Ένα γράμμα

Προς την Κυβέρνηση μιας Χώρας της Ελλάδας που δεν της ανήκω πια.

Δεν μπορώ ούτε Ν σας λυπηθώ ούτε Ν σας φτυσω γιατί το σάλιο μου είναι πολύ ακριβό και πολύτιμο για να το ρίξω πάνω σας.

Κάποτε είχα έναν πατέρα Μιχάλη τον έλεγαν Μιχάλη Κατσιματιδη, ήταν στα 21 του στην φωτογραφία με τον Άρη στην Βινιανη μια βδομάδα πριν τιναξουν την γέφυρα στις 25 του Νοέμβρη 1942 τότε που τον έλεγαν "Αυγερινό".

Μα δεν γεννήθηκε 21 χρόνων. Εκεί αρχές του 1921 στην Νικομήδεια της Μικρας Ασίας μια μάνα μέσα στην νύχτα στο νοσοκομείο της πόλης προσπαθούσε Ν φέρει ένα παιδί στον κόσμο 4ο στην σειρά, μόνη, οι δικοί της σε ένα καΐκι που πήγαινε Ελλάδα, και εκείνη που δεν μπορούσε να φύγει γιατί γενναγε, με τον αδελφό της παρέα, έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι το αγκάλιασε το φίλησε και πέθανε.

Εκείνο το βράδυ στην πόλη μπήκαν οι Τσετες, τα παιδιά σώθηκαν ήρθαν σε νοσοκομεία, τι ειρωνεία, στην Σάμο, Χίο, Μυτιλήνη, εκείνο το αγοράκι μαζί με άλλα παιδιά βρέθηκε στην Σάμο και όταν άρχισαν Ν πεθαίνουν από τύφο, ζήτησε ο Δεσπότης της Σάμου να πάρουν όσοι μπορούν στα σπίτια τους ένα παιδί για να σωθεί, πήγε η Χρυσούλα Κατσιματιδου, με άντρα Νίσυριο μετανάστη στην Νέα Υόρκη, και πήρε εκείνο το μικρό ξανθό αγόρι της μελενιας μικρασιατικης γης να το αναστήσει μέχρι να το βρει η οικογένεια του.

Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς πως είναι για ένα παιδί Ν βλέπει άγνωστες γυναίκες να το αγκαλιάζουν και να κλαίνε λέγοντας "όχι δεν είναι ο δικός μας", σας πέρασε ποτέ από το νου πως είναι ν ζεις χωρίς μικρό όνομα γιατι ήδη μπορεί να είχες, ο μικρός βαπτίστηκε στην Παναγία την Σπηλιανη στην Νίσυρο με πολλούς νονούς στα έξη του, όταν πια δεν τον έψαχναν οι μανάδες της απελπισίας, πήρε το όνομά Μιχάλης το επίθετο Κατσιματιδης.

Από μικρός μέχρι μεγάλος έλεγε "εμένα η μάνα μου θα με έβρισκε όπου και ν ήμουν για να μην φτάσει ως εδώ είναι πεθαμενη"

Αυτός ο άνθρωπος που ήταν ότι πιο πολύτιμο είχα, ο πατέρας μου, το προσφυγοπουλο από την Σμύρνη που γεννήθηκε στην Νικομήδεια και όταν το 1975 τον βρήκαν τα αδέλφια του, δεν θέλησε και το σεβαστηκαμε, να αλλάξουμε επίθετο, από αγάπη στην μοναδική αγκαλιά μάνας που γνώρισε στη ζωή του, της Χρυσούλας Κατσιματιδου, ο Μιχάλης μου, ο Αυγερινός του Άρη, αν ζούσε σήμερα και έβλεπε την ξεφτίλα σας μόνο αυτό.

Χτυπάτε τρομαγμενα παιδιά και γυναίκες ενός διαρκούς πολέμου στην Ασία που σε αυτόν συμμετείχατε με χίλιους τρόπους, σφαίρες, στρατό επί τόπου, συμφέροντα όσων οικογενειών του κεφαλαίου δουλικα υπηρετείτε, έτσι είναι, τσαμπουκάς στον φτωχό και τον αναγκεμενο, αλλά δούλος σε αυτόν που σας τα χώνει τα φράγκα.

Χτυπάτε τρομάζετε ρειμάζετε δικάζετε, πολλές φορές φασιστερά.

Δεν μπορώ και δεν θέλω ούτε να σας ακούω ούτε Ν σας βλέπω και σας και αυτή την χώρα που σας ανέχεται.

ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΤΊΠΟΤΑ ΑΠΌ ΣΑΣ ΟΎΤΕ ΚΑΝ ΠΑΤΡΊΔΑ.

ΠΑΤΡΊΔΑ ΜΟΎ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΈΡΑ ΜΟΥ.

Π Ρ Ο Σ Φ Υ Γ Α Σ.

ΤΑΣΟΜΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΛΌ ΘΑ ΜΟΥ ΒΓΕΙ.

ΧΡΥΣΟΎΛΑ ΚΑΤΣΙΜΑΤΙΔΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΛΟΥ 

[--->]