Και η ζωή συνεχίζεται... Με τον Μήτσο να ελπίζει, τον Θανάση να περιμένει, τη Μαρία να αγωνιά...

  Ο Μήτσος ήλπιζε στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, στο αφορολόγητο των 12.000 ευρώ. Ο Θανάσης περιμένει την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, την καθιέρωση του αφορολόγητου των 12.000 ευρώ.

 Και η Μαρία αγωνιά! τι θα γίνει με το παιδί του χρόνου, με το σχολείο του, ούτε φέτος πήγε για μουσική. Η ζωή συνεχίζεται «δίχως τη δική τους μελαγχολία», με τον αστυνομικό (εν προκειμένω μπάτσο) να χώνει πρόστιμο 5.000 ευρώ στον 85χρονο κουλουρτζή άνευ άλλων πόρων ζωής - δεν γαμιέται, ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος που διαπιστώνει ότι η ζωή είναι σκρόφα, αν έχεις γεννηθεί προλετάριος κι έχεις γεράσει στην ψάθα.

Φεύγουν τα παιδιά απ’ τη χώρα και η αριστερή διακυβέρνηση αργεί να φανεί.

Σε ποια δημοσιονομικά τείχη των δανειστών σκοντάφτουν και αργούν να φανούν (οι) αναπτυξιακοί νόμοι; Ή μη δεν ήταν κι αυτοί σαν έτοιμοι από καιρό για να σκάσουν εγκαίρως μύτη; 

Τι δημοσιονομικό κόστος έχει η κατάργηση του τυποκτόνου νόμου Βενιζέλου; 

Τι δημοσιονομικό κόστος έχει (ή μήπως, αντιθέτως, έχει δημοσιονομικό όφελος;) η σύγκρουση εδώ και χθες με τη διαπλοκή;

Τι δημοσιονομικό κόστος έχει η διαρκής, πλήρης και διαφανής ενημέρωση των Ελλήνων; Δεν είναι άραγε πολύτιμο το αγαθό της πληροφόρησης; 

Τότε προς τι η παραπληροφόρηση με τα non paper;

Δεν είναι ο πληροφορημένος λαός η ισχύς μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης;
Ορισμένα πράγματα προχωρούν. Η εξέταση της υπόθεσης Ζήμενς, η εξέταση της υπόθεσης των Μνημονίων, η οργάνωση της διεκδίκησης των Γερμανικών Πολεμικών Επανορθώσεων. 

Ορισμένοι Υπουργοί το παλεύουν, ξενυχτούν και δουλεύουν κι άλλοι δίνουν συνεντεύξεις ή δημιουργούν επιτελεία ημετέρων.

 Εις ό,τι αφορά αυτό το τελευταίο, η στήλη που διαβάζετε είχε την αφέλεια (μια αφέλεια που θα συνεχίσει να υπερασπίζεται έως θανάτου) να πιστεύει ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα έκανε ένα προσκλητήριο στους άξιους και στους γνώστες, στους τίμιους και στους έχοντες την έξωθεν καλή μαρτυρία, ανεξαρτήτως κομμάτων, για να στελεχωθούν τα κρίσιμα πόστα. 

Δεν έγινε ή μισογίνεται. Διάφοροι φιρφιρίκοι, με επιτήδευμα τη διαχρονική αξιοσύνη τους να βολεύονται, ξανασκάνε μύτη στα πέριξ και μολεύουν το περιβάλλον.

Και ο Μήτσος αποξενώνεται, ο Θανάσης αποκαρδιώνεται, ο Λευτέρης (ο δεξιός) εκπλήσσεται και η Μαρία ψάχνει νέα κόλπα και στρατηγήματα για να τα φέρει βόλτα.

Φταίνε, λένε κάποιοι, οι διαπραγματεύσεις που πάει η διακυβέρνηση σαν τον κάβουρα. Λένε όμως και κάποιοι άλλοι ότι αν πήγαινε καλύτερα η διακυβέρνηση θα πήγαιναν καλύτερα και οι διαπραγματεύσεις. 

Συντάσσομαι με τους δεύτερους, αλλιώς θα πρέπει να δεχθούμε ότι, φέρ’ ειπείν, τα φαρμακεία θα αφεθούν να επιστρέψουν στον κίνδυνο που διέτρεχαν το 2012 όταν η κυβέρνηση των ανδρεικέλων υπέγραφε τη διασπορά φαρμάκων προς πώλησιν στα σουπερμάρκετ. 

Ή, όταν ο κ. Βρούτσης υπέγραφε, επίσης το 2012, την κατάργηση του ΕΚΑΣ - αποτελεί αυτό παρακαταθήκη για τον αντίστοιχο υπουργό της Αριστεράς; 

Οχι βεβαίως! Αποτελεί όμως επίδικο των διαπραγματεύσεων.

Διότι οι δανειστές-δυνάστες επιμένουν στην ολοκλήρωση της «πέμπτης αξιολόγησης». 

Σαν να μην έγιναν εκλογές, σαν να μην έλαβε η κυβέρνηση εντολή απ’ τον λαό να βγάλει τη χώρα απ’ την υποτέλεια των Μνημονίων. 

Ετσι αν ο κ. Σκουρλέτης, για παράδειγμα, φέρει στη Βουλή νομοσχέδιο για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και του θεσμοθετημένου κατώτατου μισθού, καθώς και για την κατάργηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος (για τις επικουρικές), θα έχει (κατά τους «θεσμούς») προβεί σε «μονομερή ενέργεια».
Αν η κυβέρνηση είχε προχωρήσει σε δέκα-είκοσι τέτοιες μονομερείς ενέργειες την επαύριον των εκλογών, σήμερα οι δανειστές θα ήταν λιγότερο θρασείς (κι αποτελεσματικοί). 

Ομως με το «αν» δεν γράφεται Ιστορία, που για την ώρα γράφεται με το «αχ» του Μήτσου ή της Μαρίας. 

Ομως, όπως ήρθαν τα πράγματα και βάζοντας την παράμετρο του χρέους στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων, η κυβέρνηση πρέπει να έρθει σε μια συμφωνία που θα αποκλείει νέο Μνημόνιο (και ειδεχθοεπαχθείς εφαρμοστικούς νόμους) και θα δίνει στην ίδια τη δυνατότητα σε βάθος τετραετίας να ξηλώσει έναν-έναν τους κατοχικούς νόμους.

Αυτό που δεν γίνεται σήμερα πρέπει να γίνει αύριο (κι όχι μεθαύριο) στη βάση της παραγωγικής ανάταξης της χώρας με εθνική πρωτοβουλία, σχέδιο και στρατηγική. Γνωστή πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα στον λαό. 

Οταν ο λαός ξέρει τι συμβαίνει, ξέρει τι του γίνεται και ξέρει τι να κάνει.

Για την ώρα το μόνον που έχουμε «καθαρό» είναι το σχέδιο πορείας των δανειστών. 

Στο οποίο ίσως «ο τελευταίος ελιγμός να ’ναι η σύγκρουση»...

e-nikos

τα δέντρα του Γκεζί χθες έβγαλαν καρπούς…

Γράφει: Θάνια Βέζου 

Τεράστια ήταν η νίκη για το HDP χθες, στις πιο κρίσιμες εκλογές για την Τουρκία των τελευταίων χρόνων. Ήταν η πρώτη φορά, μετά από 33 χρόνια, που αριστερό κόμμα μπαίνει στη βουλή, ξεπερνώντας το όριο του 10%, όριο που είχε περάσει κατά τη διάρκεια των μαύρων χρόνων της χούντας του Εβρέν. Το HDP έφτασε όχι μόνο το 10%, αλλά φαίνεται να αγγίζει το ποσοστό του 13%, με 80 περίπου βουλευτές στην τουρκική βουλή, το 40% των οποίων θα είναι γυναίκες.

---

Ιστορικές εκλογές

---

Το ΑΚΡ του Ερντογάν βλέπει για πρώτη φορά το ποσοστό του να πέφτει κατά 8% ποσοστιαίες μονάδες και να φτάνει το 41% με 259 έδρες. Το Ρεπουμπλικάνικο CHP 25% και 131 έδρες, το ακροδεξιό ΜΗΡ 16,5% και 82 έδρες. Φυσικά, με ανησυχητική την άνοδο των γκρίζων λύκων και σταθεροποίησή τους στο 15+%, είναι το πρώτο μεγάλο χαστούκι για την πολιτική Ερντογάν.

Ο Ερντογάν με αυτό το αποτέλεσμα δεν καταφέρνει να συγκεντρώσει απόλυτη πλειοψηφία και να περάσει τις συνταγματικές αλλαγές που ήθελε, οι οποίες θα τον έκαναν υπερΠρόεδρο της Προεδρικής δημοκρατίας της Τουρκίας (τώρα είναι προεδρευόμενη). Είναι η πρώτη φορά στα 13 χρόνια που μονοπωλεί την αυτοδυναμία στην Τουρκία, που ένα κόμμα της αριστεράς καταφέρνει να του χαλάσει τα σχέδια.

Το ΗDΡ παρά τις δεκάδες επιθέσεις, την προβοκάτσια, τη λάσπη και τον πόλεμο που δέχτηκε, κατάφερε να περάσει το όριο του 10% και να μπει στη Βουλή. Θυμίζουμε την βομβιστική επίθεση στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος στην πρωτεύουσα του τουρκικού Κουρδιστάν, Ντιγιάρμπακιρ, που στοίχισε τη ζωή σε 4 ανθρώπους, ενώ 15 είναι στην εντατική και οι τραυματίες ήταν πάνω από 200. Επιθέσεις που είχαν απ’ όλα… στα προεκλογικά βανάκια του ΗDΡ (στην επαρχία της Μπινγκιόλ νεκρός ο οδηγός  με 30 σφαίρες!!! στο θώρακα), επιθέσεις με ματσέτες και όπλα στις συγκεντρώσεις του κόμματος, αλλά και μια έντονη προσπάθεια να το παρουσιάσουν σαν περιθωριακό κόμμα, παρακλάδι του ΡΚΚ.

Παρ’ όλα αυτά, χθες τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τη λαϊκή θέληση για είσοδο του ΗDΡ στη βουλή. Το κόμμα που έβαλε στην ατζέντα της προεκλογικής περιόδου το βασικό μισθό, τα εργατικά δικαιώματα, τα εργατικά ατυχήματα και τις συνθήκες εργασίας (σε μια χώρα με 14.400 νεκρούς σε εργατικά ατυχήματα τα χρόνια διακυβέρνησης του ΑΚΡ), που μίλησε για το θρησκευτικό φανατισμό που σπρώχνει τη χώρα η πολιτική ΑΚΡ, ήταν «παρών» στις μεγαλειώδης διαδηλώσεις για το Γκεζί, για το Κομπάνι, για τον Μπερκίν Ελβάν. Το κόμμα που ξαναέφερε τη φωνή της ελπίδας, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας στην τουρκική βουλή.

---

Ο κόσμος πανηγυρίζει στους δρόμους. Ο Ερντογάν σε αμηχανία.

---

Χθες το βράδυ ο Ερντογάν δεν βγήκε για τις καθιερωμένες αλαζονικές ομιλίες του στο μπαλκόνι του παλατιού στην Άγκυρα. Από την άλλη, όμως, πλημμύρισαν οι πόλεις της Τουρκίας από κόσμο που ένιωσε πως υπάρχει ελπίδα, που ένιωσε πως οι αγώνες, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις μπορούν να αλλάξουν και εκλογικά αποτελέσματα.

Άλλωστε αυτά ήταν που άλλαξαν το τοπίο: ήταν το Γκεζί, ήταν τα εργατικά ατυχήματα όπως αυτό στο ορυχείο στη Σομά, ήταν τα σκάνδαλα διαφθοράς, ήταν το Κομπάνι, είναι η κατάληψη στη Ford που ακόμα συνεχίζεται, ήταν ο βιασμός και η δολοφονία της Οζγκιέ, ο Μπερκίν Ελβάν, η ισλαμοποίηση της παιδείας, η στήριξη στους φασίστες των ISIS, ο αυταρχισμός και οι μισθοί πείνας, η νεολαία που δουλεύει 12 και 14 ώρες την ημέρα για 300 ευρώ, αλλά και πόσα ακόμα που έκαναν αυτό το τοπίο να αλλάξει.

Μένει τώρα, που ο Ερντογάν δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση μόνος του, να δούμε αν τελικά θα κάνει κυβέρνηση συνεργασίας ή πρόωρες εκλογές. Μέχρι και τώρα όλα τα κόμματα έχουν δηλώσει πως δεν κάνουν συγκυβέρνηση με το ΑΚΡ, σε λίγες μέρες θα γνωρίζουμε. Για σήμερα πάντως, νίκησαν οι λαοί, η ειρήνη, η διαφορετικότητα και οι αγώνες και αυτό είναι αρκετό για την χαρά της πρώτης μέρας.

---

Εντυπωσιακά είναι τα αποτελέσματα στις κούρδικες περιοχές (Ντιγιάρμπακιρ, Χάκκαρι και Σιρνάκ)

---

Το ποσοστό του HDP ανήρθε στο 80,29% στο Ντιγιαρμπακίρ, 87.07%  στην πόλη Χάκκαρι και 84% στη Σιρνάκ. Εκεί στον πυρήνα των κουρδικών περιοχών το ΑΚΡ καταποντίστηκε πραγματικά. Και δεν πρέπει να νομίζουμε πως κάτι τέτοιο ήταν δεδομένο αφού πρόκειται για κούρδικες πόλεις. Για να αντιληφθούμε του λόγου το αληθές αξίζει να αναφέρουμε πως στις προηγούμενες εκλογές ο Ερντογάν σε αυτές τις περιοχές είχε σημειώσει ποσοστό πάνω από 34%. Οι μαύρες σημαίες του ΙSIS που πλησίασαν στο Κομπάνι και οι διασυνδέσεις των τζιχαντιστών με το καθεστώς Ερντογάν, τα κλειστά σύνορα για τους πρόσφυγες από τις μαρτυρικές περιοχές της Ροζάβα, ο ηρωικός – νικηφόρος αγώνας των μαχητών του YPG και η επίθεση στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΗDP  έδωσαν μια άνευ προηγουμένου νίκη.

Το τοπίο συνολικά στην Τουρκία αλλά και στις στις κούρδικες περιοχές ειδικότερα έχει αλλάξει. Μένει να δούμε πόσο  ο αέρας της νίκης, η ηρωική αντίσταση του Κομπάνι, η πρωτότυπη επανάσταση της Ροζάβα και οι εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων στη Τουρκία και το Κoυρδιστάν θα φέρουν κι άλλες αλλαγές στην περιοχή.

---

*Μαζί με τις πρώτες σκέψεις και τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών σίγουρα η ιστορικότητά τους θα καταγραφεί και με την παρακάτω φωτογραφία. Τη φωτογραφία του ανθρώπου, που παρά τον σχεδόν θανάσιμο τραυματισμό του πριν λίγες μέρες όταν τοποθετήθηκε βόμβα στη συγκέντρωση του HDP στο Ντιγιάρμπακιρ, δεν το έβαλε κάτω και συμμετείχε στην εκλογική διαδικασία. Μια φωτογραφία που με ανατριχιαστικό τρόπο συμβολίζει σίγουρα τη θέληση του κουρδικού και ευρύτερα του τουρκικού λαού για ελευθερία, την ελπίδα του για μια καλύτερη, ειρηνική ζωή:

 
[--->]

Για το Δήμο Θέο

 […] Αν εξαιρέσωμεν την του κουρέως, ουδεμία υπάρχει παρ’ ημίν τέχνη ευκολωτέρα της του συγγραφέως. Εμμανουήλ Ροΐδης 
 

  

Το 1963 ήταν μια πολύ περίεργη χρονιά. Στη Βρετανία η ποπ μουσική και τα συγκροτήματα της ροκ ξεσηκώνουν τη νεολαία.
Στις ΗΠΑ, ο Κεν Κέσι, γνωστός από το βιβλίο “Στη φωλιά του κούκου”, διέδιδε το LSD σαν διευρυντικό του εγκεφάλου και σαν μέσο απελευθέρωσης. Ο Τίμοθι Λίρι, που δίδασκε στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, έκανε πειράματα μαζί με τους φοιτητές του με όλων των ειδών τα παραισθησιογόνα, βαρβιτουρικά, κοκαΐνη, αμφεταμίνες, διάφορες μορφές κάνναβης, μανιτάρια, ντατούρα, πεγιότλ, ανιχνεύοντας ζώνες του ασυνείδητου που βρίσκονται στο σκοτάδι.

Στο Λονδίνο ο Ντέιβιντ Κούπερ, που είχε προαναγγείλει Το τέλος της Οικογένειας με το ομώνυμο βιβλίο του, οργανώνει μαζί με τον Ρόναλντ Λενγκ και τον Άαρον Έστερσον τις επαναστατικές αντιψυχιατρικές κοινότητες, τόπους υποδοχής διαγνωσμένα σχιζοφρενών για να τους συντροφεύουν στο εσωτερικό τους ταξίδι, κοινότητες όπου ψυχίατροι και ψυχιατριζόμενοι ζουν μαζί σαν μεγάλη οικογένεια.

Αρχίζει ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Οι Beatles μεσουρανούν σε όλο τον κόσμο, στην Ελλάδα γεννιούνται τα πρώτα ποπ συγκροτήματα. Στην αρχή εμφανίζονται οι Φόρμιγξ του Βαγγέλη Παπαθανασίου και ακολουθούν οι Τζούνιορς με το Θάνο Σουγιούλ που έμελλε να σκοτωθεί λίγο αργότερα σε τροχαίο.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, σύμβολο για τους ειρηνιστές στην Ελλάδα και στόχος για τον πυρήνα της εξουσίας, στρατό, αστυνομία, παλάτι, τραυματίζεται θανάσιμα στη Θεσσαλονίκη από παρακρατικούς με σιδερολοστό στο κεφάλι. Ο σκηνοθέτης Δήμος Θέος γυρίζει το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ 100 ώρες του Μάη, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου συρρέουν στην κηδεία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Εκεί θα ακουστεί για πρώτη φορά το σύνθημα «κάθε νέος και Λαμπράκης». Το σύνθημα έγινε κίνημα και οι Λαμπράκηδες ξεπέρασαν τις 400 χιλιάδες εγγραφές μελών μέσα στο καλοκαίρι του ‘63.

Τα υπόλοιπα στο https://romvos.wordpress.com/

“Oυδείς δικαιούται να παριστάνει τον ανυποψίαστο”

Τη δική της απάντηση σε έντονο ύφος έδωσε το βράδυ της Δευτέρας η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην καταγγελία του του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη Γιάννη Πανούση, ότι η πρόεδρος της Βουλής δεν έδωσε άδεια στα ΜΑΤ να εισέλθουν στη Βουλή, για να κάνουν χρήση της τουαλέτας.

Η κ. Κωνσταντοπούλου εξέδωσε ανακοίνωση αναφερόμενη στα ρεπορτάζ, καταγγελίες, διαρροές που αποδίδονται σε «κύκλους της Προέδρου» ή «κύκλους της ασφάλειας της Βουλής», με την οποία υπογραμμίζει:
• Η Πρόεδρος της Βουλής και η Βουλή δεν ομιλούν μέσω «κύκλων»
• Μοναδική αρμόδια αστυνομική δύναμη για την ασφάλεια της Βουλής είναι η Φρουρά της Βουλής.
• Η οπλοφορία οιουδήποτε προσώπου εντός του χώρου της Βουλής, πέραν των εχόντων άδεια μελών της Φρουράς, απαγορεύεται
• Η είσοδος προσώπων στο χώρο της Βουλής πραγματοποιείται σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες για την Ασφάλεια και δεν εξαιρείται της εφαρμογής των κανόνων αυτών ούτε το αστυνομικό προσωπικό
• Πρόσωπα που διεκδικούν να εισέρχονται στο χώρο της Βουλής χωρίς έλεγχο ταυτότητας και οπλοφορώντας προδήλως διεκδικούν την παραβίαση των κανόνων ασφαλείας της Βουλής. Αστυνομικοί οι οποίοι διεκδικούν να εισέρχονται στο χώρο της Βουλής ανά δυάδες ή και τετράδες οπλοφορώντας και χωρίς να υποβάλλονται σε έλεγχο ταυτότητας γνωρίζουν ότι διεκδικούν την παραβίαση των κανόνων ασφαλείας της Βουλής.

Στη συνέχεια της ανακοίνωσής της, η πρόεδρος της Βούλης καταφέρθηκε ευθέως κατά του κ. Πανούση:
«Με αυτά τα δεδομένα, τα οποία είναι γνωστά και συνομολογημένα από το αρμόδιο Υπουργείο σε σχέση με τις δυνάμεις που υπάγονται στην ευθύνη του, προξενεί κατάπληξη το γεγονός ότι, για πολλοστή φορά, υποδαυλίζεται με δηλώσεις του αρμοδίου Αν. Υπουργού, η εκ μέρους Αστυνομικών Δυνάμεων αμφισβήτηση των κανόνων ασφαλείας της Βουλής ή της αρμοδιότητας της Φρουράς της Βουλής και τροφοδοτείται αντιπαράθεση της Αστυνομίας προς το Κοινοβούλιο ή και διαρκείς επιθέσεις προς την Πρόεδρό του.

Η δήλωση ‘ο ένας θεσμός πρέπει να σέβεται τον άλλον’, που έγινε από τον Αν. Υπουργό που προΐσταται των Αστυνομικών Δυνάμεων αφ’ ενός υποβαθμίζει το Κοινοβούλιο, που αποτελεί πυλώνα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και μία εκ των τριών ανεξάρτητων λειτουργιών της Δημοκρατίας, αφ’ ετέρου αναβιβάζει τις αστυνομικές δυνάμεις σε ισότιμο θεσμό με τη Βουλή και εκ τρίτου, δυστυχώς, μεταφράζεται στην πράξη αλλά και μέσω της εξειδίκευσής της ως πλήρης άρνησης σεβασμού στη λειτουργία του Κοινοβουλίου, στο οποίο οι αστυνομικές δυνάμεις διεκδικούν να έχουν “ελευθέρας” χωρίς κανέναν έλεγχο και ενοχλούνται από το γεγονός ότι σε αυτήν την περίοδο έχει εφαρμοσθεί ο νόμος ως προς όλους.

Και καταλήγει η κ. Κωνσταντοπούλου: «Επειδή οι καιροί είναι πονηροί και ουδείς δικαιούται να παριστάνει τον ανυποψίαστο καλό θα ήταν ο καθένας να περιορίζεται και να υπηρετεί τον θεσμικό του ρόλο στη Δημοκρατία και να μην μετατρέπεται σε αυτόκλητο αναμορφωτή του πολιτεύματος».
tvxs.gr

Ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός ως οργανωμένο έγκλημα

 Του Φώτη Τερζάκη

Μία συνέπεια της δομής των παραγωγικών σχέσεων στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, όπως την παρουσίασα στο προηγούμενο άρθρο μου, είναι η παράλληλη ύπαρξη λιμναζόντων κεφαλαίων, από τη μία πλευρά, και τεράστιου όγκου αχρησιμοποίητης εργασίας (που πρακτικά μεταφράζεται σε ανεργία), από την άλλη. 

Γιατί τα δύο αυτά δεν μπορούν να συναντηθούν για την παραγωγή αληθινού πλούτου, και μάλιστα με ελάχιστο χρόνο εργασίας, για τις κοινωνίες; Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, επειδή, από την άποψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, δεν συμφέρει πλέον. 

Καμία παραγωγική επένδυση «δεν συμφέρει» επειδή το μειούμενο ποσοστό κέρδους από την εκμετάλλευση της εργασίας (μειούμενο για τους λόγους που εξήγησα στα προηγούμενα άρθρα, κι εφόσον η εργασία αυτή δεν είναι ευτελισμένη σε βαθμό που, μέχρι προσφάτως τουλάχιστον, ήταν αδιανόητος σε «ανεπτυγμένες» χώρες) κρίνεται ως ανεπαρκές για τις υπέρογκες αξιώσεις κερδοφορίας των διαχειριστών του κεφαλαίου· οπότε η στρατηγική που επιλέγεται είναι η χρηματοπιστωτική αξιοποίηση.

Αν η χρηματοπιστωτική αξιοποίηση ισοδυναμεί, όπως είπα, με «κεφαλαιοποίηση του χρόνου», μένει να δούμε πώς μεταφράζεται αυτό στην πράξη. Ο χρόνος δεν έχει υλική υπόσταση· είναι μια υποστασιοποιημένη αφαίρεση που ανάγεται σε μια μήτρα υπολογισμών. 

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι προσομοιώνεται μια δυνητικήπαραγωγή και δυνητικήαπόδοση, ως εάν είχαν λάβει χώρα, και προεισπράττεται ένα δυνητικό κέρδος. Είναι σαν να λέμε ότι η ανταλλακτική αξία αυτοαναπαράγεται εκθετικά χωρίς να εμπλέκεται καμία αξία χρήσης. Αυτό ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «φούσκα»(κυριολεκτικά, για τη σφαίρα της κοινωνικής ζωής ό,τι για τη βιολογική ζωή ο καρκίνος). 

Επειδή όμως η προείσπραξη είναι πράξη που πρέπει να μεταφραστεί σε πραγματικούς υλικούς πόρους, προκύπτει μόνο από την αρνητική αναπαράσταση της υλικής παραγωγής, υπό τη μορφή διευρυνόμενου χρέους των παραγωγών: χρωστούν αυτά τα οποία δεν έχουν παραγάγει, σε αυτούς οι οποίοι δεν έχουν επιτρέψει, ως κάτοχοι των πραγματικών μέσων παραγωγής, την παραγωγική αξιοποίηση της εργατικής τους δύναμης. 

Είναι το κυριολεκτικά σχιζοφρενικό «διπλό αδιέξοδο» στο οποίο οι κεφαλαιοκρατικές ελίτ έχουν εγκλωβίσει τις ανθρώπινες συλλογικότητες στις ημέρες μας.

***

Από την άποψη των ζωτικών συμφερόντων της ανθρωπότητας μιλάμε χωρίς αμφιβολία για ειδεχθές έγκλημα. Επειδή όμως το νομικό εποικοδόμημα του κεφαλαιοκρατικού κόσμου εξακολουθεί να βασίζει στην αντεστραμμένη αναπαράσταση των κοινωνικών σχέσεων ως σχέσεων ιδιοκτησίας, αντιστρέφονται επίσης τα κριτήρια του εγκλήματος: από τη σκοπιά των κεφαλαιοκρατικών τάξεων και του νομικού τους οπλοστασίου, έγκλημα είναι το ίδιο το (με τους παραπάνω χειρισμούς παραγόμενο) χρέος, και ο οφειλέτης απογυμνώνεται σταδιακά από όλα τα αστικά του δικαιώματα υποβιβαζόμενος σε παρία ή οικονομικό σκλάβο.

Το δίκαιο αυτό δεν έχει βεβαίως άλλη νομιμοποίηση από τους μηχανισμούς ωμής βίας που κινητοποιούνται για την επιβολή του – και αυτό εξηγεί την παροξυσμική αυταρχικοποίηση του παγκόσμιου νομοθετικού πλαισίου και των κατασταλτικών του μηχανισμών τις τελευταίες δεκαετίες.

Αυτό το στοιχείο ωμής βίας μού φαίνεται ότι είναι το πιο παραγνωρισμένο συστατικό τού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Ένα μεγάλο μέρος των εικονικά παραγόμενων «κερδών», βέβαια, ως πλασματικό εξαρχής καταλήγει να εξαερώνεται στην πράξη (εξ ου και οι αλυσιδωτές χρεωκοπίες γιγάντιων χρηματοπιστωτικών οργανισμών)· το υπόλοιπο όμως που όντως υλοποιείται, αν το παρακολουθήσουμε ως την άλλη του άκρη, παράγεται από τη σύνθλιψη μυριάδων υπάρξεων στον πλανήτη, ανθρώπινων και μη ανθρώπινων, υπό όρους που σε τίποτα δεν διαφέρουν από αυτό που καλούμε «οργανωμένο έγκλημα»: δουλική εργασία, μαστροπεία, εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, ληστρικούς εκβιασμούς και μεθοδευμένες οικοκτονίες. 

Αν φράσεις όπως «η ιδιοκτησία είναι κλοπή» και «νόμος είναι η θεσμοποιημένη βία» ηχούσαν στο παρελθόν ως προειδοποιητικές υπερβολές, στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό έχουν πραγματωθεί με την πιο κυριολεκτική σημασία. Διότι αν κάποτε ο καπιταλισμός μπορούσε να αποσπά νομιμοποίηση με το επιχείρημα ότι αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις της ανθρωπότητας, ή ότι εξασφαλίζει συνθήκες υλικής ευημερίας για ολοένα διευρυνόμενα στρώματα του πληθυσμού (πράγματα που ήταν εν μέρει αλήθεια), σήμερα δεν μπορεί πια να το επικαλεστεί: ο καπιταλισμός μόνον ως παραγωγή καταστροφής μπορεί να διαιωνίζει την ύπαρξή του.¹

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι, ενόψει όλων αυτών, ο καπιταλισμός μοιάζει να καταποντίζεται μέσα στις ίδιες του τις αντιφάσεις· και είναι από πολλές απόψεις σωστό.Το ότι όμως ο καταποντισμός του είναι σε θέση να συμπαρασύρειολόκληρο τον πλανήτη στην άβυσσο, κι εν πάση περιπτώσει το ότι, όσο διαρκεί, το κόστος σε ανθρώπινη οδύνη και αίμα είναι ανυπολόγιστο, φέρνει και πάλι στο προσκήνιο με δραματική οξύτητα το παλιό επαναστατικό ερώτημα: ποια ανθρώπινη συλλογικότητα είναι εκείνη που, μη αρκούμενη στην αυτόματη δικαιοσύνη οιωνδήποτε «νόμων της ιστορίας», θα θέσει με τη δράση της τέλος στη δολοφονική επιβίωση τού καπιταλισμού; 

Ποιες μορφές βίας πρέπει και μπορείνα μεταχειριστεί προκειμένου να εξουδετερώσει τις πανίσχυρες και αδίστακτες κεφαλαιοκρατικές ελίτ που κυβερνούν με ασύλληπτους μηχανισμούς ισχύος την οικουμένη; Και, πάνω απ’ όλα, πώς μπορεί να αποτρέψει το καθ’ υποτροπήν δράμα όλων των νεωτερικών επαναστάσεων – τη νεκρανάσταση του βαμπίρ ακόμη και όταν θα του έχει μπήξει την ξύλινη σφήνα στην καρδιά; Όποιος νομίζει ότι αυτά είναι ερωτήματα του παρελθόντος, ξεπερασμένα πια σήμερα, κινδυνεύει να γίνει ο ίδιος ένα θλιβερό απολίθωμα του παρελθόντος.

Σημειώσεις

(1) Αυτό άλλωστε είναι εμφανές και στη γεωστρατηγική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σήμερα (εν πρώτοις του Ατλαντικού άξονα και των δορυφόρων του, που εξακολουθεί να δεσπόζει πολιτικοστρατιωτικά, και είναι μάλιστα αναγκαίος παράγων για την οικουμενική επιβολή του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού). 

Ενώ άλλοτε η δράση τους χαρακτηριζόταν από τη θετική επιδίωξη μονοπωλιακής πρόσβασης σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους και αγορές, σήμερα γίνεται όλο και περισσότερο αρνητική: στρατηγική της είναι πρωτίστως η αποτροπή ανάδυσης άλλων υπερδυνάμεων, ισχυρών ή έστω αξιόμαχων ανταγωνιστών σε οιαδήποτε κλίμακα, που στην πράξη σημαίνει μεθοδευμένη καταστροφή έστω και χωρίς άλλον διαφαινόμενο στόχο.

 Γιατί; Εύστοχη βρίσκω την εξήγηση της Έφης Κωτσάκη, σε πρόσφατο άρθρο της στον Δρόμο της Αριστεράς με τίτλο «Από το οικονομικό στο γεωπολιτικό χάος» (Σάββατο, 14-2-2015), απ’ όπου και παραθέτω: «Υποκείμενο λόγο αυτής της δραστικής μεταβολής παραδείγματος θεωρώ την οιονεί παγκόσμια μονοπώληση ισχύος και πλούτου εκ μέρους της δυτικής ελίτ (1%), συνδυασμένη με την αδυναμία της –αλλά και έλλειψη διάθεσης λόγω εξάντλησης σπανιζόντων πόρων, περιβαλλοντικής υποβάθμισης, κλπ.– να ανταγωνιστεί στο παραγωγικό επίπεδο σειρά σχετικά ανεξάρτητων και αναδυόμενων κέντρων συσσώρευσης και ισχύος (Κίνα, Ρωσία, λοιπές BRICS, κλπ.).

 Στην προσπάθειά της να διακόψει αυτή την ανταγωνιστική άνοδο, επιχειρεί με μαζική επιβολή πολιτικών “διαίρει και βασίλευε” και με εξαπάτηση, στηρίζοντας-κατασκευάζοντας-εξαπολύοντας-εξαπλώνοντας διάφορες «διαβολικές» δυνάμεις (ισλαμική και νεοφασιστική τρομοκρατία ιδίως), να προκαλέσει-ενισχύσει εμπρόθετα χαοτικές καταστάσεις, που εμμέσως στηρίζουν την ηγεμονία της και εμποδίζουν την ανάδυση των αντιπάλων της». 

[--->]