Το Ισραήλ σε σταυροδρόμι

Υπόδειγμα ερευνητικής δημοσιογραφίας ήταν το ρεπορτάζ του Χαγκάρ Σεζάφ στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz την Κυριακή 7 Ιουλίου. Το θέμα του αφορούσε το μεγαλύτερο ταμπού της ισραηλινής ιστορίας, την περίφημη Νάκμπα ή Καταστροφή, όπως αποκαλούνται οι συστηματικές διώξεις των Αράβων από τους Ισραηλινούς το 1948, που επέτρεψαν την ίδρυση του ισραηλινού κράτους. Ένα κράτος που με βάση την απόφαση υπ. αρ. 181 του 1947 του ΟΗΕ όφειλε να συνυπάρχει δίπλα – δίπλα με το παλαιστινιακό• είναι κάτι όμως που ουδέποτε έγινε, με το νεοπαγές ισραηλινό κράτος να παραβιάζει τις εντολές και το χάρτη του ΟΗΕ για τη δημιουργία δύο κρατών, επιβάλλοντας έκτοτε την κυριαρχία του με τη δύναμη των όπλων σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Στο Ισραήλ ακόμη και η αναφορά της λέξης Νάκμπα, που γιορτάζεται από όλους τους Παλαιστίνιους και Άραβες στις 15 Μαΐου κάθε χρόνου, επισείει διώξεις, καθώς με νόμο του 2011 απαγορεύεται η χρήση της! Οποιαδήποτε αναφορά στην εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, όπως χωρίς περιστροφές τη χαρακτηρίζει ο Ισραηλινός ο διακεκριμένος ιστορικός Ίλαν Παπέ, που αποτέλεσε την ιδρυτική πράξη του ισραηλινού κράτους προκαλεί τερματισμό κάθε κρατικής χρηματοδότησης. Είναι μια προσπάθεια να αποσιωπηθούν οι συνθήκες ίδρυσης του ισραηλινού κράτους εξαλείφοντας ιστορικές αναφορές ακόμη και όρους!

Οι αντιστάσεις ωστόσο στην προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία του Ισραήλ δεν προέρχονται μόνο από την Παλαιστινιακή πλευρά. Το ρεπορτάζ της σχετικά φιλελεύθερης εφημερίδας Haaretz κονιορτοποιεί τους μύθους του Ισραήλ ότι οι Παλαιστίνιοι έφυγαν με τη θέλησή τους από τα πατρογονικά τους εδάφη, υπακούοντας στις υποδείξεις των ηγετών τους. Αναφέρει συγκεκριμένα ότι στο πλαίσιο του ισραηλινού υπουργείου Άμυνας λειτουργεί την τελευταία δεκαετία μια υπηρεσία, υπό το ακρωνύμιο Malmab, που ως έργο της έχει την απόκρυψη έως και εξαφάνιση εγγράφων και κάθε άλλου αποδεικτικού υλικού από δημόσια και ιδιωτικά αρχεία που περιγράφει τα εγκλήματα πολέμου του 1948. Στο ρεπορτάζ περιλαμβάνονται σοκαριστικές αφηγήσεις που δείχνουν πώς οι ένοπλες σιωνιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις δολοφονούσαν εν ψυχρώ άμαχους Παλαιστίνιους, πώς ανατίναζαν τα σπίτια τους για να μην ξαναγυρίσουν ποτέ και πώς στο τέλος έφτιαχναν σωρούς από πτώματα Παλαιστινίων και τα έκαιγαν.

«Το Ισραήλ σε ηλικία 71 ετών είναι αρκετά ισχυρό για να διαχειριστεί τις ηθικές αποτυχίες του παρελθόντος του», γράφει σε σημείωμά της σύνταξής της η Haaretz που κυκλοφορεί από το 1918 και είναι η μακροβιότερη εφημερίδα που εκδίδεται στα εδάφη του σημερινού Ισραήλ και της ιστορικής Παλαιστίνης μέχρι το 1948. «Η Νάκμπα δε θα φύγει. Είναι ακόμη εκεί στο τοπίο, στις σειρές των κάκτων στα εγκαταλελειμμένα χωριά, στα τοξωτά σπίτια της Τζάφας και της Χάιφας, στη μνήμη της Παλαιστινιακής κοινότητας στο Ισραήλ, στα εδάφη και τα σύνορα», γράφει η προοδευτική ισραηλινή εφημερίδα. Κι αυτό που περιγράφει είναι κάτι που κι ο πιο αδιάφορος τουρίστας μπορεί να το διαπιστώσει άμεσα και με πολλούς τρόπους. Είτε διαβάζοντας τις ιστορικού περιεχομένου πινακίδες που έχει τοποθετήσει το ισραηλινό κράτος στους δρόμους της Τζάφα, υμνώντας τα κατορθώματα της σιωνιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης Λεχί, είτε (κι αυτό το ζήσαμε περπατώντας πρόσφατα στους δρόμους της Τζάφας) ακούγοντας παλαιστίνιους τραγουδιστές του δρόμου να τραγουδούν στα αραβικά με λαγούτο και πόνο καρδιάς τραγούδια της ξενιτιάς…

«Αντί της λογοκρισίας και της απόκρυψης πραγμάτων, η ιστορία της ίδρυσης του Ισραήλ και της παλαιστινιακής κοινωνίας που ξεριζώθηκε θα πρέπει να αποτελεί αντικείμενο σπουδών και διδασκαλίας», γράφει η ισραηλινή εφημερίδα.  «Ταμπέλες μνήμης θα έπρεπε να τοποθετηθούν στα μέρη των κατεστραμμένων χωριών και τα ηθικά διλλήματα που συνοδεύουν το Ισραήλ από το 1948 θα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Μια τέτοια αναγνώριση δε θα επιλύσει τη διαμάχη, αλλά θα τοποθετήσει το διάλογο μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων στο Ισραήλ σε θεμέλια αλήθειας, στη θέση των ψεμάτων, της ντροπής και της αποσιώπησης».

Οι προτάσεις της Haaretz δεν αφορούν το παρελθόν, αλλά το παρόν και το μέλλον του Ισραήλ και δη το άμεσο μέλλον. Η προκήρυξη επαναληπτικών εκλογών από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου για τις 17 Σεπτεμβρίου θεωρούνται από πολλούς σημείο τομής για το Ισραήλ. Η ενεργοποίηση του κεντροαριστερού πρώην πρωθυπουργού Έχουντ Μπάρακ ο οποίος απείχε από την αναμέτρηση του Απριλίου και περισσότερο το καμπανάκι κινδύνου που έκρουσε τονίζοντας ότι υπάρχει ενδεχόμενο «ολοκληρωτικής κατάρρευσης της ισραηλινής δημοκρατίας» περιγράφοντας την μάλιστα ως μια «στρατηγική απειλή όχι λιγότερο σοβαρή από την ιρανική απειλή», υπογραμμίζουν ότι δεν είναι μια συνηθισμένη πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Το ίδιο υποστηρίζει κι ο διακεκριμένος αναλυτής των New York Times Τόμας Φρίντμαν, που μόνο για φιλο-παλαιστινιακή παρέκκλιση δεν μπορεί να κατηγορηθεί. Έγραφε λοιπόν στις 9 Ιουλίου για τις προσεχείς εκλογές (εδώ ολόκληρη η ανάλυση): «Μην είσαστε ανόητοι. Δεν είναι μια επαναληπτική εκλογή. Θα είναι μια από τις σημαντικότερες εκλογές στην ιστορία του Ισραήλ. Αν ενδιαφέρεστε για το Ισραήλ δώστε προσοχή, επειδή η χώρα που θαυμάζετε βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Αν είστε Εβραίος δώστε πραγματική προσοχή, γιατί το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών θα διαχωρίσει τη συναγωγή από την κοινότητά σας»! Ποιος είναι αυτός ο κίνδυνος που κάνει τον Φρίντμαν να γράφει για «εβραϊκή μπανανία» και το ισραηλινό κατεστημένο να ψάχνει απεγνωσμένα για πολιτικά αντίβαρα στο Νετανιάχου; Δύο είναι οι απειλές: 

Η πρώτη προέρχεται από τις μηχανορραφίες που χρησιμοποιεί ο Νετανιάχου προκειμένου να αποφύγει τις σοβαρότατες διώξεις για διαφθορά. 

Η δεύτερη προέρχεται από το σχέδιο εξόντωσης ή εξαφάνισης των Παλαιστινίων μέσω της προσάρτησης της Δυτικής Όχθης, σε βαθμό ακόμη κι ο Εχούντ Μπάρακ να μιλάει για «απαρτχάιντ» καθώς η ενσωμάτωση της Δυτικής Όχθης στο Ισραήλ δεν θα συνοδευτεί από την εκχώρηση στους Άραβες ίσων πολιτικών δικαιωμάτων, μεταξύ των οποίων και του δικαιώματος στο εκλέγειν και το εκλέγεσθαι…

Και οι δύο απειλές προσωποποιούνται στο Μπενιαμίν Νετανιάχου, που κατά γενική ομολογία όμως θα είναι ο νικητής των προσεχών εκλογών…

[----->]