Με βάση το δίκαιο του πολέμου στην ωμότερη εκδοχή του, οι Γερμανοί κατακτητές, τον Μάρτιο του 1942, υπεξαίρεσαν από την Ελλάδα 45 εκατομμύρια χρυσές λίρες, υπό μορφήν αναγκαστικού δανείου.
Το δίκαιο της ειρήνης μπορεί να μην πατάει γερά στα πόδια του, έτσι
όπως εξευτελίζεται από ψυχρούς μικροπολέμους και από εισβολές που
βαφτίζονται ανθρωπιστικές επεμβάσεις, το δίκαιο του πολέμου, όμως, έχει
ακλόνητους κανόνες.
Ενας εξ αυτών, σαδιστικών προδιαγραφών, προβλέπει ότι κάθε κατεχόμενη χώρα οφείλει να συντηρεί με έξοδά της τους κατακτητές της. Μπαίνω στο σπίτι σου με τον τσαμπουκά μου, δίχως καν μια φτηνή δικαιολογία, φυλακίζω δύο παιδιά σου, εκτελώ άλλα δύο, βιάζω τη γυναίκα σου, αρπάζω ό,τι έχεις σε ρευστό και κοσμήματα κι αποπάνω απαιτώ να κόψεις το κεφάλι σου για να με ταΐσεις.
Με όλα τα ελέη του Θεού, τον οποίο παρεμπιπτόντως προσκυνούμε και οι δύο. Αν δεν τα καταφέρεις, εκτελώ κι εσένα και μπουκάρω στο σπίτι του γείτονά σου.
Με βάση το δίκαιο του πολέμου στην ωμότερη εκδοχή του, οι Γερμανοί κατακτητές, τον Μάρτιο του 1942, υπεξαίρεσαν από την Ελλάδα 45 εκατομμύρια χρυσές λίρες, υπό μορφήν αναγκαστικού δανείου. Για να συντηρήσουν τα στρατεύματά τους (αλλά και τα ιταλικά και τα βουλγαρικά) τόσο στη χώρα μας όσο και στη Βόρεια Αφρική. Με βάση το δίκαιο της ειρήνης, γραπτό και άγραφο, η Ελλάδα δεν έπαψε να διεκδικεί, αν όχι πολεμικές επανορθώσεις, τουλάχιστον το κατοχικό δάνειο, που άλλωστε είχε αρχίσει να το αποπληρώνει η ίδια η χιτλερική Γερμανία.
Εστω κι αν το διεκδικούσε με φωνή πολύ χαμηλότερη από την απαιτούμενη, λόγω πολιτικών δοσοληψιών και ενδοευρωπαϊκών εξαρτήσεων, ουδέποτε συνομολόγησε στην παραγραφή του.
Δεν είναι, λοιπόν, κεραυνός εν αιθρία οι τωρινές αξιώσεις. Κι εμείς γνωρίζαμε (ανάμεσά μας και όσοι υποκρίνονται τώρα τους κεραυνόπληκτους) και οι Γερμανοί (που διά της κ. Μέρκελ και του κ. Σόιμπλε κήρυξαν το θέμα προ πολλού λήξαν) ήταν πληροφορημένοι και προϊδεασμένοι. Οχι μόνο οι ειδικευμένοι ιστορικοί αλλά και οι πολιτικοί.
Αλλά και η ίδια η γερμανική Βουλή, η νομική υπηρεσία της οποίας εκφράζει αμφιβολίες, όπως γράφει το «Spiegel», για το κατά πόσον η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορεί να διατηρήσει επ’ άπειρον την τωρινή της αρνητική θέση. Μάλιστα, ο ειδικός του διεθνούς δικαίου, κ. Andreas Fischer-Lescano, χαρακτηρίζει στη «Handelsblatt» επαίσχυντη τη στάση της Γερμανίας απέναντι στις ελληνικές αξιώσεις και συνοψίζει με λίγες λέξεις την πολιτική του Βερολίνου: «Με αμείλικτη σκληρότητα, ασκούμε μια απόλυτη πολιτική τετελεσμένων, ώστε να δημιουργηθούν δεδικασμένα».
Το κατοχικό δάνειο δεν έχει καμιά σχέση με τα μνημόνια. Και το μείζον δεν είναι να υπολογιστεί εδώ και τώρα σε ποιο ποσόν αντιστοιχούν σήμερα οι κλεμμένες λίρες της Τράπεζας της Ελλάδος, στα 54 δισ. ευρώ κατά το πόρισμα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, στα 11 κατά το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους ή στα 60 κατά τον -Πρόεδρο πλέον- κ. Προκόπη Παυλόπουλο. Ο προσδιορισμός θα γίνει όταν η γερμανική πλευρά, υπέρμαχος της «συνέχειας του κράτους», αποδεχτεί ότι αυτό ισχύει και για την ίδια.
Ενας εξ αυτών, σαδιστικών προδιαγραφών, προβλέπει ότι κάθε κατεχόμενη χώρα οφείλει να συντηρεί με έξοδά της τους κατακτητές της. Μπαίνω στο σπίτι σου με τον τσαμπουκά μου, δίχως καν μια φτηνή δικαιολογία, φυλακίζω δύο παιδιά σου, εκτελώ άλλα δύο, βιάζω τη γυναίκα σου, αρπάζω ό,τι έχεις σε ρευστό και κοσμήματα κι αποπάνω απαιτώ να κόψεις το κεφάλι σου για να με ταΐσεις.
Με όλα τα ελέη του Θεού, τον οποίο παρεμπιπτόντως προσκυνούμε και οι δύο. Αν δεν τα καταφέρεις, εκτελώ κι εσένα και μπουκάρω στο σπίτι του γείτονά σου.
Με βάση το δίκαιο του πολέμου στην ωμότερη εκδοχή του, οι Γερμανοί κατακτητές, τον Μάρτιο του 1942, υπεξαίρεσαν από την Ελλάδα 45 εκατομμύρια χρυσές λίρες, υπό μορφήν αναγκαστικού δανείου. Για να συντηρήσουν τα στρατεύματά τους (αλλά και τα ιταλικά και τα βουλγαρικά) τόσο στη χώρα μας όσο και στη Βόρεια Αφρική. Με βάση το δίκαιο της ειρήνης, γραπτό και άγραφο, η Ελλάδα δεν έπαψε να διεκδικεί, αν όχι πολεμικές επανορθώσεις, τουλάχιστον το κατοχικό δάνειο, που άλλωστε είχε αρχίσει να το αποπληρώνει η ίδια η χιτλερική Γερμανία.
Εστω κι αν το διεκδικούσε με φωνή πολύ χαμηλότερη από την απαιτούμενη, λόγω πολιτικών δοσοληψιών και ενδοευρωπαϊκών εξαρτήσεων, ουδέποτε συνομολόγησε στην παραγραφή του.
Δεν είναι, λοιπόν, κεραυνός εν αιθρία οι τωρινές αξιώσεις. Κι εμείς γνωρίζαμε (ανάμεσά μας και όσοι υποκρίνονται τώρα τους κεραυνόπληκτους) και οι Γερμανοί (που διά της κ. Μέρκελ και του κ. Σόιμπλε κήρυξαν το θέμα προ πολλού λήξαν) ήταν πληροφορημένοι και προϊδεασμένοι. Οχι μόνο οι ειδικευμένοι ιστορικοί αλλά και οι πολιτικοί.
Αλλά και η ίδια η γερμανική Βουλή, η νομική υπηρεσία της οποίας εκφράζει αμφιβολίες, όπως γράφει το «Spiegel», για το κατά πόσον η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορεί να διατηρήσει επ’ άπειρον την τωρινή της αρνητική θέση. Μάλιστα, ο ειδικός του διεθνούς δικαίου, κ. Andreas Fischer-Lescano, χαρακτηρίζει στη «Handelsblatt» επαίσχυντη τη στάση της Γερμανίας απέναντι στις ελληνικές αξιώσεις και συνοψίζει με λίγες λέξεις την πολιτική του Βερολίνου: «Με αμείλικτη σκληρότητα, ασκούμε μια απόλυτη πολιτική τετελεσμένων, ώστε να δημιουργηθούν δεδικασμένα».
Το κατοχικό δάνειο δεν έχει καμιά σχέση με τα μνημόνια. Και το μείζον δεν είναι να υπολογιστεί εδώ και τώρα σε ποιο ποσόν αντιστοιχούν σήμερα οι κλεμμένες λίρες της Τράπεζας της Ελλάδος, στα 54 δισ. ευρώ κατά το πόρισμα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, στα 11 κατά το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους ή στα 60 κατά τον -Πρόεδρο πλέον- κ. Προκόπη Παυλόπουλο. Ο προσδιορισμός θα γίνει όταν η γερμανική πλευρά, υπέρμαχος της «συνέχειας του κράτους», αποδεχτεί ότι αυτό ισχύει και για την ίδια.
[--->]
