Ακόμη και μια κυβέρνηση με τις καλύτερες ή τις πιο ειλικρινείς
προθέσεις και το πιο αριστερό, ας πούμε, πρόγραμμα, αν σχηματιζόταν, με βάση
την παρούσα κατάσταση εκποίησης του δημόσιου πλούτου και της δημόσιας
περιουσίας, και την τεράστια καταστροφή του φυσικού και πολιτιστικού
περιβάλλοντος, δεν θα είχε καθόλου εργαλεία για να ασκήσει πολιτική.
Ακόμη κι αν υποθετικά έβγαινε από το πλαίσιο οικονομικής επιτήρησης.
Για να ξαναπάρει πίσω όλο αυτόν τον πλούτο και όλα αυτά τα εργαλεία θα έπρεπε να
παραβιάσει στοχευμένα το ενωσιακό δίκαιο
στον πυρήνα του και να καταργήσει στοχευμένα μεγάλο, αν όχι τεράστιο, τμήμα του εσωτερικού
δικαίου.
Ως εκ τούτου, μπορεί κανείς να ψηφίσει ένα κόμμα μόνο με την
έννοια της ενίσχυσης της κοινωνικής αντίστασης. Σεβαστό. Προσωπικά όσο και αν το
ψάχνω δεν βρίσκω κανένα, που να το κάνει
πειστικά ως τώρα.
Η δε κατάσταση των πολιτικών ελευθεριών επιδεινώνεται τραγικά.
Δεν μπορεί να υπάρξει με αυτόν τον συσχετισμό δύναμης και
αντιλήψεων καμία δυνατότητα εναλλακτικού προγράμματος διακυβέρνησης.
Η δε κοινωνική αντίσταση παίζεται στον δρόμο και όχι στις
εκλογές.
Για όσους ενδιαφέρονται τουλάχιστον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου