Θεωρίες συνωμοσίας, ε;

 

Όταν πλέον είχε περάσει και η 2η νύχτα που καιγόταν η Πάτρα, κάτι μου θύμιζαν τα σημεία που είχε περάσει η φωτιά. Έλεγα μέσα μου αποκλείεται αυτά είναι σενάρια συνωμοσίας. Η δε φωτιά στη ΒΙΠΕ μπορεί να ήταν παράπλευρη απώλεια,έλεγα. Πηγαίνοντας πίσω στο 2008, πέντε νοματαίοι καταφέραμε και παγώσαμε ένα μεγάλο έργο της ΔΕΗ που στο όνομα των αναδιατάξεων των γραμμών μεταφοράς για τη σταθερότητα του συστήματος, μια καινούρια διπλή γραμμή μεταφοράς 150 ΚW θα περικύκλωνε τους οικισμούς Χαραδρο, Μπάλα και Βουντενη τοποθετώντας πυλώνες ακριβώς πάνω και σε σπίτια. Όλα αυτά γίνονταν τότε με τη συνενοχή μιας καλά παγιωμένης δημοτικής αρχής, που δεν κατάφερε να ξαναβγεί. Αυτή η καμπύλη θα ενωνόταν με το αιολικό πάρκο στο Παναχαϊκό αλλά αυτό δεν το παραδέχτηκε ποτέ κανένας. Καθημερινή μάχη με τα συνεργεία της ΔΕΗ για κάνα τριάρι χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μάχιμες μοναχές του Μοναστηριού του Μπάλα που κάηκε τώρα έτρεχαν και κυνηγούσαν με τα τζιπ τα συνεργεία της ΔΕΗ που αποψίλωναν τον περιβάλλοντα χώρο και τοποθετούσαν σημάδια για τις θέσεις των πυλώνων. Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα σε αλληλογραφία, ενστάσεις και αίτηση ακύρωσης στο ΣΤΕ που κατάφερε να παγώσει το έργο για πολλά χρόνια. Αυτή η υπόθεση μας είχε στοιχειώσει. Άρχισα να ψάχνω εκείνο το 2ο βράδυ των πυρκαγιών που βρίσκεται αυτή η υπόθεση. Σοκ. 80 μεγάλα έργα για την Πάτρα του μέλλοντος και οι 2 πινέζες που δείχνουν τα ενεργειακά έργα είναι οι θέσεις των πυρκαγιών.  https://www.government.gov.gr/.../%CE%A0%CE%AC%CF%84%CF...  Να τη και η ΒΙΠΕ που δεν είναι παράπλευρη απώλεια.  Είπα εκείνο το βράδυ άστο θα το ψάξουμε με τους νομικούς μας συμβούλους μόλις γυρίσω στην Αθήνα να δούμε πως θα το διερευνήσουμε. https://www.admie.gr/.../%CE%94%CE%A0%CE%91%202025-2034...  

 

Η Δεδηε, πλέον, όμως δεν έχασε χρόνο. Σήμερα το πρωί ο πατέρας μου συνέλαβε στο Χαραδρο αμάξι της Δεδηε με 3 άτομα να κάνουν λέει μετρήσεις. Χωρίς άδεια. Μόλις κάλεσε το 100 μπήκαν στο αμάξι και έφυγαν τρέχοντας. Ο πατέρας μου φωτογράφησε το αμάξι τους και αυτοί του πατέρα μου για εκφοβισμό. Του είπαν σε ότι μην ανησυχείτε μετράμε για να μην ξαναγίνουν πυρκαγιές. Που να φανταστούν πάνω σε ποιον έπεσαν. Εμείς πλέον έχουμε τη γνώση και είμαστε εδώ ακόμα πιο δυνατοί! Δεν θα το αφήσουμε έτσι. Η ιδέα ότι έβαλαν τις φωτιές με αυτή τη σκοπιμότητα είναι τρομακτική, ισάξια του εγκλήματος των Τεμπών. Από τύχη δεν χάθηκαν ανθρώπινες ζωές αλλά τόσες περιουσίες και τόσο πράσινο στα όρια του προστατευόμενους Αισθητικού Δάσους και της περιοχής Natura. Η φωτιά σταμάτησε εκεί στη νότια καμπύλη από το σημείο 5 της περιμετρικής οδού. Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση αυτό. Και μόλις οι περιοχές αυτές κηρυχθούν αναδασωτέες τα έργα αυτά μπορούν πλέον να υλοποιηθούν ανενόχλητα. Χρονικό όριο υλοποίησης το 2029. Για όλα αυτά υπάρχουν τεκμήρια. Εδώ είμαστε και τα ξαναλέμε και δεν μας φοβίζει τίποτα. https://xaradros.blogspot.com/?m=1 ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ! 

 

[----->] 

 

 

 

 

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

 

του Mario Capanna

 

Αυτή η χώρα υπάρχει ως εκπλήρωση της υπόσχεσης που έδωσε ο ίδιος ο Θεός.

Θα ήταν γελοίο να αμφισβητήσει κανείς τη νομιμότητά της.

(Γκόλντα Μέιρ)

 

 

Το Ισραήλ δεν έχει Σύνταγμα. Στα τέλη του 1948, υπήρξε μια συζήτηση σχετικά με το αν το νέο κράτος έπρεπε να έχει Σύνταγμα. Το συμπέρασμα ήταν ότι δεν ήταν χρήσιμο, καθώς αρκούσαν οι αρχές που περιέχονται στην Τορά (τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, που οι Χριστιανοί ονομάζουν Πεντάτευχο) για τη ρύθμιση της κοινωνίας και των θεσμών.

 

Σε αυτά τα κείμενα ο Θεός ορίζει τους Εβραίους ως «λαό αφιερωμένο στον Κύριο, τον Θεό σου, που σε επέλεξε για να είσαι ο εκλεκτός λαός του ανάμεσα σε όλους τους λαούς της γης» (Δευτερονόμιο, 7,6). Στη συνέχεια, διατάζει: «Καταστρέψτε όλους τους λαούς που ο Κύριος, ο Θεός σας, παραδίδει στα χέρια σας, μην δείξετε οίκτο για αυτούς» (ομοίως, 7,16). Ήδη νωρίτερα ο Θεός είχε υποδείξει τη «γη που θα σας δώσω ως κληρονομιά» (Έξοδος, 6,8).

 

Αν για τα ορθολογικά μυαλά, αυτά είναι παραμύθια, για τους φασίστες αποίκους, που σφαγιάζουν τους Παλαιστινίους και τους διώχνουν από τη γης τους – προστατευόμενοι από τους στρατιώτες, οι μεν και οι δε εξουσιοδοτημένοι από την κυβέρνηση και το κράτος του Ισραήλ – είναι αντίθετα θεϊκές εντολές.

 

Ετσι, κατανοούμε καλύτερα, την τρέχουσα κατάσταση στην Παλαιστίνη. Αν η γη, «όπου ρέει γάλα και μέλι» (Δευτερονόμιο, 26,9), έχει δοθεί από τον Θεό και μάλιστα «ως κληρονομική ιδιοκτησία», δεν είναι διαπραγματεύσιμη, και το κομμάτι που λείπει πρέπει να κατακτηθεί με κάθε κόστος, «καταστρέφοντας όλους τους λαούς» που... ζουν παράνομα εκεί.

Δεν υπάρχει κανείς που να μην βλέπει την απόλυτη συνέπεια μεταξύ των «λόγων του Θεού» και της συμπεριφοράς του Ισραήλ, που αποσκοπεί πρώτα στη σφαγή των Παλαιστινίων και στη συνέχεια στην απέλαση των επιζώντων.

 Και είναι επομένως συνεπής η απόφαση του Κοινοβουλίου τους: «Ποτέ δεν πρέπει να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος». Επιπλέον: προχθές ψηφίστηκε η απόφαση για την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης (70 ψήφοι υπέρ, που εγκρίθηκε και από την «αντιπολίτευση»...).

Αντί για σύνταγμα, θεσπίστηκαν «θεμελιώδεις νόμοι», μεταξύ των οποίων ο τελευταίος του 2018, που ανακηρύσσει το Ισραήλ «Εβραϊκό Κράτος», με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Νόμος που επιβάλλει διακρίσεις, που παραβιάζει τα δικαιώματα των μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένου του 20% του παλαιστινιακού πληθυσμού.

Σε αυτό το σημείο, το σκηνικό είναι τέλειο: ο «εκλεκτός λαός», ακολουθώντας τις εντολές του Θεού, δεν έχει ποτέ καθορίσει τα σύνορά του, επεκτείνοντάς τα κατά βούληση σε κάθε πόλεμο – βλ. τελευταία το Λίβανο και τη Συρία, πέρα από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη – και ακολουθεί το σχέδιο του Eretz Israel, (το Μεγάλο Ισραήλ).

Το γεγονός ότι, με όλα αυτά, το σιωνιστικό κράτος έχει κατακτήσει το παγκόσμιο ρεκόρ παραβιάσεων των αποφάσεων του ΟΗΕ, ξεπερνώντας τις ΗΠΑ, είναι εντελώς αμελητέο για τις δυτικές κυβερνήσεις.

Το Ισραήλ είναι, αναμφισβήτητα, ένα θεοκρατικό κράτος, όπως το Ιράν και το Αφγανιστάν: δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτή την αλήθεια. Ένας καθαρόαιμος Εβραίος, όπως ο Στέφανο Λέβι Ντέλα Τόρε, δήλωσε: «Ο θεός των Ισραηλινών εποίκων είναι τόσο άγριος όσο ο θεός των Ταλιμπάν». Ευτυχώς, υπάρχουν τμήματα της ισραηλινής κοινωνίας που αντιτίθενται σε αυτή την παρακμή και, ειδικότερα, οι δημοκρατικοί Εβραίοι είναι ενεργοί στη διασπορά.

Αντίρρηση: «Το Ισραήλ είναι η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή». Ναι, γιατί γίνονται εκλογές; Τότε, όμως, «δημοκρατικές» είναι και η Ιράν, η Αίγυπτος, η Τουρκία, η Ρωσία, η Λευκορωσία κ.λπ.: και εκεί γίνονται εκλογές. Οι εκλογές, που συνήθως είναι στημένες, είναι μια κάλυψη για τα αυταρχικά καθεστώτα. Αυτό ισχύει ακόμη και στις ΗΠΑ, πόσο μάλλον στο Ισραήλ. Το οποίο είναι μια αυταρχική δημοκρατία. Σε σημείο που, αν ο Νετανιάχου εξαφανιζόταν, ο διάδοχός του δύσκολα θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά.

Αρχικά όμως υπάρχει ένα πρώτο και αποφασιστικό ερώτημα: μπορεί να χαρακτηριστεί «δημοκρατικό» ένα κράτος που κατασπαράζει τον γειτονικό λαό και, εκτός από τα όπλα εξόντωσης, χρησιμοποιεί επαίσχυντα την πείνα και τη δίψα ως όπλα πολέμου, και κάθε μέρα δολοφονεί εν ψυχρώ δεκάδες άστεγους που αναζητούν τροφή, ενώ αφήνει παιδιά και ηλικιωμένους να πεθάνουν από την πείνα; Όποιος δεν εκφράζει άποψη για αυτό, δεν έχει δικαίωμα να εκφράζει άποψη για οτιδήποτε άλλο.

Στο Άουσβιτς χρησιμοποιήθηκαν αέρια, στην Παλαιστίνη drones, πυραύλοι, βομβαρδιστικά, άρματα μάχης, ελεύθεροι σκοπευτές, έποικοι: ο σκοπός της εξόντωσης είναι ο ίδιος. Διπλά αποτρόπαιο, ακριβώς επειδή υπήρξε η απάνθρωπη συμπεριφορά του Ολοκαυτώματος. Το γεγονός ότι τα παιδιά των θυμάτων του χθες συμπεριφέρονται όπως οι δήμιοι τους, δείχνει ότι η ιστορία είναι δασκάλα της ζωής, αλλά πολλοί μαθητές επιλέγουν να είναι αδαείς.

Ο Luciano Canfora υποστηρίζει: «Το κράτος του Ισραήλ αυτή τη στιγμή είναι ο κληρονόμος του Τρίτου Ράιχ, με τις δυτικές δυνάμεις να προσποιούνται ότι αντιτίθενται». Ίσως υπερβάλλει, αλλά είναι πραγματικά μακριά από την πραγματικότητα ;

Το σιωνιστικό κράτος έχει ενσωματώσει ένα φασιστικό ρεύμα από την αρχή, όπως κατήγγειλαν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και η Χάνα Άρεντ σε επιστολή που δημοσιεύθηκε στη New York Times (2 Δεκεμβρίου 1948), με την ευκαιρία της επίσκεψης του Μενάχεμ Μπεγκίν στις ΗΠΑ, κατηγορώντας τον ότι «κήρυξε ανοιχτά το δόγμα του φασιστικού κράτους». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μπεγκίν ίδρυσε το 1973 το Λικούντ, το κόμμα που σήμερα κυβερνά το Ισραήλ υπό την ηγεσία του Νετανιάχου.

Λογικό: όταν ο Θεός χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τα πάντα – από το «Deus vult» (ο Θεός το θέλει) των σταυροφοριών, μέχρι το «Gott mit uns» (ο Θεός μαζί μας) χαραγμένο στις ζώνες των SS – το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι η πιο αδίστακτη καταστολή.

Χωρίς την υποστήριξη και τη συνενοχή των ΗΠΑ και της ΕΕ, το θεοκρατικό κράτος του Ισραήλ, με τον φασισμό του, δεν θα μπορούσε να αντέξει: αυτή είναι η διεστραμμένη ευθύνη της Δύσης, που είναι όλο και πιο απομονωμένη από τους λαούς του κόσμου.

Αυτοί είναι οι επιπλέον λόγοι για να αντισταθούμε στους πολεμοκάπηλους. Χρειάζεται αποφασιστική διεθνής πίεση, χωρίς την οποία το παλαιστινιακό κράτος δεν θα μπορέσει να υπάρξει. Καλώς έκανε η Γαλλία που, ως πρώτη χώρα του G7, αποφάσισε να το αναγνωρίσει.

Πρέπει να βιαστούμε, γιατί η ηρωική αντίσταση των Παλαιστινίων δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Το να επιτρέψουμε να εξαφανιστεί αυτός ο λαός θα ήταν η ανεπανόρθωτη ήττα της ανθρωπότητας.

Δεν μπορούμε – δεν πρέπει – να το επιτρέψουμε. Ας ελπίσουμε ότι η ελπίδα θα μετατραπεί σε κινητοποίηση των συνειδήσεων.

 

[---->] 

ΧΑΜΑΣ: ΑΣ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ.

 

της Lavinia Marchetti

Η δημόσια συζήτηση στη Δύση τείνει να περιορίζει τη Χαμάς σε μια ετικέτα, μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, παραλείποντας ωστόσο το ιστορικό πλαίσιο, τις κοινωνικές ρίζες και την ιδεολογική πολυπλοκότητα. Αυτή η προσέγγιση, όπως παρατηρεί ο Baconi, «λειτουργεί πολιτικά, αλλά αποτυγχάνει αναλυτικά: ισοπεδώνει ένα πολυδιάστατο φαινόμενο σε μια ηθική κατηγορία, εμποδίζοντας την κατανόηση των συνθηκών που επέτρεψαν τη γέννησή του και τη διατήρησή του» (Baconi T., Hamas Contained, Stanford University Press, 2018, σ. 5).

Μια αυστηρή ιστορική ανάλυση απαιτεί, αντίθετα, να αναρωτηθούμε πώς προέκυψε η Χαμάς, ποιες σχέσεις είχε με το Ισραήλ και με τους περιφερειακούς παράγοντες, πώς συνδύασε τις κοινωνικές, πολιτικές και στρατιωτικές διαστάσεις και πώς οι πολιτικές περιορισμού συνέβαλαν, παραδόξως, στην εδραίωσή της. Το παρόν άρθρο θέτει ορισμένα μη ιδεολογικά ερωτήματα.

 

 

1. Ιδεολογικές ρίζες και κοινωνική εδραίωση

Το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης, Χαμάς, ιδρύθηκε επίσημα τον Φεβρουάριο του 1988, στους πρώτους μήνες της Πρώτης Ιντιφάντα, ως παλαιστινιακός κλάδος των Αδελφών Μουσουλμάνων.

Η γένεσή του, ωστόσο, είναι παλαιότερη και έχει τις ρίζες της στο Mujamma al Islami (το Ισλαμικό Κέντρο), μια οργάνωση που ιδρύθηκε στη Γάζα το 1973 από τον σεϊχη Ahmad Yassin, η οποία αφιερώθηκε σε εκτεταμένο κοινωνικό και θρησκευτικό έργο. Αυτή η φάση είναι κρίσιμη για την κατανόηση της μελλοντικής πολιτικής νομιμοποίησης της Χαμάς, καθώς το δίκτυο σχολείων, κλινικών, φιλανθρωπικών κέντρων, νεανικών και αθλητικών συλλόγων λειτουργεί ως υλική και συμβολική υποδομή της εξουσίας της.

Όπως υπενθυμίζει ο Cobban, «η Mujamma δεν παρουσιάζονταν ως πολιτικό κόμμα με τη στενή έννοια του όρου, αλλά ως ένα πυκνό πλέγμα κοινοτικών θεσμών. Σε ένα πλαίσιο κατοχής και περιθωριοποίησης, πρόσφερε δωρεάν εκπαίδευση, βασική ιατρική περίθαλψη, επισιτιστική βοήθεια και, πάνω απ' όλα, ένα αίσθημα ότι ανήκουν κάπου. Αυτή η κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση, που χτίστηκε σιωπηλά για περισσότερο από μια δεκαετία, εξηγεί γιατί αργότερα η Χαμάς μπόρεσε να αναδυθεί ως πολιτικός και στρατιωτικός παράγοντας με μια ήδη σταθερή λαϊκή βάση» (Cobban H., Khouri R.G., Understanding Hamas, I.B. Tauris, 2010, σ. 34).

Η Χαμάς ορίζεται από την αρχή ως θρησκευτικό και εθνικό κίνημα, αφοσιωμένο στην απελευθέρωση ολόκληρης της Παλαιστίνης, που θεωρείται μουσουλμανικό waqf (βακούφ) , και καθιερώνει τον «τζιχάντ» κατά του σιωνιστικού σχεδίου ως συλλογική υποχρέωση, χωρίς να κάνει διάκριση μεταξύ των εδαφών που καταλήφθηκαν το 1967 και του υπόλοιπου της χώρας. Το καταστατικό του 1988, ιδρυτικό έγγραφο, κωδικοποιεί αυτή την αρχή με θεολογικούς και πολιτικούς όρους.

 

2. Σχέσεις με το Ισραήλ και στρατηγική διαίρεσης

Στη δεκαετία του 1980, οι σχέσεις μεταξύ της Χαμάς και των ισραηλινών αρχών παρουσίαζαν αντιφατικά στοιχεία. Διάφορες μελέτες, ιδίως των Vuillard και Baconi, δείχνουν ότι το Ισραήλ, σε αυτή τη φάση, δεν θεωρούσε τη Χαμάς ως προτεραιότητα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ανέχονταν ή ακόμη και διευκόλυνε τις δραστηριότητές της, βλέποντας σε αυτές ένα αντίβαρο στον κοσμικό εθνικισμό της ΟΑΠ.

Ο Milton Edwards και ο Farrell το τεκμηριώνουν ρητά: «Ισραηλινοί αξιωματούχοι σε τοπικό επίπεδο ενέκριναν την εγγραφή της Mujamma ως νόμιμης φιλανθρωπικής οργάνωσης, επιτρέποντάς της να λειτουργεί χωρίς τους περιορισμούς που επιβάλλονταν στις οργανώσεις που συνδέονταν με την PLO. Η επιλογή αυτή προήλθε από την πεποίθηση ότι ένα ισλαμιστικό κίνημα, επικεντρωμένο σε θρησκευτικές και κοινωνικές δραστηριότητες, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει άμεσο στρατηγικό κίνδυνο. Τότε, η προτεραιότητα του Ισραήλ ήταν να διασπάσει το παλαιστινιακό μέτωπο, μειώνοντας τη διαπραγματευτική δύναμη του Αραφάτ και των υποστηρικτών του» (Milton Edwards B., Farrell S., Hamas: The Quest for Power, C. Hurst & Co., 2010, σ. 56).

Σύμφωνα με τον Vuillard, αυτή η «στρατηγική της αμφισημίας» της δεκαετίας του 1980 και του 1990 δεν ήταν περιστασιακή, αλλά μέρος ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου με απρόσμενες συνέπειες: «Η προώθηση, ή τουλάχιστον η μη παρεμπόδιση, της ανάπτυξης της Χαμάς θεωρήθηκε μέσο για την αποδυνάμωση της παλαιστινιακής εθνικής συνοχής. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, αυτή η πολιτική συνέβαλε στη δημιουργία ενός παράγοντα ικανό να αντισταθεί στρατιωτικά και πολιτικά στην κατοχή με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από ό,τι είχε προβλεφθεί» (Vuillard Y., Israël Gaza Hamas, Éditions Libertalia, 2024, σ. 102).

 

 

3. Πολιτικές εξελίξεις και κυβέρνηση της Γάζας

Η εκλογική νίκη της Χαμάς τον Ιανουάριο του 2006 σηματοδοτεί μια καμπή. Η οργάνωση, που ήταν ήδη κοινωνικά και στρατιωτικά εδραιωμένη, αποκτά άμεση πολιτική νομιμότητα. Η ρήξη με τη Φατάχ το 2007 οδηγεί σε εδαφική και θεσμική αντιπαράθεση, με τη Χαμάς να κυβερνά τη Γάζα και την Παλαιστινιακή Αρχή να διατηρεί τον έλεγχο της Δυτικής Όχθης.

Όπως σημειώνει η Paola Caridi, «η Χαμάς βρίσκεται ξαφνικά να ασκεί κρατικές λειτουργίες, διαχείριση των συνόρων, είσπραξη φόρων, διοίκηση και δικαιοσύνη, διατηρώντας παράλληλα τον στρατιωτικό της βραχίονα, τις Ταξιαρχίες Ιζζ αλ-Ντιν αλ-Κασάμ. Αυτός ο διπλός ρόλος, κυβέρνηση και ένοπλη οργάνωση, διαμόρφωσε μια πολιτική οντότητα sui generis, στην οποία η λογική της ασφάλειας και της κοινωνικής πρόνοιας αλληλεπικαλύπτονται συνεχώς» (Caridi P., Hamas, Feltrinelli, 2009, σ. 211).

 

 

4. Διπλωματία, συμβιβασμοί και το έγγραφο του 2017

Η πολιτική εξέλιξη της Χαμάς γνωρίζει μια σημαντική καμπή με τη δημοσίευση, την 1η Μαΐου 2017, ενός νέου πολιτικού εγγράφου που, αν και δεν αντικαθιστά επίσημα το Χάρτη του 1988, εισάγει στοιχεία στρατηγικής αναθεώρησης. Το κείμενο επαναπροσδιορίζει τον άμεσο στόχο, την αποδοχή της δημιουργίας ενός παλαιστινιακού κράτους εντός των συνόρων του 1967 ως προσωρινή «φόρμουλα εθνικής συναίνεσης», χωρίς ωστόσο να αναγνωρίζει το κράτος του Ισραήλ. Ο αγώνας στρέφεται ρητά κατά του «σιωνιστικού σχεδίου» και όχι κατά του ιουδαϊσμού ως θρησκείας.

Όπως γράφει η Leila Seurat: «Το έγγραφο αυτό αποτελεί μια τακτική στροφή. Η Χαμάς προσπαθεί να παρουσιαστεί ως νόμιμος πολιτικός παράγοντας, διαχωρίζοντας την αντίθεση στον σιωνισμό από την απόρριψη του ιουδαϊσμού. αποκρούσει τις κατηγορίες για αντισημιτισμό και να δείξει διαθεσιμότητα για εδαφικές παραχωρήσεις. Ωστόσο, το κείμενο επαναβεβαιώνει το δικαίωμα στην ένοπλη αντίσταση, επισημαίνοντας ότι η νέα στάση δεν συνεπάγεται αποστρατιωτικοποίηση ούτε στρατηγική παραίτηση» (Seurat L., The Foreign Policy of Hamas, I.B. Tauris, 2022, σ. 154).

Το έγγραφο, αποτέλεσμα μιας εσωτερικής συζήτησης που κράτησε χρόνια, αποτελεί επίσης ένα μήνυμα προς τους περιφερειακούς παράγοντες με τους οποίους η Χαμάς διατηρεί σχέσεις, την Αίγυπτο, το Κατάρ, την Τουρκία και το Ιράν, και εντάσσεται σε μια ευρύτερη διπλωματική στρατηγική, η οποία αποσκοπεί στην εξισορρόπηση των αναγκών της πολιτικής επιβίωσης με την πίστη στη μαχητική βάση.

 

 

5. Η ισραηλινή τακτική και τα παράδοξα της

Η πιο πρόσφατη βιβλιογραφία έχει επισημάνει ότι, από το 2007, το Ισραήλ ακολουθεί μια πολιτική ανάσχεσης (political containment), η οποία επίσημα αποσκοπεί στον περιορισμό γενικά των επιχειρησιακών δυνατοτήτων της Χαμάς, αλλά στην πράξη έχει συμβάλει στην ενίσχυση της εδραίωσής της.

Ο Tareq Baconi παρατηρεί: «Η ιδέα της ανάσχεσης της Χαμάς σήμαινε, στην πράξη, τη διατήρηση της Λωρίδας της Γάζας  υπό αυστηρότατο αποκλεισμό, επιτρέποντας ταυτόχρονα στη Χαμάς να κυβερνά, να εισπράττει φόρους, να ελέγχει το έδαφος και να διαχειρίζεται τις ροές αγαθών. Αυτή η επιλογή μετέτρεψε τη Χαμάς σε μια de facto αρχή, σταθεροποιώντας την εσωτερική της εξουσία. Ο περιορισμός έγινε ένας μηχανισμός συνδιαχείρισης της πολιορκίας, στον οποίο το Ισραήλ και η Χαμάς, αν και αντίπαλοι, βρήκαν μια μορφή εχθρικής συνύπαρξης» (Baconi T., Hamas Contained: The Rise and Pacification of Palestinian Resistance, Stanford University Press, 2018, σ. 219).

Ο Erik Skare, στην ανάλυσή του, προσθέτει ότι αυτή η πολιτική είχε μακροπρόθεσμα αποτελέσματα: «Ο περιορισμός των βραχυπρόθεσμων ζημιών σήμαινε ότι επιτράπηκε στη Χαμάς να οργανώσει μια αυτόνομη και άρτια οργανωμένη στρατιωτική δύναμη. Όταν, το 2023, η Χαμάς ξεκίνησε μια επιχείρηση μεγάλης κλίμακας, το Ισραήλ βρέθηκε αντιμέτωπο με έναν αντίπαλο που, με την πάροδο του χρόνου, είχε καταφέρει να ενισχύσει την επιθετική του ικανότητα μέσα στο ίδιο το σύστημα περιορισμού» (Skare E., Road to October 7, Verso, 2024, σ. 303).

 

 

6. Η Γάζα υπό πολιορκία και η 7η Οκτωβρίου 2023

Πριν από την 7η Οκτωβρίου 2023, η Λωρίδα της Γάζας ζούσε για δεκαέξι χρόνια σε συνθήκες μόνιμης πολιορκίας. Ο περιορισμός της κυκλοφορίας προσώπων και αγαθών, η χρόνια έλλειψη νερού και ηλεκτρικού ρεύματος, η υψηλή ανεργία και η κατάρρευση των υπηρεσιών υγείας είχαν δημιουργήσει ένα περιβάλλον καθημερινής επιβίωσης.

Η Paola Caridi περιγράφει ως εξής την προϋπάρχουσα κατάσταση: «Η Γάζα είναι μια φυλακή υπό ανοιχτό ουρανό. Τα δύο εκατομμύρια κατοίκων της εξαρτώνται από άδειες και ελέγχους για να βγουν και να επιστρέψουν, ενώ όλες οι υποδομές βρίσκονται υπό συνεχή πίεση. Τα νοσοκομεία λειτουργούν κατά διαστήματα, τα οικοδομικά υλικά υπόκεινται σε εμπάργκο και η άτυπη οικονομία βασίζεται στο λαθρεμπόριο μέσω των τούνελ. Αυτή είναι η πραγματικότητα που προηγείται κάθε έκρηξης βίας, το έδαφος στο οποίο ωριμάζουν οι πολιτικές και στρατιωτικές αποφάσεις» (Caridi P., Hamas, Feltrinelli, 2009, σ. 295).

Στις 7 Οκτωβρίου, η επιχείρηση «Al Aqsa Flood» για ένα σημαντικό μέρος του παλαιστινιακού πληθυσμού ήταν μια πράξη αντι-αποικιακής αντίστασης. Σε ένα σημαντικό απόσπασμα, ο Skare υπογραμμίζει την διαφορά αντιλήψεων: «Αυτό που στη Δύση χαρακτηρίζεται αμέσως ως τρομοκρατία, στη Γάζα και σε μεγάλο μέρος του αραβικού κόσμου ερμηνεύεται ως μια πράξη απελευθέρωσης από μια παρατεταμένη στρατιωτική κατοχή. Αυτή η διαφορετική ερμηνεία δεν είναι μόνο πολιτική, αλλά και επιστημολογική, αφορά το δικαίωμα να ονομάζουμε τη βία, να αποφασίζουμε ποιος είναι ο θύτης και ποιος είναι το θύμα» (Skare E., Road to October 7, Verso, 2024, σ. 412).

 

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Η ιστορία της Χαμάς είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τρία δομικά στοιχεία: την ισραηλινή στρατιωτική κατοχή, τον κατακερματισμό του παλαιστινιακού μετώπου και την ικανότητα του κινήματος να ριζώσει κοινωνικά. Σε διάστημα πάνω από τριάντα πέντε χρόνια, η Χαμάς εξελίχθηκε από ένα ισλαμιστικό φιλανθρωπικό δίκτυο σε de facto κυβέρνηση της Λωρίδας της Γάζας, διατηρώντας παράλληλα έναν αυτόνομο στρατιωτικό βραχίονα και μια ευέλικτη διπλωματική στρατηγική.

Όπως συνοψίζει ο Milton Edwards : «Για να κατανοήσουμε τη Χαμάς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αντίφαση ενός κινήματος που είναι ταυτόχρονα ένοπλος παράγοντας και πάροχος υπηρεσιών, εκφραστής μιας θρησκευτικής ιδεολογίας και ρεαλιστής διαπραγματευτής, ανθεκτικός και κυβερνήτης. Η πορεία της αμφισβητεί τις απλοϊκές αναλυτικές κατηγορίες και μας υποχρεώνει να λάβουμε υπόψη το βάρος της ισραηλινής πολιτικής στην διαμόρφωση της μορφής και των δυνατοτήτων δράσης της» (Milton Edwards B., Farrell S., Hamas: The Quest for Power, C. Hurst & Co., 2010, σ. 289).

Η επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου 2023 αποτέλεσε τη σοβαρότερη ρήξη των τελευταίων δεκαετιών, αλλά έχει τις ρίζες της σε μακρές και πολυεπίπεδες ιστορικές δυναμικές. Το να διαβάζουμε τη Χαμάς μόνο μέσα από αυτό το γεγονός, χωρίς να ανακατασκευάζουμε το πλαίσιο, ισοδυναμεί με την παραίτηση από την κατανόηση της φύσης της ισραηλινοπαλαιστινιακής σύγκρουσης και τα μόνιμα δομικά αιτιά της.

Lavinia Marchetti