"Ό, τι πετάει, ό, τι κινείται"
Διαβιβάζοντας τις εντολές του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον για το "μαζικό" βομβαρδισμό της Καμπότζης (1969), ο Χένρι Κίσινγκερ δήλωνε : "Ό, τι πετάει ό, τι κινείται." Τώρα που ο Μπαράκ Ομπάμα ξεκινά τον έβδομο πόλεμο του εναντίον του ισλαμικού κόσμου (απότότε που του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη), η ενορχηστρωμένη υστερία και τα ψέματα των Αμερικανών (...) μας κάνουν να νοσταλγούμε σχεδόν τη δολοφονική ειλικρίνεια του Κίσινγκερ.
Οντας μάρτυρας των τρομερών συνεπειών των αεροπορικών επιδρομών στους ανθρώπους - αλλά και του αποκεφαλισμού των θυμάτων, με τμήματα του σώματός τους να κρέμονται στα δέντρα σαν γιρλάντες - και πάλι δεν με εκπλήσσει η περιφρόνηση της μνήμης και της ιστορίας.
Ένα σημαντικό παράδειγμα είναι η άνοδος στην εξουσία του Πολ Ποτ και των Ερυθρών Χμερ, που είχαν πολλά κοινά με το σημερινό "Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία" (ISIS).Ηταν και αυτοί αδίστακτοι μεσαιωνιστές, που είχαν ξεκινήσει ως μια μικρή αίρεση. Ήταν και αυτοί το προϊόν μιας Αποκάλυψης αμερικανικής κατασκευής, αυτή τη φορά στην Ασία.
Σύμφωνα με τον Πολ Ποτ, το κίνημά του αποτελούνταν από "κάτι λιγότερο από 5.000 ένοπλους αντάρτες ανεπαρκώς εξοπλισμένους χωρίς ιδιαίτερη σιγουριά για την ηγεσία τους, και μάλλον αβέβαιοι για τις στρατηγικές και τις τακτικές που έπρεπε να ακολουθήσουν." Μόλις τα βομβαρδιστικά Β52 του Νίξον και του Κίσινγκερ άρχισαν το έργο τους ως μέρος της περιβόητης "Operation Menu, Επιχείρηση Μενού ", ο τελευταίος δαίμονας (με χρονολογική σειρά) της Δύσης δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο τυχερός ήταν.
Οι Αμερικανοί, από το 1969 ως το 1973, έριξαν στην ύπαιθρο της Καμπότζης το ισοδύναμο πέντε ατομικών βομβών Χιροσίμα. Ισοπέδωσαν τα πάντα, το ένα χωριό μετά το άλλο, και επέστρεφαν για να βομβαρδίσουν ξανά και ξανά τα ερείπια και τα πτώματα. Οι κρατήρες από τις βόμβες περιβάλλονταν από τερατώδη περιδέραια από ανθρώπινα κοματιασμένα σώματα , ορατά από ψηλά.
Ο τρόμος που επικρατούσε ήταν κάτι το απίστευτο. Ένα πρώην στέλεχος των Κόκκινων Χμερ, είπε ότι οι επιζώντες ήταν "σαν να είχαν παγώσει ... περιπλανιόντουσαν άφωνοι,ζωντανοι νεκροί, επί τρεις ή τέσσερις ημέρες . Τρομοκρατημένοι και σχεδόν τρελοί, οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να πιστέψουν τα πάντα. Αυτός είναι ο λόγος που τόσο εύκολα οι Ερυθροί Χμερ, κατάφερε να πείσει τους ανθρώπους. "
Μια εξεταστική επιτροπή της φινλανδικής κυβέρνησης υπολόγισε ότι στον εμφύλιο πόλεμο σκοτώθηκαν 600.000 άνθρωποι, και χαρακτήρισε αυτους τους βομβαρδισμούς ως "το πρώτο βήμα μιας δεκαετίας γενοκτονιών". Αυτό που ξεκίνησαν να κάνουν ο Νίξον και ο Κίσινγκερ το τελείωσε ο Πολ Ποτ, ο κληρονόμος τους. Με τους βομβαρδισμούς, οι Κόκκινοι Χμερ αναπτύχτηκαν μέχρι που έγιναν μια τεράστια δύναμη από 200.000 στρατιώτες.
Ο ISIS έχει ένα παρελθόν και ένα παρόν που μοιάζει σε πολλά. Όπως αναφέρει η πλειονότητα των μελετητών, η εισβολή στο Ιράκ (2003), των Μπους και Μπλερ έστειλε στο θάνατο γύρω στους 700.000 ανθρώπους, σε μια χώρα που δεν είχε κανένα προηγούμενο τζιχαντισμού.
Οι Κούρδοι είχαν τις δικές τους περιοχές και πολιτικές (στμ.αυτονομία).Μεταξύ σουνιτών και σιιτών υπήρχαν πολλές διαφορές, αλλά ζούσαν ειρηνικά ...οι μικτοί γάμοι ήταν κάτι συνηθισμένο. Τρία χρόνια πριν την εισβολή, κυκλοφορούσα παντού, χωρίς κανένα φόβο. Στο δρόμο συναντούσα ανθρώπους που ήταν περήφανοι που ήταν Ιρακινοί, κληρονόμοι ενός πολιτισμού που έμοιαζε να είναι καθημερινά παρών.
Ο Μπους και ο Μπλερ όλα αυτά τα διέλυσαν. Το Ιράκ έγινε φυτώριο της τζιχάντ. Η Αλ-Κάιντα - όπως οι "τζιχαντιστές" του Πολ Ποτ - άδραξε την ευκαιρία που της έδινε η επιχείρηση "Σοκ και Δέος" και ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε. Οι "επαναστάτες" στη Συρία τους αντάμειψαν (τους τζιχάντιστές, στμ) ακόμη περισσότερο, με την CIA και τα κράτη του Κόλπου να τους ενισχύουν με χρήματα και όπλα μέσω Τουρκίας. Η άφιξη νεοσύλλεκτων από το εξωτερικό ήταν αναπόφευκτη.
Ο πρώην Βρετανός Πρέσβης Oliver Miles, έγραψε πρόσφατα ότι "Η κυβέρνηση [Κάμερον] φαίνεται να ακολουθεί το παράδειγμα του Τόνι Μπλερ, ο οποίος είχε αγνοήσει τις επείγουσες προειδοποιήσεις του Υπουργείου Εξωτερικών,της MI5 και της MI6, για το ότι η πολιτική του στη Μέση Ανατολή - και ειδικότερα ένας πόλεμος - θα μπορούσε να αποτελέσει τη βασική αιτία στρατολόγησης μουσουλμάνων τρομοκρατών στη Βρετανία ".
Το ISIS είναι το προϊόν ενός ιστορικού εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, και συγκροτήθηκε μέσα από την καταστροφή του ιρακινού κράτους και της ιρακινής κοινωνίας, που διέπραξαν Ουάσινγκτον και Λονδίνο. Όπως ο Πολ Ποτ και οι Ερυθροί Χμερ, το ISIS δεν είναι παρά μια μετάλλαξη της κρατικής τρομοκρατίας της Δύσης,που τροφοδοτείται από την άπληστη αυτοκρατορική ελίτ, που αδιαφορεί για τις συνέπειες της δράσης της. Στην κοινωνία "μας" η ενοχή αυτής της ελίτ δεν επιτρέπεται καν να αναφέρεται .
Έχουν περάσει 23 χρόνια από τότε που ξεκίνησε το ολοκαύτωμα στο Ιράκ, αμέσως μετά τον πρώτο «Πόλεμο του Κόλπου», όταν Ηνωμένες Πολιτείες και Βρετανία έθεσαν υπό "ομηρία" το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, και επέβαλλαν τιμωρητικές "κυρώσεις" κατά του ιρακινού λαού, και η ειρωνεία της τύχης είναι ότι, ενίσχυσαν το εθνικό κύρος του Σαντάμ Χουσεΐν.
Επρόκειτο για ένα είδος μεσαιωνικού στυλ πολιορκίας. Έκαναν εμπάργκο σχεδόν σε όλα όσα ήταν απαραίτητα σε ένα σύγχρονο κράτος, από το χλώριο για να γίνει πόσιμο το νερό μέχρι τα μολύβια για μαθητές, από ανταλλακτικά για τα μηχανήματα ακτινογραφίας μέχρι τα απλά παυσίπονα και τα φάρμακα για την καταπολέμηση νεοπλασιών άγνωστες μέχρι τότε, από τη σκόνη των μαχών στο Νότιο Ιράκ, που είχε μολυνθεί από το απεμπλουτισμένο ουράνιο.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1999, το Υπουργείο Εμπορίου και Βιομηχανίας στο Λονδίνο, περιόρισε την εξαγωγή εμβολίων για τη προστασία των παιδιών του Ιράκ από τη διφθερίτιδα και τον κίτρινο πυρετό. Ο Kim Howells, γιατρός και Υφυπουργός στην κυβέρνηση Μπλερ, εξηγεί το λόγο.
Τα "παιδικά εμβόλια" - είπε - "μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως όπλα μαζικής καταστροφής." Η βρετανική κυβέρνηση κατάφερε να ξεφύγει από την κατηγορία της διάπραξης μιας τέτοιας αγριότητας , χάρη στα άρθρα των μέσων μαζικής ενημέρωσης (που στην πλειοψηφία τους χειραγωγούνταν από το Υπουργείο Εξωτερικών), τα οποία κατηγορούσαν τον Σαντάμ Χουσεΐν για τα πάντα.
Με το δήθεν "ανθρωπιστικό" πρόγραμμα Πετρέλαιο αντί για Τρόφιμα, στο Ιράκ έδωσαν 100 δολάρια για κάθε Ιρακινό, για να μπορέσει να επιβιώσει για ένα χρόνο. Το ποσόν αυτό ήταν για τη χρηματοδότηση των υποδομών και των βασικών υπηρεσιών όλης της κοινωνίας, όπως η ηλεκτρική ενέργεια και το νερό.
Ο βοηθός του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Hans Von Sponeck, μου είπε: "Αν συγκρίνετε αυτό το ποσό με τα προβλήματα, όπως η έλλειψη καθαρού νερού, ή την αδυναμία της πλειοψηφίας των πασχόντων να γιατρευτούν, ή με το σαφές και απλό πρόβλημα να επιβιώσουν μέρα με τη μέρα, τότε θα έχετε την εικόνα ενός εφιάλτη. Και,δεν κάνω λάθος, όλα αυτά τα κάνουν σκόπιμα. Στο παρελθόν, δεν θέλησα ποτέ να χρησιμοποιήσω τη λέξη γενοκτονία, αλλά τώρα αναπόφευκτα μπορώ να το κάνω ".
Αηδιασμένος, ο Von Sponeck παραιτήθηκε από τη θέση του «"Συντονιστή ανθρωπιστικής βοήθειας των Ηνωμένων Εθνών" για το Ιράκ. Ο προκάτοχός του,ο Denis Halliday, ένας διακεκριμένος "γηραιός αξιωματούχος" των Ηνωμένων Εθνών, είχε επίσης παραιτηθεί.Ο Halliday υποστήριξε ότι: «Μου ανέθεσαν να εφαρμόσω μια πολιτική που αφορά τη γενοκτονία. Μια σκόπιμα γενοκτονική πολιτική που οδήγησε στο θάνατο πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, παιδιά και ενήλικες."
Μια μελέτη της UNICEF αποκάλυψε ότι από το 1991 μέχρι το 1998, δηλαδή την περίοδο του "εμπάργκο", είχαμε 500.000 θανάτους πάνω από το "σύνηθες", ως προς τα δεδομένα της χώρας, παιδιών του Ιράκ ηλικίας κάτω των πέντε ετών.
Μία ρεπόρτερ μιας αμερικανικής τηλεόρασης έθεσε το ερώτημα μπροστά στην Μαντλέν Ολμπράιτ, Πρέσβηρα των Ηνωμένων Πολιτειών στα Ηνωμένα Έθνη, ζητώντας της να απαντήσει "το τίμημα αξίζει τον κόπο;". Και εκείνη : " Ναι, πιστεύουμε ότι το τίμημα αξίζει τον κόπο".
Το 2007, ο υψηλόβαθμος Βρετανός αξιωματούχος υπεύθυνος των κυρώσεων, Carne Ross (γνωστός και ως Μίστερ Ιράκ), δήλωνε σε κοινοβουλευτική επιτροπή ότι [οι κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου] πράγματι αρνήθηκαν στο σύνολο του πληθυσμού τα μέσα επιβίωσης".
Όταν πήρα συνέντευξη από τον Carne Ross, τρία χρόνια αργότερα, ο ίδιος έδειχνε καταβεβλημένος από τη λύπη και τη μεταμέλεια. "Ντρέπομαι", μου είπε. Αυτή είναι μία από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις που κάποιος λέει την αλήθεια για το πώς η κυβέρνηση εξαπάτησε τον κόσμο, και πώς η ενδοτικότητα των μέσων ενημέρωσης διαδραματίζει ζωτικό ρόλο στη διάδοση και τη διατήρηση της εξαπάτησης. Τροφοδοτούμε [τους δημοσιογράφους] με δήθεν ειδήσεις, με αποστειρωμένα γεγονότα - είπε - διαφορετικά θα πρέπει να τις κρύψουμε. "
Στις 25 Σεπτεμβρίου του περασμένου έτους, ο Guardian έγραφε: "Αντιμέτωποι με τη φρίκη του ISIS, πρέπει να αντιδράσουμε". Το "εμείς πρέπει να αντιδράσουμε," είναι ένα φάντασμα που κάνει και πάλι την εμφάνιση του, ένα σημάδι σύνθλιψης της συνειδητής μνήμης των γεγονότων, των διδαγμάτων, της λύπης και της ντροπής.
Συντάκτης του άρθρου ήταν ο Peter Hain, πρώην Υπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για το Ιράκ, επί κυβερνήσεως Μπλερ. Το 1998, όταν Denis Halliday αποκάλυψε την έκταση του πόνου στο Ιράκ, που η κυβέρνηση Μπλερ μοιραζόταν την κύρια ευθύνη,ο Peter Hain, στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του BBC, τον χαρακτήρισε "απολογητή του Σαντάμ."
Το 2003 ο Hain υποστήριξε την απόφαση του Μπλερ να χτυπήσει το Ιράκ με βάση προφανή ψέματα. Σε ένα επόμενο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος, αποκάλεσε την εισβολή ως ένα "δευτερεύον ζήτημα."
Τώρα ο Peter Hain ζητά "αεροπορικές επιθέσεις και μη επανδρωμένα αεροσκάφη, στρατιωτική βοήθεια και άλλες μορφές υποστήριξης για εκείνους που "υφίστανται γενοκτονία" στο Ιράκ και τη Συρία. Όλα αυτά θα ενισχύσουν "την επιτακτική ανάγκη για πολιτική λύση."
Ο Ομπάμα έχει στο μυαλό του τα ίδια, δεδομένου ότι ανακαλεί αυτό που αποκαλεί "περιορισμό" τον βομβαρδισμών και των επιθέσεων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Αυτό σημαίνει ότι οι πύραυλοι και οι βόμβες των 500 λιβρών θα μπορούν να καταστρέφουν τα σπίτια των αγροτών, χωρίς κανένα περιορισμό όπως κάνουν στην Υεμένη, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και τη Σομαλία - και όπως έκαναν στην Καμπότζη, το Βιετνάμ και το Λάος.
Στις 23 Σεπτεμβρίου του περασμένου έτους, ένας πύραυλος Tomahawk έπληξε ένα χωριό στην επαρχία Idlib, της Συρίας, σκοτώνοντας τουλάχιστον δώδεκα άμαχους, μαζ’ι με γυναίκες και παιδιά. Κανένας από αυτούς δεν ανέμιζε τη μαύρη σημαία (τη σημαία του ISIS,στμ).
Τη μέρα που δημοσιεύτηκε το άρθρο του Hain,ο Denis Halliday και ο Hans Von Sponeck βρισκόντουσαν στο Λονδίνο, και ήρθαν να με δουν. Δεν τους σόκαρε η απύθμενη υποκρισία αυτού του πολιτικού, αλλά παραπονιόντουσαν για την μόνιμη απουσία, σχεδόν ανεξήγητη, μιας οποιαδήποτε μορφή διπλωματίας που θα διαπραγματευόταν μια επίφαση εκεχειρίας. Σε όλο τον κόσμο, από τη Βόρεια Ιρλανδία ως το Νεπάλ, οι εκεχειρίες που αφορούσαν τους τρομοκρατες και αιρετικούς είχαν θετική κατάληξη όταν βάζαμε τον ένα απέναντι στον άλλο, με ένα τραπέζι ανάμεσα τους. Γιατί αυτό δεν μπορεί να γίνει και τώρα στο Ιράκ και τη Συρία;
Όπως με τον Εμπολα της Δυτικής Αφρικής, ένας ιός που ονομάζεται "διαρκής πόλεμος" διέσχισε τον Ατλαντικό. Ο Λόρδος Richards, μέχρι πρόσφατα επικεφαλής του βρετανικού στρατού, ζητά άμεση "στρατιωτική επέμβαση". Υπάρχει μια ανούσια φλυαρία, σχεδόν αρρωστημένη, από τον Ομπάμα στον Κάμερον, μέχρι τη "συμμαχία των προθύμων" του (με ιδιαίτερη αναφορά στην Αυστραλία του παράξενα επιθετικού Tony Abbott), η οποία απαιτεί ακόμη μεγαλύτερη βία, με την αποστολή 30.000 στρατού σε περιοχές όπου το αίμα από προηγούμενες περιπέτειες είναι ακόμη νωπό.
Αυτοί δεν έχουν δει ποτέ τις επιπτώσεις των βομβαρδισμών, αλλά, απ’ ότι φαίνεται, τους αρέσουν τόσο πολύ, που θέλουν να είναι αυτοί οι ίδιοι που θα ανατρέψουν το μοναδικό και πολύ αξιόλογο δυνητικά σύμμαχο τους, τη Συρία. Και αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, όπως φαίνεται και από το παρακάτω αρχείο που διαρρεύσαν οι αμερικανοβρετανικές μυστικές υπηρεσίες:
"Προκειμένου να διευκολυνθεί η δράση των απελευθερωτικών δυνάμεων [sic] ... πρέπει να καταβληθεί ιδιαίτερη προσπάθεια ώστε να βγουν από τη μέση ορισμένα από τα βασικά πρόσωπα και να συνεχίσει η εσωτερική αναταραχή στη Συρία. Η CIA είναι έτοιμη, και το SIS [MI6] θα προχωρήσει σε κάποιες μικρές πράξεις δολιοφθοράς και πραξικοπήματα [sic] στη Συρία, καλλιεργώντας μέσω των εκεί επαφών μας ... ένα αναγκαίο αίσθημα φόβου και [το στήσιμο] συγκρούσεων στα σύνορα που θα δώσουν το πρόσχημα για επέμβαση ... η CIA και η SIS [M16] θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν τις ικανότητές τους τόσο στο ψυχολογικό όσο και στο επιχειρησιακό επίπεδο προκειμένου να ανέβει η ένταση".
Αυτό το αρχείο χρονολογείται από το 1957, αν και θα μπορούσε να είχε γραφτεί χθες. Στην αυτοκρατορία τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά.
Πέρυσι, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Roland Dumas αποκάλυψε ότι "δύο χρόνια πριν από την Αραβική Άνοιξη", ενώ ο ίδιος βρισκόταν στο Λονδίνο, του ανέφεραν ότι ετοίμαζαν πόλεμο κατά της Συρίας. Στη διάρκεια συνέντευξης του στο γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι LPC, δήλωσε ότι: "Θα σας πω κάτι σημαντικό ... Βρισκόμουν στην Αγγλία δύο χρόνια πριν αρχίσουν οι βιαιότητες στη Συρία, για να ακολουθήσουν άλλες δραστηριότητες. Εκεί συναντήθηκα με ανώτερους Βρετανούς αξιωματούχους οι οποίοι μου εξομολογήθηκαν ότι κάτι ετοίμαζαν στη Συρία ... η Βρετανία σχεδίαζε μια εισβολή ανταρτών. Μου ζήτησαν ακόμη, παρόλο που δεν ήμουν πλέον υπουργός Εξωτερικών, αν θα ήθελα να συμμετάσχω. Η επιχείρηση αυτή σχεδιαζόταν πριν από χρόνια. Την είχαν ήδη προετοιμάσει, σχεδιάσει και προγραμματίσει."
Οι μόνοι αποτελεσματικοί αντίπαλοι του ISIS είναι οι "πιστοποιημένοι" δαίμονες της Δύσης - η Συρία, το Ιράν, η Χεζμπολάχ. Το εμπόδιο είναι η Τουρκία, ένας "σύμμαχος" ο οποίος είναι και μέλος του ΝΑΤΟ, η οποία έχει συνωμοτήσει με τη CIA, τη MI6 και τους μεσαιωνιστές του Κόλπου ώστε να διοχετευτεί η βοήθεια προς τους σύριους "αντάρτες", συμπεριλαμβανομένων και αυτών που σήμερα αυτοαποκαλούνται "ISIS. "
Η στήριξη της Τουρκίας στην αιώνια φιλοδοξία της για περιφερειακή κυριαρχία, ανατρέποντας την κυβέρνηση του Άσαντ, περιλαμβάνει ένα μεγάλο συμβατικό πόλεμο, και την τρομακτική διάλυση της πιο πολύμορφης εθνοτικά χώρας στη Μέση Ανατολή.
Μια ανακωχή - αν και είναι δύσκολο να επιτευχθεί - είναι η μόνη διέξοδος από αυτό τον αυτοκρατορικό λαβύρινθο ... διαφορετικά οι αποκεφαλισμοί θα συνεχιστούν. Το γεγονός ότι πραγματικές διαπραγματεύσεις με τη Συρία "θα πρέπει να θεωρηθούν ηθικά αμφισβητήσιμες" (The Guardian), υπαινίσσεται ότι οι παραδοχές περί ηθικής ανωτερότητας, μεταξύ όσων υποστήριξαν τον εγκληματικό πόλεμο του Μπλερ, δεν είναι μόνο παράλογες, αλλά και επικίνδυνες.
Μαζί με μια ανακωχή, θα πρέπει να υπάρξει άμεση διακοπή του εξοπλισμού του Ισραήλ, και η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους. Το ζήτημα της Παλαιστίνης είναι η πιο ανοιχτή πληγή της περιοχής, και η πιο συχνή δικαιολογία για την αύξηση του ισλαμικού εξτρεμισμού.Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν το είχε πει ξεκάθαρα. Η λύση του παλαιστινιακού ζητήματος δίνει μια ελπίδα για το μέλλον. Δικαιοσύνη για τους Παλαιστινίους, και ο κόσμος γύρω τους θα αρχίζει να αλλάζει.
Περισσότερο από 40 χρόνια πριν, ο βομβαρδισμό της Καμπότζης από τους Νίξον-Κίσινγκερ πυροδότησε μια θάλασσα πόνου από την οποία η χώρα αυτή ακόμη δεν έχει συνέλθει. Το ίδιο ισχύει και με το έγκλημα των Μπλερ-Μπους στο Ιράκ.
Με άψογο συγχρονισμό, μόλις δημοσιεύθηκε το τελευταίο βιβλίο του Χένρι Κίζινγκερ,με το σατιρικό τίτλο: " Παγκόσμια Τάξη" Σε μια παρουσίαση δουλοπρεπή, ο Κίσινγκερ περιγράφεται ως "ένας από τους βασικούς δημιουργούς της παγκόσμιας τάξης που παρέμεινε σταθερή επί ένα τέταρτο του αιώνα."
Αυτό να το πείτε και στους λαούς της Καμπότζης, του Βιετνάμ, του Λάος, της Χιλής, του Ανατολικού Τιμόρ ... και όλα τα άλλα θύματα της " διακυβέρνησης" τους. Μόνο όταν "εμείς" αναγνωρίσουμε τους εγκληματίες πολέμου που βρίσκονται ανάμεσα μας, μόνο τότε το αίμα θα αρχίσει να στεγνώνει.
John Pilger
Πηγή: http://www.counterpunch.org
Διαβιβάζοντας τις εντολές του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον για το "μαζικό" βομβαρδισμό της Καμπότζης (1969), ο Χένρι Κίσινγκερ δήλωνε : "Ό, τι πετάει ό, τι κινείται." Τώρα που ο Μπαράκ Ομπάμα ξεκινά τον έβδομο πόλεμο του εναντίον του ισλαμικού κόσμου (απότότε που του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη), η ενορχηστρωμένη υστερία και τα ψέματα των Αμερικανών (...) μας κάνουν να νοσταλγούμε σχεδόν τη δολοφονική ειλικρίνεια του Κίσινγκερ.
Οντας μάρτυρας των τρομερών συνεπειών των αεροπορικών επιδρομών στους ανθρώπους - αλλά και του αποκεφαλισμού των θυμάτων, με τμήματα του σώματός τους να κρέμονται στα δέντρα σαν γιρλάντες - και πάλι δεν με εκπλήσσει η περιφρόνηση της μνήμης και της ιστορίας.
Ένα σημαντικό παράδειγμα είναι η άνοδος στην εξουσία του Πολ Ποτ και των Ερυθρών Χμερ, που είχαν πολλά κοινά με το σημερινό "Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία" (ISIS).Ηταν και αυτοί αδίστακτοι μεσαιωνιστές, που είχαν ξεκινήσει ως μια μικρή αίρεση. Ήταν και αυτοί το προϊόν μιας Αποκάλυψης αμερικανικής κατασκευής, αυτή τη φορά στην Ασία.
Σύμφωνα με τον Πολ Ποτ, το κίνημά του αποτελούνταν από "κάτι λιγότερο από 5.000 ένοπλους αντάρτες ανεπαρκώς εξοπλισμένους χωρίς ιδιαίτερη σιγουριά για την ηγεσία τους, και μάλλον αβέβαιοι για τις στρατηγικές και τις τακτικές που έπρεπε να ακολουθήσουν." Μόλις τα βομβαρδιστικά Β52 του Νίξον και του Κίσινγκερ άρχισαν το έργο τους ως μέρος της περιβόητης "Operation Menu, Επιχείρηση Μενού ", ο τελευταίος δαίμονας (με χρονολογική σειρά) της Δύσης δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο τυχερός ήταν.
Οι Αμερικανοί, από το 1969 ως το 1973, έριξαν στην ύπαιθρο της Καμπότζης το ισοδύναμο πέντε ατομικών βομβών Χιροσίμα. Ισοπέδωσαν τα πάντα, το ένα χωριό μετά το άλλο, και επέστρεφαν για να βομβαρδίσουν ξανά και ξανά τα ερείπια και τα πτώματα. Οι κρατήρες από τις βόμβες περιβάλλονταν από τερατώδη περιδέραια από ανθρώπινα κοματιασμένα σώματα , ορατά από ψηλά.
Ο τρόμος που επικρατούσε ήταν κάτι το απίστευτο. Ένα πρώην στέλεχος των Κόκκινων Χμερ, είπε ότι οι επιζώντες ήταν "σαν να είχαν παγώσει ... περιπλανιόντουσαν άφωνοι,ζωντανοι νεκροί, επί τρεις ή τέσσερις ημέρες . Τρομοκρατημένοι και σχεδόν τρελοί, οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να πιστέψουν τα πάντα. Αυτός είναι ο λόγος που τόσο εύκολα οι Ερυθροί Χμερ, κατάφερε να πείσει τους ανθρώπους. "
Μια εξεταστική επιτροπή της φινλανδικής κυβέρνησης υπολόγισε ότι στον εμφύλιο πόλεμο σκοτώθηκαν 600.000 άνθρωποι, και χαρακτήρισε αυτους τους βομβαρδισμούς ως "το πρώτο βήμα μιας δεκαετίας γενοκτονιών". Αυτό που ξεκίνησαν να κάνουν ο Νίξον και ο Κίσινγκερ το τελείωσε ο Πολ Ποτ, ο κληρονόμος τους. Με τους βομβαρδισμούς, οι Κόκκινοι Χμερ αναπτύχτηκαν μέχρι που έγιναν μια τεράστια δύναμη από 200.000 στρατιώτες.
Ο ISIS έχει ένα παρελθόν και ένα παρόν που μοιάζει σε πολλά. Όπως αναφέρει η πλειονότητα των μελετητών, η εισβολή στο Ιράκ (2003), των Μπους και Μπλερ έστειλε στο θάνατο γύρω στους 700.000 ανθρώπους, σε μια χώρα που δεν είχε κανένα προηγούμενο τζιχαντισμού.
Οι Κούρδοι είχαν τις δικές τους περιοχές και πολιτικές (στμ.αυτονομία).Μεταξύ σουνιτών και σιιτών υπήρχαν πολλές διαφορές, αλλά ζούσαν ειρηνικά ...οι μικτοί γάμοι ήταν κάτι συνηθισμένο. Τρία χρόνια πριν την εισβολή, κυκλοφορούσα παντού, χωρίς κανένα φόβο. Στο δρόμο συναντούσα ανθρώπους που ήταν περήφανοι που ήταν Ιρακινοί, κληρονόμοι ενός πολιτισμού που έμοιαζε να είναι καθημερινά παρών.
Ο Μπους και ο Μπλερ όλα αυτά τα διέλυσαν. Το Ιράκ έγινε φυτώριο της τζιχάντ. Η Αλ-Κάιντα - όπως οι "τζιχαντιστές" του Πολ Ποτ - άδραξε την ευκαιρία που της έδινε η επιχείρηση "Σοκ και Δέος" και ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε. Οι "επαναστάτες" στη Συρία τους αντάμειψαν (τους τζιχάντιστές, στμ) ακόμη περισσότερο, με την CIA και τα κράτη του Κόλπου να τους ενισχύουν με χρήματα και όπλα μέσω Τουρκίας. Η άφιξη νεοσύλλεκτων από το εξωτερικό ήταν αναπόφευκτη.
Ο πρώην Βρετανός Πρέσβης Oliver Miles, έγραψε πρόσφατα ότι "Η κυβέρνηση [Κάμερον] φαίνεται να ακολουθεί το παράδειγμα του Τόνι Μπλερ, ο οποίος είχε αγνοήσει τις επείγουσες προειδοποιήσεις του Υπουργείου Εξωτερικών,της MI5 και της MI6, για το ότι η πολιτική του στη Μέση Ανατολή - και ειδικότερα ένας πόλεμος - θα μπορούσε να αποτελέσει τη βασική αιτία στρατολόγησης μουσουλμάνων τρομοκρατών στη Βρετανία ".
Το ISIS είναι το προϊόν ενός ιστορικού εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, και συγκροτήθηκε μέσα από την καταστροφή του ιρακινού κράτους και της ιρακινής κοινωνίας, που διέπραξαν Ουάσινγκτον και Λονδίνο. Όπως ο Πολ Ποτ και οι Ερυθροί Χμερ, το ISIS δεν είναι παρά μια μετάλλαξη της κρατικής τρομοκρατίας της Δύσης,που τροφοδοτείται από την άπληστη αυτοκρατορική ελίτ, που αδιαφορεί για τις συνέπειες της δράσης της. Στην κοινωνία "μας" η ενοχή αυτής της ελίτ δεν επιτρέπεται καν να αναφέρεται .
Έχουν περάσει 23 χρόνια από τότε που ξεκίνησε το ολοκαύτωμα στο Ιράκ, αμέσως μετά τον πρώτο «Πόλεμο του Κόλπου», όταν Ηνωμένες Πολιτείες και Βρετανία έθεσαν υπό "ομηρία" το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, και επέβαλλαν τιμωρητικές "κυρώσεις" κατά του ιρακινού λαού, και η ειρωνεία της τύχης είναι ότι, ενίσχυσαν το εθνικό κύρος του Σαντάμ Χουσεΐν.
Επρόκειτο για ένα είδος μεσαιωνικού στυλ πολιορκίας. Έκαναν εμπάργκο σχεδόν σε όλα όσα ήταν απαραίτητα σε ένα σύγχρονο κράτος, από το χλώριο για να γίνει πόσιμο το νερό μέχρι τα μολύβια για μαθητές, από ανταλλακτικά για τα μηχανήματα ακτινογραφίας μέχρι τα απλά παυσίπονα και τα φάρμακα για την καταπολέμηση νεοπλασιών άγνωστες μέχρι τότε, από τη σκόνη των μαχών στο Νότιο Ιράκ, που είχε μολυνθεί από το απεμπλουτισμένο ουράνιο.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1999, το Υπουργείο Εμπορίου και Βιομηχανίας στο Λονδίνο, περιόρισε την εξαγωγή εμβολίων για τη προστασία των παιδιών του Ιράκ από τη διφθερίτιδα και τον κίτρινο πυρετό. Ο Kim Howells, γιατρός και Υφυπουργός στην κυβέρνηση Μπλερ, εξηγεί το λόγο.
Τα "παιδικά εμβόλια" - είπε - "μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως όπλα μαζικής καταστροφής." Η βρετανική κυβέρνηση κατάφερε να ξεφύγει από την κατηγορία της διάπραξης μιας τέτοιας αγριότητας , χάρη στα άρθρα των μέσων μαζικής ενημέρωσης (που στην πλειοψηφία τους χειραγωγούνταν από το Υπουργείο Εξωτερικών), τα οποία κατηγορούσαν τον Σαντάμ Χουσεΐν για τα πάντα.
Με το δήθεν "ανθρωπιστικό" πρόγραμμα Πετρέλαιο αντί για Τρόφιμα, στο Ιράκ έδωσαν 100 δολάρια για κάθε Ιρακινό, για να μπορέσει να επιβιώσει για ένα χρόνο. Το ποσόν αυτό ήταν για τη χρηματοδότηση των υποδομών και των βασικών υπηρεσιών όλης της κοινωνίας, όπως η ηλεκτρική ενέργεια και το νερό.
Ο βοηθός του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Hans Von Sponeck, μου είπε: "Αν συγκρίνετε αυτό το ποσό με τα προβλήματα, όπως η έλλειψη καθαρού νερού, ή την αδυναμία της πλειοψηφίας των πασχόντων να γιατρευτούν, ή με το σαφές και απλό πρόβλημα να επιβιώσουν μέρα με τη μέρα, τότε θα έχετε την εικόνα ενός εφιάλτη. Και,δεν κάνω λάθος, όλα αυτά τα κάνουν σκόπιμα. Στο παρελθόν, δεν θέλησα ποτέ να χρησιμοποιήσω τη λέξη γενοκτονία, αλλά τώρα αναπόφευκτα μπορώ να το κάνω ".
Αηδιασμένος, ο Von Sponeck παραιτήθηκε από τη θέση του «"Συντονιστή ανθρωπιστικής βοήθειας των Ηνωμένων Εθνών" για το Ιράκ. Ο προκάτοχός του,ο Denis Halliday, ένας διακεκριμένος "γηραιός αξιωματούχος" των Ηνωμένων Εθνών, είχε επίσης παραιτηθεί.Ο Halliday υποστήριξε ότι: «Μου ανέθεσαν να εφαρμόσω μια πολιτική που αφορά τη γενοκτονία. Μια σκόπιμα γενοκτονική πολιτική που οδήγησε στο θάνατο πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, παιδιά και ενήλικες."
Μια μελέτη της UNICEF αποκάλυψε ότι από το 1991 μέχρι το 1998, δηλαδή την περίοδο του "εμπάργκο", είχαμε 500.000 θανάτους πάνω από το "σύνηθες", ως προς τα δεδομένα της χώρας, παιδιών του Ιράκ ηλικίας κάτω των πέντε ετών.
Μία ρεπόρτερ μιας αμερικανικής τηλεόρασης έθεσε το ερώτημα μπροστά στην Μαντλέν Ολμπράιτ, Πρέσβηρα των Ηνωμένων Πολιτειών στα Ηνωμένα Έθνη, ζητώντας της να απαντήσει "το τίμημα αξίζει τον κόπο;". Και εκείνη : " Ναι, πιστεύουμε ότι το τίμημα αξίζει τον κόπο".
Το 2007, ο υψηλόβαθμος Βρετανός αξιωματούχος υπεύθυνος των κυρώσεων, Carne Ross (γνωστός και ως Μίστερ Ιράκ), δήλωνε σε κοινοβουλευτική επιτροπή ότι [οι κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου] πράγματι αρνήθηκαν στο σύνολο του πληθυσμού τα μέσα επιβίωσης".
Όταν πήρα συνέντευξη από τον Carne Ross, τρία χρόνια αργότερα, ο ίδιος έδειχνε καταβεβλημένος από τη λύπη και τη μεταμέλεια. "Ντρέπομαι", μου είπε. Αυτή είναι μία από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις που κάποιος λέει την αλήθεια για το πώς η κυβέρνηση εξαπάτησε τον κόσμο, και πώς η ενδοτικότητα των μέσων ενημέρωσης διαδραματίζει ζωτικό ρόλο στη διάδοση και τη διατήρηση της εξαπάτησης. Τροφοδοτούμε [τους δημοσιογράφους] με δήθεν ειδήσεις, με αποστειρωμένα γεγονότα - είπε - διαφορετικά θα πρέπει να τις κρύψουμε. "
Στις 25 Σεπτεμβρίου του περασμένου έτους, ο Guardian έγραφε: "Αντιμέτωποι με τη φρίκη του ISIS, πρέπει να αντιδράσουμε". Το "εμείς πρέπει να αντιδράσουμε," είναι ένα φάντασμα που κάνει και πάλι την εμφάνιση του, ένα σημάδι σύνθλιψης της συνειδητής μνήμης των γεγονότων, των διδαγμάτων, της λύπης και της ντροπής.
Συντάκτης του άρθρου ήταν ο Peter Hain, πρώην Υπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για το Ιράκ, επί κυβερνήσεως Μπλερ. Το 1998, όταν Denis Halliday αποκάλυψε την έκταση του πόνου στο Ιράκ, που η κυβέρνηση Μπλερ μοιραζόταν την κύρια ευθύνη,ο Peter Hain, στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του BBC, τον χαρακτήρισε "απολογητή του Σαντάμ."
Το 2003 ο Hain υποστήριξε την απόφαση του Μπλερ να χτυπήσει το Ιράκ με βάση προφανή ψέματα. Σε ένα επόμενο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος, αποκάλεσε την εισβολή ως ένα "δευτερεύον ζήτημα."
Τώρα ο Peter Hain ζητά "αεροπορικές επιθέσεις και μη επανδρωμένα αεροσκάφη, στρατιωτική βοήθεια και άλλες μορφές υποστήριξης για εκείνους που "υφίστανται γενοκτονία" στο Ιράκ και τη Συρία. Όλα αυτά θα ενισχύσουν "την επιτακτική ανάγκη για πολιτική λύση."
Ο Ομπάμα έχει στο μυαλό του τα ίδια, δεδομένου ότι ανακαλεί αυτό που αποκαλεί "περιορισμό" τον βομβαρδισμών και των επιθέσεων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Αυτό σημαίνει ότι οι πύραυλοι και οι βόμβες των 500 λιβρών θα μπορούν να καταστρέφουν τα σπίτια των αγροτών, χωρίς κανένα περιορισμό όπως κάνουν στην Υεμένη, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και τη Σομαλία - και όπως έκαναν στην Καμπότζη, το Βιετνάμ και το Λάος.
Στις 23 Σεπτεμβρίου του περασμένου έτους, ένας πύραυλος Tomahawk έπληξε ένα χωριό στην επαρχία Idlib, της Συρίας, σκοτώνοντας τουλάχιστον δώδεκα άμαχους, μαζ’ι με γυναίκες και παιδιά. Κανένας από αυτούς δεν ανέμιζε τη μαύρη σημαία (τη σημαία του ISIS,στμ).
Τη μέρα που δημοσιεύτηκε το άρθρο του Hain,ο Denis Halliday και ο Hans Von Sponeck βρισκόντουσαν στο Λονδίνο, και ήρθαν να με δουν. Δεν τους σόκαρε η απύθμενη υποκρισία αυτού του πολιτικού, αλλά παραπονιόντουσαν για την μόνιμη απουσία, σχεδόν ανεξήγητη, μιας οποιαδήποτε μορφή διπλωματίας που θα διαπραγματευόταν μια επίφαση εκεχειρίας. Σε όλο τον κόσμο, από τη Βόρεια Ιρλανδία ως το Νεπάλ, οι εκεχειρίες που αφορούσαν τους τρομοκρατες και αιρετικούς είχαν θετική κατάληξη όταν βάζαμε τον ένα απέναντι στον άλλο, με ένα τραπέζι ανάμεσα τους. Γιατί αυτό δεν μπορεί να γίνει και τώρα στο Ιράκ και τη Συρία;
Όπως με τον Εμπολα της Δυτικής Αφρικής, ένας ιός που ονομάζεται "διαρκής πόλεμος" διέσχισε τον Ατλαντικό. Ο Λόρδος Richards, μέχρι πρόσφατα επικεφαλής του βρετανικού στρατού, ζητά άμεση "στρατιωτική επέμβαση". Υπάρχει μια ανούσια φλυαρία, σχεδόν αρρωστημένη, από τον Ομπάμα στον Κάμερον, μέχρι τη "συμμαχία των προθύμων" του (με ιδιαίτερη αναφορά στην Αυστραλία του παράξενα επιθετικού Tony Abbott), η οποία απαιτεί ακόμη μεγαλύτερη βία, με την αποστολή 30.000 στρατού σε περιοχές όπου το αίμα από προηγούμενες περιπέτειες είναι ακόμη νωπό.
Αυτοί δεν έχουν δει ποτέ τις επιπτώσεις των βομβαρδισμών, αλλά, απ’ ότι φαίνεται, τους αρέσουν τόσο πολύ, που θέλουν να είναι αυτοί οι ίδιοι που θα ανατρέψουν το μοναδικό και πολύ αξιόλογο δυνητικά σύμμαχο τους, τη Συρία. Και αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, όπως φαίνεται και από το παρακάτω αρχείο που διαρρεύσαν οι αμερικανοβρετανικές μυστικές υπηρεσίες:
"Προκειμένου να διευκολυνθεί η δράση των απελευθερωτικών δυνάμεων [sic] ... πρέπει να καταβληθεί ιδιαίτερη προσπάθεια ώστε να βγουν από τη μέση ορισμένα από τα βασικά πρόσωπα και να συνεχίσει η εσωτερική αναταραχή στη Συρία. Η CIA είναι έτοιμη, και το SIS [MI6] θα προχωρήσει σε κάποιες μικρές πράξεις δολιοφθοράς και πραξικοπήματα [sic] στη Συρία, καλλιεργώντας μέσω των εκεί επαφών μας ... ένα αναγκαίο αίσθημα φόβου και [το στήσιμο] συγκρούσεων στα σύνορα που θα δώσουν το πρόσχημα για επέμβαση ... η CIA και η SIS [M16] θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν τις ικανότητές τους τόσο στο ψυχολογικό όσο και στο επιχειρησιακό επίπεδο προκειμένου να ανέβει η ένταση".
Αυτό το αρχείο χρονολογείται από το 1957, αν και θα μπορούσε να είχε γραφτεί χθες. Στην αυτοκρατορία τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά.
Πέρυσι, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Roland Dumas αποκάλυψε ότι "δύο χρόνια πριν από την Αραβική Άνοιξη", ενώ ο ίδιος βρισκόταν στο Λονδίνο, του ανέφεραν ότι ετοίμαζαν πόλεμο κατά της Συρίας. Στη διάρκεια συνέντευξης του στο γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι LPC, δήλωσε ότι: "Θα σας πω κάτι σημαντικό ... Βρισκόμουν στην Αγγλία δύο χρόνια πριν αρχίσουν οι βιαιότητες στη Συρία, για να ακολουθήσουν άλλες δραστηριότητες. Εκεί συναντήθηκα με ανώτερους Βρετανούς αξιωματούχους οι οποίοι μου εξομολογήθηκαν ότι κάτι ετοίμαζαν στη Συρία ... η Βρετανία σχεδίαζε μια εισβολή ανταρτών. Μου ζήτησαν ακόμη, παρόλο που δεν ήμουν πλέον υπουργός Εξωτερικών, αν θα ήθελα να συμμετάσχω. Η επιχείρηση αυτή σχεδιαζόταν πριν από χρόνια. Την είχαν ήδη προετοιμάσει, σχεδιάσει και προγραμματίσει."
Οι μόνοι αποτελεσματικοί αντίπαλοι του ISIS είναι οι "πιστοποιημένοι" δαίμονες της Δύσης - η Συρία, το Ιράν, η Χεζμπολάχ. Το εμπόδιο είναι η Τουρκία, ένας "σύμμαχος" ο οποίος είναι και μέλος του ΝΑΤΟ, η οποία έχει συνωμοτήσει με τη CIA, τη MI6 και τους μεσαιωνιστές του Κόλπου ώστε να διοχετευτεί η βοήθεια προς τους σύριους "αντάρτες", συμπεριλαμβανομένων και αυτών που σήμερα αυτοαποκαλούνται "ISIS. "
Η στήριξη της Τουρκίας στην αιώνια φιλοδοξία της για περιφερειακή κυριαρχία, ανατρέποντας την κυβέρνηση του Άσαντ, περιλαμβάνει ένα μεγάλο συμβατικό πόλεμο, και την τρομακτική διάλυση της πιο πολύμορφης εθνοτικά χώρας στη Μέση Ανατολή.
Μια ανακωχή - αν και είναι δύσκολο να επιτευχθεί - είναι η μόνη διέξοδος από αυτό τον αυτοκρατορικό λαβύρινθο ... διαφορετικά οι αποκεφαλισμοί θα συνεχιστούν. Το γεγονός ότι πραγματικές διαπραγματεύσεις με τη Συρία "θα πρέπει να θεωρηθούν ηθικά αμφισβητήσιμες" (The Guardian), υπαινίσσεται ότι οι παραδοχές περί ηθικής ανωτερότητας, μεταξύ όσων υποστήριξαν τον εγκληματικό πόλεμο του Μπλερ, δεν είναι μόνο παράλογες, αλλά και επικίνδυνες.
Μαζί με μια ανακωχή, θα πρέπει να υπάρξει άμεση διακοπή του εξοπλισμού του Ισραήλ, και η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους. Το ζήτημα της Παλαιστίνης είναι η πιο ανοιχτή πληγή της περιοχής, και η πιο συχνή δικαιολογία για την αύξηση του ισλαμικού εξτρεμισμού.Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν το είχε πει ξεκάθαρα. Η λύση του παλαιστινιακού ζητήματος δίνει μια ελπίδα για το μέλλον. Δικαιοσύνη για τους Παλαιστινίους, και ο κόσμος γύρω τους θα αρχίζει να αλλάζει.
Περισσότερο από 40 χρόνια πριν, ο βομβαρδισμό της Καμπότζης από τους Νίξον-Κίσινγκερ πυροδότησε μια θάλασσα πόνου από την οποία η χώρα αυτή ακόμη δεν έχει συνέλθει. Το ίδιο ισχύει και με το έγκλημα των Μπλερ-Μπους στο Ιράκ.
Με άψογο συγχρονισμό, μόλις δημοσιεύθηκε το τελευταίο βιβλίο του Χένρι Κίζινγκερ,με το σατιρικό τίτλο: " Παγκόσμια Τάξη" Σε μια παρουσίαση δουλοπρεπή, ο Κίσινγκερ περιγράφεται ως "ένας από τους βασικούς δημιουργούς της παγκόσμιας τάξης που παρέμεινε σταθερή επί ένα τέταρτο του αιώνα."
Αυτό να το πείτε και στους λαούς της Καμπότζης, του Βιετνάμ, του Λάος, της Χιλής, του Ανατολικού Τιμόρ ... και όλα τα άλλα θύματα της " διακυβέρνησης" τους. Μόνο όταν "εμείς" αναγνωρίσουμε τους εγκληματίες πολέμου που βρίσκονται ανάμεσα μας, μόνο τότε το αίμα θα αρχίσει να στεγνώνει.
John Pilger
Πηγή: http://www.counterpunch.org
