Πάρις Παναγιώτου: αθέατες, όμορφες γυναίκες

Πηγαίνω στο ταμείο ανεργίας

-το παραδέχομαι-

πρωτίστως να παρατηρήσω
τους ανθρώπους. 

Δε με λυπούν συνήθως
μανάδες με παιδιά,

μεσήλικες, πιο ηλικιωμένοι

ούτε πτυχιούχοι νεαροί

μύωπες και ελαφρώς αξύριστοι

ιδεολόγοι των επιδομάτων

κι άνετοι τόσο  στον γκισέ

σα να ρωτάνε
τη μέρα της ορκωμοσίας τους
στη γραμματεία.

Αφόρητα όμως με στενοχωρούν
κάποιες αθέατες
ωστόσο  όμορφες γυναίκες

όπως τις βλέπω ατημέλητες

με ρούχα φτωχικά,
ξεθωριασμένα από την πολυκαιρία

αχτένιστες, διστακτικές

μα μ' ένα βλέμμα που έχει αποταμιεύσει

όλο το παλαιό τους κάλλος

να περιμένουν πάλι και πάλι στην ουρά

ώσπου η απόγνωση
κι ο χρόνος να τις ασκημύνουν.
Κι αν επαναστατήσουμε μια μέρα

ας είναι πρώτα γι' αυτές

τις όμορφες αθέατες γυναίκες

να μην παραιτηθούν ποτέ

για λίγα κατοστάρικα το μήνα

οριστικά από την ομορφιά τους. 

 

[--->]