Φυλακές

Giovanni Battista Piranesi- Prisoners

 του Φώτη Τερζάκη

Αυτό που μένει από το Άουσβιτς ήταν ο τίτλος ενός παλαιότερου βιβλίου τού Giorgio Agamben – το ξαναθυμήθηκα βλέποντας την πρόσφατη ελληνική του έκδοση…¹ Τί είναι λοιπόν αυτό που μένει από το Άουσβιτς, το αληθινό στίγμα της σύγχρονης Ευρώπης; Είναι, σκέφτομαι, οι δεκάδες χιλιάδες (ξέρει κανείς πόσες ακριβώς;) ξεριζωμένων προσφύγων που κρατιούνται αυτή τη στιγμή αιχμάλωτοι στην ελληνική επικράτεια –στον μη τόπο που έμβλημα έχει την φοβερή αρχή: χωρίς ιθαγένεια = λιγότερο άνθρωπος– μέσα σ’ έναν ασφυκτικό κλοιό ερμητικά σφραγισμένων συνόρων, ΝΑΤΟϊκών νηοπομπών και ανατιναγμένων εστιών σε όλη την περιβάλλουσα ζώνη· και μαζί τους, ας μη γελιόμαστε, το ίδιο αιχμάλωτη στον ίδιο κλοιό, και η χώρα που επιλέχθηκε ως αποθήκη ψυχών, καταδικασμένη ν’ αργοπεθαίνει μαζί τους, απερίφραστο αντικείμενο «θυσίας» στον Ευρωπαϊκό Μολώχ.

Είναι πράγματι ενθαρρυντική η συμπαράσταση που ένα μεγάλο μέρος τού ελληνικού πληθυσμού έδειξε προς αυτό τον δυστυχισμένο κόσμο. Δεν έλειψαν όμως και τα ανησυχητικά ανακλαστικά –πολλά εκ των οποίων από επίσημα χείλη– που φοβάμαι ότι θα ενισχύονται όσο οι αριθμοί μεγαλώνουν και όσο η πίεση γίνεται ασφυκτικότερη. 

Φυσικά και η Ελλάδα θα μπορούσε ν’ αφομοιώσει έναν τέτοιον αριθμό προσφύγων.² Στη δεκαετία τού ’90 μόνο αφομοίωσε 500.000-1.000.000 Αλβανούς, Ουκρανούς και άλλους πρώην Ανατολικοευρωπαίους, χωρίς καθόλου ν’ απειληθεί η κοινωνική της συνοχή και χωρίς να αλλοιωθεί κανένα από τα ιδιοπολιτισμικά της χαρακτηριστικά (μολονότι ένας βαθμός αλλοίωσης θα πρέπει να θεωρείται για κάθε πολιτισμό ευλογία: διότι η ίδια η «πολιτισμική ταυτότητα» είναι, από μια ορισμένη σκοπιά, μια φυλακή…).  

Υπό τον όρο, βεβαίως, ότι η Ελλάδα θα ήταν μια αυτοκυβερνώμενη χώρα, ότι θα ήταν σε θέση να ελέγχει την εξωτερική της πολιτική, να συντονίζει τις παραγωγικές της δυνατότητες ανάλογα με τις παραγωγικές της ανάγκες και να αξιοποιεί όλο το ανθρώπινο δυναμικό που έχει στην επικράτειά της, το οποίο θα δικαιούνταν ασυζητητί το ισότιμο καθεστώς του πολίτη – αλλά δεν είναι. Φυλακή για τα προσφυγικά καραβάνια της Μέσης Ανατολής, είναι και η ίδια φυλακισμένη στο αόρατο Lager που διευθύνουν με την πέτρινη μάσκα και το μαστίγιο οι αξιωματικοί του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. 

Ο ρόλος του πολιτικού της προσωπικού μοιάζει σε αυτό, πράγματι, με τη θλιβερή και αξιοθρήνητη φιγούρα των Sonderkommnando.

Υπάρχουν όμως και οι κυριολεκτικά φυλακισμένοι, που η μοίρα τους θα πρέπει ν’ ανησυχεί βαθιά κάθε κοινωνία η οποία δεν είναι εντελώς εξαχρειωμένη. Και ο λόγος εδώ είναι για μια κατηγορία κρατουμένων που το ελληνικό πολιτικό και δικαστικό σύστημα έχει εξαντλήσει πάνω τους μια εκδικητική μανία η οποία είναι στίγμα και ντροπή για το ίδιο αυτό σύστημα – εάν όχι τεκμήριο της εξάρτησής του από δυνάμεις τις οποίες τρέμει και να σκεφτεί κάποιος. 

Αναφέρομαι στον Δημήτρη Κουφοντίνα, τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο και (με τις πρόσθετες ιδιομορφίες της περίπτωσής του) τον Σάββα Ξηρό, στην περίπτωση των οποίων καταπατάται σκανδαλωδώς το ρητά προβλεπόμενο δικαίωμα (άρθρο 55 τού ν. 2776/99 του Σωφρονιστικού Κώδικα) σε τακτικές άδειες εξόδου μετά την έκτιση 13 ολόκληρων χρόνων από την ποινή τους. 

Απατάται όποιος νομίζει ότι το ζήτημα είναι παρωνυχίδα ενόψει των άλλων τρομερών προβλημάτων που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία, διότι είναι μέρος της ίδιας βαθύτερης αλληλουχίας συσχετισμών και ενεργειών που τη συντρίβουν. 

Υπάρχει μία αρχή, προϊόν όχι μόνο ρηχής ηθικολογίας, που λέει ότι στον πρόσωπο των φυλακισμένων (πρέπει να) βλέπουμε τον ίδιο τον εαυτό μας: όταν ο νόμος εφαρμόζεται κατά περίπτωση και κατά την αυθαίρετη προαίρεση εκείνων που είναι επιφορτισμένοι με την τήρησή του, ο πέλεκυς των διακρίσεων επικρέμαται κάθε στιγμή πάνω από τα κεφάλια όλων μας·  και όταν η δικαστική και η σωφρονιστική εξουσία ασκούνται με γνώμονα τις πολιτικές πεποιθήσεις αυτών οι οποίοι υπόκεινται στη κρίση της –όταν δηλαδή επαναφέρουν de facto την ιδιότητα του πολιτικού κρατουμένου– η ποινικοποίηση των ιδεών καραδοκεί για ολόκληρη την κοινωνία, και αυτό το είδος κοινωνίας αποκαλείται δικαίως ολοκληρωτικό.

Η ευθύνη της παρούσας κυβέρνησης είναι τρομερή – είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να επιβάλει το συνταγματικό πνεύμα στη δικαστική αρχή και μια στοιχειωδώς   δημοκρατική λειτουργία στο σωφρονιστικό σύστημα. Αν δεν θέλει, αποκαλύπτει απλώς την ταξική της φύση (και όχι βέβαια εκείνη την οποία ρητορικά διεκδικεί): μάλλον τη συγγένεια αίματος που τη δένει με τη διαφθαρμένη και τυχοδιωκτική αντιπολίτευση και μ’ εκείνο το πλέγμα εντόπιων συμφερόντων που κρατά δέσμιο ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας. 

Αν δεν μπορεί, αποδεικνύεται η ίδια μία ακόμα κατοχική κυβέρνηση, πειθήνιο διαχειριστικό όργανο μιας πυραμίδας πολύπλοκα διαπλεγμένων οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων, από το Ευρωπαϊκό Διοικητήριο και τα χρηματοπιστωτικά καρτέλ που αυτό εκπροσωπεί μέχρι την Υπερατλαντική Προστάτιδα Δύναμη, την αυτουργό τού παγκόσμιου εγκλήματος που τις συνέπειές του εισπράττει όλο και οδυνηρότερα η ελληνική κοινωνία. 

Νομιμοποιώντας τα όπλα τού ίδιου της του εχθρού –το άνομο και επαχθές χρέος– που εξουσιοδοτήθηκε ακριβώς για ν’ αφοπλίσει, καίγοντας με ανεξήγητη προθυμία όλα τα μέσα αντίστασης που είχε και έχει στη διάθεσή της, υπακούοντας στα κελεύσματα εκείνων που τόσο πιο πολύ την περιφρονούν όσο πιο αδιαμαρτύρητα υποτάσσεται στις προσταγές τους, εναγκαλιζόμενη με τους ειδεχθέστερους τυράννους στη γειτονιά της και πανηγυρίζοντας συμμαχίες με όλους εκείνους που της σκάβουν τον λάκκο, βαδίζει σαν τον τυφλό σε ναρκοπέδιο παρασύροντας όλους μας μοιραία στην άβυσσο – και μοιάζει όλο και πιο πολύ στους φρικαλέους πάτρωνες και τους δεσμοφύλακές της.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Εκδόσεις Εξάρχεια (Αθήνα 2015), μετ. Παναγιώτης Καλαμαράς.

2. Όσο για την Ευρώπη, η οποία σύμφωνα με τ’ αποκαλυπτικά στοιχεία  τής Eurostat έχει παράσχει άσυλο από το 2014 σε πάνω από 2.500.000 πρόσφυγες ή μετανάστες (προερχόμενους βέβαια από τις «σωστές» χώρες), οι αριθμοί αυτοί είναι σταγόνα στον ωκεανό… Πρόκειται, κοντολογίς, για μια εσκεμμένη και ωμή επιλογή αποκλεισμού, που ακολουθεί τον ίδιο εκείνο διαστροφικό κύκλο της ενοχής και του εγκλήματος που δεκαετίες τώρα βλέπουμε να κινεί το Ισραήλ: το έγκλημα γεννάει οδυνηρή ενοχή απέναντι στα θύματα, και η ενοχή αυτή τα κάνει ακόμη πιο μισητά επειδή την ανακινούν, πράγμα που οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα εναντίον τους.

ΠΗΓΕΣ : 

δρόμοςΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, Σάββατο 2 Απριλίου 2016

 

και http://poetrybar.blogspot.gr/

Ανταγωνιστικότητα: ορισμένες βασικές οικονομικές έννοιες για τις νομισματικές ενώσεις

Από το Mainly Macro του Simon Wren Lewis μια απλή και περιεκτική εξήγηση για το πώς λειτουργεί μια νομισματική ένωση. Στην άποψη του Wren Lewis, ο οποίος υποστηρίζει ότι από το ξεκίνημα κι όλας της νομισματικής ένωσης δεν είχαν θεσπιστεί κανόνες για την αποφυγή ανταγωνιστικών ανισοτήτων που δημιουργεί ο μηχανισμός του ευρώ, θα μπορούσε να προστεθεί και ότι, αν και στη συνέχεια μπήκαν κανόνες για υπερβολικά εμπορικά πλεονάσματα, τους κανόνες αυτούς συνεχίζει να τους αγνοεί επιδεικτικά η Γερμανία, η οποία όχι μόνο τους παραβιάζει αλλά υπερηφανεύεται κι από πάνω.

Από σχόλια σε προηγούμενο post, φάνηκε ότι πολλοί δεν κατανοούν τον τρόπο που λειτουργεί  μια νομισματική ένωση.

Μετά από αυτό, κατάλαβα ότι αν και οι μακροοικονομικές έννοιες αναφορικά με το θέμα είναι απολύτως γραμμικές και διόλου αντιφατικές, αυτό μπορεί να το κατανοήσουν μόνο όσοι έχουν συνηθίσει να δουλεύουν με μοντέλα. Επειδή δεν θέλω να απευθυνθώ αποκλειστικά σε άτομα με ένα τέτοιο επίπεδο γνώσεων, σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι χρήσιμη μια σύντομη επεξήγηση των βασικών εννοιών.

Θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τη θέση ότι μια χώρα με ευέλικτη συναλλαγματική ισοτιμία δεν βελτιώνει τη διεθνή ανταγωνιστικότητά της περικόπτοντας μισθούς και εγχώριες τιμές. Ο λόγος είναι ότι η συναλλαγματική ισοτιμία κινείται με τρόπο που αντισταθμίζει αυτή τη διακύμανση. Αυτό,οι οικονομολόγοι  θα μπορούσαν να το θεωρήσουν ως στοιχειώδη δήλωση ουδετερότητας, και υπάρχουν άφθονα στοιχεία που υποστηρίζουν αυτή την άποψη.

Η Ευρωζώνη, στο σύνολο της, συμπεριφέρεται όπως μια οικονομία ευέλικτης συναλλαγματικής ισοτιμίας. Έτσι, αν οι μισθοί και οι τιμές πέσουν, για παράδειγμα, κατά 3%, τότε το ευρώ θα ανατιμηθεί κατά 3%.

Τι θα συμβεί όμως σε περίπτωση που μια χώρα της ευρωζώνης, όπως η Γερμανία, περικόψει μισθούς και τιμές κατά 3%; Εάν η Γερμανία αντιπροσωπεύει το ένα τρίτο της νομισματικής ένωσης, τότε οι τιμές και οι μισθοί στην ευρωζώνη θα μειωθούν - στο σύνολο της ευρωζώνης - κατά 1%. Έτσι,με το σκεπτικό της προηγούμενης παραγράφου, το ευρώ θα ανατιμηθεί κατά 1%. 

Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία θα έχει αποκτήσει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα της τάξης του 3% σε σύγκριση με όλες τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, συν ένα μπόνους 2% ως προς τον υπόλοιπο κόσμο. Ενώ, οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης θα έχουν χάσει  ανταγωνιστικότητά τόσο στην ευρωζώνη, όσο- σε μικρότερο βαθμό - σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.

Μπορεί εκ πρώτης όψεως να ακούγεται περίπλοκο, στην πραγματικότητα,όμως, είναι πολύ απλό. Η ευρωζώνη ως σύνολο δεν κερδίζει τίποτα αφού το πλεονέκτημα της Γερμανίας αντισταθμίζεται από τις απώλειες των άλλων χωρών της Ένωσης. Για την Ένωση συνολικά, θα ισχύει αυτό που οι οικονομολόγοι ονομάζουν «παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος» (Zero-sum game).Η Γερμανία κερδίζει, οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης χάνουν.

 Ένα σχόλιο στο προηγούμενο post ανέφερε ότι δεν υπάρχει «κανόνας» που να αποτρέπει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εννοώντας ότι κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι δίκαιο και φυσιολογικό. Αλλά τότε θα πρέπει να είναι προφανές σε όλους ότι  η συμπεριφορά αυτή είναι απόλυτα καταστροφική και δύσκολα συμβατή με την αλληλεγγύη  στην  Ευρωζώνη.

Η άποψη, που ορισμένες φορές ακούμε να εκφράζεται, ότι αυτός είναι υγιής ανταγωνισμός είναι εντελώς εκτός τόπου. Η μόνη δυνατότητα που έχουν οι υπόλοιπες χώρες σε αυτή τη περίπτωση είναι να μιμηθούν τη συμπεριφορά της Γερμανίας. Αν όμως όλες οι χώρες το κατάφερναν, τότε δεν θα κέρδιζαν απολύτως τίποτα. Με τους ίδιους κανόνες ανταγωνισμού  για όλους, ο ρυθμός πληθωρισμού στην Ευρωζώνη θα είναι χαμηλότερος, αλλά τα υπόλοιπα όχι, και τότε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αναγκαζόταν να μειώσει τα επιτόκια για να επαναφέρει τον πληθωρισμό  στα προβλεπόμενα ποσοστά.

Ο λόγος που δεν υπάρχουν επίσημοι κανόνες σε όλα αυτά είναι απλός: δεν μπορείς να ρυθμίσεις με νόμο τα εθνικά ποσοστά πληθωρισμού. Αυτό που μπορείς να κάνεις, για να ενθαρρύνεις τις κυβερνήσεις, είναι να θεσπίσεις δημοσιονομικούς κανόνες με βάση τις διαφορές στον πληθωρισμό όπως περιγράφεται εδώ. Αυτό σημαίνει ότι, κάθε φορά που το ποσοστό του πληθωρισμού στη Γερμανία υποχωρεί, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να παίρνει δημοσιονομικά μέτρα (και ίσως και άλλα μέτρα) προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτή την τάση. Και τότε για άλλη μια φορά, αυτό είναι συμμετρικό με ότι θα έπρεπε να είχε συμβεί στις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης.

Αλλά αν, τότε που αποφάσιζαν το ευρώ έμπαιναν στο τραπέζι κανόνες αυτού του τύπου, σας αφήνω να μαντέψετε ποια χώρα θα αντιδρούσε περισσότερο.

ΠΗΓΗ :

http://mainlymacro.blogspot.gr/2015/12/competitiveness-some-basic.html

Με "ελεγχόμενη βία" και διακοπή διανομής φαγητού, η κυβέρνηση "αποσυμπιέζει" το λιμάνι !!

 

- «Δίνουμε την τελευταία ευκαιρία στους πρόσφυγες... προκειμένου να αποχωρήσουν οικειοθελώς .. »

- «Άλλωστε, υπενθυμίζουμε ότι για τους πρόσφυγες που βρίσκονται σε ξένη χώρα, σύμφωνα με τη Συνθήκη της Γενεύης, ισχύουν οι νόμοι της χώρας αυτής».

- Την προαναγγελία την είχαν κάνει σε τηλεοπτικά πάνελ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο κ. Τριανταφυλλίδης «ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ Ο ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΣ.» εδω

- Σήμερα μαθαίνουμε ότι αυτό είναι πλέον επίσημη γραμμή της κυβέρνησης, όπως μας ενημερώνει το ρεπορτάζ του Βασίλη Σκουρή στο enikos.gr

"Αποφασισμένη να αποσυμπιέσει το λιμάνι του Πειραιά εμφανίζεται η κυβέρνηση, που σκληραίνει τη στάση της στο προσφυγικό.

«Δίνουμε την τελευταία ευκαιρία προκειμένου να αποχωρήσουν οικειοθελώς» αναφέρει στο Real.gr ανώτερη κυβερνητική πηγή, που επιθυμεί να κρατήσει την ανωνυμία της. «Άλλωστε, υπενθυμίζουμε ότι για τους πρόσφυγες που βρίσκονται σε ξένη χώρα, σύμφωνα με τη Συνθήκη της Γενεύης, ισχύουν οι νόμοι της χώρας αυτής».

Η κυβέρνηση, σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, θα επιδιώξει με σειρά κινήσεων να αποχωρήσουν από το λιμάνι του Πειραιά οι μετανάστες. Μεταξύ άλλων αναμένεται σε συγκεκριμένες πύλες του λιμανιού, όπως έχουν πληροφορηθεί από χτες οι μετανάστες, να μην μοιραστεί από σήμερα φαγητό.

Σε περίπτωση δε που οι μετανάστες παραμείνουν στο χώρο θεωρείται βέβαιον ότι η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει και ελεγχόμενη βία, παρά τις αντιδράσεις που αναμένονται από διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις και συγκεκριμένες ΜΚΟ. Άλλωστε στο παρασκήνιο μαίνεται ένας σφοδρός πόλεμος κυβέρνησης, Ύπατης Αρμοστείας και συγκεκριμένων-λίγων-ΜΚΟ.

Σε Παυλόπουλο και Τσίπρα

Ιδιαίτερη σημασία αποκτά η επίσκεψη που θα πραγματοποιήσουν στη χώρα μας αύριο και μεθαύριο έξι υπουργοί και υφυπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ, οι οποίοι εν συνεχεία θα επισκεφθούν και την Τουρκία.

Την αντιπροσωπεία αποτελούν ο Bert Koenders, Υπουργός Εξωτερικών της Ολλανδίας, εκπρόσωπος της χώρας που ασκεί την Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Harlem Désir, Υφυπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Γαλλίας, ο Miroslav Lajčák, Υπουργός Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Σλοβακίας, ο Sandro Gozi, Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, αρμόδιος Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Ιταλίας, η Margarida Marques, Υφυπουργός Εξωτερικών της Πορτογαλίας, αρμόδια Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και ο Ian Borg, Υφυπουργός στο Υπουργείο Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Μάλτας, αρμόδιος για την προετοιμασία της Προεδρίας της Μάλτας στο Συμβούλιο της ΕΕ το 2017 και τη Διαχείριση Πόρων της ΕΕ.

Οι Υπουργοί και Υφυπουργοί, θα γίνουν δεκτοί " 

[--->]

ΔΝΤ και Wikileaks: Ποιος πέφτει από τα σύννεφα;

Του Μωυσή Λίτση*

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για τους διαλόγους μεταξύ Τόμσεν και Βαλκολέσκου και τον σχεδιαζόμενο νέο εκβιασμό με επαπειλούμενη χρεοκοπία της χώρας μας, δεν εκπλήσσουν.

Εκπλήσσουν μόνον όσους έγιναν εν μία νυκτί από ξαφνικοί πολέμιοι του ΔΝΤ και της τρόικας,  συνεργάσιμα παιδιά…. Από το 2002 ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς περιέγραφε αρκετά γλαφυρά στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Αυταπάτη (Εκδόσεις Λιβάνη),  το πώς οι ακριβοπληρωμένοι αξιωματούχοι του ΔΝΤ (και άλλων οργανισμών όπως η Κομισιόν και η ΕΚΤ θα προσθέταμε εμείς) από την άνεση πολυτελών ξενοδοχείων πέντε αστέρων εκπονούν συνταγές… εξυγίανσης που επηρεάζουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Τα όσα έσουρε τότε ο Στίγκλιτς για τη συμπεριφορά του ΔΝΤ στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπου καλούνταν να βοηθήσει… οικονομικά, τα έχει ζήσει για τα καλά πλέον στο πετσί του ο ελληνικός λαός: κλειστά νοσοκομεία και σχολεία, ανεργία 30%, διάλυση της λεγόμενης μεσαίας τάξης, φτώχεια και μειώσεις μισθών… Όλα αυτά για να αποφύγει την υποτιθέμενη κατά πολύ χειρότερη χρεοκοπία, την οποία ωστόσο, οι «αδέκαστοι αξιολογητές» της ελληνικής οικονομίας μεθοδεύουν…

Το ζήτημα δεν είναι βέβαια οι αναμενόμενοι για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ εκβιασμοί του ΔΝΤ, που έρχονται στο φως της δημοσιότητας με τη μορφή τω αποκαλυπτικών διαλόγων στα Wikileaks, αλλά η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που αντί να αξιοποιήσει το μεγαλειώδες «όχι» του 62% του δημοψηφίσματος του Ιουλίου, παραδόθηκε αμαχητί.

Μιας κυβέρνησης που αφού ενέδωσε στους εκβιασμούς των πιστωτών καμώνεται τώρα πως εκπλήσσεται από την αγριάδα και τα παιχνίδια τους… Και βέβαια είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς πως υπάρχει ουσιώδης διαφορά μεταξύ του «κακού» ΔΝΤ και της «καλής» Ευρώπης. Όπως γράφει στην επιστολή προς τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα που δημοσιεύει η ΕφΣυν, ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης, «τον Μάρτιο του 2015, όταν πληροφορούσα τον Ρέγκλινγκ πως, σύντομα, θα κληθούμε να επιλέξουμε μεταξύ τού να πληρώσουμε συντάξεις ή τη δόση του ΔΝΤ, μου απάντησε κοφτά: ''Να πληρώσετε το ΔΝΤ. Οι συντάξεις είναι η τελευταία προτεραιότητα!''. Ο κυνισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το ΔΝΤ το έφερε η ίδια η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ το 2010 (με τη συναίνεση βέβαια του τότε Έλληνα πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου), προφασιζόμενη ότι η ευρωζώνη και η ΕΕ, δεν διέθετε ανάλογους μηχανισμούς αντιμετώπισης κρίσεων…

Οι αποκαλύψεις στα Wikileaks, επαναφέρουν το ζήτημα της νομιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει με νέα μέτρα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ . Επαναφέρουν επίσης την αναγκαιότητα λογιστικού ελέγχου με ευρύτερη συμμετοχή της κοινωνίας, προκειμένου να αποκαλυφθούν οι μεθοδεύσεις, κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών για το πώς φθάσαμε έως εδώ.

Πόσο διαφορετική  θα ήταν ίσως η κατάσταση αν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο σημερινός πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης,  αντί να σπεύσουν και μάλιστα με ιταμό τρόπο να καταργήσουν την Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος,  συνέχιζαν το έργο της. Η Επιτροπή Αλήθειας υπό το κύρος της Βουλής, θα μπορούσε να είχε φέρει σήμερα τα πάνω κάτω, όταν αποκαλύπτεται από τα πιο επίσημα χείλη, ο εκβιαστικός τρόπος με τον οποίο ενεργούν οι… θεσμοί.

*Δημοσιογράφος, μέλος της Επιτροπής Αλήθειας για το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος

 [--->]