Τα τραγούδια πάνω από 600 – μιλούσαν για ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.Τα πρώτα του τραγούδια μιλούσαν για τους παράνομους.. Αναφέρονταν είτε στην ζωή των ποινικών, την πορνεία, και τους αλκοολικούς, είτε στη ζωή στα γκούλαγκ.
Ο Βισότσκι σιγά-σιγά ωρίμασε και άρχισε να γράφει πιο σοβαρά τραγούδια, ειδικά σατιρικά και αριστοτεχνικές παρωδίες.Ενδεικτικοί είναι οι τίτλοι μερικών από αυτά: «Γράμμα των εργατών ενός εργοστασίου στο Ταμπόφ προς Κινέζους ηγέτες», «Διάλεξη για τη σύγχρονη επιστήμη», «Πρωινή γυμναστική», «Για τον Τζέημς Μποντ», «Γι’ αυτούς που πάνε στο εξωτερικό και επιστρέφουν», «Στις μπιραρίες ξημεροβραδιαζόμουν», «Διάλογος στο τραμ», και τόσα άλλα. Πολλά από αυτά τα τραγούδια μιλούσαν για τον πόλεμο, όχι για να τον εξυμνήσουν , αλλά για να περάσουν στον ακροατή τα συναισθήματα των ατόμων που έζησαν ακραίες καταστάσεις, απειλητικές για τη ζωή τους.
Των ανθρώπων που δεν γνώρισαν όρια και είναι έτοιμoι να τραβήξουν μέχρι το τέλος.Αν πρόκειται για αγάπη, ως το θάνατο.Αν πρόκειται για πόλεμο, ως τη νίκη.
Αν είναι για μεθύσι, τότε ως το παραλήρημα.Το στυλ του Βισότσκι έχει τις ρίζες του στα παραδοσιακά ρωσικά νοσταλγικά, τσιγγάνικα, στα τραγούδια του δρόμου και της “αλητείας”. Ορισμένα θυμίζουν το γαλλικό chanson, όπως τον Ζωρζ Μπρασέν.
Οι στίχοι τους συνδυάζονται με μια πάλλουσα ως τα άκρα ενέργεια και τη μοναδική βραχνή χροιά της φωνής του. Τα πρώτα τραγούδια, άρχισε να τα γράφει στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Ήταν και η εποχή που άρχιζαν να εμφανίζονται στην ΕΣΣΔ τα μαγνητόφωνα μπομπίνας. Τα τραγούδια του Βισότσκι από συναυλίες σε διαμερίσματα και υπόγεια αντιγράφονταν και περνούσαν από τον έναν στον άλλο. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια έγινε γνωστός σε ολόκληρη τη χώρα, χωρίς να έχει παιχτεί ούτε μια φορά στο ραδιόφωνο.
Η ποιότητα των εγγραφών ήταν φρικτή, επειδή η κάθε διαδοχική αντιγραφή πρόσθετε θορύβους και παραμορφώσεις. Όμως η βραχνή φωνή του Βισότσκι και η συχνά ελαττωματική κιθάρα του έφταναν ως τον ακροατή παρόλα τα προβλήματα της ηχογράφησης, και για πολλούς τότε ήταν κάτι σαν ανάσα φρέσκου αέρα.
Όλα σχεδόν τα τραγούδια του Βισότσκι είναι σε πρώτο πρόσωπο,αν και ο ίδιος δεν είναι σχεδόν ποτέ ο αφηγητής. Όταν τραγουδά τραγούδια των ποινικών, χρησιμοποιεί την προφορά και την αργκώ του κλέφτη της Μόσχας, και όταν τραγουδά τα τραγούδια του πολέμου, τα τραγουδά από τη σκοπιά του στρατιώτη. Αυτό δημιούργησε κάποια σύγχυση ως προς το παρελθόν του Βισότσκι, ειδικά τα πρώτα χρόνια, όταν με δυσκολία μάθαινες κάτι για το άτομο του.
Χρησιμοποιώντας το υποκριτικό του ταλέντο του, ο ποιητής έπαιζε τόσο καλά το ρόλο του ώστε, πολλοί από τους θαυμαστές του πίστευαν ότι ήταν, πράγματι, εγκληματίας ή βετεράνος πολέμου.
Ο πατέρας του Βισότσκι έλεγε ότι «όσοι είχαν πάρει μέρος στον πόλεμο πίστευαν ότι ο συνθέτης αυτών των τραγουδιών ήταν ένας από αυτούς, σαν να είχε συμμετάσχει στον πόλεμο μαζί τους». Το ίδιο θα μπορούσαν να πουν και οι ορειβάτες. Σε πολλές περιπτώσεις, ο Βισότσκι έστελνε φωτογραφίες με τάφους ορειβατών όπου στις επιτύμβιες στήλες ήταν χαραγμένα αποσπάσματα από στίχους του.
«Όταν απήγγειλα ποίηση στην ηλικία των 6 ετών, φίλοι των γονιών μου είπαν ότι είχα τη φωνή ενός πραγματικού μέθυσου. Έτσι ήταν πάντα, εγώ δεν έκανα κάτι, δεν το ζόρισα ποτέ. Οι μιμητές μου, όμως, ανέλαβαν ένα πολύ δύσκολο έργο…». Θυμήθηκε ακόμη την πρώτη του ηχογράφιση, όταν ήταν ηθοποιός στο θέατρο Ταγκάνκα της Μόσχας: «Ήμουν μαζί με μια ομάδα φίλων ερμηνευτών, κι ένας από αυτούς ήθελε να με ηχογραφήσει, οπωσδήποτε, και το ‘κανε. Μετά η κασέτα άρχισε να κάνει τον γύρο του κόσμου». Τα τραγούδια του Βισότσκι ποτέ δεν κυκλοφόρησαν επισήμως στη Σοβιετική Ένωση, επισήμως αναγνωριζόταν μόνον ως ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Στη θεατρική σκηνή, παρουσίασε μια ανατρεπτική ερμηνεία στον Άμλετ του Σαίξπηρ-φορώντας πουλόβερ- και στη μεγάλη οθόνη άφησε εποχή με το έργο:«Το σημείο συνάντησης δεν αλλάζει» 1979.
Ο Βισότσκι έδινε παραστάσεις όπου και όποτε μπορούσε - στο θέατρο (όπου και εργάστηκε), σε πανεπιστήμια, σε ιδιωτικά διαμερίσματα, σε επαρχιακά σωματεία, και στην ύπαιθρο. Δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο για αυτόν να δίνει πολλές συναυλίες σε μία ημέρα.
Συνήθιζε να κοιμάται λίγο, και να χρησιμοποιεί τις βραδινές ώρες για να γράψει. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, κατάφερε να δώσει παραστάσεις έξω από την ΕΣΣΔ και έδωσε συναυλίες στο Παρίσι, στο Τορόντο και στη Νέα Υόρκη.
Πλην κάποιων εξαιρέσεων, δεν του επιτράπηκε να ηχογραφήσει τα τραγούδια του στην εταιρεία "Melodiya", η οποία είχε το μονοπώλιο στη Σοβιετική μουσική βιομηχανία. Τα τραγούδια του κυκλοφορούσαν χέρι με χέρι από τους θαυμαστές του, σε αρκετά χαμηλής ποιότητας ηχογραφήσεις σε δίσκους βινυλίου και μαγνητοταινίες. Και τι έγινε; «Ακόμα και χωρίς αφίσες και φυλλάδια, όλοι γνώριζαν πότε και πού σε ποιο υπόγειο θα γίνει η επόμενη συναυλία του» λέει ο ηθοποιός Σεργκέι Μπεζρούκοβ, που τον υποδύεται στην ταινία «Βισότσκι. Σ΄ευχαριστούμε που είσαι ζωντανός» (2011). Όλα τα κείμενά του δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατο του, εκτός από ένα ποίημα που τυπώθηκε το 1975 κι εκείνο ήταν παραμορφωμένο από την λογοκρισία. Όμως το στιχουργικό του έργο στη διάρκεια δύο δεκαετιών ήταν - και παραμένει και σήμερα - ένα κομμάτι που αναδίδει ατμούς συνείδησης (Βλαντίμιρ Νόβικοφ) .
Κάθε χρόνο την ημέρα των γενεθλίων του Βισότσκι, γίνονται φεστιβάλ σε όλη τη Ρωσία και σε πολλές κοινότητες σε όλο τον κόσμο, ειδικά στην Ευρώπη. Ο Βισότσκι για τους Ρώσους είναι ότι ο Μπομπ Ντίλαν για την Αμερική.
Ο δίσκος είναι από τις τελευταίες παραστάσεις του Βισότσκι κατά την επίσκεψή του στη Σόφια. Ο αυθορμητισμός, η πυκνότητα του κειμένου και η όλη ατμόσφαιρα της ηχογράφησης μας δίνει την ευκαιρία να βιώσουμε τη χαρά της άμεσης επαφής με τον ποιητή, τον ηθοποιό, το μουσικό Βλαντίμιρ Βισότσκι.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1981 από την ετικέτα Balkanton.
1. Song about the pilot 05:05
2. Yellow lights rush into my dream 05:04
3. About the battle in the air 03:07
4. The visit of the muse or song about the plagiarist 02:31
5. Wild boar hunt 02:43
6. Incident on the road 02:57
7. At the start – the four leaders or who is running for what ? 04:51
8. What a thing, what a thing ! 02:35
9. Dialogue in front of the television set 04:11
Vladimir Visotsky · Владимир Высоцкий – Self-Portrait · Автопортрєт (1981)
(320 kbps, cover art included)
