Οι πετρελαϊκές κάνουν ό,τι θέλουν

"Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (η οποία επανειλημμένα έχει ισχυριστεί ότι δεν επηρεάζονται προστατεύομενες περιοχές από την έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων) μάλλον δεν ξέρει ότι τα ΕΛ.ΠΕ πήραν άδεια υλοτόμησης σε 750 στρέμματα δασικής έκτασης, μεγάλο μέρος της οποίας είναι Καταφύγιο Άγριας Ζωής και περιοχή μοναδικού φυσικού κάλλους στο οικόπεδο Άρτα - Πρέβεζα, χωρίς μάλιστα να προβλέπεται ο παραμικρός έλεγχος κατά τις εργασίες και να προσδιορίζεται επακριβώς ποιες εκτάσεις είναι αυτές.

Οι πετρελαϊκές κάνουν πραγματικά ό,τι θέλουν χωρίς καν να έχουν ξεκινήσει ουσιαστικά το πρόγραμμά τους. Φανταστείτε τι θα κάνουν αν εγκατασταθούν πραγματικά στην περιοχή."

 

 [--->]

Ποιος Τρίτος Κόσμος; Ελλάδα, Μανωλάδα!

Εκεί όπου ζουν και εργάζονται 5.000 άνθρωποι που δεν πήραν τη δουλειά κανενός, όπως νομίζει ο κάθε παλιάνθρωπος, ο οποίος ουδέποτε θα πήγαινε να δουλέψει στα φραουλοχώραφα επί 12 ώρες για 20 ευρώ.

Εκεί όπου δεν πάτησε το πόδι του κανένας αλητάμπουρας υπουργός Υγείας. Καμιά ξευτιλισμένη υπουργός Εργασίας. Κανένας ξετσίπωτος επικεφαλής της ΓΣΕΕ.

Εκεί όπου η απαξίωση της ζωής χιλιάδων ανθρώπων δίνει το μέτρο της συνολικότερης εκτίμησης για τη ζωή του ανθρώπου. Από μια κοινωνία που βουλιάζει στην παρακμή των Πολάκηδων, των Αχτσιόγλου, των Παναγόπουλων.

 

 

 

[--->]

Πέντε νεκροί Παλαιστίνιοι στην επέτειο της ''Πορείας Επιστροφής'' στη Γάζα

Κατά την επέτειο του ενός έτους από τις διαδηλώσεις της "Πορείας Επιστροφής" στη Γάζα, το Al Jazeera ρίχνει μια ματιά στην ιστορία του ισραηλινού αποκλεισμού και στις συνθήκες που οδήγησαν τον Παλαιστινιακό θύλακα σε αυτό το σημείο. Το κίνημα που ξεκίνησε πέρυσι με διαδηλώσεις που γίνονταν κάθε Παρασκευή και αίτημα την επιστροφή των προσφύγων στα εδάφη απ’ όπου εκδιώχθηκαν ή τα οποία εγκατέλειψαν από τότε που ιδρύθηκε το Ισραήλ, το 1948

[--->]

Ανιές Βαρντά-Μαύροι Πάνθηρες

Βαρντά, Ανιές (30 Μαΐου 1928 - 29 Μαρτίου 2019)                 

                         

Η Ανιές - ή Αρλέτ, όπως ήταν το βαπτιστικό όνομά της - γεννήθηκε το 1928 στο Βέλγιο, κόρη της Γαλλίδας Κριστιάν και του Ευγένιου Βάρδα, με καταγωγή ελληνική από τη Μικρά Ασία. Για να προστατευτεί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η οικογένεια της Ανιές ζούσε σε μια βάρκα έξω από τη Σετ, στη νότια Γαλλία κι από τότε η Γαλλία έγινε η πατρίδα της. Θεωρείται η γιαγιά του νέου κύματος στον γαλλικό κινηματογράφο.

Η Β. σπούδασε φωτογραφία και εικαστικές τέχνες. Η πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους, La Pointe courte (1956), δικαίωνε πράγματι τον κατοπινό χαρακτηρισμό της, καθώς εισήγαγε νέες αντιλήψεις στην αισθητική και την κινηματογραφική γλώσσα.

Η διεθνής αναγνώριση ήλθε με την ταινία Cléo de 5 α 7 (1962), όπως και με το φιλμ Sans toit nι loi (1985), στα οποία κοινό χαρακτηριστικό είναι η αντίληψη του κόσμου μέσα από τα μάτια της γυναίκας-πρωταγωνίστριας. Ειδικά στη δεύτερη, εμφανίζεται με μια ευρύτερη πολιτική τοποθέτηση, με μια κριτική στην απογοητευμένη γενιά του Μάη του ’68, αλλά πιο στρατευμένες θέσεις παίρνει στις ταινίες της Μαύροι Πάνθηρες (Black Panthers, 1970), που γύρισε στις ΗΠΑ για τη γνωστή οργάνωση των Αφροαμερικανών, Salut les Cubains (1963), για την Κούβα, καθώς και με τη συμμετοχή της στην ταινία για τον πόλεμο του Βιετνάμ, Loin du Viétnam (1967).

Η θέση της για τον φεμινισμό έχει μια ιδιαίτερη οπτική στην ταινία Η μία τραγουδάει, η άλλη όχι (L’ une chante, l’ autre pas, 1977).

Η Β. δεν δίστασε να προβοκάρει το κινηματογραφικό κατεστημένο, ενώ χρησιμοποίησε ως πρωταγωνίστρια σε δύο ταινίες της την Τζέιν Μπιρκίν (Jane B. parAgnés V. και Kung-Fu Master, και οι δύο του 1988). Ελληνικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι ταινίες της, Uncle Yanko (1968) και Nausica (1970). Μια από τις τελευταίες δουλειές της ήταν ένα φιλμ μεγάλου μήκους για την εκατονταετηρίδα του κινηματογράφου, με τίτλο Les Cent et une nuits du cinéma (Οι εκατό και μία νύχτες του κινηματογράφου, 1995).

Οι Μαύροι Πάνθηρες είναι ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους του 1968 της Ανιές Βαρντά. Γυρίστηκε στο Όκλαντ της Καλιφόρνια κατά τη διάρκεια των διαμαρτυριών για τη σύλληψη του Huey P. Newton για τη δολοφονία του John Frey το 1967.

Το καλοκαίρι του 1968, πλήθος κόσμου φτάνει στο Όκλαντ των ΗΠΑ προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για τη σύλληψη του Huey P. Newton. Ο Newton ο ίδιος δίνει συνέντευξη και μιλάει για τις άθλιες συνθήκες κράτησης του και για τα ιδανικά του κινήματος των Μαύρων Πανθήρων, από την προστασία της μαύρης κοινότητας από την αστυνομία, την ενημέρωσή της για τα δικαιώματά τους και το πλεονέκτημα που δίνει ο νόμος περί οπλοκατοχής προκειμένου να αστυνομεύουν οι Μαύροι Πάνθηρες την ίδια την αστυνομία.

Μεταξύ των συνεντευξιαζόμενων είναι και η Kathleen Cleaver, η οποία μιλάει για την αυξανόμενη σημασία των γυναικών σε θέσεις εξουσίας στο κίνημα των Μαύρων Πανθήρων. Η ταινία τελειώνει με την καταδίκη του Newton για ανθρωποκτονία και μια πράξη μίσους από δύο αστυνομικούς που πυροβολούν το παράθυρο ενός γραφείου των Μαύρων Πανθήρων όπου είναι αναρτημένη η φωτογραφία του Newton.

ΠΗΓΗ :

  http://ubu.com/film/varda_black.html 

Cuba Feliz -Lagrimas Negras

 A scene from the musical-documentary movie "Cuba Feliz", directed by Karim Dridi

[--->]