Συνέντευξη Σαμίρ Αμίν : Η επιβεβαίωση της εθνικής λαϊκής κυριαρχίας απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου

 

Συνέντευξη στον Ραφαέλε Μοργκαντίνι

Αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη που έδωσε ο Σαμίρ Αμίν στον Ραφαέλε Μοργκαντίνι στις 11/10/2016 για λογαριασμό του investigaction.net. Ο Σαμίρ Αμίν είναι Αιγύπτιος οικονομολόγος, μελετητής των σχέσεων (νεο)αποικιακής κυριαρχίας και πρόεδρος του Παγκόσμιου Εναλλακτικού Φόρουμ.

Εδώ και δεκαετίες τα γραπτά και οι αναλύσεις σας μας προσφέρουν χρήσιμα στοιχεία για την αποκωδικοποίηση του καπιταλιστικού συστήματος, τις σχέσεις κυριαρχίας Βορρά-Νότου και τις απαντήσεις των κινημάτων αντίστασης των χωρών του Νότου. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια νέα φάση της συστημικής καπιταλιστικής κρίσης. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της νέας κρίσης;

Η σημερινή δεν είναι χρηματοοικονομική κρίση του καπιταλισμού, αλλά μια κρίση του συστήματος. Δεν είναι μια συνηθισμένη κρίση με τη μορφή «U». Στις συνηθισμένες κρίσεις του καπιταλισμού (με τη μορφή «U»), οι ίδιες λογικές που οδηγούν στην κρίση, μετά από μια περίοδο επιμέρους αναδιαρθρώσεων, επιτρέπουν μια ανάκαμψη. Είναι οι φυσιολογικές κρίσεις του καπιταλισμού. Αντίθετα η κρίση που είναι σε εξέλιξη από τη δεκαετία του 1970, είναι μια κρίση μορφής «L»: η λογική που προκάλεσε την κρίση, δεν επιτρέπει την ανάκαμψη. Αυτό μας ωθεί στις ακόλουθες διευκρινίσεις (που είναι εξάλλου και ο τίτλος των βιβλίων μου): Να βγούμε από την κρίση του καπιταλισμού, ή από τον καπιταλισμό που βρίσκεται σε κρίση;

Μια κρίση μορφής «L» σηματοδοτεί την ιστορική εξάντληση του συστήματος. Αυτό δεν σημαίνει πως το ισχύον καθεστώς θα εκπνεύσει αργά και ειρηνικά με έναν όμορφο θάνατο. Αντίθετα, ο γερασμένος καπιταλισμός γίνεται άγριος και πασχίζει να επιβιώσει εντείνοντας τη βία. Για τους λαούς η συστημική κρίση του καπιταλισμού είναι ανυπόφορη, γιατί οδηγεί στην αυξανόμενη ανισότητα της διανομής των εισοδημάτων και του πλούτου στο εσωτερικό της κοινωνίας, γιατί συνοδεύεται από βαθειά στασιμότητα από τη μια, και από την εμβάθυνση της παγκόσμιας πόλωσης από την άλλη.

Αν και δεν έχουμε σκοπό να υπερασπιστούμε την οικονομική ανάπτυξη, πρέπει να γνωρίζουμε πως η επιβίωση του καπιταλισμού είναι αδύνατη χωρίς αυτήν. Οι ανισότητες που συνοδεύονται από στασιμότητα, γίνονται ανυπόφορες. Η ανισότητα είναι αποδεκτή όταν υπάρχει ανάπτυξη και όλοι ωφελούνται από αυτήν, όσο κι αν αυτό γίνεται με άνισο τρόπο, όπως συνέβη στη διάρκεια των «30 ένδοξων ετών» (σ.μ. 1945 μέχρι το 1975).

Τότε υπήρχε ανισότητα αλλά χωρίς φτωχοποίηση. Αντίθετα, η ανισότητα σε συνθήκες στασιμότητας, συνοδεύεται υποχρεωτικά από φτωχοποίηση και αυτό γίνεται κοινωνικά μη ανεκτό. Πώς φθάσαμε σε μια τέτοια κατάσταση; Γνώμη μου είναι πως μπήκαμε σε μια νέα φάση του καπιταλισμού των μονοπωλίων, που θεωρώ σαν την φάση των «γενικευμένων μονοπωλίων», και χαρακτηρίζεται από την υπαγωγή όλων των οικονομικών δραστηριοτήτων στην ντε φάκτο κατάσταση της υπεργολαβίας προς όφελος της αποκλειστικής αύξησης των κερδών των μονοπωλίων.

Πώς αξιολογείτε τις σημερινές απαντήσεις που δίνουν οι χώρες και τα διάφορα κινήματα σε αυτή την κρίση;

Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να θυμίσω πως όλες οι συζητήσεις των συμβατικών οικονομολόγων και οι προτάσεις τους για έξοδο από την κρίση, δεν έχουν καμία επιστημονική βαρύτητα. Το σύστημα δεν θα βγει από την κρίση αυτή. Θα επιβιώσει, ή θα επιχειρήσει να επιβιώσει, με κόστος αυξανόμενες απώλειες σε μια κρίση διαρκείας. Οι απαντήσεις στην κρίση αυτή μέχρι σήμερα στις χώρες του Βορρά, τουλάχιστον όσες μπορούν να χαρακτηριστούν σαν τέτοιες, είναι περιορισμένες, αβέβαιες και αναποτελεσματικές.

Όμως υπάρχουν και απαντήσεις λίγο πολύ θετικές στις χώρες του Νότου, που βρίσκονται σε αυτό που λέμε «αναδυόμενες». Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι: ανάδυση από τι; Ανάδυση των νέων αγορών μέσα σε αυτό το σύστημα που βρίσκεται σε κρίση και ελέγχεται από τα μονοπώλια της τριάδας (από τους παραδοσιακούς ιμπεριαλισμούς ΗΠΑ, Δυτικής Ευρώπης και Ιαπωνίας) ή ανάδυση των κοινωνιών; Η μόνη θετική περίπτωση στην κατεύθυνση αυτή είναι η Κίνα που προσπαθεί να συνδυάσει τα σχέδιά της για εθνική και κοινωνική ανάδυση, με την προώθηση της ολοκλήρωσής της στην παγκοσμιοποίηση, χωρίς να παραλείπει να ασκήσει έλεγχο επί αυτής της παγκοσμιοποίησης.

Αυτός είναι ο λόγος που η Κίνα είναι πιθανά ο βασικός δυνητικός αντίπαλος της ιμπεριαλιστικής τριάδας. Υπάρχουν όμως και ενδιάμεσες, ημι-αναδυόμενες χώρες, δηλαδή εκείνες που πολύ θα ήθελαν να γίνουν τέτοιες, αλλά δεν είναι στην πραγματικότητα, σαν την Ινδία ή τη Βραζιλία (ακόμη κι από την εποχή του Λούλα και της Ντίλμα). Χώρες που δεν έχουν κάνει καμία αλλαγή στον τρόπο ενσωμάτωσής τους στο παγκόσμιο σύστημα, παραμένουν χώρες εξαγωγής πρώτων υλών και προϊόντων της καπιταλιστικής γεωργίας.

Είναι «αναδυόμενες» με την έννοια ότι μερικές φορές σημειώνουν επίπεδα ανάπτυξης καθόλου άσχημα, που συνοδεύονται από μια πιο γρήγορη ανάπτυξη της μεσαίας τάξης. Σε αυτές, προοδεύουν οι αγορές, όχι οι κοινωνίες. Έπειτα είναι οι άλλες χώρες του Νότου, πιο εύθραυστες, και ιδιαίτερα οι αφρικανικές, οι αραβικές, οι μουσουλμανικές χώρες, καθώς και ορισμένες χώρες διάσπαρτες στην Λατινική Αμερική και την Ασία. Ο Νότος που υφίσταται διπλή εκμετάλλευση: των φυσικών του πηγών από την ιμπεριαλιστική τριάδα, και τη χρηματοοικονομική που υφαρπάζει τα εθνικά αποθέματα. 

Η περίπτωση της Αργεντινής είναι, από την άποψη αυτή, εμβληματική. Οι απαντήσεις στις χώρες αυτές συχνά είναι μάλλον «προ-μοντέρνες» και όχι «μετα-μοντέρνες» όπως μας τις παρουσιάζουν: υποθετική επιστροφή στο παρελθόν, που προτείνουν οι ισλαμιστές ή οι χριστιανικές αδελφότητες των ευαγγελιστών στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική.

Ή επίσης ψευδο-εθνικές απαντήσεις που υπογραμμίζουν την εθνική αυθεντικότητα κάποιων ψευδο-κοινοτήτων. Απαντήσεις χειραγωγήσιμες και συχνά αποτελεσματικά παραποιημένες, παρόλο που έχουν πραγματικές κοινωνικές βάσεις (το Ισλάμ ή οι εθνότητες δεν επινοήθηκαν από τις ΗΠΑ). Ωστόσο, το πρόβλημα είναι σοβαρό, γιατί αυτά τα κινήματα έχουν μεγάλα μέσα (οικονομικά, επικοινωνιακά, πολιτικά, κ.λπ.) που έχουν θέσει στη διάθεσή τους οι κυρίαρχες καπιταλιστικές δυνάμεις και οι εγχώριοι φίλοι τους.

Τι είδους απαντήσεις θα περιμέναμε από τη μεριά των κινημάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς, στις προκλήσεις αυτού του επικίνδυνα ετοιμοθάνατου καπιταλισμού;

Ένας από τους πειρασμούς, που θα απομακρύνω αμέσως, είναι πως απέναντι σε μια κρίση του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, η απάντηση που ψάχνουμε πρέπει επίσης να είναι διεθνούς εμβέλειας. Πειρασμός πολύ επικίνδυνος, γιατί τροφοδοτεί στρατηγικές προορισμένες σίγουρα να αποτύχουν: «η παγκόσμια επανάσταση» ή ο μετασχηματισμός του παγκόσμιου συστήματος από τα πάνω, με κοινή απόφαση όλων των κρατών. Ποτέ δεν έγιναν αλλαγές στην ιστορία με αυτόν τον τρόπο.

Ξεκίνησαν πάντα από τα έθνη που αποτελούσαν τον αδύνατο κρίκο στο διεθνές σύστημα. Η διαφορετική πορεία μιας χώρας σε σύγκριση με τις άλλες, από τη μια στην άλλη στιγμή. Η αποδόμηση πραγματοποιείται πριν την ανοικοδόμηση. Αυτό ισχύει για παράδειγμα στην Ευρώπη: πρέπει να καταστρέψουμε το ευρωπαϊκό σύστημα πρώτα, αν θέλουμε μετά να φτιάξουμε ένα άλλο, σε διαφορετική βάση. 

Πρέπει να απαλλαγούμε από την ψευδαίσθηση της δυνατότητας επιτυχημένων «μεταρρυθμίσεων» στο εσωτερικό ενός συστήματος που οικοδομήθηκε με μπετόν αρμέ, με το σκοπό να είναι διαφορετικός από αυτό που είναι στην πραγματικότητα.

Το ίδιο ισχύει και για την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Η αποδόμηση, που στην περίπτωση αυτή ονομάζεται αποδέσμευση, δεν είναι σίγουρα ένα φάρμακο μαγικό και απόλυτο, που συνεπάγεται την αυτάρκεια και τη μετανάστευση έξω από τον πλανήτη γη. Η αποσύνδεση από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση σημαίνει αντιστροφή των όρων της εξίσωσης. Αντί να μας κάνει να αποδεχτούμε, να προσαρμοστούμε μονόπλευρα στις απαιτήσεις αυτής της παγκοσμιοποίησης, επιχειρεί να εξαναγκάσει την παγκοσμιοποίηση να εναρμονιστεί με τις απαιτήσεις της τοπικής ανάπτυξης.

Όμως προσοχή, με την έννοια αυτή, η αποσύνδεση δεν θα είναι ποτέ απόλυτη. Η επιτυχία θα επιτευχθεί αν υλοποιηθούν μόνο μερικές από τις βασικές διεκδικήσεις μας. Κι αυτό θέτει στο τραπέζι ένα θεμελιώδες ζήτημα: αυτό της κυριαρχίας. Είναι μια θεμελιώδης έννοια την οποία πρέπει να επανοικειοποιηθούμε.

Για ποια κυριαρχία μιλάς; Πιστεύεις στη δυνατότητα οικοδόμησης μιας λαϊκής και προοδευτικής κυριαρχίας, σε αντίθεση με την κυριαρχία που εννοούν οι καπιταλιστικές και εθνικιστικές ελίτ;

Κυριαρχία τίνος πράγματος; Αυτό είναι το ζήτημα. Έχουμε συνηθίσει στην ιστορία να θεωρούμε εθνική κυριαρχία αυτήν που πραγματοποίησαν οι αστικές τάξεις των καπιταλιστικών κρατών, από την πλευρά των ηγεμονικών τάξεων για να νομιμοποιήσουν την εκμετάλλευση, πρώτα-πρώτα των ομοεθνών τους εργαζομένων, αλλά και για να ενισχύσουν τη θέση τους, στον ανταγωνισμό με τους άλλους ιμπεριαλιστικούς εθνικισμούς. Αυτός είναι ο αστικός εθνικισμός .

Οι χώρες της ιμπεριαλιστικής τριάδας μέχρι σήμερα δεν έχουν γνωρίσει έναν διαφορετικό εθνικισμό εκτός από αυτόν που αναφέραμε. Αντίθετα στην περιφέρεια έχουμε γνωρίσει και άλλους εθνικισμούς, που προωθούνται για να εδραιώσουν μια αντιιμπεριαλιστική κυριαρχία, που να λειτουργεί ενάντια στη λογική της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης της συγκυρίας.

Η σύγχυση ανάμεσα σε αυτές τις δύο αντιλήψεις περί «εθνικισμού» είναι πολύ διαδεδομένη στην Ευρώπη. Γιατί; Ακριβώς για προφανείς ιστορικούς λόγους. Οι ιμπεριαλιστικοί εθνικισμοί ήταν στη βάση των δύο παγκόσμιων πολέμων, που προκάλεσαν καταστροφές χωρίς προηγούμενο. Είναι λοιπόν κατανοητό πόση απέχθεια προκαλούν τέτοιου είδους εθνικισμοί.

Μετά τον πόλεμο, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα μας έκανε να πιστέψουμε πως θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε αυτούς τους ανταγωνισμούς, διαθέτοντας μια δημοκρατική και προοδευτική υπερεθνική ευρωπαϊκή εξουσία. Οι λαοί τα πίστεψαν όλα αυτά, πράγμα που εξηγεί πώς η δημοφιλία αυτού του ευρωπαϊκού σχεδίου παραμένει ισχυρή, παρ’ όλες τις στρεβλώσεις του. Όπως στην Ελλάδα, για παράδειγμα, όπου οι εκλογείς έχουν εκφραστεί κατά της λιτότητας, αλλά ταυτόχρονα διατηρούν τις ψευδαισθήσεις τους για τη δυνατότητα μιας άλλης Ευρώπης.

Μιλάμε για μια άλλου είδους κυριαρχία. Μια λαϊκή κυριαρχία, σε αντίθεση με την αστική εθνικιστική κυριαρχία των ηγεμονικών τάξεων. Μια κυριαρχία νοούμενη σαν όχημα απελευθέρωσης, που θα αναχαιτίσει την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση της εποχής μας. Έναν αντιιμπεριαλιστικό εθνικισμό, λοιπόν, που δεν θα έχει καμία σχέση με τις δημαγωγίες ενός τοπικού εθνικισμού που θέλει να υποτάξει τις προοπτικές της χώρας αναφοράς, στην σύγχρονη παγκοσμιοποίηση, και που θεωρεί τον πιο αδύναμο όμορο λαό σαν εχθρό του.

 

Δεν είναι απλό να φανταστούμε τη λαϊκή κυριαρχία

Πώς οικοδομείται, λοιπόν, ένα σχέδιο λαϊκής κυριαρχίας;

Αυτή τη συζήτηση την έχουμε κάνει πάρα πολλές φορές. Είναι μια δύσκολη και πολύπλοκη συζήτηση, με δεδομένη την ποικιλομορφία των συγκεκριμένων καταστάσεων. Θέλω να πιστεύω με καλά αποτελέσματα, ιδιαίτερα στις συζητήσεις που έχουμε οργανώσει στην Κίνα, τη Ρωσία, τη Λατινική Αμερική (Βενεζουέλα, Βολιβία, Ισημερινό, Βραζιλία). Άλλες συζητήσεις ήταν πιο δύσκολες, ιδιαίτερα όσες έχουν διεξαχθεί σε πιο ευαίσθητες χώρες.

Δεν είναι απλό να φανταστούμε τη λαϊκή κυριαρχία, γιατί αυτή ενέχει αντιφάσεις. Η λαϊκή κυριαρχία στοχεύει στην μεταφορά του μεγαλύτερου μέρους των πραγματικών εξουσιών στις λαϊκές τάξεις. Αυτές οι εξουσίες μπορούν να ισχύσουν πιο εύκολα σε τοπικό επίπεδο, αλλά ταυτόχρονα να δημιουργηθούν ανταγωνισμοί αν αναφερθούμε στο γενικό κρατικό επίπεδο. Γιατί αναφέρομαι στο Κράτος; Επειδή, όσο κι αν δεν μας αρέσει, τα Κράτη θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν ακόμη για πολύ καιρό.

Και το Κράτος παραμένει ο βασικός τόπος αποφάσεων που έχουν ορισμένο κύρος. Αυτό είναι το πλαίσιο της συζήτησης. Στη μια άκρη της συζήτησης, έχουμε τους ελευθεριακούς, που λένε πως το Κράτος είναι ο εχθρός που πρέπει με κάθε κόστος να πολεμήσουμε, και άρα πρέπει να κινηθούμε έξω από τη σφαίρα επιρροής του. Στην άλλη άκρη έχουμε τις λαϊκές εθνικές εμπειρίες, ιδιαίτερα εκείνες του πρώτου κύματος αφύπνισης των χωρών του Νότου, με τους αντιιμπεριαλιστικούς εθνικισμούς του Νάσερ, του Λουμούμπα, του Μοντίμπο κ.λπ.

Οι ηγέτες αυτοί είχαν ρόλο κηδεμόνα προς τους λαούς τους και νόμιζαν πως μια αλλαγή θα μπορούσε να προέλθει μόνο από τα πάνω. Τα δύο αυτά ρεύματα πρέπει να έρθουν σε επαφή και να συνεννοηθούν μεταξύ τους, για να οικοδομήσουν λαϊκές στρατηγικές που να ανοίξουν το δρόμο στην πραγματική πρόοδο.

Τι μπορούμε να μάθουμε από όσους βρίσκονται πιο μπροστά; Όπως π.χ. την Κίνα ή τη Λατινική Αμερική; Ποια είναι τα όρια που κατάφεραν να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους αυτές οι εμπειρίες; Ποιες είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που είναι ή που θα μπορούσαν να είναι σύμφωνες με τέτοιου είδους στρατηγικές; Με ποια πολιτικά μέσα μπορούμε να ελπίζουμε πως θα τις κινητοποιήσουμε;

Αυτές είναι βασικές σκέψεις πάνω στις οποίες όλοι εμείς, τα κοινωνικά κινήματα, τα κινήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς, οι αντιιμπεριαλιστές και αντικαπιταλιστές αγωνιστές, πρέπει να εργαστούμε και στις οποίες πρέπει να απαντήσουμε προκειμένου να οικοδομήσουμε την δική μας, λαϊκή, προοδευτική και διεθνιστική κυριαρχία.

 [--->]

Ρατσιστική βία στη Λέρο. Επιθέσεις μέχρι και σε έγκυο

Share 

Μηχανοκίνητες ομάδες επιτέθηκαν εναντίον αιτούντων ασύλου, ανάμεσα στους οποίους ήταν και μια τρανς γυναίκα. Σε ένα εκ των περιστατικών δέχτηκε επίθεση μία έγκυος, η οποία δήλωσε στο Δίκτυο ότι στοχοποιήθηκε λόγω της μαντήλας της. Τι καταγγέλλουν οι γιατροί του νησιού

Χρήστος Δεμέτης

Μαΐου 12 2017 12:36

Ανακοίνωση με την οποία καταδικάζει επιθέσεις εναντίον προσφύγων και μεταναστών στη Λέρο, εξέδωσε το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας.

Συγκεκριμένα, με την ανακοίνωση του, το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας καταδικάζει τις επιθέσεις κατά Παλαιστίνιων, Σύρων και Ιρακινών αιτούντων άσυλο, εκ των οποίων μία τρανς γυναίκα, που έλαβαν χώρα την προηγούμενη εβδομάδα στο νησί.

Σύμφωνα με τις καταγραφές του Δικτύου, έξι διακριτές επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από τα μεσάνυχτα της 2ας Μαΐου έως και το βράδυ της 4ης Μαΐου. Τρεις εξ αυτών έλαβαν χώρα σε μικρό χρονικό διάστημα και στοχοποίησαν ομάδες ατόμων που επέστρεφαν στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης, στα Λέπιδα της Λέρου.

Στην πλειονότητα των περιστατικών, τα θύματα αναφέρουν ότι δέχτηκαν επίθεση από μηχανοκίνητες ομάδες ατόμων με τη χρήση αιχμηρών και άλλων αντικειμένων. Σε ένα εκ των περιστατικών δέχτηκε επίθεση μία έγκυος γυναίκα, η οποία δήλωσε στο Δίκτυο ότι στοχοποιήθηκε λόγω της μαντήλας της.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα θύματα δέχτηκαν ιατρική βοήθεια από το νοσοκομείο και ειδοποιήθηκε η αστυνομία, η οποία επιλήφθηκε των υποθέσεων, ενώ  κάποια από τα θύματα κατέθεσαν.

Το Δίκτυο υπενθυμίζει ότι η μέθοδος αιφνιδιασμού και οι επιθέσεις από μηχανοκίνητες ομάδες κατά μικρών ομάδων προσφύγων στο δρόμο προς τα Λέπιδα είχε καταγραφεί και αποτυπωθεί  στην Ετήσια Έκθεση του 2016.  

Επομένως, φαίνεται ότι πρόκειται για μια πρακτική που επανέρχεται όταν οι συγκυρίες το επιτρέψουν. Ιδιαίτερη ανησυχία πρέπει να προκαλέσουν τα στοιχεία που μαρτυρούν ότι πρόκειται για οργανωμένες επιθέσεις από ομάδες, με προαποφασισμένο τρόπο επίθεσης και κίνητρο.

Το Δίκτυο επαναλαμβάνει ότι στις ευαίσθητες περιοχές όπου τόσο o τοπικός πληθυσμός όσο και οι εγκλωβισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες-ριες υφίστανται πίεση, η απραξία ή η ανοχή έναντι ρατσιστικών επιθέσεων με στόχο τον κατευνασμό της έντασης εντός της κοινωνίας δύναται να ευνοήσει την ατιμωρησία. Όσο αυξάνονται τα προβλήματα που σχετίζονται με τη διαχείριση του πληθυσμού των προσφύγων και μεταναστών που παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα σε καθεστώς αβεβαιότητας στα σημεία εισόδου, μεγαλώνει και ο κίνδυνος ολίσθησης της κοινωνίας σε ρατσιστικές εξάρσεις. Σε καμία όμως περίπτωση, τα προβλήματα αυτά δεν αποτελούν ελαφρυντικό για την εκδήλωση και την ατιμωρησία ρατσιστικών επιθέσεων.

Το Δίκτυο, με τη βοήθεια των μελών του, τονίζει πως βρίσκεται κοντά στα θύματα και θα συνεχίσει να τους παρέχει κάθε δυνατή βοήθεια, συμπεριλαμβανομένης της νομικής συνδρομής.

Σημειώνει ότι θα παρακολουθήσει στενά τη διερεύνηση των υποθέσεων αυτών και θα παράσχει κάθε δυνατή βοήθεια στις αρχές για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των ρατσιστικών επιθέσεων και τη διερεύνηση του ρατσιστικού κινήτρου.

Τέλος, το Δίκτυο καλεί τις αρχές να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου τα θύματα να λάβουν κατάλληλη υποστήριξη και προστασία.

 

Καταδικάζει τις ρατσιστικές επιθέσεις η Ένωση Ιατρών Θεραπευτηρίου Λέρου

Το Δ.Σ. της ΕΙΘΕΛ καταγγέλλει και καταδικάζει "τις βίαιες και δολοφονικές, ρατσιστικές επιθέσεις από φασιστικές συμμορίες στη Λέρο", όπως αναφέρει. Όπως τονίζουν, έγιναν επιθέσεις με ρόπαλα και μαχαίρια εναντίον προσφύγων κοντά στο χοτ-σποτ.
Η καταγγελία για την επίθεση στην έγκυο γυναίκα επιβεβαιώνεται και από την ανακοίνωση των γιατρών.

Αρκετά άτομα μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με κακώσεις, μώλωπες, εκχυμώσεις και θλαστικά τραύματα, μεταξύ των οποίων και μια έγκυος γυναίκα

Αναλυτικά η ανακοίνωση της Ένωσης Ιατρών του νησιού:

"Μια χούφτα τυφλωμένων φασιστοειδών, από το μίσος για όποιον διαφέρει από τους ίδιους, την Τρίτη 2 Μαΐου, την ώρα που πρόσφυγες επέστρεφαν πεζοί στο χοτ-σποτ της Λέρου τους επιτέθηκαν με μηχανάκια με καλυμμένες πινακίδες. Οι φασίστες χτύπησαν με ρόπαλα και μαχαίρια τους πρόσφυγες. Την Τετάρτη 3 Μαΐου οι φασίστες πραγματοποίησαν και δεύτερη επίθεση στο Λακκί, ενώ την Πέμπτη 4 Μαΐου πραγματοποίησαν για τρίτη φορά επίθεση. Αρκετά άτομα μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με κακώσεις, μώλωπες, εκχυμώσεις και θλαστικά τραύματα, μεταξύ των οποίων και μια έγκυος γυναίκα.

Σήμερα υπάρχουν πολλά και σοβαρά θέματα που προσβάλλουν και καταρρακώνουν την ανθρώπινη υπόσταση, που απορρέουν από το σε αποσύνθεση καπιταλιστικό σύστημα, τα σκουλήκια του οποίου αλωνίζουν προκαλώντας και επιβάλλοντας όπου , "τους παίρνει", στους αδύναμους της κοινωνίας, τους δικούς τους νόμους ,τους νόμους του υποκόσμου.

Προσβάλει την ανθρώπινη υπόσταση , η ανεργία, η απλήρωτη εργασία και η ανέχεια. Καταρρακώνει την ανθρώπινη υπόσταση, να είσαι άρρωστος και να μη μπορείς να έχεις φάρμακα. Προσβάλλει τον άνθρωπο η κοινωνία που "τελειώνει" τους γέροντες εξαθλιώνοντας τους με το να τους κάνει ζητιάνους στο τέλος της ζωής τους.
 Καταρρακώνει τις ελπίδες των νέων και προσβάλλει την υπόσταση τους η κοινωνία , που τους αναγκάζει να "ζητιανεύουν" συμβάσεις εργασίας για να επιβιώσουν, που τους "προσφέρει στο πιάτο" των κεφαλαιοκρατών αλλά και των μονοπωλίων για να τους αξιοποιήσουν σαν φτηνή, ευέλικτη εργατική δύναμη. 
Καταρρακώνει και προσβάλλει την ανθρώπινη ύπαρξη ο κατατρεγμός του μετανάστη από το επίσημο κράτος, του πρόσφυγα, που αφού γλύτωσε από την κόλαση του πολέμου, αφού θαλασσοπνίγηκε στα νερά της Μεσογείου, τον πετάνε βορά στους φασίστες και στους ναζιστές.

Φασισμός και ναζισμός δεν οφείλονται σε εξωγενείς παράγοντες του συστήματος, θρέφονται αναπτύσσονται και γεννιούνται από αυτό. Αποτελούν χρήσιμο εργαλείο του συστήματος, είτε ως μαντρόσκυλο των αφεντικών, είτε ως μέσο για στήσιμο κάλπικων διαχωριστικών γραμμών. Είναι καθήκον όλων , ιδιαίτερα της νέας γενιάς να μάθει την ιστορία, την πραγματικότητα για το τέρας του φασισμού-ναζισμού. Κανένας γονιός και μάνα δεν πρέπει να αδιαφορήσει απέναντι στο φαρμάκι του ναζισμού που διοχετεύουν στα παιδιά μας. Ιδιαίτερα στα σχολεία οι εκπαιδευτικοί , οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες στην κυριολεξία να στρατευτούν στο πλάι του αγωνιζόμενου λαού, να συμβάλλουν στην πάλη και να εμπνεύσουν. Να σπάσει ο λαός τα δεσμά των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, να διαλύσει τα σκοτάδια του φασισμού-ναζισμού.

Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα των νησιών μας, που έχουν γνωρίσει από πρώτο χέρι την μετανάστευση και την προσφυγιά, να απομονώσουν αυτούς που χωρίζουν τους λαούς και τους ανθρώπους σε "ανώτερους" και "κατώτερους". Αυτούς που πάνω στο "εθνικιστικό" κέφι τους ρίχνουν και καμιά μαχαιριά στους "κατώτερους". Χαρακτηριστικά των φασιστικών συμμοριών είναι η θρασυδειλία τους, η λιποψυχία τους, η απανθρωπιά τους και η "σβελτάδα τους" να αποκηρύξουν τον ίδιο τον εαυτό τους (ένδειξη της "ποιότητας" των). 

Όλα αυτά συνιστούν πρώτης τάξης μαρτυρία για του τι είδους "λεβέντες" είναι.

Όταν η αδικία είναι καθεστώς η αντίσταση γίνεται καθήκον.

Η Ένωση Νοσοκομειακών Γιατρών του νησιού μας καταδικάζει την εγκληματική δράση των φασιστοειδών. Καλεί όλους του εργαζόμενους μέσα από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις τους να αναλάβουν πρωτοβουλία απομόνωσης , ξεκάθαρης καταδίκης τέτοιου είδους συμπεριφορών και ενεργειών. Καλούμε τους εργαζόμενους του νοσοκομείου μας να καταδικάσουν και να απομονώσουν τις ρατσιστικές, φασιστικές, ναζιστικές φωνές και πράξεις. Έλληνες, πρόσφυγες και μετανάστες μαζί να παλέψουμε για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά.

ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ.

Λέρος 8 Μάη 2017

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ε.Ι.Θ.Ε.Λ.".

 [--->]

Το νομικό status του ισραηλινού «κράτους»-δεσμοφύλακα

Διαδήλωση υπέρ της Παλαιστίνης στις ΗΠΑ με τη συμμετοχή αντισιωνιστών εβραίων – μιας κατηγορίας που «δεν υπάρχει» για τα δυτικά ΜΜΕ και που στο Ισραήλ διώκεται ανελέητα, επειδή δεν αναγνωρίζει τη νομιμότητα του σιωνιστικού κράτους.
«Ο ιουδαϊσμός απορρίπτει το σιωνισμό και το κράτος του Ισραήλ», είναι το κεντρικό σύνθημά τους

Με αφορμή την απεργία πείνας 1.500 Παλαιστινίων κρατουμένων

του Γιάννη Ραχιώτη*

Εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι συνεχίζουν την απεργία πείνας στις ισραηλινές φυλακές. Οι έγκλειστοι είναι σήμερα 6.500, συχνά όμως φτάνουν τις 10.000-12.000. Κρατούνται είτε με αποφάσεις έκτακτων στρατοδικείων είτε με διοικητική κράτηση, δηλαδή με απλή εντολή κάποιου διοικητή στρατιωτικής μονάδας. Κάποιοι δέχονται αλλεπάλληλες διοικητικές παρατάσεις της ποινής τους, με αποτέλεσμα να κρατούνται επί δεκαετίες. Σταθερή προσπάθεια των κατοχικών δυνάμεων είναι να φυλακίζουν τους πιο δραστήριους αγωνιστές, καθώς και τους στρατιωτικούς και πολιτικούς ηγέτες (όσους φυσικά δεν δολοφονούν…), ώστε να μένει ακέφαλη η αντίσταση.

Τα αιτήματα της απεργίας πείνας δείχνουν από μόνα τους την κατάσταση που επικρατεί στα ισραηλινά κολαστήρια: Ζητούν να τους επιτραπεί να παίρνουν είδη πρώτης ανάγκης, περίθαλψη, επισκεπτήρια, κατάργηση της απομόνωσης κοκ. Είναι προφανές ότι μέσω τέτοιου τύπου μακρόχρονης φυλάκισης επιδιώκεται η ψυχική και σωματική εξουθένωσή τους, η αχρήστευσή τους ως αγωνιστών και ηγετών του λαού τους.

Έχουν απέναντί τους το πιο βάρβαρο ρατσιστικό και θεοκρατικό διοικητικό μόρφωμα που υπάρχει σήμερα σε διεθνές επίπεδο. Δύσκολα θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι το αυτοαποκαλούμενο «εβραϊκό κράτος» συνιστά κράτος με τη σύγχρονη έννοια. Και υπάρχουν συγκεκριμένες αιτιολογήσεις αυτής της θέσης.

«Κράτος» χωρίς Σύνταγμα και σύνορα

Πρώτον, το Ισραήλ είναι ένα από τα τρία κράτη στον κόσμο που δεν έχουν Σύνταγμα (τα άλλα δύο, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Νέα Ζηλανδία, για πολύ διαφορετικούς λόγους βέβαια). Από το 1948 μέχρι σήμερα απέρριψαν οποιαδήποτε συζήτηση για υιοθέτηση Συντάγματος. Γιατί; Επειδή σε ένα γραπτό Σύνταγμα πρέπει να ορίζεται ποιος είναι πολίτης του κράτους. Τότε, όμως, πώς θα εξαιρούσαν τους Παλαιστινίους, χωρίς να δεχθούν ταυτοχρόνως ότι κατέχουν ξένα εδάφη; Επίσης, ένα Σύνταγμα θα πρέπει να εγγυάται κάποια ατομικά δικαιώματα σε όλους όσοι ζουν στην επικράτειά του.

 Τότε, όμως, πώς θα νομιμοποιούσε το απαρτχάιντ κατά των Παλαιστινίων κατοίκων του, τις διαφορετικές ταυτότητες, τις διαφορετικές πινακίδες αυτοκινήτων, την απαγόρευση ελεύθερης κυκλοφορίας, τις έρευνες και συλλήψεις χωρίς καμία εγγύηση και φυσικά τις εξώδικες εκτελέσεις κατοίκων της επικράτειάς του από τις υπηρεσίες του;

Τέλος, ένα σύγχρονο αστικό Σύνταγμα προϋποθέτει διάκριση των εξουσιών. Τότε, όμως, πώς θα δικαιολογούσε τα έκτακτα στρατοδικεία κατά πολιτών, τη διοικητική κράτηση με στρατιωτική εντολή, την αόριστη φυλάκιση, το διαρκή στρατιωτικό νόμο στα Κατεχόμενα του 1967;

Δεύτερον, το Ισραήλ δεν έχει διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα. Η συνοριακή γραμμή, η οποία ορίστηκε από τον ΟΗΕ το 1948 για την ίδρυσή του, καταπατήθηκε από το ίδιο ταυτόχρονα με την εξαγγελία της. Ως επικράτειά του θεωρεί μονομερώς κάποιες από τις γραμμές ανακωχής προηγούμενων κατακτήσεων. Ταυτοχρόνως, διακηρύσσει ότι έχει δικαίωμα βομβαρδισμού και στρατιωτικών επιχειρήσεων στο έδαφος όλων των κρατών της Μέσης Ανατολής, και το ασκεί σε διαρκή βάση επί σχεδόν 70 χρόνια. Για τη Λωρίδα της Γάζας δεν διευκρινίζει τι τη θεωρεί: Επικράτειά του; Παλαιστινιακή επικράτεια; Ξένο κατεχόμενο έδαφος; Το ίδιο και για τη Δυτική Όχθη.

«Κράτος» ρατσιστικό και εγκληματικό

Τρίτον, το Ισραήλ είναι το μόνο κρατικό μόρφωμα στη γη που δηλώνει επίσημα θρησκευτικό κράτος (εβραϊκό) και αναγνωρίζει ιδιότητα πολίτη αποκλειστικά με κριτήριο το θρήσκευμα. Πολιτογραφεί πρόσωπα εβραϊκού θρησκεύματος αποκλειστικά, ανεξαρτήτως της εθνικότητάς τους, υπό την προϋπόθεση της εγκατάστασής τους ως εποίκων στην Παλαιστίνη και της συμμετοχής τους (ανδρών και γυναικών) στις κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις. Πρόκειται για τον περιβόητο «νόμο για την επιστροφή».

Τέταρτον, η συμπεριφορά του, διεθνώς και εσωτερικά, συνιστά ένα διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας: Στο εσωτερικό διατηρεί μόνιμο καθεστώς απαρτχάιντ, οργανώνει κάθε 2-3 χρόνια συστηματική εξόντωση του κατακτημένου λαού, ιδίως των παιδιών, εποικίζει έδαφος που είναι αναγκαίο για την επιβίωση των υπόδουλων, περιφράσσει τις πόλεις τους με τείχη και τις μετατρέπει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, οργανώνει συστηματικά την εξόντωσή τους με εξώδικες εκτελέσεις, σκόπιμους τραυματισμούς πολιτών (ιδίως ανηλίκων), εκτοπίσεις και αποκλεισμούς από τροφή και περίθαλψη. Στο εξωτερικό διαπράττει συστηματικά το τυποποιημένο από το καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου έγκλημα της «επίθεσης», και δολοφονεί πολίτες άλλων κρατών επί ξένου εδάφους.

Όσα εκτέθηκαν παραπάνω δεν είναι χαρακτηριστικά κρατικής υπόστασης διεπόμενης από τις αρχές του κράτους δικαίου, της νομιμότητας, του σεβασμού του διεθνούς δικαίου. Το Ισραήλ μοιάζει περισσότερο με προκεχωρημένη οχυρή θέση του δυτικού κόσμου στη Μέση Ανατολή, που έχει στόχο να μετατραπεί σε κάτι ανάλογο των αγγλοσαξονικών αποικιών εγκατάστασης, με ολοκληρωτική εκκαθάριση του τοπικού πληθυσμού και εγκατάσταση εποίκων (στη συντριπτική τους πλειοψηφία προερχόμενων από τις μεγάλες δυτικές χώρες, άρα και στενά συνδεμένους με το δυτικό κόσμο και την κουλτούρα του). Γι’ αυτό και η ανεπιφύλακτη στήριξή του, σε κλίμακα που δεν έχει προηγούμενο, από τις μεγάλες δυτικές χώρες.

Σιωνισμός και εποικισμός διαιωνίζουν τη σύγκρουση

Πρέπει να είναι σαφές ότι αναφερόμενοι στους ισραηλινούς δεν εννοούμε γηγενείς. Σχεδόν το σύνολο των σημερινών εβραίων κατοίκων του έχει άμεση καταγωγή από αλλού, και οι περισσότεροι έχουν ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής τους σε κάποια δυτική χώρα, συνήθως στις ΗΠΑ. Αυτό που τους κρατάει εκεί δεν είναι η φυσική σύνδεση των ανθρώπων με τον τόπο καταγωγής τους, αλλά η σιωνιστική ιδεολογία – συνδυασμένη με την παροχή υψηλότατου βιοτικού επιπέδου και τη δυνατότητα να εγκαθίστανται όποτε το επιθυμούν σε οποιαδήποτε πλούσια δυτική χώρα.

Δεν είμαστε εχθρικοί προς τους πιστούς της εβραϊκής θρησκείας. Στο προοδευτικό κίνημα του 20ού αιώνα οι εβραίοι είχαν πάντα σημαντικό ρόλο, και σήμερα υπάρχουν σεβαστές εβραϊκές παροικίες σε πολλές χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Μέσης Ανατολής – ακόμη και στο Ιράν και τη Συρία. 

Είμαστε εχθρικοί απέναντι στους σιωνιστές, που εποικίζουν την Παλαιστίνη εξανδραποδίζοντας το λαό της. Δεν έχει σημασία αν οι έποικοι δηλώνουν αριστεροί ή δεξιοί, αναρχικοί ή κριτικοί στην «υπερβολική» βία ή ευαίσθητοι καλλιτέχνες. Αυτό που τους χαρακτηρίζει δεν είναι οι αποκλίσεις τους αλλά η έμπρακτη στράτευσή τους στο σιωνιστικό σχέδιο, η συμμετοχή τους στον εποικισμό της Παλαιστίνης, η αποδοχή της ιδιότητας του μέλους αυτού του ρατσιστικού αποικιοκρατικού μορφώματος.

Παρά ταύτα, οι πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις του Παλαιστινιακού λαού δεν επιδιώκουν την εκδίωξη κανενός από τη γη της Παλαιστίνης. Κατάργηση του ισραηλινού μορφώματος δεν σημαίνει συμπεριφορά ανάλογη των σιωνιστών, ούτε βέβαια πρέπει να το διαδεχθεί «λύση των δύο κρατών», που είναι η στρατηγική εφεδρεία των δυτικών. 

Αντίθετα, οι ριζοσπαστικές Παλαιστινιακές δυνάμεις επιδιώκουν την ίδρυση ενός νέου, κοσμικού, ενιαίου, κυρίαρχου δημοκρατικού κράτους, στο οποίο θα έχουν ιδιότητα του πολίτη όλοι όσοι επιθυμούν να ζήσουν στην ιστορική Παλαιστίνη – ανεξαρτήτως θρησκεύματος και εθνοτικής πεποίθησης, με ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα για όλους. Αυτή είναι η μόνη, στις σημερινές συνθήκες, δίκαιη και βιώσιμη προοπτική για την Παλαιστίνη.

* Ο Γιάννης Ραχιώτης είναι νομικός, πρόεδρος της Αγωνιστικής Πανελλαδικής Ένωσης Δικηγόρων. Το παρόν κείμενό του αντανακλά το περιεχόμενο της ομιλίας του στην εκδήλωση που διοργάνωσε στις 25 Απριλίου στην Αθήνα το Δίκτυο Αλληλεγγύης Παλαιστίνιων Φυλακισμένων Samidoun (βλ. φύλλο 357). Οι μεσότιτλοι είναι της Σύνταξης.

 [--->]