Δεν βρωμάει καθόλου το πράγμα

Η Αλεξάνδρα Μαρτίνου είναι η νέα πρόεδρος του Δ.Σ. της Κιβωτού του Κόσμου. Είναι επίσης πρόεδρος του ''Μαζί για το Παιδί'' που είναι οργάνωση-ομπρέλα στην οποία συμμετέχουν και το Κέντρο Ειδικών Ατόμων ''η Χαρά'' και ο σύλλογος ΄΄Φίλοι της Θεοτόκου''. Η γραμματέας των ''Φίλων της Θεοτόκου'' Έρρικα Οικονόμου

και ο πρόεδρος του Κέντρου ''Η Χαρά'' Ανδρέας Ζομπανάκης έγιναν επίσης μέλη του νέου Δ.Σ της Κιβωτού.

Η Οικονόμου είναι επίσης γενική γραμματέας του ''Μαζί για το παιδί''. Αντιπρόεδρος του ''Μαζί για το παιδί΄΄ είναι ο Ιωάννης Παπαδάτος που επίσης έγινε μέλος του νέου Δ.Σ. της Κιβωτού.

4 από τα 7 μέλη (η πλειοψηφία δλδ ) του νέου Δ.Σ της Κιβωτού συνδέονται στενά μεταξύ τους.

Για ξεκάρφωμα έβαλαν και άλλους 3 για να υπάρχει.....πλουραλισμός.

Όχι καλέ, δεν βρωμάει καθόλου το πράγμα.

(έπρεπε να γίνω δημοσιογράφος η ρουφιάνα

 

Η ΚΡΙΣΗ ΩΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΕΛΛΑΔΑ-ΜΠΑΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ»

 

Το σχέδιο «Ελλάδα – ενεργειακός κόμβος» καμιά σχέση δεν έχει με τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας αλλά με τις ανάγκες της ευρωπαϊκής αγοράς ενέργειας και την εξαγωγή περιβαλλοντικού κόστους της Ευρώπης στις περιφερειακές χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε τρίτες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου

 

Της Βάννα Σφακιανάκη

Μια Ελλάδα «μπαταρία» της Ευρώπης, αξιοποιώντας το μεγάλο δυναμικό που διαθέτει σε ηλιακή και αιολική ενέργεια, είχε υποσχεθεί το Φεβρουάριο του 2019 ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. [1] Για εσωτερική κατανάλωση χρησιμοποιείται ο όρος «Ελλάδα

– ενεργειακός κόμβος» που είναι πιο μεγαλειώδης και βέβαια, πιο ασαφής! Η προοπτική επενδύσεων σε κάθε μορφής ενεργειακά έργα για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου, μεταφράζεται σε απόλυτη κυριαρχία των ενεργειακών έργων στη χώρα, σε αστρονομικά ποσά που θα διατεθούν σε επιδοτήσεις αντί να διατεθούν σε άλλου είδους υποδομές και σε υπέρογκα ποσά που θα κληθεί η κοινωνία να πληρώσει. Όλα αυτά καμιά σχέση δεν έχουν με τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας αλλά με τις ανάγκες της ευρωπαϊκής αγοράς ενέργειας και την εξαγωγή περιβαλλοντικού κόστους της Ευρώπης στις περιφερειακές χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε τρίτες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου.

 

ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΑΥΤΟ:

• Γιγαντώνονται οι στόχοι του Εθνικού Σχεδίου για την Ενέργεια και το Κλίμα ως το 2030, [2] με σταθμούς Ανανεώσιμης Ενέργειας συνολικής ισχύος 25-30 GW, τριπλάσιους από αυτούς των 10 GW που είναι εγκατεστημένοι σήμερα και μονάδες αποθήκευσης 5-8 GW. Το συνολικό κόστος των στόχων εκτιμάται σε 33-35 δισ. ευρώ στα επόμενα 8 χρόνια, για τους σταθμούς ΑΠΕ 12-13 δισ., για τις μονάδες αποθήκευσης 7-10 δισ. και για τις επεκτάσεις, αναβαθμίσεις των δικτύων 10 δισ. ευρώ.

Ο απόλυτος παραλογισμός είναι ότι για να υλοποιηθούν αυτά τα έργα θα τους επιβληθούν περιορισμοί στη μέγιστη ισχύ που θα μπορούν να εγχέουν σταδίκτυα, θα γίνονται δηλαδή περικοπές ενέργειας στους σταθμούς ΑΠΕ και στις μονάδες αποθήκευσης, όπως έχει ήδη ψηφιστεί από τη Βουλή.  Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο του Διαχειριστή του Συστήματος (ΑΔΜΗΕ) Γιάννη Μάργαρη «Η υπόθεση θέλει ιδιαίτερη προσοχή γιατί όταν φύγουμε πάνω από τα 25 γιγαβάτ εγκατεστημένης ισχύος ΑΠΕ,τότε τα επίπεδα περιορισμών που θα πρέπει να τεθούν στην έγχυση ενέργειας από τις ΑΠΕ θα είναι τόσο υψηλά ώστε δεν θα είναι διαχειρίσιμα από πλευράς επενδυτών». [3]

Παράλληλα προχωρούν και τα έργα διακρατικών ηλεκτρικών διασυνδέσεων της Ελλάδας, αφ’ ενός με Κύπρο και Ισραήλ και αφ’ ετέρου με την Αίγυπτο.

• Εξαγγέλθηκαν σεισμικές έρευνες υδρογονανθράκων σε έκταση 40.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων στα θαλάσσια «οικόπεδα» που έχουν παραχωρηθεί νοτιοδυτικά της Πελοποννήσου και της Κρήτης από το σκάφος Sanco Swift που έχει ναυλώσει η νορβηγική PGS για λογαριασμό της κοινοπραξίας υπό την ExxonMobil. Τμήματα των «οικοπέδων» αυτών δεν είναι οριοθετημένα και γι’αυτό η Ελληνική κυβέρνηση αναζητά τρόπο να (ξανα)ξεκινήσουν συνομιλίες με τη Λιβύη για καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών των δύο χωρών, ζητώντας τη συνδρομή των ΗΠΑ.

Στην πραγματικότητα οι σεισμικές έρευνες είχαν ξεκινήσει νωρίτερα εν κρυπτώ,όπως είχε καταγγείλει η ΠρωτοβουλίαΚρήτης ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων κάτι που δεν διαψεύστηκε ενώ τα λιμεναρχεία δήλωναν άγνοια,[4] για να επιβεβαιωθεί στη συνέχεια.

Από την 1η Νοεμβρίου ξεκίνησαν τρισδιάστατες σεισμικές έρευνες στο «Block 2» του Ιονίου Πελάγους που έχουν μισθώσει οι εταιρείες της κοινοπραξίας Energean – Helleniq Energy, ενώ όπως έγινε γνωστό από την Helleniq Energy,τις επόμενες εβδομάδες ξεκινούν τρισδιάστατες σεισμικές έρευνες και στις παραχωρήσεις του Κυπαρισιακού Κόλπου (block 10) και του block «Ιόνιο» στο Ιόνιο Πέλαγος. [5]

Τη στιγμή που οι πετρελαϊκές εταιρείες κολυμπάνε στο χρήμα από το ράλι των τιμών του μαύρου χρυσού, σύμφωνα με τον Οικονομικό Ταχυδρόμο, [6] προχωράει και η περιβαλλοντική αδειοδότηση του ελληνικού τμήματος του αγωγού φυσικού αερίου East Med.

 

 

ΠΟΣΑ ΨΕΜΑΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΧΗ;

Όλες οι ειδήσεις σχετικά με τις εξελίξεις στις έρευνες υδρογονανθράκων αναφέρονται σε εξόρυξη φυσικού αερίου, παρά το γεγονός ότι οι συμβάσεις που έχουν κυρωθεί από τη Βουλή δεν αφορούν μόνο σε φυσικό αέριο αλλά και πετρέλαιο!

Το φυσικό αέριο ακούγεται πιο φιλικό,πόσο μάλλον τώρα που βαφτίστηκε και πράσινο για τις ανάγκες της ενεργειακής μετάβασης.Ο Γιάννης Μανιάτης όμως ξεπέρασε κάθε όριο δηλώνοντας: «Πρακτικά,ο ιδιώτης – επενδυτής, βάζει όλα τα χρήματα, παίρνει όλα τα ρίσκα, αναλαμβάνει όλους τους κινδύνους. Το ελληνικό δημόσιο, δεν βάζει ούτε ένα ευρώ. Για να τα βάζει αυτά τα χρήματα ο ιδιώτης, ξέρει πολύ καλά που τα βάζει και τι πιθανότητες έχει να τα πάρειπίσω. Όταν λοιπόν, με το καλό βγουν καλές οι γεωτρήσεις, παραγωγικές, τότε περίπου, στις ελληνικές θάλασσες που είναι σχετικά δύσκολες θάλασσες, τα κέρδη μοιράζονται μισά-μισά, δηλαδή περίπου μισά το ελληνικό δημόσιο καιμισά ο επενδυτής». [7]

Σε τέτοιου είδους ισχυρισμούς απαντά η Πρωτοβουλία Κρήτης ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων:

«Όμως η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός προσωπικά, δεν είπαν λέξη για το γεγονός ότι όλη αυτή η δραστηριότητα για να ολοκληρωθεί, αν ολοκληρωθεί,θα περάσουν τουλάχιστον 7 χρόνια συνεχούς περιβαλλοντικής υποβάθμισης της νότιας και δυτικής θαλάσσιας επικράτειας. Δεν είπαν τίποτα για την ταμπακιέρα που ενδιαφέρει αυτούς και τους εντολείς τους, ότι δηλαδή τα όποια κοιτάσματα, αν ποτέ βρεθούν, θα ανήκουν στις πολυεθνικές αναδόχους των εξορύξεων, όπως ρητά αναγράφεται στη σύμβαση παραχώρησης που έγινε νόμος του ελληνικού κράτους.Δεν είπαν τίποτα ούτε για τον μεγάλο ελέφαντα στο δωμάτιο, ότι οι έρευνες, οι εξορύξεις και η απαραίτητη πατριδοκαπηλία συνεπάγονται νέους πακτωλούς δημόσιου χρήματος στις πολυεθνικές των εξοπλισμών.». [8]

Πόσες ενημερώσεις, ημερίδες,παραστάσεις, προσφυγές, πόσες κινητοποιήσεις για το ενεργειακό όπως η πρόσφατη στη Χαλκίδα [9] θα χρειαστούν για να τα αποτρέψουμε όλα αυτά ;

 

Π α ρ α π ο μ π έ ς

1) Μητσοτάκης: Σε μπαταρία της Ευρώπης μπορεί να εξελιχθεί η Ελλάδα δεδο-

μένου του ηλιακού και αιολικού δυναμικού της χώρας, energypress.gr

2) Εντυπωσιακή αναβάθμιση «πράσινων» στόχων στο νέο ΕΣΕΚ – Έως και 30 Γιγα-

βάτ ΑΠΕ και από 5 έως 8 Γιγαβάτ σταθμοί αποθήκευσης το 2030, energypress.gr

3) Στο ΥΠΕΝ η εισήγηση του ΑΔΜΗΕ για περικοπές στην έγχυση ενέργειας από

ΑΠΕ και σταθμούς αποθήκευσης – Αυστηρότερες προθεσμίες για όσους έχουν

όρους σύνδεσης, energypress.gr

4) Σεισμικές έρευνες εν κρυπτώ στην προστατευόμενη Ελληνική Τάφρο;,

nooilcrete.blogspot.com

5) Υδρογονάνθρακες: Έρχονται νέες σεισμικές έρευνες – Η Helleniq Energy

φέρνει σεισμογραφικό για τα blocks «10» και «Ιόνιο», energypress.gr

6) Κολυμπάνε στο χρήμα οι πετρελαϊκές από το ράλι των τιμών του μαύρου

χρυσού, ot.gr

7) Μανιάτης: Το κοίτασμα της νότιας Κρήτης μοιάζει με το γιγαντιαίο της Αιγύ-

πτου, goodnet.gr

8) Ξεκίνησε η διαδικασία εξόντωσης της θαλάσσιας ζωής και της λογικής,

nooilcrete.blogspot.com

9) Μεγαλειώδης συγκέντρωση στη Χαλκίδα ενάντια στα αιολικά σε Εύβοια και

Σκύρο, efsyn.gr

 

ΠΗΓΗ: εφημερίδα Δρόμος της αριστεράς,φύλλο 613,19/11/2022

They-Do-Not-Exist-Δεν υπάρχουν

 

 

 ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ 24 ΕΩΣ ΤΙΣ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2022 ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ STUDIO ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, μια ομάδα νεαρών Αράβων, γυναικών και ανδρών αφοσιωμένων στον αγώνα για την ελευθερία των Παλαιστινίων επέλεξαν να συμβάλουν στην αντίσταση μέσω της κινηματογραφικής δημιουργίας - καταγράφοντας τις ζωές, τις ελπίδες και τον αγώνα τους για δικαιοσύνη. Δουλεύοντας τόσο στο χώρο της μυθοπλασία όσο και του ντοκιμαντέρ, προσπάθησαν να αφηγηθούν τις ιστορίες της Παλαιστίνης και να δημιουργήσουν ένα νέο είδος κινηματογράφου.

Μεταξύ αυτών των κινηματογραφιστών ήταν οι ιδρυτές του, Mustafa Abu Ali, Sulafa Jadallah και Hani Jawhariya. Άλλοι κινηματογραφιστές ήταν οι Khadija Abu Ali, Ismael Shammout, Rafiq Hijjar, Nabiha Lutfi, Fuad Zentut, Jean Chamoun και Samir Nimr. Οι περισσότεροι ήταν πρόσφυγες, διωγμένοι από τα σπίτια τους στην Παλαιστίνη. Και επιπλέον υπήρχαν συμπατριώτες τους Άραβες που στάθηκαν αλληλέγγυοι, αφιερώνοντας το έργο τους σε ένα δίκαιο σκοπό. Οι ταινίες τους προβλήθηκαν σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο και διεθνώς, αλλά ποτέ στην Παλαιστίνη. Σε κανέναν από τους κινηματογραφιστές δεν επιτράπηκε η είσοδος στην Παλαιστίνη, ή σε αυτό που έγινε γνωστό ως Ισραήλ, πόσο μάλλον στις εκτυπώσεις τους σε σελιλόιντ.

Και περισσότερα από τριάντα χρόνια αργότερα, οι ταινίες τους δεν είχαν ακόμη προβληθεί στην Παλαιστίνη. Ως καλλιτεχνικός διευθυντής του κινηματογραφικού φεστιβάλ Dreams of a Nation στην Παλαιστίνη το 2003, γνώριζα ότι ήταν σκόπιμο και απαραίτητο να προσπαθήσω να ανοίξω το φεστιβάλ με αυτές τις ταινίες στην καρδιά της Παλαιστίνης - την Ιερουσαλήμ - για να τιμήσω το έργο αυτών των γενναίων κινηματογραφιστών.

Για πολλά χρόνια έψαχνα τις πρωτότυπες ταινίες και τους κινηματογραφιστές και τελικά κατάφερα να εντοπίσω τον Kais Al-Zubaidi το 2000, ο οποίος συμμετείχε στην ομάδα των κινηματογραφιστών και τώρα ζει στο Βερολίνο. Προβάλαμε την ταινία του Palestine, A People's Record (1984) στο πρώτο φεστιβάλ παλαιστινιακού κινηματογράφου στη Νέα Υόρκη. Ο Al-Zubaidi είναι επίσης μοντέρ, εικονολήπτης και ερευνητής αφιερωμένος στον παλαιστινιακό κινηματογράφο.

Το 1982, ο ισραηλινός στρατός εισέβαλε στον Λίβανο και τα παλαιστινιακά κινηματογραφικά αρχεία εξαφανίστηκαν, μαζί με τις υπόλοιπες συλλογές πολιτιστικής κληρονομιάς της PLO. Ο Al-Zubaidi έψαχνε πολλά χρόνια να βρει τις χαμένες ταινίες και τελικά κατάφερε να εντοπίσει μερικές  και τώρα διατηρεί ένα αρχείο στο Βερολίνο. Το αρχείο παλαιστινιακών ταινιών στη Βηρυτό «χάθηκε το 1982. Κάποιοι λένε ότι καταστράφηκε, άλλοι ότι τις ταινίες εξαφάνισε ο ισραηλινός στρατός και μπορεί να υπάρχουν ακόμη», λέει. Ο Al-Zubaidi μας παραχώρησε γενναιόδωρα τις ταινίες προκειμένου να προβληθούν για πρώτη φορά στην Παλαιστίνη.

Οι δύο ταινίες που επέλεξα να προβάλω ήταν η Επιστροφή στη Χάιφα (1981) του σκηνοθέτη Kassem Hawal και η ταινία Δεν υπάρχουν (1974) του Mustafa Abu Ali. Και οι δύο είναι κεντρικής σημασίας για την ιστορία του κινηματογράφου μας.

Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ghassan Kanafani και με χρηματοδότηση των ίδιων των Παλαιστίνιων (τα χρήματα συγκέντρωσε το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), η ταινία Επιστροφή στη Χάιφα αναφέρεται πολλές φορές ως «η πρώτη παλαιστινιακή ταινία μυθοπλασίας», παρά το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης δεν είναι Παλαιστίνιος. Στο βόρειο Λίβανο, οι Παλαιστίνιοι που ζουν στους προσφυγικούς καταυλισμούς παρείχαν «το κεφάλαιο, τη βοήθεια και τον ενθουσιασμό τους» για το κινηματογραφικό αυτό έργο. Τρεις μήνες πριν την έναρξη των γυρισμάτων στην περιοχή της Τρίπολης, η ομάδα παραγωγής ξεκίνησε μια ευρεία εκστρατεία ενημέρωσης στους καταυλισμούς Nahr el Bared και Al Bedawi.

Πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις σε πλατείες, σε χώρους εργασίας, ακόμη και σε τζαμιά μετά την προσευχή της Παρασκευής. Μόνο για τη σκηνή της εξόδου, που ανοίγει την ταινία, συμμετείχαν 3.000 έως 4.000 κομπάρσοι όλων των ηλικιών, συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες ρούχα εποχής (Παλαιστίνιοι από τους καταυλισμούς έφεραν τις παλιές  τοπικές ενδυμασίες τους), αυτοκίνητα εποχής και δεκάδες ψαρόβαρκες (Λιβανέζοι ψαράδες δάνεισαν τις βάρκες τους). Το πρωί της 23ης Αυγούστου 1981, όλα ήταν έτοιμα και «σαν από θαύμα το σκηνικό της ταινίας στο λιμάνι της Τρίπολης έμοιαζε με αυτό της Χάιφα το 1948».

Η δεύτερη ταινία ήταν σε σκηνοθεσία Mustafa Abu Ali, του 1974, και ο τίτλο της παραπέμπει στην παρατήρηση της Γκόλντα Μέιρ ότι οι Παλαιστίνιοι δεν υπάρχουν. Ο Abu Ali, ένας από τους πρώτους Παλαιστίνιους κινηματογραφιστές και ιδρυτής του κινηματογραφικού τμήματος της PLO, άρχισε να γυρίζει ταινίες το 1968 στην Ιορδανία, μαζί με τους Sulafa Jadallah και Hani Jawhariya. Μετά τον Μαύρο Σεπτέμβριο, ο Abu Ali και οι άλλοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ιορδανία, αλλά συνέχισαν να γυρίζουν ταινίες αντίστασης στον Λίβανο.

Ο Abu Ali μπόρεσε να επιστρέψει στην Παλαιστίνη μετά την υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο, μετά από 47 χρόνια εξορίας ως πρόσφυγας. Ωστόσο, ο ισραηλινός νόμος του απαγορεύει να ζει ή έστω να επισκέπτεται τη γενέτειρά του, τη Maliha (στην περιοχή της Ιερουσαλήμ), και πρέπει να ζει στη Ραμάλα - μόλις 15 χιλιόμετρα μακριά. Η Maliha δέχθηκε επίθεση τον Ιούλιο του 1948 και ισοπεδώθηκε εν μέρει από τις σιωνιστικές δυνάμεις. Όλοι οι κάτοικοι της, και ο Abu Ali , εκκαθαρίστηκαν εθνοτικά και σαν πρόσφυγες δεν τους επετράπη ποτέ να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Σήμερα, οι περισσότεροι Ισραηλινοί γνωρίζουν την περιοχή μόνο ως εμπορικό κέντρο Malcha ή Kenion.

Η συμβολή του Abu Ali στον παλαιστινιακό κινηματογράφο είναι σημαντική, όπως και η συμβολή του στον διεθνή κινηματογράφο. Συνεργάστηκε με τον Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, ο οποίος έλεγε πάντα ότι η ψυχή του ανήκει στην Παλαιστίνη, στην εξαιρετική ταινία Ici et Ailleurs. Ο Γκοντάρ είναι "ένας σπουδαίος κινηματογραφιστής- αφοσιωμένος, δημιουργικός και ευφάνταστος. Μας ενδιέφερε και τους δύο να βρούμε τη σωστή κινηματογραφική γλώσσα που να ταιριάζει στον αγώνα για την ελευθερία", λέει ο Abu Ali.

Φυσικά, ήθελα ο Abu Ali να είναι παρών στην πρεμιέρα της προβολής της ταινίας του στην Ιερουσαλήμ. Ζητήσαμε την άδεια από τις ισραηλινές αρχές να επιτρέψουν στον Mustafa Abu Ali να ταξιδέψει τα 15 χιλιόμετρα μέχρι την Ιερουσαλήμ αλλά αρνήθηκαν. Προσπαθήσαμε ξανά και μας αρνήθηκαν και πάλι.

Πάντως,εμείς αποφασίσαμε να τον περάσουμε έτσι κι αλλιώς.

Ο σκηνοθέτης Mustafa Abu Ali στην πρεμιέρα του 2003 στην Παλαιστίνη της ταινίας «Δεν υπάρχουν».

Είχαμε κανονίσει να τον μεταφέρουν και να τον αφήνουν από το ένα σημείο ελέγχου στο άλλο- αυτοκίνητα, που θα τον συναντούσαν στη μία πλευρά για να τον μεταφέρουν στο επόμενο σημείο ελέγχου. Ζήτησα από έναν ξένο δημοσιογράφο, έναν φίλο που ζει στη Ραμάλα, να συνοδεύσει τον Abu Ali - όχι μόνο για να του κάνει παρέα αλλά και για να εξασφαλίσει την ασφάλειά του από τον ισραηλινό στρατό (όσο μπορούσε να εξασφαλιστεί η ασφάλειά του). Αναπόφευκτα, προέκυψαν προβλήματα που οδήγησαν σε καθυστερήσεις. Ένα ταξίδι που κάποτε διαρκούσε 20 λεπτά, τώρα διαρκεί αρκετές ώρες. Ο Abu Ali και ο δημοσιογράφος πέρασαν τα οδοφράγματα, περπάτησαν μέσα μέσα από χωράφια, ανέβηκαν λόφους και τελικά έφτασαν στην Ιερουσαλήμ. Κάποια στιγμή ο Abu Ali  προσπαθώντας να πάρει ανάσα, είπε: ?Παλιά λέγαμε «τέχνη για τον αγώνα», τώρα είναι «αγώνας για την τέχνη».

Καθώς το κοινό και οι διοργανωτές περίμεναν ανυπόμονα στην Ιερουσαλήμ, ένας δημοσιογράφος του Sight and Sound ανέφερε ότι: «Ο ντοκιμαντερίστας Mustafa Abu Ali, εν τω μεταξύ, είχε εγκλωβιστεί στην άλλη πλευρά, καθ’ όδόν προκειμένου να συμμετάσχει στην εναρκτήρια προβολή του έργου του «Δεν υπάρχουν» του 1974 σε έναν αυτοσχέδιο κινηματογράφο στο YMCA στην Ανατολική Ιερουσαλήμ». Η ταινία προβλήθηκε σε έναν κινηματογράφο που είχαμε φτιάξει μόνοι μας στο YMCA, καθώς οι ισραηλινές αρχές είχαν υποχρεώσει τους παλαιστινιακούς κινηματογράφους να κλείσουν κατά τη διάρκεια της πρώτης ιντιφάντα τη δεκαετία του 1980.

Τελικά,ένας εξαντλημένος αλλά λαμπερός Mustafa Abu Ali εμφανίστηκε στην Ιερουσαλήμ για να παρακολουθήσει την πρεμιέρα. Η ταινία «Δεν υπάρχουν» προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Παλαιστίνη σε ένα κατάμεστο θέατρο και ο Abu Ali παρακολούθησε τη δική του ταινία για πρώτη φορά μετά από είκοσι χρόνια. Για τον ίδιο, ήταν μια στιγμή αναστοχασμού για «εκείνη την περίοδο της δεκαετίας του '70, όταν προσπαθούσα να αναπτύξω μια νέα γλώσσα για τον αγωνιστικό κινηματογράφο».

Το να δει τις ταινίες στην Ιερουσαλήμ ήταν κάτι που «δεν πίστευε ποτέ ότι θα μπορούσε να συμβεί». Ο Mustafa Abu Ali , εξήντα τριών ετών πλέον, μπήκε στην ίδια του την πόλη, παράνομα αλλά με υπερηφάνεια. Όσο για τον Kassem Hawal, όπως τόσοι άλλοι, δεν μπορεί να μπει στην Παλαιστίνη, αλλά η ταινία του πήγε - μια ταινία που εξιστορεί την επιστροφή σε μια πόλη σε μια χώρα που κάποτε ήταν ανοιχτή, βασισμένη σε ένα βιβλίο ενός εξόριστου Παλαιστίνιου συγγραφέα που δεν του επετράπη ποτέ να επιστρέψει στην πατρίδα του. Η σημασία της παρακολούθησης ταινίας Επιστροφή στη Χάιφα δεν είχε χαθεί από το κοινό της Ιερουσαλήμ -- σε μια πόλη όπου τα βιβλία μας είχαν απαγορευτεί, τα θέατρα μας είχαν κλείσει και εξακολουθούσαν να ασφυκτιούν υπό στρατιωτική κατοχή, ωστόσο η διάθεση στο θέατρο εκείνο το βράδυ ήταν εξαιρετική.

Μετά από πάνω από τριάντα χρόνια μετά την παραγωγή τους, καταφέραμε να προβάλουμε δημόσια δύο από τις σημαντικότερες ταινίες του παλαιστινιακού αντιστασιακού κινηματογράφου για πρώτη φορά στην Παλαιστίνη -- οι ταινίες είχαν επιτέλους επιστρέψει στο σπίτι τους.

-- Annemarie Jacir

 https://ubu.com/media/video/Abu-Ali-Mustafa_They-Do-Not-Exist_1974.mp4

 

 [---->]