Έντεκα υποσημειώσεις σε ένα κείμενο που δεν πρόλαβα να γράψω*

1.   Λένε πολλά κυβερνητικά στελέχη που ζητούσαν τη στήριξη του νέου μνημονίου (π.χ. Γ. Σταθάκης) ότι  «ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η κυβέρνηση, έχει εντολή για άλλο νόμισμα. Έχει εντολή για διατήρηση της χώρας στο ευρώ». 

Παρατήρηση πρώτη: Από αυτό συνάγεται ότι είχαν εντολή για τρίτο μνημόνιο, με πρόσθετη λιτότητα, πρόσθετες περικοπές μισθών και συντάξεων, πρόσθετη ύφεση τουλάχιστον 7% του ΑΕΠ και ολική επαναφορά της τρόικας; 

Παρατήρηση δεύτερη: Τότε, γιατί δεν έκαναν αντικείμενο του δημοψηφίσματος ακριβώς το δίλημμα όπως εκβιαστικά το έθεταν οι δανειστές «ευρώ ή Grexit»; Αν ισχύουν όσα ισχυρίζονται ως προς τη λαϊκή βούληση, σήμερα θα είχαν μια τεράστια, καθαρή εντολή για υπερψήφιση του νέου μνημονίου. Ή μήπως όχι;

2.   Από όσα, ως μετά Χριστόν προφήτης, λέει ο Γ. Βαρουφάκης και επιβεβαιώνουν ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, συνάγεται ότι έγινε κάποια μελέτη του εναλλακτικού σεναρίου ρήξης με την ευρωζώνη, αλλά απορρίφθηκε διότι τα αποτελέσματά του ήταν τρομακτικά. Ωραία. 

Μπορεί, παρακαλώ, να δοθεί στη δημοσιότητα αυτή η μελέτη, με όλη της την τεκμηρίωση, για να αξιολογηθεί από τους ειδικούς, από την κοινή γνώμη την οποία τελικά αφορά κι από μας τους «εμμονικούς δραχμοφονιάδες»; Διότι τα αποτελέσματα του άλλου σεναρίου, του μνημονιακού μονόδρομου, τα ξέρουμε: στο τέλος του τρίτου μνημονίου – αν φτάσουμε ως εκεί, που δεν…- θα έχει κλείσει μια οκταετία που θα έχει επισωρεύσει ύφεση πάνω από 33%, ανεργία επίσης πάνω από 30%, θα έχει εκτινάξει το χρέος στο 200% του ΑΕΠ και θα έχει καταστήσει τη χώρα προτεκτοράτο των πιστωτών. 

Δικαιούμαστε να γνωρίζουμε «πόσο πιο καταστροφικό» είναι το άλλο σενάριο; Μπορεί κάποιος να περιγράψει με τεκμηριωμένο τρόπο αυτό που αποκαλείται «άβυσσος»;

3.   Περιγράφονται ως «σχέδιο τρελών», «πραξικόπημα της δραχμής» και «εκτροπή κατά της δημοκρατίας» οι εισηγήσεις για εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος, δέσμευση των χρηματικών αποθεμάτων της, αποκοπή της από το Ευρωσύστημα, μεταβατικό παράλληλο νόμισμα, προετοιμασία εκτύπωσης εθνικού νομίσματος, ως ελάχιστων μέτρων προστασίας του πληθυσμού και ανάκτησης της κυριαρχίας της χώρας.

 Ενώ η κατάληψη των τραπεζών από τους δανειστές, η δέσμευση των καταθέσεων από την ΕΚΤ, η υφαρπαγή 200 δισ. και πλέον καταθέσεων από γερμανικές, γαλλικές και άλλες τράπεζες κατά το μακρόχρονο bank run, ο χρηματοδοτικός στραγγαλισμός του πληθυσμού, η απαλλοτρίωση της δημόσιας περιουσίας και το πραξικόπημα της χούντας του ευρώ εις βάρος της λαϊκής εντολής του όχι είναι απαύγασμα δημοκρατίας και ευρωπαϊκού πολιτισμού.

4.   Να υποθέσουμε ότι ήταν ατυχής σύμπτωση το γεγονός ότι το «σχέδιο των τρελών» για την ΤτΕ αποκαλέστηκε «ριφιφί» πρώτα σε δημοσίευμα στη ιστοσελίδα του «Βήματος» (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=722553) και ύστερα από τον πρωθυπουργό στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ.

5.   Ενόσω εδώ το λόμπι του ευρώ, μαζί με τα επανασυναρμολογημένα ράκη της ολιγαρχίας και της διαπλοκής, και τους πανικοβλημένους από το «όχι» αστούς δίνουν μάχη υπέρ ευρω-βωμών και ευρω-εστιών, στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη προσθέτουν τις τελευταίες πινελιές στην τέλεια παγίδα τους. 

Η Κομισιόν έριξε το «κοκκαλάκι» του δανείου- γέφυρα των 7 δισ. που επαρκεί για να καλύψει τις πληρωμές προς ΔΝΤ και ΕΚΤ μόνο για τον Ιούλιο. Δηλαδή, δανείζουν χρήματα που θα επανεισπράξουν την ίδια στιγμή. Και με τις λοιπές ανάγκες; 

«Μπορείτε πάντα να εκδώσετε IOUs», λέει ο Σόιμπλε, υποδηλώνοντας ότι παραμένει με το… Grexit παρά πόδα.

 Η Κομισιόν, επίσης, έκανε και τα αποκαλυπτήρια του «αναπτυξιακού πακέτου» των 35 δισ., που δεν είναι φρέσκο χρήμα αλλά το άθροισμα των πόρων του ΕΣΠΑ, της ΚΑΠ και του «Ταμείου Στρατηγικών Επενδύσεων» που ούτως ή άλλως αναλογούν στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε μέλος της Ε.Ε. 

Τι σημαίνουν αυτά; Ότι, ενώ βάζουν το ελληνικό κοινοβούλιο με εξευτελιστικές διαδικασίες να δεσμευτεί με νέα σκληρή λιτότητα, οι ίδιοι δεν ρισκάρουν απολύτως τίποτα. 

Ούτε ευρώ. Δεν είναι καθόλου βέβαιοι, ίσως και να μην πιστεύουν διόλου ότι θα φτάσουν σε υπογραφή του νέου Μνημονίου και κρατάνε πισινή με το Plan B τους στο συρτάρι. 

Η κυβέρνηση και οι όψιμοι μνημονιόφρονες αρωγοί της μπορεί να πιστεύει ότι με τη συμφωνία κερδίζει χρόνο, αλλά μπορεί να ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Να κερδίζουν – πάλι- χρόνο οι δανειστές, ώστε να τελειοποιήσουν τα οχυρωματικά έργα τους.

6.   Για τη μη βιωσιμότητα της νέας συμφωνίας η Κομισιόν και το ΔΝΤ προσέφεραν όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσαν μέσα σε δυο 24ωρα.

 Ύφεση έως 4% φέτος, έως 2% του χρόνου, χρέος 200% από φέτος, μεταξύ 150% και 176% του ΑΕΠ μέχρι το 2022, μεταξύ 111% και 142% του ΑΕΠ το 2030. 

Στις εκθέσεις τους δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στις προβλέψεις για την εξέλιξη της ανεργίας, των μισθών και των εισοδημάτων (ποιος χέστηκε, θα μού πείτε). Αλλά, όταν υπολογίζουν ότι το ετήσιο μικτό κόστος εξυπηρέτησης του χρέους φτάνει το 15% του ΑΕΠ, δεν υπάρχει λόγος να υπεισέλθουν σε τέτοιες ασήμαντες «λεπτομέρειες». 

Ακόμη κι αν η συμφωνία τελεσφορήσει και προχωρήσει στο επόμενο βήμα της, την τεχνική αναδιάρθρωση του χρέους με επιμήκυνση κατά 30 ακόμη έτη, οι δανειστές έχουν δεμένο τον γάιδαρό τους.

 Η Ελλάδα θα παραμείνει σε καθεστώς «ενισχυμένης επιτήρησης» μέχρι εξοφλήσεως του 75% του χρέους της, βάσει του Συμφώνου για το ευρώ+ και του Κανονισμού 472/2013 για τα κράτη που βγαίνουν από πρόγραμμα του ESM. Δηλαδή, περίπου μέχρι το 2050 μ.Χ. 

Κάτι περισσότερο ξέρει ο Σόιμπλε που εμφανίζεται διαλλακτικός για την 30ετή επιμήκυνση, αλλά αδιάλλακτος σε ονομαστικό κούρεμα του χρέους.

7.   Ακόμη κι αν η κυβέρνηση - με την όποια πλειοψηφία την στηρίξει για τους δυο τουλάχιστον μήνες που θα χρειαστούν μέχρι την υπογραφή του νέου Μνημονίου- κάνει ό,τι κάνει γιατί φοβάται το χάος των κλειστών τραπεζών, του οικονομικού αποκλεισμού, των ελλείψεων σε βασικά αγαθά, γιατί προσβλέπει στην επιστροφή σε μια κάποια μνημονιακή «κανονικότητα» και γιατί δεν έχει έτοιμο κάποιο «πειστικό εναλλακτικό σχέδιο», αναρωτιέμαι: θα αξιοποιήσει αυτό τον λίγο χρόνο για να ετοιμάσει αληθινά κάτι τέτοιο;  

 Ή έχει προσχωρήσει οριστικά στην νεοφιλελεύθερη μεταφυσική της TINA (There Is No Alternative);

8.    Ενώ η παγκόσμια κοινή γνώμη τις τελευταίες εβδομάδες αντιλήφθηκε πόσο ασύμβατη είναι η δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία με την μαφία που κυβερνά το ευρώ, ενώ ένα μεγάλο μέρος της λαϊκής πλειοψηφίας φαίνεται πιο έτοιμο από ποτέ να αναλάβει τα ρίσκα του άλλου δρόμου, κάποιοι στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν να ισχυρίζονται ότι η κρίση είναι «πρωτογενώς ελληνική» και όχι «εισαγόμενη από το ευρώ» (Γ. Δραγασάκης). 

Δεν θέλω να ξελασπώσω τον εγχώριο κλεπτοκρατικό καπιταλισμό, αλλά για να μην μπλέκουμε το μείζον με το έλασσον, παραθέτω το παρακάτω γράφημα της Standard& Poors που αποτυπώνει την επίδραση της τελευταίας δεκαετίας του ευρώ στο καθαρό εξωτερικό χρέος των χωρών της Ευρωζώνης.

 Όπως μπορεί να δει κανείς, δεν υπάρχει κανένα κοινό νόμισμα, υπάρχει ένας ολετήρας που μετέτρεψε 15 χώρες της Ευρωζώνης (και τη Γαλλία) σε καθαρούς οφειλέτες της Γερμανίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου και του πλυντηρίου Λουξεμβούργου. 

Το ευρώ είναι μασκαρεμένο μάρκο, κυρίως, και δευτερευόντως φράγκο (βελγικό και λουξεμβούργιο) και φιορίνι.

9.         Το κυριότερο νόμισμα είναι η εμπιστοσύνη, είπε η Μέρκελ. Εμπιστοσύνη, αξιοπιστία, πίστη είναι οι λέξεις που γίνανε τρέντι από το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Όλες έχουν ως ρίζα την «πίστη». Οι άνθρωποι λένε την πάσα αλήθεια. Το μόνο νόμισμά τους είναι η πίστη. 

Η τραπεζική. Τις τράπεζές τους σώζουν ξανά. 

Κατά τα λοιπά είναι κοινοί απατεώνες- όπως κάθε καθωσπρεπής τραπεζίτης. Από τα τέλη του 2014 ο Ντράγκι μας τσαμπουνάει ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι φερέγγυες και οι καλύτερα ανακεφαλαιοποιημένες στην Ευρώπη (γι’ αυτό και δεν γινόταν χρήση των 11 δισ. του ΤΧΣ). 

Στις 15 Ιουνίου, πριν ένα μήνα δηλαδή, είπε ακριβώς το ίδιο στο Ευρωκοινοβούλιο η Ντανιέλ Νουί, η επικεφαλής του SSM, του εποπτικού βραχίονα της ΕΚΤ. 

Τώρα λένε ότι η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών «διαβρώθηκε» και θα χρειαστούν μέχρι και 25 δισ. επιπλέον. 

Τι μας λέτε; Τόση ζημιά έκανε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; 

Μπούρδες! Θα μας φορτώσουν με 25 δισ. φρέσκο χρέος για να απαλλαγεί η ΕΚΤ από όσο γίνεται περισσότερα collateral. 

Απατεώνες με τη βούλα! (Αλλά, καλό θα ήταν να μην έχουν και τόσους αφελείς συνεργούς).

10.Αγαπητοί φίλοι, σύντροφοι, συναγωνιστές εντός ΣΥΡΙΖΑ, εκτός ΣΥΡΙΖΑ, δεξιόθεν και αριστερόθεν του ΣΥΡΙΖΑ, ευρωπαϊστές και μη, εθνοκεντριστές και διεθνιστές, μετριοπαθείς και ριζοσπάστες, μεταρρυθμιστές και επαναστάτες, τσιπρικοί και αντιτσιπρικοί, οφείλετε να παραμείνετε ελπίδα της λαϊκής πλειοψηφίας που σας (μας) ξάφνιασε το βράδυ της 5^ης Ιουλίου. 

Τώρα που κατέπεσαν όλες οι αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, ας σοβαρευτούμε.

Η εναλλακτική λύση υπάρχει, αλλά προφανώς δεν περιγράφεται με απλοϊκότητες, όρκους ρήξης και παραπομπές στη Δευτέρα Παρουσία. Χρειάζεται επιστημονική αρτιότητα, τεχνοκρατική επάρκεια, ρεαλισμό, πρέπει να εμπνέει ασφάλεια και αυτοπεποίθηση στον λαό, πρέπει να καταλήγει σε ένα πλήρες πρόγραμμα λαϊκής σωτηρίας, πρέπει να διαλύει τον μύθο της «τριτοκοσμικής Ελλάδας της δραχμής», πρέπει να πλαισιώνεται από ανθρώπους επαρκείς, αποφασισμένους και διαθέσιμους. 

Επίσης, χρειάζεται ηγέτες. Ηγέτες της χαρισματικότητας, της γοητείας, της ακτινοβολίας και της διεθνούς εμβέλειας ενός Τσίπρα. Ιδεωδώς τον ίδιο τον Τσίπρα. Αλλά…

11.      Υπάρχει κι αυτό που ’γραψε ο Λένιν, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, πιθανότατα προ της διάσπασης των ρώσων σοσιαλδημοκρατών, δεν έχω και πρόχειρα τα άπαντα: «Αν δεν χωρίσουμε, δεν θα ξανασμίξουμε». Βεβαίως, δεν μού πέφτει και λόγος…

*Διότι, όπως όλοι υποθέτω, έχω γίνει «τζάνκι» του καταιγισμού εξελίξεων που δεν προλαβαίνουμε να συνθέσουμε σε κάτι που να βγάζει πλήρες νόημα. Οι υποσημειώσεις γράφτηκαν εν αναμονή της ψηφοφορίας για το πρώτο πακέτο μέτρων του νέου μνημονίου.

ΚΙΜΠΙ

[--->]

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο για τον Πλαταμώνα

  του Γιώργου Μιχαηλίδη

Είναι γνωστό ότι για να κάνεις τη διαδρομή "Βόλβη-Πλαταμώνα" πρέπει να ξέρεις τι έχεις στα δεξιά σου και τι στ' αριστερά σου. Αλλιώς μπορεί να σου ρίξουν πέντε δρομολόγια μπρος-πίσω και να φουντάρεις στη λίμνη ως κοροϊδάρα :)

 

 

Αριστερά είναι αυτή που το '40 έπιασε ότι έστω και υπό το μεταξικό καθεστώς, το παλλαϊκό "Όχι" ξεπερνούσε τις προθέσεις των πολιτικών που το είπαν και μπορούσε να μετατραπεί σε κάτι άλλο.

 

Όντως το όχι στον ξένο κατακτητή κυοφορούσε μια γενικότερη τάση χειραφέτησης του φτωχού λαού. Αριστερά είναι αυτή που μετά τη συνθηκολόγηση του '41 -ναι, όντως απέναντι σ' έναν υπέρτερο γερμανικό στρατό- δεν άφησε το "Όχι" να κουρελιαστεί, να γίνει απογοήτευση, δοσιλογισμός και προσαρμογή στην σκληρή καθημερινότητα της Κατοχής, ούτε έδωσε γραμμή για αναμονή για ευνοϊκότερες συνθήκες αλλά φρόντισε το "Όχι" να επιβιώσει σε ψυχολογικό, πολιτικό και υλικό επίπεδο.

 

Αριστερά είναι αυτή που πήρε την "μαγιά" του "Όχι", την ξανάβγαλε στο δρόμο και στο βουνό (=ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) και βάθυνε τους στόχους της Αντίστασης (=αίτημα λαοκρατίας). Δημιούργησε ιστορία. Τηρουμένων των δυσαναλογιών κάτι τέτοιο αντιστοιχεί σήμερα στην Αριστερά που 'χει μείνει αλώβητη απ' αυτό το ιστορικό δεκαήμερο που ζήσαμε.

 

Εκείνη η Αριστερά, του '40, εν πολλοίς έχασε γιατί ούτε ρήξη μέχρι το τέλος ήταν έτοιμη να κάνει, ούτε να συμβιβαστεί απολύτως μπορούσε.

 

Ο αντίπαλος όμως είχε σαφείς επιδιώξεις: εξαφάνιση κάθε φωνής αντίστασης κι αμφισβήτησης της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.

 

Τηρουμένων και πάλι των δυσαναλογιών κάτι τέτοιο θεωρώ ότι συνέβη αυτές τις μέρες. Καλώντας το δημοψήφισμα ο ΣΥΡΙΖΑ (ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους το έκανε) προκάλεσε τον πανευρωπαϊκό σεισμό του ΟΧΙ-61,3%.

 

Χωρίς όμως να έχει χαράξει ποτέ στρατηγική ρήξης με την καθεστηκυία τάξη φτάσαμε στο "άδειασμα" του "ΌΧΙ" λίγα 24ωρα μετά δλδ μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση.

Σωστά είπε ο Τσίπρας χθες στη Βουλή ότι ο σπόρος έπεσε. Εδώ όμως κάπου μάλλον εξαντλείται και η (ηθελημένη ή αθέλητη είπαμε) προσφορά του(ς). Πρέπει και να καρποφορήσει, να μη μείνει θαμμένος.

 

Υ.Γ.

Μακριά από συνομωσιολογικές θεωρίες δεν αμφισβητώ τη συντριβή των στελεχών του ΕΑΜ όταν υπέγραφαν στο Λίβανο, την Καζέρτα και τη Βάρκιζα. Κανέναν όμως δεν ενδιέφερε τότε αν έκλαψε ο Σιάντος ή αν έβγαλε έρπη ο Πορφυρογένης ή τέλος αν κοιμήθηκε ο Ζαχαριάδης το βράδυ που διέγραψε τον Βελουχιώτη. Οι πολιτικές πράξεις, αξιολογούνται πολιτικά και μπορεί η κριτική μας να είναι πολύ αυστηρή, αμείλικτη, χωρίς όμως από την άλλη να γινόμαστε καννίβαλοι σε προσωπικό επίπεδο...

 

Υ.Γ.2

...προτιμώ την γλυκόπικρη πλακίτσα. Είναι γνωστό ότι για να κάνεις τη διαδρομή "Βόλβη-Πλαταμώνα" πρέπει να ξέρεις τι έχεις στα δεξιά σου και τι στ' αριστερά σου. Αλλιώς μπορεί να σου ρίξουν πέντε δρομολόγια μπρος-πίσω και να φουντάρεις στη λίμνη ως κοροϊδάρα :)

[--->]

Ο Ατάλαντος Κύριος Τσίπρας

- by To Skouliki Tom

Στην ταινία "Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ", που είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα, ο Ρίπλεϊ (Ματ Ντέιμον) σκοτώνει τον Ντίκι (Τζουντ Λο) και στη συνέχεια του κλέβει την ταυτότητα και τη ζωή. Κάτι τέτοιο συμβαίνει τώρα με τον Αλέξη Τσίπρα.

Αφού πρώτα εξόντωσε όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους, τώρα συμπεριφέρεται σαν αυτούς.

Παρακολούθησα την προχθεσινή συνέντευξή του στην ΕΡΤ και νόμιζα ότι άκουγα τον Παπανδρέου, το Βενιζέλο και το Σαμαρά μαζί - με μερικές πινελιές από Κουβέλη. Ίδιες θλιβερές δικαιολογίες και ίδια απεγνωσμένη προσπάθεια να πείσει ότι κάθε επόμενο μνημόνιο δεν είναι καταστροφικότερο του προηγούμενου. Ότι όλα γίνονται για να σωθεί η χώρα.

Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Τσίπρας όντως έφερε το τρίτο μνημόνιο ως έσχατη λύση - αφού 3 χρόνια ψωλοβρόνταγε και δεν είχε καμία απολύτως στρατηγική -, ενώ οι προηγούμενοι πήγαιναν στις Βρυξέλλες, υπέγραφαν ό,τι ερχόταν μπροστά τους και μετά πήγαιναν για μύδια και τηγανητές πατάτες - που ομολογουμένως γαμάνε.

Αυτό φυσικά ελάχιστη σημασία έχει, αφού τα πάντα  - πόσω μάλλον οι πολιτικοί - κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και ο Αλέξης Τσίπρας επί 6 μήνες αιθεροβατούσε. Πλέον είναι πιο επικίνδυνος από τους προκατόχους του.

Και είναι πιο επικίνδυνος γιατί καλείται να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα το οποίο δεν πιστεύει και δε θέλει να υλοποιήσει, χωρίς όμως να είχε ποτέ στο μυαλό του και κάποιο εναλλακτικό. Οι συνέπειες αυτής της διπολικής συμπεριφοράς θα είναι καταστροφικές. Κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται τώρα, θα το αντιληφθεί πολύ σύντομα.

Τον άκουσα στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ να ζητάει από τους βουλευτές του να του πουν ποια εναλλακτική υπάρχει και δεν την σκέφτηκε.

Μα αυτός ο ίδιος δεν έλεγε ότι η μόνη ρεαλιστική και σωτήρια εναλλακτική πρόταση είναι η κατάργηση με ένα νόμο και σε ένα άρθρο όλων των μέτρων λιτότητας; Πώς λέει τώρα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική;

Αυτός δεν έλεγε ότι ο γιαλός δεν είναι στραβός αλλά στραβά αρμένιζαν οι προηγούμενοι; Αυτός δηλαδή πώς αρμενίζει; Ίσια; Ή μήπως ξαφνικά στράβωσε ο γιαλός;

Αυτός δεν αποκαλούσε τους προηγούμενους υπαλλήλους των Βρυξελλών και τους κατηγορούσε ότι τους εκβίαζαν με τις μίζες; Αυτόν με τί τον εκβίασαν;

Αλλά ας ξεχάσουμε τις παλιές δηλώσεις. Ας ξεχάσουμε τα παλιά tweets, τις προεκλογικές υποσχέσεις και το δήθεν κοστολογημένο - εδώ πέφτει χοντρό γέλιο - Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Ας πάμε στην περίοδο της διακυβέρνησης. Στα ψέματα των τελευταίων 6 μηνών. Τότε που στις προγραμματικές δηλώσεις βούρκωνε όταν έλεγε ότι είναι σάρκα από τη σάρκα του λαού και κάθε λέξη από το Σύνταγμα της χώρας, ενώ κατάντησε σάρκα από τη σάρκα της Μέρκελ και κάθε λέξη από το τρίτο μνημόνιο.

Τότε που έλεγε ότι δε θα κάνει τη χάρη στην αντιπολίτευση να φέρει μνημόνιο, ενώ χθες το πέρασε με τις δικές της ψήφους κι έκανε κωλοτούμπα λέγοντας ότι δε θα της κάνει τη χάρη να παραιτηθεί.

Τότε που μας διαβεβαίωνε ότι κερδίζει χρόνο και βαράει τα νταούλια, ενώ όλοι βλέπαμε ότι ο χρόνος κυλάει προς το συμφέρον των δανειστών μέχρι να πνίξουν την ελληνική οικονομία στα σκατά.

Μέχρι προχθές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έλεγε ότι υπέρτατος νόμος είναι το δίκιο των ανθρώπων - βιάζοντας την Αντιγόνη του Σοφοκλή -, ενώ μετά ομολόγησε κυνικά ότι υποτίμησε την ισχύ του λαού έναντι της δύναμης του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Τις προάλλες έλεγε ότι θα παραιτηθεί και ότι δε θα γίνει Παπαδήμος, ενώ τώρα εξελίσσεται σε κάτι χειρότερο.

Τα ψέματα ήταν πολλά και έρχονταν με καταιγιστικούς ρυθμούς. Μπορούσε να σωπαίνει αλλά ακόμα και την τελευταία στιγμή επιμένει να βγαίνει και να λέει ακόμα περισσότερα.

Η πιο χυδαία, κατά τη γνώμη μου, κίνησή του ήταν το δημοψήφισμα. Το πρώτο δημοψήφισμα μετά από 41 ολόκληρα χρόνια. Το δημοψήφισμα που ωρυόταν ότι αφορά κρίσιμο εθνικό θέμα, όταν κάποιοι του έλεγαν ότι έχει να κάνει - στην καλύτερη - με δημοσιονομικό ζήτημα.

Τί έκανε λοιπόν; Πήρε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος - που σε περίπτωση κρίσιμου εθνικού θέματος είναι βάσει Συντάγματος δεσμευτικό - και, επειδή δεν τον βόλευε, το έκανε κουρέλια. Δηλαδή έδρασε αντισυνταγματικά.

(Αλήθεια, γιατί κανείς από αυτούς του ΣΥΡΙΖΑ που χθες καταψήφισαν τα μέτρα δεν έχει βγει να μιλήσει για αντισυνταγματικότητα;)

Η συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα, όσον αφορά στο δημοψήφισμα, μπορεί να περιγραφεί από την παρακάτω εξίσωση: (δημοψήφισμα) + (κλείσιμο τραπεζών) + (έλεγχος κίνησης κεφαλαίων) + (κοινό ανακοινωθέν πολιτικών αρχηγών) - (ΚΚΕ) - (Γιάνης Βαρουφάκης) = 3ο Μνημόνιο με συναίνεση του: (61,31% ακουσίως) + (38,69% εκουσίως) - (ΚΚΕ) - (XA) - (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) - (ΑΚΥΡΟ/ΛΕΥΚΟ)

Η απλότητα των μαθηματικών στην υπηρεσία του πρώτου αριστερού πρωθυπουργού.

Κι έτσι το τρίτο μνημόνιο πέρασε με τις 229 ψήφους του 76% της Βουλής. Αριθμός ρεκόρ. Τέτοια εθνική ομοψυχία ούτε στα όνειρά τους οι δανειστές!

Πέρα από τον προφανή κίνδυνο γιγάντωσης της ΧΑ και της τεράστιας αποχής που θα σημειωθεί στις επόμενες εκλογές, αυτό που πάει να δημιουργηθεί τώρα είναι η νόρμα 80/20. Το 80% των Ελλήνων πολιτών να δηλώνουν μνημονιακοί. Να αποδέχονται το δόγμα ΤΙΝΑ (There Is No Alternative).

Ο Πρωθυπουργός είπε στην ΕΡΤ ότι του ήρθε στα χέρια μια μελέτη των επιπτώσεων της εξόδου από το ευρώ κι όταν τη διάβασε πείστηκε για το μνημόνιο. Από πού του ήρθε αυτή η μελέτη; Ουρανοκατέβατη; Δικιά του μελέτη 5 γαμημένα χρόνια δεν είχε κάνει; Και πότε του ήρθε; Όταν ο Ντράγκι του έκοψε τα πόδια με τις τράπεζες; 

Με κάτι τέτοιες μαλακίες ο Αλέξης Τσίπρας στρώνει το δρόμο για το 80%. Να ταυτίσει στη συνείδηση του κόσμου το ευρώ με το μνημόνιο και το μνημόνιο με το ευρώ. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο 70%. Έχουμε πολλά να δούμε και να ακούσουμε ακόμη.

Είναι σχεδόν απίστευτο το ότι φτάσαμε μέχρι εδώ - το πώς δεν είναι καθόλου απίστευτο και θα εξηγηθεί σε επόμενο κείμενο.

Ακόμα και στην περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου, χρειάστηκαν 5 χρόνια μέχρι να αποκαλυφθεί η πολιτική απατεωνιά του. Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα χρειάστηκαν μόλις 5 μήνες.

Αν δεν είναι απατεώνας - για να μην πω τίποτα βαρύτερο - τότε είναι ανίκανος. Το τί ακριβώς είναι θα φανεί στη συνέχεια. Πάντως, σίγουρα δεν κάνει για τη δουλειά.

Έδωσα στο παρόν τον τίτλο "Ο Ατάλαντος Κύριος Τσίπρας" γιατί ο Ρίπλεϊ μέχρι το τέλος της ιστορίας παραμένει ασύλληπτος και ατιμώρητος.

Ο Αλέξης Τσίπρας δε θα σταθεί το ίδιο τυχερός. Θα τιμωρηθεί. Όχι από ειδικά δικαστήρια και διάφορα άλλα κουλά που διαβάζω.

Από την ίδια την Ιστορία. Που είναι αμείλικτη.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Αυτές τις ημέρες σημειώνεται αριθμός ρεκόρ από συριζαίους φίλους της σελίδας μας που μας βρίζουν και την εγκαταλείπουν. Τους καταλαβαίνουμε. Το σοκ είναι μεγάλο. Όταν πάρουν πρέφα ότι αυτός που τους κεράτωσε δεν είμαστε εμείς αλλά ο Τσίπρας θα ξαναγυρίσουν. Είμαστε σίγουροι.)

[--->] 

Σόιμπλε: Το ΔΝΤ δεν θα συμμετάσχει στην πρώτη δόση του προγράμματος

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν θα συμμετάσχει στην πρώτη δόση του σχεδιαζόμενου τρίτου πακέτου στήριξης της οικονομίας της Ελλάδας, αναφέρει οΒόλφγκανγκ Σόιμπλε σε επιστολη του προς τη Bundestag.

Σύμφωνα με την επιστολή του γερμανού υπουργού Οικονομικών, η οποία περιήλθε σε γνώση του πρακτορείου Reuters, η δόση αυτή πρόκειται να εκταμιευθεί στα μέσα του Αυγούστου του 2015.
Με τη συγκεκριμένη επιστολή, ο κ. Σόιμπλε ζητεί από τη γερμανική Βουλή να συναινέσει στην έναρξη συνομιλιών για το τρίτο πακέτο στήριξης.

Επιπλεόν, στην επιστολή αναφέρεται πως η περαιτέρω συμμετοχή του ΔΝΤ θα εξαρτηθεί από την επιτυχή ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του προγράμματος το φθινόπωρο του 2015 και την επιβεβαίωση της βιωσιμότητας του χρέους της Ελλάδας.

Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ ήττας και διασυρμού

 

Του Άγγελου Καλαδούκα

Υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά μεταξύ ήττας και διασυρμού
Στην ήττα ο ήρωας απλά και καθαρά αποτυγχάνει και «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει». 

Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε έκανε τις πλέον λάθος επιλογές. Διόρισε ο ίδιος τον Πινοσέτ, ήταν σε όλα υποχωρητικός και επεδίωκε να βρει τη «μέση οδό». Αλλά όταν οι συνθήκες είναι ακραίες, οποιαδήποτε υποχωρητικότητα καταλήγει στο αντίθετό της: δίνει όπλα στον αντίπαλο, που σε ακραίες ταξικά συνθήκες έχει μόνο μια επιδίωξη: 

Είτε την υποταγή είτε την εξόντωση. Σου δίνει μόνο αυτήν την επιλογή και καμιά άλλη.
Ο Αλιέντε δεν διασώθηκε με την υποχωρητικότητα. Συνετρίβη. Από αυτή την ήττα σίγουρα έχουμε να αντλήσουμε μαθήματα. Αλλά, σε κάθε περίπτωση έπεσε όρθιος, παραδίδοντας πράγματι ένα μάθημα ηθικής στην παγκόσμια Αριστερά. Έπεσε με την αξιοπρέπεια ενός τραγικού ήρωα, πληρώνοντας όλες τις αυταπάτες του στο ακέραιο. Η ηθική της ήττας είναι ένα τεράστιο εφόδιο εμπειρίας και πραγματικής πολιτικής αξιοπρέπειας. 

Υπάρχει, αντίθετα με τον Αλιέντε, η ήττα που σε διασύρει. Είναι όταν οι υποχωρήσεις που κάνεις σε οδηγούν στο στρατόπεδο του αντιπάλου που σε σέρνει δεμένο στο άρμα του υπό τις ιαχές των νικητών κυρίαρχων. Το πρώτο αποτέλεσμα μιας τέτοιας ήττας είναι η γελοιοποίηση: 

- Όταν ο πλανήτης ολόκληρος μιλάει για νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών και εσύ μιλάς για… «θετικά σημεία».
- Όταν εσύ ίδιος αναγκάζεσαι να εφαρμόσεις ότι οι πλέον σκληροπυρηνικοί νεοφιλελεύθεροι δίσταζαν μέχρι τώρα να εφαρμόσουν. 

- Όταν εξακολουθείς να μην αντιλαμβάνεσαι ότι η πολιτική της «Ευρώπης του διαφωτισμού και της λογικής» σε διασύρει ως αφελή και παντελώς ανίκανο πολιτικά να αλλάξεις και να συνειδητοποιήσεις την αλήθεια. 

- Όταν επιχειρήσεις να δικαιολογήσεις τη συντριβή σου με το ότι τα νεοφιλελεύθερα γεράκια της Ε.Ε. «εγκατέλειψαν το πεδίο των επιχειρημάτων και της πολιτικής και κατέφυγαν στον ωμό εκβιασμό» … «δεν βρήκαν το θάρρος να παραδεχθούν ότι το πρόγραμμα των τελευταίων πέντε ετών απέτυχε» … κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς φαιδρός. 

Γιατί θα εισπράξεις το απλούστατο: με αυτές τις παιδικά αφελείς απόψεις πηγαίνατε να διαπραγματευτείτε με σοβαρούς και υπεύθυνους πολιτικούς της αστικής τάξης ;

 Ομολογείτε ότι είσαστε παιδική χαρά ; 

- Όταν ο πρώην αντίπαλος και νυν στην οικουμενική Βαγγέλης Μεϊμαράκης σε ειρωνεύεται ανοιχτά και εσύ του χαμογελάς και τον χτυπάς φιλικά στην πλάτη κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνεις (ή μήπως στα αλήθεια δεν καταλαβαίνεις;) :
 «Κύριε πρωθυπουργέ φέρεσθε ως πρόεδρος 15μελούς. Εμείς σας στηρίζουμε ολόθερμα. Αλλά τι σας εκπλήσσει που δεν σας στηρίζουν βουλευτές σας; Εμείς στη βουλή είμαστε σχεδόν κάθε μέρα, μιλούσαμε καθημερινά με βουλευτές και ξέραμε ότι πολλοί βουλευτές σας δεν ήταν δυνατόν να ψηφίσουν το νέο μνημόνιο. Οι πάντες το γνώριζαν αυτό, εσείς δεν το γνωρίζατε όταν υπογράφατε το μνημόνιο; Σε ποιον κόσμο ζούσατε;». 

Όταν νεοφιλελεύθερα γεράκια και διαπλεκόμενοι ταυτόχρονα σε στηρίζουν και σε χλευάζουν και εσύ κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις και συνεχίζεις αταλάντευτα στον ίδιο δρόμο, τότε η ήττα και ο διασυρμός γίνονται ένα.

[--->]