Για την παιδοκτόνο Μαρία Φαρράρ

 Γιώργος Αλεξάτος

3 ώρες ·

Μπέρτολντ Μπρεχτ, "Για την παιδοκτόνο Μαρία Φαρράρ". Γραμμένο το

 1922.

Και τότε η παιδοκτονία θα έδωσε την ευκαιρία σε τόσες και τόσες να προβάλλουν την αφοσίωσή τους στα παιδιά τους και την επιτυχία τους

 ως μαμάδων. Και σε άλλους να ζητούν την κεφαλή της φόνισσας επί πίνακι. Όπως και τώρα, έτσι και τότε, κάμποσοι απ' αυτούς θα 'ταν και αριστεροί. 

Που γούσταραν τον Μπρεχτ όταν μιλούσε για εργατικά και επαναστάσεις,

 αλλά τα θολοκουλτουριάρικα με τις παιδοκτόνους δεν τα έκαναν κέφι.

Το ποίημα το θεωρώ αριστούργημα κι αξίζει να διαβαστεί:

Μαρία Φαρράρ, γεννηθείσα τον Απρίλιον,

ανήλικη, ορφανή, ραχιτική, όψεως κοινής,

λευκού έως τώρα ποινικού μητρώου,

εσκότωσε το παιδί της ως εξής:

Σ' ενα κατώϊ -λέει- σαν ήταν δυο μηνών,

να το ξεφορτωθεί προσπάθησε όπως όπως,

με δυο ενέσεις που της έκανε μια γριά.

Πόνεσε, λέει, πολύ -όμως χαμένος κόπος.

Αλλά εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,

γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

Πλήρωσε ωστόσο -λέει- ό,τι είχε συμφωνήσει.

Σφιχτόδενε με πάνες την κοιλιά της,

τσίπουρο έπινε με πιπέρι, αλλά το μόνο

που πέτυχε ήταν να γδαρθούν τα σωθικά της.

Το φούσκωμα φαινόταν πιά ξεκάθαρα,

κι αβάσταχτα πονούσε όταν σφουγγάριζε.

Ψήλωσε, ωστόσο -λέει. Και προσεύχονταν

στην Παναγιά και τάματα της χάριζε.

Όμως εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,

γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

Μα οι προσευχές της πήγαιναν του κάκου.

Πολλά ζητούσε, ως φαίνεται. Κι ολοένα

στον όρθρο ζαλιζόταν, κρύος την έλουζε ιδρώτας

καθώς γονατιστή παρακαλούσε την Παρθένα.

Αλλά κατάφερε να μην την πάρουν είδηση

ωσότου ζύγωσε η ώρα να γεννήσει,

γιατί κανείς ποτέ δεν φανταζότανε

πως μια τόσο άχαρη κοπέλα είχε αμαρτήσει.

Κι εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,

γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

Τη μέρα κείνη -λέει- τη χαραυγή,

καθώς, σκουπίζοντας τις σκάλες, είχε σκύψει,

άγρια νύχια της ξέσκισαν την κοιλιά.

Ωστόσο μπόρεσε τους πόνους της να κρύψει.

Ολημερίς σουρνόταν τη μπουγάδα απλώνοντας

κι έσπαζε το κεφάλι της ώσπου να νιώσει

πως έφτανε της γέννας της η ώρα. Κι έτρεμε

η καρδιά της σαν, αργά, τράβηξε να ξαπλώσει.

Αλλά εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,

γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

Μα την ξαναφώναξαν πριν να καλογείρει:

χιόνι είχε κι έπρεπε αυτή να το σκουπίσει.

Και σκούπιζε ως τις έντεκα. Μια ατελείωτη ήταν μέρα.

Τη νύχτα μόνο μπόρεσε ήσυχα να γεννήσει.

Και γέννησε -όπως λέει- ένα αγόρι.

Όμοιο ήταν μ όλα τ' άλλα αγόρια.

Μόνο αυτή δεν ήταν σαν τις άλλες μάνες.

Αλλά για τούτο δεν της πρέπει κατηγόρια.

Κι εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,

γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

Αφήστε τη, λοιπόν, ν’ αποτελειώσει

την ιστορία για κείνο το παιδί

(λέει πως δεν θέλει τίποτα να κρύψει),

κι έτσι θα δούμε τι είμ' εγώ και τι είσαι συ.

Λέει πως μόλις πήγε στο κρεβάτι,

αναγούλες την πιάσανε και ρίγη.

Μονάχη, αλαφιασμένη τι θα γίνει,

με κόπο τις φωνές της κρυφοπνίγει.

Όμως εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,

γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

Μ' όσες της απόμειναν δυνάμεις

-η κάμαρά της ήταν κιόλας παγωμένη-

σύρθηκε ώς τον απόπατο (μα πότε,

δε θυμάται πια) κι εκεί παρατημένη,

γέννησε τα χαράματα. Κι ήτανε λέει,

ολότελα χαμένη κι ένιωθε πια να κοκαλώνει,

μόλις μπορούσε να κρατήσει το παιδί της,

γιατί μες στη σοφίτα τρύπωνε το χιόνι.

Κι εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,

γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

Και τότε, πριν στην κάμαρα γυρίσει

-μόνο τότε- να κλαίει αρχινάει το παιδί.

Κι εκείνη φρένιασε τόσο, καθώς λέει,

που με τις δύο γροθιές της, σαν τυφλή,

το χτύπαε και το χτύπαε μέχρι να βουβαθεί.

Και τότε, πήρε το πεθαμένο της μωρό

μες στο κρεβάτι ώσπου να ξημερώσει,

και το πρωί το 'κρυψε μες στο πλυσταριό.

Αλλά εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,

γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

Μαρία Φαρράρ, γεννημένη έναν Απρίλη,

στου Μάισσεν πέθανε τη φυλακή,

κοριτσομάνα, καταδικασμένη,

του κάθε ανθρώπου τις αδυναμίες ιστορεί.

Σεις που γεννάτε σε κρεβάτια πεντακάθαρα

και «ευλογημένος» λέτε της κοιλιάς σας ο καρπός

μη ρίχτε στους αδύναμους τ' ανάθεμα.

Βαρύ ήτανε το κρίμα της, μα ο πόνος της πικρός.

Γι' αυτό, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια,

γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

[--->]

Τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική είναι επάνω στο ρήγμα που έδωσε 7 Ρίχτερ

Στον σεισμό του 1932 στην Ιερισσό και τη σημασία του για τον αντισεισμικό σχεδιασμό των έργων που συνδέονται με την μεταλλευτική δραστηριότητα στη Χαλκιδική, αναφέρθηκε ο καθηγητής Γεωφυσικής του ΑΠΘ, Κώστας Παπαζάχος.

Ο καθηγητής έκανε τις σχετικές δηλώσεις του, με έμφαση στα φράγματα, στο περιθώριο εκδήλωσης με θέμα "Οι καταστροφικές επιπτώσεις από την εξόρυξη χρυσού στην Κεντρική Μακεδονία". Ο σεισμός του '32, σύμφωνα με τις σημερινές εκτιμήσεις και με βάση τις καταγραφές και τις βλάβες που προκάλεσε, είχε μέγεθος τουλάχιστον της τάξης των 7 Ρίχτερ, με πάνω από 360 νεκρούς και χιλιάδες σπίτια κατεστραμμένα.

 Όπως ανέφερε, έγινε ακριβώς πάνω στο ρήγμα που περνάει μέσα από την περιοχή εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική. «Είναι σαφές από τα στοιχεία που έχω δει και που έχουν φτάσει στα χέρια μου...ότι ο τρόπος ελέγχου και οι σεισμικές δράσεις που έχουν υπολογισθεί με βάση τις αναλύσεις της ίδιας της εταιρίας (των μελετητών της δηλαδή), σε καμία περίπτωση δεν έχουν ληφθεί σωστά υπόψη και με τον τρόπο τον οποίο πρέπει, στον αντισεισμικό σχεδιασμό των φραγμάτων. Με λίγα λόγια, αυτό δεν σημαίνει ότι τα φράγματα είναι εξορισμού επικίνδυνα, αλλά δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή οι διασφαλίσεις ότι δεν είναι», επισήμανε ο κ. Παπαζάχος. 

«Ο αντισεισμικός σχεδιασμός, αλλά και η επάρκεια τους σε μια ενδεχόμενη σεισμική και μετασεισμική ακολουθία δεν έχει ελεγχθεί επαρκώς, τουλάχιστον στον βαθμό που θα έπρεπε για έναν χώρο απόθεσης επικίνδυνων αποβλήτων, έτσι ώστε να είμαστε διασφαλισμένοι ότι ακόμα και σε ένα ακραίο αντισεισμικό γεγονός - όχι μάλιστα και ιδιαίτερα ακραίο - ένα ακραίο όμως σαν αυτό που έγινε στον 20ο αιώνα, το 1932, δεν θα έχουμε αστοχία του φράγματος», πρόσθεσε.

Τα δάση στη Χαλκιδική είναι τεράστιου επιστημονικού και οικολογικού ενδιαφέροντος, όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά για την Ευρώπη και για τον πλανήτη γενικότερα, και θα πρέπει να τα διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού, τόνισε ο δασολόγος καθηγητής του ΑΠΘ, Θεοχάρης Ζάγκας. Αντί για αυτό, πρόσθεσε, έχουμε μεγάλης κλίμακας αποψιλώσεις που δεν καταστρέφουν μόνο τα δάση, αλλά καταστρέφουν τις τοπικές κοινωνίες κυριολεκτικά.

 «Τα δάση της περιοχής είναι μοναδικά, πολλά εξ αυτών ανήκουν στην κατηγορία των αρχέγονων δασών, τα δρυοδάση ανήκουν στην κατηγορία των δασών πρότυπης διαχείρισης, για την Ελλάδα, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη γενικότερα.

Aποτελούν το σχολείο εκπαίδευσης των φοιτητών της Δασολογίας διαχρονικά, αλλά και των Ευρωπαίων συναδέλφων επιστημόνων, οι οποίοι έρχονται στην Ελλάδα να σπουδάσουν τη φυσική δασοπονία, επειδή τα δάση αυτά έχουν φυσική καθαρά προέλευση».

 Την εκδήλωση διοργάνωσε η κίνηση πολιτών "SOS Κεντρική Μακεδονία-Λευκός Πύργος".

 Πηγή: ΑΠΕ

Αριστερή είναι όχι μια κυβέρνηση που αποτελείται από αριστερούς, αλλά που ακολουθεί αριστερή πολιτική

Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Καλαμάτας

Τρίτη, 24 Απριλίου 2018 08:47

Η Νάντια Βαλαβάνη στην ''Ε'' : Αριστερή είναι όχι μια κυβέρνηση που αποτελείται από αριστερούς, αλλά που ακολουθεί αριστερή πολιτική”

“Αριστερή είναι όχι μια κυβέρνηση που αποτελείται από αριστερούς, αλλά που ακολουθεί αριστερή πολιτική”, αναφέρει μεταξύ άλλων η Νάντια Βαλαβάνη. Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της με τίτλο “Τρίτο μνημόνιο: Η ανατροπή μιας ανατροπής”, που παρουσιάζεται αύριο στην Καλαμάτα (7:30 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων της “Ελευθερίας” - Γεωργούλη 26) η πρώην υπουργός Οικονομικών μιλάει στην “Ε” για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, το δικό της κυβερνητικό πέρασμα και φυσικά για το βιβλίο.

Συνέντευξη στον Θανάση Λαγό

Αναλυτικά η συνέντευξη:

- Στο βιβλίο τονίζεται ότι το τρίτο μνημόνιο ξήλωσε ουσιαστικά τις λίγες φιλολαϊκές ρυθμίσεις της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Γιατί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας ανέτρεψε τη δική του πολιτική;

Επειδή συνθηκολόγησε πλήρως, υποχωρώντας κατά κράτος στις πιέσεις των δανειστών, όταν τελικά κρίνονταν όλα. Και, ακόμη χειρότερα, μόλις μια βδομάδα μετά το συγκλονιστικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος -της μοναδικής εκλογικής διαδικασίας που έχει γίνει ποτέ με κλειστές τράπεζες στην παγκόσμια ιστορία- που σήμανε τη μεγαλύτερη δυνατή λαϊκή στήριξη απ’ όλα τα ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας στο κεντρικό πολιτικό αίτημα εκλογής της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: απεμπλοκή από τα μνημόνια και ανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας. Μαζί του συνθηκολόγησε συνολικότερα η βασική ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, τελικά όχι τυχαία.

Αμέσως μετά τη θριαμβευτική εκλογή της πρώτης κυβέρνησης, είχε κάνει μια κρίσιμη «έκπτωση» στη δημόσια εκφώνηση της κυβερνητικής πολιτικής: Ενώ προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμευόταν ότι θ’ αγωνιστεί για έναν τέτοιο «έντιμο συμβιβασμό» εντός Ευρωζώνης «εκτός εάν τεθεί θέμα επιβίωσης του λαού μας», μετεκλογικά «ξεχάστηκε» εκείνο το κρίσιμο «εκτός εάν» -αυτοαφοπλιζόμενος στις διαπραγματεύσεις έναντι της τρόικας και προετοιμάζοντας το έδαφος μιας συντριπτικής παράδοσης, όταν μπήκε όντως θέμα επιβίωσης του λαού.

- Υποστηρίζετε ότι η κυβερνητική πολιτική διασύρει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά διεθνώς τις ιδέες της Αριστεράς. Τελικώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι αριστερή ή εξίσου φιλελεύθερη με τις προηγούμενες;

Αριστερή είναι όχι μια κυβέρνηση που αποτελείται από αριστερούς, αλλά που ακολουθεί αριστερή πολιτική. Από το 2010 δεν υπάρχει αριστερή πολιτική που να μην συμπλέκεται με το αίτημα αποδέσμευσης από τα μνημόνια και ανάκτησης της κυριαρχίας της χώρας. Τα ελάχιστα φιλολαϊκά μέτρα της πρώτης κυβέρνησης ήταν όλα «μονομερή», δηλαδή ενδείξεις για τις δυνατότητες μιας χώρας που αυτοκυβερνάται.

Για τον χαρακτηρισμό μιας κυβέρνησης που αναλαμβάνει να εφαρμόσει μνημόνιο -δηλαδή την πιο άγρια και ανελέητη νεοφιλελεύθερη πολιτική, μια πολιτική πλιάτσικου του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου υπέρ των δανειστών και ρημάγματος της ζωής των ανθρώπων- είναι αδιάφορο τι ιδέα έχει η ίδια για τον εαυτό της:

Ο,τι και να υποστηρίζεις στα λόγια, η πρακτική πολιτική που ακολουθείς είναι αυτή που σε διαμορφώνει.

Οσο για την ακροδεξιά αντιστροφή που επήλθε σε μια Ευρώπη που το 2015 «έβγαζε» πρώτες τις αριστερές δυνάμεις τουλάχιστον στην Ισπανία και την Ιρλανδία, σας φαίνεται άσχετη από την κατάληξη του «πειράματος ΣΥΡΙΖΑ» στην Ελλάδα;

- Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι μια νέα αγωνιστική πορεία των αριστερών δυνάμεων δεν θα καταλήξει και πάλι σε μια "ανατροπή της ανατροπής";

Μια τέτοια πορεία θα είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ αυτή που τερματίστηκε το 2015.

Πρώτον, επειδή μέσα στην κοινωνία δεν υπάρχει πια το τεκμήριο της αθωότητας.

Δεύτερον, επειδή την ανάταση της «άνοιξης» του 2015 διαδέχθηκε μια αίσθηση συντριπτικής ήττας.

Τρίτον, επειδή υπονομεύτηκε δραστικά στη συνείδηση των ανθρώπων το συμπέρασμα όλης της ιστορικής εμπειρίας ότι δεν υπάρχουν καταστάσεις από τις οποίες ν’ απουσιάζουν οι δυνατότητες εναλλακτικών φιλολαϊκών λύσεων, φτάνει να εκδηλώνεται «από τα κάτω» κι «από τα πάνω» θέληση για  αντίσταση και ανατροπή.

Τέταρτον, επειδή κάποια μνημονιακά μέτρα έχουν ήδη προκαλέσει σχεδόν μη αναστρέψιμη ζημιά. Μια νέα λαϊκή πλειοψηφία ριζικής αλλαγής κόντρα στην παραπάνω πραγματικότητα, δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην επεξεργασία ολόκληρης της πολιτικοκοινωνικής εμπειρίας μετά το 2010. Θα θέτει έτσι εκ των πραγμάτων πολύ ψηλότερα τον πήχη των λαϊκών απαιτήσεων. Οχι μόνο απέναντι στην ηγεσία ενός κυοφορούμενου λαϊκού μετώπου, αλλά πριν απ’ όλα σε σχέση με τις απαιτήσεις του ίδιου του λαϊκού παράγοντα απ’ τον εαυτό του.

- Γιατί το 61,3% που ψήφισε "όχι" στο δημοψήφισμα, δέχεται σχεδόν αδιαμαρτύρητα τις επιπτώσεις του τρίτου μνημονίου;

Επειδή από το καλοκαίρι του 2015 η ελληνική κοινωνία έχει υποστεί ένα είδος κοινωνικού σοκ, καθώς μια συλλογική τραγωδία βιώνεται και πάλι ως ατομική. Ωστόσο, τίποτα τόσο πολύτιμο δεν πάει χαμένο. Εφόσον δημιουργηθούν οι κατάλληλες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, ο σπόρος που έπεσε, θα καρπίσει.

- Το... τέταρτο μνημόνιο ποια κυβέρνηση θα το ψηφίσει;

Κατ’ αρχήν, θα το ψηφίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και στη συνέχεια και για όσο διάστημα θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί ο «δικομματισμός των μνημονίων», όποιες κυβερνήσεις, μονοκομματικές ή πολυκομματικές, με ή χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, την διαδεχθούν.

Δεν θα το λένε «4ο μνημόνιο», αλλά μεταμνημονιακή περίοδο προγράμματος μακροοικονομικής συνεργασίας υπό εντατική κηδεμονία (intensive surveillance) έως την αποπληρωμή του 75% του χρέους έναντι των Ευρωπαίων δανειστών, σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό 472/2013 για τις χώρες που βγαίνουν από μνημόνια.

Αυτό το καθεστώς, που κατά τους δανειστές στη χώρα μας θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι το 2060, θα μοιάζει σαν δυο σταγόνες νερό με την μνημονιακή περίοδο 2010-2018, καταδικάζοντας στην υπανάπτυξη τη χώρα και ρημάζοντας τις ζωές μέχρι και των παιδιών των παιδιών μας. Προσωπικά βεβαίως πιστεύω ότι είναι τόσο οξυμμένες οι κοινωνικές ανάγκες, που δεν θα επιτρέψουν να εξελιχθούν τα πράγματα  σύμφωνα με τα σχέδια των πολιτικών και οικονομικών ελίτ της Ευρώπης και της Ελλάδας.

- Τελικώς ποια είναι η "γεύση" που σας άφησε η κοινή πορεία με τον ΣΥΡΙΖΑ;

«Γεύση» μιας εν δυνάμει και υπό προθεσμία μεγάλης λαϊκής νίκης, που υφαρπάχτηκε και μένει να πραγματωθεί υπό άλλες συνθήκες. Κατάπληξη, ακόμα και τώρα, πώς τόσο πολλοί και αξιόλογοι άνθρωποι δέχτηκαν ν’ ανταλλάξουν την αξιοπρέπειά τους και την ελπίδα που είχαν επενδύσει στην κυβερνητική αλλαγή του Γενάρη 2015 πριν απ’ όλα οι νέοι άνθρωποι, με οράματα υποταγής μιας δουλοπαροικίας χρέους.

 [--->]