Έχουμε
έναν πρωθυπουργό που δεν δηλώνει «ο
ικανότερος διαχειριστής».
Δεν θέλει «να τακτοποιήσει το οικονομικό νοικοκυριό, σύμφωνα με τους δήθεν
φυσικούς νόμους. Τους νόμους, δηλαδή, της ελεύθερης αγοράς»… Η ανάλυση του
κ. Τσίπρα για τον «ικανότερο διαχειριστή» ήταν ενταγμένη σε μια περιγραφή
κάποιας «τεχνοκρατικής» και «αριστοκρατικής ιδεολογίας», κατά τη διάρκεια της
ομιλίας του για τη συνταγματική αναθεώρηση. Ήταν εκεί που μίλησε και για
τη «νέα μεταπολίτευση».
«Τεχνοκρατική ιδεολογία»
Ας δούμε τι είπε ο πρωθυπουργός:
«Οι
βασικές πολιτικές και ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές των πρώτων ετών της
μεταπολίτευσης έδωσαν τη θέση τους στην τεχνοκρατική
ιδεολογία. Στην ιδεολογία που αποδέχεται ότι οι λύσεις των κοινωνικών προβλημάτων δεν
μπορούν να αποτελούν θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης, ή οργανωμένης συμμετοχικής διαβούλευσης
όλων των πολιτών».
Μάλιστα. Ο κ. Τσίπρας, όπως είναι γνωστό, έκανε αυτή την «πολιτική αντιπαράθεση», εξελέγη πρωθυπουργός (την
πρώτη φορά) και μετά από μια «σκληρή διαπραγμάτευση» (όπως ο ίδιος υποστηρίζει)
έφερε ένα μνημόνιο,
δηλαδή την έκφραση της
ίδιας πολιτικής των προκατόχων του. Οι λεονταρισμοί για
«κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο» πήγαν περίπατο. Επιπλέον,
εξήγγειλε ένα είδος «οργανωμένης συμμετοχικής
διαβούλευσης όλων των πολιτών» (το δημοψήφισμα) κι έπραξε ακριβώς το αντίθετο από
αυτό που εκφράστηκε, με μεγάλη πλειοψηφία.
Μέχρι εδώ ο κ. Τσίπρας
όχι μόνο ταυτίζεται με
αυτό που περιγράφει, αλλά το πάει και ακόμα
παραπέρα, αφού υπάρχει κι ένα επιπλέον στοιχείο: Η πολιτική απάτη δύο φορές. Πριν και μετά
την εκλογή του (πρώτη φορά) και πριν και μετά το δημοψήφισμα.
«Αριστοκρατική ιδεολογία»
Πάμε παρακάτω στην ανάλυση του πρωθυπουργού:
«Μια
ιδεολογία (σ.σ
η τεχνοκρατική…) που αποδέχεται ότι οι
εκάστοτε λύσεις
στα κοινωνικά αυτά προβλήματα, δεν προσδιορίζονται από τη θέση του καθενός μέσα
στην κοινωνική ιεραρχία.
Για αυτή την αριστοκρατική
ιδεολογία δεν
υπάρχουν πολλές και διαφορετικές λύσεις, ανάλογα με τα συμφέροντα που θέλει ο
καθένας να εξυπηρετηθούν.
Αντίθετα, η σωστή απάντηση βρίσκεται κάπου εκεί έξω, στην ίδια την
πραγματικότητα που ανακηρύσσεται μια, ενιαία και αδιαίρετη».
Εδώ ο κ. Τσίπρας έχει μεγάλο δίκιο. Και η θέση στην κοινωνική ιεραρχία υπάρχει
και οι υπερασπιστές της «αριστοκρατικής ιδεολογίας» υποστηρίζουν πως «δεν
υπάρχουν πολλές και διαφορετικές λύσεις, ανάλογα με τα συμφέροντα που θέλει ο
καθένας να εξυπηρετηθούν».
Με λίγα λόγια; Όπως ακριβώς κάνει ο ίδιος και η κυβέρνηση του! Μνημόνιο και
μέτρα που παρουσιάζονται σαν «σωτηρία για τη χώρα», σαν σωτηρία για
όλους. Λες και δεν υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα μέσα στην
κοινωνία. Λες και τα μέτρα που ψηφίστηκαν, ψηφίζονται και εφαρμόζονται,
δεν είναι λεηλασία δικαιωμάτων και επέκταση της οικονομικής εξαθλίωσης για το
λαό.
Σε ποιες κεντρικές επιλογές
έχει διαφοροποιηθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, σε σχέση με εκείνες τις κυβερνήσεις
που ο Αλέξης Τσίπρας εντάσσει στην «τεχνοκρατική»
και «αριστοκρατική»
ιδεολογία; Ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση του δεν μας είπε,
τελικά, πως η μοναδική
διέξοδος, για τη χώρα, είναι το μνημόνιο; Ο κ Τσίπρας και η κυβέρνηση
του δεν έκανε τα πάντα (όπως
ο ίδιος λέει), για να
μείνει η χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με όποιο κόστος έχει αυτό
για τον ελληνικό λαό;
«Ο ικανότερος διαχειριστής»
Ο
πρωθυπουργός έκλεισε την περισπούδαστη ανάλυση του ως εξής:
«Άρα
στόχος της
πολιτικής και του πολιτικού συστήματος σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, είναι να
βρεθεί ο ικανότερος
τεχνοκράτης που θα ανακαλύψει τη μια και μόνη ορθή απάντηση. Ο
ικανότερος διαχειριστής
που θα μπορεί να αντιληφθεί το δεδομένο και να τακτοποιήσει το οικονομικό
νοικοκυριό, σύμφωνα με τους δήθεν φυσικούς νόμους. Τους νόμους, δηλαδή,
της ελεύθερης αγοράς».
Σε τι διαφέρει ο ίδιος από τους
«τεχνοκράτες» και τους «ικανότερους διαχειριστές» των νόμων της «αγοράς»;
Πάντως η …ανακάλυψη της
«μιας και μόνη ορθής απάντησης» δόθηκε και από τον ίδιο τον
πρωθυπουργό. Πάμε πάλι..: Μνημόνιο,
μέτρα και …πόνος για το λαό που πρέπει να προσπαθήσει για να
ελπίσει στην ανάπτυξη! Είναι οι
ίδιες «ορθές
απαντήσεις» με αυτές που έδωσαν οι προηγούμενοι. Ίδιες ακριβώς.
Ιδεολογήματα
Μήπως το ιδεολογήματα του κ. Τσίπρα δεν είναι τίποτα άλλο από ένας τρόπος να τοποθετήσει διαχωριστικές
γραμμές, επειδή προσπαθεί να βρει κάτι για να υπάρξει σε
αντίθεση με το «παλιό πολιτικό κατεστημένο» (όπως ονομάζει τους προκατόχους
του);
Ο κύριος Τσίπρας δεν μίλησε για τον εαυτό του. Αυτός είναι πολιτικός δεν είναι
τεχνοκράτης… Παρ’ όλα αυτά διαχειρίζεται
τόσο καλά και τεχνοκρατικά «τους δήθεν φυσικούς νόμους. Τους νόμους, δηλαδή, της
ελεύθερης αγοράς». Εκτός αν το μνημόνιο και τα μέτρα, που
συναποφασίζονται και με την «αγία» Ευρωπαϊκή Ένωση, εντάσσονται σε κάποιο άλλο
οικονομικό σύμπαν, που δεν είναι αυτό της «ελεύθερης αγοράς»…Ίσως να έχει
κάποια «νέα» ανάλυση,
σύμφωνα με την οποία τα μνημόνια και η βαρβαρότητα
(με ή χωρίς μνημόνια) θα είναι κάτι
άλλο από αυτό που όλοι γνωρίζουμε.
Κλασική συνταγή και «νέα μεταπολίτευση»
Έχουμε δει πολλές φορές στην πολιτική (και στη χώρα μας και αλλού) να εφευρίσκονται έωλα ιδεολογικοπολιτικά
σχήματα, για να εξυπηρετήσουν τη «νέα κατάσταση». Είναι
μια κλασική συνταγή που έχουν εφαρμόσει οι σοσιαλδημοκράτες στην Ευρώπη. Είναι μια
μανιέρα που την είχε και το ΠΑΣΟΚ
στην Ελλάδα. Άλλαζε τις λέξεις, τους έδινε άλλο περιεχόμενο, ώστε να
δικαιολογείται η πολιτική που ασκούσε και, παράλληλα, να φαίνεται ως η
«προοδευτική λύση».
Κάπως έτσι – με ιδεολογήματα- ο κ. Τσίπρας πιστεύει πως θα πείσει για τη «νέα μεταπολίτευση» που
ευαγγελίζεται. Κάπως έτσι – με πολιτικές απάτες που συνεχίζονται και στη νέα
διακυβέρνηση του – θεωρεί ότι θα σταθεί ως πρωθυπουργός – μεταρρυθμιστής.
Υπάρχει ένα κενό στα ιδεολογήματα του πρωθυπουργού: Η ταύτιση του με ό, τι περιγράφει ως
αρνητική πολιτική για το λαό. Υπάρχει και κάτι ακόμα: Έχει βρεθεί «ο ικανότερος διαχειριστής»,
ο οποίος θέλει να «τακτοποιεί» σύμφωνα «με τους δήθεν φυσικούς
νόμους. Τους νόμους, δηλαδή, της ελεύθερης αγοράς»… Είναι ο ίδιος κ. Τσίπρας.
