[Ο γιος που δεν αξίζουμε να έχουμε]

 του Γιώργου Κακουλίδη 

Η δικαιοσύνη εξελίσσεται σε μία ανελέητη θρησκευτική σέχτα. Αφήνει πίσω της την θλίψη των νομοθετών και με ζήλο παραμιλάει με χριστιανικούς όρους περί καλού και κακού. Αυτό της επιτρέπει να αποφασίσει για τον θάνατο του Ρωμανού.

 

Ο Ρωμανός βρίσκεται ανάμεσα στην πείνα και την πράξη, κάθετος όπως όλα τα ξελογιασμένα χερουβείμ. Δεν πρόκειται για έναν ακόμη επαναστάτη αλλά για ένα πάθος που αποφάσισε να ζήσει με τους όρους του. 

 

Δεν καταδέχθηκε να καθρεφτιστεί μέσα μας, αλλά απευθείας με την άβυσσο που αναπαράγουμε όλοι μας. Ο Αθανασίου κρύβεται αδέξια μέσα στον ίσκιο του πατέρα του, φοβισμένος και φτηνός μέχρι την συντέλεια αυτού του έρημου κόσμου. 

 

Πλάι του οι “Βεντέτες” της δημοσιογραφίας, που ακόμη και αυτή την ύστατη στιγμή κάνουν ταβανοσκόπηση ενώ βρίσκονται μέσα στο χειρουργείο που έστησαν για τον Ρωμανό. Εκμεταλλεύονται το βασίλειο του μικροαστισμού που κολυμπάνε οι Έλληνες και φωτίζουν αυτή την δολοφονία παραμιλώντας για το γράμμα του νόμου.

 

Στον συρφετό προστίθεται και ο βλαξ του παντός Ψαριανός που εκπροσωπεί ότι χρυσαυγίτικο κρύβει μέσα της  η ελεεινή Αριστερά. 

 

Ας προσέξουν, όμως, γιατί μπορεί ο Ρωμανός να τρέμει επάνω στο σταυρό, κάποια στιγμή θα τρέμει και ο σταυρός και ο κοινός σπασμός τους θα μας τυλίξει. 

[--->]