Όμως οι αρχές θα είναι πάντα εκεί

Αρκετά χρόνια πρίν, κοντά 20, έκανα το πρώτο μου βήμα να φύγω από την ασφάλεια μου σε μια προσπάθεια να καταλάβω τι συμβαίνει γύρω μου. Ποιος είναι αυτός ο κόσμος που μας περιβάλλει; Γιατί είναι έτσι φτιαγμένος;; Ξεκίνησα με ανοιχτο μυαλό αλλά χωρίς  πολιτική άποψη. Και μιλάω για πολιτική γιατί κομματική  δεν είχα και δεν έχω μέχρι σήμερα. Θυμάμαι να κάθομαι σε μια τσιγκινη παράγκα σε μια αφρικανική παραγκούπολη και να συζητάω με τους ανθρώπους εκεί όχι για το πόσο χαμογελαστοί είναι μέσα στη φτώχεια τους αλλά για το τι ακριβώς είχαν ανάγκη για να βγουν από αυτή τη κατάσταση που τους είχε ρίξει η αδικία, η διαφθορα και η απληστία των κυβερνήσεων τους αλλά και κάτι μεγαλύτερο από αυτό η άνιση κατανομή πλούτου και η εκμετάλλευση τους τόσο σε ντόπιο επίπεδο όσο και παγκόσμια.

 Θυμάμαι τους εργάτες από τη Καμπότζη στα ψαράδικα της Ταϊλάνδης να δουλεύουν σαν σκλάβοι για μεγάλες αλιευτικές εταιρίες και να εξαφανίζονται περίεργα όταν ζητούσαν να γυρίσουν πίσω. Ήταν ένας από τους λογους που για ένα μεγάλο διάστημα δεν μπορούσα να φάω τα ματωμένα ψάρια της ΝΑ Ασίας.

 Είδα ένα μικρό αγόρι να το αγοραζει μπροστά στα μάτια μου ένας ώριμος  Ευρωπαίος στη Μανίλα. Ήμασταν όλοι εκεί,  αδύναμοι συνένοχοι να σταματήσουμε το οτιδήποτε.

 Είδα  αγρότες στο Μπαγκλαντές να βλέπουν τη γη τους να βυθίζεται στη θάλασσα λόγω της υπερθέρμανσης και να χρεώνονται σε πολυεθνικές για  τας επικίνδυνα φυτοφάρμακα που τους σκότωναν αλλά που υπόσχονταν ότι θα λύσουν το πρόβλημα.

 Είδα ανθρώπους να βγαίνουν στο δρόμο να διαμαρτυρηθούν ενάντια σε αυταρχικές κυβερνήσεις και να τους πυροβολουνε. Πέθαναν έξω από τη πόρτα μου.

Είδα ανθρώπους να συναινούν συνεχώς στην εκμετάλλευση τους γιατί δεν είχαν καμία εναλλακτική.

 Εργάτες που δούλευαν για 2 δολάρια, ελίτ που κυβερνούν με το όπλο, ολόκληρες γενιές χωρίς ελπίδα, χωρίς σχολεία, χωρίς φάρμακα. Είδα τόση αδικία και θάνατο,  απλά και μόνο επειδή κάποιοι έπρεπε να γίνουν πλουσιότεροι πάνω στα πτώματα των πολλών, ώστε κάποιες φορές ήθελα να ουρλιαξω αλλά ήξερα ότι δεν θα ακούσει κανείς. Και γύρω από όλη αυτή την αδικία έχει αναπτυχθεί ένα σύστημα που τρέφεται και την θρέφει. Γρήγορα κατάλαβα  ότι είμαι ένα πολύ μικρό πιόνι και δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα. Γιατί το σύστημα είναι στρεβλό. Στο 60% των ανθρώπων που πατούν αυτή τη γη, αναλογεί μόνο το 0,5%  του παγκόσμιου πλούτου. Είναι ένας απλός αριθμός αλλά στην πράξη σημαίνει θάνατος. 

Και κάπως έτσι βαρέθηκα τα μεγάλα λόγια και τις εξαγγελίες. Βαρέθηκα τους πολιτικούς και τις ελίτ που τους στηρίζουν αλλά και  αυτούς που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των λίγων όταν οι ίδιοι αδυνατούν να εξασφαλίσουν το νοίκι τους. 

Βαρέθηκα αυτή την εκμετάλλευση που τόσο μας έχει γίνει δεύτερη φύση ώστε να την θεωρούμε αναγκαίο κακό. Η φτώχεια δεν είναι γεωγραφία , είναι ταξική και είναι πολιτική. Η φτώχεια δεν χαμογελα στα ξυπόλητα παιδιά στην Αφρική για να τα βάζετε στο ΦΒ.  Είναι θάνατος, είναι μια παγίδα μέσα στην οποία βρίσκονται  και από την οποία θα βγουν μόνο όταν πεθάνουν. Και η παγίδα αυτή δεν καθόλου μακριά μας.

Τη μέρα εκείνη που στάθηκα μπροστά στον τόπο που δολοφόνησαν τον πρώτο μαρξιστή πρόεδρο της Αφρικής, τον Τομά Σανκαρα, είχα γυρίσει στην Ουαγκα από ένα ταξίδι στη κεντρική Μπουρκίνα. Η επισιτιστική κρίση έδειχνε τα δόντια της και οι γυναίκες  ήταν σκελετωμενες σε μια χώρα που ο Σανκαρα σε 4 χρόνια είχε καταφέρει να κάνει επισιτιστικά αυτάρκη. Εκεινο το απόγευμα έκλαψα για το όνειρο που σκότωσαν νωρίς αλλά και για όλα τα όνειρα των ανθρώπων που θάβονται στις στάχτες.

Ο Σανκαρα προφητικά είχε πει , ότι μπορείτε να σκοτώσετε τον άνθρωπο αλλά δεν θα σκοτώσετε ποτέ τις ιδέες. Αυτές τις ιδέες λοιπόν  ακολουθω. Γιατί χωρίς τις ιδέες δεν υπάρχει ελπίδα. Και αν κάποτε οι ιδέες αυτές  στα χέρια ανθρώπων  διψασμενων για εξουσία  έγιναν αφορμές για διώξεις,  δεν τους αφαιρεί τίποτα από την ουσία. Γιατί κάποιοι άνθρωποι θα είναι πάντα οι διαχειριστές ενός συστήματος και θα διαφθειρονται και θα το χρησιμοποιουν προς όφελος τους. Όμως οι αρχές θα είναι πάντα εκεί, οι ταξικοί αγώνες, η αντίδραση και κυρίως η ελπίδα και το όνειρο. Τα όνειρα δεν πήραν ποτέ εκδίκηση όταν έπρεπε. Οι άνθρωποι όμως κάποτε θα πάρουν. Και θέλω να είμαι στην πλευρά των αδικημένων και των αοράτων.

 [------>]