Φέτος, στο Φεστιβάλ MÉDITERRANÉE, στο Ασντόντ του Ισραήλ,
συμμετέχουν οι Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Γιάννης Κότσιρας. Σε λίγη ώρα
ετοιμάζονται να βγουν στη σκηνή. Και μπορεί εμείς στο Περιοδικό να μην είμαστε
τόσο φαν τους, αλλά ξέρουμε ότι τους συγκεκριμένους τους ακούν άνθρωποι που
έχουν πραγματική ευαισθησία απέναντι στον πόλεμο και την κατοχή.
Τους ακούν
άνθρωποι που συμμερίζονται τον πόνο των Παλαιστίνιων και δεν αντέχουν τις
σφαγές που γίνονται εκεί. Όμως η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Γιάννης Κότσιρας
αδιαφορούν -όχι μόνο για τους φαν τους, αλλά κυρίως για τον πόνο αυτόν που δεν
λέει να τελειώσει όσο καλλιτέχνες, διανοούμενοι και πολιτικοί από τον υπόλοιπο
κόσμο στηρίζουν το απαρτχάιντ του Ισραήλ.
Η Ελευθερία και ο Γιάννης θεωρούν μάλλον ότι η μουσική και η
φωνή τους είναι πέραν οποιουδήποτε ανθρώπινου δικαιώματος, πέραν οποιασδήποτε
καταπίεσης και θανάτου, πέραν οποιασδήποτε κριτικής.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε μια σειρά από πόλεις και
καλλιτέχνες που αρνούνται να γίνουν συνένοχοι. Να θυμίσουμε, ότι εκτός από την
Shakira πέρσι αρνήθηκε και η εθνική ομάδα της Αργεντινής να συμμετάσχει σε
προγραμματισμένο φιλικό αγώνα με το Ισραήλ. Και αρκετοί άλλοι και άλλες. Όχι
Έλληνες και Ελληνίδες όμως.
Όπως και όλες οι κυβερνήσεις μας.
Πληροφορούμαστε από
διάφορα σάιτ ότι οι ισραηλινοί αγαπούν ιδιαιτέρως την ελληνική μουσική και τους
έλληνες σύγχρονους τραγουδιστές και τραγουδίστριες. Γι’ αυτό και τους καλούν
στα φεστιβάλ τους, αυτά στα οποία η τέχνη είναι υπεράνω όλων. Στα φεστιβάλ αυτά
όπου για κάποιες ώρες και μέρες δεν χρειάζεται ο κόσμος που συμμετέχει να
σκεφτεί ότι ο στρατός τού κράτους τους, σκοτώνει παιδιά και ανθρώπους που
υπερασπίζονται τις ελιές τους λίγα μόλις χιλιόμετρα πέρα από τον χώρο όπου
ακούγονται ελληνικά -και άλλα- τραγούδια.
Το ίδιο δεν φαίνεται να αφορά και τους έλληνες και ελληνίδες
καλλιτέχνες που συμμετέχουν στα φεστιβάλ αυτά. Κάθε χρόνο συνεχίζουν να
συμμετέχουν, παρά τις εκκλήσεις που γίνονται πλέον από φορείς όπως το #BDS,
θεωρώντας προφανώς ότι η μουσική και η φωνή τους είναι πέραν οποιουδήποτε
ανθρώπινου δικαιώματος, πέραν οποιασδήποτε καταπίεσης και θανάτου, πέραν
οποιασδήποτε κριτικής.
Πέρσι η Ελένη Βιτάλη, ο Δημήτρης Μπάσης και η Ορχήστρα Μ.
Θεοδωράκη συμμετείχαν στο ίδιο φεστιβάλ.
Και τότε μας είχε πειράξει κάπως περισσότερο γιατί στο μυαλό μας δεν
σταματούσαν να ακούγονται οι στίχοι που έχει πει μοναδικά η Βιτάλη: «Είμαι
εξάρτημα εγώ της μηχανής σας / κι ο γιος μου τ’ ανταλλακτικό / θα `ναι εντάξει
μια ζωή στη δούλεψή σας / είναι από άριστο υλικό«
Και τα τελευταία χρόνια έχουμε μια σειρά από πόλεις και
καλλιτέχνες που αρνούνται να γίνουν συνένοχοι. Να θυμίσουμε, ότι εκτός από την
Shakira πέρσι αρνήθηκε και η εθνική ομάδα της Αργεντινής να συμμετάσχει σε
προγραμματισμένο φιλικό αγώνα με το Ισραήλ. Και αρκετοί άλλοι και άλλες. Όχι
Έλληνες και Ελληνίδες όμως. Όπως και όλες οι κυβερνήσεις μας μέχρι και σήμερα,
έτσι και οι καλλιτέχνες μας είναι υπεράνω όλων.
Να υπενθυμίσουμε τι έγραφε πέρσι στη σελίδα του το #BDS:
«Ο πολιτισμός, στο πλαίσιο της κατοχής του Ισραήλ, δεν έχει
υπηρετήσει στο να «χτίσει γέφυρες», αλλά ενήργησε ως κάλυψη για τα εγκλήματα
του κράτους. Η πολιτιστική εισαγωγή και εξαγωγή είναι ένα κρίσιμο μέρος της
στρατηγικής που στοχεύει να καλύψει τη βιαιότητα της εθνοκάθαρσης και της
αποικιοκρατίας με τον μανδύα του πολιτισμού.
Μουσικοί και καλλιτέχνες από την Ελλάδα σεβαστείτε το κάλεσμα
των Παλαιστινίων για πολιτιστικό και ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ.
Μη γίνεστε συνένοχοι στο ισραηλινό απαρτχάιντ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου