Του Mario Lombardo
Το ψήφισμα που εγκρίθηκε από το γερμανικό ομοσπονδιακό κοινοβούλιο ("Bundestag") σχετικά με τον λιμό στην Ουκρανία το 1932-1933 αποτελεί σε κάθε περίπτωση σκόπιμη παραποίηση της ιστορίας για την προώθηση της αντιρωσικής πολεμικής προπαγάνδας. Η ψηφοφορία αναγνωρίζει τα εν λόγω γεγονότα ως μια πραγματική "γενοκτονία" που διαπράχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση και αποτελεί το αποκορύφωμα μιας ιστορικής διαδικασίας που ξεκίνησε στο αποκορύφωμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και εξυπηρετούσε εξαρχής την αποκατάσταση του ουκρανικού ναζιστικού δωσιλογισμού και των εγκλημάτων του. Δηλαδή, οι ίδιοι κύκλοι στους οποίους, σχεδόν οκτώ δεκαετίες αργότερα, οι δυτικές κυβερνήσεις βασίζονται για να προωθήσουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα έναντι της Μόσχας.
Η αναγνώριση του λεγόμενου "Holodomor" ως πράξη γενοκτονίας πέρασε χωρίς ούτε μία αρνητική ψήφο των παρόντων βουλευτών στην αίθουσα. Τα τρία κυβερνητικά κόμματα - SPD, Πράσινοι και Φιλελεύθεροι Δημοκράτες (FDP) - ψήφισαν υπέρ μαζί με το CDU και το CSU, ενώ η Αριστερά ("Die Linke") και το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) απείχαν. Τα γεγονότα σχετίζονται με τις τραγικές συνέπειες της αναγκαστικής κολεκτιβοποίησης της γεωργίας που διέταξε ο Στάλιν στο πλαίσιο της προσπάθειας της Σοβιετικής Ένωσης για ταχεία εκβιομηχάνιση στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και του 1930.
Οι πιο αξιόπιστες εκτιμήσεις μιλούν για τουλάχιστον 3,5 εκατομμύρια θανάτους από πείνα στην Ουκρανία μόνο το χειμώνα του 1932-1933, που προκλήθηκαν από την εφαρμογή καταστροφικών γεωργικών και οικονομικών πολιτικών από το σταλινικό καθεστώς. Αυτό που ξεκίνησε ως αναγκαστική επίταξη σιτηρών από τους αγρότες μετά την κρίση του 1928-1929 θα συνεχιστεί με την κολεκτιβοποίηση εκατομμυρίων μικρών γεωργικών εκμεταλλεύσεων και των περιουσιακών τους στοιχείων, προκαλώντας εξαιρετικά ανεπαρκείς σοδειές και εκατομμύρια θανάτους από υποσιτισμό, καθώς και εκτεταμένες ταραχές που έσπρωξαν τη Σοβιετική Ένωση στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου.
Οι ιστορικές μελέτες αυτών των γεγονότων έχουν σημειώσει μεγάλη πρόοδο μετά το άνοιγμα των σοβιετικών αρχείων το 1991 και, μέχρι σήμερα, δεν έχουν προκύψει στοιχεία που να δικαιολογούν τον ορισμό της "γενοκτονίας", όπως έχει καθιερωθεί από τα Ηνωμένα Έθνη. Όσο εγκληματικές και αν ήταν οι πολιτικές που οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία, στην πραγματικότητα δεν υπήρχε καμία πρόθεση γενοκτονίας από την σοβιετική ηγεσία.
Ο λιμός ήταν ένα γενικευμένο γεγονός που επηρέασε περίπου 70 εκατομμύρια Σοβιετικούς πολίτες, προκαλώντας το θάνατο περίπου επτά εκατομμυρίων ανθρώπων συνολικά. ΔΕΝ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ. Αυτή η Σοβιετική Δημοκρατία κατέγραψε τον υψηλότερο αριθμό θανάτων, αλλά άλλοι λαοί είχαν αναλογικά ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΘΥΜΑΤΑ, όπως το Καζακστάν.
Παραποιώντας την ιστορία, το έγγραφο που εγκρίθηκε από την "Bundestag" ισχυρίζεται ότι "οι μαζικοί θάνατοι δεν ήταν αποτέλεσμα κακής σοδειάς", αλλά "ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της ΕΣΣΔ υπό τον Γιόσιπ Στάλιν". Για το λόγο αυτό, το λεγόμενο "Holodomor" - ο ουκρανικός όρος για τα γεγονότα - "είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας", του οποίου η "ιστορικοπολιτική" ταξινόμηση στην κατηγορία της γενοκτονίας είναι "προφανής".
Οι πολιτικές προθέσεις των Γερμανών βουλευτών είναι εμφανείς και από άλλα σημεία του ψηφίσματος. Το κείμενο αναφέρει ότι ο καταστροφικός λιμός του 1932-1933 αντιστοιχούσε σε ένα σοβιετικό σχέδιο για την "καταστροφή του ουκρανικού τρόπου ζωής, της γλώσσας και του πολιτισμού". Ως αποτέλεσμα αυτού, το γερμανικό κοινοβούλιο δηλώνει παράλογα, ότι η κυβέρνηση της Γερμανίας πρέπει "να συνεχίσει να αντιτίθεται αποφασιστικά σε κάθε προσπάθεια προώθησης της ρωσικής εκδοχής της ιστορίας", και να "εγγυηθεί την πολιτική υποστήριξη" για τα θύματα της "γενοκτονίας", δηλαδή το σημερινό καθεστώς στο Κίεβο.
Εκτός του ότι είναι ανούσια από ιστορική άποψη, η πρωτοβουλία των Γερμανών ομοσπονδιακών βουλευτών εντάσσεται και σε ένα αντικειμενικά ανησυχητικό αντιδημοκρατικό πλαίσιο. Η ψηφοφορία ακολουθεί λίγες εβδομάδες μετά την τροποποίηση του ποινικού κώδικα, η οποία καθιστά αδίκημα που τιμωρείται με φυλάκιση έως και τριών ετών την "άρνηση, τη δικαιολόγηση ή τον δημόσιο ευτελισμό" της γενοκτονίας ή των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας ή των εγκλημάτων πολέμου. Στην ουσία, μετά την ψηφοφορία της Τετάρτης, όποιος αρνείται ότι ο λιμός στην Ουκρανία τη δεκαετία του 1930 ήταν γενοκτονία, κινδυνεύει με ποινική καταδίκη και φυλάκιση.
Ο αναθεωρητικός χαρακτήρας της ψηφοφορίας αυτής της εβδομάδας στη γερμανική "Bundestag" μπορεί να φανεί από το γεγονός ότι η προπαγάνδα της "γενοκτονίας" που διέπραξε ο Στάλιν κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής κολεκτιβοποίησης ήταν ένα όπλο που χρησιμοποιήθηκε πάντα από τους συνεργάτες των Ναζί στην Ουκρανία και, στις μεταπολεμικές δεκαετίες, από τους ίδιους ακροδεξιούς τομείς που εκμεταλλεύτηκε η Δύση σε μια αντισοβιετική στόχευση. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η θέση αυτή παρέμεινε περιορισμένη σε αυτούς τους κύκλους και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσε εργαλείο κινητοποίησης των Ουκρανών κατά της σοβιετικής "κυριαρχίας".
Η φύση των κατηγοριών που διατυπώνονται κατά της Μόσχας μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητή αν αναλογιστεί κανείς ότι οι μπαντερίστικες οργανώσεις, όπως η OUN (Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών), δεν παρέλειψαν να συμπεριλάβουν ξεκάθαρες αντισημιτικές αναφορές κατά την προπαγάνδιση της δικής τους εκδοχής της γενοκτονίας.
Είναι σαφές ότι η μυθοποίηση του λεγόμενου "Holodomor" είχε ως στόχο να εξισώσει ουσιαστικά τις συνέπειες των σταλινικών πολιτικών με την εξόντωση των Εβραίων από τους Ναζί, προκειμένου να μετριάσει την ενοχή και σε τελευταία ανάλυση να δικαιολογήσει τη στάση των Ουκρανών μπαντερικών, συνεργατών των Ναζί, κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Η ίδια δυναμική επανεμφανίστηκε μετά το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, όταν η προέλαση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά βασίστηκε και πάλι σε αυτές τις ακροδεξιές δυνάμεις, η εικόνα των οποίων, όπως είδαμε τους τελευταίους μήνες, ξεπλύθηκε έγκαιρα προκειμένου να μετατραπούν σε γνήσιους δημοκρατικούς ήρωες.
Από την άλλη, δεν είναι τυχαίο ότι ο ορισμός της "γενοκτονίας" για τα γεγονότα του 1932-1933 είχε ήδη υιοθετηθεί από τα κοινοβούλια των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά, το 2018 και το 2003 αντίστοιχα. Δεδομένου ότι τέτοιες πρωτοβουλίες συνεπάγονταν τελικά την αποκατάσταση του ναζισμού και την εκκαθάριση των εγκλημάτων του, η Γερμανία αρνιόταν επί μακρόν να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Το γεγονός ότι το έκανε τώρα, αντιθέτως, αποτελεί ένα σημαντικό και επικίνδυνο σημείο ρήξης, καθώς σηματοδοτεί την ετοιμότητα της γερμανικής άρχουσας τάξης να χρησιμοποιήσει μορφές και τρόπους χαρακτηριστικούς του ναζισμού για να προωθήσει τα δικά της συμφέροντα στη διεθνή σκηνή.
Παράλληλα, το ψήφισμα για τη δήθεν γενοκτονία στην Ουκρανία που μόλις ψηφίστηκε αποτελεί μια ακόμη ρητή επίθεση ενάντια σε κάθε μορφής διαφωνία. Η ποινικοποίηση της άρνησης της γενοκτονικής φύσης του " Holodomor" αντιστοιχεί στην απαγόρευση της εναντίωσης στον πόλεμο στην Ουκρανία, που προκάλεσαν έντεχνα οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, και στη συνεχιζόμενη υπερ-αντιδραστική αντιρωσική επίθεση, που παρουσιάζεται από την επίσημη προπαγάνδα ως μάχη για την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου