Ο φωτογράφος του Μάουτχαουζεν

Ο Francisco Boix ή Πάκο,  από μια λαϊκή συνοικία της Βαρκελώνης, χαρακτήρας ζωηρός και ρέμπελος από μικρός, ήταν ήδη φωτογράφος,όπως και ο πατέρας του πολύ πριν πάρει τα όπλα  και πολεμήσει στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο ενάντια στο φασισμό. Εξάλλου τον Ιούλιο  του 1936 δεν είχε καν κλείσει τα δεκαέξι,και το Φεβρουάριο του 1939 ήταν κάτι παραπάνω από δεκαοχτώ  όταν πέρασε τα Πυρηναία μαζί με άλλους 200.000 ισπανούς φυγάδες και αρχικά κατάληξε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Vernetd'Ariège και, στη συνέχεια, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Septfonds. Μόλις που πρόλαβε να βγει από εκεί και με την εισβολή των ναζιστικών στρατευμάτων στο Παρίσι  μεταφέρεται, μαζί με χιλιάδες άλλους Ισπανούς, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μάουτχαουζεν, στην Αυστρία όπου με την ιδιότητα του φωτογράφου,τοποθετείται στο εργαστήριο φωτογραφίας της διοίκησης του στρατοπέδου. 

Αλλά ούτε εκεί κάθεται στ’ αυγά του και μαζί με άλλους Ισπανούς από τους 7.000 συνολικά  έγκλειστους στο στρατόπεδο Ισπανούς ρεπουμπλικάνους , οργανώνει,, μια παράνομη οργάνωση του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος στο στρατόπεδο. Αδελφοσύνη και όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προστασία των κρατούμενων,  παράλληλα όμως φωτογραφίζει, με τη φωτογραφική μηχανή στο στρατόπεδο, ως μαρτυρία των καθημερινών βιαιοπραγιών και των πρακτικών εξόντωσης, τα πρόσωπα των υπεύθυνων του στρατοπέδου και των αξιωματικών των Ναζί που τον επισκέπτονται, συχνά, για να βεβαιωθούν ότι όλα λειτουργούν όπως πρέπει. Ένα μεγάλο πακέτο με 2.000 αρνητικά φωτογραφιών που το κρύβει και παραμένουν εκεί επί χρόνια, στο τοίχο του κήπου μιας γερμανίδας  θα χρησιμοποιηθούν ως αποδεικτικά στοιχεία ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης - όπου ο Boix θα είναι ο μοναδικός ισπανός που θα καταθέσει σε βάρος υψηλόβαθμων στελεχών της ναζιστικής κυβέρνησης- όπως και στη δίκη του Νταχάου.
 

Ο Πάκο για ένα διάστημα θα δουλέψει ως  φωτογράφος στη Γαλλία, στο Παρίσι, στον φίλα προσκείμενο  στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα,τύπο. Αυτό μέχρι τον Ιανουάριο του 1951 όταν ο εγκλεισμός του στο Μάουτχαουζεν θα του στείλει το λογαριασμό και σε ηλικία μόλις 30 χρονών θα πεθάνει από προβλήματα στα νεφρά του. Ο Πάκο θα πάει να συναντήσει όλους εκείνους τους Ισπανούς και όχι μόνο, που έπαιξαν ένα καθοριστικό ρόλο στην ιστορία, και η ιστορία τους έχει ξεχάσει. Το 2000, ο σκηνοθέτης Lorenzo Soler θα του αφιερώσει το ντοκιμαντέρ Ένας φωτογράφος στην κόλαση! (Francisco Boix, un fotógrafo en el infierno ).

[--->] 

http://en.mauthausen-memorial.at/db/admin/de/index_main.php?cbereich=5&cthema=476&carticle=680&fromlist=1

Σκουριές στο όριο

Είναι φανερό ότι η κατάσταση στις Σκουριές έχει φτάσει σε οριακό σημείο.

Και μετά τα γεγονότα της περασμένης Κυριακής γίνεται άμεσα, επιτακτικό,αναγκαίο,να υπάρξει μια απόφαση. 

Κι αυτή πρέπει να είναι κυβερνητική. 

Δεν μπορεί η λύση στα ζητήματα να είναι η δημιουργική ασάφεια.

Και φυσικά ούτε το κρυφτούλι.

Αυτό το χαρακτήρα του ζητήματος θέτει ο Σαράντης Δημητριάδης,ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας ΑΠΘ σε άρθρο του στο antigold.org με τίτλο : 

«Από το δάσος στο δέντρο και από αυτό στο τίποτα.Η αλλιώς : η σέντρα από τον Πάχτα στον Παπακωνσταντίνου,από αυτόν στο Μανιάτη,του την κλέβει ο Λαφαζάνης που αμέσως πασάρει στον Τσιρώνη,ο τελευταίος μπερδεύεται την στέλνει στην κερκίδα και ο κόσμος βρίζει τον Πανούση και τα Ματ».

Γράφει λοιπόν ο καθηγητής : «Δηλαδή στις Σκουριές το θέμα είναι ποια πλευρά πρώτη ανήγγειλε τη συγκέντρωση και ποια ακολούθησε με αντισυγκέντρωση; 

Ποια πλευρά είχε τους περισσότερους τραυματίες;

 Ποια  πλευρά έβρισε περισσότερο, έριξε περισσότερες πέτρες, έδειξε τα αχαμνά της και το προκλητικό ανυψωμένο μεσαίο δάκτυλο της στην άλλη; 

Ή μήπως το αν και πόσο ουδέτερα φέρθηκε ή δεν φέρθηκε η αστυνομία και τα Ματ; 

Μήπως μετά το δάσος- που το χάσαμε έτσι κι αλλιώς-χάνουμε τώρα και το δέντρο;

Που δεν είναι οι πράξεις,οι παραλείψεις,τα φάουλ καi τa πέναλτι της όποιας πλευράς κινητοποιείται για το επίμαχο θέμα,αλλά το θέμα το ίδιο; 

Και ο ΣΥΡΙΖΑ;

Πού είναι η σαφής υπόσχεση του και η διακηρυγμένη πολιτική του βούληση επί του επίμαχου θέματος;

Ή μήπως ξεχάσαμε-ή θέλουν κάποιοι να ξεχάσουμε-ποιο είναι το θέμα αυτό και ποιες οι δοθείσες υποσχέσεις; 

Πού είναι η υπόσχεση που δόθηκε στους αγωνιζόμενους του κινήματος,όχι μια και δύο αλλά πολλές φορές και με κάθε ευκαιρία;

Πού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ των κινημάτων;

Των κινημάτων σαν αυτό των Σκουριών που αποτέλεσε το σύμβολό τους; 

Που ήταν-σχεδόν μόνο αυτό-η ελπίδα και η έκφραση αντίστασης στους λίγο πριν δίσεκτους καιρούς.

Να περιμένουμε και να μην βιαζόμαστε;

Μα οι τίτλοι τέλους ήδη γράφονται.

Ήδη οι Σουριές έγιναν κρανίου τόπος.

Ηδη το open pit ανοίγεται κανονικά.Ηδη φτάσαμε σχεδόν at the point of no return (στο σημείο μη επιστροφής.

Σε λίγο θα παρακαλάμε να μη φύγει η εταιρεία γιατί τότε ποιος θα συμμαζέψει τα περιβαλλοντικά ασυμμάζευτα. 

Μα σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ ,δε βλέπετε πως γιαυτό μοχθούν μέρα και νύχτα τα μηχανήματα εκεί πάνω; 

Και μετά τις Σκουριές ποιος θα πει όχι στα επόμενα  open pits που θα ακολουθήσουν; τα μεγαλύτερα,στην Τσικάρα και τη Φισώκα.

Για τα οποία θα χρειαστούν βέβαια νέες αδειοδοτήσεις αλλά τότε αυτές θα δοθούν σχεδόν αυτόματα .Και ποιος θα πει «όχι» στην επέκταση των εξορύξεων σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα; 

 Και στην κατάκλυσή της από τα τέλματα μεταλλευτικών αποβλήτων;».

                                                                                                                                Θητεία τυμβωρύχου

                                                                                                                                   εκτελεί ο Ιοβόλος

ΠΗΓΗ : δρόμος της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ,11 Απριλίου 2015

Η μάνα του Κωσταντή

 

                                           

Μια μάνα γύρευα να βρω
μ`εννιά μαχαίρια στο πλευρό
και με τη μιά της κόρη
γοργόνα σε βαπόρι

Τη βρίσκω στα βασιλικά
σε πέντε όνειρα κακά
και μες τα καρυοφύλλια
με την ψυχή στα χείλια

Να πιάνε μια νεροποντή
να ξύπναγε τον Κωσταντή
να πάει βρεγμένος σπίτι
με το διπλό το σύρτη

Να του φορέσει τα στεγνά
να τον μαλώνει σιγανά
κι ας είναι η μιά της κόρη
γοργόνα σε βαπόρι.

 Μουσική~Ερμηνεία: Ανδρέας ΡούσσηςΣτίχοι: Μιχάλης ΓκανάςΦωνητικά: Μάριος Παπαδέας 

Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Μάνος

Γεωπολιτικές ανακατατάξεις φέρνει η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν

 Η αναβάθμιση της Τεχεράνης σε «τοπικό χωροφύλακα» θα οξύνει τους περιφερειακούς ανταγωνισμούς

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ*

Απαρχή σημαντικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, θεωρείται η πρόσφατη ιστορικής σημασίας συμφωνία των έξι υπερδυνάμεων(ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία,, Γερμανία, Ρωσία, Κίνα) με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα. Ζήτημα που είχε προκαλέσει «ψυχρό πόλεμο» μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης, με την επιβολή επιπλέον διεθνών κυρώσεων το 2006.
 

 Η συμφωνία βάζει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν σε διαρκή επιτήρηση για μία δεκαπενταετία, προκειμένου να αποτραπεί η χρήση εμπλουτισμού ουρανίου για την κατασκευή πυρηνικών όπλων-το Ιράν διατείνεται ότι θέλει πυρηνική ενέργεια για ειρηνικούς μόνο σκοπούς. Οι «τεχνικές» λεπτομέρειες της συμφωνίας θα οριστικοποιηθούν στις 30 Ιουνίου.

 

 Είναι  ωστόσο σαφές ότι το Ιράν επιστρέφει σταδιακά στη διεθνή αρένα και επιδιώκει ρόλο περιφερειακής δύναμης στη Μέση Ανατολή, η οποία βρίσκεται σε διαρκή αναβρασμό μετά την «αραβική άνοιξη», την αποσταθεροποίηση των παραδοσιακών αραβικών καθεστώτων και την έμμεση ή άμεση ανάμειξη περιφερειακών δυνάμεων που φοβούνται κοινωνικές ανατροπές και ριζική ανατροπή του παγιωμένου τις τελευταίες δεκαετίες στάτους κβο.

 

 Η συμφωνία ενδέχεται να οδηγήσει σε εξομάλυνση των σχέσεων ΗΠΑ και Ιράν-οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών παραμένουν εχθρικές από την εποχή της ισλαμικής επανάστασης και την ανατροπή του Σάχη το 1979-και σταδιακή άρση του εμπάργκο. Το δεύτερο παραμένει ένα από τα σημαντικά σημεία διαπραγμάτευσης για την επίτευξη οριστικής συμφωνίας, αφού το Ιράν παραμένει σημαντική πετρελαιοπαραγωγός χώρα, συνδετικός κρίκος για τη μεταφορά πετρελαίου και αερίου από Ρωσία και γενικότερα κεντρική Ασία νοτιότερα και αναπτυσσόμενος εμπορικός εταίρος Κίνας και Ινδίας.

 

 Το Ιράν διαθέτει το 10% των παγκόσμιων αποθεμάτων πετρελαίου και βρίσκεται στην τέταρτη θέση διεθνώς μετά την Βενεζουέλα, τη Σαουδική Αραβία και τον Καναδά. Διαθέτει επίσης σχεδόν το ένα πέμπτο των παγκόσμιων αποθεμάτων αερίου, ερχόμενο στη δεύτερη θέση μετά την Ρωσία.

 

Λόγω του πολυετούς διεθνούς οικονομικού εμπάργκο, οι παραγωγικές δυνατότητες του Ιράν όσον αφορά την εξόρυξη και διύλιση πετρελαίου και αερίου  είχαν περιοριστεί. Η στροφή μάλιστα του Ιράν προς την πυρηνική ενέργεια έγινε προκειμένου υποτίθεται να αναπτύξει εναλλακτικές μορφές ενέργειας, μιας και το εμπάργκο και η έλλειψη διεθνών κεφαλαίων εμπόδιζε την ανάπτυξη του πετρελαϊκού κλάδου, που ήταν και είναι η κύρια πηγή εσόδων για την ιρανική οικονομία.

 Υπόσχονται δουλειές...

  Όχι τυχαία η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα συνοδεύτηκε άμεσα από αναλύσεις διεθνών πρακτορείων(Reuters, Bloomberg) που  έσπευσαν να προβλέψουν «μπίζνες» καθώς ανοίγονται τεράστιες ευκαιρίες για τις πολυεθνικές του πετρελαίου, κυρίως τις ευρωπαϊκές(Shell, Total) που είχαν ανταποκριθεί σε παλαιότερα οικονομικά ανοίγματα της Τεχεράνης στα μέσα του ’90 και από το 2013 ανέπτυσσαν στενές επαφές ενόψει της πιθανολογούμενης οριστικής συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα.

 

  Η έγκριση της συμφωνίας πρέπει να περάσει από το αμερικανικό κογκρέσο, με σημαντικό μέρος Ρεπουμπλικάνων κυρίως γερουσιαστών να αντιδρούν(λόγω Ισραήλ). Αλλά ακόμη και αν η συμφωνία τελικά εγκριθεί, το αμερικανικό εμπάργκο που έχει τεθεί σε ισχύ από το 1979, δεν αφορά μόνο τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν, αλλά και την στήριξη της «διεθνούς τρομοκρατίας». Με δύο λόγια η ενδεχόμενη αποκατάσταση πλήρως σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν έχει αρκετές ακόμη συμπληγάδες να περάσει. Ακόμη και μέσα στο ίδιο το Ιράν υπάρχουν σκληροπυρηνικοί που δεν καλοβλέπουν την προσέγγιση με τις ΗΠΑ. Το γεγονός αυτό φέρνει σε πλεονεκτικότερη θέση τις ευρωπαϊκές πολυεθνικές του πετρελαίου που ενδέχεται να είναι οι πρώτες που θα επωφεληθούν από τυχόν χαλάρωση ή άρση των κυρώσεων.

 Ξέφρενοι Πανηγυρισμοί

  Ενδεικτικοί του κλίματος που αλλάζει ήταν οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί που ακολούθησαν στην Τεχεράνη, μόλις έγινε γνωστή η υπογραφή της συμφωνίας, με χιλιάδες κόσμου να βγαίνουν στους δρόμους. Οι σκηνές που μετέδιδαν τα ξένα πρακτορεία θύμιζαν νίκη εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Ανάλογη ήταν η υποδοχή και των διαπραγματευτών στο αεροδρόμιο. Για πρώτη φορά η ιρανική τηλεόραση μετέδωσε την ομιλία του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος ανακοίνωνε την επίτευξη συμφωνίας. Αρκετοί Ιρανοί έβγαζαν σέλφις με την εικόνα του Αμερικανού προέδρου στην τηλεόραση.

 

 Η προσέγγιση Ουάσιγκτον-Τεχεράνης έχει αρχίσει εδώ και καιρό. Ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2013 ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα είχε για πρώτη φορά συνομιλήσει τηλεφωνικά με τον νέο Ιρανό πρόεδρο Χασάν Ρουχανί που μόλις είχε εκλεγεί, στη διάρκεια της ετήσιας συνόδου των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό όμως που φαίνεται να έφερε ακόμη πιο κοντά τους δύο «αιώνιους» εχθρούς δεν ήταν παρά η απειλή και η ισχυροποίηση της παρουσίας των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ.

 

 Το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν θεωρείται λιγότερο επικίνδυνο από τους βαρβάρους της τζιχάντ, η απήχησή των οποίων ξεπερνά τα σύνορα των κρατών στα οποία μάχονται(Ιράκ, Συρία). Η Τεχεράνη άλλωστε δεν φαίνεται να διέθετε ποτέ καλές σχέσεις με την Αλ Κάϊντα, παρά τις κατηγορίες περί του αντιθέτου, από την οποία φαίνεται να ξεπήδησαν οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους.  Η Αλ Κάϊντα όπως και τα Ισλαμικό Κράτος έχουν σουνιτική «καταγωγή» με συμμετοχή κατάλοιπων του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν, σε αντίθεση με το σιϊτικό Ιράν, που σπεύδει να βοηθήσει τους «ομόδοξους» του στο νότιο Ιράκ.

 

  Πριν λίγους μήνες μεταδόθηκε στα διεθνή πρακτορεία ότι ιρανικά F4  βομβάρδιζαν θέσεις των τζιχαντιστών στο νότιο Ιράκ, με την ανοχή των ΗΠΑ. Η διεθνής ειδησεογραφία αναφέρεται συχνά πλέον στον ρόλο Ιρανών αξιωματούχων στον εξοπλισμό και εκπαίδευση των Ιρακινών κατά του Ισλαμικού Κράτους, την υποστήριξη που παρέχουν στις σιϊτικές πολιτοφυλακές. Η παρουσία Ιρανών στρατιωτικών φθάνει μέχρι τη Συρία-η Τεχεράνη άλλωστε στηρίζει το καθεστώς Άσαντ-όπως έγινε γνωστό από πρόσφατη είδηση για αεροπορική επιδρομή του Ισραήλ κατά την οποία σκοτώθηκε επιφανής Ιρανός στρατηγός.

 

 Η προσέγγιση με το Ιράν αναβαθμίζει επίσης τον βασικό σύμμαχό του στην περιοχή, την Συρία του Άσαντ. Ήδη ο πρώην «χασάπης» φέρεται να διεκδικεί ρόλο «ειρηνοποιού», αφού η εξέγερση στη Συρία έχει πλέον καπελωθεί σε μεγάλο βαθμό από τους τζιχαντιστές, που στρέφονται κατά των Κούρδων-οι οποίοι είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέγερση κατά του Σύρου δικτάτορα-αλλά και των Παλαιστινίων προσφύγων με την σε εξέλιξη υπό τα απαθή βλέμματα της Δύσης, πολιορκία του καταυλισμού Γιαρμούκ στα περίχωρα της Δαμασκού. 

 

 Γαλλική αντιπροσωπεία βουλευτών επισκέφθηκε με δική της πρωτοβουλία πρόσφατα τον Άσαντ, προκαλώντας την έντονη οργή της επίσημης γαλλικής κυβέρνησης. 

Λίγες ημέρες μετά ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι δήλωνε ότι οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να συνεργαστούν με το καθεστώς Άσαντ, δήλωση που ανασκευάστηκε την επομένη σε συνεργασία «με ανθρώπους του συριακού καθεστώτος». Ο ίδιος ο Άσαντ βλέποντας να αποτελεί τη μόνη σταθερά στην καταρρέουσα Συρία δεν χάνει χρόνο να προβάλλει εαυτόν, λέγοντας ότι είναι ανοικτός σε διάλογο με την Ουάσιγκτον… Οι εξελίξεις αυτές ενισχύουν την εκτίμηση ότι αναζητούνται γέφυρες με την κυβέρνηση της Δαμασκού.

 Οργή Νετανιάχου

Η χώρα βέβαια που έχει εκδηλωθεί ανοικτά με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο κατά της συμφωνίας με το Ιράν δεν είναι βέβαια άλλη από το Ισραήλ. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου δεν δίστασε να ταξιδέψει μέχρι την Ουάσιγκτον εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας στο Ισραήλ, προκειμένου να μιλήσει προσκεκλημένος μερίδας Ρεπουμπλικάνων γερουσιαστών στο κογκρέσο για την ιρανική απειλή. Κίνηση που προκάλεσε την έντονη δυσαρέσκεια του προέδρου Ομπάμα.

 

 Η επανεκλογή Νετανιάχου και ο διαφαινόμενος σχηματισμός κυβέρνησης με ακόμη πιο έντονο το ακροδεξιό στοιχείο και η προεκλογική του δήλωση ότι δεν πρόκειται να δημιουργηθεί ποτέ παλαιστινιακό κράτος, πυροδότησε μπαράζ δημοσιευμάτων, τα οποία επικαλούνται δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων και κάνουν λόγο για επικείμενη αλλαγή  της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στον πιο πιστό σύμμαχο στην περιοχή.

 Ο Ομπάμα έσπευσε βέβαια  με συνέντευξή του στους «New York Times»  να καθησυχάσει το Ισραήλ πως οι ΗΠΑ θα βρίσκονται πάντα στο πλευρό του παρά τις όποιες διαφορές…

 Επιδρομή στην Υεμένη

 Σαουδική Αραβία και Τουρκία φαίνονται επίσης ανήσυχες. Η πρώτη με το που ανέλαβε ο νέος βασιλιάς Σαλμάν, προέβη σε μία σκληρή επίδειξη δύναμης βομβαρδίζοντας ανηλεώς την Υεμένη και τους εξεγερμένους Χούτι, φυλή που ανήκει στο σιϊτικό δόγμα του Ισλάμ, οι οποίοι φέρονται να υποστηρίζονται από το «ομόδοξο» Ιράν. Η Σαουδική Αραβία έσπευσε να συστήσει «σουνιτικό άξονα» με τη συμμετοχή της πλειονότητας των αραβικών κρατών και την στήριξη της Τουρκίας, προκειμένου να επαναφέρει την… τάξη, στην Υεμένη.

 Μία χώρα που είναι η φτωχότερη της Μέσης Ανατολής, αλλά στρατηγικής σημασίας. Από την Υεμένη και συγκεκριμένα το πέρασμα του Bab el-Mandeb, περνούν σύμφωνα με εκτιμήσεις της Αμερικανικής Υπηρεσίας Ενέργειας, περί τα 3,8 εκατ. βαρέλια πετρελαίου και «διυλισμένων πετρελαιοειδών» την ημέρα, καθ’ οδόν προς την Ευρώπη, την Ασία και τις ΗΠΑ, καθιστώντας τo συγκεκριμένο πέρασμα το τέταρτο πιο πολυσύχναστο στον κόσμο.

 

 Η αναβάθμιση του Ιράν σε «χωροφύλακα» της περιοχής κάθε άλλο παρά ύφεση των συγκρούσεων θα φέρει. Αντίθετα θα οξύνει ακόμη περισσότερο  τους περιφερειακούς ανταγωνισμούς. Οι περιφερειακές δυνάμεις θα παίζουν σε «διπλό ταμπλό» προκειμένου να εδραιώσουν τη θέση τους. Παράλληλα θα προσπαθούν όλο και περισσότερο να κερδίσουν την εύνοια της Ουάσιγκτον,  η οποία επιζητεί πλέον περισσότερους τοπικούς επιτηρητές δυσκολευόμενη να επιβάλλει το… νόμο και την τάξη, όπως έκανε κάποτε στο παρελθόν.

*Δημοσιογράφος-Οικονομικός Αναλυτής

Πηγές:

http://www.wsj.com/articles/iran-flexes-new-clout-beyond-its-borders-1425521093

https://www.stratfor.com/weekly/middle-eastern-balance-power-matures?utm_source=freelist-f&utm_medium=email&utm_term=Gweekly&utm_campaign=20150331&mc_cid=15c6e5c7ea&mc_eid=1285de2df8

http://www.spiegel.de/international/world/nuclear-talks-with-iran-show-new-us-approach-to-middle-east-a-1026489.html

http://www.bbc.com/news/world-middle-east-32117501

 http://www.dw.de/assad-says-syria-open-to-dialogue-with-united-states/a-18344696

http://www.theguardian.com/world/2013/apr/23/iran-al-qaida

http://www.wsj.com/articles/obama-struggles-with-a-messy-middle-east-1427412434 

[--->]

Κυβέρνηση της αριστεράς και χρυσωρυχεία στην Χαλκιδική: Και τώρα… τί;

Του Αριστείδη Φρουζάκη

Μια από τις θέσεις που είχε εκφρασει προεκλογικά – και προς τιμήν του – ο σημερινός πρωθυπουργός, ήταν πως «μέσω των εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την διακυβέρνηση της χώρας και όχι την εξουσία. 

Και αυτό γιατί (όπως καθαρά υπονοούσε) η απόσπαση των εξουσιών από το – πολλαπλά διαπλεκόμενο – σύστημα που τις νέμεται (πολυεθνικές εταιρίες και μεγάλο κεφαλαιο, ΜΜΕ και δικαστικοί-κατασταλτικοί μηχανισμοί) και η απόδοση τους στον λαό, είναι μια διαδικασία πολυσύνθετη και επίπονη, που απαιτεί το λαϊκό κίνημα στο προσκήνιο, την επιδίωξη της διεθνιστικής αλληλεγγύης, την μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των διεθνών συσχετισμών και φυσικά μια κυβέρνηση που είναι διατεθειμένη να πολεμήσει γι αυτόν τον σκοπό. 

Για αυτό και είχε επίσης εκτιμήσει πως «χωρίς την στήριξη του λαού, μια αριστερή διακυβερνηση δεν θα μακροημέρευε λόγω των επιθέσεων του συστήματος».

Νομίζω δεν τίθεται πλέον η αμφιβολία στον καθένα πως αυτή η αυτονόητη και διαχρονική θέση της αριστεράς, έχει πλέον επιβεβαιώθεί σε πολλά επίπεδα και στη χώρα μας, ξεκινώντας βεβαια από την περιβόητη διαπραγμάτευση με τους «εταίρους» – δηλαδή την πολιτική και οικονομική έκφραση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού και πολυεθνικού κεφαλαίου, που ανησυχεί ιδιαίτερα, για την αντίδραση του «πειραματόζωου» στην νεοφιλελεύθερη συνταγή: ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, απορρύθμιση αγοράς εργασίας, λιτότητα και εξαθλίωση του λαού.

Μια άλλη έκφανση αυτής της μάχης που βρίσκεται σε εξέλιξη, για να ποδηγετηθεί όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά η ίδια η ελπίδα του λαού για μια άλλη πολιτική, είναι φυσικά και οι μεθοδεύσεις των ίδιων των πολυεθνικών κέντρων και των ντόπιων τους συμμάχων (ελληνικού κεφαλαίου, ΜΜΕ, δικαστικών κύκλων και κατασταλτικών μηχανισμών, που συνεχίζουν να λειτουργούν στους «δικούς τους ρυθμούς», παρά την πολιτική αλλαγη).

Πιο χαρακτηριστικό παραδειγμα είναι η υπόθεση της Χαλκιδικής: παρά την εκπεφρασμένη θέση των κομμάτων που απαρτίζουν την σημερινή κυβέρνηση για ακύρωση του επενδυτικού σχεδίου για την εκμετάλλευση χρυσού, η φόρμουλα ώστε αυτό να επιτευχθεί στην πράξη δεν έχει ακόμα βρεθεί και η κυβέρνητική τακτική βρίσκεται μπροστά σε ένα διαφαινόμενο αδιέξοδο.

Κατά την εκτίμηση μου, υπάρχουν τρείς βασικοί λόγοι γι αυτό:

 

Ζήτημα 1ο

Η διαφαινόμενη αδυναμία (;) της σημερινής κυβέρνησης να προχωρήσει στην άμεση ακύρωση τη σύμβασης, παρότι αυτή θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αζημίως για το δημόσιο και με πολλούς από τους βασικούς υπεύθυνους αυτού του μεγάλου σκανδάλου ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, πίσω από τα κάγκελα… 

Τα στοιχεία και οι αποδείξεις είναι πολλά και συγκλονιστικά και έχουν ήδη κατατεθεί στην κυβέρνηση, η οποία γνωρίζει τα ζητήματα σε βάθος, αλλά προς το παρόν προσπαθεί να βρεί άλλες φόρμουλες για να κωλυσιεργήσει την επένδυση (π.χ. έλεγχοι για την εφαρμογή της νομιμότητας, κλπ). Λύσεις, αναποτελεσματικές και προσωρινές, που δεν θα θίγουν τον πυρήνα και την ασφάλεια της ελεύθερης αγοράς και δεν θα την εκθέτουν στις πιέσεις των δανειστών (ΔΝΤ) και τους Ευρωπαίους Εταίρους. 

Είναι πολύ πιθανόν, πως η καθυστέρηση στην ανάληψη ουσιαστικών πρωτοβουλιών σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα (ειδικά αυτή την χρονική περίοδο) έχει να κάνει και με αυτές τις πιέσεις και τα αντανακλαστικά που θα δημιουργήσει στους διεθνείς επιχειρηματικούς κύκλους…

 

Ζητημα 2ο

Η έλλειψη προετοιμασίας της κυβέρνησης και η έγκαιρη εκπόνηση ενός εναλλακτικού σχεδίου, που θα επέτρεπε τη συνέχιση της «παραδοσιακής» μεταλλευτικής δραστηριότητας στην περιοχή, σε ένα τελείως διαφορετικό πλάισιο: αυτό της βιώσιμης και μη ληστρικής αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου, με κυρίαρχη και ενεργό συμμετοχή στον σχεδιασμό και την διαχείριση, του δημοσίου και της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και της τοπικής κοινωνίας και των εργαζομένων. Αυτή η λύση περνάει και πάλι αναγκαστικά, μέσα από:

1. την κατάργηση του υπάρχοντος επενδυτικού σχεδίου, ως πολλαπλώς επιζήμιου για το δημόσιο συμφέρον.
2. την εκδίωξη της Εl Dorado και το πέρασμα της μεταλλευτικής περιουσίας της περιοχής σε δημόσιο έλεγχο.
3. την κατάργηση της μεταλλευτικής ομηρίας της περιοχής, ώστε να ανοίξουν νέοι δρόμοι για την τοπική οικονομία και την ανάπτυξη μιας περιοχή με πολλαπλές δυνατότητες.

Μια συγκεκριμένη και εμπεριστατωμένη πρόταση για την μεταλλευτική αξιοποιήση της περιοχής, που θα περιλάμβανε την επίλυση του ζητήματος των μεταλλωρύχων της περιοχής, θα αφαιρούσε σταδιακά από την εταιρία τον μεγαλύτερο «σύμμαχο» της: τους ίδιους τους εργαζόμενους, που έχουν μετατραπεί σε προμετωπίδα και βιτρίνα της εταιρίας (για να πεταχτούν και να ξεζουμιστούν αργότερα από την ίδια, όταν το παιχνίδι θα έχει κριθεί…).

 

Ζήτημα 3ο

Ο παροπλισμός του κινήματος. Τους τελευταίους μήνες, κάτω από την φυσική κόπωση, τη συνεχή καταστολή και τις διώξεις, αλλά και την διαφαινόμενη κυβερνητική αλλαγή που πλησίαζε, καλλιεργήθηκε η λογική της ανάθεσης σε μια σημαντική μερίδα του κόσμου της περιοχής (αντε και με καμιά πορεία στο βουνό για να μη ξεχνιόμαστε…). Την λογική αυτή την καλλιέργησαν και τοπικοί παράγοντες του αγώνα και του ΣΥΡΙΖΑ*, πιθανά ίσως γιατί εκτίμησαν πως ένα περιβάλλον γενικευμένης ανακωχής:

• θα διευκόλυνε την κυβέρνηση να προχωρήσει στην ουσιαστική ακύρωση της σύμβασης (μέσω της επιβολής της «νομιμότητας» και τον σταδιακό περιορισμό των εργασιών).
• θα απομώνωνε τις πιο απαιτητικές και αδέσμευτες φωνές που – πιθανά – θα ήταν κριτικές σε ένα τέτοιο σχεδιασμό.

Η τακτική αυτή αποδείχτηκε λανθασμένη για τους παρακάτω κυρίως λόγους:

1. γιατί παρόπλισε το κίνημα και τις διαδικασίες του σε μια κρίσιμη φάση (απουσία γενικών, αμεσοδημοκρατικών συνελεύσεων σε χωριά, λειτουργία μέσω «εκφυλισμένων» – στην ουσία κλειστών – συντονιστικών οργάνων και έλλεψη συλλογικά επεξεργασμένων και ενιαίων θεσεων για έναν διαφορετικών σχεδιασμό της τοπικής και μεταλλευτικής οικονομίας. (Θεσεων που θα μπορούσαν να προωθηθούν άμεσα στην κυβέρνηση μετά την εκλογή της).
2. γιατί έδωσε την δυνατότητα στην εταιρία να αντεπιτεθεί χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους σαν το όχημα που θα την προστάτευε, από μια αριστερή κυβέρνηση που δήθεν αδιαφορεί για την επιβίωση τους!

* (Να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό δεν σημαίνει πως οι άνθρωποι αυτοί έπαψαν ποτέ να αγωνιούν για την έκβαση του αγώνα. Άλλωστε ο παραγοντισμός είναι μια παλιά και γνωστή αρρώστια του κινήματος…)

Όμως τώρα όλοι οφείλουν όλοι να δουν την πραγματικότητα: μια αριστερή διακυβέρνηση χωρίς το ενεργό κίνημα να την στηρίζει απέναντι στα πολυεθνικά και ντόπια συμφέροντα και με τους εργαζόμενους απέναντι της, (λόγω την απουσίας θέσεων και λύσεων) είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Ο αγώνας στην Χαλκιδική για την δικαίωση του κινήματος κατά των πολυεθνικών κα την επούλωση των πληγών που άνοιξε στην τοπική κοινωνία, η υποβάθμιση και ο κοινωνικός αυτοματισμός για να θυσαυρίζει το κεφάλαιο, θα είναι μακρύς.

Την λύση για το άμεσο σταμάτημα τον εργασιών πρέπει και τελικά θα την δώσει το ίδιο το κίνημα. Αυτό φαίνεται πως πλέον έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν όλοι…

Η κυβέρνηση απο τη μεριά της, έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί γρήγορα ένα βιώσιμο σχέδιο για την επόμενη μέρα στην περιοχή, με επιτακτικό ζητούμενο την διασφάλιση των θέσεων εργασίας των μεταλλωρύχων στις υφιστάμενες «παραδοσιακές» δραστηριότητες, που χρόνια ζουν από τα μεταλλεία. 

Μετά απο αυτή την εξέλιξη ο ΥΠΕΡΓΟΛΑΒΟΣ ΑΚΤΩΡΑΣ θα πρεπει να πάρει το προσωπικό του και να φύγει για πιο προσοδοφόρες εργολαβίες και η El Dorado να συνεχίσει να αναζητήσει ίσως μια καλύτερη τύχη στις χώρες του τρίτου κόσμου (αν και εκεί τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολυ…).

[--->]