Ρε Μαξίμου, πόσα θες να μας τρελάνεις με τα non papers που
βγάζεις κάθε τρεις και λίγο; Παλιά είχαν την κάποια αξία τους, τώρα έχουν
καταντήσει αστεία φέιγ – βολάν για το πόσο καλό είναι το τρίτο Μνημόνιο σε
σχέση με την πρόταση του Δεκεμβρίου 2014, τη γνωστή και ως «μέιλ Χαρδούβελη».
Κι αν πολλοί από εμάς έχουμε ακόμη συνειδησιακό πρόβλημα να
μπούμε σε λογική σύγκρισης μέτρων που οδηγούν σε ύφεση, απολύσεις και αύξηση
της ανθρωπιστικής κρίσης ας θυμηθούμε ποιος δεν είχε κανένα πρόβλημα στις 4
Ιουνίου 2015 να δηλώσει ότι τα μέτρα που περιείχε το μέιλ Χαρδούβελη ήταν
λιγότερο επώδυνα από αυτά που πρότειναν οι «θεσμοί» στην κυβέρνηση Τσίπρα.
Ιδού:
Πώς μπορεί, λοιπόν, η κυβέρνηση μέσω του υπουργού Εσωτερικών
να δηλώνει ότι το μέιλ Χαρδούβελη περιείχε λιγότερο επώδυνα μέτρα από τα αρχικά
που προτάθηκαν στην κυβέρνηση Τσίπρα και σήμερα η ίδια κυβέρνηση να πανηγυρίζει
ότι δύο κοντέινερς προαπαιτούμενων που ψηφίστηκαν εν τάχει από τη Βουλή και ένα
νέο τριετές μνημόνιο είναι επιτυχία; Είτε δεν ξέρει τι της γίνεται, είτε δεν
την ενδιαφέρει να τη βλέπουμε σαν σουπιά να πετάει μελάνι για να κρύψει μια
κατάντια που πια δεν μπορεί να κρυφτεί.
Κι ας ρίξουμε μία ματιά σε έναν άλλο λόγο πανηγυρισμών του
Μαξίμου.
Γράφει στο πανηγυρικό
non paper της η κυβέρνηση πως ανάμεσα στα λοιπά κατορθώματά της είναι ότι
«Αποτράπηκε η εκχώρηση των κόκκινων δανείων σε distress funds». Πρόκειται
ξεκάθαρα για προσπάθεια εξαπάτησης, παραπλάνησης ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το.
Τίποτα δεν αποτράπηκε. Θα είχε αποτραπεί κάτι μόνο αν απαγορευόταν η εκχώρηση
των κόκκινων δανείων σε distress funds. Δεν συνέβη, όμως κάτι τέτοιο.
Η προσπάθεια εξαπάτησης έχει ως εξής: Οι δανειστές πρότειναν
να εκχωρούν οι τράπεζες υποχρεωτικά τα κόκκινα δάνεια σε distress funds. Οι
τράπεζες δεν το ήθελαν αυτό επειδή και οι τιμές ακινήτων είναι σκοτωμένες και
τα distress funds δεν δίνουν πάνω από 8% της αξίας ενός κόκκινου δανείου για να
το αγοράσουν.
Αυτό που κέρδισε η κυβέρνηση ουσιαστικά και στην
πραγματικότητα είναι να έχει την επιλογή η τράπεζα να πουλάει τα κόκκινα δάνειά
της όπου θέλει, αν θέλει, όσο θέλει και αν κάποτε στρώσει κάπως η αγορά να
κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί.
Αυτό κατάφερε στην πραγματικότητα το πρώτο τραπεζικό γκισέ
αριστερά που θέλει να λέγεται κυβέρνηση και η μοίρα των δανειοληπτών συνεχίζει
να βρίσκεται στα χέρια των τραπεζών οι οποίες ανά πάσα στιγμή μπορούν να τους
πετάξουν στα κοράκια των distress funds.
Στο θέμα της πώλησης κόκκινων δανείων σε distress funds,
μπορεί να κατατεθεί ως αντεπιχείρημα ότι αυτό είναι δύσκολο λόγω του ασαφούς
νομοθετικού καθεστώτος που υπάρχει στη χώρα μας αλλά και του ιδιόρρυθμου
ιδιοκτησιακού καθεστώτος των ελληνικών τραπεζών μετά την ανακεφαλαιοποίηση, με
τη συμμετοχή του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Καθόλου δύσκολο δεν είναι.
Οι δυσκολίες υπάρχουν για να ξεπερνιούνται.
Ρωτήστε και τον Μιχάλη Σάλλα πώς μπορεί να συμβεί αυτό.
Άλλωστε και η Εθνική Τράπεζα πούλησε το 66% της «ΠΑΝΓΑΙΑ» στο fund «Invel Real
Estate Partners» με τις ευλογίες του ΤΧΣ και όπως διαβάζω σήμερα, στο παρεάκι
εισέρχεται και η MIG Real Estate. Αφήστε δε, ότι σύμφωνα με το τρίτο Μνημόνιο
«Μεταξύ των στόχων του ΤΧΣ θα περιλαμβάνεται η διευκόλυνση της διαχείρισης των
μη εξυπηρετούμενων δανείων.» Λίγο – πολύ όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτή η
«διευκόλυνση της διαχείρισης».
Πανηγυρίζει, επίσης, η κυβέρνηση επειδή «Διασφαλίζεται η
ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, μέχρι του ποσού των 25 δισ.».
Τέταρτη ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών οι οποίες σύντομα θα
χρειαστούν πέμπτη και έκτη, διότι είναι ρημάδια που απλώς ρουφάνε χρήμα το
οποίο φορτωνόμαστε στις πλάτες μας εμείς. Γιατί πανηγυρίζει το Μαξίμου; Μα
γιατί τις έσωσε για λίγο καιρό ακόμη. Αυτός δεν είναι γενικά ο ρόλος του Μαξίμου
ανεξαρτήτως ενοίκων;
Διαβάζοντας πάντως τις αλλαγές στη λειτουργία των τραπεζών και
στο «ανέγγιχτο» από το Κράτος που εξασφαλίζει σε αυτές και στο ΤΧΣ το τρίτο
Μνημόνιο, αναρωτιέμαι γιατί δεν ενοχλείται η τόσο ευαίσθητη Ευρωπαϊκή Επιτροπή
από τη διαρκή κρατική ενίσχυση προς τις τράπεζες ;
Με παραξενεύει αυτή η «διακριτικότητα» της Ε.Ε., διότι σύμφωνα
με την αυστηρότατη πολιτική ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής απαγορεύονται
έστω και «οι κρατικές εγγυήσεις που βελτιώνουν την πιστοληπτική ικανότητα μιας
επιχείρησης έναντι των ανταγωνιστών της καθώς έτσι διασφαλίζεται ο ισότιμος και
θεμιτός ανταγωνισμός των επιχειρήσεων στην εσωτερική αγορά της Ευρώπης».
Και στην περίπτωσή μας δε μιλάμε μόνο για κρατικές εγγυήσεις,
αλλά για ζεστό χρήμα που ρέει από το Κράτος προς τις πλήρως ιδιωτικές τράπεζες.
Επιλεκτικότατη τη
βρίσκω την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η οποία σε άλλες περιπτώσεις κρατικής ενίσχυσης
είτε παρενέβη απαγορευτικά είτε μας ρήμαξε στα πρόστιμα. Γνωστά όλα αυτά, αλλά
καλό είναι να τα αναφέρουμε που και που για να θυμόμαστε τον όμορφο κόσμο,
ηθικό, αγγελικά πλασμένο της Ευρώπης που τόσο λατρέψαμε.
Πανηγυρίζει η κυβέρνηση επειδή «Με την παρούσα συμφωνία, το
σύνολο της χρηματοδότησης θα είναι 86 δισ., έναντι 4 δισ. που προέβλεπε η 5η
αξιολόγηση».
Φορτώθηκε το χρέος της χώρας κατά 86 δισ. ευρώ και το Μαξίμου
χαίρεται.
Ακατανόητο, κυρίως, επειδή όταν δανείζεσαι άλλα 86 δισ.
δηλώνεις με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι μπορείς να τα ξεχρεώσεις και
διατυμπανίζεις ότι αναγνωρίζεις ως βιώσιμο το συνολικό χρέος σου.
Τα υπόλοιπα είναι θεωρία.
Ποτέ δεν πήγε κάποιος
να δανειστεί από τοκογλύφο επίσημο ή ανεπίσημο,να του είπε ότι δεν μπορώ να
ξεχρεώσω αυτά που ήδη έχω δανειστεί από σένα κι ο τοκογλύφος να του έδωσε κι
άλλα δάνειο.
Αναγνώριση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους είναι αυτά τα 86
δισ. και γρήγορα θα το βρούμε μπροστά μας.
Ο Αλέξης Τσίπρας μόλις τον Φεβρουάριο δήλωνε στο γερμανικό
Stern «Δεν θέλουμε νέα δάνεια διάσωσης».
Προφανώς τον Φεβρουάριο ήταν ακόμη πολιτικός, στη συνέχεια
άλλαξε καριέρα κι έγινε golden boy των ελληνικών τραπεζών. Άντε και εις ανώτερα.
