Βρήκα το ακόλουθο άρθρο γνώμης στο Al Jazeera ενδιαφέρον και το μεταφράζω. Το άρθρο ασχολείται με την διπλωματία μαζών/πολιτιστική διπλωματία (αυτό σημαίνει ο όρος Hasbara) που ασκεί το κράτος δολοφόνος χρησιμοποιώντας την ψυχαγωγία ως μέσο για να επανεντάσσει τους θύτες/θύματα στρατιώτες στην κοινωνία. Ουσιαστιικά μιλά για το μαζικό "ξεχαρμάνιασμα" που προωθεί το καθεστώς της σιωνιστικής οντότητας για τους άρτι αποστρατευθέντες για να "τρελλαθούν εν ειρήνη" και να 'ξεχάσουν' όσα είδαν και έπραξαν στη Γάζα.
-----------
ΤΙΤΛΟΣ: Hasbara με λάμψη: Οι πολιτικές ηδονής του Ισραήλ
ΥΠΟΤΙΤΛΟΣ: Από το Sun City υπό το καθεστώς του απαρτχάιντ μέχρι το Woodstock κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, τα αποικιακά και ιμπεριαλιστικά καθεστώτα πάντα χρησιμοποιούσαν την ψυχαγωγία για να καλύψουν τη βαρβαρότητα. Σήμερα, οι παρελάσεις υπερηφάνειας, η κουλτούρα των ταξιδιών και τα φεστιβάλ trance του Ισραήλ κάνουν το ίδιο.
Του Benjamin Ashraf, συγγραφέα και εκδότη στο The New Arab.
Περίπου 6.000 χιλιόμετρα μακριά από τη Γάζα, στους κατάφυτους λόφους της Γκόα, νέοι Ισραηλινοί ποδοπατούν το έδαφος στο ρυθμό της μουσικής trance. Εδώ, δεν θα ακούσετε μητέρες να θρηνούν πάνω από λευκά σάβανα. Η γενοκτονία είναι αλλού, και αυτό είναι το ζητούμενο.
Σε όλα τα μονοπάτια των οδοιπόρων, από τις κοιλάδες των Άνδεων μέχρι τις παραλίες της Ταϊλάνδης, παίζεται μια παρόμοια σκηνή. Οι Ισραηλινοί το αποκαλούν «tarmila’ut»: ένα μεταστρατιωτικό «τελετουργικό πέρασμα» και μια ευκαιρία, όπως το θέτει ο DJ Zirkin, να «τρελαθείς ειρηνικά».
Ούτε είναι μόνο για χίπηδες. Μια ισραηλινή μελέτη του 2018 το χαρακτήρισε «πρακτικά θεσμοθετημένο», εκτιμώντας ότι περίπου 50.000 άτομα ταξιδεύουν κάθε χρόνο μετά τη στρατιωτική θητεία. Για μερικές χιλιάδες δολάρια, τα ταξιδιωτικά γραφεία διαφημίζουν μια «ολική αμνησία»: πτήσεις με έκπτωση, κουζίνες με κοσέρ φαγητά και ξενοδοχεία πέντε αστέρων όπου οι Παλαιστίνιοι δεν υπάρχουν.
Δύο χρόνια μετά τη σφαγή στο μουσικό φεστιβάλ Nova και εν μέσω της γενοκτονίας στη Γάζα, η ιδέα της «διαφυγής» έχει αποκτήσει διαφορετική σημασία. Οι Ισραηλινοί θέλουν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό για να ξεφύγουν από το ha’matzav, που σημαίνει κυριολεκτικά «την κατάσταση» – ένας παράλογος ευφημισμός που υποβαθμίζει την κατοχή σε μια απλή ενόχληση. Για τους Παλαιστινίους, δεν υπάρχει διαφυγή: οι θάλασσες, οι ουρανοί και τα περάσματα της Γάζας είναι κλειστά. Ενώ οι Ισραηλινοί «τρελαίνονται ειρηνικά», οι Παλαιστίνιοι τρελαίνονται χωρίς ειρήνη.
Για τρία χρόνια, στέκονται σε σημεία ελέγχου στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, με τα αδύνατα κορμιά τους να γίνονται θανατηφόρα χάρη στα M16 που φέρουν στο στήθος τους. Στη συνέχεια, το κράτος τους δίνει ένα σακίδιο και ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Αυτό το προσκύνημα δεν είναι μόνο μια ανταμοιβή για ό,τι έχουν κάνει, αλλά κρύβει τα εγκλήματά τους σε μια τσέπη με φερμουάρ, με την ελπίδα ότι δεν θα επιστρέψουν ποτέ για να τους στοιχειώσουν.
* * *
Διασκέδαση για μερικούς
Δεν είναι περίεργο που το tarmila’ut έχει γίνει σχεδόν υποχρεωτική παράδοση στο Ισραήλ. Το κράτος το ενθαρρύνει, ακριβώς όπως επενδύει και σε άλλες μορφές διαφυγής, όπως η Eurovision και το Brand Israel.
Στο έργο του Aldous Huxley, Brave New World, το κρατικά ελεγχόμενο ναρκωτικό soma δεν προκαλούσε μόνο αισθήματα χαλάρωσης και ευτυχίας, αλλά βοηθούσε και τον χρήστη να ξεχάσει. Η ισραηλινή απόδραση από την πραγματικότητα λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο. Αναγνωρίζει ότι η ευχαρίστηση είναι εγγενώς πολιτική.
Οι ίδιοι οι διπλωμάτες του Ισραήλ το παραδέχονται. «Θεωρούμε τον πολιτισμό ως ένα προπαγανδιστικό εργαλείο πρώτης τάξεως και δεν κάνω διάκριση μεταξύ προπαγάνδας και πολιτισμού», δήλωσε ο Nissim Ben-Shitrit του Υπουργείου Εξωτερικών το 2005. Τρία χρόνια αργότερα, ένας άλλος Ισραηλινός διπλωμάτης, ο Ido Aharoni, το έθεσε πιο ωμά: « Είναι πιο σημαντικό για το Ισραήλ να έχει ελκυστική εικόνα παρά να έχει δίκιο».
Η εξαγωγή της ισραηλινής «κουλτούρας» κάνει αυτό που δεν μπορούν να κάνουν οι στρατιωτικοί εκπρόσωποι του Ισραήλ: προωθεί την κατοχή ως lifestyle και αποδεικνύει ότι η βία μπορεί να συνυπάρξει με την κανονικότητα, ακόμη και με τη διασκέδαση.
Στο Ισραήλ, προσφέρει κάθαρση χωρίς αντιπαράθεση, μια ευκαιρία να «χάσεις τον εαυτό σου» ενώ αρνείσαι τη γενοκτονία. Σε αυτούς τους χώρους, οι Παλαιστίνιοι δεν είναι απλώς αποκλεισμένοι· η ίδια η ύπαρξή τους θεωρείται ότι διαταράσσει την ειρήνη των άλλων.
Στο εξωτερικό, απεικονίζει τους Ισραηλινούς ως ανέμελους και φιλελεύθερους, μια φαντασίωση που το δυτικό κοινό μπορεί να απολαύσει χωρίς ενοχές. Οι Ισραηλινοί παρουσιάζονται ως «ένας από εμάς», ενώ οι Παλαιστίνιοι ως αυτοί που χαλάνε το πάρτι.
* * *
Hasbara με λάμψη
Το να συνεχίζεται αυτό το πάρτι αποτελεί, κυριολεκτικά, ένα εθνικό έργο. Για δεκαετίες, το Ισραήλ έχει διοχετεύσει εκατομμύρια για να προβάλλει τον εαυτό του ως έναν τόπο απολαύσεων.
Πάρτε για παράδειγμα το Brand Israel. Ξεκίνησε το 2006 και ήταν μια επωνυμία που δημιουργήθηκε από το κράτος, αντικαθιστώντας τα σημεία ελέγχου με μπικίνι και παραλίες.
Ξεκίνησε όταν ο διπλωμάτης Ido Aharoni συγκρότησε μια κορυφαία ομάδα, συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων από εταιρείες δημοσίων σχέσεων όπως η Burson-Marsteller, διαβόητη για την αποκατάσταση της φήμης της αργεντίνικης χούντας και της Union Carbide μετά την καταστροφή του Bhopal. Όπως παραδέχτηκε ο Aharoni, ο στόχος δεν ήταν να δικαιώσει το Ισραήλ, αλλά να το κάνει ελκυστικό. Με τους πιο αδίστακτους «ειδικούς στο ξέπλυμα φήμης» να έχουν την ευθύνη, είναι σαφές ότι δεν υπήρχε χώρος για αξιοπρέπεια.
Μία από τις πρώτες ενέργειες του Brand Israel ήταν ένα αφιέρωμα στο περιοδικό Maxim για το αμερικανικό ανδρικό μάτι με τίτλο «Γυναίκες των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων», στο οποίο εμφανιζόταν η πρόσφατα εστεμμένη «Μις Ισραήλ» Gal Gadot με εσώρουχα. Αν είχε εμφανιστεί το 2025, ίσως να το ονομάζαμε «ο αποικιοκρατισμός των εποίκων δημιουργεί παγίδες δίψας».
Όταν αυτό εξαντλήθηκε, το Brand Israel αντάλλαξε τα εσώρουχα με παρελάσεις υπερηφάνειας. Φτάνοντας στο 2011, ο Ισραηλινός Οργανισμός Τουρισμού ξόδευε ήδη περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια για να πλασάρει το Τελ Αβίβ ως «προορισμό διακοπών για gays».
Το pinkwashing έχει από τότε γίνει κρατική πολιτική, και η χρυσόσκονη εξακολουθεί να κολλάει στο Τελ Αβίβ. Παρουσιάζει τους Ισραηλινούς ως επιθυμητούς και τους Παλαιστινίους ως οπισθοδρομικούς, πουλώντας το όνειρο ότι το Ισραήλ προστατεύει τους ομοφυλόφιλους Παλαιστινίους. Όπως γράφει ο Elias Jahshan, είναι ένα έξυπνο αποικιακό τέχνασμα: βόμβες τυλιγμένες σε χαρτί με τα χρώματα του ουράνιου τόξου ή, σήμερα, στα χρώματα οποιασδήποτε περιφερειακής μειονότητας υποστηρίζει το Ισραήλ για να σπείρει τη διχόνοια. [ΣΗΜ. pinkwashing είναι η πρακτική χρήσης σύμβόλων, όπως η ροζ ταινία που συμβολίζει την επίγνωση για τον καρκίνο του στήθους ή της υποστήριξη των ΛΟΑΤΚ+, για το ξέπλυμα αμφιλεγόμενων πρακτικών εταιριών ή του κράτους].
* * *
Χορεύοντας πάνω σε κόκκαλα
Αφαιρέστε τα πάρτι, τις παρελάσεις και τα φεστιβάλ, και η αλήθεια θα αποκαλυφθεί: το Ισραήλ έχει μετατρέψει την αναζήτηση της ευτυχίας σε πολιτικό όπλο. Και δεν είναι το πρώτο – η Νότια Αφρική του απαρτχάιντ έκανε το ίδιο, με τις περιοδείες κρίκετ και το Sun City, μετατρέποντας την αναψυχή σε κάλυψη για την αποικιακή κυριαρχία.
Τώρα στη Γκόα, όπως και αλλού, οι ντόπιοι διαμαρτύρονται για τους Ισραηλινούς τουρίστες, με ολόκληρα νήματα στο Reddit αφιερωμένα στην αίσθηση προνομίου που έχουν. Λένε ότι οι Ισραηλινοί αντιμετωπίζουν την απόλαυσή τους ως κληρονομικό δικαίωμα, όπως αντιμετωπίζουν και την ίδια την Παλαιστίνη ως κάτι που τους οφείλεται.
Το είδα και εγώ με τα μάτια μου. Ζώντας κοντά στο French Hill, έναν παράνομο ισραηλινό οικισμό δίπλα στο προσφυγικό στρατόπεδο Shu’fat στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ, άκουσα Ισραηλινούς, που ενοχλούνταν από τις συνέπειες της ίδιας τους της κατοχής, να επαναλαμβάνουν συνεχώς την ίδια φράση: «Γιατί δεν μπορούμε απλά να το γλεντήσουμε;»
Αυτή η φράση – που τις περισσότερες φορές προφέρεται με γκρίνια και ψευτοαμερικανική προφορά – αποτυπώνει την στασιμότητα της ισραηλινής κοινωνίας: λαχταρά την ειρήνη ενώ διεξάγει πόλεμο, επιμένει στην απόλαυση ενώ εξαλείφει τους άλλους. Η χαρά, όπως και η ίδια η χώρα, γίνεται ένα σύστημα απαρτχάιντ. Οι απολαύσεις της ζωής προορίζονται για έναν λαό, στερούνται από έναν άλλο και προωθούνται στον υπόλοιπο κόσμο ως αβλαβής διαφυγή από την πραγματικότητα.
Το απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής είχε το Sun City. Η Αμερική είχε το Woodstock, ενώ το Βιετνάμ βομβαρδιζόταν με ναπάλμ. Το Ισραήλ έχει το Goa και το Tel Aviv Pride. Ισχυρίζονται ότι η ευθυμία τους αποδεικνύει την αθωότητά τους. Αλλά η ευθυμία που χτίζεται πάνω στα οστά των άλλων δεν ήταν ποτέ ευθυμία και δεν πρόκειται να διαρκέσει.
