Βραβείο υποκρισίας

 Αν δινόταν ένα βραβείο σε αυτή τη φωτογραφία , θα ήταν το βραβείο της υποκρισίας, του θράσους, της απόλυτης χειραγώγησης της μάζας.

 Και επειδή μια φωτογραφία ,δεν μπορεί να παραχαράξει την ιστορία να θυμίσουμε λίγο τα πολύ γνωστά σε όλους μας βάζοντάς τα και σε μία χρονολογική σειρά.

Το  2010 η κυρία που προσφέρει στο παιδάκι τα τρόφιμα, ψηφίζει θετικά την συνταγματικότητα του πρώτου μνημονίου.

Το 2012 εισηγείται την απόρριψη των αιτήσεων  των Δήμων Γραμματικού και Κερατέας Λαυρεωτικής που ζητούσαν να ακυρωθούν οι υπουργικές αποφάσεις του 2009, που ενέκριναν τους περιβαλλοντικούς όρους για την κατασκευή και λειτουργία «Ολοκληρωμένης Εγκατάστασης Διαχείρισης Αποβλήτων» στην Κερατέα και το Γραμματικό υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων ότι η εφαρμογή των υπουργικών αποφάσεων θα επιφέρει ανεπανόρθωτη βλάβη στο φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον  και στην υγεία των κατοίκων των δύο αυτών περιοχών, καθώς και στα αρχαία ευρήματα.

Το 2012, δίνει το Πράσινο φως και για την Ελντοράντο Γκολντ στη Χαλκιδική, απορρίπτοντας την προσφυγή κατοίκων της Χαλκιδικής που ζητούσαν αναστολή σχετικών αποφάσεων κυρίως λόγω σοβαρών περιβαλλοντικών λόγων.

Το 2015, εισηγείται την πρόταση που τελικά εγκρίνεται από το το ΣτΕ για  τη συνέχιση των έργων των Μεταλλείων χρυσού Χαλκιδικής, στις μεταλλουργικές εγκαταστάσεις και τις εγκαταστάσεις απόθεσης των παλαιών, απορρίπτοντας την προσφυγή 264 κατοίκων που ζητούσαν να ακυρωθεί η υπουργική απόφαση με την οποία είχαν εγκριθεί οι περιβαλλοντικοί όροι για: 1) τις μεταλλευτικές-μεταλλουργικές εγκαταστάσεις των μεταλλείων Κασσάνδρας και 2) την απομάκρυνση, καθαρισμό και αποκατάσταση του χώρου απόθεσης παλαιών τελμάτων στην Ολυμπιάδα.

Το 2015 στη δίκη Παπακωνσταντίνου το ειδικό δικαστήριο στο οποίο συμμετείχε και η ίδια φυσικά, επέβαλε ποινή ενός έτους φυλάκισης με τριετή αναστολή στον πρώην υπουργό. Η ίδια  μάλιστα είχε την άποψη ότι το επίμαχο ψηφιακό αρχείο της  περιβόητης λίστας Λαγκάρντ δεν μπορεί κατά τον νόμο να θεωρηθεί καν ως έγγραφο!

Και φτάνουμε στο 2019 όπου η ολομέλεια του ΣτΕ με προεδρεύουσα την πρόεδρο του δικαστηρίου Αικατερίνη Σακελλαροπούλου έκρινε ότι η κατάργηση των επιδομάτων και των δώρων Πάσχα και Χριστουγέννων για τους δημοσίους υπαλλήλους «τεκμηριώνεται επαρκώς».

Και κλείνοντας έχω να πω και τούτο. Το βέβαιο είναι ότι η θέση της  σε αυτή τη φωτογραφία δεν τεκμηριώνεται. Τη βαραίνουν πολλά. Το να προσπαθεί να απαλλαχτεί από αυτά τα βάρη μέσω αυτής της εικόνας εναπόκειται στον καθένα μας του πόσο διατεθειμένοι είμαστε να το επιτρέψουμε. Το βέβαιο επίσης είναι ότι αυτό που με "αγάπη" προσφέρει στο παιδί θα του το πάρει πίσω εκατό φορές. Γιατί έτσι κάνουν οι άνθρωποι που αγκαλιάζουν και που υπηρετούν τα ιδιωτικά συμφέροντα. Οι άνθρωποι που προστατεύουν τα ιδιωτικά κεφάλαια. Ένα δίνουν, εκατό παίρνουν. Πόση ανοχή λοιπόν, μπορούμε να επιδείξουμε σε μια εικόνα –σύμβολο που το ανάλγητο κράτος αποθρασύνεται φροντίζοντας να καλύψει το θράσος του καταπατώντας και ποδοπατώντας  λέξεις και έννοιες όπως αυτές της προσφοράς της ενσυναίσθησης  και της αλληλεγγύης; Το σίγουρο πάντως είναι ότι πουθενά σε αυτή την εικόνα δεν υπάρχουν αυτές οι λέξεις και αυτές οι έννοιες. Υπάρχει μόνο η έννοια του καπιταλισμού. Οι καταπιεστές από τη μια και οι καταπιεζόμενοι από την άλλη...

[----->]

Δικαίωμα επιλογής με βάση τη σωστή πληροφόρηση

 

Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες εκτιμήσεις του Αμερικανικού CDC, η θνητότητα από COVID-19 είναι:

0.003% σε ηλικίες 0-19 ετών

0,02% σε ηλικίες 20-49 ετών

0,5% σε ηλικίες 50-69 ετών

5,4% σε ηλικίες άνω των 69 ετών.

Η συζήτηση λοιπόν για υποχρεωτικό εμβολιασμό στερείται ηθικής και μπορεί να ενισχύσει το αντιεμβολιαστικό κίνημα, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Να σημειώσω επίσης ότι υποχρεωτικός εμβολιασμός δεν επιβλήθηκε ούτε στην Αφρική για εμβόλια όπως του polio. Και δεν το λέω επειδή θεωρώ ότι οι Αφρικανοί έχουν λιγότερα δικαιώματα ή αξίζουν λιγότερο σεβασμό. Το λέω διότι αφορούσε εμβόλια με πολυετή εμπειρία και ξεκάθαρα δεδομένα ασφάλειας και αποτελεσματικότητας. Στην προκειμένη περίπτωση του SARS-CoV-2, ούτε πολυετή δεδομένα ασφάλειας έχουμε, ούτε απαντήσεις σε σοβαρά ερωτήματα αποτελεσματικότητας.

Έτσι, όχι μόνο δεν τίθεται κανένα θέμα υποχρεωτικότητας, αλλά αντιθέτως είναι ξεκάθαρη και δεδομένη η μη-υποχρεωτικότητα, με βάση αυτά που γνωρίζουμε και δεν γνωρίζουμε για τα εμβόλια που έρχονται. Επίσης, δεν μπορεί να ζητείται η εκούσια συναίνεση του γενικού πληθυσμού και να γίνεται συζήτηση περί υποχρεωτικότητας στους υγειονομικούς.

Άλλωστε, η κλινική ιατρική είναι γενικά επιστήμη της εκ των προτέρων απόδειξης ασφαλείας και αποτελεσματικότητας κι όχι της εκ των υστέρων απόδειξης μη-ασφαλείας και μη-αποτελεσματικότητας, είναι (πέρα και από βιοηθικής πλευράς) υποκριτικό να γίνεται έστω και συζήτηση για άμεση ή έμμεση υποχρεωτικότητα. Ο καθένας θα πρέπει να πάρει την απόφαση για τον εαυτό του, και ο καθένας πρέπει να έχει δικαίωμα επιλογής (δηλαδή, το δικαίωμα πρόσβασης σε εμβόλιο).

Ας αφήσουν λοιπόν στην άκρη τη συζήτηση περί υποχρεωτικότητας (άμεσης ή έμμεσης) διότι, αντί για τις απολύσεις που κάποιοι προτείνουν, υπάρχει κίνδυνος να τους "απολύσει" η ιστορία.

Αρκετά λοιπόν με τα πολλά, εύκολα και "ηθικά" λόγια και από τις δύο πλευρές. Αφήστε όλους να έχουν το δικαίωμα επιλογής με βάση τη σωστή πληροφόρηση (informed decision), διότι κάποιοι έχουν περισσότερo ανάγκη το εμβόλιο από άλλους που ίσως πιστεύουν για τον εαυτό τους ότι δεν το χρειάζονται. Και φυσικά θα παραμείνει αυτό ως επιλογή, κι όχι ως εξαναγκασμός όπως το παρουσιάζουν κάποιοι αυτόκλητοι ηθικολόγοι.

[----->]

Αναδιάρθρωση του ESM-To «Μεγάλο Ξεκαθάρισμα» εν μέσω Πανδημίας

Του Νίκου Στραβελάκη

Όταν η πανδημία ήρθε να προστεθεί στη πρώτη μεγάλη κρίση του 21^ου  αιώνα αρκετοί θεωρήσαμε ότι αυτό θα σημάνει παράταση στη διάρκειά της και ένταση των συνεπειών της. Η επίσημη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης προεξάρχουσας της Γερμανίας ήταν ότι η όποια επιδείνωση θα είναι παροδική. Αφού η πανδημία είναι υπεύθυνη για τη κρίση, η κρίση θα φύγει μαζί με τη πανδημία. Στην πορεία έβαλαν νερό στο κρασί τους μπροστά στα διψήφια ποσοστά ύφεσης, όμως ποτέ δεν εγκατέλειψαν αυτή τη λογική. 

Το τελευταίο Eurogroup (Δευτέρα 30/11/2020) είναι η απόδειξη. Σε αυτό αποφασίσθηκε η ανασυγκρότηση του ESM. Βασικό στοιχείο της ανασύστασης είναι η θεσμοθέτηση και λειτουργία στο τέλος του 2022 του «Ταμείου Ενιαίας Εξυγίανσης» ενός δανειστή τελευταίας καταφυγής για τις Ευρωπαϊκές συστημικές τράπεζες. 

Η υλοποίηση της αναδιάρθρωσης είχε μπλοκαριστεί από Ιταλικό βέτο το Μάρτιο του 2020 και βασικός λόγος ήταν η άρνηση της Γερμανίας και της Ολλανδίας στην έκδοση ευρωομολόγων. Στην πραγματικότητα η Ιταλία φοβόταν μια αναδιάρθρωση του Ιταλικού χρέους σε βάρος των ομολογιούχων με άλλα λόγια ένα PSI τύπου Ελλάδας. Έκτοτε το θέμα είχε παγώσει μέχρι την περασμένη Δευτέρα (30/11) που η αναδιάρθρωση εγκρίθηκε χωρίς ενστάσεις. 

Όπως κάθε τραπεζική αναδιάρθρωση έτσι και η συγκεκριμένη έχει σημαντικές επιπτώσεις για τις τράπεζες αλλά το κυριότερο έχει σημαντικές επιπτώσεις για την κοινωνία. Ας ψηλαφίσουμε τι σημαίνουν αυτά που αποφασίσθηκαν.

Ο επικεφαλής του Eurogroup κ. Ντόναχιου ανάφερε ότι η σύσταση του ταμείου «ήρθε δύο χρόνια νωρίτερα γιατί υπάρχει σημαντική πρόοδος στη μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων». Σε αυτές τις λίγες λέξεις κρύβεται και η ουσία της όλης αναδιάρθρωσης. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν αποφασίσει ότι οι συστημικές τους τράπεζες θα έχουν απαλλαγεί από τα κόκκινα δάνεια που έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους μέσα στα επόμενα δύο χρόνια. Δεν μοιάζει να τους απασχολούν οι προειδοποιήσεις της ΕΚΤ και του ΔΝΤ για πρωτοφανή αύξηση των κόκκινων δανείων λόγω COVID. 

Ποιος είναι ο λόγος που η ΕΕ παίρνει αυτή τη στάση εν μέσω πανδημίας; Άποψή μου είναι ότι έχει γίνει πλέον πασιφανές ότι η κρίση που ξεκίνησε το 2007/8 και διαρκεί με διαφορετική ένταση σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με μείωση των μισθών. 

Οι μισθοί μειώθηκαν, οι εργασιακές σχέσεις κατεδαφίσθηκαν όμως οι επενδύσεις δεν ήρθαν. Αυτό δεν ισχύει μόνο στην Ελλάδα ισχύει τηρουμένων των αναλογιών σε ολόκληρη την ΕΕ. 

Βασικός λόγος για αυτό το αποτέλεσμα είναι ότι η καταστροφή κεφαλαίου προχωρά με πολύ αργούς ρυθμούς λόγω του ότι είναι συνδεδεμένη με σημαντικές τραπεζικές ζημίες. 

Οι τελευταίες δεν είναι άλλες από την αναγνώριση των ζημιών από τα κόκκινα δάνεια. Η τρέχουσα τραπεζική αναδιάρθρωση λοιπόν σημαίνει ότι οι ρυθμοί απαξίωσης κεφαλαίου οι πλειστηριασμοί με άλλα λόγια θα επιταχυνθούν το επόμενο διάστημα. 

Έτσι εξηγείται και η επιτακτική απαίτηση των «θεσμών» για εφαρμογή του νέου πτωχευτικού κώδικα στην Ελλάδα από 1/1/2021, οι εξελίξεις στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα, με αιχμή την τράπεζα Πειραιώς, αλλά και τα εδάφια της έκθεσης Πισσαρίδη που αναφέρονται στο μικρό μέγεθος των ελληνικών επιχειρήσεων που τις καθιστά αναποτελεσματικές στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού. Όλα συντείνουν στο ότι βρισκόμαστε μπροστά στο «μεγάλο ξεκαθάρισμα». 

Οι συνέπειες για τις κοινωνίες προβλέπονται τρομακτικές αφού οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν μοιάζει να ενδιαφέρονται ούτε καν για τη νέα γενιά κόκκινων δανείων που γεννά η νέα όξυνση της κρίσης στο πλαίσιο της πανδημίας. Το αντίθετο το κείμενο του Eurogroup προβλέπει αυξημένη «παρακολούθηση» και «εποπτεία». Η «παρακολούθηση» αφορά τους εθνικούς προϋπολογισμούς και η εποπτεία την επίβλεψη του ESM στις δανειακές γραμμές των κορωνοδανείων.

 

Κοντολογίς, η αναδιάρθρωση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και η συνακόλουθη επιτάχυνση της πτώχευσης επιχειρήσεων και νοικοκυριών θα λάβει χώρα ανεξάρτητα από την εξέλιξη της πανδημίας και των συνεπειών της. Μάλιστα είναι πιθανό η πανδημία να επιτάχυνε και τις διαδικασίες υλοποίησης των αναδιαρθρώσεων αφού έφερε μαζί της το περιβόητο «Ταμείο Ανάκαμψης» στο οποίο εναποτέθηκαν και όλες οι ελπίδες για την ανάκαμψη των Ευρωπαϊκών οικονομιών. 

Όμως το Ταμείο Ανάκαμψης ακόμη και αν υλοποιηθεί σύμφωνα με τα εξαγγελθέντα έχει σημαντικές προϋποθέσεις απορρόφησης των κονδυλίων τόσο για τα κράτη όσο και για τις επιχειρήσεις. Προϋποθέσεις που είναι πολύ δύσκολο να ικανοποιηθούν από τις περιφερειακές οικονομίες του νότου και από μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Με άλλα λόγια η επόμενη φάση της κρίσης θα χαρακτηρισθεί από προλεταριοποίηση σημαντικού τμήματος των μεσαίων στρωμάτων και ένταση των εισοδηματικών και περιφερειακών ανισοτήτων

27 χρόνια φυλακή στον Τούρκο δημοσιογράφο που αποκάλυψε τον «αυτοκινητόδρομο της τζιχάντ»

 

Τουρκία : Σε 27 χρόνια φυλάκιση ο Τζαν Ντουντάρ (Can Dündar), ο Τούρκος δημοσιογράφος που αποκάλυψε τον «αυτοκινητόδρομο της τζιχάντ».

Η Τουρκία του Ερντογάν, μέλος του ΝΑΤΟ, προμήθευε με όπλα την Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι ΗΠΑ , οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες καθώς και οι μοναρχίες του Κόλπου που συμμετέχουν στην αποσταθεροποίηση του συριακού καθεστώτος. Ο δημοσιογράφος Ντουντάρ που δημοσίευσε τα στοιχεία καταδικάστηκε σε 27 χρόνια.

Ήταν αυτός που αποκάλυψε με αδιάσειστα στοιχεία τον «αυτοκινητόδρομο της τζιχάντ». Ο Τζαν Ντουντάρ, πρώην αρχισυντάκτης της εφημερίδας Τζουμχουριέτ, αυτοεξόριστος σήμερα στη Γερμανία που καταδικάστηκε χθες στην Τουρκία σε πάνω από 27 χρόνια φυλακή, ήταν ο δημοσιογράφος που το 2015 δημοσίευσε φωτογραφικό υλικό με οχήματα των μυστικών υπηρεσιών της Άγκυρας να περνάνε τα σύνορα με τη Συρία προκειμένου να εφοδιάσουν με όπλα τους ισλαμιστές μαχητές που εμπλέκονται στον εμφύλιο πόλεμο εναντίον του Μπασάρ Αλ Ασαντ.

Και όχι μόνο αυτό. Η Τουρκία συνέχισε να υποστηρίζει τους τζιχαντιστές στη συριακή επαρχία Ιντλίμπ, και να τους χρησιμοποιεί εναντίον των Κούρδων της Rojava όταν οι Αμερικανοί το 2019 υποχώρησαν αφήνοντας τους συμμάχους τους μόνους εναντίον του Χαλιφάτου, στο έλεος των φιλοτουρκικών ομάδων. Πρόκειται για τους ίδιους τζιχαντιστές που ο Ερντογάν έστειλε στη Λιβύη προκειμένου να υποστηρίξει  την φιλική προς την Τουρκία κυβέρνηση της Τρίπολης εναντίον του στρατηγού Χάφταρ και στη συνέχεια τους έστειλε στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ για να βοηθήσει την επίθεση του Αζερμπαϊτζάν εναντίον των Αρμενίων.

Ο αυτοκινητόδρομος  της τζιχάντ έχει πολλά παρακλάδια, τουλάχιστον όσα και τα γεωπολιτικά συμφέροντα του Ερντογάν: αλλά από τη δική μας πλευρά προσποιούμαστε ότι δεν συμβαίνει τίποτα επειδή στη Λιβύη η Ιταλία είναι φιλοξενούμενη του Τούρκου Σουλτάνου αν και πρέπει να τον έχει εκνευρίσει πάρα πολύ η υπόκλιση της ιταλικής κυβέρνησής στο Χάφταρ για να απελευθερώσει τους Ιταλούς ψαράδες της Μαζάρα ντελ Βάλλο.

Το δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης καταδίκασε τον Ντουντάρ για κατασκοπεία και για υποστήριξη δήθεν, το 2016, του αποτυχημένου πραξικοπήματος που αποδόθηκε στον Γκιουλέν : αυτές είναι οι συνηθισμένες κατηγορίες με τις οποίες το καθεστώς βγάζει από τη μέση άβολους δημοσιογράφους, διανοούμενους και βουλευτές της αντιπολίτευσης. Βέβαια της καταδίκης του Ντουντάρ προηγήθηκε άλλη. Στις 21 Δεκεμβρίου, το δικαστήριο  του Ντιγιαρμπακίρ καταδίκασε την πρώην βουλευτή του φιλοκουρδικού κόμματος Λεϊλά Γκιουβέν, σε 22 χρόνια φυλακή για «σύνδεση με ένοπλη τρομοκρατική οργάνωση» και «προπαγάνδα υπέρ της τρομοκρατίας».

Πρόκειται για τη συνηθισμένη παρωδία: πρόσφατα το δικαστήριο του Στρασβούργου ζήτησε από την Τουρκία την απελευθέρωση του Κούρδου ηγέτη του Hdp, Σελαχατίν Ντεμιρτάς, ο οποίος βρίσκεται στη φυλακή εδώ και 4 χρόνια, διαπιστώνοντας την παραβίαση των δικαιωμάτων του. Το «λάθος» του Ντουντάρ ήταν ότι αποκάλυψε ότι η Τουρκία προμήθευε με όπλα το Ισλαμικό Κράτος στον πόλεμο εναντίον του Άσαντ κάτι που ήταν κοινό μυστικό αφού δεκάδες χιλιάδες τζιχαντιστές από όλο τον κόσμο κατέφταναν με την άνεση τους στη Συρία και το Ιράκ μέσω τουρκικών αεροδρομίων, αφού το Ισλαμικό Κράτος πουλούσε το απαραίτητο πετρέλαιο που τροφοδοτεί την πολεμική μηχανή

Ο Χάλεντ Μασάλ , ο επικεφαλής της Χαμάς ο οποίος εκείνη την περίοδο βρισκόταν εξόριστος στη Δαμασκό (και στη συνέχεια στο Κατάρ), ήταν αυτός που έπεισε τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Νταβούτογλου και τον Ερντογάν το 2011 ότι η εξέγερση εναντίον του Άσαντ θα στεφόταν από επιτυχία. Τότε σχεδιάστηκε το άνοιγμα του «αυτοκινητόδρομου των τζιχαντιστών» από την Τουρκία στη Συρία από τον οποίο πέρασαν χιλιάδες τζιχαντιστές στη Συρία και το Ιράκ με τις καταστροφικές συνέπειες που όλοι μας γνωρίζουμε.

Όλα αυτά τα έγραψαν Τούρκοι δημοσιογράφοι όπως ο Ντουντάρ, τα έβλεπαν οι ρεπόρτερ που ακολουθούσαν τις μάχες στο έδαφος της Συρίας και τα αναφέρει σε συνέντευξή του  από τη φυλακή, ο «πρεσβευτής»  του Χαλιφάτου Abu Mansour al Maghrabi, ο Μαροκινός μηχανικός που έφτασε στη Συρία το 2013. «Η δουλειά μου ήταν να παραλαμβάνω τους ξένους μαχητές στην Τουρκία και να προσέχω τα τουρκοσυριακά σύνορα. Υπήρχαν συμφωνίες μεταξύ της αντικατασκοπείας της Τουρκίας και του Ισλαμικού Κράτους. Είχα απευθείας επαφές με την Mit, τις τουρκικές υπηρεσίες ασφαλείας αλλά και με εκπροσώπους των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Οι περισσότερες συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν σε συνοριακά φυλάκια, άλλοτε στο Γκαζιαντέπ ,άλλοτε στην Άγκυρα. Αλλά και οι πράκτορές τους ήταν μαζί μας, μέσα στο Χαλιφάτο»

Το Ισλαμικό Κράτος, λέει ο Μανσούρ, βρισκόταν στη Βόρεια Συρία και η Άγκυρα ήθελε να ελέγξει τα σύνορα με τη Συρία και το Ιράκ, από το Κεσσάμπ  μέχρι τη Μοσούλη: αυτό βόλευε τα σχέδια του Ερντογάν κατά των Κούρδων και τη φιλοδοξία του να ενσωματώσει το Χαλέπι, ένας στόχος που χάθηκε μετά την παρέμβαση της Ρωσίας και του Ιράν. Και όταν το Χαλιφάτο, μετά την πτώση της Μοσούλης, διαπραγματεύτηκε το 2014 με τον Ερντογάν την απελευθέρωση Τούρκων διπλωματών, πήρε ως αντάλλαγμα την απελευθέρωση 500 τζιχαντιστών για να πολεμήσουν στο Σιράκ. «Η Τουρκία προστάτευε τα νώτα μας για 300 χιλιόμετρα: είχαμε μόνιμα έναν δρόμο ανοιχτό για τη θεραπεία των τραυματιών μας και για να πάρουμε προμήθειες κάθε είδους, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πετρελαίου μας το πουλούσαμε στην Τουρκία και σε μικρότερο βαθμό ακόμη και στο Άσαντ».  Ο Μανσούρ για το ρόλο αυτό είχε τον τίτλο του εμίρη στην ιεραρχία του Χαλιφάτου και έπαιρνε  χρηματοδότηση απευθείας από το Κατάρ.

Αυτή λοιπόν την ιστορία είπε πρώτος ο Τζαν Ντουντάρ στην τουρκική κοινή γνώμη κάτι που συνεχίζει να ενοχλεί όχι μόνο την Τουρκία του Ερντογάν.

 [------>]

Για το ίδιο θέμα βλέπε και παλιότερο δημοσίευμα στο μπλογκ  με τίτλο : Δημιουργοί τεράτων

https://pergadi.blogspot.com/2015/12/blog-post_53.html

 

Οταν η κάμερα γίνεται επαναστατικό όπλο

  

Phan Thoan: όταν η κάμερα είναι επαναστατικό όπλο

Την Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2020, πέθανε στο Ανόι την πρωτεύουσα του Βιετνάμ, ο Phan Thoan, ο δημιουργός της φωτογραφίας ‘’Η μικρή αντάρτισσα’’( La petite maquisarde , O du kich nho), μια φωτογραφία που το 1965 είχε κάνει το γύρο του κόσμου λόγω του βαθύτατου σημασιολογικού της περιεχομένου, αφού αντιπαραθέτει το σύμβολο της αμερικανικής αυτοκρατορικής στρατιωτικής ισχύος που εκφράζει ο γιγαντόσωμος Αμερικανός πιλότος με τη μικροσκοπική φιγούρα μιας νικηφόρου έφηβης αντάρτισσας που τον είχε συλλάβει.

 

Ο Thoan, ο οποίος γεννήθηκε πριν από 97 χρόνια στην κεντρική επαρχία Ha Tinh του Βιετνάμ, τράβηξε τη φωτογραφία όταν ο πιλότος William Andrew Robinson συνελήφθη στις 20 Σεπτεμβρίου 1965, στο Hng Khê, στην επαρχία Ha Tĩnh του Βιετνάμ , όταν καταρρίφθηκε το ελικόπτερο του αμερικανικού στρατού ένα F4H το οποίο πολυβολούσε την περιοχή.

 

Ο 41χρονος βετεράνος ρεπόρτερ έτρεξε αμέσως στο σημείο όπου κατέβηκε το αλεξίπτωτο του 22χρονου, ύψους 2 μέτρων και βάρους 125 κιλών. Αμερικανού και έστρεψε τη ρώσικη φωτογραφική του μηχανή προς το μέρος του, όταν εμφανίστηκε η 17χρονη αντάρτισσα, Nguyịn Thị Kim Lai, 1 μέτρο και κάτι, 37 κιλά, με το αυτοσχέδιο πολεμικό κράνος της και το τουφέκι στο χέρι. Ο φωτογράφος ,τότε, δεν δίστασε να ενεργοποιήσει το κλείστρο της Zenith μπροστά στην αντιθετική εικόνα που αναμφίβολα συμβόλιζε την άνιση ένοπλη σύγκρουση στην οποία η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο προσπαθούσε να υποτάξει μια μικρή χώρα 20 περίπου εκατομμυρίων αγροτών, στην ανατολική πλευρά της χερσονήσου της Ινδοκίνας. Το 1966 η φωτογραφία εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε μια εθνική έκθεση στο Βόρειο Βιετνάμ, και ένα χρόνο αργότερα τυπώθηκε σε γραμματόσημο που κυκλοφόρησε σε 167 χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ.

Τριάντα χρόνια μετά τη σύλληψη του πιλότου, το 1995, ο William Andrew Robinson και η μικρή Nguyễn Thị Kim Lai συναντήθηκαν στο Ανόι και έδωσαν τα χέρια δείχνοντας ότι ο πόλεμος μεταξύ των δύο εθνών ανήκε πλέον στο παρελθόν και ότι δεν υπήρχε πλέον καμία δυσαρέσκεια ή μίσος μεταξύ των δύο λαών. Σκηνές όπως αυτές έχουν επαναληφθεί πολλές φορές στο Βιετνάμ, όπως οι δύο επισκέψεις στη φυλακή Hoa από τον πρώην γερουσιαστή  και υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος στις Προεδρικές εκλογές του 2008 John McCain  του οποίου το αεροπλάνο είχε καταρριφθεί και ο ίδιος είχε συλληφθεί στους βομβαρδισμούς του Ανόι.

 

 [---->]