Αλλα κόλπα!

 

Παραμυθι για νανούρισμα

 

Γράψε λάθος

 

"Ο Πούτιν κερδίζει τον πόλεμο στις αγορές ενέργειας". Αυτός ήταν ο τίτλος άρθρου του Javier Blas στο Bloomberg, το οποίο αναδημοσιεύτηκε στην Washington Post στις 11 Αυγούστου. "Όλοι όσοι στοιχημάτισαν ότι η ρωσική παραγωγή πετρελαίου θα συνεχίσει να μειώνεται, συμπεριλαμβανομένου και εμού, έκαναν λάθος", γράφει ο αρθρογράφος. Και περιγράφει λεπτομερώς πώς το ρωσικό εμπόριο πετρελαίου έχει επιστρέψει στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών στην Ουκρανία και τις αντιρωσικές κυρώσεις.

"Η δεύτερη ένδειξη [της νίκης του Πούτιν] είναι η τιμή του ρωσικού πετρελαίου. Αρχικά, η Μόσχα αναγκάστηκε να πουλήσει το αργό της σε πολύ μειωμένες τιμές για να προσελκύσει αγοραστές. Τις τελευταίες εβδομάδες, ωστόσο, το Κρεμλίνο έχει ανακτήσει την τιμολογιακή δύναμη [διαμορφώνοντας την τιμή, σ.τ.μ.], εκμεταλλευόμενο" την έλλειψη πετρελαίου.

ΈΚΑΝΑΝ ΛΆΘΟΣ...

"[...] Με το αργό τύπου Brent να κυμαίνεται γύρω στα 100 δολάρια το βαρέλι και τη Ρωσία να μπορεί να κάνει εκπτώσεις, αυξάνονται τα έσοδα του Κρεμλίνου. Τουλάχιστον προς το παρόν, οι ενεργειακές κυρώσεις δεν αποδίδουν...".

[...]. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, οι δυτικοί φορείς χάραξης πολιτικής ήταν αισιόδοξοι ότι το καρτέλ του ΟΠΕΚ, με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, θα εγκατέλειπε τη συμμαχία του με τη Ρωσία. Το αντίθετο συνέβη". Και αυτό, καταγράφει ο δημοσιογράφος, παρά τις πιέσεις του Λευκού Οίκου, με αποκορύφωμα το ταξίδι του Μπάιντεν στη Μέση Ανατολή.

Η παγκόσμια έλλειψη ενέργειας έχει συνέπειες για τη Δύση που είναι βέβαιο ότι θα ενταθούν: "Ένας συνδυασμός κρύου καιρού, αυξανόμενης ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας και αύξησης των τιμών μέχρι το τέλος του έτους απειλεί να υπονομεύσει τη δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί που επιθυμούσαν να κερδίσουν διεθνή αναγνώριση επιδεικνύοντας την υποστήριξή τους στο Κίεβο μπορεί να είναι λιγότερο πρόθυμοι να πληρώσουν το λογαριασμό στις χώρες τους για να αποφύγουν την ενεργειακή φτώχεια των ψηφοφόρων τους.

"Δημοσίως, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εξακολουθούν να είναι αποφασισμένες να απεξαρτηθούν από τη ρωσική ενέργεια. Κατ’ιδίαν ,όμως, πρέπει να παραδεχτούν τις δυσκολίες που η κατάσταση απειλεί να επιφέρει στις οικονομίες τους. Ο Πούτιν κερδίζει τη μάχη της ενέργειας".

Στο National Interest της 12ης Αυγούστου, από την άλλη, ο Gerald Hyman σημειώνει ότι οι εκκλήσεις του Ζελένσκι για υποστήριξη είναι πλέον λιγότερο ευπρόσδεκτες από ό,τι παλαιότερα (τόσο πολύ που ακόμη και τα αφεντικά  του τον κρατάνε κάπως στην άκρη: δεν εμφανίζεται πλέον παντού, ούτε τα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν, όπως παλαιότερα, κάθε αναστεναγμό του).

Τόσο πολύ που ο Hyman γράφει πως είναι όλο και πιο πιθανό "η επιμονή του [στο να ζητά βοήθεια, σ.σ.] να φαίνεται όλο και πιο ευέξαπτη, υποκριτική, επιρρεπής σε μομφές, απαιτητική, αιχμηρή, ακόμη και κακιά και άπληστη".

"Η Ουκρανία δεν είναι το μοναδικό τους πρόβλημα [στον κόσμο], ούτε καν το πιο σημαντικό. Και πράγματι, αν η Ρωσία μπορεί να αντέξει έναν μακρύ, φαινομενικά ατελείωτο πόλεμο φθοράς [...] η δημοτικότητα του Ζελένσκι μπορεί κάλλιστα να φθαρεί, καθώς το κρύο, η στέρηση, τα δάκρυα, η καταστροφή και η ερήμωση λειτουργούν ενάντια στην οργή, στον πατριωτισμό που μπορεί να σπάσουν όπως όταν συγκρούεται η  φουρτουνιασμένη θάλασσα με το σκληρό βράχο".

Ωστόσο, ούτε αυτό φαίνεται να είναι το μέλλον. Η στάση της Ευρώπης για τον Ζελένσκι και τα αιτήματά του, προσθέτει ο Χάιμαν, "θα εξασθενίσει όταν ο πόλεμος καταβάλει τον φόρο του όχι μόνο στους Ουκρανούς αλλά και στους συμμάχους".

"Ο Ζελένσκι ήταν ξεκάθαρος ότι η Ουκρανία θα χρειαστεί 5 δισεκατομμύρια δολάρια το μήνα από τους εταίρους της, μια αρχική εκτίμηση που τώρα διπλασιάστηκε για αόριστο χρονικό διάστημα. Η επ' αόριστον εκπλήρωση αυτής της δέσμευσης είναι απίθανη. Καθώς ο πόλεμος παρατείνεται, όλο και περισσότεροι πολίτες και πολιτικοί θα αρχίσουν να αμφισβητούν αυτή την επένδυση. Οι συμμαχικές οικονομίες οδεύουν προς την ύφεση και ήδη παραπαίουν κάτω από υψηλά ποσοστά πληθωρισμού".

Οπότε, όπως έχουμε γράψει αλλού για την τρέχουσα κλιμάκωση: η Ουκρανία θα πρέπει να έχει κάποια επιτυχία που θα κρατήσει ζωντανή την αφήγηση μιας πιθανής ουκρανικής νίκης, διαφορετικά γιατί να επενδύσει κανείς σε μια χαμένη υπόθεση; Πώς θα μπορέσουν να πείσουν τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς πολίτες να αποδεχθούν τόσα μάταια βάσανα; (Καθόλου δεν νοιάζονται, φυσικά, οι πολεμοκάπηλοι για τα ανόητα βάσανα του ουκρανικού λαού, καταδικασμένου σε σφαγή).

ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΜΑΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΥΡΑΥΛΟΙ ΣΤΗ ΖΑΠΟΡΟΖΙΕ

Έτσι, αφού η πολυαναμενόμενη (από όλα τα μέσα ενημέρωσης) ουκρανική αντεπίθεση προς τη Χερσώνα και τη Ζαπορίζια καθυστερεί - αν ποτέ γίνει -, κάτι πρέπει να εφευρεθεί. Εξ ου και η σημασία που αποδίδεται στις δύο ενέργειες δολιοφθοράς στην Κριμαία την τελευταία εβδομάδα, με την έκρηξη ορισμένων αποθηκών πυρομαχικών.

Πέρα από την πατρότητα των επιθέσεων - είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ήταν οι Ουκρανοί, μοιάζει περισσότερο με το χέρι κάποιας εξειδικευμένης υπηρεσίας του ΝΑΤΟ -, πρόκειται για δύο μεμονωμένες ενέργειες, οι οποίες ελάχιστα επηρεάζουν την έκβαση του πολέμου. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως κάθε μέρα οι Ρώσοι ανατινάζουν ουκρανικές (δηλαδή νατοϊκές) αποθήκες όπλων. Αλλά χρειάζονται επειγόντως κάποιες επιτυχίες, όπως γράφαμε παραπάνω.

Διαφορετικό πρόσημο έχει η άλλη και πιο επικίνδυνη κλιμάκωση, η οποία αφορά τον βομβαρδισμό του ατομικού σταθμού παραγωγής ενέργειας στη Ζαπορόζιε, τον οποίο η Δύση πιστώνει στους Ρώσους με την πεποίθηση ότι μπορεί να προσδώσει μια επίφαση αξιοπιστίας σε αυτή την αφήγηση, παρά την αδυναμία της (οι Ρώσοι δεν θα βομβάρδιζαν τους εαυτούς τους).

Ο σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να πιέσει τους Ρώσους να αποσυρθούν από την περιοχή, ώστε να ξεκινήσει η πολυπόθητη αντεπίθεση. Ακόμα και αν αυτό δεν έχει την προσδοκώμενη επιτυχία, μπορεί πάντα να θεωρηθεί ως νίκη, καθώς μπορεί να υποστηριχθεί η απελευθέρωση των περιοχών από τους Ρώσους (όπως συνέβη κατά την έναρξη των εχθροπραξιών, όταν τα μέσα ενημέρωσης εξιστόρησαν την υποχώρηση των Ρώσων από το Κίεβο στο Ντονμπάς, ως ουκρανική νίκη).

Όμως οι πύραυλοι στον εργοστάσιο ατομικής ενέργειας μπορούν επίσης να έχουν και ένα άλλο και πιο σκοτεινό στόχο. Εάν προκληθεί πυρηνικό ατύχημα, το σενάριο του πολέμου θα αλλάξει απότομα.

[---->]

Το τίποτε της ακυρωτικής κουλτούρας επιτίθεται στα πάντα

 

Ο πρώτος νεκρός κάθε πολέμου είναι η αλήθεια.

Αυτό το γνωρίζουν καλύτερα εκείνοι ακριβώς

που φροντίζουν να συμβαίνει αυτό.

Ο έλεγχος της πληροφορίας είναι το απαραίτητο προγεφύρωμα,

αφ’ ενός για να στρεβλωθεί το νόημα της

και αφ’ ετέρου, όταν κριθεί απαραίτητο, να αποκρυφθεί πλήρως.

Και στις δύο περιπτώσεις,

η πληροφορία εργαλειοποιείται σε τέτοιον βαθμό

που μετατρέπεται σε εξ ίσου (αν όχι και επιπλέον)

αποτελεσματικό όπλο με αυτά που δολοφονούν στο πεδίο μάχης.

Εξ ίσου αποτελεσματικό αναφορικά με την συμβολή

στην τελική επικράτηση της μιας έναντι της άλλης

εξουσιαστικής συμμορίας.

Εντός αυτής της ιδιότυπης «λογικής»,

η πληροφορία ελέγχεται και η αλήθεια νεκρώνεται.

Τότε, η εξουσία βρίσκει τον απαραίτητο «ζωτικό» χώρο,

για να αποδώσει «αυτονόητες» συλλογικές ευθύνες,

να αναπτύξει γνήσιες ρατσιστικές συμπεριφορές

και να τις παρουσιάσει στους ανεγκέφαλους

ως «στάση αλληλεγγύης»,

όπως επίσης και να εφαρμόσει την αρχέγονη εξουσιαστική μηχανή

του damnatio memoriae.

Δεν αρκεί το τσάκισμα του αντιπάλου σε χρόνο Ενεστώτα,

αλλά και η όσο το δυνατόν βαθύτερη εκρίζωση του

από την παγκόσμια συλλογική μνήμη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση της δημοκρατίας, των θεσμών,

της ελεύθερης έκφρασης κι ανοχής στην διαφορετικότητα

είναι τόσο αληθινή όσο το ξανθό χρώμα μαλλιών της ντερ Λάιεν.

Για τις Η.Π.Α ισχύει κάτι ακόμη λιγότερο.

Ασχέτως αν η Δύση προσπαθεί γελοιωδώς να πείσει

πως στον «θεμέλιο λίθο» της αναπνέει

το πνεύμα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και τέχνης,

τα θαυμαστά τεχνουργήματα της Αναγέννησης

και τους μεγάλους κλασσικούς της μουσικής,

η πραγματικότητα είναι παντελώς διαφορετική˙

στο «υπόγειο», στο οποίο πατά όλος αυτός

ο τερατώδης μηχανισμός καταπίεσης,

«στριμώχνονται» η Ιερά Εξέταση και το κυνήγι «μαγισσών»,

η εποχή των «Ανακαλύψεων» (με εκατομμύρια νεκρούς ιθαγενείς),

το δουλεμπόριο, οι τρεις Παγκόσμιες Ανθρωποσφαγές

και οι θάλαμοι αερίων.

Θα μπορούσαν να αναφερθούν ακόμη πολλά,

δεν χρειάζεται όμως να επεκταθούμε επιπλέον.

Συνεπώς, το αφήγημα της Δύσης με τίτλο

«όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τον Πούτιν»,

αποτελεί μια λογική συνέχεια σε όλα της συμβατή

με την ουσία της εν λόγω υπερκρατικής εγκληματικής οργάνωσης.

Η εξόντωση της αντίθετης άποψης έχει μετατραπεί σε εμμονή.

Ασχέτως, αν λίγο ή περισσότερο η στάση αυτή διατρέχει

κάθε μηχανισμό εξουσίας ιστορικά,

δεν είναι καθόλου τυχαίο που η ένταση της

έχει σκαρφαλώσει στο ζενίθ.

Είναι εύκολο να δούμε όχι απλώς την οφθαλμοφανή ομοιότητα,

αλλά την απόλυτη ταύτιση, όσον αφορά τον τρόπο

που αντιμετωπίζεται ο «αντiemvoλιαστής» και ο «πουτινικός».

Στην πράξη, αποκαλύπτεται σε όλη της την σκοτεινότητα

η δυστοπική διαπίστωση πως

ο «αντιρατσιστικός» και «δικαιωματικός» ολοκληρωτισμός

ήρθε για να μείνει.

Το πάθος με το οποίο η εξουσία και οι σφογγοκωλάριοί της

αποδίδουν την «κατάλληλη» ρετσέτα

σε όποιον διαλέγει διαφορετική αφήγηση από τη δική τους

δεν έχει προηγούμενο.

Για τους διαφωνούντες δεν πρέπει να υπάρξει «γη και ύδωρ».

Κάθε είδους αποκλεισμός μπορεί ανά πάσα στιγμή

να εφαρμοστεί εναντίον τους.

Από «δολοφονία χαρακτήρα» στα μέσα «κοινωνικής» δικτύωσης,

μέχρι απαγόρευση της συμμετοχής τους

σε αυτή την έστω καρικατούρα κοινωνικής ζωής.

Ο ήδη ασφυκτικός ψηφιακός έλεγχος αναβαθμίζεται επιπλέον.

Απαγορεύεται να κάνουμε το ο,τιδήποτε 

χωρίς η εξουσία να το γνωρίζει.

Κι εφόσον το γνωρίζει και δεν το επιτρέπει,

ο προσωπικός πόλεμος ενάντια στους «παραβάτες»

θα είναι ανελέητος.

Τί κοινό τώρα μπορεί να έχει

ο «αντiemvoλιαστής» με τον «πουτινικό»,

και στοχοποιείται σε τέτοια έκταση από τα μέσα μαζικής βλάκωσης;

Γιατί έχει κινητοποιηθεί ο διαδικτυακός όχλος

του ψηφιακού Μεσαίωνα εναντίον τους ομοίως;

Είναι προφανές πως η όποια ρετσέτα,

εν είδη κοινωνικού στίγματος,

θα μεταβάλλεται ανάλογα με τη συγκυρία

και τα όσα οι Ελίτ θα επιχειρούν εναντίον των κοινωνιών.

Σήμερα έχουμε τον «αντiemvoλιαστή» και τον «ρωσσόφιλο»,

αύριο θα γίνεται ενδεχομένως λόγος

για τον «αρνητή κλιματικής αλλαγής»,

τον «αρνητή πράσινης ενέργειας»,

ακόμη και τον «κάτοχο» (ως μομφή), καθώς ως γνωστόν

«πρέπει» μέχρι το 2030 «να μην μας ανήκει τίποτα

και να είμαστε ευτυχισμένοι».

Η φαντασία στην εξουσία…

Βέβαια, δεν είναι τυχαίο πως όλοι αυτοί

οι «αρνητές» και «συνομωσιολόγοι»

ή «τιμητές του απόλυτου κακού»,

είναι σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι και ως φυσικά πρόσωπα.

Ασφαλώς και δεν είναι τυχαίο˙

ουσιαστικά το κράτος και οι Ελίτ τους κατηγορούν

γιατί ακόμη τολμούν να σκέφτονται.

Το κοινό τους «έγκλημα» είναι η «εμμονή»

στο «φασιστικό» τρίπτυχο: παρατήρηση, ανάλυση, συμπέρασμα.

Σε μια «πραγματικότητα» που η εξουσία «γνωρίζει»,

η σκέψη είναι εγκληματική πράξη.

Το άτομο είτε υποτάσσεται στην «γνώση» της εξουσίας

είτε ταυτίζεται με το εκάστοτε  «τέρας της αποκαλύψεως»

και τσακίζεται με όλα τα μέσα.

Άλλως τε, αυτή είναι και η κοινή ενέργεια

που διατρέχει κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς,

ασχέτως με το πώς το ίδιο αυτοπαρουσιάζεται

στους προσκυνημένους·

«εμείς σκεφτόμαστε, εμείς διατάζουμε, εσείς εκτελείτε.

Αν μάλιστα βαυκαλίζεστε πως οι σκέψεις σας,

που φυσικά «συμφωνούν» με όσα σας επιτρέπουμε να «σκέφτεστε»,

είναι όντως δικές σας, θα σας επιβραβεύουμε με ολίγα ψίχουλα

παραπάνω από το ψωμί που σας κλέβουμε καθημερινά·

το ψωμί και η αθωότητά σας μάς ανήκει».

Ας μην λησμονούμε πως ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός

είναι ένα πολιτικό σύστημα που έχει ενσωματώσει «αρμονικά»

ό,τι φρικαλέο διαθέτει ο κομμουνισμός, ο φασισμός,

οι λεγόμενες Δυτικές δημοκρατίες,

οι αυτοκρατορίες του παρελθόντος και ο μιλιταρισμός.

Και όλο αυτό, δοσμένο στους αφελείς υπηκόους 

με «περιτύλιγμα» κίβδηλου αντιρατσισμού/δικαιωματισμού 

και «φιόγκο» ατομικής «ελευθερίας» και «ευθύνης».

Η ενοποιημένη κυριαρχία δηλώνει παρούσα·

όχι τώρα αλλά εδώ και τριάντα χρόνια.

Το γεγονός ότι οι απανταχού ιδεολόγοι αρνούνται να την δουν,

αποτελεί ίσως την μεγαλύτερη επιτυχία της·

δεν φορά η ίδια το δαχτυλίδι του Γύγη,

αλλά οι προσκυνημένοι στον μετωπιαίο λοβό τους.

Όπως ήδη αναφέραμε, η κριτική σκέψη δεν δικαιούται σπιθαμή.

Ουαί κι αλίμονο σε όσους διεκδικήσουν ακόμη κι αυτή τη σπιθαμή˙

το διεθνές εργαστήριο μαζικής αποβλάκωσης

σημαίνει συναγερμό, ο «ένοχος» εντοπίζεται και τιμωρείται

πολύμορφα και παραδειγματικά.

Οι δε μάζες του διαδικτυακού όχλου είναι σε επαγρύπνηση

και οι «ειδικοί» τις κατευθύνουν στον «στόχο».

Όπου «στόχος», κάθε άνθρωπος

που προσπαθεί να σκέφτεται ελεύθερα.

Στον «χρυσούν» αιώνα της Hi-Tech αποβλάκωσης

και του ψηφιακού Μεσαίωνα,

η γνώση δεν κρύβεται πλέον στο σκοτάδι, αλλά στο φως.

Ένα φως όμως τόσο πυκνό που τυφλώνει.

Ο σκοταδισμός δίνει την σκυτάλη του στον φωταδισμό.

Σε μια τέτοια «πραγματικότητα»,

εχθρός δεν είναι το Ρωσσικό κράτος,

αλλά ο,τιδήποτε σχετίζεται με την ρωσσική γλώσσα

και κάθε πολιτισμικό της δημιούργημα.

Ο,τιδήποτε σχετίζεται με την Ρωσσία (αλλά και την ΕΣΣΔ)

στοχοποιείται, καθυβρίζεται, απειλείται, καταστρέφεται.

Ρώσσοι και Ρωσσόφωνοι σε όλο το φάσμα της Δύσης

δέχονται απειλές, αναγκάζονται είτε να μετοικίσουν

είτε ακόμη και να μεταναστεύσουν, χάνουν τις δουλειές τους,

σπάζονται τα μαγαζιά τους.

Υπάρχουν ακόμη και εκείνες οι περιπτώσεις

που δέχονται και σωματική βία.

Και όλα αυτά στην Δύση, το λίκνο ανοχής στην διαφορετικότητα.

Είναι αληθές πως ακόμη και την περίοδο

του λεγόμενου μακαρθισμού στις Η.Π.Α,

η τέχνη, η πνευματική ζωή και ο αθλητικός κόσμος του αντιπάλου,

κατά κανόνα, βρισκόταν έξω από το καθεστώς δίωξης

και απόδοσης «συλλογικής ευθύνης».

Θα αναφέρουμε παρακάτω και σχετικά παραδείγματα.

Αυτός που επιλέγει να μην στηρίζει έναν κρατικό πόλεμο,

που βλέπει τον εγκληματία πολέμου

σε όλους όσους ηγούνται τέτοιων ανθρωποσφαγών,

πρέπει να σιωπήσει.

Οι «αντιπολεμικές» συγκεντρώσεις «οφείλουν»

να παρέχουν στήριξη στο Ουκρανικό κράτος

και να δηλώνουν ουσιαστικά συναίνεση και υποταγή

σε όσα πράττουν η διεθνής Ελίτ και οι μηχανισμοί τους

εδώ και χρόνια στην Ουκραΐνα.

Αλλιώς  δεν είναι τίποτε παραπάνω

από «το μακρύ χέρι της Ρωσσίας» στη Δύση.

Ο τυφλός αυτός ρεβανσισμός κατά Ρώσων πολιτών εξαπλώνεται,

σύμφωνα με αναφορές σε διεθνή ΜΜΕ:

από περιστατικά βανδαλισμού σε ρωσικά μαγαζιά τροφίμων

στη Γερμανία και την Τσεχία,

τη λήψη μέτρων προστασίας για Ρώσους και Ουκρανούς μαθητές

σε σχολικές τάξεις της Βρετανίας και της Αυστραλίας

μέχρι την ανατριχιαστική -τύπου απαρτχάιντ- πινακίδα

έξω από καφέ της Πορτογαλίας που έγραφε:

“Οι Ρώσοι δεν θα σερβίρονται”.

Απειλές, παρενόχληση και βανδαλισμούς

υφίστανται όλο και πιο έντονα ρωσικά εστιατόρια

και εταιρείες στις ΗΠΑ, όπως ανέφερε ο ιστότοπος Axios.

Δειγματοληπτικά, υπήρξε ακόμα και απειλή

για ανατίναξη του εστιατορίου “Pushkin” στο Σαν Ντιέγκο,

ενώ τρομοκρατημένοι δηλώνουν οι υπάλληλοι του “Diana Deli”

στο Κολόμπους του Οχάιο,

το οποίο διευθύνεται από έναν Ρώσο και έναν Ουκρανό.

“Ρωτούσαν ποιο αμάξι στο πάρκινγκ ήταν δικό μας,

ρωτούσαν αν διανυκτερεύουν άνθρωποι,

υπονοώντας ότι θα σπάσουν τα τζάμια και κάτι τέτοια”,

δήλωσε στον σταθμό 10 WBNS ο Αντριου Βουρτς,

που εργάζεται εκεί.

Όπως ήδη έχει αναφερθεί, η πολεμική απέναντι σε κάθε τι ρωσσικό

έχει επεκταθεί σε όλους τους τομείς της τέχνης και του πολιτισμού.

Αυτό δεν είχε συμβεί ούτε στην περίοδο του μακαρθισμού,

όπου ακόμη και επιστήμονες κατηγορήθηκαν ψευδώς

ως πράκτορες της KGB και εκτελέστηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα.

Σε άρθρο της εφημερίδας Το Ποντίκι, στις 21/3[7], διαβάζουμε:

«“Ακόμα και στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου,

οι πολιτιστικές ανταλλαγές ανάμεσα σε Ρώσους, Αμερικανούς

και Ευρωπαίους καλλιτέχνες συνεχίστηκαν”

σχολιάζει ο Πίτερ Γκελμπ, διευθυντής

της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης

με αφορμή την υστερία που επικρατεί στη Δύση,

όπου ζητούνται “δηλώσεις μετανοίας” από καλλιτέχνες

για να αποποιηθούν τον σατανά Πούτιν[…]»

Εφαρμόζοντας το ρωμαϊκό damnatio memoriae,

το ίδρυμα Space Foundation των Η.Π.Α

αφαιρεί την τιμητική αναγνώριση στον Γιούρι Γκαγκάριν,

ως ο πρώτος άνθρωπος στο Διάστημα, επειδή ήταν Ρώσσος!

Μέσα σε όλο αυτό κλίμα δεν γλίτωσαν ούτε οι εκ Ρωσσίας γάτες,

καθώς σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας The Moscow Times

η Διεθνής Ομοσπονδία Γατών (τί μαθαίνει κανείς…)

δεν επιτρέπει στις προερχόμενες από Ρωσσία γάτες

να συμμετέχουν στους διαγωνισμούς της.

Όταν η γελοιότητα κραυγάζει (με νιαουρίσματα),

τα σχόλια γίνονται περιττά.

Το damnatio memoriae είναι ο πυρήνας

της λεγόμενης ακυρωτικής κουλτούρας (cancel culture)

που ευδοκιμεί και αναβαθμίζει διαρκώς

την επιθετικότητά της στη Δύση.

Καμία άποψη, ιδέα, κατάσταση, στάση ζωής

δεν βρίσκεται εκτός του στόχαστρου και του βεληνεκούς της.

Στην Προκρούστεια κλίνη της μετρά τα πάντα

και αλλοίμονο σε ό,τι βρεθεί λειψό.

Προτιμά βέβαια τους εύκολους αντιπάλους

γιατί δυσκολεύεται, εάν βρεθεί απέναντι σε κάτι αυθεντικά ποιοτικό.

Την βλέπουμε παντού: στην απόσυρση της ανάγκης

των βαθιών επιχειρημάτων και στην απόδοση χαρακτηρισμών και ετικετών (φασίστας, ρατσιστής, σεξιστής, αντiemvoλιαστής…),

σε κάθε δολοφονία χαρακτήρα, στα Me too, σε βιβλία, μνημεία,

ταινίες και εν γένει πνευματικά δημιουργήματα του παρελθόντος

που κρίνονται «ρατσιστικά» και «πρέπει» να εξαφανιστούν…

Ο,τιδήποτε μπορεί να έχει έναν δημόσιο χαρακτήρα

θα πρέπει να περάσει από την βάσανο

του αλάνθαστου θεού της ακυρωτικής λογοκρισίας,

που βλέπει και κρίνει τα πάντα.

Και τώρα, πλέον, περνά στο επόμενο στάδιο:

στη δολοφονική ακύρωση ενός ολόκληρου πολιτισμού

όπως ο Ρωσσικός.

Η ακυρωτική ιδεολογία φιλοδοξεί

να χτίσει τον πολιτισμό του μέλλοντος.

Όσοι την ενστερνίζονται αβασάνιστα σύντομα θα δουν

(αν δεν το βλέπουν ήδη) και την ακύρωση και κατεδάφιση

πολλών σημαντικών μνημείων του παρελθόντος·

μια τάση που παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις στη Δύση.

Πνευματικών μνημείων κάθε λαού

που θα «αποσυρθούν» από την Ιστορία

δήθεν ως ρατσιστικά αποκυήματα μισαλλοδοξίας.

Έως ότου δεν απομείνει τίποτε άλλο

εκτός από την ίδια την κουλτούρα της ακύρωσης,

για να κομπάζει πάνω στο δικό της απόλυτο τίποτε

ως το πραγματικό απόγειο του πολιτισμού.

Έως ότου ο κάθε άχρηστος, ο κάθε τιποτένιος, ο κάθε ψεύτης,

το κάθε άδειο πουκάμισο να μπορεί να βάζει τον εαυτό του

δίπλα στους πνευματικούς γίγαντες

που φώτισαν για λίγο αυτόν τον κόσμο,

βασιζόμενος αποκλειστικά στην ικανότητα

ή στο θράσος του να ακυρώνει αυτά που δεν καταλαβαίνει.

Έως ότου στο όνομα δήθεν της ακύρωσης του μίσους,

το μίσος να διαποτίσει τα πάντα

ως το πραγματικό τοξικό απόβλητο της ιδεολογίας της ακύρωσης.

Έως ότου ο καθένας, απογυμνωμένος

από «ακυρωμένα» πνευματικά στηρίγματα

πανανθρώπινου χαρακτήρα, να κραυγάσει έρποντας

«ναι σε όλα, αφήστε με να ζήσω…».

Από πού αντλούν άραγε το απαράμιλλο θράσος τους

όλοι αυτοί οι μαχητές του ακυρωτικού όχλου;

Από τις πλάτες μιας μερίδας της εξουσίας

που τους δημιουργεί την ακλόνητη πεποίθησή πως έχουν δίκιο,

πως είναι γνήσια τέκνα της σωστής πλευράς της ιστορίας

(ωσάν να υπάρχει τέτοιο πράγμα…).

Άρα οτιδήποτε κι αν κάνουν είναι εκ των προτέρων δικαιωμένο.

Ας γνωρίζουν ότι ο Πούτιν είναι βεβαίως κτήνος,

όπως όλοι άλλως τε οι «Γήινοι θεοί» της Ιστορίας,

αλλά ταυτόχρονα είναι και περισσότερο ειλικρινής από αυτούς…

--------------------------------Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται

-"Το τίποτε της ακυρωτικής κουλτούρας επιτίθεται στα πάντα"

***damnatio memoriae. Είναι λατινική φράση

που σημαίνει στην κυριολεξία καταδίκη της μνήμης.

Σχετίζεται με την επίσημη βούληση μιας κρατικής οντότητας

να ακυρώσει κάθε ίχνος του ατόμου από την κοινωνική ζωή,

σαν να μην έχει υπάρξει ποτέ.

Το άτομο σβήνεται από τον χάρτη της Ιστορίας

και παραδίδεται στις λευκές φλόγες της λήθης και ανυπαρξίας.

Εφαρμόστηκε από αρκετούς Ρωμαίους αυτοκράτορες, όπως ο Νέρωνας και ο Δομιτιανός.

Παρόλα αυτά, με βάση την έως τώρα γνώση,

ο πρώτος εναντίον του οποίου εφαρμόστηκε

ήταν ο φαραώ Ακενατόν (Αμενχοτεπ Δ’)

και ο λεγόμενος πολιτισμός της Αμάρνα (1348-1320 Π.Χ)

στην αρχαία Αίγυπτο.

Ασφαλώς, αυτό αφορά τις περιπτώσεις

που η εν λόγω εξουσιαστική μεθοδολογία

χρησιμοποιήθηκε για ενδοεξουσιαστικά ξεκαθαρίσματα

και δεν κατάφερε να αποδώσει πλήρως·

γι’ αυτό και μπορούμε να γνωρίζουμε λεπτομέρειες.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε πόσα αγκάθια της εξουσίας,

πόσοι αγωνιζόμενοι στον χώρο και τον χρόνο

κονιορτοποιήθηκαν με αυτόν τον τρόπο.

Αλλά τις λεπτομέρειες δεν θα τις μάθουμε ποτέ.

[---->]

Ορισμοί

 

 

[----->]