ΔΥΟ ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΑΝΟΥΝ ΠΕΝΤΕ

 

Όταν είπαν πως καταναλώνεις περισσότερα απ’ όσα παράγεις, ότι εσύ χρεοκόπησες τη χώρα και ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» και γι αυτό θα βάλουμε τη ζωή του παιδιού σου, υποθήκη, βρήκες την αριθμητική τους πειστική, πήρες τα χρεόγραφα και τους έδωσες τη χώρα, το σπίτι και το παιδί..

Όταν είπαν πως το δημόσιο είναι ζημιά και  βάρος και πως η «ελεύθερη αγορά», ο ιδιώτης κι ο επενδυτής, είναι κέρδος και προκοπή, έβαλες για υπογραφή το + του αναλφάβητου στο συμβόλαιο θανάτου γιατί πάλι βρήκες την αριθμητική τους πειστική κι έτσι πουλήθηκαν όλα, το χώμα, το νερό, το φως και ο αέρας.

Όταν είπαν πως οι «κακοί» δάσκαλοι πρέπει να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις της παραχαραγμένης Ιστορίας, της δικής τους αριθμητικής, της προγερασμένης παιδικής ηλικίας, της ευνουχισμένης εφηβείας, της παραπαιδείας, της προαποφασισμένα παράνομης απεργίας και της αγιασμένης ρουφιανιάς, πάλι η αριθμητική τους σε βρήκε σύμφωνο και ευπειθή.  

Όταν είπαν πως νοιάζονται για την καλή σου υγεία, με αποψιλωμένα νοσοκομεία, εξαντλημένους γιατρούς, πρωτόκολλα θανάτου, πολύ χειροκρότημα και πολύ ξύλο, πάλι βρήκες τα μαθηματικά τους ακαταμάχητα και χρέωσες τους 14000 νεκρούς στην ατομική σου ευθύνη.

Τώρα, στο μαυροπίνακα της οθόνης που σε έπεισε για όλα, ο «δάσκαλος» απαιτεί νέα πορίσματα στις απλές εξισώσεις.

Τώρα που κατρακυλήσαμε γλυκά, από το ARBEIT MACHT FREI στα νέα μαθηματικά, ας φωνάξουμε όλοι δυνατά,  πως ΔΥΟ ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΑΝΟΥΝ ΠΕΝΤΕ.

Η εξαιρετική ταινία μικρού μήκους, του Ιρανού σκηνοθέτη Βabak Anvari, «Δύο  και δύο κάνουν πέντε»

https://youtu.be/4OPCBnqj3Xs

[---->]

Προσπάθεια φίμωσης της ελεύθερης δημοσιογραφίας.

 

Όχι δεν θα γίνουμε Κολομβία όσο και να θέλετε. Καλό το κόλπο με τις αγωγές σας μα το μέλλον το παιδιών μας είναι πολύ πιο σημαντικό καθάρματα

Τα στελέχη της ΕΛΛΗΝΙΚΌΣ ΧΡΥΣΟΣ δεν φτάνει που καταδικάστηκαν γιατί γεμίσαν με καρκίνο το νερό της Χαλκιδικής  προσπαθούν να φιμώσουν τους δημοσιογράφους που το ανακοίνωσαν στα μάτια της κοινωνίας.(Τα πορίσματα έδειχναν υπερβάσεις στα όρια διάθεσης υγρών αποβλήτων και συγκεκριμένα βαρέων μετάλλων αλλά και αρσενικού κάτι που συνιστά ρύπανση των επιφανειακών υδάτων και υποβάθμιση του περιβάλλοντος)

Αγωγή στελέχους της Ελληνικός Χρυσός στο alterthess – Προσπάθεια φίμωσης της ελεύθερης δημοσιογραφίας.

Πριν λίγες μέρες λάβαμε αγωγή εναντίον του συνεταιρισμού Αlterthess και της δημοσιογράφου Σταυρούλας Πουλημένη από τον Ευστάθιο Λιάλιο, στέλεχος της «Ελληνικός Χρυσός». Σύμφωνα με την αγωγή  ζητούνται 100.000€ ως αποζημίωση για δημοσίευμα του ειδησεογραφικού μας site στις 27 Οκτωβρίου του 2020, με την κατηγορία της παράνομης επεξεργασίας προσωπικών του δεδομένων που σχετίζονται με ποινικές καταδίκες. Μάλιστα απειλείται η δημοσιογράφος σε περίπτωση μη εκτέλεσης της όποιας αποζημίωσης με κράτηση ενός έτους.

Το δημοσίευμα με τίτλο «Δύο υψηλόβαθμα στελέχη της Ελληνικός Χρυσός καταδικάστηκαν για ρύπανση του νερού στην Β. Χαλκιδική» αφορούσε την καταδίκη του ενάγοντα αλλά και ενός δεύτερου υψηλόβαθμου στελέχους της Ελληνικός Χρυσός σχετικά με ρύπανση των επιφανειακών υδάτων και υποβάθμιση του περιβάλλοντος της ΒΑ Χαλκιδικής μέσα από μια σειρά παραβιάσεων της περιβαλλοντικής νομοθεσίας. Μάλιστα, οι παραβιάσεις αυτές βεβαιώθηκαν από υπηρεσία της Περιφέρειας, την Επιθεώρηση Μεταλλείων, από πολυσέλιδα πορίσματα και μαρτυρίες υπαλλήλων.

Δεν μας προκαλεί έκπληξη η αγωγή του ενάγοντα εναντίον του μέσου μας. Είναι σίγουρο ότι η Ελληνικός Χρυσός δεν επιθυμούσε ούτε επιθυμεί να γίνεται γνωστή μια τέτοια καταδίκη, η οποία τελεσιδίκησε την 1η Σεπτεμβρίου του 2021 στο Εφετείο Θεσσαλονίκης. Πρόκειται εξάλλου για καταδίκη από ποινικό δικαστήριο στελεχών της εταιρείας για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που αφορά τη δημόσια υγεία χιλιάδων πολιτών της ΒΑ Χαλκιδικής, ενώ εκκρεμεί δίκη άλλων δύο υψηλόβαθμων στελεχών της εταιρείας σε κακουργηματικό βαθμό. Η καταδίκη αυτή καταρρίπτει και σε δικαστικό επίπεδο τους ισχυρισμούς της περί τήρησης της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και εταιρικής κοινωνικής ευθύνης και επιβεβαιώνει τις καταγγελίες των πολιτών, των συλλογικοτήτων και της τότε διοίκησης του Δήμου.

Είναι γνωστή και δυστυχώς διαχρονική η υπόθεση της καταστροφής της ΒΑ Χαλκιδικής από την Ελληνικός Χρυσός και πολύ μεγάλες οι ευθύνες κυβερνητικών αρχών απέναντι στο περιβαλλοντικό και όχι μόνο έγκλημα που συντελείται εκεί.

Είναι γνωστή και η τακτική της εταιρείας να προσπαθεί με πληρωμένες δημοσιεύσεις σε φιλικά της ΜΜΕ να κάνει το άσπρο μαύρο, ειδικά μετά τη νέα αποικιοκρατικού χαρακτήρα σύμβαση που υπέγραψε με τη νέα κυβέρνηση.

Δεν είναι, επίσης, η πρώτη φορά που προσπαθεί να εκφοβίσει προκειμένου να επιβάλλει το καταστροφικό της έργο ενώ εδώ και χρόνια μέλη του κινήματος ενάντια στις εξορύξεις σέρνονται στα δικαστήρια για την εναντίωσή τους στην καταστροφή του τόπου τους.

Είναι ωστόσο η πρώτη φορά που γίνεται αγωγή ευθέως σε δημοσιογραφικό μέσο και δημοσιογράφο με υπέρογκες οικονομικές απαιτήσεις για δημοσίευμα που αναφέρει τα γεγονότα όπως έγιναν καθώς και τους πρωταγωνιστές τους.

Είναι προφανές ότι πρόκειται για προσπάθεια εκφοβισμού του μέσου μας, που ασχολείται εδώ και χρόνια με ένα πολύ σημαντικό κοινωνικό και περιβαλλοντικό ζήτημα, σπάζοντας το φράγμα της σιωπής που έχουν δημιουργήσει, με το αζημίωτο, συστημικά ΜΜΕ.

Πρόκειται όμως και για μια ξεκάθαρη επίθεση συνολικά στην ελευθερία του Τύπου χρησιμοποιώντας τις διατάξεις περί προσωπικών δεδομένων σε μία δημόσια και ανοιχτή δίκη. Μάλιστα, για την ως άνω δημόσια διαδικασία και τα όσα αφορούν την υπόθεση δεν γράφεται κανένα ψευδές στοιχείο. Η ελευθεροτυπία, η ελεύθερη δημοσιογραφία, η άσκηση κριτικής και ελέγχου των δημοσίων προσώπων και πραγμάτων προστατεύονται από το Ελληνικό Σύνταγμα και διεθνή νομοθετικά κείμενα και δεν περιστέλλονται. Η ελληνική Δικαιοσύνη βρίσκεται μπροστά σε μια προσπάθεια χτυπήματος όλων αυτών των δικαιωμάτων και του λειτουργήματος του δημοσιογράφου. 

[------>]

Το κράτος περιμένει κι άλλους Νίκους να ενηλικιωθούν για να τους θάψει.

 Του Αλέξη Κουτρουβέλη *

Για όσους ξέρουν, ο Νίκος Σαμπάνης, ο 18χρονος νεκρός που όλοι συζητάνε, γεννήθηκε στην περιοχή Σοφός στον Ασπρόπυργο. Θα μπορούσε να είναι μαθητής μου τα 5 χρόνια που κρατούσα το 12ο Δημοτικό Σχολείο Ασπροπύργου, που έκλεισε το καλοκαίρι του 2014, με σύμφωνη γνώμη του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ΜΚΟ και σαφώς και την προσωπική μου γνώμη, γιατί παραβίαζε κάθε έννοια ισότητας πολιτών, καθώς είχε δημιουργηθεί για να γκετοποιεί αποκλειστικά Ρομά μαθητές.

Δεν είμαι σίγουρος αν τον θυμάμαι, επειδή στο σχολείο αυτό έκανα μια περίεργη για τον μέσο δάσκαλο δουλειά: προσπαθούσα πηγαίνοντας στις παράγκες του καταυλισμού απ' όπου προέρχονταν τα παιδιά να πείσω τους γονείς τους να τα στείλουν σχολείο, να μάθουν γράμματα και να ενταχθούν. Ετσι, συχνά μας έρχονταν διάφορα παιδάκια κάθε μέρα, χωρίς πλήρη χαρτιά, χωρίς πιστοποιητικά γέννησης, μόνο με μια ταυτότητα της μάνας τους, έλεγαν με λένε Τσαμπίκο Καραχάλιο ενώ στα χαρτιά ήταν γραμμένος ως Νίκος Σαμπάνης, και μετά από 10 μέρες μπορεί και να μην τα ξαναβλέπαμε ποτέ. Βλέπετε, το 95% των οικογενειών εκεί δεν έχουν συνάψει νομικά γάμο ούτε έχει γίνει αναγνώριση τέκνων.

Για όσους ξέρουν, η περιοχή αυτή, χωρίς υπερβολή, είναι ένα μέρος χειρότερο από κάθε στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων. Οι κάτοικοι μένουν μόνο σε παράγκες που αποτελούνται από 4 παλούκια, νάιλον θερμοκηπίου γύρω γύρω και πέτρες στη σκεπή για να μην την πάρει ο αέρας. Κάποτε μια θύελλα πήρε πολλές σκεπές στον αέρα, έριξε πολλά δοκάρια, τραυμάτισε παιδιά και άφησε άστεγους 500 κατοίκους - με όλα τους τα προσωπικά αντικείμενα μούσκεμα και μωρά να κρυώνουν. Ζήτησα από το κράτος ως διευθυντής του σχολείου να μεριμνήσει για την προσωρινή τους στέγαση, σαν πλημμυρόπληκτοι, όπως θα έκανε για οποιονδήποτε Ελληνα πολίτη, σε ένα δημοτικό στάδιο, κι όμως σε αντίθεση με κάθε περίπτωση Ελληνα πολίτη, δεν απάντησε κανείς.

Ο Δήμος Ασπροπύργου διαχρονικά αρνείται να τους θεωρήσει δημότες του, παρότι οι ίδιοι κι οι ίδιοι Ρομά μένουν εκεί πάνω από 30 χρόνια. Ακόμα και αν γίνει ποτέ πρόγραμμα στέγασης των άστεγων Ρομά, αυτοί θα εξαιρεθούν. Για τον ίδιο λόγο οι γονείς του δεν μπορούν να θάψουν τον νεκρό Νίκο Σαμπάνη στον δήμο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, ένας Ρομά στον Ασπρόπυργο δεν χωρά ούτε νεκρός, σαν άλλος Πολυνείκης στην αρχαία τραγωδία.

Για όσους ξέρουν, τα παιδιά εκεί, όπως και οι γονείς τους, είναι εντελώς αναλφάβητα. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να έχει δίπλωμα αυτοκινήτου και πολλοί είναι τόσο φτωχοί που δεν έχουν καν το απαραίτητο αγροτικό για να ασκούν το μοναδικό νόμιμο επάγγελμα που μπορούν, αυτό του συλλέκτη ανακυκλώσιμων ειδών. Γνώρισα ανθρώπους που νοίκιαζαν -έναντι 15 ευρώ τη μέρα- αγροτικό από τον γείτονα, μάζευαν παλιοσίδερα αξίας 20 ευρώ, επέστρεφαν τα 15 και ζούσαν την οικογένειά τους με 5 ευρώ τη μέρα.

Τα παιδιά από τον Σοφό ζούνε σε μια άλλη πραγματικότητα, με εμένα να τους διδάσκω -θυμάμαι τέτοιες μέρες για την 28η- ενώ αυτά δεν ξέρουν καν τι είναι σπίτι. Δεν ξέρουν τι είναι μπάνιο, τρεχούμενο νερό, θερμοσίφωνας, ούτε καν ψυγείο. Κανόνισα να έρθουν στο σχολείο ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο ντουσιέρες και πλυντήρια, για να έρχονται μητέρες να πλένουν τα παιδιά τους, και δεν ήξεραν ούτε πώς να χρησιμοποιήσουν το ζεστό και το κρύο νερό. Μας ρωτούσανε: «Εσείς οι μπαλαμοί έχετε σπίτι σας πισίνα και υπηρέτριες;» επειδή η μόνη τους εικόνα για τον μέσο Ελληνα προερχόταν από σαπουνόπερες. Κανείς δεν είχε δίπλωμα οδήγησης και κανείς δεν ήταν σε θέση να βγάλει.

Για όσους ξέρουν, οι άνθρωποι μιλούσαν μόνο ρομανί και μόνο οι άντρες που έβγαιναν για επαγγελματικούς λόγους απ' τον καταυλισμό ήξεραν και λίγα ελληνικά. Προσπαθούσα να πείσω τα παιδιά, τα έφηβα ειδικά, για τις επαγγελματικές τους επιλογές. Τους μάθαινα γράμματα μέσα από το βιβλίο των σχολών οδήγησης, έτσι για να εξοικειώνονται με την ορολογία «επιβράδυνση οχήματος» που θα τους περιμένει μετά στις εξετάσεις για την απόκτηση του πολυπόθητου διπλώματος. Ελεγα στα παιδιά να ασχοληθούν με τεχνικά επαγγέλματα παρά με παλιοσίδερα και αυτά μου απαντάγανε «δεν μας προσλαμβάνει κανείς, μας βλέπουν Ρομά και δεν μας θέλουν ούτε ως χτίστες».

Ενας ολόκληρος κόσμος ο οποίος θέλει να ζήσει, όμως δεν έχει καμία αποδοχή λόγω μη ένταξης. Συχνά ονειρεύονταν να γίνουν μανάβηδες με αγροτικό κι όχι ρακοσυλλέκτες σαν τον πατέρα τους και για να γίνει αυτό θα έπρεπε με μαγικό τρόπο να αποκτήσουν όχημα, δίπλωμα και ασφάλιση εμπόρου λαϊκών αγορών. Ο μαγικός τρόπος αυτός όμως ήταν συχνά η κλοπή και με εξίσου μαγικό τρόπο οδηγούνταν στη φυλακή. Η φυλακή ήταν η μόνη περίπτωση που είδαν πράγματα πέρα απ' το σχολείο, «είχε φακές νόστιμες» μου έλεγαν και γενικά μιλούσαν για τη φυλακή όπως εσείς μπορεί να μιλάτε για την κατασκήνωση που πηγαίνατε μικροί. Ηταν το μόνο μέρος όπου βρήκαν ζεστό νερό, ηλεκτρικό ρεύμα και γιατρό.

Το πλέον συχνό ήταν το εξής: παντρεύονταν στα 14 και μόλις γεννούσε η γυναίκα τους είχαν οικονομικές ανάγκες. Εκλεβαν, πήγαιναν φυλακή μεταξύ 16-19 και επέστρεφαν ως ενήλικοι άντρες πια, με τα παιδιά τους ήδη νήπια. Πολλοί το έβλεπαν αυτό ως ένα πέρασμα στην ενηλικίωση, σαν μια στρατιωτική θητεία, που άλλωστε δεν πήγαιναν. Γι' αυτό έχουν βγει και οι Ρομά της περιοχής και φωνάζουν, επειδή η διαδρομή κλοπή-φυλακή-ενηλικίωση είναι τόσο γνώριμη σε αυτούς, δεν περιλαμβάνει όμως θάνατο. Συνήθως.

Για όσους ξέρουν και όσους θέλουν να μάθουν, αυτός ήταν ο κόσμος όπου μεγάλωσε ο 18χρονος νεκρός Νίκος Σαμπάνης, επώνυμο το οποίο είχαν δεκάδες μαθητές μου από τον Σοφό Ασπροπύργου, όπως και παρόμοιες ζωές. Δεν ξέρω αν τον γνώρισα ποτέ, γνώρισα όμως πολλούς Νίκους. Δεν είμαι περήφανος για τις πράξεις όσων κλέβουν, όπως και κανείς σώφρων πολίτης, αλλά και αυτός έκανε -όπως όλα τα έφηβα παιδιά- ό,τι έβλεπε. Είχε παιδιά κι η γυναίκα του -που με τη σειρά της δεν είχε μάθει να δουλεύει ούτε και θα την προσλάμβανε κανείς ποτέ- του έλεγε πως πεινάνε. Δεν πρόλαβε όμως να τον δικάσει κανένα δικαστήριο τον Νίκο, τον δίκασαν αυτοβούλως 7 αστυνομικοί, τον δίκασαν αυτοβούλως 38 σφαίρες. Εζησε, γνώρισε και αυτός όση ζωή πρόλαβε στα 18 του χρόνια και πέθανε.

Λυπάμαι για τη ζωή που έμαθε ο Νίκος όσο ζούσε, τη λίγη και εξαιρετικά δύσκολη ζωή που πρόλαβε να γνωρίσει και με βάση τις προσλαμβάνουσες αυτές έκανε τις επιλογές του. Λυπάμαι για άπειρους άλλους Νίκους που υπάρχουν σε αυτούς τους καταυλισμούς και θα βρεθούν υπόδικοι ή και νεκροί μέσα σε ένα σύστημα που δεν θα τους εντάξει ποτέ, ένα πρόβλημα που μόνο στην Ελλάδα υπάρχει.

Σε άλλες χώρες το 97% των Ρομά μένει σε σπίτια και εργάζεται. Στην Ουγγαρία, όπου έζησα μερικά χρόνια, 1 στους 7 κατοίκους είναι Ρομά και όλοι εργάζονται σε τεχνικά συνήθως επαγγέλματα, αλλά εκεί το κράτος τούς έδωσε από παλιά σπίτι, δουλειά και τους ανάγκασε να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Εδώ το κράτος, όμως, προτιμά τις σφαίρες από την ενσωμάτωση, εδώ το κράτος προτιμά να περιμένει κι άλλους Νίκους να ενηλικιωθούν για να τους θάψει.

*Εκπαιδευτικός

[----->]

Μια απίστευτα λανθασμένη τοποθέτηση

 

Και ο Ημεροδρόμος ανεβάζει ξανά  φέτος εκείνη την απίστευτα λανθασμένη τοποθέτηση του Χατζηδάκη ότι αν έλεγε ο φασίστας  Μεταξάς Ναι αντί για Όχι στα ίδια θα ήμασταν. Να συμπληρώσω ότι  τυπικά στα ίδια θα ήμασταν αν δεν γινόταν η Βαστίλλη ( ζούμε σε αστική δημοκρατία;) αν δεν γινόταν η Οκτωβριανή επανάσταση ( υπάρχει Σοβιετική Ένωση;) αν δεν γινόταν η επανάσταση του 21  (είμαστε  σήμερα κυρίαρχο εθνικό ελληνικό κράτος;).Όμως, ουσιαστικά δεν είναι καθόλου έτσι. Αν έγινε το ΕΑΜ είναι επειδή ο λαός - αλλά και το κράτος, τι να κάνουμε - είπαν τότε το ΟΧΙ και επειδή ο Ζαχαριάδης - και όχι το ΚΚΕ γενικά- στήριξε  αποφασιστικά αυτήν την γραμμή κόντρα στην γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Γνωστά πράγματα.  .Αλλιώς, μπορεί  οι Γερμανοί να μην καθυστερούσαν την εισβολή στην ΕΣΣΔ και όντως η έκβαση του Β Παγκόσμιου Πολέμου να ήταν διαφορετική, πράγμα που ξέχνα ο  αείμνηστος Χατζηδάκης στην άτυχη αυτήν παλιά του δήλωση. Και να μην ζούσαμε στον έρποντα αυταρχισμό η ολοκληρωτισμό με κοινοβούλιο  αλλά στον ανοιχτό ναζισμό.Ειναι σωστό αριστεροί και κομμουνιστές, αν δεν κάνω λάθος,να γυρνάνε συνεχώς γύρω από μια βλακεία του Χατζηδάκη και από έναν κεκαλυμμένα ντεφαϊτισμο η ηττοπάθεια αλά Στίνα; Είναι αυτό μια αντιφασιστική στάση; Χωρίς το όχι της 28 Οκτώβρη 1940 θα υπήρχε σήμερα δυνατότητα ύπαρξης για οποιονδήποτε αντιφασισμο; Όχι βέβαια.Πρεπει αυτή η ανοησία να αναπαράγεται κάθε χρόνο; Ακόμη και στη μνήμη του Χατζηδάκη, που ήταν στην ΕΠΟΝ και στο ΕΑΜ ,δεν κάνει καλό.

[---->]

Επειδή τα παιδιά του δεν θα τον ξαναδούν ποτέ

 

Οι εργάτες στο Πέραμα και τον Πειραιά σήμερα απεργούν και κλείσανε το λιμάνι.

Όχι επειδή σκοτώθηκε "ένας 42χρονος" πάνω στη δουλειά, στο κάτεργο της Cosco.

Αλλά επειδή διαμελίστηκε από γερανό ένας εργάτης, που ενώ είχε δουλέψει βάρδια 12ωρο σερί, 7 το βράδυ ως 7 το πρωί, τον  ξαναβάλανε βάρδια, την ίδια μέρα, 3 το μεσημέρι ως 11 το βράδυ, παραβιάζοντας εγκληματικά κάθε όριο ανθρώπινης αντοχής.

Επειδή ήταν εργολαβικός εργαζόμενος αλλά άλλαξαν τον νόμο για να μην έχει ευθύνη για το δυστύχημα η κάθε Coscο, να την έχει ο εργολάβος που δεν είναι όμως αρμόδιος για τους χώρους εργασίας της κάθε Cosco και να μην πάρει έτσι ποτέ αποζημίωση η οικογένειά του.

Επειδή δούλευε με τα ωράρια των νόμων του Χατζηδάκη, τα "ευέλικτα", τα "άνετα", αυτά για τα οποία "θα συμφωνεί κι ο εργαζόμενος" , αυτά που θα δουλεύει 12ωρα  και 15ωρα, "για να βλέπει στα ρεπό τα παιδιά του."

Επειδή και να ήθελε να διαμαρτυρηθεί, την Επιθεώρηση Εργασίας την κατάργησαν.

Επειδή και να υπήρχε Επιθεώρηση Εργασίας, εκείνος ήταν αορίστου, είχε ανάγκη τη δουλειά, "συμφώνησε με το αφεντικό"  κι υπόγραψε τη σύμβαση.

Επειδή δεν ήταν στα βαρέα και ανθυγιεινά, γιατί τα κατάργησαν κι αυτά, για τους  εργάτες που κρέμονται στους γερανούς και παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα, φορτωεκφορτώνοντας και στοιβάζοντας κοντέινερ στο λιμάνι, 12ωρα ολόκληρα.

Επειδή δεν ήταν "ένας ακόμα εργάτης". Είχε όνομα.

Τον έλεγαν Δημήτρη Δαγκλή και χθες θα γιόρταζε το όνομά του.

Τον έβαζαν να δουλεύει 12ωρα σερί "επειδή είχε αυξημένες ανάγκες η εταιρεία" και θα τον πλήρωναν σε ρεπό "για να μπορεί να βλέπει τα παιδιά του".

Επειδή τα παιδιά του δεν θα τον ξαναδούν ποτέ.

[---->]