Αφιερωμένο εξαιρετικά στους απανταχού αμνήμονες ΙΙΙ

 

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν και η Κοκκινοσκουφίτσα - 3

Οκτώ χρόνια. Nation-Building

  Η Ρωσική Άνοιξη, τελειώνει με ένα ακόμα συμβιβασμό που ο πραγματιστής Πούτιν θεώρησε ότι θα του επέτρεπε να συνεχίσει την προσπάθειά του να αναπτύξει την χώρα του και να την κάνει οργανικό μέλος του καπιταλιστικού κόσμου και της παγκόσμιας ελεύθερης (ή μη) αγοράς. Η δεύτερη και τελική συμφωνία του Μινσκ έγινε με γαλλογερμανική διαμεσολάβηση τον Φλεβάρη του 2015, υπό την σκιά της Αμερικάνικης προσφοράς εξοπλισμού στην Ουκρανική κυβέρνηση. Περιλάμβανε ανακωχή, απομάκρυνση των βαρέων όπλων, αμνηστία, αλλαγή του Ουκρανικού συντάγματος προς την κατεύθυνση της αποκέντρωσης, αυτονομία στις περιοχές του Ντονιέτσκ και του Λουχάνσκ, απόδοση του ελέγχου των συνόρων στην Ουκρανία κ.α. Η συμφωνία, με την ανοχή ή και την ενθάρρυνση των “διαμεσολαβητών”, δεν εφαρμόστηκε  ποτέ, αλλά, όπως αποδείχτηκε, διαιώνισε την σύγκρουση.

  Την εποχή που διαδραματίζονται όλα αυτά, πρόεδρος στις ΗΠΑ είναι ο Δημοκρατικός Ομπάμα. Ένας πολιτικός που έχτισε την καριέρα του πάνω στην αντίθεσή του στην εισβολή στο Ιράκ και υποσχέθηκε να απαλλάξει την Αμερική από τους συνεχείς πολέμους. Αποτέλεσμα; Ο αμερικάνικος στρατός ήταν σε πόλεμο κάθε χρόνο της θητείας του Ομπάμα ο οποίος ήταν ο πρώτος πρόεδρος, με δύο θητείες, που κατάφερε τέτοιο ρεκόρ! Επιτέθηκε ή βομβάρδισε επτά τουλάχιστον χώρες, Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Υεμένη, Σομαλία και Πακιστάν. Του ‘βαλε κανείς κυρώσεις; Μίλησαν για τους πολέμους του Ομπάμα; Ξεσηκώθηκε ο δημοκρατικός κόσμος όπου γης; Αντίθετα, τον λάτρεψε η ευρωπαϊκή διανόηση και ακόμα περισσότερο η ευρωπαϊκή αριστερά, που πίνει νερό στο όνομά του. Του δώσανε και το Νόμπελ της Ειρήνης παρακαλώ. Στη Ρωσία όμως, για την εμπλοκή της σε μια διένεξη στα σύνορά της, που αφορούσε Ρώσους και προέκυψε από την ανατροπή ενός νόμιμου προέδρου, μπήκαν και ξαναμπήκαν κυρώσεις. Λάθος, με συγχωρείτε.  Όχι στη Ρωσία, στον "Πούτιν" έβαλαν κυρώσεις.

  Από το 2014 έως και το 2022 πολύ νερό κύλησε στ’ αυλάκι, οχτώ χρόνια είναι μια ανθρώπινη γενιά. Στο διάστημα αυτό οι κυρώσεις στην Ρωσία όχι μόνο διατηρήθηκαν, αλλά έγιναν “αυστηρότερες” κατά την ορολογία των δυτικών αστέρων. Το δημοψήφισμα της Κριμέας δεν το κατάπιαν ποτέ. Πως κάποιος, εκτός απ' αυτούς, τολμά να αμφισβητεί τους κανόνες της παγκόσμιας τάξης που αυτοί έχουν θέσει; Και κάθε τόσο ένας δυτικός "ηγέτης" ένοιωθε την ανάγκη, σε πρώτη ευκαιρία, να “προειδοποιήσει” την Ρωσία ή να απαιτήσει από κάποιο “διεθνή θεσμό” να γίνουν ακόμη πιο σκληρές οι κυρώσεις. Το να απειλείς την Ρωσία, να της κουνάς το δάχτυλο, εξελίχθηκε σε αγαπημένο σπορ της δυτικής κυβερνητικής ελίτ.

  Μετά το Μεϊντάν η εξουσία των εθνικιστών, σε συνεργασία με τα ναζιστικά τάγματα εδραιώνεται στην Ουκρανία, και ο συνεργάτης των Γερμανών, και αντισημίτης, Στεπάν Μπαντέρα αναγορεύεται επίσημα “πατέρας” του Ουκρανικού έθνους. Η Ουκρανία γεμίζει με αγάλματά του και οι ακροδεξιές και ναζιστικές ένοπλες πολιτοφυλακές αποκτούν όλο και μεγαλύτερη δύναμη και πρόσβαση στις δομές του κράτους, στις οποίες και ενσωματώνονται. Η πολιτική ελίτ δεν θέλει αλλά και δεν μπορεί πια να υπάρξει σε αντίθεση μ’ αυτούς.

  Την ίδια στιγμή θα πρέπει να πάρουμε επίσης υπόψη μας ότι ένα καθεστώς, όποιο και να ‘ναι, με τα χρόνια αποκτά πρόσβαση και στο λαό, αφού αυτό μοιράζει το παιγνίδι και το “ψωμί”. Πράγμα που, μπορεί, μετά από οκτώ χρόνια να το συναντά μπροστά του σήμερα “ο Πούτιν”. Λέμε μπορεί, γιατί την πραγματική εικόνα δεν θα την μάθουμε, αν την μάθουμε, παρά όταν όλα θα έχουν τελειώσει, και δεν θα μπορεί αυτή να επηρεάσει τα πράγματα.

  Η δύση μετά την επιτυχία της στην αλλαγή καθεστώτος, προχωρεί ακάθεκτη. Εισχωρεί όλο και περισσότερο στην κρατική μηχανή της Ουκρανίας, ανακηρύσσεται προστάτης της και προωθεί την πλήρη ενσωμάτωσή της στις δυτικές πολιτικές και στρατιωτικές δομές. Ταυτόχρονα την εξωθεί σε μια διαρκή σύγκρουση με την Μόσχα, με άφθονη πολιτική και διπλωματική υποστήριξη. Όσο για τα “λεφτά” (που ποτέ δεν δίνει εύκολα και χωρίς γρήγορο κέρδος) απαιτεί να τα δίνει …. “ο Πούτιν”.   

  Δισεκατομμύρια κερδίζει η Ουκρανία από την Ρωσία λόγω των αγωγών πετρελαίου και αερίου προς την Ευρώπη. Είναι κακοπληρωτής, εκβιάζει συνεχώς και κάθε τόσο απειλεί να διακόψει την ροή προς την δύση, αλλά δεν σταματά εδώ. Έχει πια λόγο και στις εμπορικές σχέσεις της Ρωσίας με άλλα κράτη, κινούμενη συνεχώς επιθετικά για να μπλοκάρει κάθε καινούργιο αγωγό που την παρακάμπτει, με το πρωτοφανές διπλωματικό επιχείρημα ότι θα χάσει δισεκατομμύρια. Επιχείρημα μάλιστα που γίνεται ακράδαντο όταν η Αμερική, χωρίς αναστολές, το χρησιμοποιεί δημόσια προσπαθώντας να τορπιλίσει τα ΕυρωΡωσικά επιχειρηματικά σχέδια. Γιατί, ας μην το ξεχνάμε, καπιταλισμό έχει και η Ρωσία και θεωρούσε ότι μπορεί να παίξει στην ελεύθερη διεθνή αγορά, έστω και με τις δυσκολίες, τα εμπόδια και τα προσκόμματα που συνεχώς της έβαζαν. Τώρα όμως η δύση επιβάλει ένα άλλο καθήκον στην Ρωσία. Να χρηματοδοτεί την πορεία μιας αντιρωσικής Ουκρανίας  προς την δύση.

   Την ίδια στιγμή στο Ντονμπάς ξεκινάει ένας χαμηλής έντασης πόλεμος, μια διαρκής πολιορκία που τρομοκρατεί τον πληθυσμό, δημιουργεί μια συνεχή ροή προσφύγων προς την Ρωσία και συμβάλλει στην “απορωσοποίηση”  της περιοχής.  Η κατάσταση αυτή φθείρει την Ρωσία καθημερινά και δημιουργεί μια πίεση στη ηγεσία της για ενεργή υπεράσπιση των ντόπιων “αδελφών”. Αυτός ο παγωμένος πόλεμος έχει στοιχίσει, σύμφωνα με τους επίσημους οργανισμούς πάνω από 14500 νεκρούς, ένα μεγάλο μέρος άμαχους. Είχατε ακούσει κάτι; Αυτό έλειπε να προωθούμε την προπαγάνδα του Πούτιν θα μου πείτε.

  Καθώς τα χρόνια περνούν, το Ουκρανικό καθεστώς αισθάνεται ισχυρό και κλιμακώνει. Το Φλεβάρη του 2019 η Ουκρανία αναθεώρησε το σύνταγμά της και έκανε συνταγματική επιταγή την συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και στους δυτικούς θεσμούς, ενώ η ιδρυτική της πράξη βασίστηκε στην ουδετερότητα. 

Στις 20 Μάη του 2019 αναλαμβάνει την προεδρία ο Ζελένσκυ, ένας κωμικός που ψηφίστηκε μαζικά από τους Ρωσόφιλους και είχε υποσχεθεί ειρήνη και συμφιλίωση. Στη Ρωσία τον βλέπουν με συμπάθεια, προσβλέποντας σε μια ειρηνική διευθέτηση των προβλημάτων . Αυτός μια βδομάδα μετά, σε μια συμβολική κίνηση, ξαναδίνει την Ουκρανική υπηκοότητα στον παλιό μας γνώριμο Σαακασβίλι που είχε καταφέρει να αναστατώσει και την νέα του πατρίδα. Καθώς οι μήνες περνούν ο Ζελένσκυ, ρωσόφωνος την καταγωγή, εγκαταλείπει σταδιακά όλη την προεκλογική ρητορική του και βυθίζεται στην αγκαλιά του εθνικιστικού μάγματος που έχει πια σφιχταγκαλιάσει το Ουκρανικό κράτος.

Η κυρίαρχη εικόνα που προβάλλεται τον δείχνει πια με στολή παραλλαγής, αλεξίσφαιρο γιλέκο και κράνος να βολτάρει στα χαρακώματα του Ντονμπάς. Από κλόουν έγινε στρατηλάτης. Την ίδια στιγμή δηλώνει δημόσια ότι όσο και να διαβάζει τις συμφωνίες του Μινσκ δεν βρίσκει τίποτα που να του αρέσει

  Στο τέλος της θητείας του πρώτου μετά το Μεϊντάν προέδρου, του Ποροσένκο, έχει ψηφιστεί ένας νόμος για την Ουκρανική γλώσσα, που υλοποιείται από τον (Ρωσόφωνο) Ζελένσκυ. 

Σκοπός του νόμου αυτού είναι να επιβάλλει αποκλειστικά την Ουκρανική Γλώσσα σε όλες τις υπηρεσίες, σε όλη τη δημόσια ζωή και να αποκλείσει την χρήση των Ρωσικών. Επιβάλλει την αποκλειστική χρήση της ακόμα και σε σχολεία που χρησιμοποιούσαν τα Ρωσικά ή άλλη γλώσσα υποχρεώνοντάς τα να γυρίσουν στα Ουκρανικά.  

Μαγαζιά, εστιατόρια, και γενικά ο τομέας των υπηρεσιών πρέπει να απευθύνεται στους πελάτες στα Ουκρανικά, εκτός κι αν ο ίδιος ο πελάτης απαιτήσει διαφορετικά. 

Πρόστιμα προβλέπονται για όποιον δεν συμμορφώνεται. Όλα τα sites στην Ουκρανική επικράτεια πρέπει να είναι στα Ουκρανικά ή αλλιώς να προσφέρουν μια Ουκρανική εκδοχή που θα ανοίγει πρώτη! 

Ο γραπτός τύπος πρέπει να είναι στα Ουκρανικά διαφορετικά πρέπει να συνοδεύεται από μια Ουκρανική εκδοχή ίση σε μέγεθος και ίδια σε περιεχόμενο και τρόπο εκτύπωσης!  

Από τον νόμο αυτό εξαιρούνται τα Αγγλικά και οι επίσημες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί η Ουκρανία προσβλέπει να ενταχθεί στις ευρωατλαντικές δομές !!!  

  Όλα αυτά σε μια χώρα που πάνω από το 30% δηλώνουν Ρώσοι.

Πηγαίνετε στην Ρωσία είναι το σύνηθες επιχείρημα εναντίον των διαμαρτυρόμενων Ουκρανών πολιτών. Ανατριχιαστική πρακτική, που κάνει τον Στεπάν Μπαντέρα περήφανο για “τα παιδιά του”. Ανατριχιαστική πρακτική για την οποία δεν ακούστηκε κιχ στην δύση του δικαιωματισμού. Στην δύση που έχει εισβάλλει σε τόσες χώρες για να φέρει τη δημοκρατία και να προστατέψει τις μειονότητες. Καταλαβαίνουν, λέει, τον νόμο αυτό στη λογική της αποκρυστάλλωσης και της ενίσχυσης μιας ξεχωριστής εθνικής ταυτότητας – μιας για όλους θα προσθέσουμε εμείς. Ο ορισμός της “βίαιης εθνικής ομογενοποίησης”.

  Η Ρωσία διαμαρτύρεται “κόσμια” και χωρίς κραυγές, όπως πάντα. Οι διαμαρτυρίες της δεν φτάνουν σε κανένα δυτικό νοικοκυριό. Στο κυρίαρχο σήμερα παιγνίδι της επικοινωνίας είναι χαμένοι από “την σοβιετική γέννησή τους”.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ 

[----->]