Προς τι η φασαρία;

Η καμπάνια των τελευταίων ετών που θέλει να υποβαθμίσει την 28η Οκτωβρίου 1940 υπέρ της 12ης Οκτωβρίου 1944 είναι ιστορικά προβληματική και πολιτικά κάθε άλλο παρά αθώα,σε μια εποχή όπου καθετί το δημοκρατικά πατριωτικό και αντιιμπεριαλιστικό χτυπιέται και προωθείται ένας κοσμοπολίτικος αντιφασισμος.

Πρωτον,η 28η Οκτωβρίου αποτέλεσε την αρχή μιας μακροχρόνιας άμυνας του ελληνικού λαού - και ουσιαστικά καθόλου της αστικής τάξης του- κατά του ιταλογερμανικου φασισμού και του Άξονα.Χωρις τον πόλεμο του 40-41 και την αίσθηση ότι ο νικητής λαός " παραδόθηκε" στους ηττημένους φασίστες,δεν θα ξέσπαγε η εαμικη κοινωνική,εθνική και ταξική επανάσταση των ελληνικών λαϊκών τάξεων,δεν θα υπήρχε το πρώτο γράμμα Ζαχαριάδη και το ΚΚΕ θα έμενε μια σέχτα και όχι το μεγαλειώδες κόμμα που έγινε,ανεξάρτητα από κατοπινά τραγικά λάθη του.

Χωρις την 28η Οκτωβρίου,η Ελλάδα δεν θα ανέπτυσσε κανένα σπουδαίο αντιστασιακό κίνημα.Τον αυθόρμητο αντιφασισμο που ανέπτυξαν οι Έλληνες την 28η Οκτωβρίου,τον μετασχηματισαν σε μεγάλο εθνικοαπελευθερωτικό ,δημοκρατικό κίνημα και κίνημα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Απεναντιας,η 12η Οκτώβρη είναι μια ημερομηνία μεγάλων προσδοκιών του λαού που διαψεύσθηκαν και ματαιώθηκαν.Η Αθήνα απελευθερώθηκε από τον γερμανικό ναζισμό στις 12 Οκτώβρη 44 .Τρεις μήνες μετά ήταν υπό τον ζυγό του βρετανικού ιμπεριαλισμού,ενώ δύο μήνες μετά δεκάδες χιλιάδες Βρετανοί κατακτητές παταγαν την δήθεν ελευθερωμενη πόλη.

Επισης,αυτή η απελευθέρωση της 12 Οκτώβρη ήταν υποθηκευμένη ήδη από τον Λίβανο και την Καζέρτα και στρατιωτικοί ηγέτες της Αθήνας ήταν ο Σκόμπυ και ο Σπηλιωτόπουλος από την αρχή.

Το μόνο που αξίζει από την 12 Οκτώβρη είναι το χαμόγελο των απλών ανθρώπων στις φωτογραφίες και οι προσδοκίες που τραγικά ματαιώθηκαν.Με σημαντική ευθύνη και της τότε κομμουνιστικής Αριστεράς.

Γιατι λοιπόν αυτή η φασαρία; Μα γιατί η εξουσία του τώρα θέλει έναν ήπιο και ανευρο " αντιφασισμο" και μια ανάγνωση του που να μην πηγαίνει κόντρα στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.Ιδιως,δεν θέλει την ανάκληση ενός λαού που πολέμησε κατά του ξένου φασισμού ,υπονομεύοντας έτσι και τον δικό του,και που διεκδίκησε την εθνική του ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.

Τι "παλιομοδίτικες" έννοιες.

 Ενω η για δύο μήνες ελεύθερη πόλη,με πρωθυπουργό τον Παπανδρέου,ανδρείκελο των Βρετανών ιμπεριαλιστών,πολύ μεγάλο κατόρθωμα ....

[---->]

ΔΕΝ ΤΑ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΤΑ ΟΧΙ!

Νέα αθλιότητα της Δούρου, μετά από την κυνική δήλωση ότι οι εκατό νεκροί στο Μάτι ήταν "μια στραβή στη βάρδιά της". Με τους συγγενείς των νεκρών να έχουν καταθέσει μηνύσεις εναντίον της.

Αυτή τη φορά, σε μια απροκάλυπτη εκδήλωση απέχθειας προς τους αγώνες για εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία, τάχθηκε υπέρ της κατάργησης του εορτασμού του ΟΧΙ και της αντικατάστασής του από τη μέρα της Απελευθέρωσης της Αθήνας.

Την ενοχλεί το αντιφασιστικό ΟΧΙ, όπως και κάθε ΟΧΙ προς τους όποιους ισχυρούς, την αμερικανόδουλη υπάλληλο των μνημονιακών πολιτικών.

Και με περισσό θράσος ζητάει να πάψουμε να τιμούμε εκείνους που πολέμησαν τον φασισμό στα βουνά της Πίνδου.

Για να γιορτάζουμε την "εθνική ενότητα" του Γεωργίου Παπανδρέου και την απόβαση των Βρετανών στην Ελλάδα. Για να γιορτάζουμε τη νέα κατοχή που μας υποχρέωσε σε Δεκέμβρη και Εμφύλιο.

[---->]

Το «Όχι!» του ελληνικού λαού

28 Οκτωβρίου – Η Μεγάλη Αντιφασιστική Επέτειος

Σ’ ένα λαϊκό παραμύθι ένα βασιλόπουλο βρέθηκε παρασυρμένο μέσα σ’ ένα φράχτη. Κι ο φράχτης ήταν ψηλός και τα σκυλιά άφριζαν και ούρλιαζαν τριγύρω του. Έπεσε όμως σε ύπνο βαθύ κι ξύπνησε ύστερα από χρόνια. Κι όταν ξύπνησε, ο φράχτης ήταν πάλι ψηλός και απαίσιος. Και τα σκυλιά άφριζαν και ούρλιαζαν ακόμα πιο λυσσασμένα…

Αυτές τις μέρες ο ελληνικός λαός είναι σαν το βασιλόπουλο του παραμυθιού του. Σα να είχε αποκοιμηθεί μέσα στον απαίσιο φράχτη της 4ης Αυγούστου και της λογικής της συνέχειας, της κατοχής. Σαν να έσβησαν από τη ζωή του τα τελευταία χρόνια, τα γεμάτα από θυσία και αίμα,από αγωνία και δόξα. Και σαν να ξύπνησε προχθές, χθες και σήμερα και ξαναβρέθηκε πάλι μέσα στο φράχτη, κάτω από τα ουρλιαχτά των σκυλιών. Η επίσημη Ελλάδα γιορτάζει την 28η Οκτωβρίου! Τη γιορτάζει στα 1945 ή συνεχίζεται ο βραχνάς;

Η αστυνομία –η ίδια της 4ης Αυγούστου και της κατοχής– διέταξε τον υποχρεωτικό σημαιοστολισμό. Στήνονται οι ίδιες αψίδες. Λάμπουν φωτεινές επιγραφές του «Όχι», όπου ένα μεσαίο τεράστιο «Χ» κι ένα στέμμα από πάνω του δίνουν το σήμα κατατεθέν του επίσημου γιορτασμού. 

Ο «Άγνωστος στρατιώτης» δέσμιος της υποκρισίας και της δημοκοπίας βεβηλώνεται από στεφάνια δοσιλογικά και προδοτικά. Διάφοροι «πανηγυρικοί» ρήτορες της δεκάρας γελοιοποιούν με κούφιον αέρα τη μεγάλη μέρα. Τα «προσκοπάκια» με λάβαρα και πίφερα –όπως άλλοτε η ΕΟΝ– και οι εθνοφύλακες παρελαύνουν πέρα δώθε. Οι χίτες ουρλιάζουν «Σόφια– Μόσχα!» μέσα στο Ιστορικό Στάδιο. Το Στάδιο που κράτησε χθες, έξω από μια γωνιά, όπου οδήγησαν με διαταγές τους φαντάρους και τους προσκόπους, άσπιλη τη λευκότητα των άδειων κερκίδων του…

Είναι αυτός ο γιορτασμός της μεγάλης μέρας της ξακουστής 28ης Οκτωβρίου,που ο ελληνικός λαός σαν ηλεκτρισμένος παρουσίασε τη μεγαλύτερη έξαρση της ιστορίας του; Είναι ο γιορτασμός της μεγάλης μέρας, που είναι πριν απ’ όλα Αντιφασιστική;

Η 28η Οκτωβρίου είναι βαθειά ριζωμένη μέσα στην ψυχή του λαού. Κάτω από τη μπότα του Γερμανού ο λαός τη γιόρτασε με πείσμα και με αίμα, αψηφώντας τανκς και πολυβόλα. Και σήμερα ο λαός θα τηγιορτάσει όπου και όπως μπορεί. Αλλά τη γιορτάζει, τη μεγάλη αυτή αντιφασιστική και δημοκρατική μέρα, μακριά από τον«επίσημο γιορτασμό», δηλαδή μακριά από τους βέβηλους φασίστες, μακριά από την ξαναζωντανεμένη, μέσα στο με- ταδεκεμβριανό αίσχος, 4η Αυγούστου.

«Από την σημερινήν εορτήν θα λείπουν ευρισκόμενοι εις τας φυλακάς, ή άλλως παρηγκωνισμένοι, όσοι κυρίως δικαιούνται να συμμετάσχουν. Αφ’ ετέρου θα παρίστανται πολλοί, οι οποίοι θα έπρεπε να ευρίσκωνται εις τα φυλακάς.

Και η δικτατορία θα παραμένη δικτατορια» – τονίζει ένας τιμημένος ανώτατος αξιωματικός, ο στρατηγός Αλέξανδρος Οθωναίος.

Και υπάρχει μια ανυπέρβλητη σε αναισχυντία αλλά και ειλικρίνεια φράση που θα μπορούσε δικαιωματικά να μπει με μεγάλα φωτεινά γράμματα κάτω από το Λυκαβηττό, έξω από το Παλάτι του κ. Δαμασκηνού Παπανδρέου, μπρος στο Γενικό Επιτελείο, σαν αληθινό σύμβολο του επίσημου γιορτασμού του μεταδεκεμβριανού κράτους.