Στην Θεσσαλία, φωτοβολταϊκά πάρκα «φυτρώνουν» καλύπτοντας μεγάλες εκτάσεις γεωργικής γης. Με μανδύα την ανάγκη επίλυσης του ενεργειακού προβλήματος και την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, η Πολιτεία ανάβει πράσινο φως σε μεγάλα επενδυτικά συμφέροντα που απειλούν τον πάλαι ποτέ σιτοβολώνα της χώρας, υπονομεύοντας περεταίρω την επισιτιστική ασφάλεια.
Ζούμε στην εποχή της ανοησίας. Δώστε τα χωράφια να βάλουν φωτοβολταϊκά να τα παίρνουν από τους λογαριασμούς του ρεύματος οι οποίοι ανεβαίνουν σε επίπεδα είδους πολυτελείας. Και σε 20 χρόνια θα χρειάζονται πάλι επιδοτήσεις και έξοδα για να ξηλωθούν.
«Θα ακούσει κάποιος στην Αθήνα για 1.000 στρέμματα και ποιος ξέρει τι θα νομίσει. Λοιπόν, κάνω τζίρο περίπου 150.000 ευρώ το χρόνο και είναι ζήτημα αν θα μου μείνουν καθαρά 10-15.000 για να ζήσω την οικογένειά μου».
«Για κάθε στρέμμα που νοικιάζω», λέει ο κ. Μπρέλλας, «δίνω περίπου 40 ευρώ το χρόνο στους ιδιοκτήτες. Κι έρχεται τώρα η εταιρεία και τους δίνει 180 ευρώ για να βάλει φωτοβολταϊκά. Πώς μπορώ να το ανταγωνιστώ αυτό; Πάει, χάνεται το χωράφι αυτό από την παραγωγή».
«Σ’ όλους μας ήρθανε» εξηγεί, για το πώς κλείνονται οι συμφωνίες των εταιρειών με τους ιδιοκτήτες της γης. «Μας πήρε τηλέφωνο ένας μεσίτης της εταιρείας, έναν-έναν στο χωριό, για να δώσουμε τα χωράφια μας. Όσοι δουλεύουμε τα χωράφια δεν τα δίνουμε. Οι περισσότεροι που τα δίνουν, δεν καλλιεργούν οι ίδιοι. Μπορεί να είναι παιδιά που έχουν φύγει στην Αθήνα κι έχουν μια κληρονομιά, χωρίς να έχουν καμία σχέση. Οπότε τα δίνουν, τα λεφτά είναι πολλά».
