ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ» Η ΒΡΩΜΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ

 

Η δαιμονοποίηση της Αντίστασης από κατακτητές και αποικιοκράτες, έχει βασικό εργαλείο τη βρώμικη γλώσσα και την παραφθορά των εννοιών.

Ενώ Θουκυδίδης και Ησίοδος αποκαλούν τρομοκράτες τους κατακτητές και τους τυράννους, τους τελευταίους αιώνες τα παραφερνάλια των βρώμικων εξουσιών βάφτισαν την Αντίσταση,  «τρομοκρατία».

• Στη Λατινική Αμερική, οι Ισπανοί φονιάδες κονκισταδόρες χαρακτήριζαν όλες τις αυτόχθονες φυλές «άγριους και τρομοκράτες» κι έβαψαν κόκκινα, από το αίμα των αυτόχθονων, τα ποτάμια της. Και όταν αργότερα, το 19ο αιώνα ξέσπασαν τα κινήματα απελευθέρωσης,  Μπολίβαρ,  Σαν Μαρτίν και Ζαπάτα επικηρύχτηκαν ως «τρομοκράτες».

• Στις ΗΠΑ, όλες οι αυτόχθονες φυλές των Ινδιάνων, Σιού, Τσερόκι, Απάτσι, Ναβάχο, χαρακτηρίστηκαν ως «άγριοι τρομοκράτες» και οδηγήθηκαν στην πιο πολυάνθρωπη Γενοκτονία, που κατέγραψε ποτέ η Ιστορία. Αργότερα, ακόμη και ο Λούθερ Κινγκ, οπαδός της παθητικής Αντίστασης και της «μη βίας»  μπήκε στις λίστες των «τρομοκρατών» και μετά από πέντε απόπειρες, δολοφονήθηκε τελικά από ένα μισθωμένο «επαρχιακό κλεφτρόνι».

• Στην κατασφαγμένη από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες Αφρική, ο όρος «τρομοκρατία» υιοθετήθηκε για κάθε απελευθερωτικό κίνημα.

Οι Μάου Μάου στην Κένυα, που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της γης τους από τους Βρετανούς άποικους, ταυτίστηκαν με την «τρομοκρατία» και ήταν αυτοί που βασανίστηκαν άγρια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Hola Camp.

Στην Αλγερία, το Μέτωπο για την Εθνική Απελευθέρωση από τους αποικιοκράτες Γάλλους, χαρακτηρίστηκε ως «τρομοκρατική οργάνωση» και 100.000 τουλάχιστον μέλη του σφαγιάστηκαν άγρια.

Στην Αγκόλα, η πορτογαλική αποικιοκρατία βάφτισε «τρομοκράτες» τις οργανώσεις, MPLA, FNLA και UNITA που πάλεψαν και πέτυχαν την ανεξαρτησία της.

Τα ίδια στη Ναμίμπια, τη Ζιμπάμπουε, τη Ροδεσία και τη Νότια Αφρική, ενώ ο Νελσον Μαντέλα ήταν στις λίστες των «τρομοκρατών» του State Department, μέχρι τη δεκαετία του ΄90.

• Στην εδώ χώρα του «μύθου», που κυβερνιέται διαχρονικά από τους απόγονους κοτζαμπάσηδων,  δοσίλογων και μαυραγοριτών, ο αγώνας για απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό, έβαλε τους Ρήγα Φεραίο, Αλέξανδρο Υψηλάντη και Γεώργιο Καραϊσκάκη, στη λίστα των «επικίνδυνων τρομοκρατών», με το Πατριαρχείο να συνηγορεί με το σουλτανάτο  και να αφορίζει. «Οι τολμήσαντες να σηκώσωσιν όπλα κατά της κραταιᾶς βασιλείας και να σαλεύσωσι την ησυχίαν του κοινού, και να φέρωσιν εις κίνδυνον την ευστάθειαν της πολιτείας, και να χύσωσιν αίματα αθώων, τοιούτοι απαντες, και αν μεν ιερωμένοι εισί, καθαιρούνται· και αν μοναχοί, αναθεματίζονται· και αν κοσμικοί, αφωρίζονται και αποκόπτονται τελείως από της αγίας του Χριστού Εκκλησίας· και γίνονται αποσυνάγωγοι και ανάθεμα και κατάρα αιώνιος και ασυγχώρητος».

Στη μεγαλειώδη πάλι Αντίσταση κατά της ναζιστικής κατοχής, οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ χαρακτηρίστηκαν απ’ τους Γερμανοναζί κατακτητές, «τρομοκράτες και , συμμορίτες» (Banditen).

Στον Εμφύλιο που πυροδοτήθηκε απ’ τους Άγγλους, οι νέοι επικυρίαρχοι χρησιμοποίησαν, με θαυμαστή ταύτιση, τους όρους «bandits» (ληστές), «extremists» (ακραίοι), και «terrorists».(τρομοκράτες)

Η μεγάλη λίστα των ελεύθερων αντιστεκόμενων ανθρώπων, που βαφτίστηκαν «τρομοκράτες», δεν άφησε απ’ έξω τον Μαχάτμα Γκάντι και τον Τσε Γκεβαρα.

• Δεν θα μπορούσε, μέσα σ’ αυτή τη βρώμικη γλώσσα της χειραγώγησης και της καταστολής, να εξαιρεθεί η  μεγαλειώδης Παλαιστινιακή Αντίσταση;

Από το 1959 η Φατάχ και το 1964 η PLO, και αργότερα η Χαμάς, το Δημοκρατικό και το Λαϊκό Μέτωπο για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, χαρακτηρίζονται από τα Δυτικά παραφερνάλια, ως «τρομοκράτες», έστω κι αν η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του ΟΗΕ θεωρεί τη Χαμάς, αντιστασιακή οργάνωση.

Ακόμη και αριστερίζοντες του τίποτα, της θολούρας και της συμπόρευσης, συνηγορούν στα περί «τρομοκρατίας». Αφοπλισμένοι και αφυδατωμένοι, στην καλύτερη εκδοχή τους, προβάλλουν «ρομαντικά» την αντίσταση της σφεντόνας.

Η Ιστορία όμως έδειξε, πως  η κατοχή, το απαρτχάιντ, η πολιορκία, ο λιμός, ο εξευτελισμός, η απανθρωποποίηση νικιούνται μόνο με Αντίσταση μέχρις εσχάτων και πως οι «τρομοκράτες»  έχουν ένα όνειρο.

Κι όπως έλεγε ο Τσε,

«Αξίζει φίλε μου να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!»

 [---->]

 

Κριτική σκέψη. Γιατί ο προοδευτισμός και η αριστερά χάνουν τις εκλογές;

 

 

Álvaro García Linera *

 

Η αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις στην κυβέρνηση δεν χάνουν τις εκλογές εξαιτίας των τρολ των κοινωνικών δικτύων. Ούτε επειδή η δεξιά είναι πιο βίαιη, και πολύ λιγότερο επειδή οι άνθρωποι που ωφελήθηκαν από τις κοινωνικές πολιτικές είναι αχάριστοι.

Οι πολιτικές μάχες στα κοινωνικά δίκτυα δεν δημιουργούν από το μηδέν ένα ευρύ πολιτιστικό και πολιτικό περιβάλλον στις πλειοψηφούσες λαϊκές τάξεις. Τις ριζοσπαστικοποιούν και τις οδηγούν σε υστερικές διαδρομές. Αλλά η επιρροή τους προϋποθέτει, εκ των προτέρων, την κοινωνική ύπαρξη μιας γενικευμένης δυσαρέσκειας, μιας συλλογικής διάθεσης για αποστασιοποίηση και απόρριψη των προοδευτικών θέσεων.

Το ίδιο και η ακροδεξιά, οι αυταρχικές, οι φασιστοειδείς και οι ρατσιστικές δυνάμεις που υπήρχαν πάντα. Ζουν σε περιθωριακούς χώρους μισαλλόδοξης και κλειστής στον εαυτό της στράτευσης. Αλλά η προπαγάνδα τους εξαπλώνεται λόγω της επιδείνωσης των συνθηκών διαβίωσης του εργατικού πληθυσμού, της συλλογικής απογοήτευσης που άφησαν δειλοί προοδευτικοί, ή της υποβάθμισης της θέσης των μεσαίων στρωμάτων.

Και όσοι υποστηρίζουν ότι η ήττα οφείλεται στην «αχαριστία» των στρωμάτων που προηγουμένως επωφελήθηκαν, ξεχνούν ότι τα κοινωνικά δικαιώματα δεν ήταν ποτέ έργο της κυβερνητικής φιλανθρωπίας. Ήταν κοινωνικά κέρδη που επιτεύχθηκαν στους δρόμους και μέσω των εκλογών.

Για όλους αυτούς τους λόγους, χωρίς καμία δικαιολογία, μια προοδευτική ή αριστερή κυβέρνηση χάνει τις εκλογές λόγω των πολιτικών της λαθών.

Και αυτά τα λάθη μπορεί να είναι πολλά. Αλλά υπάρχει ένα ελάττωμα που συνδέει όλα τα άλλα: τα  λάθη στην οικονομική διαχείριση, στη λήψη αποφάσεων που πλήττουν το πορτοφόλι της μεγάλης πλειοψηφίας των υποστηρικτών της.

Στη Βραζιλία, το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα του 2016 εναντίον της Ντίλμα Ρούσεφ, με ηγέτες τις πιο αντιδημοκρατικές παρατάξεις του πολιτικού φάσματος της χώρας, βασίστηκε στην οικονομική δυσφορία που επικρατούσε εδώ και χρόνια και που βρήκε στην δημοσιονομική προσαρμογή του 2015 ένα επιπλέον μέτρο που περιόρισε ακόμη περισσότερο τα εισοδήματα των λαϊκών στρωμάτων.

Στην Αργεντινή, ο περονισμός έχασε τις εκλογές του 2023 λόγω της αύξησης του πληθωρισμού κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Αλμπέρτο Φερνάντες. Αν και η πληθωριστική τάση είναι μια σταθερά της αργεντίνικης οικονομίας εδώ και δεκαετίες, υπάρχει ένα ιστορικό όριο που, όταν ξεπεραστεί, οδηγεί σε μια διάλυση των πολιτικών πιστεύω του λαού, ωθώντας τον κόσμο να προσκολληθεί σε οποιαδήποτε πρόταση, όσο τρομακτική και αν είναι, που υπόσχεται να λύσει αυτή την ασφυκτική αστάθεια του χρήματος. Η πολιτική ανωμαλία του Χαβιέρ Μιλέι είναι ο στρεβλός τρόπος με τον οποίο διοχετεύεται η απογοήτευση προς το μίσος και την τιμωρία.

Στη Βολιβία, το πολιτικό εργαλείο των συνδικάτων και των αγροτικών κοινοτικών οργανώσεων (MAS) είναι καταδικασμένο να χάσει τις εκλογές λόγω της καταστροφικής οικονομικής διαχείρισης του Λουίς Άρσε .

Με τον πληθωρισμό των βασικών τροφίμων να αγγίζει το 100%, την έλλειψη καυσίμων που αναγκάζει τους πολίτες να περιμένουν μέρες για να τα προμηθευτούν και το δολάριο να έχει διπλασιάσει την αξία  του σε σχέση με το βολιβιανό νόμισμα, δεν είναι περίεργο ότι η βαθύτερη δημοκρατική μεταμόρφωση του ηπείρου χάνει τα δύο τρίτα της λαϊκής υποστήριξης υπέρ παλιών προδοτών της πατρίδας που υπόσχονται να διώξουν με τα χέρια τους τους αυτόχθονες από την εξουσία, να χαρίσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις στους ξένους και να εγκαταστήσουν, με τη Βίβλο στο χέρι, τις ολιγαρχίες των κυρίαρχων της γης στην ηγεσία του κράτους.

 

 

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τη δυσαρέσκεια των παραδοσιακών μεσαίων τάξεων, που έχασαν τα προνόμιά τους από την κοινωνική άνοδο και την πολιτική ενδυνάμωση των αυτοχθόνων πλειοψηφιών, γίνεται σαφής ο ανοιχτά ρεβανσιστικός και ρατσιστικός τόνος που περιβάλλει το λόγο της δεξιάς στη Βολιβία.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν και άλλοι πολιτικοί παράγοντες που ενισχύουν αυτά τα σοβαρά λάθη που οδηγούν στην ήττα. Στην περίπτωση της Βραζιλίας, οι καταγγελίες για διαφθορά, οι οποίες στη συνέχεια χειραγωγήθηκαν πολιτικά. Στην Αργεντινή, η κούραση από τον παρατεταμένο lockdown κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού, που κατέστρεψε μέρος του οικονομικού ιστού των λαϊκών τάξεων.

Στη Βολιβία, ο εσωτερικός πολιτικός πόλεμος: από τη μία πλευρά, ένας μέτριος οικονομολόγος που βρέθηκε τυχαία στην προεδρία και πίστεψε ότι μπορούσε να εκθρονίσει τον χαρισματικό αυτόχθονα ηγέτη (Eβo Μοράλες) αποκλείοντάς τον από τις εκλογές. από την άλλη, ο ηγέτης που, σε παρακμή, δεν μπορεί πλέον να κερδίσει εκλογές, αλλά χωρίς την υποστήριξή του κανείς δεν τις κερδίζει, και που εκδικείται συμβάλλοντας στην καταστροφή της οικονομίας χωρίς να καταλαβαίνει ότι σε αυτή την σφαγή καταστρέφει και το ίδιο του το έργο.

Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της άθλιας αδελφοκτονίας είναι η προσωρινή ήττα ενός ιστορικού σχεδίου και, όπως πάντα, ο πόνος των ταπεινών που ποτέ δεν λήφθηκαν υπόψη από τους δύο μεθυσμένους από προσωπικές στρατηγικές αδελφούς.

Συνοψίζοντας, οι πολιτικές ήττες οδηγούν σε εκλογικές ήττες.

Τώρα, το ερώτημα που τίθεται είναι: πώς μπόρεσαν να αποτύχουν οικονομικά προοδευτικές και αριστερές κυβερνήσεις, όταν, στην αρχή, αυτή ήταν ακριβώς η δύναμη που τις νομιμοποίησε και τους επέτρεψε να κερδίζουν επανειλημμένα τις εκλογές; Στην περίπτωση της Βολιβίας, με 55%, 64%, 61% και 47% στον πρώτο γύρο. Σίγουρα, ο λατινοαμερικανικός προοδευτισμός του 21ου αιώνα προέκυψε από την αποτυχία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που κυριαρχούσαν από τη δεκαετία του 1980.

Οι περισσότερες εφάρμοσαν πολιτικές αναδιανομής του πλούτου και διεύρυνσης των δικαιωμάτων. Τα αποτελέσματα ήταν άμεσα: πάνω από 70 εκατομμύρια Λατινοαμερικανοί βγήκαν από τη φτώχεια σε μια δεκαετία, οι θεσμοί που ήταν προνόμιο των παλαιών αριστοκρατιών εκδημοκρατίστηκαν και, στην περίπτωση της Βολιβίας, υπήρξε μια ανασυγκρότηση των κοινωνικών τάξεων στο κράτος, μετατρέποντας τους αυτόχθονες αγρότες σε τάξεις με άμεση κρατική εξουσία.

Εδώ βρισκόταν η μεγάλη δύναμη και η ιστορική νομιμότητα του προοδευτισμού. Αλλά και η αρχή των ορίων του, διότι, μετά την ολοκλήρωση αυτού του αρχικού έργου αναδιανομής, άρχισε να αποδεικνύεται ανεπαρκές να εγγυηθεί τη συνέχιση των δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί.

Πρόκειται για ένα όριο που οφείλεται στην επίτευξη των στόχων, το οποίο θα έπρεπε να οδηγήσει στην κατανόηση ότι οι χώρες είχαν αλλάξει ακριβώς χάρη στον προοδευτισμό και ότι, επομένως, έπρεπε να προταθούν σε αυτή τη νέα κοινωνία οικονομικές μεταρρυθμίσεις δεύτερης γενιάς, ικανές να εδραιώσουν τα αποτελέσματα που είχαν επιτευχθεί και να κάνουν νέα βήματα προς την ισότητα.

Ο προοδευτισμός και η αριστερά είναι καταδικασμένοι να προχωρήσουν αν θέλουν να επιβιώσουν. Αν σταματήσουν θα  χάσουν.

Η νέα γενιά μεταρρυθμίσεων περνά αναγκαστικά από την οικοδόμηση μιας επεκτατικής παραγωγικής βάσης, σε μικρή, μεσαία και μεγάλη κλίμακα, τόσο στη βιομηχανία όσο και στη γεωργία και τις υπηρεσίες, στον ιδιωτικό, αγροτικό, λαϊκό και κρατικό τομέα, για την εσωτερική αγορά και τις εξαγωγές, που θα εξασφαλίζει μια ευρεία, εργατική και διαρκή στήριξη της αναδιανομής του πλούτου.

Ωστόσο, μέχρι σήμερα, οι προοδευτικές δυνάμεις στην κυβέρνηση, ειδικά εκείνες που βρίσκονται στη δεύτερη ή τρίτη θητεία τους, ή εκείνες που θέλουν να επιστρέψουν στην εξουσία, παραμένουν προσκολλημένες στις επιτυχίες του παρελθόντος, στη μελαγχολική υπεράσπισή τους και, σε αντίθεση με την αρχή της πρώτης θητείας τους, δεν έχουν προς το παρόν να προτείνουν ένα νέο σχέδιο μετασχηματισμού ικανό να ξυπνήσει τις συλλογικές ελπίδες για έναν κόσμο που πρέπει να κατακτήσουμε.

Το γεγονός ότι η δεξιά έχει υιοθετήσει το πρότυπο της ώθησης προς την αλλαγή δεν είναι τυχαίο. Είναι το αποτέλεσμα του συντηρητισμού του σημερινού προοδευτισμού. Και επίσης των εκλογικών του ήττων.

Ωστόσο, το πνεύμα της ιστορικής εποχής δεν έχει ακόμη κατασταλάξει. Ούτε η ήπειρος ούτε ο κόσμος, που προχωρούν αβέβαιοι ανάμεσα σε ανανεωμένους νεοφιλελευθερισμούς, κυριαρχικούς προστατευτισμούς ή παραγωγικό κρατικό καπιταλισμό, έχουν ακόμη ορίσει τη νέα μακρά φάση οικονομικής συσσώρευσης και πολιτικής νομιμοποίησης.

Για λίγο, παραμένουμε ακόμα σε εκείνο το μεταβατικό στάδιο όπου οι ήττες και οι νίκες είναι βραχύβιες. Αλλά αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα. Αν ο προοδευτισμός θέλει να συνεχίσει να πρωταγωνιστεί σε αυτή τη διαμάχη για το μέλλον, είναι υποχρεωμένος να ορμήσει προς ένα μέλλον που θα ανακαλύψει με τόλμη, με περισσότερη ισότητα και οικονομική δημοκρατία.

* από το Resumen Latino-Americano

Θεωρίες συνωμοσίας, ε;

 

Όταν πλέον είχε περάσει και η 2η νύχτα που καιγόταν η Πάτρα, κάτι μου θύμιζαν τα σημεία που είχε περάσει η φωτιά. Έλεγα μέσα μου αποκλείεται αυτά είναι σενάρια συνωμοσίας. Η δε φωτιά στη ΒΙΠΕ μπορεί να ήταν παράπλευρη απώλεια,έλεγα. Πηγαίνοντας πίσω στο 2008, πέντε νοματαίοι καταφέραμε και παγώσαμε ένα μεγάλο έργο της ΔΕΗ που στο όνομα των αναδιατάξεων των γραμμών μεταφοράς για τη σταθερότητα του συστήματος, μια καινούρια διπλή γραμμή μεταφοράς 150 ΚW θα περικύκλωνε τους οικισμούς Χαραδρο, Μπάλα και Βουντενη τοποθετώντας πυλώνες ακριβώς πάνω και σε σπίτια. Όλα αυτά γίνονταν τότε με τη συνενοχή μιας καλά παγιωμένης δημοτικής αρχής, που δεν κατάφερε να ξαναβγεί. Αυτή η καμπύλη θα ενωνόταν με το αιολικό πάρκο στο Παναχαϊκό αλλά αυτό δεν το παραδέχτηκε ποτέ κανένας. Καθημερινή μάχη με τα συνεργεία της ΔΕΗ για κάνα τριάρι χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μάχιμες μοναχές του Μοναστηριού του Μπάλα που κάηκε τώρα έτρεχαν και κυνηγούσαν με τα τζιπ τα συνεργεία της ΔΕΗ που αποψίλωναν τον περιβάλλοντα χώρο και τοποθετούσαν σημάδια για τις θέσεις των πυλώνων. Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα σε αλληλογραφία, ενστάσεις και αίτηση ακύρωσης στο ΣΤΕ που κατάφερε να παγώσει το έργο για πολλά χρόνια. Αυτή η υπόθεση μας είχε στοιχειώσει. Άρχισα να ψάχνω εκείνο το 2ο βράδυ των πυρκαγιών που βρίσκεται αυτή η υπόθεση. Σοκ. 80 μεγάλα έργα για την Πάτρα του μέλλοντος και οι 2 πινέζες που δείχνουν τα ενεργειακά έργα είναι οι θέσεις των πυρκαγιών.  https://www.government.gov.gr/.../%CE%A0%CE%AC%CF%84%CF...  Να τη και η ΒΙΠΕ που δεν είναι παράπλευρη απώλεια.  Είπα εκείνο το βράδυ άστο θα το ψάξουμε με τους νομικούς μας συμβούλους μόλις γυρίσω στην Αθήνα να δούμε πως θα το διερευνήσουμε. https://www.admie.gr/.../%CE%94%CE%A0%CE%91%202025-2034...  

 

Η Δεδηε, πλέον, όμως δεν έχασε χρόνο. Σήμερα το πρωί ο πατέρας μου συνέλαβε στο Χαραδρο αμάξι της Δεδηε με 3 άτομα να κάνουν λέει μετρήσεις. Χωρίς άδεια. Μόλις κάλεσε το 100 μπήκαν στο αμάξι και έφυγαν τρέχοντας. Ο πατέρας μου φωτογράφησε το αμάξι τους και αυτοί του πατέρα μου για εκφοβισμό. Του είπαν σε ότι μην ανησυχείτε μετράμε για να μην ξαναγίνουν πυρκαγιές. Που να φανταστούν πάνω σε ποιον έπεσαν. Εμείς πλέον έχουμε τη γνώση και είμαστε εδώ ακόμα πιο δυνατοί! Δεν θα το αφήσουμε έτσι. Η ιδέα ότι έβαλαν τις φωτιές με αυτή τη σκοπιμότητα είναι τρομακτική, ισάξια του εγκλήματος των Τεμπών. Από τύχη δεν χάθηκαν ανθρώπινες ζωές αλλά τόσες περιουσίες και τόσο πράσινο στα όρια του προστατευόμενους Αισθητικού Δάσους και της περιοχής Natura. Η φωτιά σταμάτησε εκεί στη νότια καμπύλη από το σημείο 5 της περιμετρικής οδού. Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση αυτό. Και μόλις οι περιοχές αυτές κηρυχθούν αναδασωτέες τα έργα αυτά μπορούν πλέον να υλοποιηθούν ανενόχλητα. Χρονικό όριο υλοποίησης το 2029. Για όλα αυτά υπάρχουν τεκμήρια. Εδώ είμαστε και τα ξαναλέμε και δεν μας φοβίζει τίποτα. https://xaradros.blogspot.com/?m=1 ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ! 

 

[----->] 

 

 

 

 

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

 

του Mario Capanna

 

Αυτή η χώρα υπάρχει ως εκπλήρωση της υπόσχεσης που έδωσε ο ίδιος ο Θεός.

Θα ήταν γελοίο να αμφισβητήσει κανείς τη νομιμότητά της.

(Γκόλντα Μέιρ)

 

 

Το Ισραήλ δεν έχει Σύνταγμα. Στα τέλη του 1948, υπήρξε μια συζήτηση σχετικά με το αν το νέο κράτος έπρεπε να έχει Σύνταγμα. Το συμπέρασμα ήταν ότι δεν ήταν χρήσιμο, καθώς αρκούσαν οι αρχές που περιέχονται στην Τορά (τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, που οι Χριστιανοί ονομάζουν Πεντάτευχο) για τη ρύθμιση της κοινωνίας και των θεσμών.

 

Σε αυτά τα κείμενα ο Θεός ορίζει τους Εβραίους ως «λαό αφιερωμένο στον Κύριο, τον Θεό σου, που σε επέλεξε για να είσαι ο εκλεκτός λαός του ανάμεσα σε όλους τους λαούς της γης» (Δευτερονόμιο, 7,6). Στη συνέχεια, διατάζει: «Καταστρέψτε όλους τους λαούς που ο Κύριος, ο Θεός σας, παραδίδει στα χέρια σας, μην δείξετε οίκτο για αυτούς» (ομοίως, 7,16). Ήδη νωρίτερα ο Θεός είχε υποδείξει τη «γη που θα σας δώσω ως κληρονομιά» (Έξοδος, 6,8).

 

Αν για τα ορθολογικά μυαλά, αυτά είναι παραμύθια, για τους φασίστες αποίκους, που σφαγιάζουν τους Παλαιστινίους και τους διώχνουν από τη γης τους – προστατευόμενοι από τους στρατιώτες, οι μεν και οι δε εξουσιοδοτημένοι από την κυβέρνηση και το κράτος του Ισραήλ – είναι αντίθετα θεϊκές εντολές.

 

Ετσι, κατανοούμε καλύτερα, την τρέχουσα κατάσταση στην Παλαιστίνη. Αν η γη, «όπου ρέει γάλα και μέλι» (Δευτερονόμιο, 26,9), έχει δοθεί από τον Θεό και μάλιστα «ως κληρονομική ιδιοκτησία», δεν είναι διαπραγματεύσιμη, και το κομμάτι που λείπει πρέπει να κατακτηθεί με κάθε κόστος, «καταστρέφοντας όλους τους λαούς» που... ζουν παράνομα εκεί.

Δεν υπάρχει κανείς που να μην βλέπει την απόλυτη συνέπεια μεταξύ των «λόγων του Θεού» και της συμπεριφοράς του Ισραήλ, που αποσκοπεί πρώτα στη σφαγή των Παλαιστινίων και στη συνέχεια στην απέλαση των επιζώντων.

 Και είναι επομένως συνεπής η απόφαση του Κοινοβουλίου τους: «Ποτέ δεν πρέπει να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος». Επιπλέον: προχθές ψηφίστηκε η απόφαση για την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης (70 ψήφοι υπέρ, που εγκρίθηκε και από την «αντιπολίτευση»...).

Αντί για σύνταγμα, θεσπίστηκαν «θεμελιώδεις νόμοι», μεταξύ των οποίων ο τελευταίος του 2018, που ανακηρύσσει το Ισραήλ «Εβραϊκό Κράτος», με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Νόμος που επιβάλλει διακρίσεις, που παραβιάζει τα δικαιώματα των μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένου του 20% του παλαιστινιακού πληθυσμού.

Σε αυτό το σημείο, το σκηνικό είναι τέλειο: ο «εκλεκτός λαός», ακολουθώντας τις εντολές του Θεού, δεν έχει ποτέ καθορίσει τα σύνορά του, επεκτείνοντάς τα κατά βούληση σε κάθε πόλεμο – βλ. τελευταία το Λίβανο και τη Συρία, πέρα από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη – και ακολουθεί το σχέδιο του Eretz Israel, (το Μεγάλο Ισραήλ).

Το γεγονός ότι, με όλα αυτά, το σιωνιστικό κράτος έχει κατακτήσει το παγκόσμιο ρεκόρ παραβιάσεων των αποφάσεων του ΟΗΕ, ξεπερνώντας τις ΗΠΑ, είναι εντελώς αμελητέο για τις δυτικές κυβερνήσεις.

Το Ισραήλ είναι, αναμφισβήτητα, ένα θεοκρατικό κράτος, όπως το Ιράν και το Αφγανιστάν: δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτή την αλήθεια. Ένας καθαρόαιμος Εβραίος, όπως ο Στέφανο Λέβι Ντέλα Τόρε, δήλωσε: «Ο θεός των Ισραηλινών εποίκων είναι τόσο άγριος όσο ο θεός των Ταλιμπάν». Ευτυχώς, υπάρχουν τμήματα της ισραηλινής κοινωνίας που αντιτίθενται σε αυτή την παρακμή και, ειδικότερα, οι δημοκρατικοί Εβραίοι είναι ενεργοί στη διασπορά.

Αντίρρηση: «Το Ισραήλ είναι η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή». Ναι, γιατί γίνονται εκλογές; Τότε, όμως, «δημοκρατικές» είναι και η Ιράν, η Αίγυπτος, η Τουρκία, η Ρωσία, η Λευκορωσία κ.λπ.: και εκεί γίνονται εκλογές. Οι εκλογές, που συνήθως είναι στημένες, είναι μια κάλυψη για τα αυταρχικά καθεστώτα. Αυτό ισχύει ακόμη και στις ΗΠΑ, πόσο μάλλον στο Ισραήλ. Το οποίο είναι μια αυταρχική δημοκρατία. Σε σημείο που, αν ο Νετανιάχου εξαφανιζόταν, ο διάδοχός του δύσκολα θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά.

Αρχικά όμως υπάρχει ένα πρώτο και αποφασιστικό ερώτημα: μπορεί να χαρακτηριστεί «δημοκρατικό» ένα κράτος που κατασπαράζει τον γειτονικό λαό και, εκτός από τα όπλα εξόντωσης, χρησιμοποιεί επαίσχυντα την πείνα και τη δίψα ως όπλα πολέμου, και κάθε μέρα δολοφονεί εν ψυχρώ δεκάδες άστεγους που αναζητούν τροφή, ενώ αφήνει παιδιά και ηλικιωμένους να πεθάνουν από την πείνα; Όποιος δεν εκφράζει άποψη για αυτό, δεν έχει δικαίωμα να εκφράζει άποψη για οτιδήποτε άλλο.

Στο Άουσβιτς χρησιμοποιήθηκαν αέρια, στην Παλαιστίνη drones, πυραύλοι, βομβαρδιστικά, άρματα μάχης, ελεύθεροι σκοπευτές, έποικοι: ο σκοπός της εξόντωσης είναι ο ίδιος. Διπλά αποτρόπαιο, ακριβώς επειδή υπήρξε η απάνθρωπη συμπεριφορά του Ολοκαυτώματος. Το γεγονός ότι τα παιδιά των θυμάτων του χθες συμπεριφέρονται όπως οι δήμιοι τους, δείχνει ότι η ιστορία είναι δασκάλα της ζωής, αλλά πολλοί μαθητές επιλέγουν να είναι αδαείς.

Ο Luciano Canfora υποστηρίζει: «Το κράτος του Ισραήλ αυτή τη στιγμή είναι ο κληρονόμος του Τρίτου Ράιχ, με τις δυτικές δυνάμεις να προσποιούνται ότι αντιτίθενται». Ίσως υπερβάλλει, αλλά είναι πραγματικά μακριά από την πραγματικότητα ;

Το σιωνιστικό κράτος έχει ενσωματώσει ένα φασιστικό ρεύμα από την αρχή, όπως κατήγγειλαν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και η Χάνα Άρεντ σε επιστολή που δημοσιεύθηκε στη New York Times (2 Δεκεμβρίου 1948), με την ευκαιρία της επίσκεψης του Μενάχεμ Μπεγκίν στις ΗΠΑ, κατηγορώντας τον ότι «κήρυξε ανοιχτά το δόγμα του φασιστικού κράτους». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μπεγκίν ίδρυσε το 1973 το Λικούντ, το κόμμα που σήμερα κυβερνά το Ισραήλ υπό την ηγεσία του Νετανιάχου.

Λογικό: όταν ο Θεός χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τα πάντα – από το «Deus vult» (ο Θεός το θέλει) των σταυροφοριών, μέχρι το «Gott mit uns» (ο Θεός μαζί μας) χαραγμένο στις ζώνες των SS – το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι η πιο αδίστακτη καταστολή.

Χωρίς την υποστήριξη και τη συνενοχή των ΗΠΑ και της ΕΕ, το θεοκρατικό κράτος του Ισραήλ, με τον φασισμό του, δεν θα μπορούσε να αντέξει: αυτή είναι η διεστραμμένη ευθύνη της Δύσης, που είναι όλο και πιο απομονωμένη από τους λαούς του κόσμου.

Αυτοί είναι οι επιπλέον λόγοι για να αντισταθούμε στους πολεμοκάπηλους. Χρειάζεται αποφασιστική διεθνής πίεση, χωρίς την οποία το παλαιστινιακό κράτος δεν θα μπορέσει να υπάρξει. Καλώς έκανε η Γαλλία που, ως πρώτη χώρα του G7, αποφάσισε να το αναγνωρίσει.

Πρέπει να βιαστούμε, γιατί η ηρωική αντίσταση των Παλαιστινίων δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Το να επιτρέψουμε να εξαφανιστεί αυτός ο λαός θα ήταν η ανεπανόρθωτη ήττα της ανθρωπότητας.

Δεν μπορούμε – δεν πρέπει – να το επιτρέψουμε. Ας ελπίσουμε ότι η ελπίδα θα μετατραπεί σε κινητοποίηση των συνειδήσεων.

 

[---->]