Οι "καλοί" αστυνομικοί να βασανίζουν και
οι "κακοί" κλέφτες να τιμωρούνται βάναυσα. Αυτό φαίνεται να επιθυμεί η
ελληνική κοινωνία. Ακόμη κι αν η τιμωρία συνιστά τον θάνατο. Με αυτόν
τον τρόπο καταδικάζει και τον Ν. Ρωμανό.
Παρατηρώντας όλες αυτές τις ημέρες όλο αυτό το μίσος που έχει συσσωρευθεί γύρω από το πρόσωπο του Ν. Ρωμανού θυμήθηκα κάτι που συνέβη παλιότερα και αποτέλεσε αφορμή για σκέψη και συζήτηση με την παρέα μου. Ήταν τέτοια εποχή, κοντά Χριστούγεννα και είχαμε μαζευτεί όλοι οικογενειακώς, αδέλφια, ξαδέλφια, θείοι, θείες και γιαγιάδες. Ανάμεσα στα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας ήταν και ο μικρός μου ξάδελφος, που ετοιμαζόταν να πάει στο νηπιαγωγείο. Ο θείος μου τον είχε όλη μέρα στα πόδια του και έπαιζε μαζί του. Αγαπημένη τους δραστηριότητα ήταν η ζωγραφική. Συνήθως ο θείος μου ζωγράφιζε μία εικόνα και ύστερα την έδινε στο μικρό μου ξαδελφάκι λέγοντας του ιστορίες.
Ο θείος μου είναι αστυνομικός και ένα από
τα αγαπημένα τους θέματα ζωγραφικής με τον γιο του ήταν ο αστυνομικός
που κυνηγάει τον κλέφτη για να τον τιμωρήσει. Συνήθως ο κλέφτης κρατούσε
ένα τσουβάλι με λεφτά και παρουσιαζόταν σαν ένα σατανικό πρόσωπο που
θέλει το κακό των άλλων. Ο αστυνομικός ήταν αυτός που με το όπλο που
κρατούσε κυνηγούσε τον κλέφτη για να επιβάλλει την τάξη και να φέρει
αρμονία και την ειρήνη στην κοινωνία μας. Η ζωγραφιά συνοδευόταν
αργότερα με δραματοποίηση τόσο του γονιού όσο και του παιδιού ώστε να
τιμωρηθούν οι κακοί και να νικήσει το καλό.
Αυτά τα θυμήθηκα τις ημέρες αυτές σε συνδυασμό με την επικαιρότητα και συγκεκριμένα τα γεγονότα γύρω από τον Ν. Ρωμανό. Πώς συνδέονται όλα αυτά με τον Ρωμανό;
Αυτόν τον καιρό λοιπόν ακούω τις φωνές της "λογικής" των νοικοκυραίων να λένε ότι καλώς παθαίνει ότι παθαίνει γιατί είναι ένα κωλόπαιδο και φυσικά κλέφτης οπότε ήταν άξιος της μοίρας του. Με ανθρώπους που συνομιλώ ακούω τρελές απόψεις που συνιστούν μία δαιμονοποίηση του Ρωμανού.
Οι πιο ακράιοι, που είναι και αρκετοί, φτάνουν να πιστεύουν και να υποστηρίζουν έστω και πλαγίως την καταδίκη του στο θάνατο, μιας και αυτός το επέλεξε όπως υποστηρίζουν.
Από την άλλη κανείς από αυτούς τους νοικοκυραίους ποτέ δεν υποστήριξε και δεν εκδήλωσε στον ίδιο τουλάχιστον βαθμό ανάλογο μίσος για τους δεκάδες πολιτικούς που έχουν πράξει δεκάδες αδικήματα και έχουν κλέψει σε πολλαπλάσιο βαθμό την πολιτεία. Άνθρωποι που όχι απλά γδύσει την κοινωνία αλλά την εξωθούν στα όρια της ακόμη και στον θάνατο. Εκεί που οδηγείται πλέον και ο Ρωμανός.
Κανείς ποτέ δεν βγήκε να κατηγορήσει τόσο ανοιχτά ούτε του τραπεζίτες, ούτε τους επιχειρηματίες, ούτε τους πολιτικούς και τους πουλημένους δημοσιογράφους που ξεπλένουν όλους τους παραπάνω.
Αυτοί κλέβουν κάθε
μέρα εμάς τους ίδιους. Αλλά η κοινή γνώμη έχει στραφεί σχεδόν σύσσωμη
ενάντια στον Ρωμανό που έκλεψε μια τράπεζα. Δηλαδή τον Σάλλα ή τον
Λάτση και αυτούς που τρώνε τα λεφτά των πολιτών.
Ο Ρωμανός δεν ακούμπησε ούτε τρίχα από τον κρατούμενο που είχαν κατά τη διάρκεια της ληστείας. Αντίθετα η αστυνομία μετά τον βασάνισε μαζί με την παρέα του και στη συνέχεια κοινοποίησε τα μελανιασμένα τους πρόσωπα, επεξεργασμένα με άτσαλο τρόπο ώστε να καλύψουν ότι μπορούν και να κρύψουν έστω λίγη από την φασιστοποίηση τους.
Αλλά και τότε άκουσα πολλούς να δηλώνουν ικανοποιημένοι ή παντελώς αδιάφοροι από τον τρόπο που η αστυνομία έδρασε κατά των συλληφθέντων. Μάλλον γιατί και αυτοί φασιστοποιήθηκαν το ίδιο.
Ποιοι λοιπόν είναι οι κωλοπαιδαράδες και οι τρομοκράτες σύμφωνα με τα παραπάνω; Ποιοι μπορεί να είναι "καλοί" και ποιοι οι "κακοί";
Τα πράγματα όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ
δεν είναι ποτέ ούτε άσπρα ούτε μαύρα.
Τις περισσότερες φορές είναι πιο περίπλοκα.
Δε μπορείς να πεις προφανώς ότι ένας αστυνομικός είναι πάντα "καλός" ή ότι ένας κλέφτης είναι πάντα "κακός".
Υπάρχουν εξάλλου και πολλά χειροπιαστά παραδείγματα κλεφτών που δρούσαν για το καλό όλων.
Στην αντίθετη πλευρά των κακών αστυνομικών δεν θα αναφερθώ ξανά. Στη
συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα είναι πιο απλά και η μερίδα πολιτών
που βγάζει τη χολή της στο πρόσωπο του Ρωμανού προφανέστατα τον αδικεί
κρίνοντας τον με κριτήριο το ότι έκλεψε και είναι αναρχικός μην
υπολογίζοντας το δίκαιο του αγώνα του και την βαναυσότητα των όσων
υπομένει εξαιτίας της αναλγησίας του κράτους.
Ο Ν. Ρωμανός παλεύει για τις ιδέες του, τα πιστεύω και την ελευθερία του. Πολύ περισσότερο ο Ρωμανός δεν ξεπουλιέται σε αυτούς που του έχουν πάρει τα πάντα. Από τον κολλητό του μέχρι και την ίδια του η ζωή. Και από ότι φαίνεται δεν πρόκειται να ενδώσει. Γιατί είναι ελεύθερος σε αντίθεση με όλους εμάς, πόσο μάλλον τους νοικοκυραίους.
Αυτή η εικόνα αναδεικνύει μία νοσηρή κοινωνία που εθελοτυφλεί στο προφανές και το λογικό. Τους ανθρώπους θα έπρεπε να τους κρίναμε με βάση τη λογική και την δικαιοσύνη.
Αλλά οι
έλληνες έχουν ξεπουλήσει τη δικαιοσύνη και την ελευθερία τους στους
πολιτικούς που τόσα χρόνια τους βασανίζουν. Για την λογική δε μιλάω.
Έτσι βασανισμένοι σωματικά και νοητικά θα πεθάνουν όλοι.
Ενώ ο Ρωμανός είναι ήδη ελεύθερος.
Υ.Γ. Την ώρα που έγραφα πάντως αυτές τις γραμμές οι "καλοί" αστυνομικοί προχωράνε σε βανδαλισμούς, ξυλοδαρμούς, τραμπουκισμούς και αναίτιες επιθέσεις. Αλλά οι κωλοπαιδαράδες παραμένουν άλλοι...
