Το μνημόνιο Νο 3 και ΜΕΤΑ τις εκλογές το 2ο πακέτο μέτρων
Το μεγάλο σκάνδαλο της «ιδιωτικοποίησης» των περιφερειακών αεροδρομίων σε 11 ερωτήματα
Η Ομοσπονδία Συλλόγων Υπηρεσίας Πολιτικών Προστασίας με ανακοίνωσή
της αναφέρεται στο σκάνδαλο της ιδιωτικοποίησης των περιφερειακών
αεροδρομίων:
Με αφορμή τη δημοσίευση της 240 Β Απόφασης του Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής της Κυβέρνησης , (ΦΕΚ 98 Α, 17-8-15), για την έγκριση υπογραφής από το ΤΑΙΠΕΔ της σύμβασης παραχώρησης (ξεπουλήματος) των ελληνικών κρατικών αεροδρομίων, με ΟΡΓΗ , ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ αλλά και ΘΛΙΨΗ, όχι μόνο σαν εργαζόμενοι αλλά και σαν έλληνες πολίτες, ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ τα παρακάτω, ζητώντας απαντήσεις στα ερωτήματά μας:
Με αφορμή τη δημοσίευση της 240 Β Απόφασης του Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής της Κυβέρνησης , (ΦΕΚ 98 Α, 17-8-15), για την έγκριση υπογραφής από το ΤΑΙΠΕΔ της σύμβασης παραχώρησης (ξεπουλήματος) των ελληνικών κρατικών αεροδρομίων, με ΟΡΓΗ , ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ αλλά και ΘΛΙΨΗ, όχι μόνο σαν εργαζόμενοι αλλά και σαν έλληνες πολίτες, ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ τα παρακάτω, ζητώντας απαντήσεις στα ερωτήματά μας:
- -Γιατί προχωράει η όλη διαδικασία παραχώρησης, όταν η σημερινή κυβέρνηση, μέχρι πρότινος, κατήγγειλε με σκληρό τρόπο και εκφράσεις, την υποτιθέμενη ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων σαν τεράστιο σκάνδαλο, απειλώντας συγχρόνως το ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ με ποινικές διώξεις;
- -Γιατί προχωράει η όλη διαδικασία, όταν όλοι οι εμπλεκόμενοι υπουργοί, δημόσια έχουν καταγγείλει την αποικιοκρατική φιλοσοφία της σύμβασης , το γεγονός ότι αποτελεί ευρωπαϊκή αν όχι παγκόσμια πρωτοτυπία και το ότι είναι μη συμφέρουσα για την ελληνική οικονομία και τις τοπικές κοινωνίες;
- -Γιατί προχωράει η όλη διαδικασία, όταν ο ίδιος ο αναπληρωτής Υπουργός Υποδομών, με δημόσιες τοποθετήσεις του (εφημ.ΤΟ ΒΗΜΑ 16/8/15) εκφράζει την αγωνία του για τον κίνδυνο διεκδίκησης, από τον παραχωρησιούχο των αεροδρομίων, τεράστιων οικονομικών αξιώσεων για πράξεις και παραλήψεις του ελληνικού δημοσίου, οικονομικών αξιώσεων που όχι μόνο αντισταθμίζουν το υποτιθέμενο υψηλό τίμημα παραχώρησης , αλλά θα αναγκάσουν τον έλληνα φορολογούμενο να πληρώσει και από πάνω, για μια συμφωνία που δεν γνωρίζει τι κρύβει;
- -Γιατί δεν συνυπολογίστηκαν στη συμφωνία οι μεγάλες δαπάνες που θα απαιτηθούν για τις απαλλοτριώσεις και τις παρεμβάσεις στις υποδομές των αεροδρομίων, προκειμένου αυτά να πιστοποιηθούν από την ΥΠΑ, όπως επιβάλλουν οι διεθνείς, ευρωπαϊκοί και εθνικοί κανονισμοί, με αποτέλεσμα να κληθεί ο έλληνας φορολογούμενος να πληρώσει τις «παραλείψεις» αυτές;
- -Γιατί ουδείς εκ των αρμοδίων έλαβε υπόψη τις καταγγελίες που υπάρχουν, σε διεθνές επίπεδο, για τη συμπεριφορά της FRAPORT, όχι μόνο σε σχέση με τα εργασιακά αλλά και με την μη συμμόρφωση της στις εθνικές νομοθεσίες (αεροδρόμιο Βαλτιμόρης ΗΠΑ, αεροδρόμιο Μανίλας Φιλιππίνες κλπ)
- -Γιατί ουδείς εκ των αρμοδίων έλαβε υπόψη τις καταγγελίες ότι ο σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ, LUFTHANSA CONSULTING είναι θυγατρική εταιρεία της Lufthansa, η οποία συμμετέχει στη κοινοπραξία του παραχωρησιούχου, δηλαδή «Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει» όπως λέει ο για μια ακόμη φορά προδομένος ελληνικός λαός ;
- -Γιατί όχι μόνο δεν έγινε επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας , όπως σε όλους του τόνους δήλωνε η κυβέρνηση, αλλά η συμφωνία αυτή κρατιέται ακόμη επτασφράγιστο μυστικό, παρότι οδεύει για υλοποίηση, μήπως αυτό έχει σχέση με το γεγονός ότι η FRAPORT είναι μια κρατική γερμανική εταιρεία, άρα δεν υφίσταται δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης ;
- -Γιατί χρησιμοποιούνται βαρύγδουποι όροι, όπως ιδιωτικοποίηση /αποκρατικοποίηση, όταν το μόνο που πραγματεύεται η συμφωνία παραχώρησης είναι η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, καθώς τα ελληνικά κρατικά αεροδρόμια γίνονται γερμανικά κρατικά ;
- -Γιατί δεν λαμβάνονται υπόψη οι σφοδρές αντιδράσεις όλων των τοπικών φορέων, της τοπικής αυτοδιοίκησης και των επιχειρηματιών του κλάδου πανελληνίως, για το επιχειρούμενο ξεπούλημα, η μήπως το όλο εγχείρημα δεν γίνεται για το συμφέρον τους, αλλά για άλλους λόγους ;
- -Γιατί δεν ενημερώνεται ο ελληνικός λαός ότι η συμφωνία αυτή παραδίδει αμαχητί τη τουριστική πολιτική της χώρας σε γερμανικά συμφέροντα, τα οποία πλέον καθετοποιούν τη παραγωγή του τουριστικού προϊόντος (γερμανός tour operator, γερμανική αεροπορική εταιρεία, γερμανικά ξενοδοχεία, γερμανικά αεροδρόμια); Με την καθετοποίηση αυτή τα έσοδα από την όλη δραστηριότητα θα παραμένουν μέσα στο σύστημα και μόνο «ψίχουλα» θα «πέφτουν» στη τοπική οικονομία.
- Ποιος καθορίζει πλέον την έννοια του δημοσίου συμφέροντος και της εθνικής τουριστικής πολιτικής, ή μήπως και αυτά θυσιάστηκαν στο βωμό της νέας τάξης πραγμάτων ;
Κατάρρευση των ασιατικών χρηματιστηρίων και όχι μόνο.Η κρίση συνεχίζεται
Τελικά δεν άντεξε
το πρώτο τείχος που σήκωσε η κινεζική Κεντρική Τράπεζα για να αντιμετωπίσει την έκρηξη
της κερδοσκοπικής φούσκας που είχε δημιουργηθεί στις χρηματαγορές της χώρας τον
τελευταίο ενάμιση χρόνο. Ο κεντρικός μάλιστα ρόλος της οικονομίας του Πεκίνου
στο παγκόσμιο σύστημα, και κυρίως στην ασιατική αγορά, συμπαρασύρει ολόκληρη
την ήπειρο.
Το χρηματιστήριο της Σαγκάης σημείωσε πτώση -8,19% και ο δείκτης Shenzhen τον μιμείται αμέσως, κατρακυλώντας -7,02%. Ούτε καν η άδεια που έδωσε το Κρατικό Συμβούλιο στα ασφαλιστικά ταμεία του Δημοσίου να αγοράσουν μετοχές κάτι που μέχρι σήμερα απαγορευόταν– δεν κατάφερε να συγκρατήσει την πτώση. Πρακτικά, όλα τα κέρδη των κινέζικων χρηματαγορών την τελευταία, τρελή χρονιά έγιναν καπνός. Είναι πλέον περισσότερο από προφανές ότι ένας μεγάλος όγκος κεφαλαίων εγκατέλειψαν το κινεζικό σύστημα, με την πεποίθηση ότι δεν είναι πλέον η κατάλληλη στιγμή για τερατώδη κέρδη, όπως αυτά των τελευταίων είκοσι ετών.
Ο δείκτης Hang Seng του Χονγκ Κονγκ – μια αγορά πιο διεθνοποιημένη και παραδοσιακά λιγότερο ευαίσθητος στις εσωτερικές κερδοσκοπικές πιέσεις , αυτή τη φορά κατέρρευσε κατά 4,2%.
Άμεσες οι συνέπειες και στα άλλα χρηματιστήρια της ηπείρου. Η Ταϊβάν ακολουθεί τη δυναμική της πρώην «πατρίδας» εμφανίζοντας απώλειες 7,4%, όπως και το Τόκιο (-4,5%).
Αλλά θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι αυτή είναι μια καταιγίδα που αφορά μόνο την Ασία. Την Παρασκευή στη Νέα Υόρκη, ο δείκτης Dow Jones έχασε 3,12%, ενώ ο δείκτης Nasdaq των εταιρειών υψηλής τεχνολογίας σημείωσε πτώση 4.28. Και το ίδιο έγινε φυσικά και στις ευρωπαϊκές αγορές, με μέσες απώλειες της τάξης του 3%.
Η τιμή του πετρελαίου, ως εκ τούτου, έπεσε πάλι κάτω από το κατώτερα όρια των τελευταίων μηνών. Η ποιότητα WTI (West Texas Intermediate) έπεσε κάτω από το όριο των 40 δολαρίων ανά βαρέλι (39,85), αφού είχε αγγίξει το χαμηλότερο επίπεδο των 39.71, το χαμηλότερο επίπεδο από το Μάρτιο του 2009. Το πετρέλαιο Brent υποχώρησε στα 45, $ 02 το βαρέλι, κάτι που είχε να συμβεί εδώ και 6 χρόνια. δηλαδή λίγο μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που ακόμα δεν έχει κλείσει σε καμία περίπτωση.
Οι αγορές ζυγίζουν όχι μόνο τις ανησυχίες για τη συνέχιση της ανάπτυξης στην Κίνα - κατά την τελευταία δεκαετία ο μόνος παράγοντας που απόπνεε "ηρεμία" σε μια παγκόσμια τάση αρνητική - αλλά επίσης, και ίσως ακόμα περισσότερο τις κινήσεις της Federal Reserve των ΗΠΑ, η οποία είχε ανακοίνωσε αύξηση των επιτοκίων μετά από σχεδόν έξι χρόνια μηδενικών επιτοκίων. Αν μη τι άλλο, όμως, υπάρχει και η ελληνική κρίση. Η παραίτηση Τσίπρα και η διεξαγωγή εκλογών μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου, ακόμα και αν πρόκειται για κινήσεις υπό τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά κάποιο τρόπο βάζουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα της χώρας (τα αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών δεν είναι καθόλου δεδομένα) , μεγεθύνοντας τις ήδη στρατοσφαιρικού επιπέδου αμφιβολίες σχετικά με την αποτελεσματικότητα του λεγόμενου «τρίτου προγράμματος διάσωσης»
[--->]
Το χρηματιστήριο της Σαγκάης σημείωσε πτώση -8,19% και ο δείκτης Shenzhen τον μιμείται αμέσως, κατρακυλώντας -7,02%. Ούτε καν η άδεια που έδωσε το Κρατικό Συμβούλιο στα ασφαλιστικά ταμεία του Δημοσίου να αγοράσουν μετοχές κάτι που μέχρι σήμερα απαγορευόταν– δεν κατάφερε να συγκρατήσει την πτώση. Πρακτικά, όλα τα κέρδη των κινέζικων χρηματαγορών την τελευταία, τρελή χρονιά έγιναν καπνός. Είναι πλέον περισσότερο από προφανές ότι ένας μεγάλος όγκος κεφαλαίων εγκατέλειψαν το κινεζικό σύστημα, με την πεποίθηση ότι δεν είναι πλέον η κατάλληλη στιγμή για τερατώδη κέρδη, όπως αυτά των τελευταίων είκοσι ετών.
Ο δείκτης Hang Seng του Χονγκ Κονγκ – μια αγορά πιο διεθνοποιημένη και παραδοσιακά λιγότερο ευαίσθητος στις εσωτερικές κερδοσκοπικές πιέσεις , αυτή τη φορά κατέρρευσε κατά 4,2%.
Άμεσες οι συνέπειες και στα άλλα χρηματιστήρια της ηπείρου. Η Ταϊβάν ακολουθεί τη δυναμική της πρώην «πατρίδας» εμφανίζοντας απώλειες 7,4%, όπως και το Τόκιο (-4,5%).
Αλλά θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι αυτή είναι μια καταιγίδα που αφορά μόνο την Ασία. Την Παρασκευή στη Νέα Υόρκη, ο δείκτης Dow Jones έχασε 3,12%, ενώ ο δείκτης Nasdaq των εταιρειών υψηλής τεχνολογίας σημείωσε πτώση 4.28. Και το ίδιο έγινε φυσικά και στις ευρωπαϊκές αγορές, με μέσες απώλειες της τάξης του 3%.
Η τιμή του πετρελαίου, ως εκ τούτου, έπεσε πάλι κάτω από το κατώτερα όρια των τελευταίων μηνών. Η ποιότητα WTI (West Texas Intermediate) έπεσε κάτω από το όριο των 40 δολαρίων ανά βαρέλι (39,85), αφού είχε αγγίξει το χαμηλότερο επίπεδο των 39.71, το χαμηλότερο επίπεδο από το Μάρτιο του 2009. Το πετρέλαιο Brent υποχώρησε στα 45, $ 02 το βαρέλι, κάτι που είχε να συμβεί εδώ και 6 χρόνια. δηλαδή λίγο μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που ακόμα δεν έχει κλείσει σε καμία περίπτωση.
Οι αγορές ζυγίζουν όχι μόνο τις ανησυχίες για τη συνέχιση της ανάπτυξης στην Κίνα - κατά την τελευταία δεκαετία ο μόνος παράγοντας που απόπνεε "ηρεμία" σε μια παγκόσμια τάση αρνητική - αλλά επίσης, και ίσως ακόμα περισσότερο τις κινήσεις της Federal Reserve των ΗΠΑ, η οποία είχε ανακοίνωσε αύξηση των επιτοκίων μετά από σχεδόν έξι χρόνια μηδενικών επιτοκίων. Αν μη τι άλλο, όμως, υπάρχει και η ελληνική κρίση. Η παραίτηση Τσίπρα και η διεξαγωγή εκλογών μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου, ακόμα και αν πρόκειται για κινήσεις υπό τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά κάποιο τρόπο βάζουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα της χώρας (τα αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών δεν είναι καθόλου δεδομένα) , μεγεθύνοντας τις ήδη στρατοσφαιρικού επιπέδου αμφιβολίες σχετικά με την αποτελεσματικότητα του λεγόμενου «τρίτου προγράμματος διάσωσης»
[--->]
Βόμβα; Ποια βόμβα !
Πολιτική βόμβα από τον υπουργό Εσωτερικών κ. Νίκο Βούτση o οποίος ξεκαθάρισε ότι «αν
δεν τύχουμε μίας νέας έγκρισης (σ.σ. από τον λαό) δεν είναι απαραίτητο
να μετέχουμε στην υλοποίηση του προγράμματος που ψηφίσαμε, αλλά μπορούμε
να στηρίξουμε ή να ψηφίζουμε συγκεκριμένα μέτρα για τα οποία έχουμε
δεσμευθεί».
[--->]
Αμετανόητοι ψεύτες μέχρι να υφαρπάξουν και πάλι την ψήφο οι τύποι.
Μετά... μην τον είδατε τον Παναή
Γιατί βρε Βούτση να μη ψηφίζεται όλα τα μέτρα για τα οποία έχετε δεσμευθεί, αλλά μερικά ;
Αφού, όπως λέτε άλλη λύση από το Μνημόνιο δεν υπάρχει.
Εδώ δεν ισχύει το όσο πατάει η γάτα Βούτση.
Η ''πατρίδα'' για να σωθεί τα θέλει όλα (τα τα μέτρα) Βούτση, διαφορετικά δε σώνεται. Σώνεται ;
Η μήπως, όταν (με το καλό) βρεθείτε στην αντιπολίτευση, μπορεί και να υπάρξει,τότε, άλλη λύση;
Να σε ξαναδούμε Βούτση με αντιμνημονιακό κουστουμάκι και τι στον κόσμο !
[--->]
Αμετανόητοι ψεύτες μέχρι να υφαρπάξουν και πάλι την ψήφο οι τύποι.
Μετά... μην τον είδατε τον Παναή
Γιατί βρε Βούτση να μη ψηφίζεται όλα τα μέτρα για τα οποία έχετε δεσμευθεί, αλλά μερικά ;
Αφού, όπως λέτε άλλη λύση από το Μνημόνιο δεν υπάρχει.
Εδώ δεν ισχύει το όσο πατάει η γάτα Βούτση.
Η ''πατρίδα'' για να σωθεί τα θέλει όλα (τα τα μέτρα) Βούτση, διαφορετικά δε σώνεται. Σώνεται ;
Η μήπως, όταν (με το καλό) βρεθείτε στην αντιπολίτευση, μπορεί και να υπάρξει,τότε, άλλη λύση;
Να σε ξαναδούμε Βούτση με αντιμνημονιακό κουστουμάκι και τι στον κόσμο !
Αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ
του Βένιου Αγγελόπουλου
Πολλά μέλη του Σύριζα, αν όχι όλα, ζουν στιγμές σπαραγμού, ιδίως αν αναλογιστούμε πώς αισθάνονταν έξι μήνες πριν, ή ακόμα και το βράδυ της 5ης Ιουλίου.
Παλέψαμε να κυβερνήσει ο Σύριζα για να αντιταχθεί στα μνημόνια και τη λιτότητα, παλέψαμε για ένα δημοψήφισμα που ανέδειξε ένα 61,3% εναντίον του σχεδίου Γιουνκέρ.
Όμως, μετά από ένα βασανιστικό εξάμηνο, η κυβέρνηση αποδέχτηκε τελικά ένα μνημόνιο χειρότερο από αυτό που καταψηφίστηκε, και δεσμεύεται να το υλοποιήσει με την υπόσχεση ότι θα εφαρμόσει μέτρα που θα απαλύνουν το βάρος των φτωχότερων.
Ότι σε τρία χρόνια θα βγούμε στις αγορές (αν μέχρι τότε το μνημόνιο περπατήσει) και ότι περίπου το 2070 (αν όλα παν καλά) το χρέος θα έχει αποπληρωθεί. Και ότι κάθε νομοσχέδιο θα υποβάλλεται προς έγκριση στους επικυρίαρχους «θεσμούς».
Όλο αυτό το διάστημα, το κόμμα, όσο λειτουργούσε, δεν παρήγαγε πολιτική. Ακολουθούσε και επικύρωνε τις πρωθυπουργικές αποφάσεις.
Και ενώ είναι προφανές ότι μια κυβέρνηση οφείλει να έχει την ευχέρεια των τακτικών ελιγμών και των γοργών αποφάσεων, αυτό το κάνει μέσα στα πλαίσια μιας δεδομένης στρατηγικής, μιας δεδομένης πολιτικής εντολής.
Όταν κάποιος κάνει 1800 στροφή, αυτό πληρώνεται πολιτικά: Είδαμε που κατέληξαν τα «λεφτά υπάρχουν!» του Γιωργάκη και τα αντιμνημονιακά Ζάππεια του Σαμαρά, για να μη μιλήσουμε για μικρότερα κόμματα που εξαερώθηκαν.
Και σίγουρα δεν υπήρχε κομματική εντολή για αυτή τη στροφή, όσο και να αποτελούσε αποτέλεσμα εκβιασμού. Επίσης, η αδυναμία να εκτελέσεις το πρόγραμμα για το οποίο εκλέχτηκες δεν αποτελεί προσόν για να ανανεωθεί ασυζητητί η εμπιστοσύνη.
Παραιτήθηκε λοιπόν ο πρωθυπουργός και βαδίζουμε τάχιστα προς εκλογές.
Χωρίς απόφαση κανενός κομματικού οργάνου, μετά από μια «σύσκεψη στελεχών», της οποίας η σύνθεση ούτε καν ανακοινώθηκε επίσημα (όπως λέγαμε στα παραμύθια, ο βασιλιάς και η δωδεκάδα του), απόφαση που επικυρώθηκε την επομένη από μια Πολιτική Γραμματεία, αφού αποχώρησαν οι διαφωνούντες.
Ανεξαρτητοποιήθηκαν οι διαφωνούντες βουλευτές και σχημάτισαν εσπευσμένα άλλο κόμμα. Και τα μέλη του Σύριζα καλούνται να στρατευθούν στην εκλογική μάχη.
Μια εκλογική μάχη με ποια πολιτική πρόταση, εκτός από την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του αρχηγού, ως ο καλύτερος δυνατός πρωθυπουργός; Την εξυπηρέτηση ενός μνημονίου με ανθρώπινο πρόσωπο;
Τη στήριξη μιας αριστερής κυβέρνησης υποχρεωμένης να εφαρμόσει μια πολιτική υπαγορευμένη από τη διεθνή τραπεζοκρατία;
Ήρθε ή ώρα, έστω και στο και πέντε, τα μέλη του Σύριζα να πάρουν το λόγο.
Να τοποθετηθούν υπεύθυνα ο καθένας και η καθεμιά στις κομματικές τους οργανώσεις.
Δείχνοντας ότι ο Σύριζα των μελών δεν είναι ένας στρατός παθητικών αφισοκολλητών, ο οποίος εκτελεί αποφάσεις που βγαίνουν με αδιαφανείς διαδικασίες, αλλά μια συλλογικότητα που σέβεται τις διαδικασίες που έχει συνομολογήσει και βάσει αυτών στρατεύεται πολιτικά.
Είναι πολύ πιθανόν, το Έκτακτο Συνέδριο το οποίο αποφάσισε η Κεντρική Επιτροπή μετά από εισήγηση του Προέδρου, είτε να μη γίνει είτε να γίνει για να επικυρώσει μια προαποφασισμένη πολιτική, αντίθετη με την προηγούμενη.
Διότι, απλώς, ο Πρόεδρος άλλαξε τις χρονικές προτεραιότητες. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα μέλη και οι Οργανώσεις Μελών δεν πρέπει να τοποθετηθούν – το αντίθετο μάλιστα.
Πραγματικά, αυτό το οποίο παίζεται δεν είναι αν θα πάει κανείς με τον άλφα ή τον βήτα αρχηγό, αν θα μπει σε κάποιο κόμμα ή κομματίδιο.
Παίζεται το αν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, το ΟΧΙ στη λιτότητα και στα μνημόνια, θα έχει μια ευρεία πολιτική έκφραση.
Όχι για την εξυπηρέτηση κάποιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας (ποιας, άλλωστε;), αλλά επειδή, όπως έλεγε και παλιότερα ο Αλέξης Τσίπρας, το μνημόνιο και δεν βγαίνει (η πτώχευση της χώρας δεν αποφεύγεται), και το χρέος διαιωνίζει, και την εθνική περιουσία εκποιεί, και την ανεργία δεν καταπολεμά (ίσως όταν τα μεροκάματα φτάσουν σε επίπεδα Ινδίας κάτι να γίνει), και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις οδηγεί στην πτώχευση, και την ιδιοκατοίκηση μέσω ΕΝΦΙΑ χτυπάει (πρέπει επιτέλους η χώρα μας να συμμορφωθεί με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, όπου η ιδιοκατοίκηση είναι περίπου στα μισά ποσοστά).
Η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν έχει εγκαταλείψει την πρόθεσή της να γονατίσει αυτούς που σήκωσαν κεφάλι στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο, οι δυνάστες δεν έγιναν φίλοι μας επειδή υποκλιθήκαμε.
Η πολιτική τους δε χτυπάει απλώς τους «αιθεροβάμονες» αριστερούς, χτυπάει ένα λαό ολόκληρο.
Ο αντιμνημονιακός αγώνας θα συνεχιστεί, είτε το θέλουμε είτε όχι, με μορφές ίσως που δεν φανταζόμαστε.
Σίγουρα η πολιτική έκφρασή του δεν μπορεί να αφεθεί ούτε στους Χρυσαυγίτες, ούτε σ’ αυτούς που αγνοούν την πολιτική συγκυρία και παραπέμπουν σε μια μελλοντική «λαϊκή εξουσία».
Και σίγουρα επίσης, η εσπευσμένη κάθοδος σε εκλογές είναι ένα ακόμη εκβιαστικό δίλημμα, γιατί θα δρομολογηθούν κατεπείγουσες διαδικασίες, ενδεχομένως (σίγουρα, αλλά άσε καλύτερα) διαγκωνισμοί και παραγκωνισμοί.
Καλό είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά προς όλες τις κατευθύνσεις. Αλλά η ζωή συνεχίζεται και μετά τις εκλογές, και προμηνύεται σκληρότερη.
Με πρώτο ορόσημο λοιπόν τις εκλογές, αλλά με τα μάτια στραμμένα κυρίως στη συνέχεια και στην αντίδραση των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται, ο αντιμνημονιακός αγώνας θα συνεχιστεί.
Και το κεκτημένο του Σύριζα προς αυτή την κατεύθυνση, και σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και σε επίπεδο αναλύσεων, θέσεων, προτάσεων (ανεξάρτητα αν έχουν ή όχι υιοθετηθεί από την ηγεσία του) είναι σημαντικό.
Είναι μια σημαντική μαγιά για τη συνέχεια.
Μακάρι το μεγαλύτερο μέρος των μελών του Σύριζα να ενεργοποιηθεί ξανά στον αντιμνημονιακό αγώνα το ταχύτερο δυνατόν.
[--->]
Πολλά μέλη του Σύριζα, αν όχι όλα, ζουν στιγμές σπαραγμού, ιδίως αν αναλογιστούμε πώς αισθάνονταν έξι μήνες πριν, ή ακόμα και το βράδυ της 5ης Ιουλίου.
Παλέψαμε να κυβερνήσει ο Σύριζα για να αντιταχθεί στα μνημόνια και τη λιτότητα, παλέψαμε για ένα δημοψήφισμα που ανέδειξε ένα 61,3% εναντίον του σχεδίου Γιουνκέρ.
Όμως, μετά από ένα βασανιστικό εξάμηνο, η κυβέρνηση αποδέχτηκε τελικά ένα μνημόνιο χειρότερο από αυτό που καταψηφίστηκε, και δεσμεύεται να το υλοποιήσει με την υπόσχεση ότι θα εφαρμόσει μέτρα που θα απαλύνουν το βάρος των φτωχότερων.
Ότι σε τρία χρόνια θα βγούμε στις αγορές (αν μέχρι τότε το μνημόνιο περπατήσει) και ότι περίπου το 2070 (αν όλα παν καλά) το χρέος θα έχει αποπληρωθεί. Και ότι κάθε νομοσχέδιο θα υποβάλλεται προς έγκριση στους επικυρίαρχους «θεσμούς».
Όλο αυτό το διάστημα, το κόμμα, όσο λειτουργούσε, δεν παρήγαγε πολιτική. Ακολουθούσε και επικύρωνε τις πρωθυπουργικές αποφάσεις.
Και ενώ είναι προφανές ότι μια κυβέρνηση οφείλει να έχει την ευχέρεια των τακτικών ελιγμών και των γοργών αποφάσεων, αυτό το κάνει μέσα στα πλαίσια μιας δεδομένης στρατηγικής, μιας δεδομένης πολιτικής εντολής.
Όταν κάποιος κάνει 1800 στροφή, αυτό πληρώνεται πολιτικά: Είδαμε που κατέληξαν τα «λεφτά υπάρχουν!» του Γιωργάκη και τα αντιμνημονιακά Ζάππεια του Σαμαρά, για να μη μιλήσουμε για μικρότερα κόμματα που εξαερώθηκαν.
Και σίγουρα δεν υπήρχε κομματική εντολή για αυτή τη στροφή, όσο και να αποτελούσε αποτέλεσμα εκβιασμού. Επίσης, η αδυναμία να εκτελέσεις το πρόγραμμα για το οποίο εκλέχτηκες δεν αποτελεί προσόν για να ανανεωθεί ασυζητητί η εμπιστοσύνη.
Παραιτήθηκε λοιπόν ο πρωθυπουργός και βαδίζουμε τάχιστα προς εκλογές.
Χωρίς απόφαση κανενός κομματικού οργάνου, μετά από μια «σύσκεψη στελεχών», της οποίας η σύνθεση ούτε καν ανακοινώθηκε επίσημα (όπως λέγαμε στα παραμύθια, ο βασιλιάς και η δωδεκάδα του), απόφαση που επικυρώθηκε την επομένη από μια Πολιτική Γραμματεία, αφού αποχώρησαν οι διαφωνούντες.
Ανεξαρτητοποιήθηκαν οι διαφωνούντες βουλευτές και σχημάτισαν εσπευσμένα άλλο κόμμα. Και τα μέλη του Σύριζα καλούνται να στρατευθούν στην εκλογική μάχη.
Μια εκλογική μάχη με ποια πολιτική πρόταση, εκτός από την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του αρχηγού, ως ο καλύτερος δυνατός πρωθυπουργός; Την εξυπηρέτηση ενός μνημονίου με ανθρώπινο πρόσωπο;
Τη στήριξη μιας αριστερής κυβέρνησης υποχρεωμένης να εφαρμόσει μια πολιτική υπαγορευμένη από τη διεθνή τραπεζοκρατία;
Ήρθε ή ώρα, έστω και στο και πέντε, τα μέλη του Σύριζα να πάρουν το λόγο.
Να τοποθετηθούν υπεύθυνα ο καθένας και η καθεμιά στις κομματικές τους οργανώσεις.
Δείχνοντας ότι ο Σύριζα των μελών δεν είναι ένας στρατός παθητικών αφισοκολλητών, ο οποίος εκτελεί αποφάσεις που βγαίνουν με αδιαφανείς διαδικασίες, αλλά μια συλλογικότητα που σέβεται τις διαδικασίες που έχει συνομολογήσει και βάσει αυτών στρατεύεται πολιτικά.
Είναι πολύ πιθανόν, το Έκτακτο Συνέδριο το οποίο αποφάσισε η Κεντρική Επιτροπή μετά από εισήγηση του Προέδρου, είτε να μη γίνει είτε να γίνει για να επικυρώσει μια προαποφασισμένη πολιτική, αντίθετη με την προηγούμενη.
Διότι, απλώς, ο Πρόεδρος άλλαξε τις χρονικές προτεραιότητες. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα μέλη και οι Οργανώσεις Μελών δεν πρέπει να τοποθετηθούν – το αντίθετο μάλιστα.
Πραγματικά, αυτό το οποίο παίζεται δεν είναι αν θα πάει κανείς με τον άλφα ή τον βήτα αρχηγό, αν θα μπει σε κάποιο κόμμα ή κομματίδιο.
Παίζεται το αν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, το ΟΧΙ στη λιτότητα και στα μνημόνια, θα έχει μια ευρεία πολιτική έκφραση.
Όχι για την εξυπηρέτηση κάποιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας (ποιας, άλλωστε;), αλλά επειδή, όπως έλεγε και παλιότερα ο Αλέξης Τσίπρας, το μνημόνιο και δεν βγαίνει (η πτώχευση της χώρας δεν αποφεύγεται), και το χρέος διαιωνίζει, και την εθνική περιουσία εκποιεί, και την ανεργία δεν καταπολεμά (ίσως όταν τα μεροκάματα φτάσουν σε επίπεδα Ινδίας κάτι να γίνει), και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις οδηγεί στην πτώχευση, και την ιδιοκατοίκηση μέσω ΕΝΦΙΑ χτυπάει (πρέπει επιτέλους η χώρα μας να συμμορφωθεί με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, όπου η ιδιοκατοίκηση είναι περίπου στα μισά ποσοστά).
Η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν έχει εγκαταλείψει την πρόθεσή της να γονατίσει αυτούς που σήκωσαν κεφάλι στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο, οι δυνάστες δεν έγιναν φίλοι μας επειδή υποκλιθήκαμε.
Η πολιτική τους δε χτυπάει απλώς τους «αιθεροβάμονες» αριστερούς, χτυπάει ένα λαό ολόκληρο.
Ο αντιμνημονιακός αγώνας θα συνεχιστεί, είτε το θέλουμε είτε όχι, με μορφές ίσως που δεν φανταζόμαστε.
Σίγουρα η πολιτική έκφρασή του δεν μπορεί να αφεθεί ούτε στους Χρυσαυγίτες, ούτε σ’ αυτούς που αγνοούν την πολιτική συγκυρία και παραπέμπουν σε μια μελλοντική «λαϊκή εξουσία».
Και σίγουρα επίσης, η εσπευσμένη κάθοδος σε εκλογές είναι ένα ακόμη εκβιαστικό δίλημμα, γιατί θα δρομολογηθούν κατεπείγουσες διαδικασίες, ενδεχομένως (σίγουρα, αλλά άσε καλύτερα) διαγκωνισμοί και παραγκωνισμοί.
Καλό είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά προς όλες τις κατευθύνσεις. Αλλά η ζωή συνεχίζεται και μετά τις εκλογές, και προμηνύεται σκληρότερη.
Με πρώτο ορόσημο λοιπόν τις εκλογές, αλλά με τα μάτια στραμμένα κυρίως στη συνέχεια και στην αντίδραση των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται, ο αντιμνημονιακός αγώνας θα συνεχιστεί.
Και το κεκτημένο του Σύριζα προς αυτή την κατεύθυνση, και σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και σε επίπεδο αναλύσεων, θέσεων, προτάσεων (ανεξάρτητα αν έχουν ή όχι υιοθετηθεί από την ηγεσία του) είναι σημαντικό.
Είναι μια σημαντική μαγιά για τη συνέχεια.
Μακάρι το μεγαλύτερο μέρος των μελών του Σύριζα να ενεργοποιηθεί ξανά στον αντιμνημονιακό αγώνα το ταχύτερο δυνατόν.
[--->]
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)