Σχέδιο Dalet: : Το Σχέδιο για την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης

Η έννοια της "μεταφοράς" στη Σιωνιστική Σκέψη

Από τις πρώτες ημέρες του σύγχρονου πολιτικού Σιωνισμού, οι υποστηρικτές του καταπιάστηκαν με το πρόβλημα της δημιουργίας ενός κράτους με εβραϊκή πλειοψηφία σε ένα μέρος του κόσμου όπου οι Παλαιστίνιοι Άραβες αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Για πολλούς, η λύση έγινε γνωστή ως "μεταφορά", ένας ευφημισμός για την εθνοκάθαρση.

Ήδη από το 1895, ο πατέρας του σύγχρονου πολιτικού σιωνισμού, ο Theodor Herzl, έγραψε: "Θα προσπαθήσουμε να περάσουμε τον αδέκαρο πληθυσμό πέρα από τα σύνορα, εξασφαλίζοντάς του εργασία στις χώρες διέλευσης, ενώ θα του αρνηθούμε κάθε εργασία στη δική μας χώρα... η απαλλοτρίωση και η απομάκρυνση των φτωχών πρέπει να γίνει διακριτικά και με περίσκεψη".

Μέχρι τον Αύγουστο του 1937, η "μεταφορά" αποτελούσε μείζον θέμα συζήτησης στο εικοστό Σιωνιστικό Συνέδριο στη Ζυρίχη της Ελβετίας. Αναφερόμενος στη συστηματική απαλλοτρίωση των Παλαιστινίων αγροτών (fellahin) στην οποία είχαν επιδοθεί οι σιωνιστικές οργανώσεις εδώ και χρόνια, ο David Ben-Gurion, ο οποίος θα γινόταν ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ το 1948, δήλωνε:

"Χωρίς αμφιβολία γνωρίζετε τη σχετική δραστηριότητα του [Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου]. Τώρα θα πρέπει να πραγματοποιηθεί μια μεταφορά εντελώς διαφορετικής εμβέλειας. Σε πολλά μέρη της χώρας ο νέος εποικισμός δεν θα είναι δυνατός χωρίς τη μεταφορά των Αράβων φελαχίν". Και καταλήγει: "Η εβραϊκή δύναμη [στην Παλαιστίνη], η οποία αυξάνεται σταθερά, θα αυξήσει και τις δυνατότητές μας να πραγματοποιήσουμε αυτή τη μεταφορά σε ευρεία κλίμακα".

Τον Ιούνιο του 1938, ο Ben-Gurion σε συνεδρίαση του Jewish Agency είπε: "Υποστηρίζω την υποχρεωτική μεταφορά. Δεν βλέπω τίποτα ανήθικο σε αυτό".

Τον Δεκέμβριο του 1940, ο Joseph Weitz, ο διευθυντής του Τμήματος Γης του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου, το οποίο είχε αναλάβει την απόκτηση γης για τη σιωνιστική επιχείρηση στην Παλαιστίνη, έγραψε στο ημερολόγιό του:

‘’Δεν υπάρχει άλλος τρόπος εκτός από το να μεταφερθούν οι Άραβες από εδώ στις γειτονικές χώρες και να μεταφερθούν όλοι, εκτός ίσως από [τους Άραβες της] Βηθλεέμ, της Ναζαρέτ και της Παλαιάς Ιερουσαλήμ. Δεν πρέπει να μείνει ούτε ένα χωριό, ούτε μια φυλή [των βεδουίνων]. Και μόνο μετά από αυτή τη μεταφορά η χώρα θα μπορέσει να απορροφήσει εκατομμύρια αδελφούς μας και το εβραϊκό πρόβλημα θα πάψει να υφίσταται. Δεν υπάρχει άλλη λύση’’.

Λεπτομέρειες του σχεδίου Dalet

Στις 10 Μαρτίου 1948, οι σιωνιστές πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του Μπεν Γκουριόν, συναντήθηκαν στο Τελ Αβίβ και υιοθέτησαν επίσημα το Σχέδιο Dalet (ή Σχέδιο Δ). Οι επιχειρησιακές στρατιωτικές διαταγές καθόριζαν ποια παλαιστινιακά πληθυσμιακά κέντρα θα έπρεπε να στοχοποιηθούν και περιέγραφαν λεπτομερώς ένα σχέδιο για το διωγμό των κατοίκων και την καταστροφή τους. Το σχέδιο προέβλεπε:

‘’Οργάνωση επιχειρήσεων εναντίον εχθρικών πληθυσμιακών κέντρων που βρίσκονται μέσα ή κοντά στο αμυντικό μας σύστημα, προκειμένου να αποτραπεί η χρησιμοποίησή τους ως βάσεις από μια ενεργή ένοπλη δύναμη. Οι επιχειρήσεις αυτές μπορούν να χωριστούν στις ακόλουθες κατηγορίες:

Καταστροφή των χωριών (πυρπόληση, ανατίναξη και τοποθέτηση ναρκών στα συντρίμμια), ιδίως εκείνων των πληθυσμιακών κέντρων που είναι δύσκολο να ελέγχονται συνεχώς

Οργάνωση επιχειρήσεων έρευνας και ελέγχου σύμφωνα με τις ακόλουθες κατευθυντήριες γραμμές: περικύκλωση του χωριού και διεξαγωγή ερευνών στο εσωτερικό του. Σε περίπτωση αντίστασης, η ένοπλη δύναμη θα πρέπει να καταστραφεί και ο πληθυσμός να εκδιωχθεί εκτός των συνόρων του κράτους.

Η Haganah (ο μελλοντικός ισραηλινός στρατός) ξεκίνησε στρατιωτικές επιχειρήσεις στο πλαίσιο του σχεδίου Dalet στις αρχές Απριλίου του 1948. Αν και οι επιθέσεις των σιωνιστικών δυνάμεων εναντίον παλαιστινιακών πληθυσμιακών κέντρων άρχισαν στην πραγματικότητα λίγες ημέρες μετά την ψήφιση του Σχεδίου Διαμελισμού του ΟΗΕ στις 29 Νοεμβρίου 1947, με την υιοθέτηση του Σχεδίου Dalet οι εκτοπίσεις επιταχύνθηκαν και έγιναν συστηματικές, σηματοδοτώντας μια νέα φάση στη σύγκρουση, κατά την οποία οι σιωνιστικές και στη συνέχεια οι ισραηλινές δυνάμεις πέρασαν στην "επίθεση", σύμφωνα με τα λόγια του ισραηλινού ιστορικού Benny Morris.

Μετά την ίδρυση του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948, η νέα ισραηλινή κυβέρνηση δημιούργησε ένα ανεπίσημο όργανο, την "Επιτροπή Μεταφοράς", για να επιβλέπει την καταστροφή παλαιστινιακών πόλεων και χωριών ή τον επανακατοίκησή τους με Εβραίους και να αποτρέπει την επιστροφή των εκτοπισμένων Παλαιστινίων στα σπίτια τους. Σε έκθεση που παρουσιάστηκε στον Μπεν Γκουριόν τον Ιούνιο του 1948, η τριμελής επιτροπή, στην οποία συμμετείχε και ο Weitz του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου (JNF), ζητούσε την "καταστροφή όσο το δυνατόν περισσότερων χωριών κατά τη διάρκεια των στρατιωτικών επιχειρήσεων".

Αποτελέσματα

Μέχρι την ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948, πάνω από 200 παλαιστινιακά χωριά είχαν ήδη εκκενωθεί, καθώς οι άνθρωποι έφυγαν από φόβο ή εκδιώχθηκαν βίαια από τις σιωνιστικές δυνάμεις, και σχεδόν 175.000 Παλαιστίνιοι είχαν μεταβληθεί σε πρόσφυγες. Μέχρι το 1949, τουλάχιστον 750.000 Παλαιστίνιοι είχαν γίνει πρόσφυγες, χάνοντας τη γη τους, τα σπίτια τους και άλλα υπάρχοντά τους σε αυτό που έγινε γνωστό ως "Νάκμπα" ("καταστροφή"). Η φυγή τους επιταχύνθηκε από σφαγές όπως αυτή στις 9 Απριλίου 1948 στο Deir Yassin κοντά στην Ιερουσαλήμ, όπου περίπου 100 Παλαιστίνιοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά δολοφονήθηκαν από σιωνιστές παραστρατιωτικούς. Σήμερα, οι πρόσφυγες που εκτοπίστηκαν κατά τη δημιουργία του Ισραήλ και οι απόγονοί τους αριθμούν περίπου 7,1 εκατομμύρια ανθρώπους.

Περί τις 400 παλαιστινιακές πόλεις και χωριά, και ανθηρά αστικά κέντρα, καταστράφηκαν συστηματικά ή καταλήφθηκαν από τους Ισραηλινούς Εβραίους. Τα περισσότερα από αυτά κατεδαφίστηκαν για να αποτραπεί η επιστροφή των Παλαιστινίων κατοίκων τους, οι οποίοι σήμερα είναι πρόσφυγες εκτός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων του Ισραήλ ή εσωτερικά εκτοπισμένοι εντός αυτών.

Μόνο 150.000 Παλαιστίνιοι,περίπου, παρέμειναν μέσα στο σημερινό Ισραήλ, πολλοί από αυτούς εσωτερικά εκτοπισμένοι. Παρόλο που τους δόθηκε η ισραηλινή υπηκοότητα, διοικούνταν από τον ισραηλινό στρατό μέχρι το 1966, ενώ τους πήραν το μεγαλύτερο μέρος της γης τους και συνεχίζουν να υφίστανται και σήμερα εκτεταμένες και συστηματικές διακρίσεις.

Αντιπαράθεση γύρω από το Σχέδιο Dalet

Με τα χρόνια, το Σχέδιο Dalet αποτέλεσε αντικείμενο διαμάχης, με ορισμένους Ισραηλινούς και τους υποστηρικτές τους να ισχυρίζονται ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν ένα σχέδιο εκδίωξης ή εθνοκάθαρσης.

Ο Benny Morris, ένας από τους κορυφαίους λεγόμενους "νέους ιστορικούς" του Ισραήλ, έγραψε στο έργο-ορόσημο "Η γέννηση του Παλαιστινιακού Προσφυγικού Προβλήματος: 1947-1949", ότι το Σχέδιο Dalet ήταν "ένα στρατηγικό-ιδεολογικό στήριγμα και βάση για τις απελάσεις από τους διοικητές των μετώπων, των περιφερειών, των ταξιαρχιών και των ταγμάτων" παρέχοντας "εκ των υστέρων ένα επίσημο πειστικό συνοδευτικό σημείωμα προκειμένου να δικαιολογήσουν εκ των υστέρων τις ενέργειές τους". Ο Morris, δεξιός σιωνιστής ιδεολόγος, ο οποίος κατά καιρούς έχει ο ίδιος αρνηθεί ότι υπήρχε προμελετημένο σχέδιο για την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης, σημείωσε ότι από τις αρχές Απριλίου του 1948, υπήρχαν "σαφή ίχνη μιας πολιτικής εκτοπισμού τόσο σε εθνικό όσο και σε τοπικό επίπεδο σε ορισμένες βασικές περιφέρειες και τοποθεσίες και μια γενική "ατμόσφαιρα μεταφοράς" παρατηρείται σε δηλώσεις σιωνιστών αξιωματούχων και αξιωματικών".

Στα απομνημονεύματά του, τα οποία λογοκρίθηκαν από τον ισραηλινό στρατό, αλλά διέρρευσαν στους NewYork Times το 1979, ο αείμνηστος Ισραηλινός πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν θυμήθηκε μια συζήτηση που είχε τον Ιούλιο του 1948 με τον Μπεν Γκουριόν, όταν ο Ράμπιν ήταν αξιωματικός του ισραηλινού στρατού, σχετικά με την τύχη περισσότερων από 50.000 Παλαιστινίων κατοίκων των πόλεων Λύδδα και Ραμλέ.

"Περπατήσαμε έξω, με τον Μπεν Γκουριόν να μας συνοδεύει. Ο [Yigal] Allon επανέλαβε την ερώτησή του: "Τι θα γίνει με τον παλαιστινιακό πληθυσμό;". Ο Μπεν-Γκουριόν κούνησε το χέρι του σε μια χειρονομία που έλεγε 'Διώξτε τους έξω!'". Ο Ράμπιν πρόσθεσε: "Συμφώνησα ότι ήταν απαραίτητο να διώξουμε τους κατοίκους".