Η εκδίκηση της πραγματικότητας Νο2

 

Πολλοί οι θάνατοι στην Ελλάδα από τη νόσο COVID, σε σημείο πλέον που εκθέτει τους πολιτικούς και επιστημονικούς άρχοντες. Πρέπει λοιπόν να «δικαιολογηθούν» οι θάνατοι, με τρόπο ώστε ο μόνος που δεν θα φταίει είναι η διαχείριση.

Εκτενές άρθρο από καθ. πνευμονολογίας λοιπόν παρουσιάζει το «πολυπαραγοντικό φαινόμενο» των πολλών θανάτων στην Ελλάδα (Protagon: https://tinyurl.com/5kx2bfyh), και δίνει τα εξής αίτια:

• Δημογραφικό και κακή υγεία πολιτών

• Κοινωνικοί λόγοι μετάδοσης σε γηραιότερους

• Μη εμβολιασμένοι

• Αργοπορημένη προσέλευση και κακή ποιότητα νοσοκομειακής φροντίδας όταν είναι υπό πίεση το σύστημα

• Λοιμώξεις από ανθεκτικά στελέχη βακτηρίων

• Αυστηρότερος ορισμός COVID θανάτου στην Ελλάδα

Σημειώνω φυσικά τι δεν είπε, πράγματα που ίσως συνέβαλαν περισσότερο στους αυξημένους θανάτους

• Η ολική αποτυχία των μονοδιάστατων μέτρων ακραίων περιορισμών, που μάλιστα έβλαψε συνολικά την υγεία (σωματική, ψυχική, κοινωνική) του πληθυσμού.

• Η ολική αποτυχία των διαχειριστών να αντιληφθούν ότι τα μέτρα που προτείνουν είναι ολικά αποτυχημένα

• Η ανύπαρκτη οργάνωση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, και η περαιτέρω αποδόμησή της κατά διαστήματα για να καλυφθούν ελλείψεις στα νοσοκομεία

• Η αναστολή εργασίας χιλιάδων υγειονομικών που σαφώς οδηγεί σε αύξηση της θνησιμότητας από οποιοδήποτε αίτιο (κι όχι μόνο από COVID)

Μέσα σε αυτά που είπε όμως, περιλαμβάνεται και ένα ψέμα. Χαρακτήρισε αυστηρό τον ορισμό θανάτου COVID, ενώ σε τηλεοπτική του συνέντευξη παραδέχτηκε ότι αποδίδουμε όλους τους θανάτους που κάποιος έχει μολυνθεί, ακόμη κι αν δεν έχει αναπτύξει συμπτώματα, σε COVID.

Τηλ. σταθμός SKAI (https://tinyurl.com/4kamyjsf)

Φυσικά ο χαρακτηρισμός του ορισμού του θανάτου COVID ως «αυστηρού» είναι ψευδής. Στην πραγματικότητα, ο ορισμός είναι ΠΛΗΡΩΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΣ, ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ, και ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ με τον ορισμό του ΠΟΥ. Το ίδιο ψευδείς ήταν και αντίστοιχοι πρόσφατοι ισχυρισμοί από τον πρόεδρο του ΕΟΔΥ (Iatronet: https://tinyurl.com/3v44d2hy).

Ο ΠΟΥ λοιπόν είναι ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ, και έχω θέσει το θέμα από τις 6 Μάϊου 2020. Ναι, το 2020, σε ραδιοφωνική συνέντευξη στον George Sachinis , τότε που δεν ήμασταν "αιρετικοί" (Ποστ στο facebook: https://tinyurl.com/cmm9zf2n).

"Θάνατος που οφείλεται στο COVID-19 ορίζεται, για σκοπούς επιτήρησης, ως θάνατος που προκύπτει από ΚΛΙΝΙΚΑ ΣΥΜΒΑΤΗ ΝΟΣΟ, σε ένα πιθανό ή επιβεβαιωμένο κρούσμα COVID-19, ΕΚΤΟΣ εάν υπάρχει σαφής εναλλακτική αιτία θανάτου που δεν μπορεί να σχετίζεται με νόσο COVID (π.χ. τραύμα).

ΔΕΝ πρέπει να υπάρχει περίοδος πλήρους ανάρρωσης από τον COVID-19 μεταξύ της ασθένειας και του θανάτου."

Ο ορισμός του ΠΟΥ είναι ξεκάθαρος, και όσοι δεν τον ακολουθούν ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥΝ (έγγραφο ΠΟΥ: https://www.who.int/.../Guidelines_Cause_of_Death_COVID...). Να μας εξηγήσουν λοιπόν γιατί αυθαιρετούν, γιατί καταργούν τα απολύτως γνωστά επιστημονικά δεδομένα για το πώς πρέπει να καταγράφονται οι αιτίες θανάτου και τι προσπάθησαν να πετύχουν με αυτό.

Πρόσφατα σχολίαζα στο twitter τον δημοκράτη και πρότυπο συμπεριφοράς Μακρόν, ίνδαλμα του πρωθυπουργού, του αρχηγού της αξ. αντιπολίτευσης και των συμβούλων του, που κάνει θαύματα με τα δημοκρατικά μέτρα αποκλεισμών-πιστοποιητικών και τιμωρίας. Στις 23 Ιανουαρίου ούτε μισό εκατομμύριο κρούσματα δεν είχε καταγράψει η Γαλλία (είχε 436.167 κρούσματα τότε, το tweet εδώ:  https://tinyurl.com/43pyzmm6). Κι όμως, χθες ξεπέρασε το μισό εκατομμύριο (501.635 κρούσματα). ΘΡΙΑΜΒΟΣ κι εκεί η εξαφάνιση του ιού, και συνεχίζουν τα πετυχημένα μέτρα! Προσβάλλουν πλέον ακόμη και τη νοημοσύνη κοτόπουλων.

Συνεχίζεται η φαρσοκωμωδία των μαζικών, τυφλών και επαναλαμβανόμενων διαγνωστικών ελέγχων. Έως της 18 Ιανουαρίου, σε 73 εκατομμύρια σελφ τεστ είχαν βρεθεί 4,2 εκατομμύρια θετικά. ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΗΚΑΝ, και τελικά τα 3,85 εκατομμύρια ήταν ΨΕΥΔΩΣ ΘΕΤΙΚΑ και μόλις 358,000 ήταν πραγματικά θετικά. Απίστευτες, τυφλές, άχρηστες σπατάλες και απώλεια εργατοωρών, την ίδια ώρα που η πρωτοβάθμια φροντίδα είναι ανύπαρκτη, τα νοσοκομεία πιέζονται και χιλιάδες υγειονομικοί είναι σε αναστολή. Πηγή, ΕΟΔΥ: https://tinyurl.com/4v44dsc5

Και φυσικά η διαχειριστική επάρκεια δεν αφορά μόνο τη νόσο COVID. Έχουμε πλέον και την κλιματική αλλαγή και υπερθέρμανση του πλανήτη, που δεν ακούστηκε ακόμη ως αιτία για τα τελευταία «ακραία» φαινόμενα που ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ. Με 1,5 ημέρα χιονόπτωσης έχουμε 3 ημέρες αποκλεισμένες κεντρικές αρτηρίες της Αττικής, συμπεριλαμβανομένης και της Αττικής Οδού. Πρωτοφανές να κλείνει αυτοκινητόδρομος με συνεχή κίνηση. Οι αστειότητες για σταθερές αποζημιώσεις ανά αυτοκίνητο και για αποποίηση ευθυνών, δεν είναι άξιες σχολιασμού.

Είναι άξια σχολιασμού όμως η δήλωση εκπροσώπου της αξ. Αντιπολίτευσης που εξέφρασε την απορία «δεν ντρέπονται;» για όσα έγιναν. Η απάντηση είναι:

Εδώ δεν ντρέπεται ο πρωθυπουργός και ο Υπ Υγείας που σε συνθήκες πίεσης έβαλαν σε αναστολή χιλιάδες υγειονομικούς, που κοστίζει σε θανάτους. Δεν ντρέπεστε ΟΥΤΕ ΕΣΕΙΣ ως αξ. αντιπολίτευση (όπως και ο άλλος δημοκράτης κ. Ανδρουλάκης) που συναινείτε σε αυτό δια της ΟΜΕΡΤΑ. Και θα ντραπούν για μια ταλαιπωρία στους δρόμους;

Το αποκορύφωμα της κατάντιας πάντως είναι το άρθρο στο ΕΘΝΟΣ (https://tinyurl.com/muk28avz) με τίτλο: "Aττικής Οδός: Έζησα την κόλαση μέσα και έξω από την Αττική Οδό και πείστηκα να κάνω το εμβόλιο"

Φαίνεται πως όσοι αποκλείστηκαν και αναζήτησαν δωμάτιο σε ξενοδοχείο, δεν γίνονταν δεκτοί αν δεν είχαν εμβολιαστεί ή αν δεν είχαν κάνει τεστ (πράγμα αδύνατο σε έκτακτες συνθήκες). Με τέτοιες αποφάσεις, είναι να ντρέπεται κανείς να αποκαλείται Έλληνας πολίτης, και ταυτόχρονα να απογοητεύεται με τη γελοιοποίηση μιας κορυφαίας κατάκτησης της επιστήμης όπως είναι ο εμβολιασμός.

Τέτοια προσβολή της νοημοσύνης των πολιτών, θα γραφτεί στην ιστορία. Το πολιτικό σύστημα είναι σχεδόν καθολικά κατώτερο ακόμη και των ελάχιστων απαιτήσεων, και προσβλητικό απέναντι στη νοημοσύνη μας και την κοινή λογική. Καμία απορία δεν υπάρχει λοιπόν για τα ακαταδίωκτα, τα ανεύθυνα και τα ακαταλόγιστα.

Αξιοθρήνητο πολιτικό σύστημα…

[---->]

Ποιος πλήρωσε το “μάρμαρο” για να κατασκευαστεί η Αττική οδός..; Γιατί δεν επιστρέφει στο Δημόσιο..;

Η πρώτη – και μοναδική ως προς τους όρους της – των συμβάσεων παραχώρησης, ήταν αυτή που υπεγράφη μεταξύ Δημοσίου και της Κοινοπραξίας «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ Α.Ε.» για την κατασκευή της λεωφόρου Ελευσίνας-Σταυρού Α/Δ Σπάτων και Δυτικής Περιφερειακής Λεωφόρου Υμηττού, συνολικού μήκους 65 χλμ. Η σύμβαση παραχώρησης, υπογράφηκε το 1996 και κυρώθηκε με το νόμο 2445/1996.

 

Το κόστος κατασκευής της Αττικής οδού, κατανεμήθηκε ως εξής:

 

– Το 32% (420 εκατομμύρια ευρώ) κατέβαλε το Δημόσιο μαζί με τη συγχρηματοδότηση της Ε.Ε., δηλαδή το πληρώσαμε εμείς οι πολίτες.

 

– Γύρω στα 675 εκατ. ευρώ ήταν τα δάνεια που εξασφάλισε η κοινοπραξία με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Που σημαίνει ότι αν κάτι δεν πάει καλά με την αποπληρωμή, η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το κράτος, δηλαδή από εμάς. Αν όλα πάνε καλά, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς.

 

– Περίπου 175 εκατ. ευρώ ήταν η ίδια συμμετοχή της κοινοπραξίας που και την εκμεταλλεύεται. Για να εγκαταλείψει η Κοινοπραξία την εκμετάλλευση θα έπρεπε να της επιστραφούν τα ίδια κεφάλαια (δηλ. τα 175 εκατομμύρια €) με μια μέση απόδοση 11,6% για κάθε έτος μέχρι την αποπληρωμή τους.

 

Η σύμβαση παραχώρησης προβλέπει ότι η εκμετάλλευση από την ανάδοχο κοινοπραξία μπορεί να διαρκέσει έως 23 χρόνια. Η Αττική οδός θα παραδοθεί, εφόσον έχει γίνει η επιστροφή των ιδίων κεφαλαίων (των κεφαλαίων δηλαδή που έβαλε η κοινοπραξία στο έργο δηλ. των 175.000.000€) με μια ελάχιστη απόδοση 11,6%, ανεξάρτητα από τη μέγιστη χρονική διάρκεια της σύμβασης.

 

Κεντρική Επισήμανση: Για πρώτη και μοναδική φορά, η παραπάνω απόδοση του 11,6% υπολογίζεται επί των καθαρών κερδών, που παρουσιάζει η ίδια η ανάδοχος! Η οποία, μέχρι σήμερα, φροντίζει να μην παρουσιάζει αντίστοιχα κέρδη, χρησιμοποιώντας γνωστές και μη εξαιρετέες μεθόδους.

 

Ειδικότερα, μέχρι το 2011 τα συνολικά έσοδα μέσα στα 8 χρόνια λειτουργίας της Αττικής Οδού μόνο έχουν ξεπεράσει το 1,7 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι έχουν υπερβεί όχι μόνο το ύψος των ιδίων κεφαλαίων και της συμφωνημένης ετήσιας απόδοσης και των δανείων αλλά ακόμα και το συνολικό κόστος του έργου. Παρόλα αυτά δεν έχουν ενεργοποιηθεί οι όροι 1, 2, 3, 4 της σύμβασης, καθώς η κοινοπραξία έχει δημιουργήσει ένα ολόκληρο δίκτυο θυγατρικών της εταιριών (ΑΤΤΙΚΑ ΔΙΟΔΙΑ Α.Ε., ΑΤΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ Α.Ε., ΑΤΤΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ Α.Ε., ΑΤΤΙΚΕΣ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ Α.Ε.) στις οποίες αναθέτει εργασίες (π.χ. τεχνικής και διοικητικής υποστήριξης, διαχείρισης σταθμών διοδίων, συντήρησης οδικού δικτύου, καλλωπισμού και δενδροφύτευσης κ.ά. ) για τις οποίες τους «καταβάλει» μηνιαίως εκατομμύρια ευρώ, τα οποία εμφανίζονται στους ετήσιους ισολογισμούς της μητρικής εταιρίας, ως έξοδα(!),με αποτέλεσμα, τα κέρδη της μητρικής εταιρίας να εμφανίζονται πάντοτε μειωμένα, ενώ οι θυγατρικές εμφανίζουν και αποδίδουν στους μετόχους τους (που είναι οι ίδιοι με αυτούς της μητρικής εταιρίας) κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Με άλλα λόγια, τα έσοδα μετονομάζονται σε έξοδα της ίδιας πάντα εταιρίας, η οποία διατηρεί την εκμετάλλευση του δρόμου και εμείς, ως πολίτες καλούμαστε, εκβιαστικά, να συμβάλουμε στον απαράδεκτο και άδικο πλουτισμό της, μέσω της καθημερινής καταβολής υπέρογκων διοδίων.

 

Όλα τα παραπάνω, καθίστανται ακόμη πιο σκανδαλώδη, λαμβανομένου υπ’ όψη του γεγονότος ότι οι παραπάνω όροι στη σύμβαση παραχώρησης, έγιναν στη βάση υπολογισμού του αριθμού των μελλοντικά διερχόμενων αυτοκινήτων, στις 125.000, ενώ, ήδη, από τον τρίτο χρόνο λειτουργίας του δρόμου και μέχρι σήμερα, ο αριθμός των διερχομένων αυτοκινήτων υπερβαίνει τις 300.000!

 

Η εν λόγω σκανδαλώδης σύμβαση αλλά και ακόμη πιο σκανδαλώδης εφαρμογή της, δεν διέλαθε της προσοχής της Δικαιοσύνης, η οποία, δια του κ. Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, παρήγγειλε προκαταρτική εξέταση για αδικήματα σε βάρος του Δημοσίου. Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι η κ. Εισαγγελέας Πλημμελειοδικών που ανέλαβε την εν λόγω δικογραφία, κατέληξε στο συμπέρασμα πως η σύμβαση παραχώρησης είναι, επί λέξει «λεόντειος»(σε βάρος του Δημοσίου), αλλά δεν κατέστη δυνατόν να διαπιστωθούν ποινικά αδικήματα. Παρά ταύτα, ήδη, η Εισαγγελία Εφετών, παρήγγειλε νέα διερεύνηση, μια που η προπεριγραφείσα «επιχειρηματική δράση» της εταιρίας, προφανώς υπερβαίνει τα προβλεφθέντα από τη σύμβαση, αλλά και τις στοιχειώδεις αρχές της καλής πίστης. Στην πραγματικότητα, είναι δύσκολο πράγματι να διαπιστωθούν ποινικά αδικήματα, αφού πρόκειται για, από μέρους της εταιρίας, κατάχρηση των όρων της αστικής σύμβασης προς όφελός της και ενάντια στο κοινό όφελος, φέρουσα όμως μορφές μη αξιολογες ποινικά. Αυτεπάγγελτη παρέμβαση της Δικαιοσύνης σε αστικού δικαίου διαφορές δεν προβλέπεται, ενώ ο θιγόμενος συμβληθείς – το ελληνικό δημόσιο – αρνείται μέχρι σήμερα να προσφύγει στη Δικαιοσύνη.

 

Οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις, ουδέποτε κατήγγειλαν/τροποποίησαν την σύμβαση παραχώρησης, ούτε δε, ως όφειλαν, προσέφυγαν στα πολιτικά Δικαστήρια, προκειμένου να αποδείξουν ότι η προπεριγραφείσα «επιχειρηματική» δραστηριότητα που μετονομάζει «νομότυπα» τα έσοδα σε έξοδα, είναι καταχρηστική τουλάχιστον και υπερβαίνει τα όρια της καλής πίστης, αλλά και αυτής της σύμβασης. Ουδέποτε κατέφυγαν στα πολιτικά Δικαστήρια για να αναγνωριστεί αυτό που πλέον γνωρίζουν οι πάντες ότι η εταιρία πλουτίζει Αδικαιολόγητα! Αντ’ αυτού, οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, ήλθαν εκ νέου ως αρωγός της εταιρίας και ενάντια στο κοινό όφελος, θέσπισαν διάταξη νόμου με την οποία ορίζεται ως παράβαση του Κ.Ο.Κ. η παράλειψη καταβολής των ληστρικών και μη οφειλόμενων στην πραγματικότητα, τελών διοδίων. Την κατάφωρα άδικη και μεροληπτική αυτή διάταξη υπέρ των κρατικοδίαιτων μεγαλοεργολάβων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ουδέποτε τροποποίησε ή κατάργησε, συνεχίζοντας με συνέπεια το έργο των προηγουμένων.

 

Απέναντι και στους δύο συμβαλλομένους, βρισκόμαστε εμείς οι πολίτες, που καλούμαστε καθημερινά να καταβάλουμε υπέρογκα τέλη διοδίων για την μετάβαση και επιστροφή στην εργασία μας (2,80+ 2,80=5,60 €), αφού αποτελεί μύθο ο ισχυρισμός εταιρίας και κυβερνήσεων ότι δήθεν μπορούμε να επιλέξουμε άλλες διαδρομές. Στην πραγματικότητα, όπως διαπίστωσε το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών του Υπουργείου Περιφερειακής Ανάπτυξης σε σχετική δημοσιευθείσα μελέτη του «η χρήση της Αττικής οδού είναι εκβιαστική για τον πολίτη», λόγω της έλλειψης ολοκληρωμένου δικτύου μέσων μαζικής μεταφοράς και εναλλακτικού οδικού δικτύου. Στην πραγματικότητα, η σύμβαση παραχώρησης λειτουργεί, με τη συναίνεση αμφοτέρων των συμβαλλομένων, ως σύμβαση κατά τρίτου, και στη θέση του τρίτου βρίσκονται οι πολίτες που χρησιμοποιούν το δρόμο που έχουν ήδη, από καιρό, αποπληρώσει.

[------>]

Αττική Οδός:

- Η αρχική επένδυση ήταν 1,25 δισ. εκ των οποίων οι εταιρείες που τη διαχειρίζονται κάλυψαν το 15% με δικά τους κεφάλαια και το υπόλοιπο καλύφθηκε με δανεισμό (ορθή τακτική στην ελεύθερη οικονομία) και δημόσιο χρήμα.

- Στο ίδιο διάστημα (περί των 15 ετών) τα έσοδα για τους μετόχους των εταιρειών αυτών φθάνουν στα 3 δισ. ευρώ, με παροχή τεράστιων μερισμάτων (σ.σ.: για τα ελληνικά οικονομικά - επιχειρηματικά δεδομένα).

- Στη σύμβαση υπάρχει ειδικός όρος ότι ο δρόμος θα επιστρέψει στο Ελληνικό Δημόσιο εάν  η απόδοση κεφαλαίου ξεπερνούσε το ανώτατο όριο του 13,1%, με αποτέλεσμα οι εν λόγω εταιρείες να φουσκώνουν το κόστος συντήρησης και να ρίχνουν αυτό το ποσοστό στο 6,23%.

- Οι ίδιες εταιρείες, που δεν βρήκαν ένα μπουκάλι νερό να πάνε στους εγκλωβισμένους, διεκδικούν τη νέα παραχώρηση για αρκετές δεκαετίες ακόμη..... Τα συμπεράσματα δικά σας.

ΥΓ.:  Την «Αττική Οδό» απαρτίζουν οι εταιρείες ΑΚΤΩΡ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ, ΑΒΑΞ και η γαλλική EGIS PROJECTS....

[---->]

Όταν γυρίσω Θα γυρίσω με τα ρούχα και τ' όνομα ενός άλλου. Κανείς δε θα με γνωρίσει.

 

Χθες έκλεισαν δέκα χρόνια από τον θάνατο του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Πότε πέρασαν;

Θυμάμαι κάτι αστεία για αυτόν που κυκλοφορούσαν παλιά. Όσοι μεγάλωσαν την δεκαετία του 90 θα τα θυμούνται.

Καθυστερούσε κάποιος στο ραντεβού του και οι φίλοι τον πείραζαν "ρε φίλε είσαι αργός σαν πλάνο του Αγγελόπουλου".

Συζητούσε μια παρέα να πάει σινεμά και να δει κάτι ελαφρύ και έλεγαν "παιδιά μην δούμε καμία βαριά κουλτούρα, τίποτα Αγγελόπουλο".

Περίμενες κάμποση ώρα σε μία δημόσια υπηρεσία και έλεγες "βαρέθηκα σαν να ήμουν σε ταινία του Αγγελόπουλου".

Θυμάμαι τους ΑΜΑΝ (νυν Ράδιο Αρβύλα) να κάνουν χαβαλέ όταν βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα. Έπαιρνε ο Κανάκης συνέντευξη και καλά από τον Αγγελόπουλο (που τον έκανε ο Καλυβάτσης). Η συνέντευξη ήταν τόσο αργή που ώσπου να απαντήσει ο Αγγελόπουλος, ο Κανάκης είχε γεράσει και είχε πεθάνει.

Παπαριά αστείο αλλά όλοι γελούσαν. Κι ας μην είχανε δει ούτε μία του ταινία. Κι εγώ γελούσα. Κι ας μου είχε αρέσει ο "Μελισσοκόμος" που τον είχα πετύχει τυχαία ένα βράδυ στην ΕΡΤ2.

Τίποτα. Ο Αγγελόπουλος είχε γίνει τρολιά της εποχής και συνώνυμο του "βαρετού", του "δυσνόητου", της "θολοκουλτούρας".

Βέβαια, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο να σατιρίζεις τον ελιτισμό και την δηθενιά των διανοούμενων. Στο να αποδομείς τους καλλιτέχνες που μιλάνε εσκεμμένα μία γλώσσα ακατανόητη για τους πολλούς και κατανοητή μόνο για την "παρέα" τους.

Πάντως, αυτή δεν ήταν η περίπτωση του Αγγελόπουλου.

Το "πρόβλημα" του Αγγελόπουλου ήταν ότι εκπροσωπούσε μία Ελλάδα ποιητική, στοχαστική, ευαίσθητη, την στιγμή που κυρίαρχη κουλτούρα έπρεπε να γίνει ο Πέτρος Κωστόπουλος, τα "βυζιά" του Nitro και ο Θέμος Αναστασιάδης με τα σούργελα που καλούσε σε εβδομαδιαία βάση.

Ο Αγγελόπουλος έκανε σινεμά-γέφυρα: ένωνε με εικόνες το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον του ελληνισμού. Και η ομίχλη στις ταινίες του, πανταχού παρούσα, δεν είναι καθόλου τυχαία: συμβολίζει τον πεσιμισμό του για το τι μέλλει γενέσθαι.

"Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα και πεθαίνουμε…" κραυγάζει με καημό ο Θανάσης Βέγγος στο "Βλέμμα του Οδυσσέα".

Βλέπεις, η Ελλάδα έμπαινε στον αστερισμό της ΠΑΣΟΚάρας και μετατρεπόταν σε ένα απέραντο μπουζουξίδικο κυρίαρχη αξία του οποίου ήταν το μότο "ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας".

Ο Αγγελόπουλος, λοιπόν, για αυτήν την Ελλάδα συμβόλιζε τον μίζερο γέρο, απομεινάρι μίας άλλης εποχής, που γκρινιάζει συνέχεια αντί να "περάσει καλά όπως όλοι".

Για αυτό έπρεπε να αποδομηθεί, να γελοιοποιηθεί, να παραγκωνιστεί. Να γίνει "ακίνδυνος" ώστε να μπορέσει ο νεοέλληνας να βουτήξει στην καταναλωτική αφθονία και στον δυτικό τρόπο ζωής χωρίς τύψεις και ενοχές.

Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του και όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις ούτε ένα αφιέρωμα αυτές τις μέρες στην τηλεόραση για αυτόν και το έργο που άφησε. Ούτε μία ταινία ακόμα και στα κρατικά κανάλια. Και μιλάμε για το εγχώριο σκηνοθετικό ανάλογο του Ρίτσου ή του Ελύτη.

Αλλά από Survivor και Batchelor είμαστε φουλ.

Τώρα, πολλές φορές, λέμε μεταξύ μας "ωραία ταινία για ελληνική". Αλήθεια έχουμε σκεφτεί πόσο απαξιωτικός χαρακτηρισμός είναι αυτός για το ελληνικό σινεμά;

Σαν να λέμε "καλή οδηγός για γυναίκα"

Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε εθνική επιτυχία άμα μία ταινία Έλληνα δημιουργού (και όχι ελληνική) φτάσει στα Όσκαρ ή άμα μία ελληνική σειρά την πάρει το Νέτφλιξ.

Και ο Αγγελόπουλος γύρναγε ταινίες στην Ελλάδα με θέματα εμπνευσμένα κυρίως από την νεοελληνική Ιστορία, τον λάτρευαν σαν θεό σε Γαλλία και Ιαπωνία, τον έλεγαν "δάσκαλο" ο Χέρτζογκ, ο Κουστουρίτσα και ο Βέντερς ενώ ο Κουροσάβα, ο Ταρκόφσκι και ο Μπέργκμαν (ίσως οι πιο μεγάλοι σκηνοθέτες του 20ου αιώνα) του έπλεκαν το εγκώμιο σε κάθε ευκαιρία.

Και ηθοποιοί τεράστιοι, όπως ο Μπρούνο Γκανς, ο Χάρβεϊ Καϊτέλ και ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι θεωρούσαν τιμή τους να παίξουν σε ταινία του και δεν τους πείραζε ούτε όταν ντούμπλαρε τις φωνές τους με Έλληνες ηθοποιούς.

Αυτός ήταν ο Αγγελόπουλος και άλλα τόσα επί χίλιες φορές. Εμείς, όμως κάναμε χαβαλέ με τα "αργά πλάνα" του, χασμουριόμασταν και παριστάναμε οτι δεν καταλαβαίνουμε τις ταινίες του. Ενώ στην ουσία δεν θέλαμε να καταλάβουμε.

Τώρα, η Ελλάδα έπαψε να είναι το μπουζουξίδικο που ήταν.

Τώρα, κάθε καλοκαίρι καταστρεφόμαστε ολοσχερώς από τις πυρκαγιές στην πρώτη υψηλή θερμοκρασία ενώ μία κλασική βαρυχειμωνιά μπορεί να κάνει την πιο μεγάλη εθνική οδό της χώρας να φρακάρει για οχτώ ώρες.

Τώρα, εκατό άνθρωποι την ημέρα πεθαίνουν από κορονοϊό, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν φτάνουν ποτέ σε ΜΕΘ.

Τώρα που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ίσως να είναι καλή ευκαιρία να αφήσουμε για λίγο τον χαβαλέ.

Και να αναστοχαστούμε.

Πώς τα καταφέραμε έτσι;

Πώς θα βγούμε από αυτήν την "βαρυχειμωνιά";

"Κατέγραψε με τρόπο πικρό την περιπέτεια της ψυχής του Έλληνα"

είχε πει ο Χάρυ Κλιν για τον φίλο του όταν πέθανε.

Εμείς ας κρατήσουμε κάτι πιο αισιόδοξο που είχε πει ο ίδιος ο Αγγελόπουλος σε ανύποπτο χρόνο:

"Αυτό που σήμερα λέμε αδύνατο, είναι το εφικτό του μέλλοντος"

Η περιπέτεια συνεχίζεται

 

Ομαδάρα!