Εντάξει, ξέρω, τον Γιάννη τον
Αντετοκούνμπο δεν τον βρίζουμε.
Ο Γιάννης είναι υπεράνω κριτικής.
Γιατί ήρθε φτωχός μετανάστης από
την Νιγηρία,
Γιατί μεγάλωσε μέσα στην ανέχεια
και πούλαγε CD για να βοηθήσει την οικογένεια του .
Γιατί τελοσπάντων έχει πέσει θύμα
ρατσισμού πάμπολλες φορές.
Θες οπωσδήποτε να βρίσεις
κάποιον;
Βρίσε τον Τσιτσιπά που είναι
κακομαθημένος, που μεγάλωσε μέσα στη χλίδα, που δεν κάνει το εμβόλιο, που θέλει
Harrods ή βρίσε την άλλη που πήγε και τα έφτιαξε με τον γιό (του γιού) του
γκαντέμη.
"Κάτω τα χέρια από τον
Γιάννη" και άμα διαφωνείς είναι επειδή είσαι φασιστάκος και
"πονάς" με τα κατορθώματα του. Άμα δεν γουστάρεις Giannis είναι
επειδή είσαι ένας χολωμένος και μίζερος νεοέλληνας που ξενερώνει με την
"επιτυχία" των άλλων.
Αυτός ρε άχρηστοι μπόρεσε από τα
Σεπόλια, από εκεί που πούλαγε CD στις καφετέριες να φτάσει στην κορυφή του
κόσμου και να ανταλλάζει παπούτσια με τον πλανητάρχη.
Εσείς που τον κρίνετε τι έχετε
καταφέρει ρε κακομοίρηδες;
Κάπου έλεος όμως...
Έλεος με τις
"επιτυχίες" και τα "επιτεύγματα" και τα παραμύθια της
σύγχρονης Σταχτοπούτας του NBA.
Και γενικώς όχι απλώς ορισμένοι
δεν είμαστε περήφανοι που βρέθηκε στο Λευκό Οίκο και είχε
"κουβεντούλα" με τον Μπάηντεν αλλά σιχαθήκαμε κιόλας.
Γιατί ο Γιάννης πέρα από ένας
αδιαμφισβήτητος σούπερ σταρ του παγκόσμιου επαγγελματικού αθλητισμού συνιστά
εδώ και καιρό την απόλυτη ενσάρκωση του σύγχρονου αμερικάνικου ονείρου.
"Αν δουλέψεις σκληρά και
έχεις όνειρα, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Δείτε πού έφτασα εγώ."
Αυτό επαναλαμβάνει μονότονα ο
Greek Freak και το είπε κάμποσες και χθες μέσα στον Λευκό Οίκο.
Όχι Γιάνναρε, δεν παίζουν αυτά
που λες. Σε ένα σκληρά ταξικό και άδικο κόσμο, όπως αυτός που ζούμε, αν
δουλέψεις σκληρά και έχεις όνειρα το πιο πιθανό σενάριο είναι να πάρεις τον
μπούλο. Όπως τον έχουν πάρει εκατομμύρια άνθρωποι με ενδεχομένως περισσότερο
ταλέντο ή πιο δουλευταράδες ή με πιο μεγάλα όνειρα ακόμα κι από εσένα. Πόσα και
πόσα παιδιά ξεμείνανε πίσω σου να πουλάνε CD στο κέντρο της Αθήνας; Ή μήπως
αυτά τα παιδιά ήταν τίποτα τεμπελχανάδες, που δεν είχαν όνειρα και δεν το
πάλεψαν αρκετά όσο εσύ; Άσε ρε Γιάννη...
Σε μία εποχή που το
"american dream" έχει χρεοκοπήσει παντελώς και οι άνθρωποι πετιούνται
κατά δισεκατομμύρια στο περιθώριο από μία ολιγάριθμη ελίτ, έρχεται το παραμύθι
του "πιτσιρικά από τα Σεπόλια που μπήκε στο Λευκό Οίκο" για να
ξεπλύνει τον αμαρτωλό Καπιταλισμό και να μας ξαναπαρουσιάσει τις ΗΠΑ ως την Γη
της Επαγγελίας που "δίνει ευκαιρίες αρκεί να δουλεύεις σκληρά".
"Τι γκρινιάζετε ρε οτι δεν
υπάρχουν ευκαιρίες για όλους; Τον άλλο που ήρθε πάμφτωχος από την Ελλάδα και
ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου, τον είδατε; Πιο κακομοίρης από εσάς ήταν. Αλλά
ήρθε στη χώρα των Ευκαιριών, δούλεψε σκληρά και τα κατάφερε. Δεν περίμενε το
λαχείο να του πέσει στο χέρι."
Ξαναζεσταμένο παραμύθι η αλήθεια
είναι...
Όμως, αυτήν την φορά με
γαρνιτούρα και ολίγον "αντιρατσισμό" και "ανθρωπισμό" για
να ταιριάξει και στην μετά-Τραμπ εποχή.
Και τελοσπάντων γιατί να
θεωρείται "επιτυχία" κάποιος να κάνει χειραψία με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ
ή να φορέσει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή του NBA;
Ή ακόμα χειρότερα γιατί είναι
"κατόρθωμα" να κυκλοφορεί με αμάξι 70 εκατ δολαρίων ή να αγοράζει για
πλάκα δύο πολυτελείς βίλες στο Costa Navarino;
Πόσο ξεφτιλισμένη και επαρχιώτικη
λογική είναι αυτή;
Αυτό πρέπει να είναι το όνειρο
της εργατικής τάξης και των φτωχών;
Να χεστούμε στο τάληρο και να τα
κάνουμε πλακάκια με την Εξουσία;
Γιατί να μην είναι επιτυχία ένας
αθλητής να αγωνίζεται στην Α2 κατηγορία της Ελλάδας, να ζει αξιοπρεπώς από τον
μισθό του, να έχει την υγεία του και μία οικογένεια και φίλους που τον αγαπούν;
Αυτό γιατί δεν είναι επιτυχία ρε
Γιάνναρε;
Άμα δηλαδή μας αρκεί μία ζεστή
αγκαλιά, ένα κρασί μια φορά τη βδομάδα με φίλους και μία τίμια δουλειά, είναι
επειδή δεν έχουμε όνειρα και βαριόμαστε να δουλέψουμε σκληρά;
Άσε μας ρε Γιάννη
Δεν τις θέλουμε τις
"επιτυχίες" αυτές
[---->]
