Σταγονίδια

«Χουντικής έμπνευσης» απόφαση εναντίον διαδηλωτή

Στις 21 Μαΐου ορίστηκε το εφετείο για την υπόθεση του Γιώργου Μ.

Του Γιώργου Πατέλη

Ενάμιση  χρόνο  χρειάστηκε  για  να  καθαρογραφεί η απόφαση της καταδίκης του διαδηλωτή Γιώργου Μ., που είχε συλληφθεί όταν αστυνομικοί της Ομάδας Δέλτα έπεσαν με τις μηχανές τους πάνω στο μπλοκ της κίνησης «Δικαίωμα» το 2010. Αρκεί μία ανάγνωση του σκεπτικού της απόφασης για να αισθανθεί κανείς ότι ζει στην περίοδο της χούντας.

Μεταξύ άλλων απίστευτων, υποστηρίζεται ότι δεν έπρεπε  να  διαδηλώνουμε  εναντίον  της  κυβέρνησης  επειδή  «αυτή  είχε  εκλεγεί  προσφάτως»,  και  ότι  η  κίνηση  «Δικαίωμα» (στην οποία συμμετείχε ο Γιώργος Μ.)  «θα  μπορούσε  να  θεωρηθεί  εγκληματική οργάνωση»!

Μετά τη δημοσίευση της απόφασης, ορίστηκε η ημερομηνία της δίκης στο Εφετείο για τη Δευτέρα 21 Μαΐου. Ο Γιώργος Μ., αγρότης στη Λαμία σήμερα, πρέπει να ανατρέψει την αρχική πρωτοφανή απόφαση βάσει της οποίας καταδικάζεται σε 3 χρόνια φυλάκισης χωρίς ανασταλτικό αποτέλεσμα σε περίπτωση επικύρωσης της αρχικής απόφασης! Κι αυτό  παρά  το  γεγονός  ότι,  και  μόνο  οι  καταθέσεις των αστυνομικών μαρτύρων κατηγορίας να λαμβάνονταν υπόψη, θα έπρεπε να καταπέσουν οι μισές κατηγορίες.

Ας  πάρουμε,  όμως,  τα  πράγματα  από  την αρχή. Είναι 15 Δεκεμβρίου 2010 και από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου έχουν περάσει επτά μήνες. Τη μέρα εκείνη πραγματοποιείται μια μεγάλη πανελλαδική γενική απεργία, και στην πλατεία Συντάγματος η   διαδήλωση χτυπιέται βίαια από την αστυνομία στην Πλατεία Συντάγματος.

Μερικές χιλιάδες διαδηλωτές θα κατευθυνθούν, στο τέλος, προς τα γραφεία της ΓΣΕΕ, απαιτώντας από την (απούσα στις κινητοποιήσεις) ηγεσία της να καταδικάσει τη βάρβαρη αστυνομική επίθεση.

Ανάμεσά  τους  και  ένα  μπλοκ  της  κίνησης  εργαζομένων  «Δικαίωμα»  που, στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου, θα δεχθεί απρόκλητη και επικίνδυνη επίθεση της Ομάδας Δέλτα. Λίγο αργότερα, ένας από  τους  διαδηλωτές  θα  συλληφθεί  θα παραπεμφθεί σε δίκη, κατηγορούμενος ότι δήθεν επιτέθηκε στους αστυνομικούς, ρίχνοντας δύο από αυτούς κάτω μαζί με το μηχανάκι τους και ξυλοκοπώντας τους!

Νοσηρά και παράλογα συμπεράσματα

Ο Γιώργος Μ. κρίθηκε ένοχος για «διατάραξη κοινής ειρήνης», παρότι ο ένας εκ των δύο αστυνομικών μαρτύρων κατηγορίας κατέθεσε ενόρκως ότι «το μπλοκ των διαδηλωτών ήταν απόλυτα ειρηνικό» και ο άλλος ότι, όταν έπεσε από το μηχανάκι, «τα πράγματα ήταν ήρεμα». Επιπλέον,από  το  φωτογραφικό  υλικό  φαίνεται  η προσπάθεια των διαδηλωτών να πορευτούν ειρηνικά, προσπαθώντας ακόμα και να έρθουν σε συνεννόηση με την αστυνομία ώστε να αποφευχθεί η επίθεση.

Παρ’ όλα αυτά,  το  σκεπτικό  της  απόφασης  μιλά  για... «εξαγριωμένο πλήθος»! Επιπλέον, το σκεπτικό αναφέρεται ότι ο Γιώργος Μ. φορούσε  χειρουργική  μάσκα,  όχι  λόγω  των δακρυγόνων που είχαν προηγηθεί,αλλά για να κρύψει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του – κι αυτό παρόλο που τόσο από τις φωτογραφίες όσο και από την κατάθεση ενός εκ των δύο αστυνομικών φαίνεται ότι τη μάσκα την είχε κατεβασμένη στον λαιμό. Μάλιστα εξ αυτού συνάγεται ότι ο Γιώργος Μ. συμμετείχε στη διαδήλωση «έχοντας σκοπό την επίθεση εναντίον των αστυνομικών»! 

Ακόμα πιο παράλογα, υποστηρίζεται ότι ο Γιώργος Μ. ήταν «οπλισμένος, όχι όμως με όπλο όπως το ορίζει ο νόμος» και μάλιστα τονίζεται ότι... «τουλάχιστον όπλο επάνω του δεν βρέθηκε κατά τη σύλληψή του»! 

Το παραλήρημα του σκεπτικού κορυφώνεται  με  την  εκτίμηση  ότι  «ένας  τρίτος  θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την ομάδα “Δικαίωμα” ως εγκληματική οργάνωση συσταθείσα για τη διεξαγωγή επιθέσεων σε αστυνομικούς υπαλλήλους με απώτερο σκοπό την πρόκληση σωματικών βλαβών σ’αυτούς, εγκαυμάτων με τη χρήση εμπρηστικών αντικειμένων τύπου “μολότοφ”, ακόμα και την πρόκληση θανάτου ως αποδεκτό ενδεχόμενο»... 

Τέλος, ο Γιώργος Μ. κρίθηκε ένοχος για την κατηγορία της επικίνδυνης σωματικής βλάβης (παρότι, σύμφωνα και με τους δύο αστυνομικούς, τα τραύματα από την πτώση τους ήταν ελαφρά)  διότι  με  τις  προθέσεις  και  τις  ενέργειες που αναληθώς του αποδίδονται «θα μπορούσε να προκαλέσει μέχρι και θάνατο»!

Παρά το γεγονός ότι η υπεράσπιση ζήτησε ελαφρυντικά λόγω προτέρου εντίμου βίου,καθώς και καλής συμπεριφοράς μετά τα γεγονότα, τίποτα από τα δύο δεν αναγνωρίστηκε. Η αιτιολόγηση είναι «η συμμετοχή του Γιώργου Μ. στο πλήθος που με ενωμένες δυνάμεις διέπραττε βιαιοπραγίες [επαναλαμβάνουμε ότι από πουθενά δεν προκύπτει αυτό] προηγείται χρονικά της επικίνδυνης σωματικής βλάβης κατά των αστυνομικών»,  και  ότι  πριν  από  τα  γεγονότα είχε τάχα «υποπέσει στο αδίκημα της παρακώλυσης συγκοινωνιών» (παρότι γι’ αυτό δεν διώχθηκε ποτέ). 

Εν ολίγοις, ο Γιώργος Μ. δεν είχε «έντιμο βίο» ούτε πριν  αλλά  ούτε  και  μετά  τα  γεγονότα,αφού την κάθε πράξη διαδέχεται η άλλη κ.ο.κ. Αν δεν υπήρχαν οι ημερομηνίες,θα  μπορούσαμε  να  μιλάμε  για  κάποιο στρατοδικείο την περίοδο της χούντας.

Κι όμως, όλα αυτά γράφτηκαν σήμερα...

[--->]

Θα μας κάνουν και ανάπτυξη

Χρήστος Λάσκος *

Πρόσφατα στα «Νέα», ο Γιάννης Βούλγαρης, αφού εξέφρασε για πολλοστή φορά την απέχθειά του προς την κυβέρνηση, της αναγνώρισε, ωστόσο, τη μεγάλη της συνεισφορά στο σύστημα, δηλαδή στη «χώρα»: «Ενσωμάτωσε τη μνημονιακή "αγανάκτηση" στη μνημονιακή αναγκαιότητα», έγραψε.

Η αλήθεια είναι πως, πραγματικά, αν υπάρχει ένα αναμφισβήτητο ίχνος από την παρουσία της κυβέρνησης Τσίπρα αυτό συνίσταται κατεξοχήν στη «συνεισφορά» που επισημαίνει ο Βούλγαρης. Η απονεύρωση μιας εξαιρετικά επικίνδυνης για το σύστημα δυναμικής θα ήταν απίθανη χωρίς την καθοριστική «συμβολή» της παρούσας κυβέρνησης.

Πράγμα που, λογικά, θα έπρεπε, αντί για απέχθεια να κινητοποιεί αισθήματα ευγνωμοσύνης προς τον νέο ΣΥΡΙΖΑ σε όσους είναι πεπεισμένοι πως τα μνημόνια «είναι κάτι το ωραίον». Ξαναλέω, συμφωνώντας τελικά με τον Βούλγαρη: χωρίς την αναντικατάστατη συμβολή της κυβέρνησης Τσίπρα, η πρακτική επιβολή της ιδέας πως «δεν υπάρχει εναλλακτική» δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί τόσο «αναίμακτα».

Ευγνωμοσύνη, λοιπόν, περισσότερο από απέχθεια της χρωστάει το σύστημα.

Αλλωστε, το ίδιο υπαινίσσονται, ασυνείδητα, και όσοι από το εσωτερικό της κυβέρνησης διαπιστώνουν, σε κάθε ευκαιρία, πως το δίλημμα «μνημόνιο –αντιμνημόνιο» είναι παρωχημένο εδώ και καιρό –αν, βέβαια, δεχτούμε πως δεν ήταν εξ αρχής «άκυρο και παραπειστικό».

Θα πορευτούμε, λοιπόν, πια χωρίς διλήμματα; Κάθε άλλο! Το νέο δίλημμα είναι παρόν και αναζητάει απάντηση επειγόντως. Με τα λόγια του Βούλγαρη να η διατύπωσή του: Ανάπτυξη ή στασιμότητα.

Δίλημμα όμορφο και παραγωγικό. Και με ένα σαφές πλεονέκτημα: κανείς δεν είναι με τη στασιμότητα. Ολοι είναι φίλοι, οπαδοί, ρητά αφοσιωμένοι στην Ανάπτυξη. Ετσι έχουμε να κάνουμε με ένα δίλημμα μη δίλημμα. Είμαστε όλοι με την Ανάπτυξη και το μόνο προς συζήτηση –να, πεδίον δόξης λαμπρό!- είναι οι πρόσφοροι τρόποι για την επίτευξή της.

Είχαμε μια ευκαιρία πρόσφατα να πάρουμε μια γεύση αυτής της ουσιώδους αντιπαράθεσης. Κάπου εκεί στο ΙΟΒΕ, αν δεν κάνω λάθος, ο υπουργός Οικονομικών και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος διαφώνησαν ως προς το πώς μπορεί να εκκινήσει η ανάπτυξη. Ο μεν Στουρνάρας υποστήριξε ότι όρος είναι η αύξηση της ιδιωτικής αποταμίευσης, ο δε Τσακαλώτος πως χωρίς την ώθηση της ιδιωτικής κατανάλωσης κάτι τέτοιο είναι το απόλυτο absurdum. Ως προς αυτό, μάλιστα, επικαλέστηκε και τους κοινούς –κεϊνσιανούς;- τους δασκάλους στην Αγγλία.

Είναι προφανές, νομίζω, πως η συζήτηση είναι χωρίς περιεχόμενο. Διότι ούτε ανάκαμψη της ιδιωτικής αποταμίευσης είναι ορθολογικό να αναμένουμε για μερικές δεκαετίες τουλάχιστον –εκτός αν ο Στουρνάρας πείσει τους πατριώτες επιχειρηματίες να φέρουν πίσω τις καταθέσεις τους σε ξένες τράπεζες ή οφ σορ- ούτε, βεβαίως, αύξηση της κατανάλωσης, στο μέτρο που τα αμέσως επόμενα νέα από το μέτωπο του διαθέσιμου εισοδήματος περιλαμβάνουν μεγάλες περικοπές στις συντάξεις και στα χαμηλά εισοδήματα από μισθούς λόγω μείωσης του αφορολόγητου.

Αν, λοιπόν, η ανάπτυξη είναι να βασιστεί σε αυτά ζήτω που καήκαμε!

Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που πολλοί «έγκυροι πραγματογνώμονες» συμφωνούν πως πραγματική ανάπτυξη δεν μπορεί να πυροδοτηθεί –μετά από την καταστροφή που μεσολάβησε- χωρίς ένεση επενδύσεων, τουλάχιστον, 100 δισεκατομμυρίων, τα επόμενα λίγα χρόνια! Από πού; Από την ιδιωτική αποταμίευση, από την ιδιωτική κατανάλωση και, κρατηθείτε, από τις... ξένες άμεσες επενδύσεις (τύπου Fraport;), οι οποίες από 1 με 2 δισεκατομμύρια τον χρόνο –τα περσινά 4 πανηγυρίστηκαν εξόχως από το υπουργείο Ανάπτυξης- θα εκτοξευτούν στα εκατοντάδες δισεκατομμύρια!

Κοροϊδία; Από κάποιους ναι, από άλλους όχι! Το θεμελιώδες, ωστόσο, είναι πως λείπουν απολύτως τα χρηματοδοτικά εργαλεία. Είναι προφανές πως χωρίς δημόσιες επενδύσεις δεν είναι δυνατή καμιά «επανεκκίνηση». Οι δημόσιες επενδύσεις, όμως, είναι επικηρυγμένες. Μόνο μια πραγματική ρήξη με τον ζουρλομανδύα που μας έχουν φορέσει θα μπορούσε να δώσει λύση και ελπίδα. Ολα τα άλλα είναι απλώς φληναφήματα.

Ως προς αυτό, φτάνει να παρακολουθήσουμε τα περιφερειακά αναπτυξιακά συνέδρια της κυβέρνησης: κλισέ, αερολογίες, γενικότητες, μηδέν σχέδιο. Εκθέσεις ιδεών, με λίγο ΕΣΠΑ, ένα κάποιο μετρό και πολλή θάλασσα. «Παραγωγική ανασυγκρότηση» λέει, αλλά, όσο καλόπιστος και να είσαι προτιμάς, να διαβάσεις το σχέδιο της McKinsey παρά να χάνεις τον χρόνο σου στο απολύτως τίποτε. Σας καλώ να τα δείτε και διαψεύστε με.

Για δε το αναπτυξιακό όραμα της αντιπολίτευσης ας μη μιλήσουμε καλύτερα.

Να το ξαναπούμε γι’ άλλη μια φορά. Δεδομένης αυτής της οικονομικά καταστροφικής και κοινωνικά κανιβαλικής πολιτικής, που υπηρετούν από το 2010 κι έπειτα οι κυβερνήσεις αδιακρίτως, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα ούτε «δίκαιης» ούτε άδικης (sic) ανάπτυξης. Οσα λέγονται είναι απλώς ασυναρτησίες.

Το σύστημα τα κατάφερε: μεταξύ άλλων, έφτιαξε μια εργοδοτική δικτατορία χωρίς προηγούμενο, πραγματοποίησε μια θηριώδη αναδιανομή σε βάρος του κόσμου της εργασίας, έσωσε τις τράπεζες και διασφάλισε την αποπληρωμή των «τοκογλύφων» -που έλεγε και ο Τσίπρας. Δεν είναι και λίγα! Η ανάπτυξη θα έρθει όταν έρθει – ώς τότε μπορούμε να σκιαμαχούμε θεωρητικώς περί του πρωτείου της αποταμίευσης ή της δαπάνης.

* εκπαιδευτικός 

[--->]