ΌΣΟ ΥΠΆΡΧΕΙ ΠΌΛΕΜΟΣ ΥΠΆΡΧΕΙ ΕΛΠΊΔΑ

                                     

Από ανάρτηση του Andrea Zhok στο φμπ

https://www.facebook.com/andrea.zhok.5

 [ ----] Με την κρίση της πανδημίας, η επιτάχυνση προς μια αυταρχική κατεύθυνση ήταν απότομη. Φυσικά, πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αυτή η έκρηξη της αυταρχικής επίκλησης της έκτακτης ανάγκης ήταν απλώς ένα ατύχημα, μια μοιραία αναγκαιότητα μπροστά στο αστάθμητο.

Και από την άλλη πλευρά, υπάρχουν ακόμη αυτοί που ορκίζονται ότι ο Έλβις είναι ζωντανός και πολεμάει μαζί μας.

Από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, η αυταρχική επίκληση της  έκτακτης ανάγκης στην πανδημία έχει αντικατασταθεί από την αυταρχική επίκληση έκτακτης ανάγκης του πολέμου.

Τώρα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια άλλη πιθανή καμπή, καθώς η ειρήνη διαφαίνεται απειλητικά στο ανατολικό μέτωπο. Όπως έλεγε εκείνη η ταινία του Αλμπέρτο Σόρντι του 1974 : «Όσο υπάρχει πόλεμος υπάρχει ελπίδα» και μπροστά στην τρομακτική σκιά της ειρήνης, η ευρωπαϊκή ολιγαρχία φοβάται ότι θα χάσει το επιχείρημα περί έκτακτης ανάγκης, αυτό το επιχείρημα που στο όνομα των υπέρτατων συλλογικών κινδύνων αποδίδει ουσιαστικά αυθαίρετες εξουσίες στο ευρωπαϊκό κέντρο διοίκησης.

Αντίθετα, η διαρκώς διαφαινόμενη προοπτική του πολέμου είναι το υγρό όνειρο των ελίτ, από παλιά : τους επιτρέπει να απομυζούν κάθε δημόσιο πόρο χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν, τους επιτρέπει να φιμώνουν κάθε διαμαρτυρία στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας, τους επιτρέπει να φιμώνουν τις φωνές διαφωνίας όποτε αυτές αποκτούν προβολή (πρέπει να είμαστε ενωμένοι απέναντι στον Εχθρό).

Και να, μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η υποψία ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μοιάζει όλο και περισσότερο με τη Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη που οραματίστηκε το Τρίτο Ράιχ και όλο και λιγότερο με τον αόριστο «τρίτο δρόμο» μπορεί να αρχίσει να εισχωρεί ακόμη και στα πιο αδιαπέραστα μυαλά.

Άλλωστε, όπως μας υπενθύμιζε πάντα ο Πρόντι, με μια απαλή παπαδίστικη φωνή, «η Ευρώπη είναι αυτή που μας εγγυήθηκε 70 χρόνια Ειρήνης» - παραλείποντας ομολογουμένως λεπτομέρειες όπως ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία (1990-2001) και η ρήξη (1992) μεταξύ της κοινής αγοράς της ΕΟΚ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης του Μάαστριχτ. Αλλά μπροστά σε μια Ευρώπη της οποίας το μόνο εύλογο προσόν ήταν η διατήρηση της Ειρήνης, η σημερινή πολεμοχαρής στάση δημιουργεί μορφές δυσφορίας και γνωστικής ασυμφωνίας ακόμη και στους πιο σκληροπυρηνικούς πιστούς της Ε.Ε..