Πρόκειται για ένα εξαιρετικό άρθρο του Γιώργου Σταματόπουλου, από το ARTInews.gr,
που δεν αποσκοπεί στο να δικαιολογήσει τους κυβερνητικούς ελιγμούς στο
πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με το ιερατείο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού
αλλά στο να καταστήσει σαφή τα πράγματα. Να τα καταστήσει σαφή, τόσο για
τους συνειδητούς ψηφοφόρους όσο και για τους κατ' ανάγκη -οποιαδήποτε
ηθικά αποδεκτή- ανάγκη, υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Και
εντοπίζει με ακρίβεια το πεδίο της μάχης και την τρομερή εμπροσθοφυλακή
του αντιπάλου. Την ξεχωρίζει στο σημείο που αναφέρει για τη δυνατότητα
αναβίωσης αριστερού λόγου που μπορεί να ξεσηκώσει τη ναρκωμένη πολιτική
συνείδηση, του καθενός και όλων.
Που μπορεί να μετασχηματίσει το πλήθος ατομικοτήτων, σε λαό και πάλι.
Αρκετά με την εισαγωγή.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΤΟΥ ΚΗΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
του Γιώργου Σταματόπουλου
Υπάρχουν οι φανατικοί του ΣΥΡΙΖΑ, οι απλοί υποστηρικτές του και οι
εχθροί του.
Οι πρώτοι είχαν πειστεί ότι η κυβέρνηση θα κάνει επανάσταση,
ότι θα πάει στην ευρωζώνη και θα τα κάνει όλα λίμπα (γιατί έτσι
ψήφισε ο ελληνικός λαός και δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας.
Αυτοί απογοητεύτηκαν από τη συμφωνία στο «γιουρογκρουπ», ε, τι να κάνουμε.
Οι
τρίτοι χύνουν δηλητήριο διότι νομίζουν ότι είχαν δίκιο όταν έλεγαν ότι ο
ΣΥΡΙΖΑ παραπλάνησε προεκλογικά τους ψηφοφόρους.
Οι δεύτεροι δίνουν
οι άνθρωποι μια πίστωση στη νέα κυβέρνηση, απτόητοι από τις ακραίες δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου. Πλανώνται και οι τρείς.
Το πρόβλημα είναι
έξω από όλους αυτούς και εντοπίζεται, εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί,
στο αν
μπορεί μια κυβέρνηση να δηλώνει αριστερή, μέσα στο κήτος του
καπιταλισμού.
Εδώ είναι τα ζόρια και όχι στις κατηγορίες των ψηφοφόρων (ο Θεός να μας κάνει τέτοιους...).
Ας μην αυταπατώμεθα, δεν μπορεί.
Μπορεί εντούτοις να διασώσει έναν ξεχασμένο από όλη την Ευρώπη αριστερό λόγο, που δύναται να προκαλέσει τον θυμό και τον ορθό λόγο ταυτόχρονα,
να ξεσηκώσει με άλλα λόγια τη ναρκωμένη πολιτική συνείδηση, χρόνια τώρα ναρκωμένη, αποβλακωμένη από τον καταναλωτισμό και το θέαμα.
Υπάρχει
όντως λιτός βίος, απαιτεί όμως σθένος και συνείδηση, απέναντι στον λειψό
εαυτό μας και στην ημιτελή συνείδηση.
Υπάρχουν τα αποαναπτυξιακά
και τα αντιωφελιμιστικά κινήματα, τα συνεργατικά και τα συνεταιριστικά,
που μπορούν να βοηθήσουν την χωρίς λαϊκή βάση «αριστερή» μας
κυβέρνηση. Ας το επιδιώξουμε άπαντες: απολιτικοί, αναρχικοί, αδέσποτοι
και λοιποί...
