·
Δε μπορώ να κάνω ένα έργο, για να πάρω ένα βραβείο.
Κι όταν κάνω το μοντάζ είμαι καταστρεπτικά δωρικός.
Πετάω γοητευτικά πράγματα,
για να μείνει το έργο να μιλήσει μόνο του.
Και δεν με ενδιαφέρουν οι διανοούμενοι.
Με ενδιαφέρουν οι απλοί συνάνθρωποί μου.
Κι όταν κάνω το μοντάζ είμαι καταστρεπτικά δωρικός.
Πετάω γοητευτικά πράγματα,
για να μείνει το έργο να μιλήσει μόνο του.
Και δεν με ενδιαφέρουν οι διανοούμενοι.
Με ενδιαφέρουν οι απλοί συνάνθρωποί μου.
Όταν πρωτοβγήκε η ''Ευδοκία''
συνάντησε τη σιωπή και την εχθρότητα.
Το διάβασα λοιπόν και γέλασα, ότι σήμερα
έχει αναγνωριστεί ως μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες.
..............................................................................................................
Τα επιτεύγματά μας δεν έχουν τόση σημασία.
Σημασία έχει η μάχη του καθενός μας.
Πήραμε την ξένη συνταγή
και προσπαθήσαμε να την εφαρμόσουμε εδώ.
Και γίναμε γελοίοι.
Και τη γελοιότητα αυτή, την κάναμε αποδεκτή.
Από έναν λαό που τραγουδούσε τα δημοτικά τραγούδια,
ένα λαό τόσο ερωτικό που πάλλεται,
που τρέχει σαν το νεράκι.
Η λήθη που υπάρχει δεν μπορεί να πάει παραπέρα.
Πρέπει να φτάσουμε στην Αλήθεια που σημαίνει μη Λήθη.
Και να αγαπάμε.
Όποιος δεν αγαπά, εκείνος χάνει.
Αλέξης Δαμιανός Σαν σήμερα (3/5), το 2006, έφυγε από τη ζωή.
...........................................................................................................
(α) Απόσπασμα από συνέντευξη
στον δημοσιογράφο Γιάννη Κιμπουρόπουλο.
(β) Απόσπασμα από την εκπομπή ''Παρασκήνιο''
συνάντησε τη σιωπή και την εχθρότητα.
Το διάβασα λοιπόν και γέλασα, ότι σήμερα
έχει αναγνωριστεί ως μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες.
..............................................................................................................
Τα επιτεύγματά μας δεν έχουν τόση σημασία.
Σημασία έχει η μάχη του καθενός μας.
Πήραμε την ξένη συνταγή
και προσπαθήσαμε να την εφαρμόσουμε εδώ.
Και γίναμε γελοίοι.
Και τη γελοιότητα αυτή, την κάναμε αποδεκτή.
Από έναν λαό που τραγουδούσε τα δημοτικά τραγούδια,
ένα λαό τόσο ερωτικό που πάλλεται,
που τρέχει σαν το νεράκι.
Η λήθη που υπάρχει δεν μπορεί να πάει παραπέρα.
Πρέπει να φτάσουμε στην Αλήθεια που σημαίνει μη Λήθη.
Και να αγαπάμε.
Όποιος δεν αγαπά, εκείνος χάνει.
Αλέξης Δαμιανός Σαν σήμερα (3/5), το 2006, έφυγε από τη ζωή.
...........................................................................................................
(α) Απόσπασμα από συνέντευξη
στον δημοσιογράφο Γιάννη Κιμπουρόπουλο.
(β) Απόσπασμα από την εκπομπή ''Παρασκήνιο''
Μακρόνησος 1949 ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ για τον ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΓΓΟ ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (Μακρόνησος 1949)
Πηγή: fb George Papangelis
Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2015/11/22/%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7-%CE%B2%CE%AD%CE%B3%CE%B3%CE%BF/
Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2015/11/22/%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7-%CE%B2%CE%AD%CE%B3%CE%B3%CE%BF/
«Ως γόνος μεγάλης οικογένειας που ήμουν, οι βασανιστές θέλησαν να αλαφρύνουν το δικό μου βασανιστήριο στο Μακρονήσι.
"Ζήτα μια χάρη και θα σου την κάνουμε" μου είπαν και το μόνο που ζήτησα ήταν, να με αφήσουν να πάω να μείνω στο βουνό χωρίς φαΐ και χωρίς νερό, ενδεχομένως, αρκεί να μην τους βλέπω και να μη με βλέπουν.
Το δέχτηκαν!
Την πρώτη μέρα τράβηξα για το βουνό, βρήκα ένα μέρος να κάτσω και βάλθηκα να ατενίζω την απέραντη μοναξιά του τοπίου.
Ξάφνου, ένας γρήγορος, αεράτος τύπος εμφανίζεται κρατώντας κάτι πασσάλους στα χέρια του και δυο τρία κομμάτια ύφασμα.
Δεν μου μιλάει, δεν του μιλάω και σε ελάχιστα λεπτά με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις στήνει ένα αντίσκηνο!
Το δικό μου αντίσκηνο!
«Τι κάνεις;» τον ρωτάω.
«Θα πεθάνεις εδώ πάνω» απάντησε σοβαρός και συνέχισε τη δουλειά.
Για όλες τις επόμενες μέρες, για όσο καιρό έζησα σαν αγρίμι, εξόριστος μεσ’ στην εξορία, ο ίδιος τύπος πηγαινοερχόταν κάθε μέρα διανύοντας μια τεράστια απόσταση από το στρατόπεδο ίσαμε το βουνό, μόνο και μόνο για να μου φέρνει φαγητό να τρώω να μην πεθάνω.
Ήταν ο Θανάσης Βέγγος, η απαρχή μιας μεγάλης φιλίας πάνω απ’ όλα.»
Τρία υπαίθρια θέατρα χτίστηκαν στη Μακρόνησο από το 1947 μέχρι το 1950.
Τα έχτισαν οι ίδιοι οι εξόριστοι για την «ιδεολογική αναμόρφωσή τους» με πέτρες που έσπαγαν μόνοι τους από το βραχώδες έδαφος.
Έμεινε μαζί μου όλα τα χρόνια της Μακρονήσου.
Είχα χρεωθεί την κατασκευή ενός θεάτρου -ήμουν τριτοετής της αρχιτεκτονικής τότε.
Πήγα στη διοίκηση και λέω: «Αυτόν το μισότρελο φαντάρο να μου τον δώσετε».
Κι έτσι βρέθηκα να φτιάχνω το θέατρο με το Θανάση βοηθό.
Στήσαμε τη σκηνή, ανεβάσαμε το πρώτο έργο και να ο Βέγγος ηθοποιός και να ο Βέγγος πρωταγωνιστής και να ο Βέγγος αγαπημένος ολόκληρου του τάγματος, και να ο Βέγγος η ανακούφισή μας, η λύτρωση μας και το χαμόγελό μας».
Θανάσης Βέγγος. Σαν σήμερα (3/5), το 2011, έφυγε από τη ζωή.
ΠΗΓΕΣ :
https://www.facebook.com/SintomiSinantisi/?hc_ref=ARQjeVeAXb-Zc-num_jZmgtFbLvy5WdZkux-Ouuv36uJqdOS1pO1dYEjkmi81WQ9pZY&fref=nf
http://www.enallaktikos.gr
