Η πολύκροτη απεργίας πείνας που διεξάγεται και πάνω σε τι πρέπει να πάρει θέση ο καθένας.

Τα ερωτήματα είναι συγκεκριμένα, οι απαντήσεις πάλι όχι...

 Γράφει : Κώστας Φουρίκος 

Κάπου σίγουρα έχει χαθεί το κέντρο βάρους της συζήτησης όσον αφορά την απεργία πείνας που διεξάγεται εδώ και καιρό, θέτοντας πλέον σε κίνδυνο αρκετούς από τους φυλακισμένους που συμμετέχουν σε αυτή. Κάπου ανάμεσα στις συζητήσεις για το αν η κατάληψη στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» ήταν σωστή και αν ταίριαζε με την αισθητική μας ή όχι ή για το αν η συμβολική διαμαρτυρία (με κάποια τρικάκια και ένα πανώ για λίγα λεπτά στο περιστύλιο της Βουλής) σήμανε το τέλος του αστικού κράτους, ή ίσως για το αν συνολικά προσπαθεί ο αναρχικός – αντιεξουσιαστικός χώρος άδικα και εσφαλμένα να αποδείξει άμεσα και βίαια ότι «όλοι ίδιοι είναι». Κάπου εκεί θα μπορούσε κανείς να αναζητήσει την απώλεια κέντρου βάρους (χωρίς να επιθυμεί να υποβαθμίσει τις παραπάνω συζητήσεις και θεματικές) ακόμη και από ευρύτερα κομμάτια κόσμου που τοποθετούνται -με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο- έχοντας ριζοσπαστικό πρόσημο, σε ζητήματα ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Υπάρχει βέβαια και η -σχεδόν αλώβητη από ότι φαίνεται- Ελλάδα των καναλαρχών, των τηλεδικαστών, του Σαμαρά και του Άδωνι, της Μπακογιάννη, του Βορίδη και του Βενιζέλου, που παίζει σημαντικό ρόλο και προσπαθεί να ετεροπροσδιορίζει τη συζήτηση. Που δεν έχει κανένα πρόβλημα να υπερασπίζεται την ENERGA και τη Hellas Power, που κλέβουν 270 εκατομμύρια από το ελληνικό δημόσιο, ούτε έχει πρόβλημα φυσικά να κάνει παρέα με Μπαλτάκους και Χριστοφοράκους, αλλά θεωρεί ότι μπορεί να κουνάει το δάχτυλο σε όποιον επιθυμεί ένας άνθρωπος με αναπηρία ιδιαίτερα μεγάλου βαθμού, να μπορεί να αιτηθεί αποφυλάκισης! Ή σε όποιον επιθυμεί να καταλυθεί το ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ νομικό οπλοστάσιο των τρομονόμων και του κουκουλονόμου, ή σε όποιον επιθυμεί να μην στήνεται κυνήγι μαγισσών με βάση τις οικογενειακές, φιλικές ή ερωτικές σχέσεις του όποιου κατηγορούμενου!

Τουλάχιστον, βέβαια, όλοι οι παραπάνω απαντάνε στα ίσια, λένε την άποψή τους, ξεδιπλώνοντας ανερυθρίαστα τον αντιδραστικό, δεξιό της χαρακτήρα. 

«Η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαπραγματεύεται με τρομοκράτες» φωνάζει σε όλους τους τόνους η κλίκα Σαμαρά, λες και πρωταγωνιστεί σε αστυνομικό θρίλερ και την ρωτήσαμε αν θα πούμε «ναι» στο αίτημα επίδοξων απαγωγέων – εκβιαστών για πίτσες, μπύρες, 100 εκ. δολλάρια και ένα ελικόπτερο για να αφήσουν ελεύθερους τους ομήρους.

Το πρόβλημα που εντοπίζεται όμως εδώ, βρίσκεται στην «απέναντι πλευρά της όχθης» και στην αδυναμία της να διακρίνει το πρωτεύον. 
Που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι άλλο, από την υπεράσπιση των ελευθεριών απέναντι στην αυταρχική μετάλλαξη – θωράκιση που έχει υποστεί το κράτος τα τελευταία, πολλά χρόνια.  
Όταν η συζήτηση που διεξάγουν τα μέσα ενημέρωσης και μεγάλο κομμάτι της πολιτικής σκηνής έχει τόσο αντιδραστικό χαρακτήρα, δεν αρκεί να λες μισές κουβέντες, να υποχωρείς και να διαγωνίζεσαι στο μετριοπαθές του λόγου, υπάρχει ανάγκη προώθησης και υπεράσπισης αριστερών, προοδευτικών και ριζοσπαστικών αξιών που θίγονται πανταχόθεν.

Κι εκεί ακριβώς θα έπρεπε να βρίσκεται το κέντρο βάρους των συζητήσεών μας, παρά τους όποιους προβληματισμούς, διαφωνίες ή άλλες προσεγγίσεις στα μέσα πάλης που χρησιμοποιούνται, στο χρονικό σημείο που επιλέχθηκε αυτά να χρησιμοποιηθούν κ.ο.κ. 
Κανείς, καλείται εκ των πραγμάτων να πάρει θέση στο εξής απλό: στα πραγματικά αιτήματα των απεργών πείνας και του κινήματος αλληλεγγύης γύρω από αυτούς. Σε 3 άξονες κινούνται αυτά και είναι αλήθεια δεν αφορούν ούτε την κατάλυση του κράτους, ούτε την κατάργηση των τάξεων, ούτε κάτι άλλο σατανικό.

Φυλακές τύπου Γ
Ο πρώτος άξονας, όπως ξεκίνησε η απεργία, αφορούσε την κατάργηση των φυλακών τύπου “Γ. Τη δημιουργία δηλαδή ειδικής κατηγορίας φυλακών με όρους απομόνωσης για λόγους ασφαλείας όσον αφορά κατηγορούμενους για τρομοκρατία και άλλα αδικήματα. Όσον αφορά αυτό το αίτημα λοιπόν, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί (και με δική της πρωτοβουλία που αφορά το πρόγραμμα με το οποίο ψηφίστηκε) ότι προχωράει στην κατάργηση του συγκεκριμένου τύπου φυλακών. όντως έχει κατατεθεί σε δημόσια θέα και στη Βουλή πλέον το νομοσχέδιο, εντός του οποίου τοποθετείται η συγκεκριμένη ρύθμιση.


Τρομονόμοι – κουκουλονόμος – χρήση DNA
Ο δεύτερος άξονας των αιτημάτων όμως αφορά την νομοθετική κατάργηση των τρομονόμων (άρθρα 187 και 187Α) και του κουκουλονόμου, καθώς και συγκεκριμένες διατάξεις που οριοθετούν τις διαδικασίες επεξεργασίας και χρήσης του γενετικού υλικού. Σε όλα αυτά τα ζητήματα η κυβέρνηση αποφεύγει να απαντήσει και δεν περιλαμβάνει κάποιες πρωτοβουλίες όσον αφορά το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή, παρά το γεγονός ότι αποτελούσαν κομμάτι του πολιτικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και αποτελούν ακόμη και σήμερα άποψη του τμήματος δικαιωμάτων του.

Η κυβέρνηση οφείλει μια ξεκάθαρη απάντηση ακόμη κι αν δεν νομοθετήσει άμεσα. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι βουλευτές του έχουν υποχρέωση και δικαίωμα πρωτοβουλίας (ακόμη και με τη μορφή τροπολογιών). 
Ακόμη περισσότερο πρέπει να ενεργοποιηθούν οι κοινωνικοί φορείς, οι συλλογικότητες, οι κοινότητες αγώνα γύρω από την ανάγκη να δοθούν απαντήσεις ενάντια σε αυτό το αντιδραστικό νομοθετικό οπλοστάσιο της “διαρκούς έκτακτης ανάγκης». 
Σε τελική ανάλυση το συγκεκριμένο ζήτημα βρίσκει σύμφωνο εντός και εκτός Βουλής ένα μεγάλο πολιτικό φάσμα. 
Στην κατάργηση των συγκεκριμένων διατάξεων συμφωνεί το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο αναρχικός / αντιεξουσιαστικός χώρος, νομικοί επιστήμονες και ακαδημαίκοί και -τουλάχιστον σε επίπεδο διακήρυξης- η πλειοψηφία των τάσεων και των φωνών εντός ΣΥΡΙΖΑ.

Σάββας Ξηρός – Οικογένεια φυλακισμένων μελών ΣΠΦ
Ο τρίτος άξονας αφορούσε και αφορά συγκεκριμένες υποθέσεις όπως του Σάββα Ξηρού, του οποίου η κατάσταση της υγείας συνιστά τον εγκλεισμό του απάνθρωπη διαδικασία. Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε προβλέπει ουσιαστικά την άμεση αποφυλάκισή του, αλλά / και τον κατ” οίκον περιορισμό του.

Η απεργία αφορά όμως, μετά και την είσοδο των φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς σε αυτή, την παύση της στοχοποίησης μελών των οικογενειών τους. 
Συγκεκριμένα οι απεργοί ζητούν να αφεθούν ελεύθερες η μητέρα δύο εκ των φυλακισμένων μελών της ΣΠΦ, η Αθηνά Τσάκαλου καθώς και η κοπέλα του ενός εκ των δύο, Εύη Στατήρη, που συνελήφθησαν μετά τις εξελίξεις με την σύλληψη του Χριστόδουλου Ξηρού.

Σε αυτό το αίτημα αρκετοί αποφαίνονται, πως δεν είναι δουλειά της κυβέρνησης.
Ότι η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη και ότι τέτοια αιτήματα δεν μπορεί να τα απαντήσει η κυβέρνηση.
 Βέβαια ακόμη κι έτσι να είναι (που σίγουρα δεν είναι, όπως καταδεικνύει η πραγματική εμπειρία-πραγματικότητα με πάρα πολλές πλευρές και γεγονότα της) ο αγώνας των απεργών είναι δικαιολογημένος και θεμιτός αφορώντας (έστω) την πίεση στους δικαστές. 
Όπως έχει γίνει πολλές φορές και στο παρελθόν και σε πολλά μέρη του κόσμου, όπου κινήματα αλληλεγγύης στρέφονταν προς τις δικαστικές αρχές ζητώντας την αποφυλάκιση, την παύση των διώξεων, την επανεξέταση υποθέσεων ή ό,τι άλλο. Περιπτώσεις όπως του Mumia Abu Jamal, του Rubin Hurricane Carter και της Angela Davis αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων υποθέσεων στις ΗΠΑ.

Η Αθηνά Τσάκαλου τελικά και υπό την πίεση της απαεργίας πείνας αποφασίστηκε ότι μπορεί να αποφυλακιστεί με χρηματική εγγύηση και εξαιρετικά δυσμενείς όρους (να μην απομακρυνθεί από την περιοχή της Σαλαμίνας). 
Δεν συνέβη όμως το ίδιο για την 25χρονη σύντροφος του Γ. Τσάκαλου. Και έτσι αυτή τη φορά η φιλόλογος μάλλον διδάσκει μάθημα αξιοπρέπειας, ανθρωπιάς και μάχιμης αλληλεγγύης, αρνούμενη να κάνει χρήση της δυνατότητάς της να αποφυλακιστεί, στο βαθμό που παραμένει στην φυλακή η κοπέλα του γιού της Γεράσιμου, Εύη Στατήρη.

Οι συνήγοροι της 25χρονης κατέθεσαν στον ανακριτή αίτηση άρσης της προσωρινής της κράτησης μετά την απόρριψη του αιτήματός της από το δικαστικό συμβούλιο. Η αίτηση περιγράφει τα εξής;

«Σε κανένα σημείο δεν προκύπτει άλλου είδους σχέση ή συνεργασία με τα υπόλοιπα άτομα που αναφέρονται στο κατηγορητήριο, ούτε βέβαια κάποια παράνομη συμπεριφορά μου. Αντιθέτως συγκατηγορούμενοί μου είναι ο σύντροφός μου Γεράσιμος Τσάκαλος με τον οποίο έχω υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης και ο αδελφός του Χρήστος με τους οποίους εντάχθηκα στην ίδια οργάνωση κατά το κατηγορητήριο. Η ίδια στην απολογία μου ενώπιόν Σας, ανέφερα ακριβώς τον τρόπο που γνώρισα τον σύντροφό μου ως φοιτήτρια του τμήματος Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Όποτε είχε επισκεπτήριο τον επισκεπτόμουν στην φυλακή και ουδέποτε είχα ανάμειξη σε παράνομες δραστηριότητες ούτε ο σύντροφός μου μου ζήτησε κάποια συνδρομή, αφού σίγουρα δεν θα ήθελε να με εμπλέξει σε κάτι που θα διακινδύνευε την ζωή ή την ελευθερία μου. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο στην ογκωδέστατη δικογραφία που να δείχνει έστω με την μορφή των ενδείξεων συμμετοχή μου στην οργάνωση που είναι μέλος ο σύντροφός μου» αναφέρει στην αίτησή της η Εύη Στατήρη.


Εν τέλει λοιπόν όσον αφορά τις περιπτώσεις των Τσάκαλου και Στατήρη κάθε ένας υπουργός, βουλευτής, δικαστής, δημοσιογράφος, νομικός, νομοθέτης ή πολίτης καλείται να πάρει θέση. Μπορεί να αποτελεί στοιχείο στοχοποίησης, κράτησης, δίκης ή καταδίκης απλά και μόνο η συγγενική ή φιλική σχέση, η υπόνοια ότι μέσω μιας τέτοιας σχέσης έχει υποβοηθηθεί στους σκοπούς του, κάποιος ή κάποια που έχει παρανομήσει;

Όπως γίνεται εμφανές, για άλλη μια φορά, εδώ δεν κρίνεται η άποψή μας για τη ΣΠΦ, την 17 Νοέμβρη, την τάδε ή την δείνα κινητοποίηση. Εδώ τα ερωτήματα είναι άλλα και συγκεκριμένα. Το ίδιο -στον έναν ή τον άλλο βαθμό- μπορούν να είναι και οι απαντήσεις…

-