδοτικές υποχρεώσεις της Ελλάδος μέχρι το 2019, δεν φαίνεται να μπορούν
να μεταβληθούν. Συνεπώς η Ελλάδα θα πρέπει να βρει τρόπους να αντιμετωπίσει το
συγκεκριμένο πρόβλημα. Όσα διαφορετικά λέγονται, ανταποκρίνονται ελάχιστα στην
πραγματικότητα.. Βεβαίως θα μπορούσε , εν τω μεταξύ, να μεταβληθεί η πολιτική της
ΕΚΤ(κάτι που σήμερα θεωρείται τουλάχιστον απίθανο). Όμως κανείς δεν μπορεί να
βασίσει την πολιτική του σε μια προϋπόθεση η οποία έχει απειροελάχιστες έως
μηδενικές πιθανότητες να συμβεί.
Πίνακας
Χρηματοδοτικές υποχρεώσεις
