του Γιάννη Νικολόπουλου
Η επιλογή δημιουργίας datacenter της Microsoft στην Ελλάδα δεν
είναι τυχαία και δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς στην εποχή του
κατασκοπευτικού καπιταλισμού.
Στις 26 Μαρτίου 2010, μια δημοσιογραφική επιτυχία και
αποκάλυψη προκάλεσε πανικό στη Microsoft. Σε αυτήν, δημοσιευόταν το
μακροπρόθεσμο πλάνο της εταιρείας-κολοσσού στην αγορά λογισμικού και ψηφιακών
παροχών και υπηρεσιών το οποίο αφορούσε την ίδρυση νέων “βασικών και
υποστηρικτικών” datacenters σε ολόκληρη την υφήλιο.
Σύμφωνα με τους ελάχιστους εξειδικευμένους στο ρεπορτάζ του
ψηφιακού κόσμου δημοσιογράφους που είχαν πρόσβαση στον φάκελο και τις
φωτογραφίες, τα σλάιντς και τα εσωτερικά σημειώματα του διοικητικού συμβουλίου
της εταιρείας, “το σχέδιο είναι να κατασκευαστούν datacenters με τη μορφή
‘δίδυμων εγκαταστάσεων’ για κάθε γεωγραφική περιοχή, με το πρώτο, το βασικό
κέντρο να αποτελεί τον κύριο συλλέκτη δεδομένων και το δεύτερο, το βοηθητικό,
να υποστηρίζει, σε περίπτωση ανάγκης ή καταστροφής και προσπάθειας ανάκτησης
δεδομένων, τις λειτουργίες του πρώτου”. Το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ , μάλιστα,
παρουσίαζε και τα “δίδυμα” των datacenters ανά τον κόσμο, που θα διαμορφώνονταν
“μέσα στην επόμενη δεκαετία και ανάλογα με τις εξελίξεις σε κάθε περιοχή”, μία
ανοιχτή ερμηνειών διατύπωση. Στη Λατινική Αμερική, για παράδειγμα, το
διοικητικό συμβούλιο της Microsoft αναρωτιόταν αν το βασικό κέντρο θα έπρεπε να
ιδρυθεί στη Βραζιλία ή τη Χιλή, που, ας σημειωθεί ότι τότε βρίσκονταν πάνω στο
κύμα των αριστερών κυβερνήσεων του Νότιου Κώνου, με το βοηθητικό να
τοποθετείται στην Κολομβία.
Για την Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο, τα πράγματα
φαίνονταν πιο ξεκάθαρα στην εταιρεία και τους ιθύνοντες της. Στην Κεντρική
Ευρώπη, το βασικό κέντρο θα ιδρυόταν στην Τσεχία και το βοηθητικό, στην
Ουγγαρία. Στην Ανατολική Ευρώπη, οι υποψήφιες χώρες ήταν η Πολωνία και η
Ρουμανία, χωρίς να διευκρινίζεται πού θα ιδρυόταν το βασικό και πού το
βοηθητικό. Στην Κεντρική Αμερική, η Microsoft θα αναβάθμιζε το datacenter στο
Μεξικό και θα το υποστήριζε με ένα ακόμη στο Πουέρτο Ρίκο. Στην Ασία, και δίπλα
στο πρωταρχικό της Ιαπωνίας, θα ιδρύονταν datacenters στη Νότια Κορέα, την
Ταϊβάν και το Χονγκ Κονγκ.
Και στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο, ο
κλήρος έπεφτε στην Ελλάδα, για την ίδρυση ενός βοηθητικού κέντρου – με μια όχι
και τόσο απροσδόκητη επιλογή για το κράτος που θα αποτελούσε το “δίδυμο” στην
εγκατάσταση των αλληλοσυμπληρούμενων datacenters. Σύμφωνα με τα στοιχεία που
είχαν φτάσει στα χέρια των δημοσιογράφων, ήταν το Ισραήλ.
Μόλις ο εξειδικευμένος στα ρεπορτάζ για τις εξελίξεις στον
ψηφιακό, εταιρικό κόσμο, Τύπος εμφάνισε τα στοιχεία που είχαν διαρρεύσει, ο
τότε γενικός διευθυντής της Microsoft για επιχειρησιακά ζητήματα των
datacenters, Κέβιν Τίμμονς, εξερράγη και έσπευσε να διαψεύσει, ανεπιτυχώς, τις
διαρροές και τα δημοσιεύματα. Σε ανακοίνωση του, υπογράμμιζε τα εξής: “Οι
φωτογραφίες, το σλάιντ και τα σημειώματα που είδαν το φως της δημοσιότητας δεν
αντικατοπτρίζουν τον παρόντα ή μελλοντικό σχεδιασμό της εταιρείας μας σχετικά
με την ανάπτυξη των datacenters. Τα datacenters είναι μια μακροπρόθεσμη
επιχειρηματική επιλογή που πρέπει να λαμβάνει υπόψιν τις εξελίξεις στα
υπολογιστικά νέφη (cloud computing, ή απλώς, cloud) και τις απαιτήσεις των
πελατών μας. Θα πρέπει να συνυπολογιστούν πολλαπλές προτάσεις και επιλογές για
να διαφυλάξουμε την προοπτική πως κάνουμε σοβαρές και στοχευμένες επενδύσεις
που συντονίζονται με τις μελλοντικές απαιτήσεις και τη μακροπρόθεσμη,
επιχειρηματική προσέγγιση της εταιρείας”. Κάπως, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε – η
απάντηση δεν αναιρούσε, σε καμία περίπτωση, τις αποκαλύψεις του ρεπορτάζ,
ειδικά στα ζητήματα της γεωγραφικής χωροθέτησης και των “εξελίξεων σε κάθε
περιοχή”.
Και έτσι και όπως φαίνεται, σχεδόν έντεκα χρόνια μετά, οι τότε
διαρροές επιβεβαιώνονται πλήρως σήμερα, με την πανηγυρική ανακοίνωση από την
κυβέρνηση της ΝΔ ότι η Ελλάδα και συγκεκριμένα η Αττική έχουν επιλεγεί από την
Microsoft για την ίδρυση ενός datacenter της εταιρείας. Και πάντα στο πλαίσιο
των ευρύτερων, πολύ “στενών”, για να μην γράψουμε ασφυκτικών, σχέσεων που έχει
διαμορφώσει πλέον το γεωστρατηγικό ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον για την Ανατολική
Μεσόγειο και η σφυρηλάτηση της τετραμερούς συμμαχίας ανάμεσα στην Αθήνα, το Τελ
Αβίβ, τη Λευκωσία και το Κάιρο. Τελικά, ΑΟΖ φαίνεται ότι υπάρχουν και στον
ψηφιακό χωροχρόνο, τουλάχιστον ανάμεσα στην Ελλάδα και το Ισραήλ. Και έτσι
απαντάται καταφατικά το ερώτημα του 2010 αν το datacenter της Microsoft στην
Ελλάδα θα λειτουργεί σε “δίδυμους” ρυθμούς με το αντίστοιχο στο Ισραήλ, στο
πλαίσιο των ευρύτερων συμμαχιών και συνεργασιών, γεωπολιτικού χαρακτήρα και
περιεχομένου, που έχει κατασκευάσει η Ουάσιγκτον, για τις “δίδυμες
πρωτεύουσες”, την Αθήνα και το Τελ Αβίβ, του ψηφιακού κόσμου.
Ο κολοσσός του διαδικτύου ανακοίνωσε την ίδρυση του βασικού
datacenter στην Ανατολική Μεσόγειο, στις 22 Ιανουαρίου 2020. “Η Microsoft
ανακοινώνει την ίδρυση του πρώτου κέντρου (σ.σ. επομένως θα ακολουθήσει
τουλάχιστον ένα ακόμη) υπολογιστικού νέφους στο Ισραήλ για να μεταφέρει τις
‘έξυπνες’ και αξιόπιστες υπηρεσίες υπολογιστικού νέφους της εταιρείας σε ένα
τοπικό datacenter. Αυτή η επένδυση μεγαλώνει το παγκόσμιο υπολογιστικό νέφος
της εταιρείας μας σε 56 διαφορετικές περιοχές υπολογιστικού νέφους και σε 21
διαφορετικές, γεωγραφικές περιοχές, με τη νέα περιοχή υπολογιστικού νέφους του
Ισραήλ να τίθεται σε εκκίνηση με το Microsoft Azure μέσα στο 2021 για να
ακολουθήσει το Microsoft 365 αμέσως μετά. Και το Ισραήλ πλέον θα γίνει τμήμα
μιας από τις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις υπολογιστικού νέφους στον κόσμο, που ήδη
εξυπηρετεί περισσότερους από ένα δισεκατομμύριο πελάτες και περισσότερες από 20
εκατομμύρια επιχειρήσεις”.
Οι λέξεις έχουν τη σημασία τους: το Ισραήλ (και κατ’ επέκταση,
η Ελλάδα) γίνεται “τμήμα” του υπολογιστικού νέφους. Τα κράτη και οι εθνικές
κυβερνήσεις “προσαρτώνται” στην ψηφιακή επικράτεια της Microsoft. Τα
υπολογιστικά νέφη “σκεπάζουν” με βαριά σύννεφα επιχειρηματικής εξάρτησης την
υφήλιο – υπάρχουν 56 διαφορετικές περιοχές υπολογιστικού νέφους μόνο της Microsoft,
χωρίς δηλαδή να υπολογίζουμε τις αντίστοιχες της Google ή της Facebook, που
περικλείουν και καταλαμβάνουν 21 διαφορετικές, γεωγραφικές περιοχές. Ο ψηφιακός
κόσμος “εποικίζει” τον γεωγραφικό. Η Microsoft “ανακαλύπτει” το Ισραήλ ή την
Ελλάδα, και για την ακρίβεια και σε πρώτη φάση, την ψηφιακή προσαρμογή των
κρατικών μηχανισμών τους, και τα καθιστά “τμήμα” της, όπως ο Κολόμβος
ανακάλυπτε τον Νέο Κόσμο και τον κατακτούσε στο όνομα του βασιλικού στέμματος
της Ισπανίας.
Όσο και αν σε ορισμένους φαίνεται υπερβολική η ιστορική
αναλογία, δεν είναι: όλα τα προηγούμενα χρόνια, μιλούσαμε για την οικονομική
κρίση του καπιταλισμού που ξεκίνησε από τις τράπεζες και τα δύσμορφα και
δυσνόητα παραπροϊόντα τους, για να εποικίσει και να καταδυναστεύσει ολόκληρη
την υφήλιο, με τη λιτότητα και τη δημοσιονομική προσαρμογή των κρατικών
προϋπολογισμών και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους. Η ψηφιακή οικονομία του
εξορυκτισμού και της επεξεργασίας των προσωπικών, εταιρικών και κρατικών
δεδομένων κάνει κάτι παραπλήσιο – εμφανιζόμενη ως “ευκαιρία” στην οικονομική
κρίση, ως “αναπόφευκτη εξέλιξη” στον κατακερματισμό και τον ανασχεδιασμό της
προσωπικής ζωής, στην εργασία και τον ελεύθερο χρόνο, πρώτα εποίκισε το
φαντασιακό των ανθρώπων (και “χρηστών”) με τον “γενναίο, νέο” ψηφιακό κόσμο
της. Μετά, αναπροσάρμοσε, δηλαδή, αλλοτρίωσε, τη συμπεριφορά τους. Και σήμερα,
κατακτάει και αναδιαμορφώνει την πολιτική ανοικτών θυρών για “επενδύσεις” στα
κράτη ή τις επιχειρήσεις – νέα και παλαιά μέλη, της αυτοκρατορίας της
επιτήρησης και της Microsoft. Δυστοπία, το δίχως άλλο.
Επομένως, η ίδρυση ενός datacenter της Microsoft (και) στην
Ελλάδα δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς – μόνο για έντονο προβληματισμό. Η
εταιρεία κάνει “τμήμα” της (και) την Ελλάδα, όπως νωρίτερα έκανε “τμήμα” της,
τη Βραζιλία, το Μεξικό, την Ολλανδία ή το Ισραήλ. Το στέμμα της Microsoft
κατακτά τη γεωγραφική περιοχή της ελλαδικής επικράτειας και για την ακρίβεια
και σε πρώτη φάση, τις τρεις διαφορετικές, ψηφιακές και υπολογιστικές, περιοχές
νέφους που η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ήδη προαναγγείλει ότι θα αναπτύξει στον
δημόσιο τομέα, το κράτος, τα υπουργεία και τους εποπτευόμενους φορείς τους.
Εκεί, η Microsoft θα κατέχει το απόλυτο μονοπώλιο εξόρυξης και
ανάλυσης δεδομένων και συμπεριφορικού πλεονάσματος από τη διαδικτυακή εργασία,
κίνηση και καταγραφή των στοιχείων που οι τομείς του δημοσίου και του κράτους
θα διακινούν καθημερινά στην ψηφιακή προσαρμογή και μετάβαση τους – ή, αλλιώς
στην εποχή της ψηφιακής και on line κατασκόπευσης των εργαζομένων και των
φορέων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα, με την άδεια και τη
συνενοχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Το 2017, στο ετήσιο συνέδριο των προγραμματιστών της
εταιρείας, ο διευθύνων σύμβουλος της Microsoft, Σάτια Ναντέλα έκανε έναν
απολογισμό των, κατά την έκφραση του, “στρατευμάτων της εταιρείας” που θα
βρίσκονται σε μία “εκστρατεία” αλλαγής του κόσμου “από σήμερα και για τα
επόμενα χρόνια” με στόχο την πρωτοκαθεδρία στην κερδοφορία: Τουλάχιστον
πεντακόσια εκατομμύρια συσκευές χρησιμοποιούσαν εκείνη τη στιγμή, Windows 10.
Εκατόν δέκα εκατομμύρια ήταν οι χρήστες του λογισμικού Office τον μήνα
Φεβρουάριο εκείνου του έτους. Εκατόν σαράντα εκατομμύρια ήταν οι συνδρομητές
στην Cortana, την ψηφιακή βοηθό εικονικού και πραγματικού περιβάλλοντος.
Τουλάχιστον 12 εκατομμύρια ήταν τα νομικά πρόσωπα, οι επιχειρήσεις, οι
εταιρείες, οι κρατικοί οργανισμοί και οι δημόσιοι φορείς, οι χώρες που είχαν
εγγραφεί στις υπηρεσίες υπολογιστικού νέφους της Microsoft, φέρνοντας μαζί
τους, περίπου το 1,2 δισεκατομμύριο του πληθυσμού της υφηλίου.
Ο Ναντέλα δεν
παρέλειψε να αναφέρει ότι ανάμεσα στις εταιρείες που επέλεξαν να… πετάξουν στα
υπολογιστικά και ψηφιακά, κατασκοπευτικά σύννεφα της Microsoft ήταν “το 90%
όσων συμπεριλαμβάνονται στη λίστα Fortune 500”.
Ο εν λόγω διευθύνων σύμβουλος υπήρξε ο άνθρωπος που
μεταμόρφωσε τη Microsoft, στρέφοντας την ολοκληρωτικά, στην κατασκόπευση των
πελατών της και τη διαμόρφωση μιας εσωτερικής “οικονομίας κλίμακας”, όπου τα
data καταγράφονται, αποθηκεύονται, αρχειοθετούνται και αποτελούν αντικείμενο
προς πώληση και αγορά.
Ως πρώτος αντιπρόεδρος της εταιρείας και υπεύθυνος για
τη μηχανή αναζήτησης Bing, ήταν δυσαρεστημένος, το 2013, επειδή, “η Google μας
έχει προσπεράσει στις πληρωμένες και στοχευμένες, προσωποποιημένες καταχωρίσεις
διαφήμισης και στα κέρδη που μια τέτοια επιλογή φέρνει”. Όταν ανέλαβε διευθύνων
σύμβουλος στη Microsoft, τον Φεβρουάριο του 2014, ανέθεσε στην εταιρεία
εξειδικευμένων συμβούλων αγοράς IDC να εξετάσει ποιες ήταν οι δυνητικές,
οικονομικές ευκαιρίες που ανοίγονταν στη Microsoft, από την εκμετάλλευση των
προσωπικών, εταιρικών και κρατικών δεδομένων που συλλέγονταν και αποθηκεύονταν.
Η απάντηση της IDC ήταν κατακλυσμική, πολυσέλιδη και κατέληγε ως εξής: “Τα
δυνητικά έσοδα των εταιρειών που εκμεταλλεύονται τα διαθέσιμα δεδομένα τους
είναι κατά 1,6 τρισεκατομμύριο δολάρια περισσότερα από εκείνα των εταιρειών που
τα αφήνουν ανεκμετάλλευτα”. Με την μελέτη αυτή ανά χείρας, ο Ναντέλα άλλαξε τον
ρου της ιστορίας της Microsoft – και φιλοδοξεί να αλλάξει και την ιστορία της
ανθρωπότητας.
Ας τονιστεί ότι τη χρονιά του συνεδρίου στο οποίο αναφερόμαστε
(2017), η Microsoft ανακοίνωσε έσοδα της τάξης των 22,1 δισ. δολαρίων, εκ των
οποίων, τα 6,8 δισ. προέρχονταν από τις υπηρεσίες cloud computing της
εταιρείας, που παρέχονταν σε επιχειρήσεις, κράτη και άτομα. Τον Δεκέμβριο του
2019, τα αντίστοιχα έσοδα είχαν διαμορφωθεί στα 36,8 δισ, και 11,3 δισ.
δολάρια, προερχόμενα κυρίως από την ειδική cloud υπηρεσία Azure που αποτελεί
αυτή τη στιγμή το ψηφιακό “δόρυ” της εταιρείας. Ας επιστρέψουμε όμως στον
Ναντέλα στο ετήσιο συνέδριο προγραμματιστών του 2017 – έχει ενδιαφέρον.
Ο Ναντέλα ήταν ασυγκράτητος. Ασυγκράτητος και αποκαλυπτικός,
χρησιμοποιώντας διόλου τυχαία, δανεική γλώσσα από τα “γεράκια” του Πενταγώνου
στην Ουάσιγκτον. Απευθυνόμενος στους προγραμματιστές που τον κοιτούσαν
εκστασιασμένοι, τόνισε καταλήγοντας στην ομιλία του: “Είναι εκπληκτικό να
βλέπεις την πρόοδο σε όλο το εύρος και το βάθος της κοινωνίας και της
οικονομίας μας, το πόσο διάχυτη και παντού είναι η ψηφιακή τεχνολογία. Και
εμείς, είμαστε στην πρωτοπορία αυτής της εκστρατείας. Το ζήτημα για εμάς στη
Microsoft είναι να κάνεις με αυτήν την τεχνολογία οτιδήποτε θα έχει ευρύ
αντίκτυπο. Και εγώ σας λέω – κάντε τα πάντα! Αλλάξτε τον κόσμο! Δώστε σοκ και
δέος!”. Οι προγραμματιστές χειροκροτούσαν όρθιοι, αποθεώνοντας τον
“αρχιστράτηγο” των ψηφιακών “πολέμων” που υποσχόταν σοκ και δέος στην
“εκστρατεία” – εναντίον ποιου “εχθρού”;
Μα, φυσικά εναντίον του “άνω του ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων
και των πάνω από 20 εκατομμυρίων επιχειρήσεων” που έχουν εγγραφεί και
ουσιαστικά παραδοθεί στο υπολογιστικό νέφος της Microsoft.
Τα datacenters είναι
οι χώροι καταγραφής, απομνημόνευσης, αποθήκευσης, επεξεργασίας και καταχώρισης
στον πραγματικό κόσμο όλων των δεδομένων που η εταιρεία “σημειώνει”, παρακρατεί
και εμπορεύεται κατά τη διάρκεια της ψηφιακής παρουσίας (εργάσιμης και ελεύθερου
χρόνου) ατόμων, επιχειρήσεων, κρατών και φορέων. Εκεί, στα datacenters, είναι ο
τόπος όπου οι ψηφιακές υπηρεσίες και τα εργαλεία της Microsoft στον ψηφιακό
κόσμο διασταυρώνονται με την ανάγκη ο κατασκοπευτικός καπιταλισμός της εποχής
μας να έχει “υπαρκτή” και πολύ “υλική” υπόσταση χώρου και μεθόδων αποθήκευσης
και καταχώρισης αυτών των δεδομένων: κτήρια, εγκαταστάσεις, servers, προσωπικό
ελέγχου και ασφαλείας στη λειτουργία των centers.
Και είναι πολλά, πάρα πολλά, ασύλληπτα πολλά, αυτά τα δεδομένα,
που εξορύσσονται και συλλέγονται, κάθε μέρα, από την ψηφιακή μας παρουσία και
μπορούν να έχουν οικονομική αποτίμηση ενός και πλέον τρισ. δολαρίων σύμφωνα με
την IDC – το 1992, η διακίνηση δεδομένων στο διαδίκτυο ανερχόταν στα μόλις 100
gigabyte ανά ημέρα. Σήμερα, και ανά δευτερόλεπτο ημέρας, αντιστοιχούν δεδομένα
17,5 εκατομμύρια φορές περισσότερα από τον “πρωτόγονο” όγκο των 100 gigabyte
ανά εικοσιτετράωρο. Ένα και μόνο αυτόνομο και “ψηφιακό” αυτοκίνητο της εποχής
μας παράγει 100 gigabyte δεδομένων ανά δευτερόλεπτο.
Ας τονιστεί ότι όλα αυτά
προκύπτουν και από την εντυπωσιακή πια δυσαναλογία ανάμεσα στον πραγματικό
πληθυσμό του homo sapiens και τις “έξυπνες” συσκευές που “περικυκλώνουν” και
αναδιαμορφώνουν το περιβάλλον ζωής τους: 7,5 δισεκατομμύρια ανθρώπων κατοικούν
τον πλανήτη που διαθέτει πια, 26 δισεκατομμύρια ‘’έξυπνων’’ συσκευών και
εγκαταστάσεων. Το ένα τρίτο αυτών των συσκευών, έχουν κάποιας διάστασης και
έκτασης, ψηφιακή σχέση με την “εκστρατεία” που είχε κηρύξει το 2017, ο
διευθύνων σύμβουλος της Microsoft, Σάτια Ναντέλα.
Επομένως, η ίδρυση νέων, κύριων ή βοηθητικών, datacenters ανά
την υφήλιο καθίσταται επιτακτική για έναν απλούστατο λόγο: η Microsoft
χρειάζεται “χθες” τις εγκαταστάσεις εκείνες όπου συλλέγονται
(datacenters-collectors) τα δισεκατομμύρια των δεδομένων που κάθε δευτερόλεπτο
και κάθε μέρα, παράγονται από όλους εμάς, τα φυσικά και τα νομικά πρόσωπα, και
εξορύσσονται από την ψηφιακή, διαδικτυακή και ηλεκτρονική, εργασία, κατανάλωση,
εμφάνιση, παρουσία και σοσιαλμιντιακή “κοινωνικοποίηση” των χρηστών και
επισκεπτών του διαδικτύου και των ψηφιακών υπηρεσιών της εταιρείας.
Ακόμη και ο σχεδιασμός και ο προγραμματισμός της εταιρείας,
που είχε διαρρεύσει στον Τύπο το 2010, μοιάζει κάπως “παρωχημένος”. Είναι τόσα
πολλά τα δεδομένα που “συλλέγει” η Microsoft στο διαδίκτυο που χρειάζεται νέα
και περισσότερα datacenters, άμεσα. Πάντως, η πρακτική της εταιρείας να
συλλέγει και να εξορύσσει συμπεριφορικά δεδομένα πελατών και χρηστών της, στο
διαδίκτυο και εν πολλοίς, ερήμην τους και εν αγνοία τους, δεν έχει μείνει
αναπάντητη, τουλάχιστον στις ΗΠΑ και σε επίπεδο συλλογικών αγωγών και
αναζήτησης δικαστικής προστασίας και τιμωρίας (εδώ, ένα δείγμα των αγωγών που
αντιμετωπίζει η Microsoft στην Αμερική, και κατατέθηκε στις 17 Ιουλίου 2020,
στο δικαστήριο της Βόρειας Περιφέρειας της Καλιφόρνια).
Κατά τα άλλα, το ρεπορτάζ και οι αποκαλύψεις της 26ης Μαρτίου
2010, επιβεβαιώνονται πλήρως με καθυστέρηση 11 περίπου ετών. Ειδικά, στο ζήτημα
της ίδρυσης datacenters στην Ανατολική Μεσόγειο, η επιβεβαίωση είναι ολοκληρωτική
και κυοφορήθηκε με διαφορά εννιά μηνών: η Microsoft έδωσε τα χέρια με την
κυβέρνηση Νετανιάχου, φέτος τον Γενάρη και με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, μόλις
πριν από λίγες μέρες, Οκτώβρη μήνα.
Οι “δίδυμες” κυβερνήσεις στην Ελλάδα και το Ισραήλ άνοιξαν τον
δρόμο για τα “δίδυμα” datacenters της Microsoft στην πολύ ευαίσθητη πια περιοχή
της Ανατολικής Μεσογείου. Πώς το είπε, να δεις, κατά σύμπτωση και πολύ
πρόσφατα, ο Ισραηλινός ιστορικός και ανθρωπολόγος, Νόα Γιούβαλ Χαράρι,
επισκεπτόμενος την Ελλάδα και ατενίζοντας την Ακρόπολη, παρέα με τον Έλληνα
πρωθυπουργό; “Οι πόλεμοι του μέλλοντος θα γίνονται στο πεδίο των data”.
Για την Microsoft, ο “πόλεμος” αυτός έχει ήδη ξεσπάσει, εδώ
και τουλάχιστον τρία χρόνια. Τον κήρυξε ο Ναντέλα. Και είναι ένας “πόλεμος”
μονομερής, αόρατος και μέχρι στιγμής, νικηφόρος για την εταιρεία και
τουλάχιστον για όσο διάστημα, πελάτες και χρήστες των προϊόντων της δεν
καταφεύγουν μαζικά και συντονισμένα έστω και στην ελάχιστη, δικαστική και
πολιτική, προστασία από τις πρακτικές της Microsoft.
Για έναν απλούστατο λόγο
δε συμβαίνει αυτό: επειδή όταν γράφεται η αλήθεια για τα datacenters της
Microsoft και όχι μόνο αυτής (αντίστοιχες εγκαταστάσεις και αντίστοιχα clouds
έχουν και η Google και η Facebook) οι πολίτες των σύγχρονων δημοκρατιών
συμπεριφέρονται μέχρι στιγμής, περισσότερο ως αποχαυνωμένοι “χρήστες” και
ελάχιστα, ως σκεπτόμενοι άνθρωποι. Μπορεί να μας το επιβεβαιώσει και η
εξωτερική και διασυνδεδεμένη, “έξυπνη” συσκευή του homo sapiens που προσπαθεί
να αντικαταστήσει τη νοημοσύνη και την ενσυναίσθηση, που διαθέτουμε μέσα μας.
[---->]
