Ποιος πλήρωσε το “μάρμαρο” για να κατασκευαστεί η Αττική οδός..; Γιατί δεν επιστρέφει στο Δημόσιο..;

Η πρώτη – και μοναδική ως προς τους όρους της – των συμβάσεων παραχώρησης, ήταν αυτή που υπεγράφη μεταξύ Δημοσίου και της Κοινοπραξίας «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ Α.Ε.» για την κατασκευή της λεωφόρου Ελευσίνας-Σταυρού Α/Δ Σπάτων και Δυτικής Περιφερειακής Λεωφόρου Υμηττού, συνολικού μήκους 65 χλμ. Η σύμβαση παραχώρησης, υπογράφηκε το 1996 και κυρώθηκε με το νόμο 2445/1996.

 

Το κόστος κατασκευής της Αττικής οδού, κατανεμήθηκε ως εξής:

 

– Το 32% (420 εκατομμύρια ευρώ) κατέβαλε το Δημόσιο μαζί με τη συγχρηματοδότηση της Ε.Ε., δηλαδή το πληρώσαμε εμείς οι πολίτες.

 

– Γύρω στα 675 εκατ. ευρώ ήταν τα δάνεια που εξασφάλισε η κοινοπραξία με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Που σημαίνει ότι αν κάτι δεν πάει καλά με την αποπληρωμή, η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το κράτος, δηλαδή από εμάς. Αν όλα πάνε καλά, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς.

 

– Περίπου 175 εκατ. ευρώ ήταν η ίδια συμμετοχή της κοινοπραξίας που και την εκμεταλλεύεται. Για να εγκαταλείψει η Κοινοπραξία την εκμετάλλευση θα έπρεπε να της επιστραφούν τα ίδια κεφάλαια (δηλ. τα 175 εκατομμύρια €) με μια μέση απόδοση 11,6% για κάθε έτος μέχρι την αποπληρωμή τους.

 

Η σύμβαση παραχώρησης προβλέπει ότι η εκμετάλλευση από την ανάδοχο κοινοπραξία μπορεί να διαρκέσει έως 23 χρόνια. Η Αττική οδός θα παραδοθεί, εφόσον έχει γίνει η επιστροφή των ιδίων κεφαλαίων (των κεφαλαίων δηλαδή που έβαλε η κοινοπραξία στο έργο δηλ. των 175.000.000€) με μια ελάχιστη απόδοση 11,6%, ανεξάρτητα από τη μέγιστη χρονική διάρκεια της σύμβασης.

 

Κεντρική Επισήμανση: Για πρώτη και μοναδική φορά, η παραπάνω απόδοση του 11,6% υπολογίζεται επί των καθαρών κερδών, που παρουσιάζει η ίδια η ανάδοχος! Η οποία, μέχρι σήμερα, φροντίζει να μην παρουσιάζει αντίστοιχα κέρδη, χρησιμοποιώντας γνωστές και μη εξαιρετέες μεθόδους.

 

Ειδικότερα, μέχρι το 2011 τα συνολικά έσοδα μέσα στα 8 χρόνια λειτουργίας της Αττικής Οδού μόνο έχουν ξεπεράσει το 1,7 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι έχουν υπερβεί όχι μόνο το ύψος των ιδίων κεφαλαίων και της συμφωνημένης ετήσιας απόδοσης και των δανείων αλλά ακόμα και το συνολικό κόστος του έργου. Παρόλα αυτά δεν έχουν ενεργοποιηθεί οι όροι 1, 2, 3, 4 της σύμβασης, καθώς η κοινοπραξία έχει δημιουργήσει ένα ολόκληρο δίκτυο θυγατρικών της εταιριών (ΑΤΤΙΚΑ ΔΙΟΔΙΑ Α.Ε., ΑΤΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ Α.Ε., ΑΤΤΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ Α.Ε., ΑΤΤΙΚΕΣ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ Α.Ε.) στις οποίες αναθέτει εργασίες (π.χ. τεχνικής και διοικητικής υποστήριξης, διαχείρισης σταθμών διοδίων, συντήρησης οδικού δικτύου, καλλωπισμού και δενδροφύτευσης κ.ά. ) για τις οποίες τους «καταβάλει» μηνιαίως εκατομμύρια ευρώ, τα οποία εμφανίζονται στους ετήσιους ισολογισμούς της μητρικής εταιρίας, ως έξοδα(!),με αποτέλεσμα, τα κέρδη της μητρικής εταιρίας να εμφανίζονται πάντοτε μειωμένα, ενώ οι θυγατρικές εμφανίζουν και αποδίδουν στους μετόχους τους (που είναι οι ίδιοι με αυτούς της μητρικής εταιρίας) κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Με άλλα λόγια, τα έσοδα μετονομάζονται σε έξοδα της ίδιας πάντα εταιρίας, η οποία διατηρεί την εκμετάλλευση του δρόμου και εμείς, ως πολίτες καλούμαστε, εκβιαστικά, να συμβάλουμε στον απαράδεκτο και άδικο πλουτισμό της, μέσω της καθημερινής καταβολής υπέρογκων διοδίων.

 

Όλα τα παραπάνω, καθίστανται ακόμη πιο σκανδαλώδη, λαμβανομένου υπ’ όψη του γεγονότος ότι οι παραπάνω όροι στη σύμβαση παραχώρησης, έγιναν στη βάση υπολογισμού του αριθμού των μελλοντικά διερχόμενων αυτοκινήτων, στις 125.000, ενώ, ήδη, από τον τρίτο χρόνο λειτουργίας του δρόμου και μέχρι σήμερα, ο αριθμός των διερχομένων αυτοκινήτων υπερβαίνει τις 300.000!

 

Η εν λόγω σκανδαλώδης σύμβαση αλλά και ακόμη πιο σκανδαλώδης εφαρμογή της, δεν διέλαθε της προσοχής της Δικαιοσύνης, η οποία, δια του κ. Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, παρήγγειλε προκαταρτική εξέταση για αδικήματα σε βάρος του Δημοσίου. Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι η κ. Εισαγγελέας Πλημμελειοδικών που ανέλαβε την εν λόγω δικογραφία, κατέληξε στο συμπέρασμα πως η σύμβαση παραχώρησης είναι, επί λέξει «λεόντειος»(σε βάρος του Δημοσίου), αλλά δεν κατέστη δυνατόν να διαπιστωθούν ποινικά αδικήματα. Παρά ταύτα, ήδη, η Εισαγγελία Εφετών, παρήγγειλε νέα διερεύνηση, μια που η προπεριγραφείσα «επιχειρηματική δράση» της εταιρίας, προφανώς υπερβαίνει τα προβλεφθέντα από τη σύμβαση, αλλά και τις στοιχειώδεις αρχές της καλής πίστης. Στην πραγματικότητα, είναι δύσκολο πράγματι να διαπιστωθούν ποινικά αδικήματα, αφού πρόκειται για, από μέρους της εταιρίας, κατάχρηση των όρων της αστικής σύμβασης προς όφελός της και ενάντια στο κοινό όφελος, φέρουσα όμως μορφές μη αξιολογες ποινικά. Αυτεπάγγελτη παρέμβαση της Δικαιοσύνης σε αστικού δικαίου διαφορές δεν προβλέπεται, ενώ ο θιγόμενος συμβληθείς – το ελληνικό δημόσιο – αρνείται μέχρι σήμερα να προσφύγει στη Δικαιοσύνη.

 

Οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις, ουδέποτε κατήγγειλαν/τροποποίησαν την σύμβαση παραχώρησης, ούτε δε, ως όφειλαν, προσέφυγαν στα πολιτικά Δικαστήρια, προκειμένου να αποδείξουν ότι η προπεριγραφείσα «επιχειρηματική» δραστηριότητα που μετονομάζει «νομότυπα» τα έσοδα σε έξοδα, είναι καταχρηστική τουλάχιστον και υπερβαίνει τα όρια της καλής πίστης, αλλά και αυτής της σύμβασης. Ουδέποτε κατέφυγαν στα πολιτικά Δικαστήρια για να αναγνωριστεί αυτό που πλέον γνωρίζουν οι πάντες ότι η εταιρία πλουτίζει Αδικαιολόγητα! Αντ’ αυτού, οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, ήλθαν εκ νέου ως αρωγός της εταιρίας και ενάντια στο κοινό όφελος, θέσπισαν διάταξη νόμου με την οποία ορίζεται ως παράβαση του Κ.Ο.Κ. η παράλειψη καταβολής των ληστρικών και μη οφειλόμενων στην πραγματικότητα, τελών διοδίων. Την κατάφωρα άδικη και μεροληπτική αυτή διάταξη υπέρ των κρατικοδίαιτων μεγαλοεργολάβων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ουδέποτε τροποποίησε ή κατάργησε, συνεχίζοντας με συνέπεια το έργο των προηγουμένων.

 

Απέναντι και στους δύο συμβαλλομένους, βρισκόμαστε εμείς οι πολίτες, που καλούμαστε καθημερινά να καταβάλουμε υπέρογκα τέλη διοδίων για την μετάβαση και επιστροφή στην εργασία μας (2,80+ 2,80=5,60 €), αφού αποτελεί μύθο ο ισχυρισμός εταιρίας και κυβερνήσεων ότι δήθεν μπορούμε να επιλέξουμε άλλες διαδρομές. Στην πραγματικότητα, όπως διαπίστωσε το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών του Υπουργείου Περιφερειακής Ανάπτυξης σε σχετική δημοσιευθείσα μελέτη του «η χρήση της Αττικής οδού είναι εκβιαστική για τον πολίτη», λόγω της έλλειψης ολοκληρωμένου δικτύου μέσων μαζικής μεταφοράς και εναλλακτικού οδικού δικτύου. Στην πραγματικότητα, η σύμβαση παραχώρησης λειτουργεί, με τη συναίνεση αμφοτέρων των συμβαλλομένων, ως σύμβαση κατά τρίτου, και στη θέση του τρίτου βρίσκονται οι πολίτες που χρησιμοποιούν το δρόμο που έχουν ήδη, από καιρό, αποπληρώσει.

[------>]

Αττική Οδός:

- Η αρχική επένδυση ήταν 1,25 δισ. εκ των οποίων οι εταιρείες που τη διαχειρίζονται κάλυψαν το 15% με δικά τους κεφάλαια και το υπόλοιπο καλύφθηκε με δανεισμό (ορθή τακτική στην ελεύθερη οικονομία) και δημόσιο χρήμα.

- Στο ίδιο διάστημα (περί των 15 ετών) τα έσοδα για τους μετόχους των εταιρειών αυτών φθάνουν στα 3 δισ. ευρώ, με παροχή τεράστιων μερισμάτων (σ.σ.: για τα ελληνικά οικονομικά - επιχειρηματικά δεδομένα).

- Στη σύμβαση υπάρχει ειδικός όρος ότι ο δρόμος θα επιστρέψει στο Ελληνικό Δημόσιο εάν  η απόδοση κεφαλαίου ξεπερνούσε το ανώτατο όριο του 13,1%, με αποτέλεσμα οι εν λόγω εταιρείες να φουσκώνουν το κόστος συντήρησης και να ρίχνουν αυτό το ποσοστό στο 6,23%.

- Οι ίδιες εταιρείες, που δεν βρήκαν ένα μπουκάλι νερό να πάνε στους εγκλωβισμένους, διεκδικούν τη νέα παραχώρηση για αρκετές δεκαετίες ακόμη..... Τα συμπεράσματα δικά σας.

ΥΓ.:  Την «Αττική Οδό» απαρτίζουν οι εταιρείες ΑΚΤΩΡ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ, ΑΒΑΞ και η γαλλική EGIS PROJECTS....

[---->]

Όταν γυρίσω Θα γυρίσω με τα ρούχα και τ' όνομα ενός άλλου. Κανείς δε θα με γνωρίσει.

 

Χθες έκλεισαν δέκα χρόνια από τον θάνατο του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Πότε πέρασαν;

Θυμάμαι κάτι αστεία για αυτόν που κυκλοφορούσαν παλιά. Όσοι μεγάλωσαν την δεκαετία του 90 θα τα θυμούνται.

Καθυστερούσε κάποιος στο ραντεβού του και οι φίλοι τον πείραζαν "ρε φίλε είσαι αργός σαν πλάνο του Αγγελόπουλου".

Συζητούσε μια παρέα να πάει σινεμά και να δει κάτι ελαφρύ και έλεγαν "παιδιά μην δούμε καμία βαριά κουλτούρα, τίποτα Αγγελόπουλο".

Περίμενες κάμποση ώρα σε μία δημόσια υπηρεσία και έλεγες "βαρέθηκα σαν να ήμουν σε ταινία του Αγγελόπουλου".

Θυμάμαι τους ΑΜΑΝ (νυν Ράδιο Αρβύλα) να κάνουν χαβαλέ όταν βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα. Έπαιρνε ο Κανάκης συνέντευξη και καλά από τον Αγγελόπουλο (που τον έκανε ο Καλυβάτσης). Η συνέντευξη ήταν τόσο αργή που ώσπου να απαντήσει ο Αγγελόπουλος, ο Κανάκης είχε γεράσει και είχε πεθάνει.

Παπαριά αστείο αλλά όλοι γελούσαν. Κι ας μην είχανε δει ούτε μία του ταινία. Κι εγώ γελούσα. Κι ας μου είχε αρέσει ο "Μελισσοκόμος" που τον είχα πετύχει τυχαία ένα βράδυ στην ΕΡΤ2.

Τίποτα. Ο Αγγελόπουλος είχε γίνει τρολιά της εποχής και συνώνυμο του "βαρετού", του "δυσνόητου", της "θολοκουλτούρας".

Βέβαια, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο να σατιρίζεις τον ελιτισμό και την δηθενιά των διανοούμενων. Στο να αποδομείς τους καλλιτέχνες που μιλάνε εσκεμμένα μία γλώσσα ακατανόητη για τους πολλούς και κατανοητή μόνο για την "παρέα" τους.

Πάντως, αυτή δεν ήταν η περίπτωση του Αγγελόπουλου.

Το "πρόβλημα" του Αγγελόπουλου ήταν ότι εκπροσωπούσε μία Ελλάδα ποιητική, στοχαστική, ευαίσθητη, την στιγμή που κυρίαρχη κουλτούρα έπρεπε να γίνει ο Πέτρος Κωστόπουλος, τα "βυζιά" του Nitro και ο Θέμος Αναστασιάδης με τα σούργελα που καλούσε σε εβδομαδιαία βάση.

Ο Αγγελόπουλος έκανε σινεμά-γέφυρα: ένωνε με εικόνες το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον του ελληνισμού. Και η ομίχλη στις ταινίες του, πανταχού παρούσα, δεν είναι καθόλου τυχαία: συμβολίζει τον πεσιμισμό του για το τι μέλλει γενέσθαι.

"Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα και πεθαίνουμε…" κραυγάζει με καημό ο Θανάσης Βέγγος στο "Βλέμμα του Οδυσσέα".

Βλέπεις, η Ελλάδα έμπαινε στον αστερισμό της ΠΑΣΟΚάρας και μετατρεπόταν σε ένα απέραντο μπουζουξίδικο κυρίαρχη αξία του οποίου ήταν το μότο "ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας".

Ο Αγγελόπουλος, λοιπόν, για αυτήν την Ελλάδα συμβόλιζε τον μίζερο γέρο, απομεινάρι μίας άλλης εποχής, που γκρινιάζει συνέχεια αντί να "περάσει καλά όπως όλοι".

Για αυτό έπρεπε να αποδομηθεί, να γελοιοποιηθεί, να παραγκωνιστεί. Να γίνει "ακίνδυνος" ώστε να μπορέσει ο νεοέλληνας να βουτήξει στην καταναλωτική αφθονία και στον δυτικό τρόπο ζωής χωρίς τύψεις και ενοχές.

Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του και όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις ούτε ένα αφιέρωμα αυτές τις μέρες στην τηλεόραση για αυτόν και το έργο που άφησε. Ούτε μία ταινία ακόμα και στα κρατικά κανάλια. Και μιλάμε για το εγχώριο σκηνοθετικό ανάλογο του Ρίτσου ή του Ελύτη.

Αλλά από Survivor και Batchelor είμαστε φουλ.

Τώρα, πολλές φορές, λέμε μεταξύ μας "ωραία ταινία για ελληνική". Αλήθεια έχουμε σκεφτεί πόσο απαξιωτικός χαρακτηρισμός είναι αυτός για το ελληνικό σινεμά;

Σαν να λέμε "καλή οδηγός για γυναίκα"

Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε εθνική επιτυχία άμα μία ταινία Έλληνα δημιουργού (και όχι ελληνική) φτάσει στα Όσκαρ ή άμα μία ελληνική σειρά την πάρει το Νέτφλιξ.

Και ο Αγγελόπουλος γύρναγε ταινίες στην Ελλάδα με θέματα εμπνευσμένα κυρίως από την νεοελληνική Ιστορία, τον λάτρευαν σαν θεό σε Γαλλία και Ιαπωνία, τον έλεγαν "δάσκαλο" ο Χέρτζογκ, ο Κουστουρίτσα και ο Βέντερς ενώ ο Κουροσάβα, ο Ταρκόφσκι και ο Μπέργκμαν (ίσως οι πιο μεγάλοι σκηνοθέτες του 20ου αιώνα) του έπλεκαν το εγκώμιο σε κάθε ευκαιρία.

Και ηθοποιοί τεράστιοι, όπως ο Μπρούνο Γκανς, ο Χάρβεϊ Καϊτέλ και ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι θεωρούσαν τιμή τους να παίξουν σε ταινία του και δεν τους πείραζε ούτε όταν ντούμπλαρε τις φωνές τους με Έλληνες ηθοποιούς.

Αυτός ήταν ο Αγγελόπουλος και άλλα τόσα επί χίλιες φορές. Εμείς, όμως κάναμε χαβαλέ με τα "αργά πλάνα" του, χασμουριόμασταν και παριστάναμε οτι δεν καταλαβαίνουμε τις ταινίες του. Ενώ στην ουσία δεν θέλαμε να καταλάβουμε.

Τώρα, η Ελλάδα έπαψε να είναι το μπουζουξίδικο που ήταν.

Τώρα, κάθε καλοκαίρι καταστρεφόμαστε ολοσχερώς από τις πυρκαγιές στην πρώτη υψηλή θερμοκρασία ενώ μία κλασική βαρυχειμωνιά μπορεί να κάνει την πιο μεγάλη εθνική οδό της χώρας να φρακάρει για οχτώ ώρες.

Τώρα, εκατό άνθρωποι την ημέρα πεθαίνουν από κορονοϊό, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν φτάνουν ποτέ σε ΜΕΘ.

Τώρα που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ίσως να είναι καλή ευκαιρία να αφήσουμε για λίγο τον χαβαλέ.

Και να αναστοχαστούμε.

Πώς τα καταφέραμε έτσι;

Πώς θα βγούμε από αυτήν την "βαρυχειμωνιά";

"Κατέγραψε με τρόπο πικρό την περιπέτεια της ψυχής του Έλληνα"

είχε πει ο Χάρυ Κλιν για τον φίλο του όταν πέθανε.

Εμείς ας κρατήσουμε κάτι πιο αισιόδοξο που είχε πει ο ίδιος ο Αγγελόπουλος σε ανύποπτο χρόνο:

"Αυτό που σήμερα λέμε αδύνατο, είναι το εφικτό του μέλλοντος"

Η περιπέτεια συνεχίζεται

 

Ομαδάρα!

 

Αφεντικά και δούλοι σκατά να γίνουμ ούλοι. Venceremos.

 

Η λύση στα προβλήματα από την κακοκαιρία είναι απλή. Θα επαναλάβουμε τα του κορονοϊού. Υποχρεωτικά αλυσίδες παντού και στο Αγρίνιο που δεν χιόνισε και το πρωί είχε ήλιο. Όποια κουφάλα δεν βάλει αλυσίδες στο αμάξι ανά την επικράτεια θα πληρώνει πρόστιμο. Όποιος δεν φορά κασκόλ μάλλινο και γούνα από αρκούδα θα απολύεται από το Δημόσιο γιατί κρυολογεί και επιβαρύνει το σύστημα υγείας στερώντας έτσι μια θέση από κάποιον συνεπή αλυσοδεμένο που τσακίστηκε ούτως ή άλλως γιατί κανείς δεν έριξε αλάτι στο δρόμο.

Αμα τα μέτρα δεν αποδώσουν και δεν συμμορφωθείτε το επόμενο στάδιο είναι κλείσιμο των πάντων όλοι σπίτια σας. Συνεργεία του κράτους θα περνούν και θα ρουφάνε με λάστιχο το πετρέλαιο όσων δεν ευθυγραμμίστηκαν και θα το μεταπουλάνε στους συνεπείς.

Η Αριστερά στη γραμμή ο λαός σώζει το λαό δια της συμμόρφωσης με τις κρατικές οδηγίες , βγαίνει στις γειτονιές φτυαρίζει και πετάει αλάτια. Συμβολικά. Οι σύντροφοι φοράνε αλυσίδες στο σώμα τους για να περάσουν το μήνυμα και καταγγέλλουν την κλιματική αλλαγή με τρόπο εμφατικό. Δεν καίνε πετρέλαιο ,δεν καίνε ξύλα , τρέχουν πάνω κάτω και ζεσταίνονται  Ο υπόλοιπος κόσμος τους κοιτάει γελάει και περνάει ευχάριστα η ώρα.

Όλοι μαζί θα περάσουμε και αυτό τον επικίνδυνο κάβο. Αφεντικά και δούλοι σκατά να γίνουμ ούλοι. Venceremos.

[----->]