Μια πρόταση που δεν μπορεί να απορριφθεί

 

 

Dante Barontini

 

Στη διάσημη τηλεοπτική αντιπαράθεση στο Λευκό Οίκο, ο Τραμπ είχε εκφοβίσει τον Ζελένσκι επαναλαμβάνοντας του πολλές φορές «Δεν έχεις τα χαρτιά» (ένας περίπου ευγενικός τρόπος για να του πει «έχεις ήδη χάσει»). Τώρα έχει αναλάβει τον ρόλο του «Νονά» και του έχει δώσει ένα σχέδιο 28 σημείων «που δεν μπορεί να αρνηθεί». Και έχει μόνο έξι ημέρες για να απαντήσει, γιατί μετά ... Για να γίνει πιο κατανοητός, έδωσε επίσης εντολή να μειωθούν δραστικά οι στρατιωτικές ενισχύσεις προς το Κίεβο.

Και ο Ζελένσκι αυτή τη φορά φαίνεται να έχει καταλάβει καλύτερα. Επέλεξε τον συνηθισμένο μονόλογο για να καταστήσει σαφές – χωρίς να διακινδυνεύσει να εκτελεστεί στο τέλος της εγγραφής του βίντεο – ότι δεν θα ήθελε να δεχτεί να συζητήσει αυτό το σχέδιο, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο. Αν όλοι συμφωνούν...

«Η Ουκρανία μπορεί τώρα να βρίσκεται μπροστά σε μια πολύ δύσκολη επιλογή: να χάσει την αξιοπρέπειά της ή να διακινδυνεύσει να χάσει έναν βασικό εταίρο· ή 28 δύσκολα σημεία ή έναν εξαιρετικά δύσκολο χειμώνα, τον πιο δύσκολο που έχει δει ποτέ, και περαιτέρω κινδύνους. Μια ζωή χωρίς ελευθερία, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς δικαιοσύνη. Και να εμπιστευτούμε κάποιον που μας έχει ήδη επιτεθεί δύο φορές. Δεν θα κάνουμε μεγαλόφωνα δηλώσεις, θα συνεργαστούμε ήρεμα με την Αμερική και όλους τους εταίρους μας. Θα παρουσιάσω επιχειρήματα, θα πείσω, θα προσφέρω εναλλακτικές λύσεις, αλλά σίγουρα δεν θα δώσουμε στον εχθρό το επιχείρημα ότι η Ουκρανία δεν θέλει την ειρήνη».

Είτε τα 28 σημεία, είτε τα καλοριφέρ σβηστά το χειμώνα (παραφράζοντας τον Μάριο Ντράγκι, ο οποίος τον Απρίλιο του 2022 κάλεσε την «Ευρώπη» να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία). Έτσι, θα καθίσει στο τραπέζι – πρώτα με τον Τραμπ, μετά ίσως και με τον Πούτιν – προσπαθώντας να τεντώσει όσο το δυνατόν περισσότερο το σχοινί, αλλά χωρίς να το σπάσει.

Ο χώρος υπάρχει, πρακτικά για κάθε ενδεχόμενο. Τα 28 σημεία είναι μόνο τίτλοι, τα μεμονωμένα κεφάλαια πρέπει να γραφτούν όλα. Και η αμφισημία κυριαρχεί, όπως και σε κάθε άλλο «σχέδιο Τραμπ» που έχει τεθεί σε οποιοδήποτε τραπέζι.

Ας αρχίσουμε να τα διαβάζουμε:

2. Θα συναφθεί μια συνολική συμφωνία μη επίθεσης  μεταξύ Ρωσίας, Ουκρανίας και Ευρώπης. Όλες οι αμφιβολίες που παρέμειναν σε εκκρεμότητα τα τελευταία 30 χρόνια θα θεωρηθούν επιλυμένες.

3. Προβλέπεται ότι η Ρωσία δεν θα εισβάλει στις γειτονικές χώρες και ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί περαιτέρω.

4. Θα ξεκινήσει διάλογος μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ, με τη μεσολάβηση των Ηνωμένων Πολιτειών, με σκοπό την επίλυση όλων των ζητημάτων που αφορούν την ασφάλεια και τη δημιουργία των συνθηκών για μια χαλάρωση των εντάσεων.

Αν το πάρουμε κυριολεκτικά, οι ΗΠΑ του Τραμπ θεωρούνται de facto εκτός ΝΑΤΟ, αν και δεν το έχουν ακόμη ανακοινώσει επίσημα στους «συμμάχους» τους. Η «συμφωνία μη επίθεσης» θα υπογραφεί μόνο από τους άλλους αντιπάλους, ενώ οι ΗΠΑ και η Ρωσία θα ρυθμίσουν τις σχέσεις τους με βάση τις στρατηγικές συνθήκες που έχουν υπογραφεί στο παρελθόν.

Μάλιστα οι ΗΠΑ τοποθετούνται ως «μεσολαβητής» μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ. Για όσους γνωρίζουν την ιστορία της μεταπολεμικής περιόδου, αυτό μοιάζει σχεδόν με ανέκδοτο ή με μια «επανάσταση» που κανείς δεν είχε αντιληφθεί.

Εξίσου ασαφές είναι και το εξής:

5. Η Ουκρανία θα λάβει αξιόπιστες εγγυήσεις ασφάλειας.

6. Οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις θα περιοριστούν σε 600.000 στρατιώτες.

7. Η Ουκρανία συμφωνεί να συμπεριλάβει στο σύνταγμά της ότι δεν θα προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ, και το ΝΑΤΟ συμφωνεί να συμπεριλάβει στο καταστατικό του μια διάταξη που θα ορίζει ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο μέλλον.

Το να θεωρηθεί ο αριθμός των 600.000 στρατιωτών ως «περιορισμός», για παράδειγμα, είναι παράλογο. Αυτή τη στιγμή, ο ουκρανικός στρατός αριθμεί 1,2 εκατομμύρια άνδρες, αλλά μόνο επειδή υπάρχει γενική κινητοποίηση λόγω πολέμου. Πριν από τον πόλεμο – όταν, άλλωστε, δεν είχαν φύγει εκατομμύρια από τη χώρα – ήταν 190.000. Επομένως, ο «περιορισμός» θα είχε λογική αν μειωνόταν ο τελευταίος αριθμός. Αλλά και επειδή η διατήρηση ενός στρατού άνω του μισού εκατομμυρίου ατόμων – όταν πρέπει να ξαναχτίσεις τη χώρα, σου λείπει το εργατικό δυναμικό και τα χρήματα – είναι μια αποστολή αδύνατη.

Το πιο ασαφές σημείο είναι όμως ένα άλλο: «8. Το ΝΑΤΟ συμφωνεί να μην αναπτύξει στρατεύματα στην Ουκρανία.» Τι σημαίνει αυτό; Ότι, μεμονωμένες χώρες – με επικεφαλής τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία – θα μπορούν ενδεχομένως να το κάνουν «ιδιωτικά», αλλά χωρίς να επικαλούνται το άρθρο 5 της Συμμαχίας; Είναι δύσκολο να εγκρίνει η Μόσχα μια τέτοια διατύπωση χωρίς έναν μακρύ και διεξοδικό κατάλογο «διευκρινίσεων».

Συνδεδεμένο με αυτές τις αμφιβολίες είναι και το θέμα της ένταξης της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση – η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν κλήθηκε να συμμετάσχει στη διαμόρφωση του «σχεδίου» – από το σημείο 11 και μετά. «Η Ουκρανία είναι κατάλληλη για ένταξη στην ΕΕ και θα επωφεληθεί από προτιμησιακή πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αγορά σε σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ το θέμα βρίσκεται υπό εξέταση.»

Είναι γνωστό ότι η διαδικασία προσχώρησης στην ΕΕ είναι αρκετά μακρά, διότι κάθε νέο μέλος πρέπει να συμμορφωθεί με τους ευρωπαϊκούς κανόνες σε θέματα κράτους δικαίου, κανονισμών, γεωργικών πολιτικών κ.λπ. Η εγγύηση «προνομιακής πρόσβασης» σημαίνει τη δημιουργία «αθέμιτου ανταγωνισμού» με τις χώρες που μόλις ολοκλήρωσαν με κόπο αυτή τη διαδικασία ή που τη διαπραγματεύονται αυτή τη στιγμή.

Συγκεκριμένα, σημαίνει, να αλλάξει δραστικά η κατανομή των ευρωπαϊκών κονδυλίων (αρκεί να σκεφτούμε μόνο το κονδύλια για τη γεωργία), να γίνουν εξαιρέσεις όσον αφορά τις μεθόδους παραγωγής και την τήρηση των περιβαλλοντικών ορίων κ.λπ. Είναι δύσκολο να επιτευχθεί ομόφωνη συναίνεση μεταξύ των 27, ή τουλάχιστον να αποφευχθεί μια ισχυρή μειοψηφία αντιθέτων.

Όσον αφορά το θέμα των «χρημάτων» (σημεία 12, 13 και 14),  στα βασικά ζητήματα είναι ότι το κόστος της ανοικοδόμησης θα βαρύνει την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ τα τυχόν κέρδη θα μοιραστούν – σύμφωνα με την πρόταση – μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Απλό, έτσι;

Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε. Είναι κατανοητό ότι κάθε σημείο θα πρέπει να «συγκεκριμενοποιηθεί» με πολύ λεπτομερή τρόπο, ώστε να αποφευχθεί η «ελεύθερη ερμηνεία» κάθε συμβαλλόμενου μέρους να οδηγήσει αμέσως σε έναν νέο πόλεμο. Πρόκειται για ένα προσχέδιο συζήτησης, γραμμένο «σε στυλ Τέξας», με τα μπότες πάνω στο τραπέζι και χωρίς καν χάρτη. Καθορίζει μια κατεύθυνση, αλλά κανείς δεν θα το δεχόταν ως «πρόταση συνθήκης».

Για να γίνει κατανοητό. Στο σημείο 10 αναφέρεται: «Εάν η Ουκρανία εκτοξεύσει πύραυλο κατά της Μόσχας ή της Αγίας Πετρούπολης χωρίς βάσιμο λόγο, η εγγύηση ασφάλειας θα θεωρηθεί άκυρη και ανίσχυρη.» Σε οποιαδήποτε άλλη ρωσική πόλη είναι Ο.Κ;

Έχουμε μπροστά μας έναν ακόμη αρκετά ανώμαλο δρόμο, εν τέλει, αν και η εντύπωση ότι άνοιξε μια πιθανότητα ειρήνης αρκούσε για να καταρρεύσουν οι μετοχές των στρατιωτικών βιομηχανιών στο χρηματιστήριο.

Το ότι η Ουκρανία δέχεται να «το σκεφτεί» είναι προφανώς αποφασιστικής σημασίας. Πέρα από κάθε ηθικολογικό συλλογισμό, θα ήταν περίπλοκο να «εγγυηθεί την ειρήνη», ενώ ένοπλες ομάδες χρησιμοποιούν «τρομοκρατικές» τακτικές για να αναζωπυρώσουν εκτός προθεσμίας ένα εστιακό σημείο πολέμου.

Το θέμα που φαίνεται εντελώς αποκλεισμένο είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και η Μεγάλη Βρετανία που δεν ανήκει πλέον σε αυτήν. Οι Στάρμερ, Μερτς και Mακρόν – χωρίς καν να συμβουλευτούν τη Μελόνι, για να δείξουν πόσο σημαντική είναι… – έσπευσαν αμέσως να προτείνουν ένα «εναλλακτικό σχέδιο». Αυτό που δεν είχαν καν εξετάσει επί τέσσερα χρόνια, τυφλωμένοι από τον στόχο να «νικήσουν τη Ρωσία, τελεία και παύλα».

Το πόσο ρεαλιστικό είναι να σκεφτόμαστε να συνεχίσουμε τον πόλεμο χωρίς τη συμβολή των Ηνωμένων Πολιτειών είναι το σημείο εκκίνησης της «ομιλίας του Ζελένσκι. προς τον λαό» «Είναι μια πρόταση που δεν μπορεί να απορριφθεί».

 

[----->] 

Ντόναλντ Τραμπ και προστατευτισμός

Στο blog του Russeurope ο καθηγ. Jacques Sapir αναλύει το θέμα του προστατευτισμού το οποίο επανέρχεται πιο έντονα στην επικαιρότητα μετά την αναγγελία από τον νεοεκλεγμένο Πρόεδρου Τραμπ  των πολιτικών υπεράσπισης της εθνικής παραγωγής των ΗΠΑ  με την εισαγωγή δασμών για τις επιχειρήσεις που μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους στο εξωτερικό. Τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ιταλία ο προστατευτισμός παρουσιάζεται ως απειλή για την οικονομία, αφού υποτίθεται ότι θα μειώσει την ανάπτυξη, σε αντίθεση με τον φιλελευθερισμό που επεκτείνει το παγκόσμιο εμπόριο. Αλλά είναι έτσι; Εδώ  ο Sapir επισημαίνει ότι στην πραγματικότητα ο φιλελευθερισμός αυξάνει τα κέρδη, πάνω από το συνολικό εισόδημα, και ότι το  φιλελεύθερο δόγμα ότι τα κέρδη είναι η κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης δεν έχει καμία πραγματική βάση.

του Jacques Sapir

Με τις πρόσφατες δηλώσεις του Ντόναλντ Τραμπ  ανοίγει το θέμα του προστατευτισμού. Όπως είναι γνωστό, ο νεοεκλεγμένος  Αμερικανός πρόεδρος προέτρεψε τις μεγάλες εταιρείες να μετεγκαταστήσουν την παραγωγική τους δραστηριότητα στις ΗΠΑ. Και τα πρώτα αποτελέσματα, πριν την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ , είναι πραγματικά ενθαρρυντικά. Εταιρείες, όπως η Ford, Chrysler, αλλά και οι General Motors, η Samsung ή η LVMH, ανακοίνωσαν την απόφασή τους να επιστρέψουν στις ΗΠΑ. Αυτό μας υποχρεώνει να θέσουμε δύο ερωτήματα: αν αυτός είναι ένα καλός τρόπος  μεσομακροπρόθεσμα , και πώς μπορεί να υποχρεωθούν οι  εταιρείες να μεταφέρουν την παραγωγική τους δραστηριότητα.

Οι μέθοδοι προστατευτισμού έχουν μια μάλλον κακή φήμη. Ως προς αυτό, θα πρέπει να δούμε τον τρόπο αντίδρασης του Lionel Fontagne, πρώην διευθυντή του γαλλικού κέντρου παγκόσμιας οικονομίας, CEPII σε ερώτηση που του τέθηκε στο δελτίο ειδήσεων των 20.00 του France-2.   Μήπως, η αντίδραση του ήταν τελικά δικαιολογημένη;

Το επιχείρημα που ο Fontagne θεωρεί ως αποφασιστικής σημασίας, είναι το εξής: τα προϊόντα των  εταιρειών που θα επιστρέψουν στις χώρες τους θα είναι πιο ακριβά από τα εισαγόμενα.  Έτσι, οι θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν με αυτές τις μετεγκαταστάσεις θα αντισταθμιστούν από τις απώλειες των θέσεων εργασίας από τις απώλειες του εισοδήματος των νοικοκυριών αφού τα προϊόντα των εταιρειών που θα επιστρέφουν θα είναι πιο ακριβά.

 Ωστόσο, παρά το μένος του ενάντια στον προστατευτισμό ο κ Fontagne, ξεχνάει ένα βασικό σημείο : ότι το εισόδημα των νοικοκυριών θα αυξηθεί με την πρόσληψη επιπλέον εργαζομένων, οι οποίοι θα παίρνουν ένα μισθό αντί να παίρνουν επίδομα ανεργίας. Και ξέρετε ότι στη βιομηχανία το μέσο επίπεδο των μισθών είναι κατά πολύ υψηλότερο από το επίπεδο αυτού του επιδόματος.

Αν ο κ Fontagne ήθελε να παρουσιάσει με ειλικρίνεια το θέμα του προστατευτισμού, τότε έπρεπε να συγκρίνει την απώλεια της αγοραστικής δύναμης με το κέρδος που δημιουργείται από την επιστροφή στην εργασία. Εξ ‘ άλλου αυτό, δεν είναι και τόσο δύσκολο. Στη Γαλλία στη δεκαετία του '80 η παραγωγή αυτοκινήτων ήταν περίπου 4 εκατομμύρια αυτοκίνητα ετησίως. 

Σήμερα, έχει πέσει στα 2 εκατομμύρια. Ας υποθέσουμε ότι με διάφορες προστατευτικές μεθόδους έχουμε καταφέρει να παράγουμε 500.000 αυτοκίνητα ετησίως, ότι αυτά τα αυτοκίνητα είναι της «μικρομεσαίας» κατηγορίας των 10.  000 ευρώ, και ότι το επιπλέον κόστος είναι 10%, γεγονός που εξηγεί γιατί τα αυτοκίνητα αυτής της κατηγορίας κατασκευάζονται σε μεγάλο βαθμό στο εξωτερικό. Η απώλεια εισοδήματος είναι 500 000 x (10.000 x 0,10) = 500 εκατομμύρια ευρώ. Αυτά τα αυτοκίνητα,όμως, πρέπει να παραχθούν.

Θα πρέπει να κατασκευαστεί μια νέα γραμμή παραγωγής με 7.000 περίπου εργαζόμενους, θα πρέπει να αυξηθεί η παραγωγή των υπεργολάβων, να αυξηθεί η κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας, με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε ότι γύρω στο 40% της τιμής πώλησης θα επανεισαχθεί στη γαλλική οικονομία (με την παραδοχή ότι με το 60% περίπου πληρώνονται τα εισαγόμενα αγαθά και υπηρεσίες).

Έτσι έχουμε 500 000 x 11000 (τιμή στη Γαλλία) x 0,4 =  2.200.000.000 ευρώ. Έτσι έχουμε μια αφαίρεση της τάξης των 500 εκατομμυρίων ευρώ, λόγω αύξησης της τιμής συν 2.200 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό σημαίνει  καθαρή αύξηση 1.700 εκατομμύριων ευρώ να εισρέουν στη γαλλική οικονομία.
 

Πρακτικά, μπορούμε να πούμε ότι αν παρθούν μέτρα προστατευτισμού όλοι η παραγωγή αυτοκινήτων στη Γαλλία θα επηρεαστεί από την αύξηση των τιμών. Αλλά αυτή η γενική αύξηση θα είναι μικρότερη από 10%, επειδή ένα μέρος από τα εξαρτήματα των αυτοκίνητων που παράγονται στη Γαλλία  κατασκευάζονται στη γαλλική επικράτεια. Από την άλλη , αν παρθούν αυτά τα μέτρα, τότε η ποσότητα των εξαρτημάτων των αυτοκινήτων που παράγονται στη Γαλλία θα αυξηθεί. Επομένως, είναι βέβαιο ότι το πρόσθετο κόστος θα είναι σημαντικά υψηλότερο από τα 500 εκατομμύρια που είχαν αρχικά υπολογιστεί, αλλά και το κέρδος από την εισροή χρήματος στη γαλλική οικονομία που συνδέεται με την αύξηση του κομματιού της εθνικής παραγωγής θα αυξηθεί...

Έτσι βλέπουμε μέχρι ποιού σημείου ήταν μεροληπτική η παρουσίαση του θέματος από τον Lionel Fontagne. Αλλά αυτό θέτει ένα άλλο ερώτημα: Αν ο προστατευτισμός είναι όρος για την ανάπτυξη. Το ζήτημα μπορεί να φαίνεται παράλογο, αλλά, μήπως, και η ανάπτυξη τα τελευταία 20 χρόνια δεν μπορεί να αποδοθεί , και δικαίως, στην απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου; Ακριβώς εδώ βρίσκεται ένα θεμελιώδες σφάλμα της οικονομικής θεωρίας. Οι οπαδοί του ελεύθερου εμπορίου, ίσως χωρίς να το γνωρίζουν, γίνονται ακολουθητές της παλιάς θεωρίας του μερκαντιλισμού που βλέπει το εμπόριο ως το λόγο ύπαρξης της παραγωγής. Αλλά στην πραγματικότητα, αν υπάρχει εμπόριο, είναι επειδή υπάρχει παραγωγή. Η παραγωγή έρχεται πρώτη, ακολουθεί το εμπόριο.

Ιστορικά, οι μεγάλες περίοδοι ανάπτυξης των οικονομιών συνέπεσαν με περιόδους προστατευτισμού, όπως στην Ευρώπη από το 1945 έως τη δεκαετία του '80. Πρακτικά, με το πλήρες άνοιγμα των οικονομιών παρατηρείται μια μείωση της ανάπτυξης-μείωση της ανάπτυξης, ασφαλώς, αλλά και αύξηση των κερδών, παράλληλα. Στην πραγματικότητα, με το ελεύθερο εμπόριο  δίνεται η δυνατότητα να διατηρούνται πολύ υψηλά τα περιθώρια κέρδους ενώ μειώνεται η ανάπτυξη. Βέβαια, για κάποιους συγγραφείς τα κέρδη πρέπει να γίνονται επενδύσεις. 

Μεγαλύτερα κέρδη σήμερα, είναι η εγγύηση για περισσότερες επενδύσεις αύριο και περισσότερες θέσεις εργασίας, μεθαύριο. Αλλά αυτές οι «εγγύησεις» είναι μια μεγάλη αυταπάτη: τα σημερινά κέρδη μπορεί να κατευθυνθούν σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες, σε δαπάνες για είδη πολυτελείας, που δεν έχουν καμία επίδραση στις επενδύσεις  ή στην απασχόληση. Το γεγονός αυτό δικαιολογεί τις πολιτικές προστατευτισμού, οι οποίες περνάνε με τελωνειακούς δασμούς, μέτρα ρυθμιστικά, κανόνες κοινωνικούς ή περιβαλλοντικούς, ή μεγάλη υποτίμηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του εθνικού νομίσματος.

Στην πραγματικότητα, το άνοιγμα των οικονομιών στον διεθνή ανταγωνισμό παράγει θετικά αποτελέσματα μόνο αν ο ανταγωνισμός είναι «δίκαιος», δηλαδή αν έχει να κάνει με επιχειρηματικά σχέδια και όχι με μηχανισμούς μισθολογικού ντάμπινγκ, κοινωνικού και δημοσιονομικής πολιτικής. Αυτό είναι το μάθημα που μας δίνει η σημερινή πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ.  Γι 'αυτό και είναι λογικό να δοθεί προσοχή. Από την άλλη ,σε τι αναφέρονται οι πολιτικοί που σήμερα μιλούν για το «Made in France», αν όχι για προστατευτισμό; Και είναι πολύ περίεργο ότι σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη μια συζήτηση τόσο θετική για το «Made in France» αλλά εξακολουθεί να καταγγέλλεται ο προστατευτισμός. Υπάρχει μια βαθιά ασυνέπεια στη συζήτηση που διεξάγεται.

Επομένως, θα πρέπει να ευγνωμονούμε το νέο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών γιατί σήμερα με τη δράση του αναδεικνύει αυτή την ασυνέπεια.

[--->]

Π :  προσοχή στις συγκρούσεις των '' μεγάλων''

Βαθύ κράτος κατά Τραμπ ; Μια άποψη

 

Προσοχή: η σύγκρουση μεταξύ Τραμπ και αμερικανικού κατεστημένου έχει φτάσει σε ακραίες καταστάσεις. Ενώ τα περισσότερα ευρωπαϊκά μέσα μαζικής ενημέρωσης αυτές τις ώρες έχουν σαν τίτλο ότι ο Τραμπ αναγνωρίζει ότι η Ρωσία βρίσκεται πίσω από τους χάκερ , δίνοντας έμφαση σε μια παραδοχή πραγματικά γενικόλογη (ο Τραμπ παραδέχθηκε ότι και η Ρωσία έκανε υποκλοπές στις ΗΠΑ, σιγά το νέο δηλαδή!, και όχι ότι πίσω από όλες τις υποκλοπές ήταν οι Ρώσοι που ήθελαν τη νίκη του στις εκλογές), η πραγματική είδηση, ​​χθες, ήταν ότι τα αποδεικτικά στοιχεία για τις  «άσεμνες»  σχέσεις μεταξύ του νέου προέδρου και το Κρεμλίνο είναι ένα τεράστιο ψέμα.

Μια πληροφορία ψευδής που οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών τη θεώρησαν αξιόπιστη και την έδωσαν στα μέσα ενημέρωσης.

Χθες η ιστοσελίδα BuzzFeed δημοσίευσε την 35σέλιδη έκθεση των μυστικών υπηρεσιών που είχε δοθεί στον Ομπάμα και στον Τραμπ πριν λίγες ημέρες. Η ανάγνωση του έγγραφου έχει ενδιαφέρον, επειδή από αυτήν φαίνετε πως ο Τραμπ αρνήθηκε επικερδείς επιχειρηματικές προτάσεις από το Κρεμλίνο. Δηλαδή: αν έγινε πράγματι προσπάθεια δωροδοκίας αυτή απέτυχε όπως παραδέχονται οι ίδιες οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Αυτή δεν είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια, αλλά σχεδόν κανείς δεν το σχολίασε.

Αυτό όμως που τράβηξε την προσοχή των μέσων ενημέρωσης, όπως ήταν εύκολο να φανταστεί κανείς, ήταν η σκαμπρόζικη πλευρά. Ναι, ο Τραμπ υποτίθεται ότι βιντεοσκοπήθηκε σε δωμάτιο ξενοδοχείου της Μόσχας με πολλές πόρνες και σε ακραίες σεξουαλικές πράξεις, ενός  διεστραμμένου, όπως η «χρυσή βροχή». Οι κατηγορίες, όπως αναφέρεται στην έκθεση, προέρχονται από αξιόπιστη πηγή.

Το κείμενο που κατηγορεί τον Τραμπ για όργια σε ξενοδοχείο της Μόσχας

  Την αποκλειστικότητα του Buzzfeed την παίρνει στη συνέχεια το CNN και αμέσως γίνεται θέμα στο διεθνή τύπο.. Και τι θέμα: τύπου Ψυχρού Πολέμου. Η KGB μαγνητοσκόπησε το θήραμά της στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και το εκβιάζει ! Δυστυχώς, όμως, επρόκειτο για μια ανοησία.

Η αξιόπιστη πηγή δεν είναι άλλος από ένα πρώην Βρετανό πράκτορα, τον  Chris Steele. Και από πού ψάρεψε ο Steele την είδηση; Μήπως από κάποιο διπλό πράκτορα στις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες; Η μήπως από κάποιο αυτόπτη μάρτυρα; Αστειευόμαστε; ο Steele επανέλαβε ένα σχόλιο που είχε δημοσιευτεί στο 4chan, μια πασίγνωστη ιστοσελίδα, όπου οι χρήστες ανταλλάσσουν μηνύματα ανώνυμα. Κρίμα βέβαια που η «είδηση» στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά μια μπούρδα ενός τρολ, το οποίο, όπως παραδέχθηκε χθες, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα μπορούσε το πράγμα να φτάσει εκεί που έφτασε.

Και τι κάνει ο Steele; Το στέλνει ούτε λίγο ούτε πολύ στον Τζον Μακέιν, τον πρώην αντίπαλο του Ομπάμα στις προεδρικές του 2008 και υψηλόβαθμο  στέλεχος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ο οποίος παραδέχεται με ειλικρίνεια: «Πέρσι έφτασαν στα χέρια μου κάποιες ευαίσθητες πληροφορίες,τις οποίες και πέρασα στο διευθυντή του FBI, αφού δεν ήμουν σε θέση να εκτιμήσω την αξιοπιστία τους », παραλείποντας, ωστόσο, μια σημαντική λεπτομέρεια ότι ο Steele είχε λάβει εντολή να προετοιμάσει έναν φάκελο από κάποιους εχθρούς του Τραμπ, κατά πάσα πιθανότητα Ρεπουμπλικάνους (οι New York Times κάνουν λόγο για ένα μυστηριώδη δισεκατομμυριούχο). Σύμφωνα με τον πρίγκιπα των Αμερικανών δημοσιογράφων, τον Carl Bernstein, έναν από τους δύο συγγραφείς της έρευνας του Watergate, οι εντολείς είναι άλλοι και ανήκουν σε διαφορετικά στρατόπεδα. Ο Bernstein γράφει ότι :

«...ο πρώην πράκτορας της βρετανικής MI6 στη Μόσχα, ο οποίος είχε προσληφθεί από εταιρεία πολιτικής αντιπολίτευσης στην Ουάσιγκτον και διεξήγαγε την έρευνα προκειμένου να διασύρει τον Ντόναλντ Τραμπ και προς όφελος των Δημοκρατικών, και των Ρεπουμπλικάνων αντιπάλων του Τραμπ»

Αλλά όποιος κι αν είναι ο εντολοδόχος του, το σοβαρότατο αυτό γεγονός είναι ότι μια φάρσα θεωρήθηκε αυθεντική είδηση και οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ, και το FBI, θεώρησαν ότι δεν χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση, ενώ η ηγεσία του FBI πριν λίγες ημέρες συναντήθηκε με τον Τραμπ και τον Ομπάμα για να τους γνωστοποιήσει την ύπαρξη του ενοχλητικού και ευαίσθητου φάκελου.

Τόσο ευαίσθητο και, τόσο μυστικό που ο Ομπάμα ή / και η ηγεσία των μυστικών υπηρεσιών δεν παρέλειψαν να το δώσουν στα μέσα ενημέρωσης, έχοντας σαν βασική πηγή τους ένα δημοφιλές σάιτ, αλλά όχι και τόσο έγκυρο όπως το Buzzfeed, και αμέσως μετά την είδηση την πήρε η τηλεόραση που εδώ και 30 χρόνια έχει τη δύναμη να ακούγετε σε όλο τον κόσμο: το CNN.

Εξ ου και η σκληρή επίθεση του Τραμπ στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου που επιτέθηκε στο CNN κατηγορώντας το για κατασκευή πλαστών ειδήσεων.

Και για να αποδείξει ότι αυτοί που έδωσαν τις πληροφορίες στον Τύπο ήταν οι μυστικές υπηρεσίες ή ο Λευκός Οίκος, το βράδυ αποκάλυψε ότι έχει καταγράψει το περιεχόμενο της ενημέρωσης από τον Ομπάμα και την  ηγεσία των υπηρεσιών ασφάλειας κάτι που δεν γνώριζε ούτε η προσωπική βοηθός του. Έτσι αποδεικνύεται ότι το ζήτημα το διέρρευσαν  οι ίδιες οι μυστικές υπηρεσίες και ο Λευκός Οίκος.

Μυστικοί φάκελοι πάνε κι έρχονται, κατασκευασμένες καθοδηγούμενες ειδήσεις, κατηγορίες για χρήση μεθόδων των Ναζί. Δεν περιγράφουμε το House of Cards ούτε και στιγμιότυπα της προεκλογικής εκστρατείας, η οποία έχει τελειώσει προ πολλού. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ πιο σοβαρό, μια πραγματική διαμάχη εντός των θεσμικών οργάνων των ΗΠ της Αμερικής. Για να είμαστε ακριβείς, όπως έγραψε ο Glenn Greenwald, ένας αριστερός δημοσιογράφος και διάσημος  για το ότι δημοσίευσε τις αποκαλύψεις του πρώην πράκτορα Σνόουντεν, το Βαθύ Κράτος (Deep State), έχει κηρύξει τον πόλεμο στον εκλεγμένο πρόεδρο. Ο Greenwald δεν είναι συμπαθών του Τραμπ και δεν τον εμπιστεύεται αλλά η κρίση του είναι οριστική.

Σε άρθρο του που μόλις δημοσιεύτηκε, θυμίζει την περίφημη αποχαιρετιστήρια ομιλία του Αϊζενχάουερ, στην οποία ο τότε πρόεδρος κατήγγειλε το ρόλο του στρατιωτικό-βιομηχανικού  συμπλέγματος,

Ο Greenwald προειδοποιεί ότι πίσω από τις επιθέσεις στον Τραμπ βρίσκεται ακριβώς αυτό το κατεστημένο, με τη συνενοχή του Δημοκρατικού Κόμματος και μεγάλου μέρους του Ρεπουμπλικανικού.

Το έχω γράψει και το επαναλαμβάνω: βρισκόμαστε μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου κρίση στην πρόσφατη ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες, ένας πρόεδρος τολμά να αμφισβητήσει τα πιο σημαντικά κέντρα εξουσίας στη χώρα.

Μόνο αν θεωρήσουμε αυτή την πτυχή, ως ζωτικής σημασίας, τότε θα μπορέσουμε να καταλάβουμε το περιεχόμενο της ιστορικής στιγμής που ζει η Αμερική και από η έκβαση της οποίας θα επηρεάσει τις τύχες του κόσμου.

Πολύ φοβάμαι πως το πράγμα θα έχει και συνέχεια.

[---->]

Επίσης : 

http://www.sigmalive.com/news/international/395404/tramp-seks-kai-rosoi-skandalo-stis-hpa