Ουκρανία : Νεότερα

[--->]
- Δεν υπάρχουν σχόλια:

Και απολυμένος και απαγορευμένος

Man on Washing Line
Γράφει: Ηρακλής Οικονόμου - Kοινωνία + Κινήματα - 29/04/2014
Η ιστορία λίγο-πολύ γνωστή. Γνωστή αλυσίδα καφετεριών υποχρεώνει τους εργαζόμενούς της να υπογράφουν ρήτρα εμπιστευτικότητας, στην οποία περιλαμβάνεται και η υποχρέωσή τους να μην εργαστούν σε ανταγωνίστρια εταιρεία για ένα χρόνο από την ημέρα που αποχωρήσουν ή απολυθούν από την εταιρεία.
Την υπόθεση, έβγαλε στο φως με καταγγελία του το ΠΑΜΕ, και μπράβο του. Σε ανακοίνωσή του, αναφέρει: «Η υπογραφή αυτών των συμφωνητικών είναι άκρως αντιδραστική, ισοδυναμεί με αλλαγή της σύμβασης εργασίας και ο εργοδότης μπορεί να απολύσει τον εργαζόμενο άμεσα και χωρίς αποζημίωση. Η εταιρία υποχρεώνει τους εργαζόμενους ακόμα και μετά από ένα χρόνο μετά τη λήξη της εργασίας τους να μην δουλέψουν σε οποιαδήποτε επισιτιστική επιχείρηση, αλλά και να μην ενεργήσουν οποιαδήποτε ανταγωνιστική προς την εταιρία πράξη, χωρίς να διευκρινίζεται τι είδους είναι αυτή πράξη.
[…]
Το παραπάνω συμφωνητικό προσβάλλει βασικά εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζόμενων, καθώς τους καθιστά ομήρους της επιχείρησης ακόμα και στην περίπτωση που αυτοί απολυθούν από την εν λόγω επιχείρηση. Είναι αδιανόητο να απειλούνται οι εργαζόμενοι με αποζημίωση προς την επιχείρηση αν πιάσουν δουλειά μέσα σε ένα χρόνο από την απόλυση ή την αποχώρησή τους. Και μάλιστα με κριτήρια που είναι εντελώς αυθαίρετα και εναπόκεινται αποκλειστικά στην κρίση της εταιρίας».
Μου έτυχε και μένα μια φορά η ίδια ιστορία. Όταν λύθηκε η συνεργασία μας, ιδιοκτήτης κέντρου ξένων γλωσσών ήρθε και μου μόστραρε ένα χαρτί που έγραφε πάνω-κάτω τα ίδια, ότι δεν μπορώ πλέον να εργασθώ για ένα χρόνο σε φροντιστήρια, σε ανταγωνιστές, κλπ. κλπ. Η απάντησή μου – αφού πρώτα έκατσα για κάνα πεντάλεπτο να χαζεύω το χαρτί έκπληκτος χωρίς να πιστεύω στα μάτια μου – ήταν ότι την υπόθεση θα την αναλάμβανε ο δικηγόρος μου. Σε χρόνο dt, το εν λόγω χαρτί είχε πεταχτεί στα σκουπίδια από τον ίδιο τον πρώην εργοδότη.
Έχει και την πλάκα της όλη αυτή η ιστορία με τη ρήτρα εμπιστευτικότητας: σε κάνει να νιώθεις λίγο σαν Τζέιμς Μποντ, ή σαν πυρηνικός φυσικός που κατέχει τα πυρηνικά μυστικά του Ισραήλ και της Βόρειας Κορέας. Υπάρχει κάτι το φαινομενικά παράλογο στην υπόθεση – τι στο καλό, τέτοια ιδιαίτερη τεχνογνωσία απαιτεί το να φτιάξεις καφέ ή να διδάξεις TOEFL σε φοιτητές; Όχι βέβαια. Το νόημα τέτοιων περιοριστικών ρητρών είναι η «προστασία» έναντι του ανταγωνισμού. Σημαίνει αυτό ότι ο ανταγωνιστής δεν ξέρει να φτιάχνει καφέ ή να μιλάει αγγλικά; Μωρέ ξέρει και παραξέρει!
urban-art-berlin-by-berlinpiratende
Αλλά όλη η ιστορία είναι να μη μάθει ο ανταγωνιστής τα κόλπα με τα οποία η επιχείρηση μειώνει το κόστος, τα κόλπα με τα οποία προωθεί τα προϊόντα και τις υπηρεσίες της, και τα κόλπα με τα οποία εκμεταλλεύεται αποτελεσματικότερα την εργατική δύναμη.Το άγρια χυδαίο στοιχείο στην όλη υπόθεση είναι όμως ότι το κεφάλαιο ξεχνάει – για την ακρίβεια, κάνει πως ξεχνάει – ποιος φτιάχνει τους καφέδες του. Έτσι, ο κάτοχος των μέσων παραγωγής καταλήγει να απαγορεύει από τον κατεξοχήν παραγωγό να παράγει. Αυτός είναι ο ορθολογικός παραλογισμός της σάπιας κοινωνίας μας: να ορίζει αυτός που δεν παράγει το τι και το πώς (και το αν) θα παράγει αυτός που πραγματικά παράγει. Και έτσι καταπατάται σκανδαλωδώς από τον κεφαλαιοκράτη το δικαίωμα στην εργασία. Χρησιμοποιώντας στυγνό εκβιασμό – ή υπογράφεις, ή άντε γεια – η ιδιωτική «επιχειρηματικότητα» προσπαθεί να εκφοβίσει ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους, να περιορίσει ακόμα περισσότερο τη διαπραγματευτική τους ισχύ, να συνθλίψει με τρομοκρατικές μεθόδους το ηθικό τους.

Βέβαια, πριν γίνει πουρές ο εργαζόμενος, έχει γίνει πουρές η συνείδησή μας, στην οποία το προϊόν έχει αποσυνδεθεί πλήρως από τον παραγωγό του. Ποιος φτιάχνει άραγε τον καφέ σου, ο τύπος στο λογότυπο τής κάθε αλυσίδας καφέ, ή αυτός  που λειώνει εννιάωρο πάνω από τη μηχανή του καφέ; Και ποιος έφτιαξε άραγε το iPhone ή το tablet απ’ το οποίο (ελπίζω ότι) με διαβάζεις, αγαπητή μου αναγνώστρια; Ο Στιβ Τζομπς και ο Μπιλ Γκέιτς, ή οι στρατιές του κινεζικού προλεταριάτου που βγάζουν τα μάτια τους πάνω από τα τσιπ;

Δεν προκαλεί καμία εντύπωση βεβαίως ότι το θέμα θάφτηκε από τα μέσα ενημέρωσης, ενώ όσα ασχολήθηκαν μαζί του το παρουσίασαν ως επί το πλείστον σαν μια κόντρα μεταξύ δύο περίεργων τύπων, θάβοντας το κοινωνικό και ταξικό «ζουμί» της ιστορίας. Ευρύτερα όμως, δεν μπορώ παρά να θαυμάσω το βαθμό στον οποίο ο καπιταλισμός έχει καταφέρει να μην συζητιέται καθόλου στη δημόσια σφαίρα αυτό που πρωτίστως μας απασχολεί στην ιδιωτική – δηλαδή οι συνθήκες και οι όροι εργασίας μας. Πραγματικό σιωπητήριο! Σαν να μην υπάρχει ρε παιδί μου το ζήτημα, σαν να επιτρέπεται να θίγεις τα πάντα εκτός από αυτό.
Ηθικό δίδαγμα: οργανωνόμαστε χωρίς φόβο και χωρίς δικαιολογίες. Αν βρίσκουμε σωματείο, γινόμαστε μέλη. Αν δεν βρίσκουμε, το φτιάχνουμε. Και δεν υπογράφουμε κανένα μπακαλόχαρτο κανενός startup (ή …startdown) επιχειρηματία.


- Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δάκτυλος Λαφαζάνη :"Με έξοδο από την ευρωζώνη απείλησε ο Ολλανδός πρωθυπουργός"

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της Ολλανδικής εφημερίδας De Volkskrant, ο Μαρκ Ρούτε εξέφρασε την απειλή του σε μία συνάντηση που είχε στο γραφείο του στη Χάγη με τον Βαν Ρομπάι. 


et



 Ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε απείλησε το 2012 να βγάλει τη χώρα του από την Ευρωζώνη, εάν οι Βρυξέλλες προωθούσαν το σχέδιο τους για την επιβολή «μεταρρυθμιστικών συμβολαίων» στα κράτη μέλη, αποκαλύπτει δημοσίευμα της ημερήσιας ολλανδικής εφημερίδας De Volkskrant.

Στους Ευρωπαίους ηγέτες παρουσιάσθηκαν το 2012 σχέδια προτάσεων που υπεδείκνυαν την υπογραφή από τα κράτη – μέλη δεσμεύσεων «συμβατικής μορφής», οι οποίες αφορούσαν τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να εφαρμόσουν για να διασφαλίσουν τη σταθερότητα της Ευρωζώνης. Οι προτάσεις επεκτείνονταν πέρα από τις υφιστάμενες υποχρεώσεις, όπως τα κριτήρια του Μάαστριχτ που δεσμεύουν τις χώρες να έχουν δημοσιονομικό έλλειμμα χαμηλότερο από το 3% του ΑΕΠ, επιβάλλοντας εξειδικευμένη για κάθε χώρα νομοθετική ατζέντα, με την οποία θα υποχρεώνονταν να θεσπίσουν συγκεκριμένες οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Η ιδέα αυτή δεν ήταν δημοφιλής για τους ηγέτες των χωρών – μελών και δεν εφαρμόσθηκε ποτέ. Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ. Χέρμαν Βαν Ρομπάι δήλωσε στην εφημερίδα ότι ήταν σοκαρισμένος από το πόσο ευρύτατα μη δημοφιλή ήταν τα συγκεκριμένα σχέδια. Η Ολλανδία ήταν εναντίον των συμβολαίων, αλλά δεν ήταν μόνο η Ολλανδία: Ήμουν έκπληκτος από το εύρος της αντίδρασης», δήλωσε.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της εφημερίδας, ο Ρούτε εξέφρασε την απειλή του σε μία συνάντηση που είχε στο γραφείο του στη Χάγη με τον Βαν Ρομπάι. «Δεν αισθάνθηκα μετά ποτέ ότι η απειλή ήταν πραγματικά μία απειλή», δήλωσε ο Βαν Ρομπάι, προσθέτοντας ότι κανείς άλλος Ευρωπαίος ηγέτης δεν απείλησε ποτέ να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη. «Ήταν περισσότερο μία ισχυρή δήλωση σχετικά με τα συμβόλαια, την οποία έπρεπε πράγματι να λάβω σοβαρά υπόψη», συνέχισε ο Βαν Ρομπάι.

Το κλίμα έναντι των Βρυξελλών στην Ολλανδία – που ήταν επί μακρόν μία χώρα με ενθουσιασμό υπέρ της Ευρώπης – ψυχράνθηκε τα τελευταία χρόνια, εν μέρει ως αποτέλεσμα του κόστους για τους Ολλανδούς φορολογούμενους από τη διάσωση των χωρών του Νότου της Ευρωζώνης. Τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα αναμένεται να έχουν καλές αποδόσεις στις ευρωεκλογές του Μαΐου. Τον περασμένο μήνα , ο επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας της Ολλανδίας κ. Κλάας Κνοτ δήλωσε στη δημόσια τηλεόραση ότι η τράπεζα είχε καταρτίσει έκτακτα σχέδια για το ενδεχόμενο κατάρρευσης της Ευρωζώνης στο ζενίθ της κρίσης της το 2012.

efsyn.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ 

 [--->]
- Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού Έκκληση για βοήθεια!

04/05 Ρεσιτάλ Πιάνου για την υποστήριξη του ιατρείου μας

- Τελευταίες Ανακοινώσεις -

- Σημαντικές ανακοίνωσεις -

[--->]

- Δεν υπάρχουν σχόλια:

O φούρνος του Τσίπρα

Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας, έγραφε ο Ελύτης. Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ ο μικρός ο μέγας, κοπιάρει ο Λυγερός. Δεν θα το έκανα θέμα, αν δεν ανίχνευα σ’ αυτό ένα σύνδρομο της μόδας, το οποίο θα ονομάσουμε «Φούρνος του Χότζα».
Διάβασα το χθεσινό άρθρο του Σταύρου Λυγερού στη Real News, με τίτλο «Όταν ο ‘μικρός ΣΥΡΙΖΑ’ πυροβολεί τον ‘μεγάλο ΣΥΡΙΖΑ’», με το οποίο επαναφέρει το θέμα της Σουλεϊμάν Σαμπιχά.

Το θέμα κατά την άποψή μου έχει κλείσει. Δεν αρνούμαι να πάρω θέση, το έχω άλλωστε ήδη κάνει, και μάλιστα εγκαίρως. Αλλά η συνεχής αναμόχλευσή του μονάχα την κυβερνητική ατζέντα εξυπηρετεί.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι σ’ αυτό το άρθρο εντόπισα την επανάληψη ενός συνδρόμου πολύ του συρμού, το οποίο αποκαλώ «φούρνο του Χότζα». Σύμφωνα με το σύνδρομο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που σύμφωνα με τις περισσότερες δημοσκοπήσεις διεκδικεί την πρώτη θέση στις Ευρωεκλογές, βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση στασιμότητας και πρέπει πάραυτα ν’ αλλάξει πολιτική και να υιοθετήσει την πολιτική που του υπαγορεύεται έξωθεν, αν θέλει να πάρει την εξουσία.

«Η θεμελιώδης αντίφαση του ΣΥΡΙΖΑ» αναφέρει ο Λυγερός, «είναι ότι οι εσωκομματικοί συσχετισμοί στην Κουμουνδούρου αντανακλούν τους συσχετισμούς στην παραδοσιακή εκλογική βάση του 4%. Δεν εκφράζουν, όμως, τους εκλογικούς πρόσφυγες (κυρίως κεντροαριστερούς) που το 2012 έδωσαν το 27%. Η στρατηγική πρόκληση για την Κουμουνδούρου είναι να υπερβεί την παραδοσιακή ιδεολογικοπολιτική περιχαράκωση του μικρού κόμματος διαμαρτυρίας, να αποκτήσει αίσθηση εθνικής ευθύνης και να μετεξελιχθεί σε αξιόπιστο κόμμα εξουσίας».

Η κριτική είναι πάντα χρήσιμη, πολύ περισσότερο για την ελληνική Αριστερά που βρίσκεται σήμερα σε σταυροδρόμι και ετοιμάζεται για τη μεγαλύτερη πρόκληση της ιστορίας της, να διαχειριστεί τις τύχες του τόπου στην τόσο κρίσιμη αυτή συγκυρία. Δεν θα το έκανα ζήτημα, λοιπόν, αν δεν είχα ανιχνεύσει το σύνδρομο που προανέφερα. Δεν έχει σημασία τι λέτε εσείς, ποια είναι η παράδοσή σας, τι λένε οι αποφάσεις των συνεδρίων σας, κάντε αυτό που σας λέω εγώ και να δείτε πώς θα απογειωθείτε αυτομάτως.

Ας δούμε άλλο παράδειγμα έκφρασης του συνδρόμου. Κώστας Λαπαβίτσας, στην ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στο ThePressProject και στη Βασιλική Σιούτη την περασμένη εβδομάδα, όπου κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για την απουσία εναλλακτικού σχεδίου σε σχέση με την παραμονή στο ευρώ, και γενικότερα για έλλειψη ριζοσπαστικής πνοής. «Για να πάρει την εξουσία και να αλλάξει τα πράγματα η Αριστερά πρέπει να έχει δυναμική, να διαμορφώνει την ατζέντα, να γεννάει όραμα. Ε, αυτό το πράγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έχει καταφέρει και ο λόγος είναι ότι δεν έχει κυριαρχήσει η ριζοσπαστική πλευρά στη διαμόρφωση των θέσεων του».

Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, αρχικά ψάρωσα. Λες, είπα μέσα μου, να υπάρχει τόσο εύκολος δρόμος να ηγεμονεύσει η αριστερά, κι εκείνη να μην το καταλαβαίνει και να εμμένει σε ηττοπαθείς πολιτικές; Έπειτα όμως είδα μπροστά μου το ίδιο μοτίβο, είδα πάλι το σύνδρομο με τον «φούρνο του Χότζα».

Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά στο περιοδικό Άρδην-Ρήξη. «Και ακριβώς γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποπνέει αυτό το ισχυρό ‘άρωμα’ του εθνομηδενισμού, δεν κατορθώνει να μεταβληθεί σε πραγματικά πλειοψηφική πολιτική δύναμη. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά, γι’ αυτό και είναι συνυπεύθυνος, όπως όλοι οι εθνομηδενιστές *, για την γιγάντωση της Χρυσής Αυγής, διότι εγκαταλείπει τον πατριωτισμό και τα εθνικά συμφέροντα στη ρητορική των φασιστών».

(* Εθνομηδενιστής: Ο ευγενικός τρόπος να αποκαλέσεις τον άλλο προδότη της πατρίδας).

Φυσικά, υπάρχουν και πολλοί άλλοι καλοθελητές που έχουν κατά νου ο καθένας από ένα διαφορετικό -αλλά πάντα απόλυτο- φάρμακο κατά της υποτιθέμενης στασιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλος καλεί τον Τσίπρα να κάνει στροφή προς το κέντρο και άλλος να εντείνει τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του χώρου, τα οποία του εξασφάλισαν τα αυξημένα ποσοστά. Άλλος ζητάει περισσότερη Ευρώπη και ευρώ και άλλος μεγαλύτερο ευρωσκεπτικισμό, σχέδιο Β και δραχμή. Άλλος θέλει περισσότερη κινηματική λογική και άλλος πιο ευέλικτη κοινοβουλευτική στάση.

Πολλά απ’ αυτά μπορεί να είναι σωστά, αρκετά άλλωστε δεν αλληλοαποκλείονται. Το θέμα είναι ότι προβάλλονται ως γιατροσόφια που θα επιδράσουν άμεσα και θα κάμψουν τη στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία προσωπικά δεν κατανοώ από πού προκύπτει, δεδομένου ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρά τα διλήμματα που αντιμετωπίζει και τις όποιες ολιγωρίες ή ερασιτεχνισμούς, κρατάει καλά. Διατηρείται σε πολύ υψηλά ποσοστά. Διεκδικεί ευθέως την εξουσία. Βελτιώνει τη διεθνή του θέση, ιδίως με την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα ως κοινού υποψηφίου της ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν. Και, πάνω απ’ όλα, συμμετέχει με ενεργό τρόπο σε όλα τα μεγάλα μέτωπα του καιρού μας, σε χιλιάδες κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα και σε εκατοντάδες δομές αλληλεγγύης και κινήματα.

Η στήλη αυτή, παρά τον υποκειμενισμό της και τον πολιτικό χρωματισμό που ποτέ δεν έκρυψε, δεν έχει διστάσει να ασκήσει συχνά κριτική σε αποφάσεις και παραλείψεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλων πολιτικών σχηματισμών, και ασφαλώς θα συνεχίσει να το κάνει. Δεν είμαστε παπαγαλάκια, είμαστε ενεργά πολιτικά υποκείμενα.

Στην κρίσιμη όμως περίοδο που διανύουμε, προσυπογράφω μια αποστροφή από το άρθρο του Λυγερού: «Το ζητούμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να απαλλάξει τη χώρα από τα δεσμά των μνημονιακών πολιτικών και να οικοδομήσει μια οικονομικά εύρωστη, κοινωνικά δίκαιη και εθνικά ισχυρή Ελλάδα».

Πολύ σωστά, αυτό είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή δεν είναι να επιλύσουμε το μειονοτικό, το οποίο με ευθύνη των διαδοχικών κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχει πάρει στραβό δρόμο και μονάχα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει δρόμους για την εξομάλυνσή του, γι’ αυτό άλλωστε και οι επιλογές του πολεμιούνται με τόση ένταση. Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή δεν είναι να λύσουμε το Σκοπιανό ούτε καν το Κυπριακό, παρά τη σημασία που έχει το καθένα εξ αυτών. Το ζητούμενο δεν είναι καν να γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό, παρότι αυτός βρίσκεται στη ρίζα όλων των προβλημάτων της χώρας, της ηπείρου και του πλανήτη.

Το ζητούμενο σήμερα είναι να ηττηθεί το πολιτικό σύστημα που μας έφερε ως εδώ. Το ζητούμενο είναι να ανατρέψουμε τις μνημονιακές πολιτικές. Το ζητούμενο είναι να προλάβουμε να περισώσουμε ό,τι σώζεται από την ανθρωπιστική καταστροφή, την ανεργία και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Το ζητούμενο είναι να ξαναστήσουμε στα πόδια τους τα εργασιακά δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος, την παιδεία και την υγεία. Το ζητούμενο είναι να ξαναμπεί η χώρα στο δρόμο της ανάπτυξης, αναθεωρώντας με φαντασία, φρόνηση και πειθώ, τόσο τα παραγωγικά όσο και τα καταναλωτικά πρότυπά της. Το ζητούμενο είναι να στριμώξουμε στη γωνία τις ακροδεξιές και ρατσιστικές πρακτικές, τόσο στο πολιτικό πεδίο όσο και στο πεδίο των μηχανισμών του κράτους.

Όλ’ αυτά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα μονάχα αν η Αριστερά ενώσει τον κόσμο, αν ξεφύγει από ιδεοληψίες που διχάζουν, από μαγαζάκια, αστερίσκους, υποσημειώσεις, αποκλεισμούς και στενές υποκειμενικές εμμονές, αν διαμορφώσει ένα ευρύ πολιτικό πρόγραμμα με επίκεντρο τη δημοκρατία και τη σωτηρία της χώρας, με βάση το οποίο θα συναρθρωθούν μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
Χριστόφορος Κάσδαγλης 

[--->]
- Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Σχόλια (Atom)