Κρίσιμες ώρες για τον Τζούλιαν Ασανζ

Λαμπρινή Θωμά

Ο Φλεβάρης που έρχεται είναι πολύ σημαντικός για τον Τζούλιαν Ασανζ μας. Εξετάζεται δικαστικά, τελευταία φορά, αν έχει ή δεν έχει το δικαίωμα ο Τζούλιαν Ασανζ να συνεχίσει να εφεσιβάλλει την άρνηση της βρετανικής δικαιοσύνης να επανεξετάσει το αίτημά του για μη έκδοση. Η διαδικασία, ενώπιον δύο δικαστών, θα κρατήσει δύο ημέρες - 21 και 22 Φεβρουαρίου - και αποτελεί την τελική εκδίκαση της έφεσης Ασσανζ που απορρίφθηκε τον Ιούνιο που μας πέρασε. Να θυμίσω πως, την 6η Ιουνίου του 2023, μονομελές βρετανικό δικαστήριο είχε αποφασίσει ότι ο Τζούλιαν Ασσανζ δεν έχει δικαίωμα έφεσης στην απόφαση για την έκδοσή του. Αυτή την απόφαση θα επανεξετάσει το δικαστήριο του Φεβρουαρίου που μας έρχεται, και αν η απόφαση είναι υπέρ του Ασσανζ, του δίνεται το δικαίωμα να συνεχίσει τον αγώνα για την Ελευθερία του Τύπου στα βρετανικά δικαστήρια. Αν το νέο δικαστήριο επικυρώσει την απόφαση του δικαστηρίου του Ιουνίου, θα ακολουθήσει η έκδοσή του στις ΗΠΑ, όπου διώκεται με βάση τον, φτιαγμένο κατά των κομμουνιστών, νόμο κατά της Κατασκοπείας του 1917, και αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης 175 ετών. Η δίωξη από τις ΗΠΑ συνδέεται με την δημοσιογραφική αποκάλυψη εγκλημάτων πολέμου που διέπραξαν αυτές στους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, και αποκάλυψαν τα Γουίκιληκς.

Εν τω μεταξύ, αυτές τις ημέρες ξεκίνησε στις ΗΠΑ δίκη - προσφυγή των δικηγόρων του Ασσανζ, για την παρακολούθηση των συνομιλιών τους με τον πελάτη τους, όσο ο τελευταίος βρισκόταν στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο. Στη δίκη, η αμερικανική δικαιοσύνη ουσιαστικά καλείται να αποφασίσει αν υπάρχει εξαίρεση στην παρακολούθηση αμερικανών πολιτών, όταν αυτοί βρίσκονται εκτός συνόρων της χώρας. Αν αποφασιστεί ότι δεν υπάρχει εξαίρεση, ένα μεγάλο μέρος του κατηγορητηρίου κατά του Ασσανζ θα φυγει από τη μέση, γιατί προέρχεται από παρακολουθήσεις των αμερικανων δικηγόρων του από τη CIA του διαΠομπέου.

Γεροί να είμαστε, το ΤΡΡ θα είναι εκεί.

[---->]

Ρε, που πάμε ρε!

 

ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ, ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΧΟΛΗΣΤΕΡΙΝΗ

 

Τα κρίσιμα στενά Bab al-Mandab βρίσκονται υπό τα πυρά των Χούθι. Οι ναυτιλιακές εταιρείες αναστέλλουν τις διελεύσεις των πλοίων, νέα πίεση στην άνοδο του πληθωρισμού. Τα κράτη έτοιμα να επέμβουν στρατιωτικά, η κατάσταση όμως είναι περίπλοκη. Στο βάθος, ο Δρόμος του Βαμβακιού.

 

Του P. Fagan

 

Οι υψηλές συγκεντρώσεις χοληστερόλης μπορούν να οδηγήσουν σε φλεγμονή και αποφράξεις των φλεβικών και αρτηριακών οδών με σοβαρές συνέπειες. Η γεωπολιτική χοληστερόλη δεν είναι άλλη από τα αυξανόμενα επίπεδα τριβών και συγκρούσεων της πολυπολικής μετάβασης όπου το κυκλοφορικό σύστημα είναι οι παγκόσμιες εμπορικές οδοί.

 

Το Bab al-Mandab είναι ένα στενό, από μόνο του με ένα δυσοίωνο όνομα (η Πύλη του Θρήνου), το οποίο συνδέει τον Κόλπο του Άντεν και λίγο πριν τον Ινδικό Ωκεανό και την Αραβική Θάλασσα με την Ερυθρά Θάλασσα και το Σουέζ.

Από εκεί περνάει το 12 έως 14% του παγκόσμιου εμπορίου (σχεδόν όλο το ευρωασιατικό), τόσο που στη μικρή χώρα που δεσπόζει στο στενό, το Τζιμπουτί, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία, η Ιταλία, η Σαουδική Αραβία και τόσο η Ιαπωνία όσο και η Κίνα έχουν στρατιωτικές ναυτικές βάσεις, οι δύο τελευταίες είναι οι μόνες εξωεδαφικές βάσεις των δύο ασιατικών χωρών. Οι Ρώσοι κατασκευάζουν μία λίγο βορειότερα στις ακτές του Σουδάν.

 

Ακριβώς απέναντι βρίσκεται η Υεμένη και στη Βόρεια Υεμένη υπάρχουν οι Χούτι, σιίτες, οι οποίοι εκτοξεύουν εδώ και αρκετό καιρό ρουκέτες και οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη εναντίον διερχόμενων εμπορικών πλοίων. Ένα, νορβηγικό, μόλις χθες. Ο λόγος είναι ότι πιστεύουν ότι χτυπούν ισραηλινά εμπορεύματα και επιχειρήσεις σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους της Γάζας, αλλά και για να στείλουν ένα προληπτικό μήνυμα, ώστε να μην διανοηθούν να διευρύνουν την υπάρχουσα σύγκρουση, μια διεύρυνση που μπορεί να στραφεί στη συνέχεια στα βόρεια, μεταξύ Λίβανου και Συρίας, τη χώρα της Χεζμπολάχ με την οποία είναι στενοί σύμμαχοι.

 

Οι μεγάλες εταιρείες μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων, δηλαδή η δανέζικη Maersk και η γερμανική Hapag Lloyd, η ιταλοελβετική Msc και η γαλλική Cma Cgm καθώς και η OOCL με έδρα το Χονγκ Κονγκ, δήλωσαν ότι ανέστειλαν τις διελεύσεις των πλοίων τους και θα χρησιμοποιούν το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, μια διαδρομή κατά 40% μεγαλύτερη. Η διακοπή διέλευσης  των πλοίων για μια εβδομάδα από τη διώρυγα του Σουέζ το 2021 οδήγησε σε μπλοκάρισμα και καρδιακό επεισόδιο το παγκόσμιο εμπόριο. Από εκεί περνούν και τα πλοία που μεταφέρουν φυσικό αέριο και πετρέλαιο από τον Περσικό. Εδώ κινδυνεύει κανείς με καρδιακό επεισόδιο πολύ περισσότερο από μία εβδομάδα.

 

Γιαυτό και οι Αμερικανοί μετακινούν αεροπλανοφόρα προκειμένου να προστατέψουν τη διαδρομή, τουλάχιστον αυτή είναι η δηλωμένη πρόθεση τους. Οι Γερμανοί και οι Νορβηγοί εξετάζουν αν θα στείλουν πλοία, οι Ιταλοί δήλωσαν αμέσως προθυμία, οι Ρώσοι έστειλαν ένα υποβρύχιο στη Μεσόγειο. Αλλά οι Αμερικανοί φαίνεται να συντονίζουν μια πραγματική μικτή επιχείρηση την 'Επιχείρηση Prosperity Guardian'.

 

Αν και οι Χούθι είναι κοντά στο Ιράν, ορισμένοι αναλυτές επισημαίνουν ότι δεν συντονίζονται στα πάντα με την Τεχεράνη, έχουν και τη δική τους ατζέντα, μεταξύ άλλων, το λάβαρο της υπεράσπισης της παλαιστινιακής υπόθεσης, τόσο προσφιλής στην αραβική κοινή γνώμη, ενώ στην πράξη αγνοείται από τις αντίστοιχες κυβερνήσεις τους.

 

Το ζήτημα είναι πολύ περίπλοκο. Η περιοχή έχει σίγουρα κεντρική σημασία και γιαυτήν ενδιαφέρονται πολλοί. Φαντάζομαι ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν αυξήσει αρκετά τις τιμές των συμβολαίων κάλυψης κινδύνου, οπότε μέχρι να εξομαλυνθεί πλήρως η κατάσταση, βολεύει τις εταιρείες να κάνουν το βήμα παραπάνω και να μετακυλήσουν την τιμή στους εμπόρους, που με τη σειρά τους θα τη μετακυλήσουν σε εμάς. Ηδη χθες η τιμή του φυσικού αερίου τράβηξε την ανηφόρα και σίγουρα θα ακολουθήσει μια νέα έκρηξη του πληθωρισμού.

 

Από την άλλη, η επίθεση στους Χούθις θα μπορούσε να βάλει φωτιά στην περιοχή, δεδομένου ότι η Σαουδική Αραβία και οι Χούθις έχουν αναστείλει με κόπο τη μακρόχρονη σύγκρουσή τους και αναζητούν ενεργά μια συμφωνία, ενώ η Σαουδική Αραβία ομαλοποιεί τις διπλωματικές σχέσεις με την Τεχεράνη, καθώς συγκατοικούν στους νέους BRICS10. Αυτό εξηγεί την απροθυμία των Αράβων να ενταχθούν στον αμερικανικό συνασπισμό, στον οποίο προς το παρόν έχει προσχωρήσει μόνο το Μπαχρέιν. Επιπλέον, υπάρχει ένα πρόβλημα διοίκησης, δηλαδή στο πλαίσιο ποιας επιχειρησιακής δομής θα γίνει η επέμβαση. Οι Άραβες θα προτιμούσαν μέσω του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, οι Ευρωπαίοι υπό την αιγίδα της ΕΕ, οι Αμερικανοί ενοχλούνται με όλες αυτές τις φοβίες και το μόνο που θα ήθελαν είναι να συμμετέχουν και άλλοι, λιγότερο ή περισσότερο επίσημα, υπό την ηγεσία τους, ώστε να μην φανούν ως οι συνήθεις εμπρηστές της Άγριας Δύσης.

 

Οστόσο, μια ενδεχόμενη ένοπλη σύγκρουση στην περιοχή το μόνο που θα έκανε είναι να επιβεβαιώσει την αναγκαιότητα του νέου Δρόμου του Βαμβακιού με τον οποίο η Ουάσιγκτον προσπάθησε να βγάλει από τη μέση τόσο τον κινεζικό Δρόμο του Μεταξιού όσο και τις νέες συμμαχίες των BRICS. Μια επιχειρησιακή διαδρομή που θα προσγειώνεται στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και μέσω σιδηροδρόμου θα φτάνει στη Μεσόγειο στο Ισραήλ αποφεύγοντας τα στενά, την Ερυθρά Θάλασσα και το Σουέζ θα ήταν η καλύτερη εναλλακτική λύση. Και αυτό το σχέδιο είναι αναμφίβολα ο υποκείμενος αιτιώδης παράγοντας σε μεγάλο βαθμό (όχι ο μόνος, αλλά το έναυσμα, πιθανότατα) της σφαγής που ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου.

 

Ο δρόμος αυτός δεν μπορεί ποτέ να γίνει με τους Παλαιστίνιους στη Γάζα και τη Χεζμπολάχ στο βορρά έτοιμοι να τον σαμποτάρουν, γιαυτό και η ανακοίνωση του Νετανιάχου στον ΟΗΕ στην ομιλία του στα τέλη Σεπτεμβρίου, λίγες μέρες πριν από τη σφαγή. Εκεί ο Νετανιάχου όχι μόνο έδειξε έναν χάρτη με το Ισραήλ ενωμένο με τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, αλλά υποσχέθηκε ότι έχει και συγκεκριμένες ιδέες για τον επανασχεδιασμό της Μέσης Ανατολής μια για πάντα. Ο λόγος για τον οποίο η αντίδραση του Τελ Αβίβ, όπως αμέσως αναφέραμε εδώ, σύντομα ξεπέρασε τα συνήθη και κατανοητά αντίποινα κατά της Χαμάς, φτάνοντας σήμερα τους 20.000 νεκρούς στη Γάζα και χωρίς κανείς στον κόσμο να βλέπει το τέλος της καταστροφικής ένοπλης λαίλαπας ή να λέει κάτι για τις επανειλημμένες ισραηλινές ανακοινώσεις ότι ο πόλεμος θα είναι ακόμα πολύ μακρύς. Αν πρόκειται για έναν πόλεμο που θα τακτοποιήσει μια για πάντα τη Χαμάς, τους Παλαιστίνιους, τη Χεζμπολάχ και τους Χούτι για να ανοίξει το δρόμο για το νέο δρόμο του Βαμβακιού, τότε φυσικά και θα είναι μακρύς, αιματηρός και ενδεχομένως πολύ επικίνδυνος.

 

Με λίγα λόγια, μια ωραία, μακρά, μεσαίας έντασης σύγκρουση στην Πύλη του θρήνου θα είχε τους λόγους της αλλά και πολλά μείον.

 

Όπως και με τον πόλεμο στην Ουκρανία, δεν περνάει από το μυαλό κανενός ότι αυτή η σύγκρουση δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί. Εδώ και επτά τουλάχιστον χρόνια υπέβοσκε μεταξύ Ουκρανών και Ρώσων και εδώ και δεκαετίες μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, αλλά κανείς δεν νοιαζόταν. Σε ατομικό επίπεδο, κανένας με προβλήματα υγείας δεν θα σκεφτόταν ποτέ να χορέψει γυμνός στο χιόνι, σε επίπεδο όμως γεωπολιτικών ισορροπιών, υπάρχει πλήρης άγνοια. Τα πράγματα "συμβαίνουν" και αμέσως όλοι αισθάνονται έτοιμοι να πουν τη γνώμη τους για το ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί και πώς αυτοί πρέπει να τιμωρηθούν.

 

Έτσι κινείται ο κόσμος μας. Η κοινωνία της πληροφορίας, των δεδομένων, της ελευθερίας της σκέψης και του λόγου, όλα γύρω από μεγάλη άγνοια, περισπασμούς και συναισθηματικά ερεθίσματα.

 

Το σημαντικό είναι ο κόσμος να πηγαίνει εκεί που θέλεις εσύ και η εικόνα για τον κόσμο και η προσοχή να στρέφεται σε κάτι το εντελώς διαφορετικό. Μιλάμε για το αλφαβητάρι του ταχυδακτυλουργού, από το κόλπο με τα τρία χαρτιά του παπατζή και πάνω και στη μέση, το ευτυχισμένο κοινό των ελεύθερων άσχετων.

[----->]

 

ΑΜΦΙΒΟΛΊΕΣ ΣΧΕΤΙΚΆ ΜΕ ΤΗΝ ΟΔΗΓΙΑ ΑΝΝΙΒΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΌΣΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΈΜΟΥ

 

🔴 Οδηγία Αννίβας, οι αρχές δεν ερεύνησαν γιατί "δεν υπάρχει ενδιαφέρον να τους θέσουν προ των ευθυνών τους...".

🔴 Η περίπτωση του κιμπούτς Be'eri.

🔴 Κάτι δεν ‘’ταιριάζει’’ στην καταμέτρηση των απωλειών του Ισραηλινού στρατού.

 

 

"Εάν το Ισραήλ έχει κάνει χρήση μιας αμφιλεγόμενης διαδικασίας ενάντια σε δικούς του πολίτες,τότε θα πρέπει ξεκινήσει αμέσως μια συζήτηση". Η διαδικασία που επικαλείται ο τίτλος του άρθρου της Haaretz είναι η "Οδηγία Αννίβας", ένας άγραφος κανόνας που ισχύει στον ισραηλινό στρατό και νομιμοποιεί τη θανάτωση ομήρων, αν δεν υπάρχει τρόπος αποτροπής της απαγωγής τους. Σύμφωνα με τη Noa Limone, τη συντάκτρια του δημοσιεύματος, η Οδηγία αυτή ίσως εφαρμόστηκε στην επίθεση της Χαμάς στο κιμπούτζ Be'eri στις 7 Οκτωβρίου.

 

ΟΔΗΓΙΑ ΑΝΝΙΒΑΣ: ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΘΕΜΑ

Η δημοσιογράφος είναι θαρραλέα γιατί βάζει ένα ερώτημα σχετικά με ένα από τα πιο ευαίσθητα ζητήματα στην ισραηλινή αφήγηση. Εδώ και καιρό, δημοσιογράφοι που δεν έχουν καμία σχέση με τη mainstream δημοσιογραφία,δημοσιεύουν άρθρα που αποκαλύπτουν ένα τέτοιο παρασκήνιο, επικαλούμενες μαρτυρίες που έχουν εμφανιστεί σε ισραηλινά μέσα ενημέρωσης και διάφορα ντοκουμέντα. Αλλά το Ισραήλ αρνείται σθεναρά ότι ο στρατός του, στη βιασύνη να αντιμετωπίσει την επίθεση της Χαμάς, εφάρμοσε την αμφιλεγόμενη αυτή οδηγία.

 

Οι ισραηλινές αρχές δεν έχουν ερευνήσει το θέμα, γράφει η Lemon, πρώτον γιατί δεν υπάρχει "ενδιαφέρον να λογοδοτήσουν όσοι επενέβησαν για να σώσουν τα θύματα της σφαγής". Δεύτερον, γιατί υπάρχει κίνδυνος να παίξουν το παιχνίδι του εχθρού, ο οποίος χρησιμοποίησε αυτό το επιχείρημα για να φορτώσει στην ισραηλινή αντίδραση τα περισσότερα θύματα που ήταν άμαχοι.

 

Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς ένα δευτερεύον επιχείρημα, που δεν διατυπώνεται ρητά στο άρθρο, ότι αν επιβεβαιωθεί αυτή η θέση, τότε θα αποδυναμωθεί η αφήγηση της Χαμάς για τη σφαγή, η οποία θεωρείται πλέον θέσφατο που δεν αφήνει χώρο για αμφιβολίες ή αμφισβητήσεις. Επιπλέον, αρκετοί από τους επιζώντες θα βρεθεί ότι θρηνούν νεκρούς που μπορεί να σκοτώθηκαν από φίλια πυρά.

 

Αλλά για να επιστρέψουμε στο άρθρο της Limone, σύμφωνα με την ίδια, ο τελευταίος λόγος για τον οποίο δεν μπορεί να διερευνηθεί αυτό το θέμα είναι ότι θα έθετε υπό αμφισβήτηση την ηθική του στρατού. Στην πραγματικότητα, γράφει, η Οδηγία Αννίβας δεν νομιμοποιεί τη θανάτωση αιχμαλώτων που έχουν πέσει στα χέρια του εχθρού, αλλά "πολλοί αξιωματικοί και στρατιώτες το ερμηνεύουν κατ’ αυτόν τον τρόπο". Με απλά λόγια, κανείς δεν θέλει να αναδείξει αυτή την ερμηνεία, η οποία θα προκαλούσε σκάνδαλο στην ισραηλινή κοινή γνώμη (και αλλού).

 

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΚΙΜΠΟΥΤΣ BE'ERI

Συγκεκριμένα, η Lemon αναφέρει μια περίπτωση όπου μπορεί να εφαρμόστηκε η οδηγία: "Οι δύο μοναδικοί επιζώντες όμηροι στο Be'eri στις 7 Οκτωβρίου έχουν την εντύπωση ότι οι Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας χρησιμοποίησαν τη λεγόμενη Οδηγία Αννίβας στους ομήρους της Χαμάς μέσα σε ένα από τα σπίτια του κιμπούτς. Στο σπίτι βρίσκονταν 40 πολιτοφύλακες της Χαμάς, οι οποίοι είχαν πάρει ομήρους 14 πολίτες, "δύο από τους οποίους ήταν παιδιά".

 

Σε μια παύση, στην πρώτη ανταλλαγή πυρών, είπε η δημοσιογράφος, η Χαμάς απελευθέρωσε τη Yasmin Porat, η οποία αποκάλυψε στους διασώστες τον αριθμό των ομήρων στο σπίτι. Στη συνέχεια, η διοίκηση των επιχειρήσεων πέρασε σε έναν στρατηγό, ο οποίος φέρεται να διέταξε ένα τανκ να ανοίξει πυρ εναντίον του σπιτιού. Το τανκ έριξε δύο βλήματα, το ένα με στόχο το έδαφος και το άλλο με στόχο την οροφή του σπιτιού και από το γεγονός μόνο μία επέζησε, η Hadas Dagan. Τόσο η Porat όσο και η Dagan συμφωνούν με αυτή την εκδοχή των γεγονότων.

 

Η Lemon ζητά μετ’επιτάσεως να διεξαχθεί έρευνα για το θέμα και για το αν σε αυτή την περίπτωση ή σε άλλες, εκείνη τη μοιραία ημέρα εφαρμόστηκε η Οδηγία Αννίβας.

 

Όμως οι ισραηλινές αρχές ξεκαθάρισαν πως ότι ό,τι έγινε εκείνη την ημέρα, ειδικά η μη ενίσχυση της άμυνας παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις, θα το εξετάσουν μετά το τέλος του πολέμου. Έτσι, το αίτημα της δημοσιογράφου θα μείνει αναπάντητο, και μάλιστα είναι πιθανό ότι αυτά που έγραψε θα θαφτούν το συντομότερο δυνατό ή θα διαψευστούν κατηγορηματικά.

 

Αυτά που διακυβεύονται είναι πάρα πολλά και η πίεση να επιμείνουμε στις επίσημες ανακοινώσεις και στη λογοκρισία είναι πολύ ισχυρή. Υποδειγματικός, με αυτή την έννοια, είναι ένας τίτλος της Haaretz: "Οι Ισραηλινοί δεν μπορούν να δουν τις εικόνες από τη Γάζα επειδή οι δημοσιογράφοι μας δεν κάνουν τη δουλειά τους ".

 

 

ΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ

Αγνωστο είναι και το πραγματικό κόστος του πολέμου. Η Haaretz, και πάλι, αποκάλυψε πριν από λίγες ημέρες ότι ο αριθμός των στρατιωτών που τραυματίστηκαν στην εκστρατεία στη Γάζα είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που δήλωσαν οι αρχές. Η αναντιστοιχία προέκυψε από έρευνα της εφημερίδας, η οποία σημειώνει: "Για παράδειγμα, μόνο το ιατρικό κέντρο Barzilai στο Ashkelon αναφέρει ότι έχει περιθάλψει 1.949 στρατιώτες που τραυματίστηκαν στον πόλεμο από τις 7 Οκτωβρίου (από τους 3.117 τραυματίες που νοσηλεύτηκαν εκεί στη διάρκεια του πολέμου), ενώ σύμφωνα με τον στρατό ο συνολικός αριθμός των τραυματιών στρατιωτών είναι 1.593".

 

 

 

"Το Assuta Ashdod", συνέχισε η εφημερίδα, "φέρεται να περιέθαλψε 178 ασθενείς, το Ichilov (Τελ Αβίβ) 148, το Rambam (Χάιφα) 181, το Hadassah (Ιερουσαλήμ) 209 και το Sha'arei Tzedek (Ιερουσαλήμ) 139. Επιπλέον, άλλοι 1.000 στρατιώτες, περίπου, νοσηλεύτηκαν στο ιατρικό κέντρο Soroka στο Be'er Sheva, ενώ άλλοι 650 νοσηλεύτηκαν στο ιατρικό κέντρο Sheba στο Tel-Hashomer".  Φυσικά, τα στοιχεία των νοσοκομείων μπορεί να είναι παραπλανητικά - διπλές εγγραφές, κοινές ασθένειες και άλλα - αλλά όχι τόσο ώστε να δικαιολογείται αυτή η απόκλιση. Η αμφισβήτηση, πάντως, όπως καταγγέλλουν αξιωματούχοι της υγείας, έχει περιοριστεί, καθώς οι αρχές ζήτησαν από τα νοσοκομεία να συμμορφώνονται με τις επίσημες ανακοινώσεις.

 

Μια ακόμα  λεπτομέρεια, που βάζει ερωτηματικά,  είναι η είδηση, που αναμεταδόθηκε στις 12 Δεκεμβρίου, ότι 13 στρατιώτες που σκοτώθηκαν στη Γάζα είχαν εκ παραδρομής θεωρηθεί λανθασμένα ως πολιτοφύλακες της Χαμάς (Haaretz). Αυτό το λάθος όμως είναι αδύνατο να συμβεί, αφού τα πάντα στη Λωρίδα παρακολουθούνται ανά τετραγωνικό μέτρο... μήπως έχουν γίνει και στο παρελθόν παρόμοια λάθη που δεν έχουν αποκαλυφθεί;

 

ΤΑ ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΑ ΟΧΗΜΑΤΑ

Μια άλλη λεπτομέρεια που βάζει ερωτήματα είναι το γεγονός ότι ο Ισραηλινός στρατός δεν δίνει λογαριασμό, τουλάχιστον στις ειδήσεις που διαδίδονται στο ευρύ κοινό, για τα άρματα μάχης και τα άλλα οχήματα, τεθωρακισμένα ή μη, που καταστράφηκαν στις επιχειρήσεις στη Γάζα. Όσοι παρακολουθούν τον ουκρανικό πόλεμο γνωρίζουν πόσο ζωτικής σημασίας είναι αυτές οι πληροφορίες και πώς τα διαδίδουν λεπτομερώς τα αντιμαχόμενα μέρη, με προφανείς προσαρμογές που υπαγορεύονται από προπαγανδιστικούς λόγους.

 

Η λεπτομέρεια αυτή είναι ακόμη πιο σημαντική αν λάβει κανείς υπόψη τα πλάνα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, στα οποία μπορεί να δει πολλά ισραηλινά άρματα και οχήματα που χτυπήθηκαν από τη Χαμάς και συχνά καταστράφηκαν. Αν τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η Χαμάς, τα οποία αναφέρονται σε εκατοντάδες οχήματα, αληθεύουν, τότε θα πρόκειται για σφαγή. Αριθμοί που μάλλον είναι υπερβολικοί. Αυτό που μένει, ωστόσο, είναι τα σχετικά βίντεο και η ανεξήγητη σιωπή των Ισραηλινών δυνάμεων.

 

Αυτό δεν έχει καμία σχέση με υποτιθέμενη μεγέθυνση των επιτυχιών της Χαμάς, επειδή μιλάμε για ζωές διαλυμένες σε έναν παράλογο πόλεμο. Και οι ζωές των Ισραηλινών αξίζουν εξίσου με αυτές των Παλαιστινίων, έστω και αν οι τελευταίοι καταγράφουν εκθετικά μεγαλύτερες απώλειες, ιδίως μεταξύ των αμάχων, 7.000 εκ των οποίων είναι μόνο παιδιά, αριθμοί απαράδεκτοι για όλο τον κόσμο και λιγότερο για τις ΗΠΑ.

 

 

Θα πρέπει ωστόσο, να ειπωθεί, όπως κάνει η Wall Street Journal, ότι το κόστος του πολέμου για το Ισραήλ είναι υψηλό, πιθανώς υψηλότερο από το αναμενόμενο. Δεν ξέρουμε αν η συνειδητοποίηση αυτού του κόστους θα ενθαρρύνει τον τερματισμό της σύγκρουσης, όπως συνέβη σε προηγούμενες συγκρούσεις με τη Χαμάς, όχι μόνο επειδή ο σημερινός πόλεμος έχει διαφορετικό νόημα από τους προηγούμενους, με αποτέλεσμα το ισραηλινό κοινό να φαίνεται διατεθειμένο να δεχτεί πολύ μεγαλύτερες απώλειες από ό,τι στο παρελθόν.

 

Αλλά ακόμη και μια τέτοια αποδοχή έχει πάντα κάποια όρια που τα επιβάλλει η ίδια η πραγματικότητα. Το θέμα είναι ότι η κρατική λογοκρισία, αν και λίγο-πολύ αναγκαία σε περιόδους πολέμου, δεν επιτρέπει στους Ισραηλινούς πολίτες να αμφισβητήσουν αν αυτά τα όρια έχουν επιτευχθεί ή όχι.

 

Υ.Γ.Σε άρθρο της η Ynet αναφέρει τη δήλωση του Ισραηλινού στρατού ότι 20 στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους στη Γάζα ήταν θύματα φιλικών πυρών. Το άρθρο αναφέρει επίσης τα θύματα των φιλικών πυρών εκείνης της μοιραίας 7ης Οκτωβρίου: "Τα θύματα των φιλικών πυρών μειώθηκαν μετά την 7η Οκτωβρίου, αλλά ο Ισραηλινός στρατός πιστεύει ότι, πέρα από την επιχειρησιακή διερεύνηση των γεγονότων, δεν θα ήταν ηθικά σωστό να διερευνηθούν αυτά τα περιστατικά λόγω του τεράστιου και πολύπλοκου όγκου των γεγονότων που έλαβαν χώρα στο κιμπούτς. και στις ισραηλινές κοινότητες στο νότο, λόγω των δύσκολων καταστάσεων στις οποίες οι στρατιώτες επιχειρούσαν εκείνη την περίοδο".

 

 [---->]

 

 

ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ;

  

Του Ίλαν Παπέ

A Wall and a Watchtower: Why is Israel Failing? – ILAN PAPPE

Όλα ξεκίνησαν από το Homa και το Migdal, δηλαδή ένα τείχος και ένα παρατηρητήριο. Είναι πολύ πιθανό οι πρώτοι στοχαστές και ηγέτες του σιωνιστικού κινήματος, στα τέλη του 19ου αιώνα στην Ευρώπη, να φαντάζονταν, ή τουλάχιστον να ήλπιζαν, ότι η Παλαιστίνη ήταν μια άδεια γη και ότι αν υπήρχαν άνθρωποι εκεί, αυτοί ήταν ριψοκίνδυνες νομαδικές φυλές που, στην ουσία, δεν ζούσαν στη γη.

 

Αν αυτό ίσχυε, είναι πολύ πιθανό οι Εβραίοι πρόσφυγες που κατευθύνονταν προς αυτή την άδεια γη να είχαν οικοδομήσει μια ευημερούσα κοινωνία και, ίσως,να είχαν βρει έναν τρόπο να αποφύγουν την πόλωση από τον αραβικό κόσμο.

 

Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι πολλοί από τους πρώτους αρχιτέκτονες του Σιωνισμού είχαν πλήρη επίγνωση ότι η Παλαιστίνη δεν ήταν μια άδεια γη.

 

Αυτοί οι αρχιτέκτονες του Σιωνισμού ήταν πολύ ρατσιστές και οριενταλιστές, όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη, για να μπορέσουν να αντιληφθούν πόσο προοδευτική ήταν η παλαιστινιακή κοινωνία με τα τότε δεδομένα, με μια μορφωμένη και πολιτικοποιημένη αστική ελίτ και μια αγροτική κοινότητα που ζούσε ειρηνικά μέσα σε ένα γνήσιο σύστημα συνύπαρξης και αλληλεγγύης.

 

Η παλαιστινιακή κοινωνία βρισκόταν στο κατώφλι της νεωτερικότητας - όπως και πολλές άλλες κοινωνίες στην περιοχή- ένα μείγμα παράδοσης και νέων ιδεών. Αυτό θα αποτελούσε τη βάση για μια εθνική ταυτότητα και ένα όραμα ελευθερίας και ανεξαρτησίας στην ίδια τη γη που κατοικούσαν για αιώνες.

 

Οι Σιωνιστές γνώριζαν ασφαλώς εκ των προτέρων ότι η Παλαιστίνη ήταν η γη των Παλαιστινίων, αλλά έβλεπαν τον ντόπιο πληθυσμό ως δημογραφικό εμπόδιο που έπρεπε να απομακρυνθεί για να πετύχει το σιωνιστικό σχέδιο της οικοδόμησης ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη.

 

Έτσι η σιωνιστική έκφραση "Το Παλαιστινιακό Ζήτημα" ή "Το Παλαιστινιακό Πρόβλημα" μπήκε στο πολιτικό λεξικό της παγκόσμιας πολιτικής.

 

Στα μάτια της σιωνιστικής ηγεσίας, το "πρόβλημα" μπορούσε να λυθεί μόνο με την εκδίωξη των Παλαιστινίων και την αντικατάστασή τους με Εβραίους μετανάστες.

 

Επιπλέον, η Παλαιστίνη έπρεπε να αποσπαστεί από τον αραβικό κόσμο και να οικοδομηθεί ως προκεχωρημένο φυλάκιο, εξυπηρετώντας τις φιλοδοξίες του δυτικού ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας να κατακτήσει τη Μέση Ανατολή στο σύνολό της.

 

Όλα ξεκίνησαν με  Homa και Migdal, δηλαδή με ένα τείχος και ένα παρατηρητήριο.

 

 

ΤΕΙΧΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ

 

Τα δύο αυτά στοιχεία θεωρήθηκαν τα σημαντικότερα ορόσημα της εβραϊκής "επιστροφής" στην υποτιθέμενη άδεια γη και εξακολουθούν να υπάρχουν σε κάθε σιωνιστικό οικισμό μέχρι σήμερα. 

 

Εκείνη την εποχή, τα παλαιστινιακά χωριά δεν είχαν τείχη ή παρατηρητήρια, και δεν έχουν ούτε σήμερα. 

 

Οι άνθρωποι έμπαιναν και έβγαιναν ελεύθερα, απολαμβάνοντας τη θέα των χωριών κατά μήκος του δρόμου, καθώς και το φαγητό και το νερό που ήταν διαθέσιμα σε κάθε περαστικό.

 

Οι σιωνιστικοί οικισμοί, αντίθετα, φρουρούσαν με θρησκευτική ευλάβεια τα περιβόλια και τα χωράφια τους και θεωρούσαν όποιον τα άγγιζε ως κλέφτες και τρομοκράτες. Γι' αυτό, από την αρχή, δεν έχτισαν κανονικούς ανθρώπινους οικισμούς, αλλά προμαχώνες με τείχη και παρατηρητήρια, θολώνοντας τη διαφορά μεταξύ πολιτών και στρατιωτών στην κοινότητα των εποίκων.

 

Για λίγο, οι σιωνιστικοί οικισμοί κέρδισαν την αναγνώριση των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο, απλώς και μόνο επειδή ήταν μέρη όπου δοκιμάστηκε ανεπιτυχώς και φανατικά ο κομμουνισμός. Η φύση αυτών των οικισμών, ωστόσο, μας λέει από την αρχή τι σήμαινε ο Σιωνισμός για τη γη και τους ανθρώπους της.

 

Όποιος έφτανε ως Σιωνιστής, είτε ήλπιζε να βρει μια άδεια γη είτε ήταν αποφασισμένος να την κάνει άδεια γη, στρατολογούνταν σε μια στρατιωτική κοινωνία εποίκων που μπορούσαν να πραγματοποιήσουν το όνειρο της άδειας γης μόνο με καθαρή βία.

 

Ο γηγενής πληθυσμός αρνήθηκε την προσφορά, σύμφωνα με τα λόγια του Theodore Herzl, να "μεταφερθεί" σε άλλες χώρες.

 

Παρά την τεράστια απογοήτευση για την ανάκληση των αρχικών υποσχέσεων της Βρετανίας να σεβαστεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσης όλων των αραβικών λαών, οι Παλαιστίνιοι εξακολουθούσαν να ελπίζουν ότι η Αυτοκρατορία θα τους προστάτευε από το σιωνιστικό σχέδιο αντικατάστασης και εκτοπισμού.

 

Στη δεκαετία του 1930, οι ηγέτες της παλαιστινιακής κοινότητας συνειδητοποίησαν ότι αυτό δεν θα συνέβαινε έτσι, εξεγέρθηκαν, για να συντριβούν βάναυσα από την Αυτοκρατορία που υποτίθεται ότι θα τους προστάτευε, σύμφωνα με την "Εντολή" της Κοινωνίας των Εθνών.

 

Η Αυτοκρατορία στάθηκε αμέτοχη ακόμη και όταν το κίνημα των εποίκων διέπραξε μια τεράστια επιχείρηση εθνοκάθαρσης το 1948, με αποτέλεσμα την εκδίωξη του μισού ντόπιου πληθυσμού κατά τη διάρκεια της Νάκμπα.

 

Μετά την καταστροφή, ωστόσο, η Παλαιστίνη εξακολουθούσε να είναι γεμάτη Παλαιστίνιους και όσοι εκδιώχθηκαν αρνήθηκαν να αποδεχθούν οποιαδήποτε άλλη ταυτότητα και αγωνίστηκαν για την επιστροφή τους, όπως κάνουν μέχρι σήμερα.

 

 

ΔΙΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΟ "ΟΝΕΙΡΟ" ΖΩΝΤΑΝΟ

 

 Όσοι παρέμειναν στην ιστορική Παλαιστίνη συνέχισαν να αποδεικνύουν ότι η γη δεν ήταν άδεια και ότι οι έποικοι έπρεπε να χρησιμοποιήσουν βία για να επιτύχουν τον στόχο τους να μετατρέψουν μια αραβική, μουσουλμανική και χριστιανική Παλαιστίνη σε μια ευρωπαϊκή εβραϊκή Παλαιστίνη.

 

Κάθε χρόνος που περνούσε, έπρεπε να χρησιμοποιηθεί όλο και περισσότερη βία για να πραγματοποιηθεί αυτό το ευρωπαϊκό όνειρο σε βάρος του παλαιστινιακού λαού.

 

Το 2020, συμπληρώθηκαν 100 χρόνια συνεχούς προσπάθειας να υλοποιηθεί, με τη βία, το όραμα της μετατροπής μιας "άδειας γης" σε εβραϊκή οντότητα. Επιπλέον, για κάποιους δημοκρατικούς και θεοκρατικούς λόγους, δεν φαίνεται να υπάρχει εβραϊκή συναίνεση σε αυτό το μέρος του "οράματος

 

Δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων χρήματα των Αμερικανών φορολογουμένων χρειάστηκαν, και εξακολουθούν να χρειάζονται, για να διατηρηθεί το όνειρο της κενής γης της Παλαιστίνης - και η αδυσώπητη σιωνιστική επιδίωξη για την επίτευξή του.

 

Ένα πρωτοφανές ρεπερτόριο βίαιων και αδίστακτων μέσων έπρεπε να χρησιμοποιείται καθημερινά εναντίον των Παλαιστινίων, των χωριών και των πόλεών τους ή ολόκληρης της Λωρίδας της Γάζας, προκειμένου να διατηρηθεί το όνειρο.

 

Το ανθρώπινο κόστος που πλήρωσαν οι Παλαιστίνιοι για αυτό το αποτυχημένο σχέδιο ήταν τεράστιο και ανέρχεται σε περίπου 100.000 ανθρώπους μέχρι σήμερα.

 

Ο αριθμός των τραυματισμένων σωματικά όσο και ψυχικά Παλαιστινίων είναι τόσο μεγάλος που πιθανώς κάθε παλαιστινιακή οικογένεια έχει τουλάχιστον ένα μέλος, είτε πρόκειται για παιδί, είτε για γυναίκα, είτε για άνδρα, που μπορεί να συμπεριληφθεί σε αυτόν τον κατάλογο.

 

Το παλαιστινιακό έθνος - του οποίου το ανθρώπινο κεφάλαιο μπόρεσε να κινήσει τις οικονομίες και τους πολιτισμούς ολόκληρου του αραβικού κόσμου - έχει κατακερματιστεί και δεν του επιτρέπουν  να χρησιμοποιήσει αυτό το απίστευτο δυναμικό προς όφελός του.

 

Αυτό είναι το υπόβαθρο της γενοκτονικής πολιτικής που εφαρμόζει τώρα το Ισραήλ στη Γάζα και της πρωτοφανούς εκστρατείας δολοφονιών στη Δυτική Όχθη.

 

Η ΜΟΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

 

Τα τραγικά αυτά γεγονότα θέτουν, για άλλη μια φορά, το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν η Δύση και ο Παγκόσμιος Βορράς να ισχυρίζονται ότι αυτό το βίαιο σχέδιο να κρατηθούν εκατομμύρια Παλαιστίνιοι υπό καταπίεση το υλοποιεί η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή;

 

Και κάτι ίσως πιο σημαντικό, γιατί τόσοι πολλοί υποστηρικτές του Ισραήλ και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί Εβραίοι πιστεύουν ότι αυτό το σχέδιο είναι βιώσιμο στον 21ο αιώνα;

 

Η πραγματικότητα μας λέει ότι δεν είναι βιώσιμο.

 

Το πρόβλημα είναι ότι η αποσύνθεσή του θα μπορούσε να είναι μια μακρά και πολύ αιματηρή διαδικασία, της οποίας τα κύρια θύματα θα είναι οι Παλαιστίνιοι.

 

Επιπλέον, δεν είναι σαφές αν οι Παλαιστίνιοι είναι έτοιμοι να γίνουν η διάδοχη κατάσταση ως ένα ενιαίο απελευθερωτικό κίνημα μετά τα τελικά στάδια της αποσύνθεσης του σιωνιστικού σχεδίου.

 

Θα μπορέσουν να αποτινάξουν την αίσθηση της ήττας και να ξαναχτίσουν την πατρίδα τους ως μια ελεύθερη χώρα για όλους στο μέλλον;

 

Προσωπικά, έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στη νέα παλαιστινιακή γενιά και πιστεύω ότι θα τα καταφέρει.

 

Αυτή η τελευταία φάση θα μπορούσε να είναι λιγότερο βίαιη- θα μπορούσε να είναι πιο εποικοδομητική και παραγωγική και για τις δύο κοινωνίες, αυτή των εποίκων και αυτή των αποικιοκρατούμενων λαών, αρκεί η περιοχή και ο κόσμος να παρέμβαιναν τώρα.

 

Αν κάποια έθνη σταματούσαν να εξοργίζουν εκατομμύρια ανθρώπους ισχυριζόμενα ότι ένα σχέδιο εκατονταετίας - να αδειάσει μια γη από τους αυτόχθονες πληθυσμούς της με τη βία - είναι ένα σχέδιο μιας φωτισμένης δημοκρατίας και μιας πολιτισμένης κοινωνίας.

 

Αν αυτό γινόταν,τότε οι Αμερικανοί θα σταματούσαν να αναρωτιούνται "Γιατί μας μισούν;".

 

Και οι Εβραίοι σε όλο τον κόσμο δεν θα αναγκάζονταν να υπερασπίζονται τον εβραϊκό ρατσισμό χρησιμοποιώντας ως όπλο τον αντισημιτισμό και την άρνηση του Ολοκαυτώματος.

 

Ας ελπίσουμε ότι και οι Χριστιανοί Σιωνιστές θα επέστρεφαν στις βασικές ανθρώπινες αρχές που πρεσβεύει ο Χριστιανισμός και θα εντάσσονταν στην πρώτη γραμμή του συνασπισμού που είναι αποφασισμένος να σταματήσει την καταστροφή της Παλαιστίνης και του λαού της.

 

Οι πολυεθνικές εταιρείες, οι εταιρείες ασφαλείας και οι στρατιωτικές βιομηχανίες, φυσικά, δεν θα ενταχθούν σε έναν νέο συνασπισμό που θα αντιτίθεται στο σχέδιο εκκένωσης της γης. Ωστόσο, θα μπορούσαν να αμφισβητηθούν.

 

Η μόνη προϋπόθεση είναι εμείς, ένας αφελής λαός που εξακολουθεί να πιστεύει στην ηθική και τη δικαιοσύνη, που λειτουργούμε ως φάρος σε αυτή την εποχή του σκότους, να κατανοήσουμε πραγματικά ότι το να σταματήσει η προσπάθεια να αδειάσει η Παλαιστίνη θα είναι η αρχή μιας νέας εποχής, ενός πολύ καλύτερου κόσμου για όλους.

 

*Ο Ilan Pappé είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Exeter. Προηγουμένως ήταν λέκτορας πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα.

 

Από Palestine Chronicle