Στο ταμείο

Δημήτρης Νανούρης

Η πατρότητα της νίκης διεκδικείται από άφθονους καλοθελητάδες, σε αντίθεση με την ήττα που περιφέρεται πάντα η καψερή πεντάρφανη στα σκοτεινά στενά. 

Η ηχηρή πτώση του ΣΥΡΙΖΑ στις προχθεσινές κάλπες, ωστόσο, έχει γονέα, έναν και μόνο, πατέρα και μάνα μαζί, και δεν είναι ασφαλώς άλλος από τον Αλέξη Τσίπρα. Οι σχηματισμοί της ευρύτερης Αριστεράς λειτουργούν συνήθως με συλλογικές διαδικασίες· η στρατηγική, η τακτική, οι κρίσιμες αποφάσεις και η πολιτική γραμμή καθορίζονται από πλειοψηφικούς συσχετισμούς. Κατά καιρούς, βέβαια, ελλοχεύει στους κόλπους της, ως εγγενής παθογένεια, το φαινόμενο της προσωπολατρίας. Χαρακτηριστική παραμένει παρ’ ημίν η περίπτωση του Νίκου Ζαχαριάδη με τη γνωστή τραγική κατάληξη.

Ταύτιση απόλυτη αριστερού κόμματος με τον ηγέτη του δεν υπήρξε ακόμα και σε εποχές που πρυτάνευαν στον χώρο εμβληματικές φυσιογνωμίες με το ανάστημα του Γιάννη Πασαλίδη, του Ηλία Ηλιού, άντε και του Χαρίλαου Φλωράκη. Και οι τρεις αντλούσαν την αίγλη της ΕΔΑ ή του ΚΚΕ, όχι το αντίστροφο. 

Ο Τσίπρας πολιτεύτηκε εντελώς διαφορετικά. Δεν είχε το ειδικό βάρος των προκατόχων του, αλλά ήταν νέος, άφθαρτος και διέθετε αναμφισβήτητο επικοινωνιακό χάρισμα. 

Καβαλίκεψε το αντιμνημονιακό κύμα και διεκδίκησε την εξουσία για ν’ αλλάξει τη μοίρα μας.

 Αναπτέρωσε την ελπίδα του καθημαγμένου κοσμάκη. Ευνοήθηκε από τη συγκυρία και εκτόξευσε τα ποσοστά του κόμματός του, κερδίζοντας τέσσερις απανωτές αναμετρήσεις.

Του φιλοτέχνησαν εικόνισμα στην Κουμουνδούρου και το προσκυνούσαν με ευλάβεια αυλοκόλακα. ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας έγιναν συνώνυμα. 

Αν τον αφαιρέσεις απ’ το κάδρο δεν απομένει ούτε το παλιό, ισχνό και ασθμαίνον 3%. 

Με το φωτοστέφανο του θριαμβευτή πήρε την ομάδα πάνω του να παίξει μπάλα στο άγονο τερέν. 

Είπε παχιά και εύπεπτα λόγια στην εξέδρα, μοίρασε αφειδώς υποσχέσεις, αλλά έπειτα από ανερμάτιστη διαπραγμάτευση έξι μηνών, συνθηκολόγησε με τους δυνάστες του τόπου, υπέγραψε το τρίτο και μακρύτερο μνημόνιο, εφαρμόζοντάς το απαρεγκλίτως. 

Επραξε τα άκρως αντίθετα απ’ όσα έταξε. Ασκησε σκληρή νεοφιλελεύθερη λιτότητα, εκποίησε λιμάνια, αεροδρόμια και λοιπές υποδομές –χρειάζονται σελίδες επί σελίδων να τα αναφέρεις όλα– εξακολουθώντας να παριστάνει τον αριστερό.

Απαξίωσε το πόπολο, ζαλικώνοντάς το με νέα δυσβάσταχτα μέτρα. Κομπορρημονεί για τα «αιματοβαμμένα», όπως τα χαρακτήριζε άλλοτε, πλεονάσματα χρησιμοποιώντας μοτ α μο τις ατάκες του Σαμαρά. 

Μάλλιασε η γλώσσα μου να τα γράφω, αλλά ήμουν, βλέπεις, κακεντρεχής και εμμονικός, λες και εξέφραζα μόνο την εμπάθεια και την τρέλα μου. 

Επρεπε να ’σαι θεόκουφος για να μην αφουγκράζεσαι τον υπόκωφο θυμό που γιγαντωνόταν εκκωφαντικά. 

Στον προστατευμένο γυάλινο πύργο του Μαξίμου δεν έφτανε. 

Ο Τσίπρας εισέπραξε την Κυριακή τα επίχειρα των πολιτικών του. 

Πλήρωσε με τόκο τις κυβιστήσεις, τη μετάλλαξη, τα κολπάκια και προπαντός την αλαζονεία του. 

Πλήρωσε την Παπακώστα, τη Μεγαλοοικονόμου και τις άλλες μεγάλες του επιλογές. 

Ο Πολλάκις του κόστισε πολλαπλά. 

Και τα ψίχουλα που πέταξε αναξιοπρεπώς στους αδύναμους. Δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί την κατάσταση και θα το πληρώσει με πατατράκ στις εθνικές κάλπες.

[---->]