Ο Τσίπρας αρωγός των επιχειρημάτων Σαμαρά και Βενιζέλου

 

Του Γιάνη Βαρουφάκη,πρώην υπουργού Οικονομικών,

επικεφαλής DiEM2025 

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του πρωθυπουργού στην «Εφ. Συν.» του Σαββατοκύριακου μέγιστη εντύπωση προκα­λεί η τοποθέτηση του σχετικά με τον λεγόμενο «κόφτη χρέους». Πρόκειται για ένα «ταβάνι» αποπληρωμών του Δημοσίου στους δανειστές που, όπως είπε ο πρωθυ­πουργός, εφόσον συμφωνηθεί (κάτι που παραπέμπεται για το 2018), «διασφαλίζει ότι η χώρα δεν θα καταβάλλει για αποπληρωμή του χρέους περισσότερο από το 15% του ετήσιου ΑΕΠ της».

Σε τι ακριβώς θα μας βοηθούσε όμως μια τέτοια ρύθ­μιση; Πέρσι, το ΑΕΠ της χώρας ήταν 176 δισ. ευρώ. Οι αποπληρωμές μας στους δανειστές κατά τη διάρκεια του 2015 ανήλθαν στα 21,9 δισ., δηλαδή στο 12,4% του ΑΕΠ ή στο 43% (!) των δημόσιων εσόδων. Ακόμα κι αν είχαμε «διασφαλίσει» τον «κόφτη-ταβάνι» αποπληρω­μών ύψους 15% του ΑΕΠ, καθόλου δεν θα μας βοηθού­σε (καθώς οι αποπληρωμές μας ήταν χαμηλότερες του 15% του ΑΕΠ).

Μήπως ο πρωθυπουργός εννοεί ότι θα προκύψουν οφέλη και ελάφρυνση χρέους στα επόμενα χρόνια; Ας δούμε τους αριθμούς έως το 2030. 

Ο πίνακας κατα­γράφει τις προδιαγεγραμμένες αποπληρωμές του Δη­μοσίου όπως προέκυψαν μετά το 2ο Μνημόνιο σε δισ. ευρώ και ως ποσοστό του ΑΕΠ (π 3η στήλη υπολογίζει τις αποπληρωμές ως ποσοστό του ΑΕΠ του 2015 ενώ η 4η τις υπολογίζει ως ποσοστό του ΑΕΠ όπως το προβλέπει η τρόικα).

Οι προδιαγεγραμμένες αποπληρωμές του Δημοσίου όπως προέκυψαν μετά το β' Μνημόνιο

ετος	αποπληρωμές σε δισ. ευρω	ποσοστο αεπ 2015	ποσοστο προβλ.αεπ
2015	21,9	12,4%	12,4%
2016	13,11	7,44%	7,3%
2017	13,89	7,89%	7,7%
2018	11,26	6,39%	6,3%
2019	16,61	9,44%	9,2%
2020	13,41	7,62%	7,5%
2021	18,13	10,3%	10,0%
2022	33,36	19%	18,5%
2023	28,74	16,3%	16,0%
2024	24,5	13,9%	13,6%
2025	17,83	10,1%	9,9%
2026	17,21	9,78%	9,6%
2027	16,67	9,47%	9,3%
2028	15,84	9%	8,8%
2029	14,6	8,3%	8,1%
2030	14,18	8,06%	7,9%

Είναι προφανές ότι το ως άνω όριο του 15%, που ο πρωθυπουργός θεωρεί ευερ­γετικό, ούτε και στα επόμενα χρόνια θα βοηθήσει. Πράγματι, σύμφωνα με τα ισχύοντα δεδομένα, πρόκειται να ενερ­γοποιηθεί μόνο το 2022 και το 2023, χρονιές που οι αποπληρωμές μας υπερ­βαίνουν το όριο του 15%. Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση όμως, το όφελος είναι διαχρονικά αμελητέο: 7 δισ. το 2022 και 2,3 δισ. το 2023. 

Προς τι, λοιπόν, η θετική αποτίμηση του «κόφτη χρέ­ους» από τον πρωθυπουργό; Η απάντηση του, στην ίδια συνέντευξη, έχει ως εξής: «Για να αντιληφθείτε τι ση­μαίνει αυτό, αρκεί να αναφέρουμε ότι από το 2009 και μετά πληρώσαμε για το χρέος ποσά που αντιστοιχούσαν από 26% ώς και 33% του ΑΕΠ. Αν είχαμε αυτόν τον "κόφτη" από το 2011 ώς το 2015, θα είχαμε πληρώσει περίπου 100 δισ. ευρώ λιγότερα».

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ. Ο «κόφτης» του 15% θα είχε μειώσει σημαντικά τις αποπληρωμές της χώρας την περίοδο 2009-2014. Ομως για την περίοδο 2015-2030, αν ο «κόφτης» του 15% αποτελεί όντως λυτρωτική «λύ­ση» που καθιστά το χρέος βιώσιμο (κάτι που δεν ισχύει), τότε τα εύσημα τα αξίζουν οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος, οι οποίοι, όπως δείχνει ο προηγούμενος πίνακας, «δι­ασφάλισαν» πως την περίοδο 2015-2030 οι ετήσιες αποπληρωμές κατά μέσο όρο δεν θα ξεπερνούν το 11 % του ΑΕΠ (με το 2022 και το 2023 να απαιτούν μια μικρή περαιτέρω ρύθμιση).

Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι «κόφτης» του 15% σε καμία περίπτωση δεν καθιστά το χρέος βιώσι­μο. Οπως οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος δεν δικαιούνταν να διατυμπανίζουν πως οι «χαμηλές» αποπληρωμές που έφεραν με το 2ο Μνημόνιο καθιστούσαν το χρέος βιώσιμο, το ίδιο ισχύει και για τον «κόφτη» που ο πρω­θυπουργός ελπίζει να «διασφαλίσει» το 2018 για το 3ο Μνημόνιο.

Εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αγκαλιάζει σήμερα τους στόχους που έθεσε και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσε η προηγούμενη κυ­βέρνηση. Ίσως οι συνεργάτες του πρωθυπουργού έχουν κατά νου να ζητήσουν από την τρόικα τον συνυπολογισμό στις ετήσιες αποπληρωμές της μετακύλισης των έντοκων γραμματίων του Δημοσίου, που κυμαίνονται μεταξύ 9 και 10 δισ. ετησίως. Τότε, πράγματι, οι ετήσιες αποπληρωμές θα περιορίζονταν σημαντικά.

Το πρόβλημα με έναν τέτοιο διαπραγματευτικό στό­χο, εφόσον υφίσταται, είναι διττό: Πρώτον, τον απορρί­πτει με σθένος η τρόικα και δεν θα επιτευχθεί. Δεύτερον, δεν αρκεί (ακόμα και να επιτευχθεί) για να καταστήσει το χρέος βιώσιμο. 

Ως προς το εφικτόν τού να συμπερι­ληφθούν τα έντοκα γραμμάτια στον υπολογισμό του 15%, το ΔΝΤ (το οποίο πρώτο σκαρφίστηκε αυτόν τον «κόφτη») δεν θεωρεί τα έντοκα γραμμάτια μέρος των αποπληρωμών της χώρας (καθώς απλά μετακυλίονται χωρίς να αποπληρώνουν χρέος). Και σ' αυτό συμφω­νούν απολύτως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ.

ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΟΦΕΛΗ που θα είχαμε ακόμα κι αν τα έντο­κα συμπεριλαμβάνονταν στο 15%, είναι ξεκάθαρο ότι μια τέτοια ρύθμιση οδηγεί στην επιβάρυνση (αντί για ελάφρυνση) του χρέους με μόνο αντάλλαγμα μεσο­πρόθεσμες... ευκολίες πληρωμών. Πολύ απλά, είναι σαν η τράπεζα σας να σας επιτρέψει να μην πληρώνετε το στεγαστικό σας δάνειο για δέκα χρόνια -απλά, αυτό γιγαντώνεται καθώς τοκίζεται. Την άνοιξη του 2015, η ομάδα ερευνητών με την οποία επεξεργαστήκαμε τις προτάσεις του υπουργείου Οικονομικών για το χρέος καταλήξαμε στο συμπέρασμα  ότι, ακόμα και να περιοριστούν οι ετήσιες αποπληρωμές κάτω του 10% του ΑΕΠ,το 2060 το χρέος θα ξεπεράσει το 300% του ΑΕΠ.

Πρόσφατα, το ερευνητικό τμήμα του ΔΝΤ επιβεβαίωσε αυτές μας τις προβλέψεις. Και πράγματι αναδιάρθρωση του χρέους βασιζόμενο στα swaps(ανταλλαγές χρέους) που είχαμε προτείνει. Μόνο σε συνδυασμό με μια τέτοια αναδιάρθρωση χρέους μπορεί ο «κόφτης» να αποδώσει. Όμως τέτοια αναδιάρθρωση το Eurogroup αρνείται να συζητήσει, υποσχόμενο μόνο τον «κόφτη» για μετά το 2018. Οπότε είναι άκαιρο να μιλά κανείς για ελάφρυνση χρέους, έστω και άτυπη.

ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ο ΣΥΡΙΖΑ (ορθά) απέρριπτε τον ισχυρισμό της συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ πως ο περιορισμός των αποπληρωμών σε, κατά μέσο όρο, 11% του ΑΕΠ καθιστούσε το χρέος βιώσιμο. Με την πρόσφα­τη συνέντευξη του στην «Εφ.Συν.», ο πρωθυπουργός, ακουσίως βέβαια, γίνεται αρωγός των επιχειρημάτων των κ. Σαμαρά και Βενιζέλου. Καλό θα ήταν οι συνερ­γάτες του να είναι πιο προσεκτικοί.

Το χρέος παραμένει καθ' όλα μη βιώσιμο και κανένας «κόφτης» δεν πρόκειται να αλλάξει αυτήν την πραγμα­τικότητα -ιδίως αυτός που σήμερα συζητείται. 

Μόνο η άμεση παύση της επιταχυνόμενης λιτότητας (δηλαδή μείωση του μεσοπρόθεσμου στόχου πρωτογενούς πλε­ονάσματος από το 3,5% κάτω του 1,5%), σε συνδυα­σμό με πραγματική αναδιάρθρωση χρέους, μπορεί να δώσει ανάσες στη χώρα ανατρέποντας τη σκοτοδίνη χρέους-ύφεσης

  [--->]

 

Προ του επιγράμματος

του ΣΤΑΘΗ*

Ψέμα, τρέλα και κλισέ! Αυτό είναι το τρίπτυχο με το οποίο κυβερνά η κυβέρνηση (που κυβερνάται από τους Επικυρίαρχους). Αυτή είναι

η Ανίερη Τριάδα (το ψέμα, η τρέλα και τα κλισέ), αυτή είναι η τρόικα των αξιών της Αριστεράς που γονάτισε μπροστά στην τρόικα των Ανάξιων (να είναι άνθρωποι). Αυτών που έχουν κάνει την πλάση ένα τσιμπούσι για τα τσιμπούρια.

Ψέματα – τα λέει ο κ. Τσίπρας προς όλους και για τα πάντα! Για το μνημόνιο, το χρέος, τις πολεμικές αποζημιώσεις, το παράλληλο πρόγραμμα, τα ισοδύναμα, για όλα. Για τον ΕΝΦΙΑ, την αξιοποίηση των υποδομών και των πόρων της χώρας, για τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας και τόσα άλλα, για

όλα λέει ψέματα. Ψέμα είναι και το ότι κυβερνά (ούτε καν αυταπάτη), κυβερνάται. Και το ψέμα είναι ντρόγκα.

Είναι εθισμός. Και η κυβέρνηση είναι ένας ντήλερ ψευδών. Για τα κόκκινα δάνεια, για τα εργασιακά, για όλα – χτυπάει τους ανθρώπους με το ψέμα στην καρδιά, και τους μουδιάζει.

Ενα ευρώ το ψωμί το κιλό. Για μια τετραμελή οικογένεια, δυο κιλά ψωμί ίσον δυο ευρώ την ημέρα, ίσον εξήντα ευρώ τον μήνα, ίσον 720 ευρώ τον χρόνο, ίσον ενάμισης μισθός από αυτούς τους γλίσχρους που ευλόγησε να υπάρχουν και η κυβέρνηση του Καρανίκα. Ενάμισης μισθός για το ψωμί!! Κι εκτός από το ψέμα

η τρέλα. Η άλλη, η δεύτερη ντρόγκα. Που παραλύει τη λογική και βεβηλώνει την ηθική. Σου βγάζουν το σπίτι στο σφυρί και σου λένε ότι το υπερασπίζονται. Μαζί με τον Χριστό ανασταίνουν και την ανάπτυξη που μετά γαμάνε στους φόρους. Δεν καταπιέζουμε τους φορολογούμενους, αυτοί φταίνε που είναι φορολογούμενοι. Πονάω που σου κόβω το πόδι, κάτσε να σου κόψω και το άλλο. 

Η γλίτσα ως ηθικό πλεονέκτημα.

Λέει τώρα ο κ. Τσίπρας με θράσος χιλίων πιθήκων (σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών») ότι «θα υπερασπισθεί την εργασία, όπως συνέβη με την πρώτη κατοικία και τις συντάξεις». Εδώ

η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Δεν έχεις από που να φύγεις. Κλείνεις τα μάτια κι αν σε βρει η σφαίρα, σε βρήκε. Ντρόγκα! φάε την παραμύθα κι αν δε σε φάει αυτή σήμερα, θα σε φάει αύριο – εγώ χρόνο να αγοράζω, αυτό είναι όλο. 

Χρόνο από τη δική σου ζωή,

ο χρόνος είναι ό, τι πολυτιμότερο έχεις. Τον αγοράζω φθηνά, τον κάνω χρόνο για την καρέκλα μου κι ας πετάω τον χρόνο της χώρας για 99 έτη στα σκυλιά. Ας μετράνε οι άνθρωποι τη ζωή τους από μείωση σε μείωση μισθών και από αύξηση σε αύξηση φόρων, το παρεάκι

να περνάει καλά,  πέντε – έξι παχυλοί μισθοί ακόμα, να τρώνε οι νεόκοποι νεόπλουτοι στα καλά ρεστοράν και να ακκίζονται με τα τζάκια, τη διαπλοκή που θα κατέστρεφαν.

Όμως η τρέλα αποβλακώνει, μωραίνει Κύριος, το ψέμα αποθρασύνει, ακονίζει τα νύχια της η Νέμεσις. Και τα κλισέ δεν μπορούν να βοηθήσουν. Λέει τώρα η κυβέρνηση: «στροφή στην καθημερινότητα» - αφού πρώτα την έκαναν μπάχαλο. Με τα μέτρα που πήραν. 

Και πιο μπάχαλο με τα μέτρα που θα πάρουν. «Τελείωσαν τα δύσκολα», απλώς έρχονται τα δύσκολα του Σεπτέμβρη. «Τώρα θα κριθούμε από τη διακυβέρνηση» - γιατί; θα πάψει να κυβερνάει η Τρόικα; Θα καταργηθεί το Υπερταμείο; θα αναστηθούν οι νεκροί; Τί εστί καθημερινή διακυβέρνηση; η υποταγή της εκπαίδευσης στις ντιρεκτίβες του ΟΟΣΑ και του Σόρος; Η διαχείριση της φτώχειας; Οι

όλο και πιο πολλές κατασχέσεις από τους λογαριασμούς των φτωχοδιαβολών; Οι φτωχοδιάβολοι είναι που θα σας στείλουν στον Διάβολο, και θα είναι μέρα μεσημέρι.

Σκοτώσατε την ελπίδα μιας κοινωνίας. Και τη δουλεύετε κι από πάνω. Πουλάτε τρέλα και ψέμα. Και διασύρετε ταυτοχρόνως την Αριστερά και την Ελλάδα. «Δεν είμαστε Έλληνες» φωνάζουν σήμερα οι Γάλλοι στους δρόμους του αγώνα.

Ποτέ άλλοτε τόσον ολίγιστοι δεν έκαναν τόσα πολλά εναντίον τόσων πολλών μέσα σε τόσο λίγο χρόνο – αυτό είναι Ύβρις. Ύβρις με τα όλα της. Μόνον θεομπαίχτες μπορούν να τη διαπράξουν, μεταλλαγμένοι σε εχθρούς του λαού και των ανθρώπων. Αυτός που πληρώνεται και στις 20 του μηνός δεν έχει φράγκο, αυτός που δεν πληρώνεται καθόλου, αυτός που ψυχομαχάει στα νοσοκομεία, αυτός που αγωνιά θρηνεί κι εξευτελίζεται στις ουρές για ένα κομμάτι ψωμί – όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί, οι πιο πολλοί, μετράνε διαφορετικά τον χρόνο (που εσείς αγοράζετε ξεπουλώντας ιερά και όσια). Γη απ’ αυτήν που εκχωρείτε, και ύδωρ απ’ αυτό που μαγαρίζετε, δεν θα υπάρχει για να σταθείτε και για να πιείτε. Διότι η κυρίως αμαρτία σας είναι ότι διδάσκετε τον λαό ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Εκ τούτου

τα εύγε του Σόιμπλε, αλλά και το επίγραμμα του βίου σας…

*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr την Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

 [--->]

Το εγχειρίδιο του καλού «μεταρρυθμιστή»

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Μια σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης αλλαγή πολιτικού παραδείγματος στην Ευρώπη, μέσω Ελλάδας: Ξεχάστε τους «τεχνοκράτες» και πάρτε το πολιτικό ρίσκο των σκληρών μέτρων

Αδύνατο να προσπεράσει κανείς την καίρια παρατήρηση του προέδρου του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ για το Έλληνα πρωθυπουργό. Ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών, σε συνέντευξή του σε 6 ευρωπαϊκές εφημερίδες, περιέγραψε ως εξής την ιδανική συνταγή πολιτικής επιτυχίας στην Ευρωζώνη: «Είμαι σοσιαλδημοκράτης και θεωρώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι το πιο εύγλωττο παράδειγμα. Προέρχεται από την άκρα αριστερά και εξελέγη πέρυσι, αφού πρώτα υποσχέθηκε το ακατόρθωτο. Όμως έπειτα από μια κρίση το διόρθωσε. Το κόμμα του έγινε ειλικρινές και εξελέγη για δεύτερη φορά με διαφορετική εντολή. Τρέφω μεγάλο θαυμασμό γι’ αυτόν και τον Ιταλό Ματέο Ρέντσι. Προωθούν μεταρρυθμίσεις και καταφέρνουν να παραμείνουν στην εξουσία».

Στην αποστροφή αυτή συμπυκνώνεται η αλλαγή πολιτικού παραδείγματος που προωθείται από ηγετικούς κύκλους της Ευρωζώνης, στην οποία πρωτοστατούν κυρίως σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης πολιτικοί.

Λιτότητα, απορρύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις

Αυτό που αποκαλείται «μεταρρυθμίσεις» είναι ένα εξ ορισμού αντιδημοφιλές συνονθύλευμα μέτρων νεοφιλελεύθερης έμπνευσης που στηρίζεται σε τρεις πυλώνες: λιτότητα, απορρύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις. Παρά τις διαφωνίες ή τις διαφοροποιήσεις στις αναλογίες της συνταγής από χώρα σε χώρα, σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, με μνημόνιο ή χωρίς, προωθούν το ανάλογο πακέτο μέτρων. Η κυβέρνηση Ολάντ στη Γαλλία επέβαλε με προεδρικό διάταγμα την πιο ακραία εργασιακή μεταρρύθμιση, κάτι ανάλογο έκανε πέρσι η κυβέρνηση Ρέντσι στην Ιταλία, ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ πέρασε από τη Βουλή και με απροσδόκητα αδύναμες κοινωνικές αντιστάσεις το πιο ολιστικό πακέτο λιτότητας- απορρύθμισης- ιδιωτικοποιήσεων (αν και έπεται συνέχεια το φθινόπωρο).

 Το μοντέλο των «τεχνοκρατών»

 Πριν από 3-4 χρόνια αυτό φαινόταν αδιανόητο σε πολλές πολιτικά εύθραυστες χώρες της Ευρωζώνης. Σε σημείο ώστε τα τότε ηγετικά κλιμάκια της Ε.Ε. να πειραματιστούν ευρύτατα με μορφώματα κυβερνήσεων τεχνοκρατών, προκειμένου να ανακουφίσουν τα κόμματα εξουσίας από το βάρος του πολιτικού κόστους. Μάλιστα, στα τέλη του 2011 εμφανίστηκε η περίφημη «Ομάδα της Φρανκφούρτης» (Groupe de Francfort), από τους Μέρκελ, Σαρκοζί, Λαγκάρντ, Ντράγκι, Μπαρόζο, Ρομπέι και Ρεν (όλοι τους τότε είχαν θεσμικό ρόλο), που μεταξύ άλλων προωθούσαν την εναλλακτική των «τεχνοκρατικών» ή «οικουμενικών» κυβερνήσεων.

Η ιδέα, ως γνωστόν, δοκιμάστηκε με την κυβέρνηση Μόντι στην Ιταλία και την κυβέρνηση Παπαδήμου στην Ελλάδα, με καλές «μεταρρυθμιστικές» επιδόσεις, αλλά καταστροφικές πολιτικές αποδόσεις. Χαρακτηριστικό ότι στις εκλογές του 2013 ο συνασπισμός του «τεχνοκράτη» πρωθυπουργού Μόντι περιορίστηκε στο 10,5%.

Το αποτυχημένο μοντέλο των «τεχνοκρατικών κυβερνήσεων», κατά κάποιο τρόπο, χρεώθηκε στον δεξιό πυλώνα της ευρωπαϊκής «συγκυβέρνησης» χριστιανοδημοκρατών- σοσιαλδημοκρατών. Στον αντίποδά του, το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ, της δεύτερης εκλογικής του νίκης παρά τη στροφή 180ο και της επιβίωσης της κοινοβουλευτικής του επιβίωσης παρά τα αδιανόητα μέτρα, έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον του σοσιαλδημοκρατικού πυλώνα της ευρωπαϊκής ελίτ. 

Το πολιτικό παράδειγμα αντιστρέφεται: το μήνυμα είναι ότι αντί να αποφεύγεις το πολιτικό ρίσκο, πρέπει να το αναλαμβάνεις, ακόμη κι αν έχεις απέναντί σου μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και των ίδιων των ψηφοφόρων σου. Ο πραγματικός «μεταρρυθμιστής» που δεν ορρωδεί προ ουδενός, τελικά έχει σοβαρές πιθανότητες να επιβραβευτεί.

 Η πολιτική «ιδιοκτησία» των μέτρων

 Αυτό το νέο, υπόρρητο πολιτικό δόγμα, που ο Ντάισελμπλουμ το υπογραμμίζει με τις δηλώσεις θαυμασμού προς Τσίπρα και Ρέντσι (αλλά γιατί όχι και προς τον Ολάντ που συγκρούεται με τα συνδικάτα;), πέρασε και σε αρκετά θεσμικά κείμενα της Ευρωζώνης- της Κομισιόν, της ΕΚΤ, του Eurogroup-, μέσα από τις χαρακτηριστικές εκκλήσεις προς τις κυβερνήσεις που εφαρμόζουν μνημόνια ή οδυνηρά «μεταρρυθμιστικά» μέτρα να αποκτήσουν την «ιδιοκτησία» των προγραμμάτων. «Πολιτική ιδιοκτησία» είναι ο σωστός προσδιορισμός και εννοεί ότι οι πολιτικές δυνάμεις που είναι στην εξουσία πρέπει να υπερασπιστούν ιδεολογικά και πολιτικά τον νεοφιλελεύθερο πυρήνα των «μεταρρυθμίσεων» στην κοινή γνώμη των χωρών τους, αντί να κρύβονται πίσω από τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.

Το νόημα του νέου πολιτικού παραδείγματος είναι απλό: μπορείς να είσαι χριστιανοδημοκράτης, σοσιαλδημοκράτης ή αριστερός, αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι καλός «μεταρρυθμιστής». Να κάνεις ιδιοκτησία σου το τρίπτυχο λιτότητα- απορρύθμιση-ιδιωτικοποιήσεις, ανεξάρτητα από το πώς θα το «συσκευάσεις». Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται μια μεγαλύτερη ομογενοποίηση του πολιτικού φάσματος γύρω από τα νεοφιλελεύθερα θεμέλια της Ε.Ε. και μια ευρύτερη συμμαχία απόκρουσης όσων συλλήβδην αποκαλούνται «λαϊκιστές» και «ευρωσκεπτικιστές».

Σοσιαλιστές και Αριστερά

Φυσικά, αυτή η εξέλιξη έχει για κάποιους και στενότερες πολιτικές στοχεύσεις. Για την παραπαίουσα ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που έχει εξουθενωθεί έπειτα από σχεδόν δυο δεκαετίες προσκόλλησης στα κόμματα της ευρωπαϊκής δεξιάς, είναι μια ευκαιρία να επιπλεύσει. Η σταθερή πια πρόσκληση του Αλ. Τσίπρα στις συνόδους κορυφής των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών είναι η αρχή μιας σχέσης με μέλλον. Χρήσιμης και σε εναλλακτικές, κεντροαριστερές κυβερνητικές λύσεις συνεργασίας που δεν θα διακινδυνεύουν τον σκληρό πυρήνα του ευρωπαϊκού σχεδίου (βλέπε Πορτογαλία σήμερα, Ισπανία προσεχώς). Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μέσο διεμβολισμού, εξουδετέρωσης ή αφομοίωσης της - κατά Ντάισεμπλουμ- ευρωπαϊκής «άκρας αριστεράς» από τη σοσιαλδημοκρατία.

www.dikaiologitika.gr